ამ ახა­ლი რუბ­რი­კის რეს­პონ­დენ­ტი შე­საძ­ლოა, ნე­ბის­მი­ე­რი თქვენ­გა­ნი გახ­დეს, ვი­ნა­ი­დან სა­შუ­ა­ლე­ბას გაძ­ლევთ ისა­უბ­როთ სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბა­ზე, მიღ­წე­ვებ­ზე ან უბ­რა­ლოდ და­ა­ფიქ­სი­როთ აზრი ამა თუ იმ თე­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით და ა.შ. ახა­ლი რუბ­რი­კა "გზის" მე-8 ნო­მერ­ში და­ვა­ა­ნონ­სეთ და პირ­ვე­ლი რეს­პონ­დენ­ტიც გა­მოჩ­ნდა. მან გა­და­წყვი­ტა, ჩვენ­თვის სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბა­ზე მო­ე­თხო. "არა­ფე­რი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­რეგ­ნო­ბის პირ­ვე­ლი კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა დათა გა­ვი­ცა­ნი. იყო დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი, ქორ­წი­ნე­ბა, ჩვე­ნი პა­ტა­რა გო­გო­ნა, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე (მა­შინ 20 წლის გავ­ხდი), ავა­რია, და­თას გარ­დაც­ვა­ლე­ბა და მას მერე გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი ჯო­ჯო­ხე­თი; ჯო­ჯო­ხე­თი, რო­მელ­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვი­ან­თი უღიმ­ღა­მო ცხოვ­რე­ბის გა­სა­ლა­მა­ზებ­ლად ყო­ველ­დღე მი­წყობ­დნენ", - მომ­წე­რა გო­გო­ნამ, რო­მელ­საც რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ და­ვუ­კავ­შირ­დი და შეხ­ვედ­რა ვთხო­ვე. უარი არ უთ­ქვამს. უფრო მე­ტიც, მისი სა­ხე­ლის და­წე­რის უფ­ლე­ბაც მომ­ცა. ნი­ნოს თავ­გა­და­სა­ვა­ლი კი მერ­წმუ­ნეთ, მარ­თლაც არ დაგ­ტო­ვებთ გულ­გრილს.

- წარ­მო­შო­ბით ქუ­თა­ი­სი­დან ვარ. აქ ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ­დი. პირ­ველ კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე გა­ვი­ცა­ნი. სას­წავ­ლებ­ლის შე­ნო­ბი­დან გა­მო­სუ­ლი მან­ქა­ნა­ში ჩავ­ჯე­ქი. მას ავ­ტო­მო­ბი­ლი ისე ჰყავ­და და­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ გას­ვლა­ში ხელს მიშ­ლი­და და ამის გამო ვი­კა­მა­თეთ. როცა სი­ტუ­ა­ცია გა­ნი­მუხ­ტა, შევ­რიგ­დით და ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბიც გავცვა­ლეთ. იმ დღის მერე ურ­თი­ერ­თო­ბა არ შეგ­ვი­წყვე­ტია. 6 თვე ვი­ყა­ვით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი, მერე კი დავ­ქორ­წინ­დით.

- და­ქორ­წი­ნე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა სწრა­ფად მი­გი­ღი­ათ...

- სხვა­თა შო­რის, ამ 6 თვე­ში ბევ­რი რამ მოხ­და. დათა აქ­ტი­უ­რობ­და და სა­დე­დამ­თი­ლო, მა­მი­და­მი­სი, ოჯა­ხის სხვა წევ­რე­ბიც გა­მაც­ნო. აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­ულ­ზე კი ქუ­თა­ის­ში ჩა­მო­ვი­და, რათა ჩემი მშობ­ლე­ბი გა­ეც­ნო... არ­და­დე­გებ­ზე ქუ­თა­ის­ში რომ წა­ვე­დი, ერ­თმა­ნე­თი მალე მოგ­ვე­ნატ­რა. მთხო­ვა, - ჩა­მო­დიო. დე­დას ვუ­თხა­რი: ერთი გა­მოც­და დამ­რჩა ჩა­სა­ბა­რე­ბე­ლი და თბი­ლის­ში უნდა წა­ვი­დე-მეთ­ქი. ცხა­დია, გა­მო­მიშ­ვა. რომ ჩა­მო­ვე­დი, ბევ­რი არ მი­ფიქ­რია, - და­თას წი­ნა­და­დე­ბას, ცო­ლად გავ­ყო­ლო­დი, მა­შინ­ვე დავ­თან­ხმდი.

- შენი გა­პარ­ვა მშობ­ლებ­მა რო­გორ მი­ი­ღეს?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ და­თას უკვე იც­ნობ­დნენ და მისი სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არა­ფე­რი ჰქონ­დათ, ცოტა ხნით მა­ინც გაგ­ვე­ბუტ­ნენ. გან­სა­კუთ­რე­ბით დედა ბრა­ზობ­და: ასე რა­ტომ აჩ­ქარ­დი? ისე­დაც ხომ ვი­ცო­დით, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რომ იყა­ვი და გა­პარ­ვა რა სა­ჭი­რო იყო? ჯერ სწავ­ლა და­გემ­თავ­რე­ბი­ნაო...

- იმ პე­რი­ოდ­ში და­თაც სტუ­დენ­ტი იყო?

- არა, ის სამ­ხედ­რო ნა­წილ­ში მსა­ხუ­რობ­და, კონ­ტრაქ­ტით. სხვა­თა შო­რის, მა­მამ­თი­ლიც იმა­ვე ნა­წილ­ში მუ­შა­ობ­და და დე­დამ­თი­ლიც სამ­ხედ­რო პი­რია... და­თამ პირ­ვე­ლად მა­მი­და­მი­სის სახ­ლში მი­მიყ­ვა­ნა, მერე კი რა­ღაც პე­რი­ო­დი ბე­ბი­ა­მის­თან, ნა­ხა­ლოვ­კა­ში ვი­ყა­ვით. რო­გორც დე­დამ­თილ­მა ამიხ­სნა, სახ­ლში რე­მონ­ტი ჰქონ­დათ და დრო­ე­ბით ბე­ბი­ას­თან უნდა გვე­ცხოვ­რა. მინ­და გი­თხრათ, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში ვიგ­რძე­ნი, თუ რას ნიშ­ნავს ქა­ლუ­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბა. და­თას ბე­ბია ძა­ლი­ან მა­გა­რი ქალი იყო. ცდი­ლობ­და, მხარ­ში ამომ­დგო­მო­და და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სწო­რედ მან გვას­წავ­ლა ცოლ­ქმრო­ბა. შეც­დო­მებ­ზე ორი­ვეს ისე მიგ­ვი­თი­თებ­და, რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, ეს გწყე­ნო­და. იდი­ლი­ა­ში ცხოვ­რე­ბა ხან­მოკ­ლე აღ­მოჩ­ნდა: სახ­ლში რე­მონ­ტი რომ დამ­თავ­რდა, და­თას მშობ­ლებ­თან გა­და­ვე­დით, სა­დაც ჩვენ გარ­და და­თას მე­ო­რე ბე­ბია (მა­მის დედა) ცხოვ­რობ­და. მა­ლე­ვე დავ­ფეხ­მძიმ­დი და ამის გამო აკა­დე­მი­უ­რის აღე­ბა მო­მიხ­და.

- მე­უღ­ლის ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ცხოვ­რე­ბას ვერ შე­ე­გუე?

- ყვე­ლას შე­ვეჩ­ვიე, მაგ­რამ მა­მა­თი­ლის დე­დის (მას ბე­ბი­ამ­თილს ვე­ძახ­დი) გული ვე­რაფ­რით მო­ვი­გე... დიდი ლი­ლოს და­სახ­ლე­ბა არის პა­ტა­რა სო­ფე­ლი, სა­დაც ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთ­ზე ჭო­რა­ობს. გა­მო­ნაკ­ლი­სი არც ჩემი ქმრის ბე­ბია გახ­ლდათ. სახ­ლში მე­ზობ­ლე­ბი ისე შე­მო­დი­ოდ­ნენ, არც კი აკა­კუ­ნებ­დნენ. მე სა­კუ­თა­რი ოთა­ხის და­კეტ­ვა ან მი­ხურ­ვაც დიდ ცოდ­ვად მეთ­ვლე­ბო­და. მე­გობ­რებ­თან მარ­ტო არას­დროს მტო­ვებ­და. ბე­ბი­ამ­თილს და ჰყავ­და, რო­მე­ლიც მო­შო­რე­ბით ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ თით­ქმის ყო­ველ­დღე მო­დი­ო­და ჩვენ­თან. ჰოდა, და­მიჯ­დე­ბოდ­ნენ ფეხ­მძი­მეს და მიყ­ვე­ბოდ­ნენ, თუ ვინ­მეს ოდეს­მე სად­მე და­უ­ნის სინ­დრო­მი­ა­ნი ბავ­შვი შე­ე­ძი­ნა, რომ ვი­ღა­ცას ხე­ი­ბა­რი ეყო­ლა და ა.შ. ორ­სუ­ლი ქა­ლის­თვის ეს მძი­მე მო­სას­მე­ნია, და­მერ­წმუ­ნეთ. კონ­სულ­ტა­ცი­ებ­ზე რომ მივ­დი­ო­დი, ექიმს ისეთ შე­კი­თხვებს ვუს­ვამ­დი, გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებ­და. ჰოდა, ერთხელ, როცა თა­ვად ბე­ბი­ამ­თი­ლი გა­მომ­ყვა ექიმ­თან, მან ლა­მის კა­ბი­ნე­ტი­დან გა­აგ­დო: ბავ­შვს ასეთ სა­ში­ნე­ლე­ბებს რო­გორ უყ­ვე­ბიო? როცა ჩემი გო­გო­ნა ჯან­მრთე­ლი და­ი­ბა­და, შვე­ბით ამო­ვი­სუნ­თქე.

- რო­გორ ფიქ­რობ, რას გერ­ჩო­და?

- არ მოვ­წონ­დი და ალ­ბათ იმი­სიც ეში­ნო­და, მის­თვის დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა არ წა­მერ­თმია. აბა, სხვა რა უნდა ვი­ფიქ­რო, როცა ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბას თვი­თონ ცდი­ლობ­და, მე ყვე­ლა­ფერს მი­წუ­ნებ­და. სა­რე­ცხის და­რე­ცხვა­საც ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, ხე­ლი­დან მგლეჯ­და. მეტ­საც გე­ტყვით: მას მერე, რაც მათ ოჯახ­ში შე­ვე­დი, არ არ­სე­ბობ­და, ვინ­მეს კერ­ძში თმა არ ეპო­ვა. ჰოდა, ბე­ბი­ამ­თი­ლი ნიშ­ნის­მო­გე­ბით ამ­ბობ­და, - აქამ­დე ეს არ ხდე­ბო­დაო. ახლა ვფიქ­რობ, რომ თმას საჭ­მელ­ში თა­ვად, გან­გებ ყრი­და, რათა და­თას თვალ­ში ცუდი დი­ა­სახ­ლი­სი გა­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი.

- დათა ბე­ბი­ას არა­ფერს ეუბ­ნე­ბო­და?

- ვი­ნა­ი­დან სამ­ხედ­რო იყო, შინ ისე­დაც იშ­ვი­ა­თად მო­დი­ო­და და არ მინ­დო­და, მის­თვის ნერ­ვე­ბი მო­მე­შა­ლა. ჰოდა, არა­ფერს ვე­უბ­ნე­ბო­დი. სა­მა­გი­ე­როდ, დე­დამ­თი­ლი იყო საქ­მის კურ­სში. მე­უბ­ნე­ბო­და,

- რა ვქნა, რით გიშ­ვე­ლო, მეც ასე მამ­წა­რებ­და, მაგ­რამ შე­ვეჩ­ვი­ეო. მა­მამ­თილ­მა კი თქვა: თუ ნი­ნოს უნდა, ჩვე­ნი რძა­ლი იყოს, უნდა აი­ტა­ნოს. მო­ხუ­ცია და რა ვქნაო?..

- შვილ­თაშ­ვი­ლის და­ბა­დე­ბამ მა­ინც არ მო­ულ­ბო გული?

- ბავ­შვის და­ბა­დე­ბამ­დე ცოტა ხნით ადრე, დე­დამ­თი­ლის ინი­ცი­ა­ტი­ვით, მე და დათა სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე, ქი­რით გა­და­ვე­დით. ბე­ბი­ამ­თი­ლი თვე­ში ერთხელ "გა­მო­ა­ნა­თებ­და" ხოლ­მე და მა­ში­ნაც ახერ­ხებ­და ჩემს გამ­წა­რე­ბას. მო­ვი­დო­და თუ არა, თეთ­რე­ულს მი­მოწ­მებ­და. და­თას ეკი­თხე­ბო­და, თუ რამ­დენ ხან­ში ერთხელ ვცვლი­დი ზე­წარს, ქმარს უყუ­რა­დღე­ბოდ ხომ არ ვტო­ვებ­დი, კერ­ძებს ვუმ­ზა­დებ­დი თუ არა და ა.შ. ეს იცით, რო­გორ გა­ვი­გე? - ერთხელ, როცა და­თამ გა­ი­გო, რომ ბე­ბი­ა­მი­სი უნდა მო­სუ­ლი­ყო, კე­დელ­ზე ფურ­ცე­ლი გა­აკ­რა, სა­დაც მის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო ყვე­ლა კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი ჰქონ­და გა­ცე­მუ­ლი... ბავ­შვი ცოტა რომ წა­მო­ი­ზარ­და, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. და­თამ შე­მომ­თა­ვა­ზა, - როცა სას­წავ­ლე­ბელ­ში წახ­ვალ, პა­ტა­რას დე­და­ჩე­მი მო­უვ­ლი­სო. როცა დე­დამ­თი­ლი სამ­სა­ხურ­ში იყო, ჩემს გო­გო­ნა­ზე ბე­ბი­ამ­თი­ლი ზრუ­ნავ­და. პა­ტა­რას მარ­თლაც, არა­ფერს აკ­ლებ­და და სხვა­თა შო­რის, თით­ქოს ჩემ მი­მარ­თაც დათ­ბა. ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა: მა­გა­ლი­თად, არ ვი­ცო­დი, რომ ბავ­შვს ყუ­რე­ბი უნდა "და­უ­ჭი­რო", თო­რემ მო­ე­კე­ცე­ბა და ა.შ.

- აღ­ნიშ­ნე, რომ შენი შვი­ლი 10 თვის იყო, როცა ახა­ლი უბე­დუ­რე­ბა და­გა­ტყდა თავს...

- ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე ახ­ლოვ­დე­ბო­და. დე­და­ჩე­მი წი­ნა­დღეს ჩა­მო­ვი­და და რა­ღაც პრო­დუქ­ტე­ბი ჩა­მო­მი­ტა­ნა. და­თას თით­ქოს, ამან თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა შე­უ­ლა­ხა, - რა, ამით მაგ­რძნო­ბი­ნა, რომ და­ბა­დე­ბის დღე უნდა გადა­გი­ხა­დოო?.. მერე დე­და­მი­სის­თვის და­უ­რე­კავს, - ნი­ნოს სი­ურპრი­ზი უნდა მო­ვუ­წყო, ტორ­ტი და რა­ღა­ცე­ბი უნდა მი­ვუ­ტა­ნო, მან­ქა­ნა მჭირ­დე­ბაო. მას მან­ქა­ნას არ აძ­ლევ­დნენ, რად­გან სწრა­ფად სი­ა­რუ­ლი უყ­ვარ­და, მაგ­რამ იმ დღეს ათხო­ვეს. მე­გობ­რე­ბი შე­ვიკ­რი­ბეთ და კარ­გად მო­ვილ­ხი­ნეთ. უკვე გვი­ა­ნი იყო, როცა დე­დი­კომ მი­თხრა: ბავ­შვი ვერ იძი­ნებს და იქ­ნებ მი­ხე­დოო. სტუმ­რე­ბის ნა­წი­ლი უკვე წა­სუ­ლი იყო. ბავ­შვს ვა­ჭა­მე და და­ვა­ძი­ნე. ამა­სო­ბა­ში, მეც ჩამ­თვლი­მა. ვიგ­რძე­ნი, რომ ოთახ­ში დათა შე­მო­ვი­და და თავ­ზე მა­კო­ცა, მერე ოთა­ხი­დან გა­ვი­და... უკვე შუ­ა­ღა­მე იყო, როცა დე­დამ გა­მაღ­ვი­ძა: დათა სა­დღაც წა­ვი­და, შინ არ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა და და­უ­რე­კეო. ვრე­კავ­დი, მაგ­რამ არ მპა­სუ­ხობ­და, მერე ტე­ლე­ფო­ნი სა­ერ­თოდ გა­თი­შა. დი­ლამ­დე ვე­ძებ­დი. ვი­ფიქ­რე, შე­იძ­ლე­ბა მან­ქა­ნას რა­ღაც და­უ­ზი­ან­და და მა­მა­მი­სის ეში­ნია, ტე­ლე­ფო­ნი ამი­ტომ გა­თი­შა-მეთ­ქი. ჰოდა, მე­სი­ჯი მივ­წე­რე: "სა­დაც უნდა იყო და რაც უნდა გი­ჭირ­დეს, არა­ვის ვე­ტყვი, უბ­რა­ლოდ, გნა­ხავ". დი­ლით ვი­ღაც კაც­მა და­მი­რე­კა და­თას ტე­ლე­ფო­ნით და შეგ­ვა­ტყო­ბი­ნა: ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა და "არა­მი­ანცში" მო­ა­კი­თხე­თო... უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო. რომ დავ­ხე­დე, ვერ ვი­ცა­ნი. თავი შეხ­ვე­უ­ლი ჰქონ­და, თი­თე­ბი - მოკ­ვე­თი­ლი... სა­ოც­რად და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი იყო... მახ­სოვს, სახ­ლის ეზო­ში რომ შე­მიყ­ვა­ნეს, დე­დამ­თი­ლი და­ვი­ნა­ხე, რო­მელ­საც დამ­ტვრე­უ­ლი ბოთ­ლი ეჭი­რა ხელ­ში და უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი აკა­ვებ­და, თავი რომ არ მო­ეკ­ლა. ისიც მახ­სოვს, გვერ­დით ბე­ბი­ა­მის­მა რომ ჩა­მი­ა­რა და მი­თხრა, - შე­ი­კივ­ლე, შენი ქმა­რი არ იყოო? კი­ვი­ლი ჩემს ძა­ლებს აღე­მა­ტე­ბო­და! ამო­უთ­ქმე­ლი ტკი­ვი­ლის გამო ცუ­დად ვხდე­ბო­დი და გული ხშირ-ხში­რად მიმ­დი­ო­და. ჰოდა, ამის გამო ბე­ბი­ამ­თი­ლი ხალ­ხის გა­სა­გო­ნად აფე­რისტს მე­ძახ­და. ამ­ბობ­და, რომ ცუ­დად ყოფ­ნას ვი­გო­ნებ­დი. თუმ­ცა, მის­თვის მა­ში­ნაც ვერ შევ­ძე­ლი პა­სუ­ხის გა­ცე­მა...

ჩემი ტკი­ვი­ლი გა­ორ­მაგ­და მას მერე, როცა გა­ვი­გე, რომ იმ დღეს და­თას და მის მე­გო­ბარს, რო­მე­ლიც ასე­ვე გარ­და­იც­ვა­ლა, მან­ქა­ნა­ში 2 გო­გო­ნა ჰყავ­დათ. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი ად­გილ­ზე­ვე და­ი­ღუ­პა, მე­ო­რე - გა­დარ­ჩა. და­თას ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ჩემ გა­სა­გო­ნად ამ­ბობ­დნენ, რომ თურ­მე, ულა­მა­ზე­სი გო­გო­ნე­ბი ის­ხდნენ მის მან­ქა­ნა­ში. როცა სა­დღეგ­რძე­ლო­ში და­თას მო­სა­გო­ნარს ამ­ბობ­დნენ, გარ­დაც­ვლილ გო­გო­საც ახ­სე­ნებ­დნენ, გარ­და­ჩე­ნილს კი დღეგ­რძე­ლო­ბას უსურ­ვებ­დნენ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორ­ღაც, ავი­ტა­ნე. მე­უღ­ლის დაკ­რძალ­ვის შემ­დეგ მინ­დო­და, ქუ­თა­ის­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ დე­დამ­თილ­მა მთხო­ვა, მის­თვის შვი­ლიშ­ვი­ლი არ წა­მერ­თმია. დე­და­ჩემ­მაც მი­თხრა: მა­ინც შენი ქმა­რი იყო და ის სახ­ლი ბავ­შვის გა­რე­შე ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, ცო­დო­ე­ბი არი­ა­ნო.

- გა­მო­დის, რომ დე­დამ მსხვერ­პლის გა­ღე­ბა მოგ­თხო­ვა. ამ­ჯო­ბი­ნა, შენ და­ტან­ჯუ­ლი­ყა­ვი, ვიდ­რე შვილმკვდა­რი დედა...

- და ამის გამო ქმარ­თან უსი­ა­მოვ­ნე­ბა მო­უ­ვი­და. მამა ეუბ­ნე­ბო­და, - წა­მო­იყ­ვა­ნე, იქ ნუ და­ტო­ვებ, თუ არა და, შენც წადი და იქ იყა­ვი, ბავ­შვს ნუ­რა­ვის და­ა­ჩაგ­ვრი­ნე­ბო... სწავ­ლა იძუ­ლე­ბით მი­ვა­ტო­ვე. ყო­ველ­დღე მი­წევ­და უკ­მე­ხი სი­ტყვე­ბის მოს­მე­ნა, თან - ათას­ნა­ირ სი­სუ­ლე­ლეს იგო­ნებ­დნენ ჩემს გა­სამ­წა­რებ­ლად. დე­დამ­თილ­საც ბევ­რი რამ შე­ე­შა­ლა იმ პე­რი­ოდ­ში, მაგ­რამ მის გა­მარ­თლე­ბას ვცდი­ლობ: ეტყო­ბა, შვი­ლის სიკ­ვდილ­მა გო­ნე­ბა აუ­რია-მეთ­ქი. ერთხელ მი­თხრა: ახალ­გაზ­რდა გოგო ხარ, კი­დევ გა­თხოვ­დე­ბი, მე კი ამ ბავ­შვის გარ­და არა­ვინ დამ­რჩა და და­წე­რე ხელ­წე­რი­ლი, რომ მის დე­დო­ბა­ზე უარს ამ­ბო­ბო. ამას მი­ჩი­ჩი­ნებ­დნენ მისი მე­ზობ­ლე­ბიც, ნა­თე­სა­ვე­ბიც... მღვდე­ლიც მირ­ჩევ­და, დე­და­თა მო­ნას­ტერ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და შვი­ლი დე­დამ­თი­ლის­თვის და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. ვუ­თხა­რი, იქ ცხოვ­რე­ბას ვერ შევ­ძლებ-მეთ­ქი. - ნუ გე­ში­ნია, დე­და­ო­ე­ბი შე­გაძ­ლე­ბი­ნე­ბე­ნო. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მას დე­დამ­თილ­მა სთხო­ვა, ჩემ­თვის ეს ეთ­ქვა. მე­უბ­ნე­ბო­და, შენ ქმრის­თვის უნდა ილო­ცოო... ერთხელ მე­გობ­რებ­თან შე­სახ­ვედ­რად წა­ვე­დი. და­თას ნა­თე­სავ­მა და­მი­რე­კა, სას­წრა­ფოდ სახ­ლში მო­დიო. შინ მი­სულს, სახ­ლი მათი ნა­თე­სა­ვე­ბით დამ­ხვდა სავ­სე. ნამ­დვი­ლი სა­სა­მარ­თლო მო­მი­წყვეს. თურ­მე, ბე­ბი­ამ­თილს ჩემი დღი­უ­რი წა­უ­კი­თხავს, რა­ღაც ეჭ­ვე­ბი გას­ჩე­ნია და ნა­თე­სა­ვე­ბი ამი­ტო­მაც შე­უყ­რია. ვწერ­დი ჩემს კურ­სელ­ზე, ძმა­კაც­ზე, რო­მე­ლიც მე­უბ­ნე­ბო­და: სუ­ლე­ლი ხარ, იმ ხალ­ხს თავს რა­ტომ აკ­ვლე­ვი­ნებ? შე­ნებ­თან წადი, ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბაო. ჰოდა, იმ ნა­თე­სავ­მა, რო­მელ­მაც და­მი­რე­კა, ჩუ­მად ისიც მი­თხრა: და­თას ბე­ბი­ას უნდა, რა­ღაც და­გაბ­რა­ლოს, რათა სა­ბა­ბი ჰქონ­დეთ, რომ დე­დო­ბის უფ­ლე­ბა ჩა­მო­გარ­თვა­ნო. მოკ­ლედ, ამ "სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე" თა­ვის მარ­თლე­ბა მო­მიხ­და, ეს კი ძა­ლი­ან და­მამ­ცი­რე­ბე­ლი იყო...

რამ­დე­ნი­მე წელი ვი­ცხოვ­რე ამ ჯო­ჯო­ხეთ­ში, სიც­რუ­ე­ში, სა­დაც ყო­ველ­დღე ცდი­ლობ­დნენ, ჩემ­თვის ტა­ლა­ხი ეს­რო­ლათ, მაგ­რამ მერე ნერ­ვებ­მა მიმ­ტყუ­ნა და ქუ­თა­ის­ში წა­ვე­დი, სა­დაც დე­დამ­თი­ლი მა­კი­თხავ­და ხოლ­მე. იმის­თვის, რომ შვი­ლი მერ­ჩი­ნა, სე­ზო­ნუ­რი სა­მუ­შაო ვი­შო­ვე. ვცდი­ლობ­დი, ჩემი გო­გო­ნას­თვის არა­ფე­რი მო­მეკ­ლო.

- ახლა მუ­შა­ობ?

- სკო­ლის ასა­კის ბავ­შვებს ვამ­ზა­დებ. ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი საკ­მა­რი­სი არ არის იმის­თვის, რომ შვი­ლი ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში ვა­ცხოვ­რო, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, მას ელე­მენ­ტა­რუ­ლი რა­ღა­ცე­ბი მა­ინც არ მო­ვაკ­ლო. ის უკვე 6 წლის არის. სხვა­დას­ხვა წრე­ზე დამ­ყავს. მე ახლა მის­თვის ვცო­ცხლობ და ვცდი­ლობ, წელ­ში გა­ვი­მარ­თო.

- შვილს მა­მა­მის­ზე ხში­რად უყ­ვე­ბი? და­თას აპა­ტიე, სიკ­ვდი­ლის წინ რომ გი­ღა­ლა­ტა?

- ზოგ­ჯერ მგო­ნია, რომ მას­ზე ისევ ვბრა­ზობ და ეს სიბ­რა­ზე თით­ქოს, მაძ­ლი­ე­რებს. შვილს მა­მა­ზე მხო­ლოდ პო­ზი­ტი­ურ რა­ღა­ცებს ვუყ­ვე­ბი. აქამ­დე იცო­და, რომ მა­მა­მი­სი სა­დღაც გაფ­რინ­და და მე­უბ­ნე­ბო­და: სულ რომ დაფ­რი­ნავს, ხომ იცის, რომ ვე­ლო­დე­ბით და რა­ტომ არ მო­დი­სო? მერე გა­ი­ზარ­და და მიხ­ვდა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი კვდე­ბი­ან. ახლა ამ­ბობს, რომ ობო­ლია, თუმ­ცა ეს სი­ტყვა მის­თვის მე არ მის­წავ­ლე­ბია.

- შენ მი­თხა­რი, რომ ამ­ჟა­მად დე­დამ­თილ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ.

- ასეა. ის ქმარ­მა მი­ა­ტო­ვა, - სხვა მიყ­ვარ­სო, ჰოდა, მარ­ტო დარ­ჩე­ნილ­მა დე­დამ­თილ­მა მთხო­ვა, ჩემს გო­გო­ნას­თან ერ­თად, სა­ცხოვ­რებ­ლად მას­თან ჩა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ვა­პა­ტიე ყვე­ლა­ფე­რი და ახლა მის გა­გე­ბას ვცდი­ლობ. მას მარ­ტო ვერ მი­ვა­ტო­ვებ და სა­ჭი­რო თუ გახ­და, მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ბო­ლომ­დე მის გვერ­დით ვიქ­ნე­ბი...

- ეს სტა­ტია თუ წა­ი­კი­თხა, შე­იძ­ლე­ბა ეწყი­ნოს...

- იმი­ტომ შე­გეხ­მი­ა­ნეთ, რომ მინ­და, ეს ამ­ბა­ვი იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა წა­ი­კი­თხონ, ვინც ჩემ­თვის ტა­ლა­ხის სრო­ლას, ჩემი სა­ხე­ლის ლაფ­ში ამოს­ვრას ცდი­ლობ­და. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ერთი რამ მაქვს სათ­ქმე­ლი: პა­ტივ­ცე­მუ­ლე­ბო, თქვენ კი ვერ დამ­თრგუ­ნეთ, არა­მედ გა­მაძ­ლი­ე­რეთ. ცხოვ­რე­ბის გაგ­რძე­ლე­ბის, ბრძო­ლის სურ­ვი­ლი გა­მიღ­ვი­ვეთ და ახლა უკვე თა­ვა­დაც დარ­წმუნ­დით იმა­ში, რომ სუფ­თა ვარ! თქვენ ჩემს და­მარ­ცხე­ბას ვერ შეძ­ლებთ!

P.S. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტე­ბი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან გაქვთ ისე­თი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა, რო­მე­ლიც მი­გაჩ­ნი­ათ, რომ სხვებ­მა უნდა გა­ი­ზი­ა­რონ, თუ სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ან უბ­რა­ლოდ, სურ­ვი­ლი გაქვთ, ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უ­ტყდეთ, ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზრი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვწე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 8(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com. ჩვენ სი­ა­მოვ­ნე­ბით მო­გის­მენთ და ჟურ­ნა­ლის გვერ­დსაც და­გით­მობთ. წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ!

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)