ჯგუ­ფის - "რე­გი­ო­ნი" მე­სა­მე ალ­ბო­მი მარ­ტში გა­მო­ვა. მას­ში 3 ძვე­ლი და 9 სრუ­ლი­ად ახა­ლი სიმ­ღე­რა იქ­ნე­ბა თავ­მოყ­რი­ლი. ალ­ბომს "თა­ვი­სუ­ფა­ლი" ერ­ქმე­ვა. ჯგუ­ფის სო­ლის­ტის, ლაშა ნო­ზა­ძის თქმით: "ეს სი­ტყვა რომ გაყო, მიხ­ვდე­ბი - შენ­ში უფა­ლია. ჰოდა, მას თუ იპო­ვი და იგ­რძნობ, მიხ­ვდე­ბი, რო­გო­რი ად­ვი­ლია სი­ცი­ვე­ში გათ­ბე, სი­ცხე­ში გაგ­რილ­დე..."

- "რე­გი­ონს" ორი ალ­ბო­მი აქვს გა­მოშ­ვე­ბუ­ლი: პირ­ვე­ლი ინ­ტერ­ნეტ­ში "გა­მო­ი­ცა", მე­ო­რე კი იყო I'm Georgian... 2013 წელს მსოფ­ლიო რეგი-ფეს­ტი­ვალ­ზე პო­ლო­ნეთ­ში გა­ვემ­გზავ­რეთ, სა­დაც იყ­ვნენ ბობ მარ­ლის შვი­ლე­ბი, შაგი. თავი სრულ­ყო­ფილ "ვარ­სკვლა­ვე­ბად" ვიგ­რძე­ნით. მივ­ხვდით, რომ თურ­მე, ისეთ მუ­სი­კას ვუკ­რავთ, რო­მე­ლიც ყვე­ლას­თვის გა­სა­გე­ბი, აღ­ქმა­დი და საგ­რძნო­ბია. ეს იმ­პულ­სუ­რი, სა­ხალ­ხო მუ­სი­კაა, გუ­ლის კარ­დი­ოგ­რა­მა­სა­ვით მი­დის. არ არ­სე­ბობს, ქუ­ჩა­ში იმ­ღე­რო და გამ­ვლე­ლი არ გა­ჩერ­დეს. ფეს­ტი­ვალ­ზე მივ­ხვდი - რეგი დე­და­მი­წის მუ­სი­კაა და მას შე­უძ­ლია, სათ­ქმე­ლი ტექ­სტის გა­რე­შე გა­გა­გე­ბი­ნოს.

- რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ მა­ინ­ცდა­მა­ინც რეგი?

- ოზურ­გეთ­ში და­ვი­ბა­დე. ბობ მარ­ლის­თან მეშ­ვი­დე კლა­სი­დან "ვძმა­კა­ცობ". 2008 წლამ­დე სიმ­ღე­რებს ვწერ­დით, მაგ­რამ ისი­ნი მხო­ლოდ რა­დიო-ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან ჟღერ­და, სცე­ნა­ზე არ ვუკ­რავ­დით. გახ­სოვთ ალ­ბათ, მა­შინ "ფო­ნოგ­რამ­ჩი­კე­ბის" პე­რი­ო­დი იყო. 19 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ფო­ნოგ­რა­მა­ზე ვიმ­ღე­რე და სა­ში­ნე­ლი გან­ცდა და­მე­უფ­ლა, რად­გან მივ­ხვდი, ადა­მი­ა­ნებს ვა­ტყუ­ებ­და. ჰოდა, და­ვი­ფი­ცე, - ამას აღა­რა­სო­დეს გა­ვა­კე­თებ-მეთ­ქი და ასეც მო­ვი­ქე­ცი. ჩემი სტუ­დენ­ტო­ბის დროს ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო ჯგუ­ფი "33ა". ნი­აზს რომ მო­ვუს­მი­ნე, ხიბლში ჩავ­ვარ­დი. ვი­ფიქ­რე, რომ ცო­ცხლად სიმ­ღე­რა შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო. მერე მე­გობ­რებ­მა გა­დავ­წყვი­ტეთ, ჯგუ­ფი შეგ­ვექ­მნა. თა­ვი­დან 11 ვი­ყა­ვით. შემ­დეგ მივ­ხვდით, რომ ამ­დე­ნი ინ­სტრუ­მენ­ტი ზედ­მე­ტი იყო და ჯობ­და, სი­მარ­ტი­ვე სიღ­რმე­ებ­ში გვე­პო­ვა... დღეს უკვე "რე­გი­ონს" ისე­თი შე­მად­გენ­ლო­ბა ჰყავს, რომ დე­და­მი­წის ნე­ბის­მი­ერ წერ­ტილ­ში, ნე­ბის­მი­ერ ენა­ზე მო­ლა­პა­რა­კე ადა­მი­ა­ნი შეძ­ლებს ჩვე­ნი სათ­ქმე­ლის გა­გე­ბას. კონ­ცერ­ტზე ერთ ინ­გლი­სურ და ერთ რუ­სულ სიმ­ღე­რას თუ შე­ვას­რუ­ლებთ, და­ნარ­ჩე­ნი აუ­ცი­ლებ­ლად, ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნი უნდა იყოს. სა­ერ­თოდ, როკ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ პრო­ტეს­ტის გა­მომ­ხატ­ვე­ლია, რე­გის კი ღი­მი­ლი­სა და პო­ზი­ტი­ვის მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბად მი­იჩ­ნე­ვენ. ვფიქ­რობ, სწო­რედ რეგი გა­მო­ხა­ტავს პრო­ტესტს ყვე­ლა­ზე უკი­დუ­რე­სი და სწო­რი ფორ­მით - ძა­ლი­ან მშვი­დად, ყვი­რი­ლის, ცე­მის, სრო­ლის გა­რე­შე.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში გან­ვი­თა­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვას ხე­დავთ?

- სა­ქარ­თვე­ლოს გა­რე­შე ვე­რა­ფერს ვქმნი, არა­და, სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მის რე­ა­ლი­ზე­ბა აქ თით­ქმის შე­უძ­ლე­ბე­ლია. რა­ტომ­ღაც, ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ "რე­გი­ო­ნის" წევ­რე­ბი მი­ლი­ო­ნე­რე­ბი არი­ან (იცი­ნის). წე­ლი­წად­ში ორ­ჯერ სა­ზღვარ­გა­რეთ თუ არ წახ­ვე­დი, ფი­ზი­კუ­რად ვე­ღა­რა­ფერს შექ­მნი. მსგავ­სი გას­ვლე­ბით ადა­მი­ა­ნად გრძნობ თავს.

- გა­სა­გე­ბია, რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ გი­წევთ სი­ა­რუ­ლი, მაგ­რამ ის ფაქ­ტი, რომ კონ­კრე­ტუ­ლად ქარ­თველ მსმე­ნელს არ აქვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბა შე­ა­ფა­სოს, მო­ტი­ვა­ცი­ას არ ამ­ცი­რებს?

- პირ­ვე­ლად აუ­ცი­ლებ­ლად, აქ ვუკ­რავთ და მერე გავ­დი­ვართ. ქარ­თვე­ლის­თვის დის­კის ჩუ­ქე­ბა დიდი პა­ტი­ვია, მაგ­რამ დის­კი რომ შექ­მნა, ამის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, სა­ზღვრებს მიღ­მა გახ­ვი­დე. ჩემი ოც­ნე­ბაა, კონ­ცერ­ტი რო­მე­ლი­მე პარკში გავ­მარ­თო, სა­დაც ხალ­ხი მშვი­დად ისე­ირ­ნებს და მუ­სი­კა­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით მო­უს­მენს... ვფიქ­რობ, ხე­ლოვ­ნე­ბის პო­ლი­ტი­ზე­ბა არ უნდა ხდე­ბო­დეს. მუ­სი­კა ხომ თა­ვა­დაა პო­ლი­ტი­კა - მას შე­უძ­ლია და­ამ­შვი­დოს ან სა­ომ­რად გა­ნა­წყოს ადა­მი­ა­ნე­ბი.

- მუ­სი­კა­ლუ­რი მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბი­დან არა­სო­დეს გა­და­გიხ­ვე­ვი­ათ?

- ჯგუ­ფის კომ­პო­ზი­ტო­რის - სოსო კა­პა­ნა­ძის წყა­ლო­ბით გვაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, ჩარ­ჩო­ში არ ვი­ყოთ. ჩვენს მუ­სი­კა­ში გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით არის: როკი, ჯაზი, ფოლ­კი; ზოგ­ჯერ თა­ნა­მედ­რო­ვე ჰიპ-ჰო­პის რით­მე­ბი ცო­ცხალ შეს­რუ­ლე­ბა­ში გად­მოგ­ვაქვს ანუ რა­საც დი­ჯე­ე­ბი აპა­რა­ტუ­რით აკე­თე­ბენ, ჩვენ ცო­ცხლად ვას­რუ­ლებთ.

- კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რის ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რეთ. ბოლო დროს ქარ­თუ­ლი კინო "ამოძ­რავ­და", ფილ­მებს იღე­ბენ... თქვენც ხომ არ გეგ­მავთ ამ სფე­რო­ში ძა­ლე­ბის მო­სინ­ჯვას?

- როცა 2004 წელს უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, მხო­ლოდ ქორ­წი­ლებს იღებ­დნენ. სხვა­დას­ხვა დროს, 2013 წლამ­დე, ბოლ­ნი­სი­სა და რუს­თა­ვის თე­ატ­რე­ბის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში ჩემი სპექ­ტაკ­ლი იდ­გმე­ბო­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, რუს­თავ­ში თე­ატ­რი გავ­ხსე­ნით. მივ­ხვდი, რომ აზ­როვ­ნე­ბით კი­ნო­ში ვი­ყა­ვი - თე­ატ­რში კი­ნოს ვდგამ­დი და რაც მთა­ვა­რია, ეს ძა­ლი­ან მოს­წონ­და მა­ყუ­რე­ბელს. როცა ირ­გვლივ უამ­რა­ვი სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მა იყო, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სპექ­ტაკ­ლე­ბი ანშლა­გით მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. კლა­სი­კურ თე­ატ­რებს ერთი რამ ახა­სი­ა­თებს: რე­პერ­ტუ­ა­რი თით­ქოს, ჩარ­ჩო­შია მოქ­ცე­უ­ლი; მა­ყუ­რე­ბელს სხვა რამ სურს, ისი­ნი კი სულ სხვა რა­მეს სთა­ვა­ზო­ბენ. "ღვაწლ­მო­სი­ლი" არ­ტის­ტე­ბი მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ წე­სია ასე­თი და ამის გამო ჩა­მოვ­შორ­დი თე­ატრს... რაც შე­ე­ხე­ბა კი­ნოს: ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ეს საქ­მე წინ მი­დის. თუმ­ცა, მა­ინც მგო­ნია, რომ "ჩემი კი­ნოს" დრო ჯერ არ დამ­დგა­რა. მინ­და, ფილ­მი ბერი არ­სე­ნის ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ გა­და­ვი­ღო. მაგ­რამ დღეს­დღე­ო­ბით მხო­ლოდ მუ­სი­კას ვემ­სა­ხუ­რე­ბი, ეს არის ჩემი თე­ატ­რიც და კი­ნოც; მას­ში დრა­მა­ტურ­გი­უ­ლი ხა­ზიც არის და სი­უ­ჟე­ტუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბაც. სიმ­ღე­რი­სას თვალს რომ ვხუ­ჭავ, ნამ­ღერს კად­რე­ბიც თან სდევს. მუ­სი­კა ჩემი შვი­ლია, კინო და თე­ატ­რი ჯერ შო­რე­უ­ლი ნა­თე­სა­ვე­ბი არი­ან...

- თქვე­ნი მუ­სი­კა ბევრ ადა­მი­ანს მოს­წონს. უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც გიგ­რძნი­ათ?

- მუ­სი­კა­ში - არა­სო­დეს, თე­ატ­რში კი ძა­ლი­ან მძაფ­რად. ჯერ სპექ­ტაკ­ლი არ მქონ­და დად­გმუ­ლი, როცა ამ­ბობ­დნენ, - არ ვარ­გაო. ეს ღა­ლა­ტია! როცა ვმღე­რი, ვიცი, უფა­ლი ჩემ გვერ­დი­თაა და ჩემი პი­რა­დი წმინ­და­ნე­ბიც იქვე არი­ან. გნე­ბავთ, შა­მა­ნი და­მარ­ქვით, მაგ­რამ ვგრძნობ, რომ ასეა! ეს მხო­ლოდ საქ­მე არ არის ჩემ­თვის, სიმ­ღე­რა ჩემ­თვის ლოც­ვა­სა­ვი­თაა... ჩვენს ახალ ალ­ბომს "თა­ვი­სუ­ფა­ლი" ჰქვია. ეს სი­ტყვა რომ გაყო, მიხ­ვდე­ბი - შენ­ში უფა­ლი. ჰოდა, მერე იგ­რძნობ, რო­გო­რი ად­ვი­ლია სი­ცი­ვე­ში გათ­ბე, სი­ცხე­ში გაგ­რილ­დე...

- თე­ატრზე გულ­და­წყვე­ტი­ლი სა­­უბ­რობთ. რო­გორ ფიქ­რობთ, სპექ­ტაკ­ლებს აღა­რა­სო­დეს დად­გამთ?

- გა­დავ­წყვი­ტე, ისევ სა­კუ­თა­რი თე­ატ­რი გა­ვა­კე­თო. რო­ბი­კო სტუ­რუა რომ გიჟ­დე­ბა შენს დად­გმულ სპექ­ტაკლზე, მგო­ნი, უფ­ლე­ბა გაქვს, თე­ატ­რის სცე­ნას­თან შე­ხე­ბა გქონ­დეს...

- რო­გორც ვიცი, ძა­ლი­ან მზრუნ­ვე­ლი მამა ხარ...

- მა­გა­რი ძიძა ვარ (იცი­ნის). უფ­რო­სი შვი­ლი - ნი­ნი­კო 12 წლის არის და ილი­კო სუ­ხიშ­ვილ­თან ცეკ­ვავს; პა­ტა­რა, ხა­ტია ჯერ მხო­ლოდ 2 წლი­საა. არ ლა­პა­რა­კობს, იცის მხო­ლოდ სი­ტყვა - "ზა­უ­რა" და ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს ასე ეძა­ხის. არა­და, ზა­უ­რა არა­ვინ გვყავს.

- უკვე 15 წე­ლია, და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი ბრძან­დე­ბით. თქვე­ნი ქორ­წი­ნე­ბა რთულ პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა. რო­გორ შე­ძე­ლით სირ­თუ­ლე­ებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა?

- ჩემი მე­უღ­ლე მერ­ვე კლა­სი­დან მიყ­ვარს. რუს­თავ­ში ახალ­გაზ­რდუ­ლი ფეს­ტი­ვა­ლი "ეარი" ტარ­დე­ბო­და. მე წამ­ყვა­ნი ვი­ყა­ვი, ის კი სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სზე გა­მო­დი­ო­და. რაც შე­ე­ხე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბას, - ამა­ში უდი­დე­სი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის მე­უღ­ლის ოჯახს. მარ­თლაც, რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, მაგ­რამ გვერ­დი­დან არ მოგ­ვშო­რე­ბი­ან. სა­ყო­ველ­თაო გა­ჭირ­ვე­ბის დროს დავ­ქორ­წინ­დით და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. თა­მუ­ნას ოჯახ­მა მომ­ცა მა­გა­ლი­თი, თუ რო­გორ უნდა ამო­უდ­გე შვილს მხარ­ში, როცა ის ოჯახს შექ­მნის.

- ცოტა არ იყოს რთუ­ლია ხე­ლო­ვა­ნი მე­უღ­ლის "ატა­ნა". რო­გორც ჩანს, თა­მუ­ნას ბო­ლომ­დე აქვს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი სა­კუ­თა­რი მე­უღ­ლის ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი...

- ნამ­დვი­ლად ასეა! თუ ნერ­ვი­უ­ლობს, მხო­ლოდ მა­შინ, როცა ჯგუ­ფი შე­მოქ­მე­დე­ბით უმოძ­რა­ო­ბა­შია. ჩემი ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი აქვს: "ფულს ხომ და­უთ­ვლელს ვი­შო­ვით, სი­კე­თეს უნდა გრო­ვე­ბა!" გა­მო­გი­ტყდე­ბით, ზოგ­ჯერ დეპ­რე­სი­უ­ლიც ვარ. ეს მა­შინ ხდე­ბა, როცა ღა­ლატს, მი­ტო­ვე­ბას, ქვეყ­ნის უკუღ­მა ტრი­ალს ვგრძნობ. იცით, დღეს­ვე შეგ­ვიძ­ლია სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლა, მაგ­რამ ჩემ­მა მე­უღ­ლემ იცის - მხო­ლოდ ამ მი­წა­ზე შე­მიძ­ლია საქ­მის გა­კე­თე­ბა.

- სა­მა­გი­ე­როდ, იდეა­ლური მამა ხართ და თა­მუ­ნას დე­დო­ბის ტვირთს უმ­სუ­ბუ­ქებთ...

- მირ­ჩევ­ნია, ის უფრო ხში­რად გა­ვი­დეს გა­რეთ, არ მო­აკ­ლდეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ყოფ­ნა. მე და ჩემი პა­ტა­რა კი არ მო­ვი­წყენთ, ერ­თად ვი­ბო­დი­ა­ლებთ... ეს ჩემ­თვის ცალ­კე სი­ა­მოვ­ნე­ბაა. დღეს მას­თან ვა­ტა­რებ, სა­ღა­მოს კი სტუ­დი­ა­ში მოვ­დი­ვარ და მუ­სი­კას ვემ­სა­ხუ­რე­ბი.

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ხარ?

- ალ­ბათ ვარ. ჩვენ­თვის სიყ­ვა­რუ­ლის დღე 15 აპ­რი­ლია, მაგ­რამ მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ამ დღეს ვუ­თხა­რი, - მიყ­ვარ­ხარ-მეთ­ქი. მე­ო­რე წლის 15 აპ­რილს კი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე. ყო­ველ წელს ვცდი­ლობ, ორი­გი­ნა­ლო­ბა გა­მო­ვი­ჩი­ნო... 15 წლის თავ­ზე მე­უღ­ლის ფან­ჯრებ­თან რომ და­უკ­რავ ან უნდა გაკ­ლდეს, ან მარ­თლა უნდა გიჟ­დე­ბო­დე მას­ზე. მგო­ნი, მე მე­ო­რე უფრო მჭირს (იცი­ნის).

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)