მათ ბევ­რი რამ აერ­თი­ა­ნებს; თუნ­დაც ის, რომ სხვა საქ­მე­ე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ორი­ვეს ტე­ლე­წამ­ყვა­ნო­ბა უწევს: ერთი "რუს­თა­ვი 2"-ში მუ­შა­ობს, მე­ო­რე - "მა­ესტრო­ში". ქრის­ტი­ნე იმე­და­ძე­სა და მა­რი­ამ გი­ორ­გო­ბი­ანს ერ­თმა­ნეთ­თან 8-წლი­ა­ნი მე­გობ­რო­ბა აკავ­ში­რებთ.

ქრის­ტი­ნე:

- ჩვენ სა­ერ­თო მე­გო­ბარ­მა, ბახ­ვა ბრეგ­ვა­ძემ შეგვყა­რა. მერე მა­რი­ამ­მა შე­მახ­სე­ნა, რომ მე­ექ­ვსე სკო­ლა­ში, პირ­ველ კლას­ში ყოფ­ნი­სას, თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. მერე მე სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს და ჩვე­ნი გზე­ბი გა­ი­ყა­რა...

მა­რი­ა­მი:

- პირ­ველ კლას­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი შავ-თეთ­რი სუ­რა­თი მაქვს, სა­დაც მე და ერთი პა­ტა­რა, ლა­მა­ზი გო­გო­ნა გვერ­დიგ­ვერდ ვსხედ­ვართ, მაგ­რამ არ ვი­ცო­დი, ვინ იყო. წლე­ბის შემ­დეგ დამ­რი­გე­ბელ­მა მი­თხრა, - ერთ-ერთ ფო­ტო­ზე გვერ­დით რომ გი­ზის, ქრის­ტი­ნე იმე­და­ძე­აო.

ქრის­ტი­ნე:

- მოკ­ლედ, ზრდას­რულ ასაკ­ში ერ­თმა­ნეთს კი­დევ შევ­ხვდით და მა­შინ­ვე დავ­მე­გობ­რდით, თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და. და­მე­გობ­რდნენ ჩვე­ნი შვი­ლე­ბიც და კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს მა­რი­ა­მის მე­უღ­ლეს­თან.

მა­რი­ა­მი:

- ქრის­ტი­ნეს ტა­ი­სია ჩემ­თან ბევ­რჯერ და­უ­ტო­ვე­ბია.

ქრის­ტი­ნე:

- რო­დე­საც გი­ჟუ­რი დღე მქონ­და, შვილს მა­რი­ამ­თან ვტო­ვებ­დი. ამა­სო­ბა­ში, კი­დევ ერთი პა­ტა­რა შე­მოგ­ვე­მა­ტა: მას მე­ო­რე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გო­გო­ნა, ნას­ტია შე­ე­ძი­ნა... მა­რი­ა­მი სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნია, გა­სა­ჭირ­ში არას­დროს მი­გა­ტო­ვებს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მას­თან სტუმ­რო­ბა. მის ოჯახ­ში რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რი სიმ­შვი­დეა. გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია და როცა პრობ­ლე­მა მაქვს, მას რჩე­ვას ვთხოვ ხოლ­მე. ძა­ლი­ან ვენ­დო­ბი. ვიცი, მას­თან ნათ­ქვა­მი წინ ცუ­დად არას­დროს დამ­ხვდე­ბა.

მა­რი­ა­მი:

- ისეთ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რო­მე­ლიც გიყ­ვარს, გან­ტვირ­თვის­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა. ქრის­ტი­ნეს ძა­ლი­ან უყ­ვარს ჩაი. ერთხელ სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან ჩა­მო­სულ­მა არო­მა­ტუ­ლი ჩაი მო­მარ­თვა. ვუ­თხა­რი, - რა კარ­გი იყო, ცო­ტა­ღა დარ­ჩა და გული მწყდე­ბა-მეთ­ქი. ერთი წელი გა­ვი­და, კი­დევ წა­ვი­და უცხო­ეთ­ში და ერთი ყუთი ჩაი ჩა­მო­მი­ტა­ნა (იცი­ნი­ან). ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია და სულ ვე­უბ­ნე­ბი, - იცო­დე, ეს გავ­ნებს-მეთ­ქი. უმ­ნიშ­ვნე­ლო რა­ღა­ცებ­საც ზედ­მე­ტად გა­ნიც­დის, ნერ­ვი­უ­ლობს.

- სხვებ­ზე ხში­რად ჭო­რა­ობთ?

ქრის­ტი­ნე:

- უფრო ხში­რად ჩვენს პრობ­ლე­მებს გან­ვი­ხი­ლავთ. მე გა­უ­თა­ვებ­ლად ვლაქ­ლა­ქებ, მა­რი­ა­მი კი შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ფსი­ქო­თე­რა­პი­ულ კურსს მი­ტა­რებს... სა­ერ­თოდ, არ მჯე­რა ჭო­რე­ბის, რად­გან სა­კუ­თარ თავ­ზე უამ­რა­ვი სი­სუ­ლე­ლე მო­მის­მე­ნია. ნამ­დვი­ლად არ მინ­და, ისე­თი მე­გო­ბა­რი მყავ­დეს, რო­მე­ლიც გა­მუდ­მე­ბით ვი­ღა­ცა­ზე ჭო­რა­ობს. მი­მაჩ­ნია, რომ სხვი­სი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ჩემი გა­სარ­ჩე­ვი არ არის.

- დღეს ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თის შე­ქე­ბა, წა­ხა­ლი­სე­ბა, სხვი­სი სი­ხა­რუ­ლის გა­ზი­ა­რე­ბა უჭირთ. უმე­ტე­სად, აგ­რე­სი­ას გა­მო­ხა­ტა­ვენ. რო­გორ ფიქ­რობთ, ასე რა­ტომ ხდე­ბა?

მა­რი­ა­მი:

- ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ვი­ღა­ცის სი­ლა­მა­ზე, კარ­გად ყოფ­ნა, წარ­მა­ტე­ბა არ ახა­რებთ! კრი­ტი­კის ობი­ექ­ტი ხში­რად, ის ადა­მი­ა­ნია, რო­მე­ლიც გა­რეგ­ნო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. ვი­ღა­ცე­ბი გა­მუდ­მე­ბით იმა­ზე ფიქ­რო­ბენ, ლა­მაზ ქალს რა და­უ­წუ­ნონ: ტუჩი, ფეხი, ცხვი­რი... მოკ­ლედ, ნაკლს მა­ინც უპო­ვი­ან.

ქრის­ტი­ნე:

- არას­დროს ვიღ­ლე­ბი კომ­პლი­მენ­ტე­ბის თქმით, სხვი­სი სი­ლა­მა­ზის აღი­ა­რე­ბით.

მა­რი­ა­მი:

- ჩემს მე­გობ­რებს, რომ­ლე­ბიც ძი­რი­თა­დად, ლა­მა­ზე­ბი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, ყო­ველ­თვის ხელს შე­ვუ­წყობ, რომ უფრო მე­ტად წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი გახ­დნენ. წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვის შან­სი ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლას თა­ნაბ­რად გვეძ­ლე­ვა, მაგ­რამ ზოგი ნაკ­ლე­ბად შრო­მის­მოყ­ვა­რე და მი­ზან­სწრა­ფუ­ლია და დროს სი­სუ­ლე­ლე­ებ­ში უქ­მად კარ­გავს (უმე­ტე­სად, სხვი­სი კრი­ტი­კით ირ­თობს თავს).

- თით­ქოს, ვირ­ტუ­ა­ლურ­მა სამ­ყა­რომ მთე­ლი მსოფ­ლიო შთან­თქა. რა შეც­ვა­ლა ინ­ტერ­ნეტ­მა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

ქრის­ტი­ნე:

- ინ­ტერ­ნეტ­მა ცხოვ­რე­ბა გა­ა­მარ­ტი­ვა, სამ­ყა­რო და­ა­პა­ტა­რა­ვა. "ფე­ის­ბუ­კის" მეშ­ვე­ო­ბით უცხო­ეთ­ში მყო­ფი ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ვი­პო­ვე, რო­მელ­თა მო­კი­თხვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მა­ნამ­დე არც მქონ­და. თუმ­ცა, ვერ ვი­ტყვი, რომ ინ­ტერ­ნეტს მი­ჯაჭ­ვუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ... კარ­გია, რომ ცო­ლებს ქმრე­ბი, დე­დებს - შვი­ლე­ბი და ა.შ. უყ­ვართ, მაგ­რამ არ მეს­მის, "ფე­ის­ბუ­კით" სიყ­ვა­რუ­ლის ახ­სნა რას ნიშ­ნავს? არც მა­შინ, როცა კარ­გად ვი­ყა­ვი ჩემს ყო­ფილ მე­უღ­ლეს­თან და არც მას მერე, რაც ოჯა­ხი და­მენგრა, არ მქო­ნია სურ­ვი­ლი, ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე სა­ჯა­როდ მე­ლა­პა­რა­კა.

მა­რი­ა­მი:

- სა­ერ­თოდ, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა მარ­თლაც, პი­რა­დი უნდა იყოს და მას­ში შე­მოჭ­რის უფ­ლე­ბა არა­ვის არ უნდა ჰქონ­დეს. სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს არა მარ­ტო სიყ­ვა­რულს უხ­სნი­ან ერ­თმა­ნეთს "ფე­ის­ბუკ­ში", არა­მედ იმა­საც წე­რენ, თუ რა ჭა­მეს, რა და­ლი­ეს, რა აც­ვი­ათ, ვის­თან ერ­თად არი­ან... მე ამ ყვე­ლაფ­რის მომ­ხრე არ ვარ.

ქრის­ტი­ნე:

- ეს ალ­ბათ იმის ბრა­ლია, რომ მა­ინც, 90-იანი წლე­ბის შვი­ლე­ბი ვართ, როცა "კე­რა­სინ­კით" ვთბე­ბო­დით, დე­ნის ნაც­ვლად სახ­ლს სან­თე­ლი გვი­ნა­თებ­და; ტან­საც­მელ­ზე ნავ­თის სუნი აგ­ვდი­ო­და. სხვა­თა შო­რის, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა. ამი­ტო­მაც არის, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­მა არც თავი დაგ­ვა­კარ­გვი­ნა და არც - ერ­თმა­ნე­თი. კომ­პი­უ­ტერ­თან ვსხედ­ვართ, მაგ­რამ ფურ­ცელ­სა და კა­ლამს მა­ინც ვი­ყე­ნებთ. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, რომ ჩემ­მა შვილ­მაც აწარ­მო­ოს "მე­გობ­რო­ბის დღი­უ­რე­ბი", ეზო­ში ჩემ­სა­ვით, "წრე­ში ბურ­თი" და "რე­ზი­ნო­ბა­ნა" ითა­მა­შოს...

მა­რი­ა­მი:

- ჩემ­თან მე­გობ­რე­ბი რომ მო­დი­ოდ­ნენ, თო­ჯი­ნე­ბით ვერ­თო­ბო­დით, ახლა კი ბავ­შვებს თავი ტე­ლე­ფონ­ში აქვთ ჩარ­გუ­ლი. შე­ნიშ­ვნას რომ ვაძ­ლევ, - ცოტა ხანს მა­ინც და­დეთ ეგ ტე­ლე­ფო­ნე­ბი-მეთ­ქი, მე­კი­თხე­ბი­ან: აბა, რითი გა­ვერ­თო­თო?.. სხვა­თა შო­რის, მი­ჩი­გა­ნის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბოლო კვლე­ვე­ბის მი­ხედ­ვით და­ას­კვნეს, რომ "ფე­ის­ბუ­კი" უარ­ყო­ფით გავ­ლე­ნას ახ­დენს ადა­მი­ა­ნებ­ზე. ისი­ნი დეპ­რე­სი­უ­ლე­ბი ხდე­ბი­ან, რად­გან სხვი­სი "ბედ­ნი­ე­რი" ფო­ტო­ე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა ადა­მი­ან­ში შუ­რის გრძნო­ბას აღ­ვი­ძებს.

ქრის­ტი­ნე:

- ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს "ფე­ის­ბუ­კი" რომ გა­ა­უქ­მონ, ხალ­ხი ალ­ბათ ერ­თმა­ნეთს და­ხო­ცავს, უკვე იმ­დე­ნი აგ­რე­სი­აა დაგ­რო­ვი­ლი.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, თბი­ლის­ში გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ხალ­ხი ცხოვ­რობს?

- ერთ დღეს რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზი­რი­დან ჭავ­ჭა­ვა­ძემ­დე ფე­ხით გა­ვი­სე­ირ­ნე. ხალ­ხს გულ­დას­მით ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი, ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი. სულ იმას ვამ­ტკი­ცებ, - ქარ­თვე­ლე­ბი გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნე­ბი და ლა­მა­ზე­ბი არი­ან-მეთ­ქი და იმ დღეს ამა­ში კი­დევ ერთხელ დავ­რწმუნ­დი. დიახ, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნე­ბი ვართ და მალე ვით­ვი­სებთ ყვე­ლა­ფერს.

მა­რი­ა­მი:

- ჩვენს წვე­უ­ლე­ბებ­ზეც და უცხო­ეთ­შიც ვყო­ფილ­ვარ ელი­ტურ შეკ­რე­ბებ­ზე. მინ­და გი­თხრათ, რომ ჩვენ­თან ქა­ლე­ბი უკეთ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი­ან, ვიდ­რე - სა­ზღვარ­გა­რეთ. სა­ერ­თოდ კი გე­მოვ­ნე­ბა­ზე არ უნდა იდა­ვო. ვი­საც რა უნდა, ის ჩა­იც­ვას. პი­რა­დად მე პა­ტივს ვცემ ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის გე­მოვ­ნე­ბას.

- ადა­მი­ა­ნი ჩაც­მუ­ლო­ბის მი­ხედ­ვით არას­დროს შე­გი­ფა­სე­ბი­ათ?

ქრის­ტი­ნე:

- ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე მე­ტად, ადა­მი­ა­ნის ვარ­ცხნი­ლო­ბა, თმის ფერი, სა­ხის კანი და ა.შ. მიქ­მნის მას­ზე გარ­კვე­ულ წარ­მოდ­გე­ნას, თუმ­ცა რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ამის მი­ხედ­ვით მის ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ზე ვერ ვიმ­სჯე­ლებ. მგო­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა­ზე უკეთ მა­შინ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა, რო­დე­საც ბედ­ნი­ე­რია. ასეთ დროს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, რა აც­ვია, მთა­ვა­რია, რომ მისი თვა­ლე­ბი, თმა, კანი სით­ბოს ას­ხი­ვებს.

მა­რი­ა­მი:

- ადა­მი­ა­ნი სით­ბოს მა­შინ ას­ხი­ვებს, რო­დე­საც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია...

- ბოლო დროს ქრის­ტი­ნემ ქსო­ვას აქ­ტი­უ­რად მიჰ­ყო ხელი. მა­რი­ამ, ამა­ზე რას იტყვი?

მა­რი­ა­მი:

- ძა­ლი­ან მომ­წონს მისი ნაქ­სო­ვე­ბი. სა­ერ­თოდ, ბევ­რი იდეა აქვს. რო­დე­საც სად­მე მივ­დი­ვარ, ვე­კი­თხე­ბი, - რისი ჩაც­მა აჯო­ბებს-მეთ­ქი? არ არ­სე­ბობს, რა­ღაც კარ­გი არ მო­ი­ფიქ­როს. რომ მო­ენ­დო­მე­ბი­ნა, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი დი­ზა­ი­ნე­რი იქ­ნე­ბო­და.

ქრის­ტი­ნე:

- ამ ზამ­თარ­ში დეპ­რე­სი­უ­ლი პე­რი­ო­დი მქონ­და. გა­მახ­სენ­და, რომ ქსო­ვა ამ­შვი­დებს. დედა მორ­წმუ­ნე ქა­ლია, ერთ-ერთი ტაძ­რის მრევ­ლია. ერთი პე­რი­ო­დი მეც დავ­დი­ო­დი ტა­ძარ­ში. მკაც­რი მო­ძღვა­რი მყავ­და. სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, - შვი­ლო, ქალი იმის­თვის და­ი­ბა­და, რომ შექ­მნას ოჯა­ხი, გა­ა­ჩი­ნოს შვი­ლე­ბი. ის­წავ­ლე ჭრა-კერ­ვა, ქსო­ვა და გახ­დი კარ­გი დედა, დი­ა­სახ­ლი­სიო. მი­ბიძ­გებ­და იმის­კე­ნაც, რომ ბა­ლე­ტის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა. მოკ­ლედ, მო­ძღვარ­მა ჩემ­ში ხელ­საქ­მის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა და­ი­ნა­ხა და ეს ქვეც­ნო­ბი­ერ­ში ჩა­მი­ბეჭ­და... ისე, ჩემი პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში პუ­ან­ტე­ბის "პი­ტა­ჩო­კი" იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში ბა­ბუ­ას მა­ი­სუ­რის­გან შევ­კე­რე "კუ­პალ­ნი­კიც". დღემ­დე ჩემი პე­და­გო­გი, პირ­ველკ­ლა­სე­ლებს ამ ამ­ბავს უყ­ვე­ბა. მიყ­ვარს სა­დი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა, რა­ღა­ცე­ბის ცხო­ბაც; ვიცი ჭრა-კერ­ვა, ქარ­გვა, ქსო­ვა. მომ­წონს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა.

მა­რი­ა­მი:

- სახ­ლის და­ლა­გე­ბა მეც მიყ­ვარს. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა "ქუს­ლებ­ზე" შემ­დგარ­სა და წვე­უ­ლე­ბა­ზე წა­სას­ვლე­ლად მომ­ზა­დე­ბულს რა­ღა­ცის ხეხ­ვა და­მი­წყია. რთუ­ლი პრო­ფე­სია მაქვს, იუ­რის­ტი ვარ. სწავ­ლას დიდი დრო და­ვუთ­მე. 23 წლი­დან ლექ­ტო­რი ვარ, სტუ­დენ­ტებს ვას­წავ­ლი, მაგ­რამ თა­ვა­დაც მი­წევს მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა.

- თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში პო­ლი­ტი­კა რა როლს თა­მა­შობს?

ქრის­ტი­ნე:

- ეს სფე­რო ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ ცხა­დია, პო­ლი­ტი­კა მო­ქა­ლა­ქის ცხოვ­რე­ბა­ზე გარ­კვე­ულ გავ­ლე­ნას მა­ინც ახ­დენს. ძა­ლი­ან მინ­და, ქვე­ყა­ნა­ში სიმ­შვი­დემ და­ი­სად­გუ­როს. ჩემ­თვის არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ვინ მარ­თავს ქვე­ყა­ნას; ყვე­ლა პარ­ტი­ა­სა თუ პო­ლი­ტი­კურ გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა­ში მყავს მე­გო­ბა­რი და ჩემ­თვის უსი­ა­მოვ­ნოა, რო­დე­საც ამ სფე­რო­ში რა­ღაც ცუდი ხდე­ბა. ადა­მი­ა­ნებ­თან პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით, მისი პრო­ფე­სი­ი­სა და სტა­ტუ­სის მი­ხედ­ვით არ ვურ­თი­ერ­თობ. პო­ლი­ტი­კა­ში ცხვი­რის ჩა­ყო­ფა არ მინ­და, მაგ­რამ რო­გორც მო­ქა­ლა­ქეს, სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბე­ბი ცხა­დია, მაქვს. თუმ­ცა, ამა­ზე ხმა­მაღ­ლა ლა­პა­რა­კი სა­ჭი­როდ არ მი­მაჩ­ნია.

მა­რი­ა­მი:

- აპო­ლი­ტი­კუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი არ ვარ. უბ­რა­ლოდ, არ მინ­და, პო­ლი­ტი­კის გამო ვინ­მეს­თან შე­ლა­პა­რა­კე­ბა მო­მი­ვი­დეს. ვფიქ­რობ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ რა­ღა­ცებ­ზე რე­ა­გი­რე­ბა დრო­უ­ლად უნდა მო­ახ­დი­ნოს და არა მა­შინ, რო­დე­საც ეს რა­ღაც ყელ­ში ამო­უ­ვათ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)