მოძრაობის თეატრის მსახიობი, 26 წლის ანი ცინცაძე ქართული საბრძოლო ხელოვნების ფედერაციის - "შავფაროსნების" წევრი გახლავთ: მძიმე თუ მსუბუქი იარაღით ბრძოლაში ბიჭებს ტოლს არ უდებს. ექსტრემალი გოგონა საჰაერო შოუებშიც ხშირად მონაწილეობს. ჯგუფ KA2-თან ერთად, "ნიჭიერში" ექსტრემალურ ნომრებშიც ვიხილეთ...
"შავფაროსნების" მებრძოლ დიასახლისს დარბაზში ვეწვიეთ და ვიდრე ბიჭები სავარჯიშოდ მოვიდოდნენ, ვისაუბრეთ...
- 21 აპრილისთვის "შავფაროსნები" რომის დაარსებისადმი მიძღვნილ ფესტივალზე - "ნატალი დი რომა" მიგვიწვიეს. ამ ფესტივალში "შავფაროსნები" ერთხელ უკვე მონაწილეობდნენ და დიდი მოწონებაც ხვდათ წილად. ჯერჯერობით, სპონსორს ვეძებთ. იმედია, გავემგზავრებით და ჩვენს კულტურას წარმოვაჩენთ. ჯგუფ "ჩვენებურებთან" ერთად გამგზავრებას ვგეგმავთ - გვინდა, ქართულ საბრძოლო ხელოვნებასთან ერთად, ქართული სიმღერაც წარვადგინოთ.
- როგორც ვიცი, წინათ "შავფაროსნებში" მხოლოდ ბიჭები იყვნენ. ქართულ საბრძოლო ხელოვნებაში როგორ ჩაერთე?
- საბრძოლო ხელოვნება ყოველთვის მომწონდა, მაგრამ მის მიმართ განსაკუთრებული ინტერესი მოძრაობის თეატრში ჩემმა ტრენერმა - გოჩა თოფურიამ აღძრა. ჩემთვის ქართული საბრძოლო ხელოვნება უფრო მიმზიდველი და საინტერესო აღმოჩნდა, რადგან ჩვენი კულტურის ნაწილია, ქართველი ვარ... სიამოვნებით ჩავერთე და დღესაც აქტიურად ვვარჯიშობ. ჩემს გადაწყვეტილებაზე მეუღლემაც მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინა - ისიც "შავფაროსნების" წევრი გახლავთ.
- ერთმანეთი როგორ გაიცანით?
- საქმემ დაგვაკავშირა: მოძრაობის თეატრის მსახიობი ვარ. ერთ-ერთ ღონისძიებაზე, საჩვენებელი გამოსვლები ერთად გვქონდა. ერთმანეთი იქ გავიცანით... ჩვენი ქორწილიც ორიგინალური იყო: რაბათის ციხეში საბრძოლო ხელოვნებისა და მოძრაობის თეატრის წარმომადგენლებს ერთობლივი გამოსვლები გვქონდა. მომავალ მეუღლესთან ჯერ ვიფარიკავე, მერე - ხელი მოვაწერეთ.
- სხვა დროს ერთმანეთს შებრძოლებიხართ?
- ძირითადად, ჩემი მეტოქე მეუღლეა ხოლმე - ერთად ვიბრძვით (იცინის).
- უფრო ხშირად, ვინ იმარჯვებს?
- ერთ-ერთი გამოსვლის შემდეგ, მაყურებელი ბავშვი მეუბნებოდა, - მოუგე, ხომ მოუგეო? სიყვარული იმარჯვებს (იცინის).
- ქალს გამარჯვებულის სტატუსს ხომ არ გითმობს ხოლმე?
- ვერ ვიტყვი, რომ მითმობს. საბრძოლო ხელოვნების ვარჯიშზე მისვლის დღიდან, რა თქმა უნდა, ბიჭები პატივისცემით მეპყრობიან. ალბათ, გარკვეულწილად სიტუაციაც შევცვალე, მაგრამ მეც ისევე ვვარჯიშობ, როგორც ისინი. ბრძოლა ბრძოლაა!
- ერთადერთი "შავფაროსანი" გოგონა ხარ?
- პირველი ქალი ვიყავი, ვინც უშუალოდ, ბრძოლებში ჩაერთო. მიხარია, რომ ინტერესი სხვა გოგონებსაც გაუჩნდათ. განსაკუთრებით, საჩვენებელი გამოსვლებისას აღფრთოვანებული არიან! ყველას სურს, ქართულ საბრძოლო ხელოვნებაში ჩაერთოს, მაგრამ ეს იოლი არ არის. ბევრი მოვიდა და მალევე წავიდა, თუმცა ახალი აქტიური მებრძოლი ქალიც გვყავს.
- როცა სავარჯიშოდ პირველად მიხვედი, შენს მონდომებას ბიჭები ცოტა კრიტიკულად ხომ არ შეხვდნენ?
- სხვათა შორის - არა. ჩემს გადაწყვეტილებას ყველა დადებითად შეხვდა. მამაჩემი ყოველთვის აკრიტიკებდა ჯერ - ჩემს ცეკვას, მერე - მსახიობობას, საბრძოლო ხელოვნებით ჩემი დაინტერესება კი მასაც გაუხარდა.
- ბრძოლისას ტრავმები ხშირია?
- (დაშავებულ თითებს სიცილით მიჩვენებს. - ავტ.) პატარ-პატარა ტრავმებისგან ბუნებრივია, თავს ვერ დაიზღვევ, როდესაც ასეთ საქმეში ხარ ჩართული. საბედნიეროდ, სერიოზული ტრავმა არ მიმიღია.
- ბიჭებისა და გოგონებისთვის საბრძოლო ილეთები, იარაღები განსხვავებულია?
- რაღაცები ბიჭებისთვის უფრო ადვილია. მაგალითად - მძიმე იარაღებით ბრძოლა, თუმცა "პლუსები" ქალსაც აქვს: მიმაჩნია, რომ ბრძოლაში ქალი უფრო მოქნილია, თუნდაც - ფარიკაობისას. ასევე, მშვილდ-ისრით ბრძოლაც ქალისთვის უფრო მოხერხებულია. ისე, კი ყველა იარაღით შეიძლება, ორივე სქესის წარმომადგენელმა იბრძოლოს. ერთი პერიოდი, ძალზე მძიმე ხმლები მეჭირა...
- საერთოდ, ვარჯიშისას ქალები ფრთხილობენ, რომ სხეული ზედმეტად არ დაეკუნთოთ და ქალური ფორმები არ დაკარგონ. ფორმის შენარჩუნებას მაინც როგორ ახერხებ?
- ვცდილობ, მაგრამ გულწრფელად რომ გითხრათ, ეს ადვილი არ არის: როცა სპეციფიკურად ვარჯიშობ, ამას თქვენ მიერ ნახსენები პრობლემა თან სდევს. აქტიურად ვარჯიშის გარდა, მნიშვნელოვანია ისეთი მოძრაობების გაკეთება, რომლებიც კუნთს გაჭიმავს, გაწელავს, სხეულს მოქნილს გახდის ანუ - კუნთებს შეკვრისა და გაზრდის საშუალებას არ მისცემს. ბალანსის შესანარჩუნებლად, ძლიერები უნდა ვიყოთ და მოქნილი კუნთებიც გვქონდეს, რომ უსიამოვნო დასანახავი არ ვიყოთ.
- ყოველდღე ვარჯიშობ?
- პირადად მე - ყოველდღიურად, რადგან მოძრაობის თეატრშიც ვვარჯიშობ. საბრძოლო ხელოვნებაში ვარჯიშს კვირაში რამდენიმე საღამოს ვუთმობ. თითო ვარჯიში 3 საათამდე გრძელდება. ასევე ვცდილობთ, ბუნებაშიც გავიდეთ. ახლა თბილი ამინდი დადგება და იპოდრომზე უფრო ხშირად გავალთ - ბუნებაში ვარჯიში მაინც სხვაა...
- როგორ იკვებები?
- ზოგადად ვცდილობ, ჯანსაღად ანუ ისე ვიკვებო, რომ ვარჯიშისთვის ენერგია მქონდეს: მეტ ბოსტნეულსა და ხილს მივირთმევ...
- როგორც ვიცი, ფსიქოლოგიც ხარ.
- კი. "ადამიანთა რესურსების განვითარების" წევრი - ტრენერი გახლავართ. ახლაც ერთ-ერთ პროექტში ვარ ჩართული, რომელიც ბავშვთა სოციალურ-ფინანსურ განვითარებას ემსახურება.
- ბრძოლისას ფსიქოლოგის პროფესია გეხმარება? შეგიძლია, მეტოქის ფსიქოტიპი "გაშიფრო" და სუსტი წერტილი უპოვო?
- ალბათ - კი. ამაზე არ მიფიქრია, მაგრამ რომ გავაანალიზოთ, გარკვეულწილად - ფსიქოლოგობა მეხმარება. ზოგადად, ფსიქოლოგია ყველა სფეროში გვეხმარება. ისე კი, მე რა საქმეებითაც ვარ დაკავებული, ყველაფერი ერთმანეთს ეხმარება (იცინის)...
- ჯგუფ KA2-ში როგორ მოხვდი?
- ჯგუფი უკვე დიდი ხანია, მოძრაობის თეატრთან ერთად საჰაერო შოუებს აწყობს. 20-მდე სახეობის ექსტრემალურ სპორტს აერთიანებს, საქართველოს მასშტაბით და ექსტრემალურ ტურებს აწყობს. ჯგუფის ხელმძღვანელი მთამსვლელი - გიორგი კომახიძე გახლავთ... საჰაერო შოუებს შენობებშიც ვაწყობთ და მის გარეთაც. ყველაფერი ეს ძალიან მსიამოვნებს. პირველი დაშვება განსაკუთრებულად მახსოვს: თბილისის ზღვაზე, მიტოვებულ, 9-სართულიან შენობაზე სავარჯიშოდ ავედით და იქიდან გადმოვეშვით. კედელს ფეხი პირველად რომ მივარტყი და ჰაერში დავტრიალდი, განსაკუთრებულად დამამახსოვრდა. ჩემ გარშემო მხოლოდ ჰაერი იყო... რაც უფრო მეტ ადრენალინს გამოვყოფ, დაშვება მით უფრო სასიამოვნოა! ახლაც, როცა ახალ სიმაღლეებს ვიპყრობთ, ძალიან მიხარია ხოლმე, მაგალითად - როცა "ნიჭიერში" ანძიდან დავეშვით...
- სიმაღლიდან დაშვებამდე ბევრი იფიქრე? პირველი ნაბიჯის გადადგმა არ გაგიჭირდა?
- არ გამჭირვებია, ბევრი არ მიფიქრია - ალბათ, ექსტრემალი ვარ (იცინის). იოლად გავრისკე და ამას არც ვნანობ. ჩემთვის ერთგვარი თავისუფლების შეგრძნებაა, როცა სიმაღლეებს ვიპყრობთ და ჰაერში ცეკვა გვიწევს. ეს უსაზღვროდ სასიამოვნოა!
- საინტერესო ბავშვი იქნებოდი...
- სხვათა შორის, ცოტა პარადოქსულია, მაგრამ მშიშარა ბავშვი ვიყავი. ცხოველების მეშინოდა. სოფელში რომ ჩავდიოდი, ვუფრთხოდი ძაღლებს, კატებს, ძროხებს... ახლა ყველას უკვირს: შენ ის არ იყავი, ყველაფრის რომ გეშინოდაო?
- რამ გაგამამაცა? შენზე ზეგავლენა რამ მოახდინა?
- არ ვიცი. რომ გითხრა, დღეს ცხოველებთან ვმეგობრობ-მეთქი, მოგატყუებ (იცინის)... ალბათ, ყოველი შიშის გადალახვა სასიამოვნოდ გვაძლიერებს: გარკვეულწილად, წყლის შიშიც მქონდა,მაგრამ ჯომარდობაზე წავედი და უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყავი!..
- დედმამიშვილები გყავს?
- უფროსი და-ძმა მყავს. ექსტრემალური სპორტით არც ერთი არაა დაკავებული, მაგრამ ჩემი და აქტიური ბავშვი იყო - მთებზე "ძრომიალი" უყვარდა. ოჯახის წევრებს ჩემი საქმიანობა მოსწონთ, მაგრამ ხანდახან მეუბნებიან, - რას აკეთებ? გიჟი ხარო (იცინის)! მთელი გულით მგულშემატკივრობენ. დედაჩემი საჰაერო შოუებში ჩემი მონაწილეობისას განსაკუთრებულად ნერვიულობს, რის გამოც ბოდიშს ვუხდი.
- ანი, სხვა რამით თუ ხარ დაკავებული?
- არა. უბრალოდ, "შავფაროსნები" ცხენოსნობის განვითარებით დავინტერესდით. როგორც გითხარით, ცხოველებთან არც ისე ახლო მეგობრობა მაკავშირებს. ამიტომ ჩემთვის ცხენთან ურთიერთობა უკვე ექსტრიმია, მით უფრო - ცხენზე ამხედრებული ხმლებსაც თუ მოვიქნევ (იცინის).
ეთო ყორღანაშვილი
(გამოდის ხუთშაბათობით)