ევ­რო­პუ­ლი ცეკ­ვე­ბის ოს­ტა­ტი - ჯუ­ლი­ა­ნა ბარ­გნა­რი სტო­მა­ტო­ლო­გის პრო­ფე­სი­ას ეუფ­ლე­ბა. ამ­ბობს, რომ სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი არ უყ­ვარს, მაგ­რამ შე­ე­ცა­და, ჩვენს კი­თხვებ­ზე ამომ­წუ­რა­ვი პა­სუ­ხე­ბი გა­ე­ცა. ჰოდა, თუ რო­გო­რი "სა­პა­ტარ­ძლოა" ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, ეს თა­ვად შე­ა­ფა­სეთ.

- ჯუ­ლი­ა­ნა, შენი ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნი.

- მყავს დედა, მამა და ძმა, რო­მე­ლიც მოს­კოვ­ში ცხოვ­რობს. მას უკვე სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი აქვს. დედა მკე­რა­ვია. ძი­რი­თა­დად, სა­ცეკ­ვაო კა­ბებს კე­რავს. მამა დიდი ხა­ნია, უკვე აღარ მუ­შა­ობს. ქა­ლაქ­გა­რეთ გვაქვს ნაკ­ვე­თი, სა­დაც ის მთელ დღეს ატა­რებს. მი­წის და­მუ­შა­ვე­ბა ძა­ლი­ან უყ­ვარს... ჩემი ძმა სტო­მა­ტო­ლო­გია. დე­დას და მა­მას უნ­დო­დათ, მეც იგი­ვე პრო­ფე­სია მქო­ნო­და. მათი აზრი გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და სტო­მა­ტო­ლო­გი­ურ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ჯერ კი­დევ სტუ­დენ­ტი ვარ. სამ­წუ­ხა­როდ, ბოლო ერთი წელი ლექ­ცი­ებ­ზე სი­ა­რულს ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი პრო­ექ­ტე­ბი­სა თუ მოს­წავ­ლე­ე­ბის გამო. ჰოდა, ახლა ვფიქ­რობ, ღირს თუ არა სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა. არა­და, ახლა წე­სით, მე-4 კურ­სზე უნდა ვიყო.

- გა­მო­დის, რომ ცეკ­ვა უფრო მე­ტად მოგ­წონს, არა?

- ასეა, სხვა საქ­მე ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებს. თან, ხომ იცით, მო­ცეკ­ვა­ვეს ბევ­რი ვარ­ჯი­ში უწევს და სხვა რა­ღა­ცე­ბის­თვის დრო თით­ქმის არ მრჩე­ბა.

- სა­კუ­თარ თავს რო­გორ დაგ­ვი­ხა­სი­ა­თებ?

- ამის გა­კე­თე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბა... ერთი შე­ხედ­ვით ჩანს, რომ მშვი­დი ვარ, მაგ­რამ სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ასე არ არის. ძა­ლი­ან ენერ­გი­უ­ლი და საქ­მი­ა­ნი გახ­ლა­ვართ.

- თავ­შე­კა­ვე­ბის უნა­რი თუ გაქვს? მა­გა­ლი­თად, შე­გიძ­ლია თუ არა, რომ მე­გო­ბარს ან ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ანს, რო­მელ­მაც გა­წყე­ნი­ნა, არ უსაყ­ვე­დუ­რო?

- სწო­რედ ასე ვიქ­ცე­ვი იმ მი­ზე­ზის გამო, რომ არ მიყ­ვარს კონ­ფლიქ­ტუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ, ვინ­მეს­თან უსი­ა­მოვ­ნე­ბა არ შე­მემ­თხვეს. უკი­დუ­რეს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, როცა კა­მა­თი მა­ინც მი­წევს, ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი.

- წყე­ნის გულ­ში ჩა­დე­ბა გჩ­ვე­ვია?

- გა­აჩ­ნია სი­ტუ­ა­ცი­ას: თუ ადა­მი­ა­ნი მოვა და სა­კუ­თა­რი საქ­ცი­ე­ლის გამო მო­მი­ბო­დი­შებს, შე­იძ­ლე­ბა, და­ნა­შა­უ­ლი ვა­პა­ტიო და შე­სა­ბა­მი­სად, წყე­ნა­საც და­ვი­ვი­წყებ. ოღონდ, სი­ნა­ნუ­ლი გულ­წრფე­ლი უნდა იყოს.

- გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ხა­სი­ა­თი გაქვს თუ ფი­ცხი?

- ფი­ცხი ვარ, მაგ­რამ არა - "პა­ნი­კი­ორ­შა". წვრილ­მა­ნი რა­ღა­ცე­ბის გამო არ "ავ­ფეთ­ქდე­ბი", წო­ნას­წო­რო­ბას იშ­ვი­ა­თად ვკარ­გავ. მოკ­ლედ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის კონ­ტროლს ყო­ველ­თვის ვა­ხერ­ხებ.

- რო­მე­ლია შენი ყვე­ლა­ზე კარ­გი თვი­სე­ბა?

- შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვარ. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ მაქვს საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე, რო­მელ­შიც მთელ სულ­სა და გულს ვდებ.

- ერ­თგუ­ლე­ბა შე­გიძ­ლია?

- ყვე­ლა ჩემი მე­გობ­რი­სა და საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის ერ­თგუ­ლი ვარ, სხვა­ნა­ი­რად ცხოვ­რე­ბა უბ­რა­ლოდ, არ შე­მიძ­ლია. სიყ­ვა­რუ­ლი და ერ­თგუ­ლე­ბა ერ­თმა­ნე­თის­გან გა­ნუ­ყო­ფე­ლი გრძნო­ბე­ბია.

- სი­ა­მა­ყე რა დო­ზით არის შენ­ში?

- ვფიქ­რობ, გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით ამა­ყი ყვე­ლა უნდა იყოს. თუმ­ცა, ზედ­მე­ტი თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბაც არ არის სა­ჭი­რო, - ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად ვე­ღარ გა­იზ­რდე­ბი.

- შენს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ყვე­ლა­ფე­რი გულ­თან ახ­ლოს მი­მაქვს, ეს კი ბევრ რა­მე­ში მიშ­ლის ხელს. ჰოდა, ვცდი­ლობ, ამ თვი­სე­ბას შე­ვებ­რძო­ლო. ეს ზოგ­ჯერ გა­მომ­დის, ზოგ­ჯერ - არა.

- შე­იძ­ლე­ბა, ასეთ დროს დეპ­რე­სი­ა­შიც ჩა­ვარ­დე?

- არა, დეპ­რე­სი­ა­ში არ ვვარ­დე­ბი, მაგ­რამ 2 დღე მა­ინც ძა­ლი­ან ცუ­დად ვარ. სა­ერ­თოდ, სხვებ­თან ბო­ლომ­დე ვერ ვიხ­სნე­ბი; არ შე­მიძ­ლია, ყვე­ლა­ნა­ირ თე­მა­ზე ვი­სა­უბ­რო თუნ­დაც უახ­ლოს და­ქალ­თან. არ­სე­ბობს რა­ღაც, რაც მარ­ტო ჩე­მია!

- მავ­ნე ჩვე­ვე­ბი თუ გაქვს?

- არ ვე­წე­ვი, არ ვსვამ, ნარ­კო­ტი­კებ­ზე კი ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტია!

- ანუ ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წესს ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- დიახ, ვვარ­ჯი­შობ და ვცდი­ლობ, სწო­რა­დაც ვიკ­ვე­ბო.

- სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა თუ გე­ხერ­ხე­ბა?

- (იცი­ნის) მი­მაჩ­ნია, რომ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე ყვე­ლა მან­დი­ლო­სან­მა უნდა იცო­დეს. რა­ღა­ცე­ბი მეც ვიცი, მაგ­რამ ჩემი სა­მუ­შაო დღის რე­ჟი­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დი­ა­სახ­ლი­სის ამ­პლუ­ის მორ­გე­ბას ხში­რად ვერ ვა­ხერ­ხებ. თუმ­ცა, როცა სა­ზღვარ­გა­რეთ მივ­დი­ვარ, იქ ყვე­ლა­ფერს თა­ვად ვიმ­ზა­დებ.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რო­მე­ლი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა გი­ად­ვილ­დე­ბა?

- როცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, პი­ცას ვამ­ზა­დებ და სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის. ყვე­ლა­ფე­რი დე­დის­გან ვის­წავ­ლე. ბავ­შვო­ბა­ში მას ხში­რად ვეხ­მა­რე­ბო­დი, მას­თან ერ­თად სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ამის­თვის ვერ ვიც­ლი.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გყავს?

- მოდი, ამ კი­თხვა­ზე არ გი­პა­სუ­ხებ. მხო­ლოდ იმას გე­ტყვი, რომ ჩემი აზ­რით, ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე ფიქ­რი ნა­ად­რე­ვია.

- რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- 22-ის.

- და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ მე­უღ­ლემ პე­რან­გის და­უ­თო­ე­ბა რომ გთხო­ვოს, ამას შეძ­ლებ?

- რა­ტო­მაც არა?! როცა გას­ტრო­ლებ­ზე სა­ზღვარ­გა­რეთ მივ­დი­ვართ, ჩემს მე­წყვი­ლე­ებს პე­რან­გებს ვუ­უ­თო­ებ და შე­სა­ბა­მი­სად, ეს საქ­მე უკვე კარ­გად გა­მომ­დის.

- რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი მოგ­წონს?

- რთუ­ლი კი­თხვაა... მა­მა­კაცს, რო­მე­ლიც მო­მე­წო­ნე­ბა, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხიბ­ლი უნდა ჰქონ­დეს. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი კი ჩემ­თვის თვა­ლე­ბია. თვა­ლე­ბის ფერ­სა და ფორ­მას კი არა, ვგუ­ლის­ხმობ იმას, თუ რო­გო­რი მზე­რა ექ­ნე­ბა, რო­გორ შე­მომ­ხე­დავს. მი­მაჩ­ნია, რომ თვა­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნის ამო­საც­ნო­ბად ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა. შე­იძ­ლე­ბა, მა­მა­კაც­მა მი­თხრას, რომ ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ, მაგ­რამ მის თვა­ლებ­ში ეს ვერ ამო­ვი­კი­თხო... ჩემს რჩე­ულს აუ­ცი­ლებ­ლად ძლი­ე­რი ხა­სი­ა­თი უნდა ჰქონ­დეს. მომ­წონს ისე­თი მა­მა­კა­ცე­ბი, რომ­ლებ­მაც იცი­ან, რა უნ­დათ ამ ცხოვ­რე­ბის­გან და ყო­ველ­თვის ცდი­ლო­ბენ, და­სა­ხულ მი­ზანს მი­აღ­წი­ონ. მა­მა­კა­ცი აუ­ცი­ლებ­ლად, და­საქ­მე­ბუ­ლი უნდა იყოს.

- შენი რჩე­უ­ლი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ძლი­ე­რი უნდა იყოს?

- როცა ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს, მისი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ჩემ­თვის უმ­თავ­რე­სი ნამ­დვი­ლად არ არის. ის მიყ­ვარ­დე­ბა ისე­თი, რო­გო­რიც არის. თუმ­ცა, გე­თან­ხმე­ბით, არ­სე­ბობს მან­დი­ლოს­ნე­ბის კა­ტე­გო­რია, რომ­ლე­ბიც სიყ­ვა­რულს ფუ­ფუ­ნე­ბა­ზე ცვლი­ან, რაც ჩემი აზ­რით, მი­უ­ღე­ბე­ლია.

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ხარ?

- შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ძა­ლი­ან რო­მან­ტი­კუ­ლი ვარ.

- ალ­ბათ უამ­რა­ვი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გყავს, არა?

- მარ­თლაც, ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავს, მაგ­რამ ზედ­მე­ტად არა­ვინ მა­წუ­ხებს.

- ისი­ნი ძი­რი­თა­დად, "ფე­ის­ბუ­კის" მეშ­ვე­ო­ბით გე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან?

- დიახ, მწე­რენ ხოლ­მე. მათ ძა­ლი­ან ტაქ­ტი­ა­ნად და კულ­ტუ­რუ­ლად მი­ვუ­თი­თებ, რომ მსგავ­სი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის­თვის არ მცა­ლია.

- ერთი ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბის თუ გჯე­რა?

- ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლია! არ მეს­მის, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა შე­გიყ­ვარ­დეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც არ იც­ნობ?

- პირ­ველ­სა­ვე შეხ­ვედ­რა­ზე შენ­თვის თუ აუხ­სნია ვინ­მეს სიყ­ვა­რუ­ლი?

- კი, მქო­ნია ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი და ხში­რად მწე­რენ კი­დეც, - ერთი ნახ­ვით შე­მიყ­ვარ­დი, უშე­ნოდ ცხოვ­რე­ბა აღარ შე­მიძ­ლი­აო... ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის არ მჯე­რა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის სი­ყალ­ბეს­თან ასო­ცირ­დე­ბა.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შენი გუ­ლის მო­გე­ბა ძნე­ლია?

- ჩემი გუ­ლის მო­სა­გე­ბად გარ­კვე­უ­ლი დროა სა­ჭი­რო. მა­მა­კაცს ვერ შე­ვიყ­ვა­რებ, თუ მის და­დე­ბით და უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე არა­ფე­რი მე­ცო­დი­ნე­ბა. არ ვამ­ბობ, რომ იდე­ა­ლუ­რი უნდა იყოს, უბ­რა­ლოდ, მის შე­სა­ხებ რა­ღა­ცე­ბი უნდა ვი­ცო­დე.

- ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე რას გვე­ტყვი?

- თით­ქმის ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის შე­სა­ხებ ვიცი და ეს ყვე­ლა­ფე­რი მომ­წონს კი­დეც.

- ძვე­ლად, როცა ოჯახ­ში გოგო იბა­დე­ბო­და, მშობ­ლე­ბი მის­თვის მზი­თე­ვის შეგ­რო­ვე­ბას იწყებ­დნენ და და­ოჯა­ხე­ბის შემ­დეგ თან ატან­დნენ. ამის შე­სა­ხებ თუ გსმე­ნია?

- არა, ეს მარ­თლა არ ვი­ცო­დი (იცი­ნის). ისე, არც ეს არის ცუდი ტრა­დი­ცია.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შეძ­ლებ, რომ მე­უღ­ლის მშო­ბელს "დედა" და­უ­ძა­ხო?

- ასე მე­უღ­ლის დე­დას არა მარ­ტო სა­ქარ­თვე­ლო­ში, არა­მედ რუ­სეთ­შიც მი­მარ­თა­ვენ. თა­ვად რამ­დე­ნად შევ­ძლებ ამ ტრა­დი­ცი­ის დაც­ვას, ვერ გე­ტყვით. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ნებ­რი­ვად უნდა მოხ­დეს და არა ძალ­და­ტა­ნე­ბით და მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ წე­სია ასე­თი. "დედა" - ეს სულ სხვა ფე­ნო­მე­ნია და ძნე­ლია, ამ სი­ტყვით ორ ადა­მი­ანს მი­მარ­თო.

- მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რომ და­გა­ყე­ნოს, - ოჯა­ხი ან კა­რი­ე­რაო, - რას იზამ?

- თუ ადა­მი­ანს უყ­ვარ­ხარ, არა მგო­ნია, ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე და­გა­ყე­ნოს. ცეკ­ვა - ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბაა და მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს ამის შე­სა­ხებ თა­ვი­დან­ვე ეცო­დი­ნე­ბა. მაგ­რამ თუ მა­ინც და­მა­ყე­ნებს ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე, შე­იძ­ლე­ბა, ჯიბრში ჩა­ვუდ­გე და ყვე­ლა­ფე­რი მისი სურ­ვი­ლის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ გა­ვა­კე­თო... აი, თუ კა­რი­ე­რის მი­ტო­ვე­ბას რა­ღაც რე­ა­ლუ­რი მი­ზე­ზის გამო უბ­რა­ლოდ მთხოვს, შე­იძ­ლე­ბა, სხვა­ნა­ი­რად მო­ვიქ­ცე.

- რამ­დე­ნი წე­ლია, რაც ცეკ­ვავ?

- უკვე 13 წე­ლია.

- საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან ერ­თად რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში იმოგ­ზა­უ­რებ­დი?

- რჩე­ულ­თან ერ­თად პირ­ველ რიგ­ში, საფ­რან­გეთ­ში, სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლაქ­ში წა­ვი­დო­დი...

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი მოგ­წონს?

- თუ ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლის სურ­ვი­ლი იქ­ნე­ბა, მეც ასეთ ქორ­წილს გა­და­ვიხ­დი (იღი­მის).

- ძილი გიყ­ვარს? დი­ლით რო­მელ სა­ათ­ზე იღ­ვი­ძებ?

- ძილი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. უძი­ლო­ბა და შიმ­ში­ლი ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებს, ასეთ დროს ხა­სი­ა­თი მი­ფუჭ­დე­ბა, სულ ვბუ­ზღუ­ნებ. უმე­ტე­სად, დღის 12 სა­ათ­ზე ვიღ­ვი­ძებ, მაგ­რამ თუ სა­ჭი­რო გახ­დე­ბა, უფრო ად­რეც შევ­ძლებ ძილს თავი და­ვაღ­წიო.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)