ამ­ბის თხრო­ბა ყო­ველ­თვის თუ არა, უმე­ტე­სად მა­ინც, შე­სავ­ლით იწყე­ბა, რათა მკი­თხველს გა­ვუკ­ვა­ლოთ გზა. ჰოდა, მინ­და, ჩემი ამ­ბა­ვიც მცი­რე შე­სავ­ლით და­ვი­წყო.

ის, ვინც სტუ­დენ­ტია ან ნას­ტუ­დენ­ტა­რი, კარ­გად უწყის, თუ რას გა­ნიც­დის აბი­ტუ­რი­ენ­ტი გა­მოც­დე­ბის დროს: ღელ­ვა, ნერ­ვი­უ­ლო­ბა, თვით­შე­ფა­სე­ბის და­ბა­ლი მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი და ეჭვი, რომ შე­იძ­ლე­ბა ვერ ჩა­ა­ბა­როს... მაგ­რამ შენ არ იცი, რას გა­ნიც­დის აბი­ტუ­რი­ენ­ტი, როცა ხელ­ში კა­ლა­მი უჭი­რავს, წინ სა­გა­მოც­დო სა­კი­თხე­ბით აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი ფურ­ცლე­ბი უწყვია და ამავდრო­უ­ლად, ორი­ვე ხელ­ზე ცივი ბორ­კი­ლი ადევს. გა­მომ­ცდელ­თან ერ­თად, ორი­ო­დე მეტრში ბად­რა­გიც დგას. უზარ­მა­ზარ აუ­დი­ტო­რი­ა­ში მარ­ტო უზი­ხარ უამ­რავ მა­გი­დას შო­რის ერთ-ერთს. ეს უჩ­ვე­უ­ლო გა­მოც­დაა, გა­მოც­და ხელ­ბორ­კი­ლით!

"უნდა გა­უძ­ლო, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­უძ­ლო!.." -

სოფო ოსა­ძის წე­რი­ლე­ბი­დან

2010 წელი, 7 ივ­ნი­სი. აგ­რა­რუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შე­ნო­ბა.

აგ­რა­რუ­ლი ანუ სა­სოფ­ლო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი აბი­ტუ­რი­ენ­ტთა მო­ლო­დინ­ში გა­რინ­დე­ბუ­ლა და გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბით გარ­შე­მორ­ტყმუ­ლი ელო­დე­ბა ზა­რის და­რეკ­ვას, რათა მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბის კი­დევ ერთი ნა­კა­დი ჩა­ი­ხუ­ტოს გულ­ში და შე­უ­ღოს ცოდ­ნის კარი.

მე სპე­ცი­ა­ლუ­რად გა­მო­ყო­ფილ აუ­დი­ტო­რი­ა­ში ვზი­ვარ. ჩემ­გან სამ მეტრში სა­ბად­რა­გო სამ­სა­ხუ­რის სამი თა­ნამ­შრო­მე­ლი დგას (ორი ზის). ჯერ დამ­კვირ­ვე­ბე­ლი არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა. და­ახ­ლო­ე­ბით ათ წუთ­ში ორი შეს­რულ­დე­ბა და აბი­ტუ­რი­ენ­ტთა რე­გის­ტრა­ცი­აც და­ი­წყე­ბა. სარ­კმელ­თან ვზი­ვარ, რომ­ლის მიღ­მა თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა; ის სამ­ყა­როა, სა­დაც ბად­რა­გი არ გა­კონ­ტრო­ლებს, როცა გინ­და, ად­გე­ბი და დაწ­ვე­ბი, ჭამ ან და­ი­ძი­ნებ, და­წერ და წა­ი­კი­თხავ, ის­წავ­ლი ან არ ის­წავ­ლი, გა­ე­კი­დე­ბი ან თავს და­ა­ნე­ბებ, გეყ­ვა­რე­ბა ან შე­ა­ფურ­თხებ... მე­ში­ნია იქით გა­ხედ­ვის, მაგ­რამ მა­ინც გა­დავ­წიე ფარ­და და გა­რე­მოს მო­ვავ­ლე თვა­ლი. გული მო­მე­წუ­რა, სული შე­მი­გუბ­და და უჩ­ვე­უ­ლოდ, გა­მოც­დე­ბი­სათ­ვის უჩ­ვე­უ­ლოდ ავ­ღელ­დი.

გა­მოც­დე­ბი­სათ­ვის-მეთ­ქი, - იმი­ტომ აღ­ვნიშ­ნე, რომ ოთხი წლის წინ ჩა­ვა­ბა­რე ერ­თი­ა­ნი ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი, სხვა­თა შო­რის, მა­ღალ დო­ნე­ზე და ჩა­ვი­რი­ცხე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, თა­ნაც - 100%-იანი სა­ხელ­მწი­ფო გრან­ტით. პირ­ვე­ლი კურ­სი წარ­მა­ტე­ბით და­ვამ­თავ­რე, მერე შარ­ში გა­ვეხ­ვიე და აი, ახლა აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვზი­ვარ და ზა­რის გაწკრი­ა­ლე­ბას ვე­ლო­დე­ბი. თავს ად­რინ­დე­ლი­ვით ლა­ღად ვე­ღარ ვგრძნობ, გული გა­მა­ლე­ბით მი­ცემს და ძარ­ღვებ­ში გა­მა­ვა­ლი სის­ხლის ჩქრი­ა­ლიც მეს­მის თით­ქოს. ხე­ლის თი­თებ­ზე სი­ცი­ვი­სა და და­ბუ­ჟე­ბის შეგ­რძნე­ბა მაქვს, ში­გა­და­შიგ თავ­ბრუც მეს­ხმის.

ზა­რის ხმაა. აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი მო­ა­წყდნენ აუ­დი­ტო­რი­ებს. და­ი­წყო ჟი­ვილ-ხი­ვი­ლი. თით­ქმის ყვე­ლა რა­ღაც­ნა­ი­რად შე­ფიქ­რი­ა­ნე­ბუ­ლი და და­ძა­ბუ­ლია, მაგ­რამ ვხე­დავ ისე­თებ­საც, სულ ცალ ფეხ­ზე რომ ჰკი­დი­ათ გა­მოც­დე­ბი; სა­ხე­ზე აწ­რი­ათ: "თუ გა­ვარ­ტყი, გა­ვარ­ტყი, თუ არა და, ერთი თქვე­ნი და გა­მოც­დე­ბის დე­დაც..."

ჩემი მა­გი­დი­დან მარ­ჯვნივ, ხუ­თი­ო­დე მეტრში კიბე ჩა­დის მი­წის­ქვე­შა სარ­თულ­ზე. იქ ალ­ბათ სა­პირ­ფა­რე­შოა, რად­გან აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბიც ჩა­დი­ან და დამ­კვირ­ვებ­ლე­ბიც, უკან კი ორი­ო­დე წუთ­ში ბრუნ­დე­ბი­ან. სამ წელ­ზე მე­ტია, რაც ამ­დე­ნი ლა­მა­ზი გო­გო­ნას­თვის არ შე­მივ­ლია თვა­ლი. ყვე­ლა ლა­მა­ზია! თით­ქოს ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი კი არა, სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სია. ვი­ფიქ­რე, - აბა, ერთ შე­უ­ხე­დავს მა­ინც თუ "გავ­ჩი­თავ"-მეთ­ქი? ვაკ­ვირ­დე­ბი, მაგ­რამ არ ჩანს. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, გო­გო­ნა შე­მო­ვი­და. სახე "დაპ­რიშ­ჩი­კე­ბუ­ლი"აქვს. გა­ვი­ფიქ­რე: აჰა, ესეც შენი გა­მო­ნაკ­ლი­სი, მაგ­რამ... რო­გორც სა­ხი­დან მზე­რა მის ტან­ზე, ამა­ყად გა­მოზ­ნე­ქილ მკერ­დზე, მერე კი მოტ­კე­ცი­ლე­ლას­ტი­კი­ან ფე­ხებ­ზე გა­და­ვი­ტა­ნე, გული ამიჩ­ქარ­და და ან­გა­რიშ­მი­უ­ცემ­ლად ავიქ­ნიე ხელი. ერთ-ერ­თმა ბად­რაგ­მა იფიქ­რა, - ეტყო­ბა, მიხ­მობ­სო და შე­მო­მიღ­რი­ნა: რა გინ­დაო?

მოკ­ლე კა­ბებ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი თეთ­რი და ხორ­ბლის­ფე­რი, ლა­მა­ზკან­ჭე­ბი­ა­ნი გო­გო­ნე­ბის ცქე­რამ გული ამიჩ­ქა­რა. ზო­გი­ერთს ისე­თი მოტ­კე­ცი­ლი ჯინ­სის შარ­ვა­ლი აც­ვია, ნაძ­ლევს ჩა­მო­ვალ, გა­მო­ვიც­ნობ, რო­გო­რი და რა ფე­რის საც­ვა­ლი აც­ვია! ახლა ზე­და­ტა­ნე­ბი: ათი­დან ცხრას ღრმა დე­კოლ­ტე ან ტოპი აც­ვია. კი, გა­რეთ ცხე­ლა, მაგ­რამ... 4 წლის წინ ყვე­ლა ასე სექ­სუ­ა­ლუ­რად და გა­მომ­წვე­ვად არ მო­დი­ო­და გა­მოც­დებ­ზე.

ჩემ­კენ თით­ქმის არა­ვინ იხე­დე­ბა. თით­ქოს, იქ არც ვიყო და ეგ­რეც არის პრინ­ციპ­ში. დე­მოკ­რა­ტი­ზა­ცი­ის გზა­ზე შემ­დგარ სა­ქარ­თვე­ლოს რა ვუ­თხა­რი, თო­რემ აქ რა მინ­დო­და სტა­ტუ­სით პა­ტი­მარს?.. ერთი-ორი აბი­ტუ­რი­ენ­ტი მაკ­ვირ­დე­ბა ან თითს ჩემ­კენ იშ­ვერს და გვერ­დით მდგომს რა­ღა­ცას ჩას­ჩურ­ჩუ­ლებს. ასე გო­გო­ნე­ბი იქ­ცე­ვი­ან, ბი­ჭებს კი თით­ქოს, რა­ღა­ცის ეში­ნი­ათ და თვალს მა­რი­დე­ბენ.

ადა­მი­ა­ნე­ბო, მე­გობ­რე­ბო, დებო, ძმე­ბო, დე­დე­ბო, მა­მე­ბო - მე მკვლე­ლი არ ვარ! ყა­ჩა­ღი არ ვარ! ქურ­დი არ ვარ! მე თქვე­ნი მე­გო­ბა­რი ვარ, მაგ­რამ გუ­შინ დიდი სიჩ­ქა­რით მოძ­რა­ო­ბი­სას ფეხი წა­მოვ­კა­რი ქვას და მუხ­ლი გა­და­ვიყვლი­ფე. სიმ­წრის­გან ხმას ვერ ვი­ღებ­დი და ცრემ­ლი მა­ინც არ ჩა­მო­მი­გორ­და. მა­შინ თქვენ­გან ხე­ლის გა­მოწ­ვდე­ნას ვე­ლო­დი, რათა ჩემი მტვრი­ა­ნი თი­თე­ბით ჩაგ­ჭი­დე­ბო­დით და წა­მოვმდგა­რი­ყა­ვი, თქვენ კი ზე­დაც არ შე­მომ­ხე­დეთ, ვი­თომც ვერ შე­მამ­ჩნი­ეთ. არა­და, მე თქვე­ნი მე­გო­ბა­რი ვარ, თქვე­ნი დახ­მა­რე­ბა მჭირ­დე­ბა! მინ­და ხელი გა­მო­მი­წო­დოთ და მე­მე­გობ­როთ!

აჰა, ეს ალ­ბათ ჩემი მეთ­ვალ­ყუ­რე იქ­ნე­ბა. ისე, ადა­მი­ა­ნე­ბი ბევრ რა­მე­ში ვი­ხარ­ჯე­ბით ტყუ­ი­ლუბ­რა­ლოდ. აი, თუნ­დაც, ჩემი მეთ­ვალ­ყუ­რის თუ დამ­კვირ­ვებ­ლის მა­გა­ლით­ზე გე­ტყვით: მას ამ სამ სა­ათ­ში (ეს ჩემ­თვის გან­კუთ­ვნი­ლი დროა სა­გა­მოც­დო სა­კი­თხე­ბის და­სა­წე­რად) ხომ უხ­დი­ან ფულს? არ ვიცი, რამ­დენს, მაგ­რამ უხ­დი­ან! ჰოდა, მას რისი გა­კე­თე­ბა ევა­ლე­ბა? - მე მი­ყუ­რებს. თქვე და­ლოც­ვი­ლე­ბო, რად მინ­და ამის თვალ­ყუ­რის დევ­ნე­ბა, როცა ისე­დაც, სამი მხარ­ბე­ჭი­ა­ნი ვაჟ­კა­ცი არ მა­ცი­ლებს მობ­რი­ა­ლე, ჩა­სის­ხლი­ა­ნე­ბულ თვა­ლებს. ამათ თავი რომ და­ვა­ნე­ბოთ, ვი­დე­ოთ­ვა­ლე­ბიც ხომ არის და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი? ერთი პირ­და­პირ სა­ხე­ში "შე­მომ­ცქე­რის", მე­ო­რე გვერ­დი­დან "მაკ­ვირ­დე­ბა"და კი­დევ ეს ქალი... ხომ შე­იძ­ლე­ბო­და, მას ეს სამი სა­ა­თი ბევ­რად ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნა?

ოცი წუთი მი­კი­თხავ­და ინ­სტრუქ­ცი­ას, ბო­ლოს თვი­თო­ნაც და­ი­ქან­ცა და მეც გა­დამ­ღა­ლა. თუმ­ცა, ამ ოცი წუ­თი­დან მის­თვის ხუთი წუ­თიც არ მის­მე­ნია, - ფიქ­რე­ბით სხვა­გან ვი­ყა­ვი; ჯერ მე­ლან­ქო­ლია მო­მე­ძა­ლა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მე­ლან­ქო­ლი­კი სუ­ლაც არ ვარ. მზე­რა კი­დევ ერთხელ გა­მექ­ცა მზით აელ­ვა­რე­ბუ­ლი შე­ნო­ბე­ბის­კენ, რომ­ლე­ბიც თით­ქოს, სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბით მო­ცულ ამ­ბავს უყ­ვე­ბოდ­ნენ ერ­თმა­ნეთს...

- ჩემი სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი ეჭ­ვით, ალექ­სან­დრე ახალ­კაც­მა და გი­ორ­გი გოგ­ნა­ძემ სწო­რედ ის ტე­ლე­ფო­ნი გა­ყი­დეს, რო­მე­ლიც... - "გა­ი­ზა­რუ­ნა"ჩემს ყუ­რებ­ში პრო­კუ­რო­რის სი­ტყვებ­მა. მზე­რა დამ­კვირ­ვე­ბელ ქალ­ზე გა­და­ვი­ტა­ნე, რად­გან მინ­დო­და მო­მე­ცი­ლე­ბი­ნა პრო­კუ­რორ­ზე ფიქ­რი და მისი სი­ტყვე­ბი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ხში­რად ჩა­მეს­მო­და ყურ­ში. არა­და, მან მშვე­ნივ­რად იცო­და, რომ იმ დღეს, როცა ტე­ლე­ფო­ნის გა­ყიდ­ვას მდებ­და ბრა­ლად, მე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვი­ყა­ვი...

2006 წელი. დე­კემ­ბრის უკა­ნას­კნე­ლი დღე­ე­ბი იყო. კი­დევ ერთი წე­ლი­წა­დი ხდე­ბო­და ის­ტო­რი­ის კუთ­ვნი­ლე­ბა! ეს წე­ლი­წა­დი საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო ჩემ­თვის, რად­გან სწო­რედ 2006-ში გავ­ხდი სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი, ამა­ვე წელს ჩემი მო­თხრო­ბა - "გა­დუ­მი­ლე­ბუ­ლი მე­გობ­რო­ბა"(პირ­ველ ვა­რი­ან­ტში უბ­რა­ლოდ "მე­გო­ბა­რი"ერ­ქვა) წლის სა­უ­კე­თე­სო მო­თხრო­ბად და­ა­სა­ხე­ლეს ერთ-ერთ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სზე. ჰოდა, იმ დღეს, როცა პრო­კუ­რო­რის თქმით, გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ტე­ლე­ფო­ნი გავ­ყი­დე, მე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვი­ყა­ვი დე­დას­თან ერ­თად, სა­დაც ფუ­ლა­დი პრე­მია და სა­ჩუქ­რე­ბი მა­შინ­დელ­მა გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნის­ტრმა, კახა ლო­მა­ი­ამ პი­რა­დად გად­მომ­ცა. მახ­სოვს, როცა მიკრო­ფონ­თან მი­ვე­დი და სი­ტყვა ვთქვი, დარ­ბაზ­ში სი­ცი­ლი ატყდა. ვთქვი, რომ გა­ნათ­ლე­ბის სფე­რო­ში ლო­მა­ი­ას მიერ გა­ტა­რე­ბუ­ლი რე­ფორ­მე­ბი ძა­ლი­ან მომ­წონ­და და მა­შინ მარ­თლა ასე ვფიქ­რობ­დი. თუმ­ცა, რა­ტომ­ღაც იმა­საც ვგრძნობ­დი, რომ ძა­ლი­ან მალე ერთ-ერთი აქ­ტი­უ­რი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე გავ­ხდე­ბო­დი იმ რე­ფორ­მა­ტო­რე­ბის, რომ­ლე­ბიც ქვე­ყა­ნას სის­ხლის­ფერ კა­ბას ჩა­აც­მევ­დნენ და რო­მელ­თათ­ვი­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი უბ­რა­ლოდ, აღარ იარ­სე­ბებ­დნენ...

ვიდ­რე ინ­სტრუქ­ცი­ის კი­თხვას და­ი­წყებ­და, დამ­კვირ­ვე­ბელს ვუ­თხა­რი: ყვე­ლა­ფე­რი დაწ­ვრი­ლე­ბით ვიცი და ნუ გაწ­ვალ­დე­ბით-მეთ­ქი. - არ შე­იძ­ლე­ბა, უნდა წა­გი­კი­თხოო. ესეც თქვე­ნი ფორ­მა­ლო­ბე­ბი. კარ­გით, რა, ყვე­ლა­ფე­რი ისე­დაც გარ­კვე­ვით წე­რია სა­გა­მოც­დო ფურ­ცლებ­ზე და ამას თა­ვა­დაც წა­ვი­კი­თხავთ! ის მა­ინც აგ­რძე­ლებს კი­თხვას, მე ისევ "სხვა­გან"ვარ...

ორი დღე ვწერ­დი "გა­დუ­მი­ლე­ბულ მე­გობ­რო­ბას". ძი­რი­თა­დად, ღა­მით ვმუ­შა­ობ­დი. ვწერ­დი ნელა, დინ­ჯად; ხში­რად ვჩერ­დე­ბო­დი, ბოლ­თას ვცემ­დი, მერე ისევ ვჯდე­ბო­დი და ვაგ­რძე­ლებ­დი წე­რას. სა­დღაც მო­თხრო­ბის შუ­ა­წელ­ში ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად რომ ვი­ტი­რე. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი ნა­ზის ამ­ბავს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ის ჩემი ფან­ტა­ზი­ის ნა­ყო­ფი იყო. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მას სი­ცო­ცხლე მე ვა­ჩუ­ქე და მევე უნდა წა­მერ­თმია მის­თვის სუნ­თქვის უფ­ლე­ბა, - ასე გა­დავ­წყვი­ტე მო­თხრო­ბის და­სა­წყის­ში­ვე, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯერ­მე რომ ავ­ქვი­თინ­დი, ნაზი ლა­მის აღარ...

მო­თხრო­ბამ, რომ­ლის გა­მოც მი­ნის­ტრმა და­მა­ჯილ­დო­ვა, წა­მი­ე­რი კად­რი­ვით გა­იქ­რო­ლა ჩემ თვალ­წინ, ხოლო ჩემი იდი­ო­ტი (ამ სი­ტყვის არა დოს­ტო­ევ­სკი­სე­უ­ლი გან­სა­ზღვრე­ბით) ბრალ­მდე­ბე­ლი ამ­ბობ­და, რომ მე იმ დღეს გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ტე­ლე­ფო­ნი გავ­ყი­დე...

"მი­ე­სა­ჯოს თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა!.."

- ალექ­სან­დრე, რა­ტომ არ იწყებთ წე­რას? - დამ­კვირ­ვებ­ლის ხმამ რე­ა­ლო­ბა­ში გად­მო­მის­რო­ლა და და­ფე­თე­ბუ­ლი ვეცი კა­ლამს.

დე­და­ლი­კა

ჩემი დამ­კვირ­ვე­ბე­ლი ორ­მო­ცი­ო­დე წლის ქა­ლია. მოკ­ლე შავი ქვე­და­ბო­ლო აც­ვია და გა­მომ­წვე­ვად მო­უ­ჩანს მსხვი­ლი ფე­ხე­ბი, რომ­ლის ხილ­ვა ჩემს გულს ბა­გა­ბუგს აწყე­ბი­ნებს. შავი თმა აქვს, გრძე­ლი პი­რი­სა­ხე და მოტ­კე­ცი­ლი დე­კოლ­ტე აც­ვია, რომ­ლი­და­ნაც ძუ­ძუს­თა­ვე­ბი ამა­ყად გა­მობ­ზეკ­ვია. წე­ღან ჩემს მხარს ოდ­ნავ შე­ე­ხო ძუ­ძუ­ე­ბით. მერე ჩემს მა­გი­დას­თან რომ წა­ი­ხა­რა, რა­ღაც მაჩ­ვე­ნა და მი­თხრა, მაგ­რამ მე არა­ფე­რი გა­მი­გო­ნია. ხშირ-ხში­რად ვა­პა­რებ თვალს მისი კერ­ტე­ბის­კენ... ორი­ო­დე წუთ­ში წე­რის და­წყე­ბის ნი­შან­საც მომ­ცემს. ბო­ლო­ჯერ შევ­ხე­დე მის ძუ­ძუ­ებს. გული გა­მა­ლე­ბით მი­ცემს და სის­ხლი სა­ხე­ზე მაწ­ვე­ბა. ვბრაზ­დე­ბი დე­გე­ნე­რატ ბად­რაგ­ზე, უტვი­ნოდ რომ ცდი­ლობს იტი­პოს. მან ჩათ­ვა­ლა, რომ ეს ქალი ნა­შაა და თა­ვის თა­ნამ­შრომ­ლებს ხმა­მაღ­ლა, უტიფ­რად ეუბ­ნე­ბა:

- აბა, ბი­ჭე­ბო, თუ იცით, ძველ­რუ­სუ­ლად რას ნიშ­ნავს "ნაშა"?

ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბა. სა­დღაც ყურ­მოკ­რუ­ლით უნდა იტი­პოს, მაგ­რამ სი­ტყვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა კარ­გა­დაც არ ახ­სოვს. დამ­კვირ­ვე­ბელს ტუ­ჩის მარ­ჯვე­ნა კუ­თხე აუ­თა­მაშ­და. მე "ნაგ­ლად"გა­ვი­ღი­მე, რის პა­სუ­ხა­დაც თვა­ლე­ბის ბრი­ა­ლი მი­ვი­ღე ტრი­პა­ჩი ბად­რა­გის­გან.

ბოლო წუთი ზა­რის და­რეკ­ვამ­დე. მა­ლუ­ლად ვა­პა­რებ თვალს ქა­ლის მსხვი­ლი ბარ­ძა­ყე­ბის­კენ და ტან­ში ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლის. სა­ოც­რე­ბაა ქალი, ზო­გა­დად ქალი და არა მხო­ლოდ ეს - ყვე­ლა ქალი ასე­თია. მათ შე­უძ­ლი­ათ გა­გაღ­მერ­თონ, ცაში ზღვის ტალ­ღე­ბად გას­წავ­ლონ სი­ა­რუ­ლი და მე­ო­რე წამს მთე­ლი სხე­უ­ლით და­გა­ნარ­ცხონ ქვა-ღორღზე. ზარი ირე­კე­ბა. ღრმად ამო­ვი­სუნ­თქე და თა­მა­მად შევ­ხე­დე. ახ­ლა­ღა შე­ვამ­ჩნიე რომ მა­ი­სურ­ზე პა­ტა­რა ბა­რა­თი აქვს მიბ­ნე­უ­ლი, რო­მელ­საც შა­ვად აწე­რია: "დე­და­ლი­კა". ეს ალ­ბათ მისი სა­ხე­ლია.

ალექ­სან­დრე ახალ­კა­ცი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)