"კვი­რის პა­ლიტ­რის" არ­ქი­ვი­დან - ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვიუ ტიგ­რან გუ­ლო­ი­ან­თან!

24 თე­ბერ­ვა­ლი, 2001 წელი

პი­რა­დად ჩემ­თვის თით­ქმის და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ინ­ფორ­მა­ცია - "თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბის" ერთ-ერთი გმი­რი, ტიგ­რან გუ­ლო­ი­ა­ნი ცო­ცხა­ლია და რუს­თავ­ში ცხოვ­რობ­სო - კო­ლე­გის­გან მი­ვი­ღე. ჩვენს "პა­პა­რა­ცის­თან" ერ­თად მა­შინ­ვე მე­ტა­ლურგთა ქა­ლაქს მი­ვა­შუ­რე და ნო­დარ დუმ­ბა­ძის წყა­ლო­ბით, მი­ლი­ო­ნო­ბით ადა­მი­ა­ნის­თვის კარ­გად ცნო­ბი­ლი კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დი მარ­თლაც იქ ვი­პო­ვე...

- დი­ა­ხაც, სწო­რედ ის ტიგ­რა­ნა ვარ, დუმ­ბა­ძის თა­ნა­საკ­ნე­ლი! - გვი­ღი­მის ბე­რი­კა­ცი, თუმ­ცა ინ­ტერ­ვი­უ­ზე უარს გვი­ცხა­დებს, - რაც და­სა­წე­რი იყო, ნო­დარ­მა უკვე და­წე­რაო...

მო­ლა­პა­რა­კე­ბა­ში სას­წრა­ფოდ ვრთავთ იქვე მო­ვაჭ­რე ადა­მი­ა­ნებს და ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ზე სწო­რედ ისი­ნი ითან­ხმე­ბენ გუ­ლო­ი­ანს.

- ჯან­და­ბას, მოგ­ცემთ ინ­ტერ­ვი­უს, ახალ­გაზ­რდე­ბი რომ ხართ, იმი­ტომ...

მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ მსა­ხი­ო­ბი გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, ასე ბრწყინ­ვა­ლედ რომ ას­რუ­ლებ­და ტიგ­რა­ნას როლს, ნამ­დვილ გუ­ლო­ი­ანს მარ­თლაც რა­ღა­ცით ჰგავს... სა­შუ­ა­ლო სი­მაღ­ლე, ეშ­მა­კუ­რი გა­მო­ხედ­ვა, წელ­გა­მარ­თუ­ლი, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი და იმავდრო­უ­ლად მი­ა­მი­ტიც... ოღონდ ნაღდ ტიგ­რა­ნას დღეს წვე­რი აქვს მოშ­ვე­ბუ­ლი, სი­ა­რუ­ლი უჭირს და სმე­ნაც და­უქ­ვე­ით­და... ძვე­ლი თა­ო­ბის ქურ­დუ­ლი სამ­ყა­როს უკა­ნას­კნელ მო­ჰი­კანს ბაზ­რის გა­ნა­პი­რას პა­ტა­რა დახ­ლი გა­უ­მარ­თავს და ძველ­მა­ნე­ბით ვაჭ­რობს.

- ძია ტიგ­რან, გვი­ამ­ბეთ თქვენ შე­სა­ხებ

- 86 წლის კაცი ვარ. 1914 წელს თბი­ლის­ში, თათ­რის მო­ე­დან­ზე და­ვი­ბა­დე. პირ­ველ "სროკ­ზე" ომის დროს, 1943 წელს გა­მიშ­ვეს - თბი­ლის­ში ცნო­ბი­ლი კბი­ლის ექი­მის ბინა "გა­ვა­კე­თე", ბლო­მად ოქ­რო­უ­ლო­ბა წა­ვი­ღე, მაგ­რამ მა­ლე­ვე და­მი­ჭი­რეს და სამ­წლი­ა­ნი პა­ტიმ­რო­ბა შე­მი­ფარ­დეს. ცი­ხე­ში "ოტ ზვან­კა, დო ზვან­კა" ვი­ჯე­ქი და ისევ თბი­ლისს და­ვუბ­რუნ­დი. მძი­მე წლე­ბი იყო, ცხოვ­რე­ბა მაგ­რად გა­მიძ­ნელ­და და კვლავ ვი­ქურ­დე. ლე­ნი­ნის მო­ე­დან­ზე ერთი პა­ტა­რა მა­ღა­ზია იყო, იქი­დან რამ­დე­ნი­მე ჯი­ბის სა­ა­თი მო­ვი­პა­რე. მი­ლი­ცი­ამ ად­გილ­ზე­ვე და­მი­ჭი­რა და ამ­ჯე­რად რვა წელი მო­მი­სა­ჯეს. ის "სრო­კიც" მო­ვი­ხა­დე და სახ­ლში დავ­ბრუნ­დი. ორ­ჯერ ნა­სა­მარ­თლევ კაცს ყვე­ლა კარი ჩა­რა­ზუ­ლი დამ­ხვდა და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, "შავი ცხოვ­რე­ბით" მე­ცხოვ­რა. მომ­დევ­ნო პა­ტიმ­რო­ბა უკვე მკვლე­ლო­ბის­თვის მო­მი­სა­ჯეს...

- მარ­თლა მო­კა­ლით კაცი?

- ჰო, მარ­თლა მოვ­კა­ლი... ნა­ძი­რა­ლა ადა­მი­ა­ნი იყო, ალი ფაშა ერ­ქვა და მი­ლი­ცი­ა­ში მუ­შა­ობ­და. მახ­სოვს, თბი­ლის­ში, ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბა­ზე ვი­დე­ქი და უმი­ზე­ზოდ შე­მიჩ­ნდა, - გინ­და თუ არა, აქე­დან წა­ეთ­რი­ეო. ჯერ ხმას არ ვცემ­დი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან რომ "გა­მიჩ­მა­ხა", უბი­დან პის­ტო­ლე­ტი და­ვაძ­რე და შუბ­ლი გა­ვუხვრი­ტე.

რა­ი­ო­ნის მი­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი პა­ტი­ო­სა­ნი პი­როვ­ნე­ბა იყო. მი­ვირ­ბი­ნე მას­თან, ჩემი "პა­რა­ბე­ლუ­მი" მა­გი­და­ზე და­ვუ­დე და ვე­უბ­ნე­ბი: "შალ­ვა ლუ­კიჩ, ეს წუ­თია შენი ერთ-ერთი ძაღ­ლი გა­ვა­გო­რე!" რას მე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ვინ მო­კა­ლიო? - გა­ოც­და. აი, ის დამ­პა­ლი ალი ფაშა-მეთ­ქი. ვახ, შენს მარ­ჯვე­ნას ვე­ნაც­ვა­ლეო, - გა­ი­ხა­რა. ფაშა მი­ლი­ცი­ე­ლებ­საც კი სძულ­დათ... ერთი სი­ტყვით, ლუ­კი­ჩი ჩემს მხა­რეს დად­გა, შემ­დეგ ნაც­ნობ ექიმს და­უ­რე­კა, - გუ­რამ, სას­წრა­ფოდ მოდი მი­ლი­ცი­ა­შიო. ექი­მი რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში მო­ვი­და. იმან ჩემ­ზე ანიშ­ნა: "გუ­რამ, ეს ბიჭი კარ­გი ვინ­მეა. წე­ღან ალი ფაშა შე­მო­აკ­ვდა და ამის­თვის, შე­საძ­ლოა, დახ­ვრი­ტონ. ვუშ­ვე­ლოთ რამე - გი­ჟის ცნო­ბა გა­ვუ­კე­თოთ." ექიმ­მაც მა­შინ­ვე შე­ად­გი­ნა ყალ­ბი დო­კუ­მენ­ტი - ესა და ეს კაცი აფ­რენ­სო...

- დახ­ვრე­ტას იმ ცნო­ბის წყა­ლო­ბით გა­და­ურ­ჩით?

- მაშ, კაცო... თუმ­ცა ძა­ლი­ან კი გავ­წვალ­დი, შეშ­ლი­ლის რო­ლის თა­მა­ში ძნე­ლი საქ­მე აღ­მოჩ­ნდა. წა­მიყ­ვა­ნეს სა­გი­ჟეთ­ში, ავ­ლიპ ზუ­რა­ბაშ­ვილ­თან. ორი თვის მან­ძილ­ზე, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე უაზ­როდ ვყვი­რო­დი, ხე­ლებს ვიქ­ნევ­დი, "გუ­ლიც მიმ­დი­ო­და..." მოკ­ლედ, რო­გორც შე­მეძ­ლო, ისე ვსი­მუ­ლან­ტობ­დი. ავ­ლიპ­მა, ეტყო­ბა, ვე­რა­ფე­რი გა­მი­გო და გა­მო­საკ­ვლე­ვად რუ­სეთ­ში, სერბსკის სა­ხე­ლო­ბის ფსი­ქი­ატ­რი­ულ ცენ­ტრში გამ­გზავ­ნა.

მახ­სოვს, შე­მიყ­ვა­ნეს პა­ლა­ტა­ში, იქ კი ვი­ღაც გო­ლი­ა­თი დამ­ხვდა. იმ­ხე­ლა კაცი იყო, გა­მიკ­ვირ­და, - ნე­ტავ, ამ კარ­ში რო­გორ შე­მო­ე­ტია-მეთ­ქი. ხელ-ფეხი სქე­ლი თო­კით ჰქონ­და შეკ­რუ­ლი. ექთან­მა ჩამ­ჩურ­ჩუ­ლა - "ბუ­ი­ნი" გი­ჟი­აო. სა­წოლ­ზე მოვ­კა­ლათ­დი, ის გო­ლი­ა­თი კი გა­მარ­თუ­ლი რუ­სუ­ლით მე­კი­თხე­ბა: "ბოშა ხარ?" "არა, ძმაო, თბი­ლი­სე­ლი სო­მე­ხი ვარ!" "ქარ­თუ­ლი იცი?" "ვიცი, აბა, რა!" შე­ვა­ტყვე, ესი­ა­მოვ­ნა. ცოტა ხანს მათ­ვა­ლი­ე­რა და ისევ მომ­მარ­თა: "იცი, ვინ ვარ?" წარ­მოდ­გე­ნაც არ მაქვს-მეთ­ქი. "დურუ, ვარ, ხურ­ცი­ლა­ვა!"

მისი სა­ხე­ლი არა­ერ­თხელ მსმე­ნია. ვი­ცო­დი, მკვლე­ლი რომ იყო. ისიც ვი­ცო­დი, მე­ტად ჯა­ნი­ა­ნი რომ ბრძან­დე­ბო­და და მის და­სამ­შვი­დებ­ლად ცი­ხის "ნად­ზი­რა­ტე­ლე­ბი" რკი­ნის "ლო­მებს" იყე­ნებ­დნენ. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ისიც მიც­ნობ­და. ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, მე და დურუ დავ­მე­გობ­რდით და ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე პურს არ ვჭამ­დით.

- ნო­დარ დუმ­ბა­ძეს რო­დის შეხ­ვდით?

- სა­ნამ ნო­დარს გა­ვიც­ნობ­დი, ჯერ "პა­ბე­გი ავი­კი­დე", ანუ კო­ლო­ნი­ი­დან გა­ვი­ქე­ცი. თეთ­რი­წყა­როს რა­ი­ონ­ში ვი­მა­ლე­ბო­დი. იქ ერთი მე­ტყე­ვე მოვ­კა­ლი - რო­გორც დუმ­ბა­ძე ამ­ბობს, იმი­ტომ, რომ გლე­ხებს შე­შას არ აძ­ლევ­და და სულ თა­ვის­თვის მიჰ­ქონ­და... სწო­რედ მა­შინ შე­ვიც­ვა­ლე გვარ-სა­ხე­ლი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში არ­ტუშ გრი­გო­რი­ა­ნი ვარ, მერე კი ტიგ­რან გუ­ლო­ი­ა­ნი გავ­ხდი... მა­ინც და­მა­კა­ვეს და კვლავ ცი­ხე­ში მიკ­რეს თავი. ნო­და­რიც იქ ვნა­ხე.

- ის რა­ტომ­ღა მოხ­ვდა სა­პა­ტიმ­რო­ში?

- ნო­და­რი სტუ­დენ­ტი იყო. აი­ღეს ბი­ჭებ­მა პირ­ვე­ლი სტი­პენ­დია და სა­ქე­ი­ფოდ ზე­მელ­ზე, რეს­ტო­რან "გე­მო­ში" წა­ვიდ­ნენ. პურ- მა­რი­ლი ეშხში რომ შე­ვი­და, რეს­ტო­რან­ში შუქი ჩაქ­რა. უცებ, რა­ღაც აყალ­მა­ყა­ლი ატყდა, თუმ­ცა მი­ზე­ზი კა­ციშ­ვილ­მა ვერ გა­ი­გო. რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში დე­ნიც მო­ვი­და და მო­ქე­ი­ფე­ებ­მა ასე­თი სუ­რა­თი იხი­ლეს: შუა დარ­ბაზ­ში, სის­ხლის გუ­ბე­ში მცუ­რა­ვი მა­მა­კა­ცი ეგდო, თავი შამ­პა­ნუ­რის ბოთ­ლით ჰქონ­და გა­პო­ბი­ლი. მი­ლი­ცია მა­შინ­ვე "გე­მო­ში" გაჩ­ნდა და ყვე­ლა იქ მყო­ფი, 48 ადა­მი­ა­ნი და­ა­პა­ტიმ­რა. ნო­და­რიც მათ შო­რის აღ­მოჩ­ნდა.

- მას­თან პირ­ველ შეხ­ვედ­რას ხომ არ გა­იხ­სე­ნებ­დით?

- ის დღე სა­უ­ცხო­ოდ მახ­სოვს. "ნა­რებ­ზე" ვი­წე­ქი და და­ძი­ნე­ბას ვა­პი­რებ­დი. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, კარი გა­ი­ღო და სა­კან­ში სიმ­პა­თი­უ­რი ბიჭი შე­მო­იყ­ვა­ნეს. მან დაბ­ნე­უ­ლად მი­ი­ხედ-მო­ი­ხე­და, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ად­გი­ლი ვერ­სად შე­ნიშ­ნა და კუ­თხე­ში მდგარ "პა­რა­შას­თან" (მა­შინ ტუ­ა­ლე­ტე­ბი არ გვქონ­და) ჩაჯ­და. ეგ ახალ­მო­სუ­ლის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­მიქ­ცე­ვია, და­ვი­ძი­ნე, თუმ­ცა მა­ლე­ვე გა­მაღ­ვი­ძეს, - "ნად­ზი­რა­ტელ­მა" რა­ღაც ბა­რა­თი მო­გი­ტა­ნაო. სკო­ლა ცხოვ­რე­ბა­ში არ მი­ნა­ხავს, წერა-კი­თხვა არ ვიცი და ბა­რა­თის წა­კი­თხვა ერთ-ერთ პა­ტი­მარს, მეტ­სა­ხე­ლად "თი­ნა­თინს" და­ვა­ვა­ლე...

- "თი­ნა­თი­ნი" კაცს ერ­ქვა?!

- კაცს კი არა, არა­კაცს. მაგ ტი­ლი­ან­მა უწინ პა­ტიმ­რო­ბა­ში მყო­ფი თა­ვი­სი ძმა­კა­ცის ცოლს, თი­ნა­თინს, არ­ში­ყი და­უ­წყო და ქა­ლის სა­ხე­ლიც ამი­ტომ და­ვარ­ქვი (რო­გორც ჩანს, "თი­ნა­თი­ნი" იგი­ვე გო­გო­ლა­ძეა, "თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბი­დან". - მ.ჩ.).

- რაო, მერე "თი­ნა­თინ­მა"?

- ბა­რა­თი ჩემ­თვის მე­ზო­ბე­ლი საკ­ნი­დან ცნო­ბილ კა­ნო­ნი­ერ ქურ­დს, ქუ­თა­ი­სელ "თა­გუ­ნას" გა­მო­ეგ­ზავ­ნა. მწერ­და, - "გი­ჟუა"-ჯან (ფსი­ქი­ატ­რი­უ­ლებ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბის შემ­დეგ ასე­თი "კლი­ჩკა" შე­მარ­ქვეს), შენ­თან კარ­გი ბიჭი მო­ვი­და, ნო­და­რა დუმ­ბა­ძე და თუ ძმა ხარ, მი­ხე­დე, არა­ვინ და­ჩაგ­რო­სო. მა­შინ­ვე "შო­ში­ას" მი­ვუბ­რუნ­დი...

- მა­პა­ტი­ეთ, "შო­ში­აც" რე­ა­ლუ­რი პი­როვ­ნე­ბაა?

- ჰო. მას სა­ხელ­მწი­ფოს­თვის ორი თუ სამი მი­ლი­ო­ნი მა­ნე­თი ჰქონ­და მო­პა­რუ­ლი და გა­და­მა­ლუ­ლი. მაგ საქ­მის­თვის იჯდა... ყო­ველ­დღე ვცემ­დი, - მი­თხა­რი, ფული სად და­მარ­ხე-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვე­რაფ­რით გა­მოვ­ტე­ხე... ჰოდა, იმას ვამ­ბობ­დი: "შო­ში­ას" მი­ვუბ­რუნ­დი და ვე­უბ­ნე­ბი, აეთ­რიე და იმ ბიჭს ად­გი­ლი და­უთ­მე-მეთ­ქი. ის, რა თქმა უნდა, უსი­ტყვოდ და­მე­მორ­ჩი­ლა და "პა­რა­შას" ჩა­ე­ხუ­ტა. ასე გა­ვი­ცა­ნი ნო­და­რი და სა­ნამ ერთ სა­კან­ში ვის­ხე­დით, ვპატ­რო­ნობ­დი კი­დეც.

- ის კი­დევ, ამაგს არ გი­ვი­წყებ­დათ და ჭად­რაკ­ში გა­მარ­ცხებ­დათ, არა?

- ვინა, ნო­და­რა? (ტიგ­რან გუ­ლო­ი­ა­ნი გუ­ლი­ა­ნად იცი­ნის) ეგრე და­წე­რა, ტიგ­რა­ნას ვუ­გებ­დიო, არა? აბა, რო­გორ გი­თხრა... ჭად­რაკს ჩი­ნე­ბუ­ლად ვთა­მა­შობ­დი (თუმ­ცა "ზარ­ში" უფრო მა­გა­რი ვი­ყა­ვი) და თით­ქმის ყვე­ლას ვჯობ­ნი­დი... "ლი­მო­ნა" დევ­და­რი­ან­საც კი!

- არ ვი­ცო­დი, დევ­და­რი­ა­ნიც თუ რე­ა­ლუ­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო...

- გა­მა­გი­ჟებს ეს ბიჭი! (ძია ტიგ­რა­ნი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლია). "ლი­მო­ნას" სა­ხე­ლი არ გსმე­ნია?! მა­გის­თა­ნა ქურ­დი ბარე ორი არ გვყო­ლია! "ლი­მო­ნა" ყვე­ლა­ზე "დას­ტო­ი­ნი" და სა­მარ­თლი­ა­ნი ქურ­დი იყო "სა­ი­უზ­ში". სათ­ქმელს ყვე­ლას პირ­ში ეუბ­ნე­ბო­და და არა­ვის ერი­დე­ბო­და... გახ­სოვს, "თეთრ ბა­ი­რა­ღებ­ში" ის ეპი­ზო­დი, ექი­მის გა­სა­ძარ­ცვად რომ წა­ვი­და, იქ კი თა­ვი­სი ახ­ლობ­ლის ფო­ტო­სუ­რა­თი იპო­ვა და მსხვერ­პლს ოქრო უკან­ვე და­უბ­რუ­ნა? ეგ ნაღ­დი ამ­ბა­ვია!

- ბო­დი­ში, ძია ტიგ­რან, მაგ­რამ წიგ­ნი რო­გორ წა­ი­კი­თხეთ, წერა-კი­თხვა ხომ არ იცით?

- მე რომ არ ვიცი, სხვებ­მა ხომ იცი­ან! ათ­ჯერ მა­ინც წა­მი­კი­თხეს... ისე, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში თე­ატ­რიც მაქვს ნა­ნა­ხი. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ნო­დარს სი­მარ­თლე და­უ­წე­რია... თუმ­ცა ჭად­რა­კი­სა რა მო­გახ­სე­ნო...

- სულ რამ­დე­ნი წელი გა­ა­ტა­რეთ ცი­ხე­ში?

- ოც­დათ­ვრა­მე­ტი! მახ­სოვს, ცხო­ნე­ბუ­ლი მა­მა­ჩე­მი მა­კი­თხავ­და ხოლ­მე, "პე­რე­და­ჩა" მოჰ­ქონ­და. დად­გე­ბო­და მერე ცი­ხის გა­ლა­ვან­თან და მიყ­ვი­რო­და: "შვი­ლო, რო­გორ ხარ?" "მამა, კარ­გად ვარ!" "ჰო, შვი­ლო, კარ­გად იყა­ვი და სულ მანდ იყა­ვი!" ამ სი­ტყვე­ბის­თვის თა­ვი­დან ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­მიქ­ცე­ვია, შემ­დეგ ქურ­დებ­მა მი­თხრეს, "გი­ჟუა"-ჯან, ნახე, მა­მა­შე­ნი რას გე­უბ­ნე­ბა, სულ მანდ იყა­ვიო... ჩემი გა­მოს­წო­რე­ბის იმე­დი მა­მას აღარ ჰქონ­და, თან იცო­და, ცი­ხე­ში ქურ­დე­ბი არ­ცთუ ური­გოდ რომ ვცხოვ­რობ­დით და, ალ­ბათ, ამი­ტომ ამ­ბობ­და ასე... მინ­და, მა­მა­ზე კი­დევ გი­ამ­ბოთ... სა­ხე­ლად ჯან­გი­რა ერ­ქვა და თბი­ლის­ში გან­თქმუ­ლი კაცი იყო. მოხ­დე­ნი­ლი ფა­ე­ტო­ნი ჰყავ­და. შე­ა­ბამ­და სამ ცხენს და ქა­ლაქ­ში დაქ­რო­და. ქე­ი­ფი და დროს­ტა­რე­ბა უყ­ვარ­და ძა­ლი­ან. თბი­ლი­სის ყვე­ლა­ზე გა­მო­სულ ბი­ჭებ­თან ერ­თად "გრი­ა­ლებ­და"...

- თქვენ კი, ვხე­დავ, ძა­ლი­ან გი­ჭირთ. არა­და, დღეს რუს­თავ­ში ლა­მის ყო­ველ კორ­პუს­ში ცხოვ­რობს კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დი. ასეთ ცნო­ბილ კაცს არა­ვინ გეხ­მა­რე­ბათ?

- ჯერ ერთი, არა­ვის დახ­მა­რე­ბა არ მჭირ­დე­ბა და მე­ო­რე: სა­დღაა, ჯი­გა­რო, ნაღ­დი ქურ­დი? ესე­ნი რა ქურ­დე­ბი არი­ან... აი, ჩვენ დროს იყო, თუ იყო... "ბა­ჯა­ჯღა­ნა", "თა­ვე­რა", "თა­გუ­ნა", "ჭინ­კა", "ლი­მო­ნა", "ნალ­ბოა", "თუ­თი­კა", "ქა­ჩა­ლა", "შო­ე­ნა", არ­ჩი­ლა ჩხე­ი­ძე, ჯაბა...

- რო­მე­ლი ჯაბა, იო­სე­ლი­ა­ნი?

- მაშ, კაცო. ჯაბა ძა­ლი­ან მა­გა­რი ქურ­დი იყო, "ზო­ნებს" აზან­ზა­რებ­და! ერთი ხა­ნო­ბა ვძმა­კა­ცობ­დით. ცი­ხე­ში ერ­თად არ ვყო­ფილ­ვართ, ლა­ღი­ძის წყლებ­თან ვხვდე­ბო­დი ხოლ­მე. იქ იკ­რი­ბე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს მთე­ლი ქურ­დუ­ლი ელი­ტა. ჯაბა ნა­კი­თხი და დახ­ვე­წი­ლი ბიჭი გახ­ლდათ.

- ეგებ, ნო­დარ დუმ­ბა­ძე­ზე კი­დევ მოგ­ვი­თხროთ რამე

- ერთ სა­კან­ში, თუ არ ვცდე­ბი, თით­ქმის ცხრა თვე დავ­ყა­ვით. მერე რუ­სეთ­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს და ნო­და­რის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ამ­ბა­ვი იქ გა­ვი­გე. მას შემ­დეგ მრა­ვა­ლი წელი გა­ვი­და. ამ ხნის მან­ძილ­ზე დუმ­ბა­ძის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ერთხე­ლაც, მო­რი­გი სას­ჯე­ლის მოხ­დის შემ­დეგ, მისი ნახ­ვა გა­დავ­წყვი­ტე.

ტრა­ბახ­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ, მაგ­რამ ჯე­ე­ლო­ბა­ში მარ­თლაც ოქ­როს ხე­ლე­ბი მქონ­და - ცი­ხე­ში, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი პუ­რის­გან ჩი­ნე­ბულ მა­კე­ტებ­სა და ფი­გუ­რებს ვძერ­წავ­დი. ვი­ფიქ­რე, ნო­დარს ჩემი ხე­ლით დამ­ზა­დე­ბულ სა­ჩუ­ქარს მი­ვარ­თმევ-მეთ­ქი. დიდ­ხანს ვიწ­ვა­ლე და "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" გმი­რე­ბი: ავ­თან­დი­ლი, ტა­რი­ე­ლი და ფრი­დო­ნი გა­მოვ­ძერ­წე. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ფი­გუ­რე­ბი გა­მო­მი­ვი­და. და­ვა­კა­რი ფი­ცარ­ზე, ზედ წა­ვა­წე­რი­ნე: "ჩემს ძმას, ნო­დარს, "გი­ჟუ­ას­გან" და თბი­ლი­სის­კენ გა­მოვ­წიე.

დუმ­ბა­ძე ვა­კე­ში ცხოვ­რობ­და. მი­ვე­დი და ზარი დავ­რე­კე. კარი უც­ნობ­მა მან­დი­ლო­სან­მა, რო­გორც შემ­დეგ შე­ვი­ტყვე, ნო­და­რის მე­უღ­ლემ გა­მი­ღო. მი­ყუ­რებს და უცებ, მე­უბ­ნე­ბა, - თქვენ ტიგ­რა­ნა ხომ არ ხარ­თო? გა­ო­ცე­ბის­გან პირი და­ვა­ღე. ქალ­მა პირ­ვე­ლად მნა­ხა და მა­შინ­ვე მიხ­ვდა, ვინც ვი­ყა­ვი! რო­გორც ჩანს, ჩემი გა­რეგ­ნო­ბა ნო­დარ­მა აღუ­წე­რა.

ქალ­ბა­ტონ­მა შინ მი­მიწ­ვია და დი­დე­ბუ­ლად მა­სა­დი­ლა. "სად არის ჩემი ძმა­კა­ცი?" - ვე­კი­თხე­ბი. ინ­ფარ­ქტი აქვს და სო­ხუ­მის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წევ­სო. მო­გიკ­ვდეთ-მეთ­ქი "გი­ჟუა"! უმალ ებ­რა­ე­ლებ­თან გა­ვი­ქე­ცი, ყვე­ლა­ზე დე­ფი­ცი­ტუ­რი წამ­ლე­ბი გა­მო­ვარ­თვი, პარკში ჩა­ვა­წყვე და იმა­ვე სა­ღა­მოს სო­ხუმ­ში ჩა­ვე­დი.

"მშვე­ნი­ე­რო გო­გო­ნავ, შენი ჭი­რი­მე, შე­მიშ­ვი "ბალ­ნი­ცა­ში"! - ვეხ­ვე­წე­ბი სა­ა­ვად­მყო­ფოს კარ­ში მდგომ ვი­ღაც უმა­ხინ­ჯეს ბა­ბა­ი­ა­გას. შენც არ მო­მიკ­ვდე, არ მიშ­ვებს! მა­შინ წვერს ვა­ტა­რებ­დი და, ეტყო­ბა, მე­ტად სა­ეჭ­ვო კა­ცის გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და.

ერ­თსა­ა­თი­ა­ნი მუ­და­რის შემ­დეგ დუმ­ბა­ძეს (მა­შინ ის უკვე დიდი კაცი იყო) შე­უთ­ვა­ლეს, ვი­ღაც გა­ბუ­რძგნი­ლი ტიგ­რა­ნა თქვენ­თან აუ­დი­ენ­ცი­ას ითხოვ­სო. სი­ხა­რუ­ლით გა­და­რე­უ­ლა ნო­და­რი, - ახ­ლა­ვე შე­მო­უშ­ვი­თო. ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი შეხ­ვედ­რა გვქონ­და... მერე ისევ და­მი­ჭი­რეს და ნო­და­რი მას შემ­დეგ აღარ მი­ნა­ხავს...

იხი­ლეთ სტა­ტი­ის გაგ­რძე­ლე­ბა