Ambebi.ge გთა­ვა­ზობთ სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლებს "პა­ლიტ­რა მე­დი­ის" სხვა­დას­ხვა ბეჭ­დუ­რი გა­მო­ცე­მე­ბის არ­ქი­ვე­ბი­დან. ამ­ჯე­რად წარ­მო­გიდ­გენთ ჟურ­ნალ "გზის" 2002 წლის პუბ­ლი­კა­ცი­ას

***

ამ რუბ­რი­კით, რო­მელ­შიც ცნო­ბილ ხე­ლო­ვან­თა ცხოვ­რე­ბის ამ­სახ­ველ, ხა­ლი­სი­ან მო­გო­ნე­ბებს გთა­ვა­ზობთ, ამ­ჯე­რად, ბა­ტო­ნი გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის ნა­ამ­ბობს წარ­მო­გიდ­გენთ. ბა­ტო­ნი გი­გას "პერ­სო­ნაჟ­თა­გან", ბევ­რი დღეს ცო­ცხა­ლი აღარ არის და ამ­დე­ნად, მათი გახ­სე­ნე­ბა ჩვენს გუ­ლებ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბულ გრძნო­ბას აღ­ძრავს...

სე­სი­ლია და შალ­ვა ღამ­ბა­ში­ძე

მე რომ ჩა­ძი­ნე­ბუ­ლი გა­მაღ­ვი­ძოს ვინ­მემ და უც­ბად მკი­თხოს: ვინ არის შენ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბიო? - და­უ­ფიქ­რებ­ლად ვუ­პა­სუ­ხებ: სე­სი­ლია-მეთ­ქი. ის არის ჩემ­თვის კარ­გი ქა­ლის, კარ­გი მსა­ხი­ო­ბის და კარ­გი ადა­მი­ა­ნის გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი სინ­თე­ზი. მე მას, რო­გორც ქალს, გმი­რო­ბად ვუთ­ვლი თუნ­დაც იმ ფაქტს, რომ მან ბე­ბი­ის რო­ლის გან­სა­ხი­ე­რე­ბი­სას (ამ­ჯე­რად სას­ცე­ნო როლ­ზეა სა­უ­ბა­რი. - ავტ.) კბი­ლე­ბი ამო­ი­ღო და ჩა­ვარ­დნი­ლი ზედა ტუ­ჩის გამო, სა­უბ­რის დროს ისე ჩლი­ფი­ნებ­და, რომ მარ­თლაც 80 წლის ბე­ბია ეგო­ნე­ბო­და კაცს. ეს ამ­ბა­ვი ხში­რად მაქვს მო­ყო­ლი­ლი, მაგ­რამ მოკ­ლედ, კი­დევ ერთხელ გა­ვიხ­სე­ნებ: იქ­ნებ, თქვენს ახალ­გაზ­რდა მკი­თხველს მა­ინც არ ჰქონ­დეს გა­გო­ნი­ლი. თბი­ლის­ში ჩა­მო­სუ­ლი ფრან­გი რე­ჟი­სო­რი ჟან დონ­მარ­ტი, რო­მე­ლიც ერთ დროს პა­რი­ზის თე­ატ­რე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი დი­რექ­ტო­რიც იყო, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სპექ­ტაკ­ლის "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ო­ნის" ნახ­ვის შემ­დეგ, ატი­რე­ბუ­ლი და აღ­ტა­ცე­ბუ­ლი მო­ვი­და ჩემ­თან და მთხო­ვა - ის ბე­ბია გა­მა­ცა­ნი­თო. და­ვუ­ძა­ხეთ სე­სი­ლი­ას. მა­შინ ის 53 წლის იყო. მხნე, ენერ­გი­უ­ლი, სწრა­ფი სი­ა­რუ­ლი იცო­და. თა­ვი­სი, მხო­ლოდ მის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი მა­ნე­რით გა­ა­ღო კარი და შე­მო­ვი­და. გრი­მი უკვე მო­ცი­ლე­ბუ­ლი ჰქონ­და. ისე გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და, მარ­თლაც არ ჰგავ­და ბე­ბი­ას. ჟან­მა იფიქ­რა, რომ ჩვენ სწო­რად ვერ გა­ვი­გეთ, თუ რა ითხო­ვა და გა­ი­მე­ო­რა: არა, არა, მე ბე­ბი­ის გაც­ნო­ბა მინ­დო­დაო. რო­დე­საც მიხ­ვდა, რომ მის წინ სწო­რედ ის ქალი იდგა, ვისი ნახ­ვაც სურ­და, მუხ­ლი მო­ი­ყა­რა და სე­სი­ლი­ას ეამ­ბო­რა. მა­შინ წარ­მოთ­ქვა ის სი­ტყვე­ბიც, რო­მე­ლიც სა­მუ­და­მოდ დარ­ჩე­ბა ჩემ­თან: ეს არა­ვი­თა­რი თქვე­ნი ბე­ბია არ არის. ეს ბე­ბი­ა­ჩე­მია, რო­მე­ლიც პრო­ვან­სში ცხოვ­რობ­სო... ბე­ბი­ის როლი იყო ერ­თა­დერ­თი, რო­მე­ლიც სე­სი­ლი­ამ თა­ვი­დან­ვე მი­ი­ღო და შე­იყ­ვა­რა. ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა რო­ლის შე­თა­ვა­ზე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! დროს, ბუ­ზღუნს იწყებ­და, უარს ამ­ბობ­და და და­თან­ხმე­ბის შემ­დე­გაც კი, სულ რო­ლის, პი­ე­სი­სა და მისი დამ­დგმე­ლის ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა­ში იყო. ასე იყო ერთი ტი­პუ­რი საბ­ჭო­თა პი­ე­სის - "ალა­ნის ოჯა­ხის" დად­გმის პრო­ცეს­შიც. ამ პი­ე­სა­ში, სე­სი­ლია და შალ­ვა ღამ­ბა­ში­ძე, რო­მელ­თაც ახალ­გაზ­რდო­ბი­დან­ვე ხნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის რო­ლის თა­მა­ში და­ე­ბე­დათ, მო­ხუც ცოლ-ქმარს ასა­ხი­ე­რებ­და. რო­გორც წესი, სე­სი­ლი­ამ თა­ვი­დან­ვე აით­ვალ­წუ­ნა პი­ე­სა. და­ი­წყო რო­ლის და­მუ­შა­ვე­ბა, აი­ყო­ლია შალ­ვა ღამ­ბა­ში­ძეც და, სცე­ნა­ზე თუ კუ­ლი­სებ­ში, მხო­ლოდ ერთი შე­ფა­სე­ბა ის­მო­და: რა სა­ზი­ზღრო­ბაა, რა სა­ძაგ­ლო­ბაა!.. მო­ვი­და პრე­მი­ე­რის დღე. სე­სი­ლი­ამ ბრწყინ­ვა­ლედ ითა­მა­შა. ბა­ტო­ნი შალ­ვა კი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­მოგ­ვი­ტყდა: თურ­მე "ეს ოხე­რი" სე­სი­ლია რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე ილან­ძღე­ბო­და, სახ­ლში კი, როლ­ზე მუ­შა­ობ­და; გა­მაბ­რიყ­ვა, პრე­მი­ე­რის დღეს თვი­თონ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სახე შექ­მნა, მე კი რას ვბურ­ტყუ­ნებ­დი სცე­ნა­ზე, თვი­თონ­ვე არ მეს­მო­დაო... ამის შემ­დეგ, მათ კი­დევ ერთ პი­ე­სა­ში ითა­მა­შეს ერ­თად. ეს იყო შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სპექ­ტაკ­ლი "უფსკრულ­თან", რო­მელ­საც ძა­ლი­ან რთუ­ლი ბედი ხვდა წი­ლად: ხში­რად ხსნიდ­ნენ რე­პერ­ტუ­ა­რი­დან, რად­გან სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, წამ­ლის არ­ქო­ნის გამო, ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! იღუ­პე­ბო­და, ცენ­ზუ­რა კი მოქ­მე­დებ­და: რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, საბ­ჭო­თა კაშ­ვირ­ში უწამ­ლო­ბით ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! და­ი­ღუ­პო­სო?!. სე­სი­ლია და შალ­ვა, კვლავ მო­ხუ­ცებს თა­მა­შობ­დნენ. რო­დე­საც სე­სი­ლი­ას ვუ­თხა­რით, რომ მისი გმი­რი ერთი აფე­რის­ტი და სპე­კუ­ლან­ტი გლე­ხის ქალი იქ­ნე­ბო­და, ბო­ლომ­დე არც კი მოგ­ვის­მი­ნა - უკვე რო­ლი­სა და პი­ე­სის ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა და­ი­წყო. უს­მი­ნა შალ­ვამ, უს­მი­ნა და ბო­ლოს, თვალ­მოწ­კუ­რულ­მა უთხრა: აბა, სე­სილ, მა­გას ვინ ჭამ­სო?!. მარ­თლაც, ორი­ვე მსა­ხი­ობ­მა გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი სა­ხე­ე­ბი შექ­მნა და ერ­თმა­ნეთს ტოლი არ და­უ­დო.

პრე­მი­ე­რის მე­ო­რე დღე

ბედ­ნი­ე­რი კაცი ვარ, ჯერ იმით, რომ ნო­დარ დუმ­ბა­ძეს ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ვიც­ნობ­დი და მერე იმით, რომ ყო­ვე­ლი მისი ნა­წარ­მო­ე­ბი პირ­ველ­მა, მე გა­ვა­ცო­ცხლე სცე­ნა­ზე. "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ო­ნი" ჯერ და­ბეჭ­დი­ლიც არ იყო, ხელ­ნა­წერ­ში­ვე წა­ვი­კი­თხე და გა­და­ვი­რიე კაცი. იმ დროს შექ­მნი­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი­დან, ეს ერ­თა­დერ­თია, სა­დაც მთა­ვა­რი გმი­რი "ორო­სა­ნი", უფრო მე­ტიც - კომ­კაშ­ვი­რე­ლი არ არის. არც რა­ი­კო­მი იყო ნახ­სე­ნე­ბი, არც აღ­მას­კო­მი, კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბა და მო­წი­ნა­ვე მუ­შა­კე­ბიც არ­სად ჩან­დნენ. მოკ­ლედ, დავ­დგი სპექ­ტაკ­ლი, ჩა­ი­ა­რა პრე­მი­ე­რამ და მე­ო­რე დღეს, მე და ნო­და­რი, დავ­სხე­დით ჩემ­თან სახ­ლში და მა­მა­პა­პუ­რად "შე­ვუ­ბე­რეთ". ორი­ვე­ნი გა­ლე­წი­ლი მთვრა­ლე­ბი ვართ. ამ დროს რე­კა­ვენ თე­ატ­რი­დან და მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ მთე­ლი ცე­კას ბი­უ­რო და მჟა­ვა­ნა­ძე (ვა­სილ მჟა­ვა­ნა­ძე - სა­ქარ­თვე­ლოს კომ­პარ­ტი­ის ცე­კას მა­შინ­დე­ლი პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი - ავტ.) მო­ვიდ­ნენ, სპექ­ტაკლს ეს­წრე­ბი­ან და კი­თხუ­ლო­ბენ - სად არი­ან ავ­ტო­რი და რე­ჟი­სო­რიო? რას ვი­ზამ­დით? - დატ­რი­ალ­და ჩემი მე­უღ­ლე, ცივი წყლით დაგ­ვა­ბა­ნი­ნა პირი, გვა­სუნ­თქა ნი­შა­დუ­რი, მოგ­ვი­წეს­რი­გა ტან­საც­მე­ლი და გაგ­ვიშ­ვა თე­ატ­რში, ორი­ვე ვცდი­ლობთ, ბი­უ­როს წევ­რე­ბის­გან შორს დავ­დგეთ, რომ ჩვენ­მა "არო­მატ­მა" მათი "პა­ტი­ო­სა­ნი ცხვი­რე­ბი" არ შე­ა­წუ­ხოს. რო­გორც იქნა, დამ­თავ­რდა სპექ­ტაკ­ლი. არის მქუ­ხა­რე ტაში და მად­ლო­ბე­ბი. მჟა­ვა­ნა­ძე პალ­ტოს სა­კიდ­რის­კენ გა­ე­მარ­თა. ტან­და­ბა­ლი კაცი იყო, პალ­ტო კი საკ­მო­ად მაღ­ლა ეკი­და. ვხე­დავ - ას­წია ხელი, მაგ­რამ ვერ შესწვდა. მი­ვე­დი, ჩა­მოვხსე­ნი პალ­ტო და რას ვი­ზამ­დი? - მა­მა­ჩე­მის ხნის კაცი იყო და ჩაც­მა­შიც მი­ვეხ­მა­რე. მოკ­ლედ, მჟა­ვა­ნა­ძეს პალ­ტო ჩა­ვაც­ვი და ვხე­დავ, ნო­და­რის გა­ღი­მე­ბულ სა­ხეს და აციმ­ცი­მე­ბულ თვა­ლებს. ჩა­მოვ­დი­ვარ კი­ბე­ზე, ნო­დარს ირო­ნი­ით აღ­სავ­სე ღი­მი­ლი არ სცილ­დე­ბა სა­ულ­ვა­ში­დან. ვე­ჩურ­ჩუ­ლე­ბი: "ახლა რას იღი­მე­ბი? მომჭრი, ხომ, მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით თავს?! - გი­გამ მჟა­ვა­ნა­ძეს პალ­ტო ჩა­აც­ვაო"... ნო­და­რიც მე­ჩურ­ჩუ­ლე­ბა: "ბიჭო, თავს მოგჭრი კი არა, გულ­ზე ვარ გამსკდა­რი, იმ კოჭლ­მა კაც­მა, რაფ­რა მი­მას­წა­რი?!" მარ­თლაც, სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რის და ში­ნა­გა­ნი სი­სუფ­თა­ვის კაცი იყო. ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი კაცი...

ისევ მე და ნო­და­რი

ჩემი ფეხი, ნო­და­რის საყ­ვა­რელ სა­ხუ­მა­რო თე­მას წარ­მო­ად­გენ­და. მიტ­რი­ა­ლებ­და, მიტ­რი­ა­ლებ­და, ბო­ლოს, ისევ ჩემს ფეხ­თან მი­ვი­დო­და და ისეთ მოს­წრე­ბულ რა­მეს იტყო­და, ყვე­ლა­ზე ხმა­მაღ­ლა მე ვი­ცი­ნო­დი. მახ­სოვს, ერთხელ, "კომ­კავ­ში­რის ხე­ი­ვან­ში" ვი­ქე­ი­ფეთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მთვრალ კაცს სხე­უ­ლის შეგ­რძნო­ბა არ აქვს და პირ­ველ­მა მე ავი­ტე­ხე - აქე­დან შინ დაბ­რუ­ნე­ბი­სას მოკ­ლე­ზე ჩა­ვი­დეთ-მეთ­ქი. ავი­შა­ლეთ და პირ­ვე­ლი მე და­ვა­დე­ქი ამ მოკ­ლე გზას, უფრო სწო­რად - დამ­რეც დაღ­მართს. მივ­დი­ვარ ამ ვიწ­რო ბი­ლიკ­ზე, მაგ­რად მივ­დი­ვარ; მომ­ყვე­ბა უკან რამ­დე­ნი­მე კაცი, მათ შო­რის ნო­და­რიც. უფრო სწო­რად, ვერ მომ­ყვე­ბი­ან - უჭირთ სი­ა­რუ­ლი და მეს­მის უკ­ნი­დან ნო­და­რის ხმა: შენ რა გე­ნაღ­ვლე­ბა, ძამა, სა­ცალ­ფე­ხო ბი­ლი­კია და... ჩვენ რა ვქნათ, ორ­ფე­ხი­ა­ნებ­მაო?!. ჩემს ფეხ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ნო­და­რის სა­ხუ­მა­რო გა­მო­ნათ­ქვა­მე­ბის მთე­ლი სე­რი­ა­ლი არ­სე­ბობს. ბო­ლოს, ვე­უბ­ნე­ბო­დი: ჩემო ნო­დარ, შენს იუ­მორ­ში ახა­ლი ეტა­პი და­ი­წყო, "პრო­თეზ­ნი იუ­მო­რის" ეტა­პი-მეთ­ქი.

"პროშ­ჩაი, ნე­მი­ტა­ია რო­სია..."

მე და ნო­და­რი ლე­ნინ­გრად­ში ვართ. ვეს­წრე­ბით პრე­მი­ე­რას, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან არ მოს­წონს ნო­დარს. იმ­დე­ნად არ მოს­წონს, რომ გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლიც კია. დამ­თავ­რდა სპექ­ტაკ­ლი, რომ­ლის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლიც იყო გი­ორ­გი ტოვსტო­ნო­გო­ვი, რე­ჟი­სო­რი კი - აგა­მირ­ზი­ა­ნი. მი­დის კო­რეს­პონ­დენ­ტი ნო­დარ­თან და სპექ­ტაკ­ლის შე­სა­ხებ აზრს ეკი­თხე­ბა. ნო­და­რი მოკ­ლედ პა­სუ­ხობს: "აგა­მირ­ზი­ტელ­ნა­ია ტოვსტო­ნოვ­კაო" - და თე­ატ­რის შე­ნო­ბას ტო­ვებს... იყო კი­დევ ასე­თი შემ­თხვე­ვა: ნო­დარ­მა კომ­კავ­ში­რის პრე­მია მი­ი­ღო. ჰოდა, თა­ვი­სი და­ჯილ­დო­ე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად, მოს­კო­ვის ცნო­ბილ რეს­ტო­რან­ში - "ლი­ტე­რა­ტო­რე­ბის სახ­ლში" ნო­და­რი მარ­თავს ბან­კეტს. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რუ­სუ­ლი სუფ­რაა. ერთ სა­ათ­ში ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თმა­ნეთ­ში აირ-და­ი­რია. ვი­ღაც ცალ­კე ზის, ვი­ღაც ცალ­კე სვამს... ასე, შვი­დი კაცი ვართ ქარ­თვე­ლე­ბი. ნო­დარ­მა გა­და­ხე­და სუფ­რას და გვი­თხრა: აქ მორ­ჩა ქე­ი­ფი, ამის მეტი აღა­რა­ფე­რი იქ­ნე­ბა, გა­ვი­დეთ და სად­მე ერ­თად დავ­სხდე­თო. ის იყო, უნდა გავ­სუ­ლიყ­ვით, ნო­დარს უკვე კა­რის სა­ხე­ლურ­ზე ჰქონ­და ხელი შევ­ლე­ბუ­ლი, რომ ზურგს უკან გვეს­მის, მარ­თლაც ბრწყინ­ვა­ლე რუსი პო­ე­ტის სო­ლო­უ­ხი­ნის სი­ტყვე­ბი, უფრო სწო­რად - სო­ლო­უ­ხი­ნის წარ­მოთ­ქმუ­ლი ლერ­მონ­ტო­ვის სი­ტყვე­ბი: Бежали робкие грузины... ნო­და­რი, არც და­ფიქ­რე­ბუ­ლა, შე­მოტ­რი­ალ­და და იმა­ვე მწერ­ლის იმა­ვე ნა­წარ­მო­ე­ბი­დან შე­ა­გე­ბა სი­ტყვა: Прошай немытая Россия... დარ­ბა­ზი ჯერ გა­ოგნ­და, მერე კი - ტაში დას­ცხო.

ბევ­რჯერ მო­მი­ყო­ლია ის ამ­ბა­ვიც, თუ რო­გორ აღელ­ვებ­და ნო­დარს კრემ­ლის ბედი. მოს­კოვ­ში, ჩვე­ნი სას­ტუმ­როს ფან­ჯრე­ბი კრემლს გა­დაჰ­ყუ­რებ­და. აღარ მახ­სოვს, მა­შინ ვის ასაფ­ლა­ვებ­დნენ. ვი­ღაც "დიდი კაცი" იყო გარ­დაც­ვლი­ლი. დგას ნო­და­რი დაღ­ვრე­მი­ლი ფან­ჯა­რას­თან. უცებ მე­უბ­ნე­ბა: გიგა, აი კრემ­ლი და­ინ­გრე­ვა. - რატო, ბიჯო-მეთ­ქი? - ვე­კი­თხე­ბი. - აგუ­რი გა­მო­აქვთ, ფერ­ფლი შე­აქვთ და კე­დელს რა გა­ა­ჩე­რებ­სო?!. რას იტყვით ახლა თქვენ, არ იყო ამა­ში ლო­გი­კა?!

"თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბი"

"ზო­ნა­ში"

"საბ­რალ­დე­ბო დას­კვნას" ძა­ლი­ან დიდი რე­ზო­ნან­სი ჰქონ­და. ეს სპექ­ტაკ­ლი რუს­თავ­ში დავ­დგი და თა­ვის დრო­ზე, საკ­მა­ოდ პო­პუ­ლა­რუ­ლიც იყო. ერთხელ, მო­ვი­და ჩემ­თან კო­ლო­ნი­ის უფ­რო­სი და მი­თხრა: პა­ტიმ­რე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, ოღონდ ეგ სპექ­ტაკ­ლი გვიჩ­ვე­ნეთ და მთელ წე­ლი­წადს კო­ლო­ნი­ა­ში დის­ციპ­ლი­ნას არა­ვინ და­არ­ღვევ­სო. - კი, მაგ­რამ, სად ვი­თა­მა­შოთ, პა­ტიმ­რებს თე­ატ­რში წა­მო­იყ­ვანთ-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - ერთი პა­ტა­რა ოთა­ხი გვაქვს, იქ შე­იძ­ლე­ბა სა­ხელ­და­ხე­ლო სცე­ნის მო­წყო­ბა და უარს ნუ გვე­ტყვი­თო, - მთხო­ვა კო­ლო­ნი­ის უფ­როს­მა და სხვა რა გზა იყო? - დავ­თან­ხმდი. მარ­თლაც, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა სცე­ნა­ზე მო­უ­წი­ათ მსა­ხი­ო­ბებს თა­მა­ში. სპექ­ტაკლს დიდი დე­კო­რა­ცი­აც არ სჭირ­დე­ბო­და. საკ­ნე­ბი­დან გა­მო­ი­ტა­ნეს "ნა­რე­ბი", წა­მოწ­ვნენ ზედ მსა­ხი­ო­ბე­ბი და და­ი­წყო სპექ­ტაკ­ლი. უც­ნა­უ­რი რამ მოხ­და. თუკი თე­ატ­რში, სპექ­ტაკ­ლის მსვლე­ლო­ბი­სას, გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი სი­ცილ-ხარ­ხა­რი იყო, აქ ერთხე­ლაც კი არა­ვის გა­უ­ცი­ნია - მთე­ლი სპექ­ტაკ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გა­უნ­ძრევ­ლად ის­ხდნენ პა­ტიმ­რე­ბი, სცე­ნას მის­ჩე­რე­ბოდ­ნენ და ღვარ­ღვა­რად ჩა­მოს­დი­ო­დათ ცრემ­ლე­ბი: მათ­თვის არ იყო ეს მხი­ა­რუ­ლი ამ­ბა­ვი, მათ­თვის ეს იყო ტრა­გი­კუ­ლი ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფია რო­მელ­საც შო­რი­დან უყუ­რებ­დნენ... ჩემ­თვის ეს კი­დევ ერთი გაკ­ვე­თი­ლი აღ­მოჩ­ნდა - გაკ­ვე­თი­ლი იმი­სა, რომ მთა­ვა­რი, ის კი არ არის, რას თა­მა­შობ ან რას დგამ, - მთა­ვა­რია, ვის­თვის თა­მა­შობ ან ვინ უნდა ნა­ხოს ის სპექ­ტაკ­ლი, რო­მელ­საც რე­ჟი­სო­რი დგამს.

შე­თავ­სე­ბით სუფ­ლი­ო­რი

გული მწყდე­ბა, რომ დოდო აბა­ში­ძეს­თან, ამ შე­სა­ნიშ­ნავ მსა­ხი­ობ­თან და მარ­თლაც სა­მა­გა­ლი­თო ქარ­თველ ვაჟ­კაც­თან, მხო­ლოდ ერთხელ მო­მიხ­და მუ­შა­ო­ბა. ეს იყო ფილმში "დათა თუ­თაშ­ხია", სა­დაც დო­დომ სე­თუ­რის როლი ითა­მა­შა. დოდო ტი­პუ­რი კი­ნო­არ­ტის­ტი იყო. არ უყ­ვარ­და ტექ­სტის სწავ­ლა, თავს კი იმით იმარ­თლებ­და, მეხ­სი­ე­რე­ბის ამ­ბა­ვი არ მაქვს მთლად კარ­გა­დო... სი­ზარ­მა­ცეს ვერც სე­თუ­რის ხათ­რით მო­ე­რია. რა უნდა მექ­ნა? - დოდო ამ როლ­ში მარ­თლაც შე­უც­ვლე­ლი იყო და... მე თვი­თონ ვი­კის­რე სუფ­ლი­ო­რის მო­ვა­ლე­ო­ბა. ამ სცე­ნის გა­და­ღე­ბის დროს, თქვე­ნი მონა-მორ­ჩი­ლი იდგა კადრს მიღ­მა და დო­დოს ტექსტს ჰკარ­ნა­ხობ­და. ერთხე­ლაც დო­დომ ვერ გა­ი­გო­ნა, რა ვუ­კარ­ნა­ხე, კი­სე­რი და­იგ­რძე­ლა, ცალი თვა­ლი მო­ჭუ­ტა და ჩა­მე­კი­თხა: "ჰა?" - ეს იმ­დე­ნად სა­ხა­სი­ა­თო სცე­ნა გა­მო­ვი­და, რომ კად­რი­დან ამო­საჭ­რე­ლად ვერ გა­ვი­მე­ტე და დავ­ტო­ვე. ეს ეპი­ზო­დი, შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს უად­გი­ლო­დაც კი მო­ეჩ­ვე­ნოს, მაგ­რამ ეს დო­დო­სე­უ­ლი "ჰა?!" ჩემ­თვის ერთ-ერთი უსაყ­ვარ­ლე­სი კად­რია... ერთი-ორ­ჯერ ვნა­ხე დოდო ჩხუ­ბის დროს და იცით, რა და­მე­მარ­თა? - იმ წუ­თებ­ში ჩემ თვალ­წინ "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი" გა­ცო­ცხლდა და: თვალ­ნათ­ლივ და­ვი­ნა­ხე, რას ნიშ­ნავ­და "კაცი კაც­სა შე­მოს­ტყორ­ცნა"... დოდო აბა­ში­ძე ჩემ­თვის იყო ტა­რი­ე­ლიც, ავ­თან­დი­ლიც და ფრი­დო­ნიც, ის იყო ჩემ­თვის ქარ­თვე­ლი გმი­რის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა - ფი­ზი­კუ­რად უძ­ლი­ე­რე­სი კაცი, ბავ­შვუ­რი სი­ლა­ღით. ვერც ერთი "ოს­კა­რო­სა­ნი", რო­მელ­საც ეს ჯილ­დო მა­მა­კა­ცის რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო შეს­რუ­ლე­ბი­სათ­ვის მი­უ­ღია, ვერ მივა დოდო აბა­ში­ძის სო­სა­ნას­თან, რო­მე­ლიც მან ფილმში "დიდი მწვა­ნე ველი" გა­ნა­სა­ხი­ე­რა. გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე, ერთი კვი­რით ადრე ვნა­ხე დოდო. ეს უზარ­მა­ზა­რი ვაჟ­კა­ცი, თო­ჯი­ნა­სა­ვით და­პა­ტა­რა­ვე­ბუ­ლი იწვა სას­თუ­მალ­ზე, თუმ­ცა, სე­ნიც და სიკ­ვდი­ლიც მხო­ლოდ ხორ­ცზე ზე­ობს. ლე­გენ­დე­ბი, არც ავად ხდე­ბი­ან და არც კვდე­ბი­ან.

აფი­შა

ოტია იო­სე­ლი­ა­ნის პი­ე­სის მი­ხედ­ვით დად­გმულ სპექ­ტაკლში - "ექ­ვსი ში­ნა­ბე­რა და ერთი მა­მა­კა­ცი" - გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი როლი გივი ბე­რი­კაშ­ვილს მარ­თლაც ძა­ლი­ან მო­უხ­და. სპექ­ტაკ­ლი კა­ხეთ­შიც ჩა­ვი­ტა­ნეთ და გი­ვის სო­ფელ­შიც ვაჩ­ვე­ნეთ. იმ სო­ფელ­ში, სა­ი­და­ნაც ბა­ტო­ნი გივი ბრძან­დე­ბა, სულ ბე­რი­კაშ­ვი­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ და მათ შო­რის, გი­ვიც ბევ­რს ჰქვია. ამი­ტომ, მთა­ვარ როლ­ში მო­ნა­წი­ლე გივი ბე­რი­კაშ­ვილს დაბ­ნე­უ­ლო­ბა რომ არ გა­მო­ეწ­ვია, აფი­შა­ზე მისი სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის გას­წვრივ, ფრჩხი­ლებ­ში იყო მი­წე­რი­ლი: პანწკა­ლა­ან­თი.

სამ­შო­ბი­ა­როს რიგ­ში...

ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცესს და გუ­რან­დას, დიდ­ხანს არ ჰყავ­დათ შვი­ლი. გუ­რან­და გა­თხო­ვე­ბი­დან 7-8 წლის შემ­დეგ და­ფეხ­მძიმ­და და მშვე­ნი­ე­რი გო­გო­ნაც გვა­ჩუ­ქა. მაგ­რამ მის მშო­ბი­ა­რო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ისეთ კუ­რი­ო­ზის მოწ­მე გავ­ხდი, რომ დღემ­დე მე­ცი­ნე­ბა. ყვე­ლას კარ­გად მო­ეხ­სე­ნე­ბა ჩვე­ნი ოთა­რი რა­ო­დენ ემო­ცი­უ­რი და ფეთ­ქე­ბა­დი ხა­სი­ა­თის კა­ცია. დად­გა ნა­ნატ­რი დღე და რო­გორც იქნა, გუ­რან­დას მუ­ცე­ლი ას­ტკივ­და. გა­ა­ქა­ნეს თურ­მე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და და­ას­ხა ოთარს ჭი­რის ოფ­ლმა. ნერ­ვი­უ­ლობს, ღე­ლავს, მხარ­და­ჭე­რა სჭირ­დე­ბა და და­მი­რე­კა: გიგა, მიშ­ვე­ლე, გუ­რან­და წა­იყ­ვა­ნე­სო. რა თქმა უნდა, წა­ვე­დი.

ვდგა­ვართ მე და ოთა­რი სამ­შო­ბი­ა­როს ფან­ჯრე­ბის ქვეშ, ვცემთ ბოლ­თას, ვი­ყუ­რე­ბით სა­ათ­ზე, მაგ­რამ რად გინ­და? - ნა­ნატ­რი ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! არა და არ ჩნდე­ბა. უკვე ღამ­დე­ბა. ისევ გვეს­მის გუ­რან­დას ყვი­რი­ლი. მე და ოთა­რი დაღ­ლი­ლო­ბი­სა და ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან ფეხ­ზე ძლივ­სღა ვდგა­ვართ. აცივ­და კი­დეც და გა­დავ­წყვი­ტეთ, მო­საც­დელ­ში დავ­მსხდა­რი­ყა­ვით. ხუთი წუ­თის შე­სუ­ლე­ბიც არ ვი­ყა­ვით, რომ შე­მო­ვი­და ერთი ბიჭი, დაჯ­და სკამ­ზე და მშვი­დი სა­ხით იღი­მე­ბა. სა­მი­ო­დე წუ­თის შემ­დეგ, შე­მო­დის მედ­და. მე და ოთარს უკვე ერ­თმა­ნე­თის გუ­ლის­ცე­მაც კი გვეს­მის. მედ­და ჩვენ თვალს გვა­რი­დებს და იმ სამი წუ­თის წინ მო­სულ ბიჭს ეუბ­ნე­ბა: გი­ლო­ცავთ, ბიჭი გყავ­თო! და უცებ იფეთ­ქა ოთარ­მა: ქალ­ბა­ტო­ნო, ბო­ლოს და ბო­ლოს, ვინ გგო­ნი­ვართ? მე დი­ლი­დან რიგ­ში ვარ, ჯერ მე მო­ვე­დიო!.. ქალი გა­ოგნ­და, ოთა­რი კი გა­ნაგ­რძობს: დი­ლის აქეთ, აქ ვდგა­ვარ, ჯერ ჩემი რი­გია, ეს ჩემს შემ­დეგ არ მო­ვი­დაო?! თან მე მი­ყუ­რებს, უნდა და­ვუ­დას­ტუ­რო, რომ ის ბიჭი ური­გოდ წა­ვი­და... ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო იყო. ამა­ოდ ვცდი­ლობ­დი, და­მე­შოშ­მი­ნე­ბი­ნა - ჩემს მე­გო­ბარს არაფ­რის გა­გო­ნე­ბა არ უნ­დო­და, ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი მთე­ლი გუ­ლით ბრა­ზობ­და...

ნანა ქი­ბი­შა­უ­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#21 23.05.2002