"ის ვერ იტანს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბუ­ლის როლ­ში ყოფ­ნას, რის გა­მოც ხში­რად კონ­ფლიქ­ტშია ზემ­დგო­მებ­თან. უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა და ამას არც მა­ლავს - ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან სის­ხლში აქვს გამ­ჯდა­რი. ეზი­ზღე­ბა ჩარ­ჩო­ე­ბი, შე­ზღუდ­ვე­ბი, აკ­რძალ­ვე­ბი. ხში­რად სი­ჯი­უ­ტე და მეწვრილ­მა­ნე­ო­ბა უშ­ლის ხელს იმა­ში, რომ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა უკონ­ფლიქ­ტოდ შეძ­ლოს. ფულ­სა და დი­დე­ბას შო­რის არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თე­ბი­ნოთ, დი­დე­ბას აირ­ჩევს. მას შე­უძ­ლია იყოს ულ­მო­ბე­ლი, სას­ტი­კი, ძლი­ე­რი, - ყვე­ლა­ფე­რი კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ მო­რი­ელს, ეს კი მომ­ღე­რალ ნო­დი­კო ტა­ტიშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ვიდ­რე შენს ას­ტრო-პორ­ტრეტ­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებთ, იქ­ნებ იმ პრო­ექ­ტზე მი­თხრა რამე, რო­მელ­შიც პარტნი­ო­რო­ბას მსა­ხი­ო­ბი გო­გო­ლა კა­ლან­და­ძე გა­გი­წევს.

- ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ასე­თი პარტნი­ო­რი მყავს. წლე­ბია, გო­გო­ლას ვიც­ნობ და მას­თან ვმე­გობ­რობ. ის ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია. არა მხო­ლოდ კარ­გი მსა­ხი­ო­ბია, სა­ოც­რად მუ­სი­კა­ლუ­რია, კარ­გი სმე­ნა აქვს. გო­გო­ლა პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია, რაც საქ­მის კე­თე­ბის დროს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მას­თან მუ­შა­ო­ბა კომ­ფორ­ტუ­ლია. პრო­ექ­ტში სულ 12 წყვი­ლია - მომ­ღერ­ლებ­თან და­წყვი­ლე­ბუ­ლი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს სიმ­ღე­რა­ში შე­ე­ჯიბ­რე­ბი­ან. გო­გო­ლას წარ­მა­ტე­ბას გუ­ლით ვუ­სურ­ვებ!

- ძლი­ე­რი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი გყავთ?

- მუ­შა­ო­ბა ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი გვაქვს და შან­სებ­ზე ლა­პა­რა­კი ნა­ად­რე­ვია.

- ას­ტრო­ლო­გი­ის რამ­დე­ნად გჯე­რა?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ამით ვცხოვ­რობ და მუდ­მი­ვად ვინ­ტე­რეს­დე­ბი, თუ რას მი­წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი. როცა პირ­ვე­ლად მო­რი­ე­ლის და­ხა­სი­ა­თე­ბა წა­ვი­კი­თხე, ჩემი თავი "ვი­ცა­ნი".

- ამ­ბო­ბენ, - ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ამა­ყე­ბი და და­უ­მორ­ჩი­ლებ­ლე­ბი არი­ა­ნო. მარ­თლია?

- კი. ყვე­ლა ბა­რი­ე­რი, რო­მე­ლიც ცხოვ­რე­ბა­ში შემ­ხვედ­რია, და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­და­მი­ლა­ხავს. წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი არ მთრგუ­ნავს, ბრძო­ლა მაძ­ლი­ე­რებს.

- "ვე­ფხვი ვერ იტანს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბუ­ლის როლ­ში ყოფ­ნას".

- ვერ ვი­ტან და ვერ ვუ­რიგ­დე­ბი მდგო­მა­რე­ო­ბას, როცა ადა­მი­ანს, რო­გორც მო­ნას, ისე ეპყრო­ბი­ან. თუ სად­მე მი­მუ­შა­ვია და ისე­თი უფ­რო­სი მყო­ლია, რომ­ლის მარ­თვის მე­ქა­ნიზ­მი, თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ მომ­წო­ნე­ბია, ის გა­რე­მო და­მი­ტო­ვე­ბია.

- მი­ზე­ზი გით­ქვამს?

- რა თქმა უნდა! პა­პუ­ა­სე­ბი ხომ არ ვართ?! მგო­ნია, რომ ლა­პა­რა­კით ყვე­ლა პრობ­ლე­მის გა­დაჭ­რა შე­იძ­ლე­ბა. თა­ვა­დაც არ მიყ­ვარს სხვა­ზე უფ­რო­სო­ბა და არც ის, როცა ვინ­მე მე­უფ­რო­სე­ბა.

- ბევ­რჯერ გა­გი­რის­კავს?

- საკ­მა­ოდ ხში­რად ვრის­კავ. ზოგ­ჯერ და­უ­ფიქ­რებ­ლად, ბრმა­დაც გა­მი­რის­კავს. ში­ნა­გა­ნად ვგრძნობ, რო­მე­ლი ნა­ბი­ჯი რო­დის უნდა გა­დავ­დგა. ზო­გა­დად, რის­კის მოყ­ვა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ.

- "მას უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა და ამას არც მა­ლავს - ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან სის­ხლში აქვს გამ­ჯდა­რი".

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სი­მარ­თლეა.

- ლი­დე­რად სხვე­ბი თუ გა­ღი­ა­რე­ბენ?

- კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში, როცა რა­ღაც საქ­მეს სა­კუ­თარ თავ­ზე ვი­ღებ, იცი­ან, რომ სწო­რად ვიქ­ცე­ვი და მა­ღი­ა­რე­ბენ.

- "მას შეს­წევს ძალა, საყ­ვა­რელ საქ­მეს ბო­ლომ­დე მი­უ­ძღვნას თავი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ი­ხარ­ჯოს".

- შე­მიძ­ლია, ყვე­ლა­ნა­ი­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბა დავ­თმო, მაგ­რამ სცე­ნას, სიმ­ღე­რას ვე­რას­დროს მი­ვა­ტო­ვებ. მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ყოფ­ნა, გარ­თო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ როცა სა­მუ­შაო მაქვს, ამ სი­ა­მოვ­ნე­ბა­ზეც უარს ვამ­ბობ. მე­გობ­რე­ბის ნა­წი­ლი ამას გა­გე­ბით ეკი­დე­ბა, ნა­წი­ლი - აპ­რო­ტეს­ტებს, მსაყ­ვე­დუ­რობს. ამის გამო მათ­თან ბევ­რჯერ მი­კა­მა­თია.

- ვინ­მეს უთ­ქვამს, - პო­პუ­ლა­რო­ბა თავ­ში აგი­ვარ­დაო?

- რამ­დენ­ჯერ­მე მი­თხრეს, - შენ­ზე ამ­ბობ­დნენ, ამ­ბი­ცი­უ­რი ხარო. ჩემი აზ­რით, რო­გო­რი მა­გა­რიც უნდა იყო, ეს თავ­ში არ უნდა აგი­ვარ­დეს...

- ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად უჭირთ გა­მიჯ­ნონ, სად გა­დის ზღვა­რი ჯან­საღ და არა­ჯან­საღ ამ­ბი­ცი­ას შო­რის.

- მე მაქვს ამ­ბი­ცია, რომ კარ­გი მომ­ღე­რა­ლი ვარ. ჰოდა, ზოგ­ჯერ ამა თუ იმ კონ­ცერ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე უა­რის თქმაც მი­წევს.

- ეს რა დროს ხდე­ბა?

- ასე ხდე­ბა მა­შინ, როცა არ მომ­წონს ორ­გა­ნი­ზე­ბა და ჰო­ნო­რა­რი, რო­მელ­საც მთა­ვა­ზო­ბენ. სხვა­თა შო­რის, ამას ყო­ველ­თვის ვა­კონ­ტრო­ლებ და თუ ვინ­მე ზედ­მეტ ამ­ბი­ცი­ად ჩა­მით­ვლის, დაე, ასე იფიქ­როს.

- კორ­პო­რა­ცი­ულ სა­ღა­მო­ზე ნო­დი­კოს მიწ­ვე­ვა ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა?

- ამა­ში ისეთ ჰო­ნო­რარს ვი­ღებ, რომ თავი სრულ­ყო­ფილ მომ­ღერ­ლად ვიგ­რძნო. ყო­ველ­თვის "ცო­ცხლად" ვმღე­რი, ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი და ასე­თი მიწ­ვე­ვა საკ­მა­ოდ ხში­რად მაქვს.

- "ხში­რად სი­ჯი­უ­ტე და მეწვრილ­მა­ნე­ო­ბა უშ­ლის ხელს იმა­ში, რომ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა უკონ­ფლიქ­ტოდ შეძ­ლოს".

- დე­და­ჩე­მის­თვის რომ და­გე­რე­კა და ჩემს სი­ჯი­უ­ტე­ზე გე­კი­თხა, სა­ო­ცარ ამ­ბებს მო­გიყ­ვე­ბო­და. ვა­ღი­ა­რებ, სახ­ლშიც და გა­რე­თაც ჯი­უ­ტი ვარ. მაქვს პრინ­ცი­პე­ბი, მო­საზ­რე­ბე­ბი, შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, რომ­ლებ­საც არას­დროს ვცვლი. კა­მა­თიც მიყ­ვარს.

- "მას ეზი­ზღე­ბა ჩარ­ჩო­ე­ბი, შე­ზღუ­დ­ვები, აკ­რძალ­ვე­ბი".

- ყვე­ლა­ფერ­ში რომ გე­თან­ხმე­ბი, ატყობ?!

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი გირ­ჩე­ვენ, - კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ კომ­პრო­მი­სის ხე­ლოვ­ნე­ბას ის­წავ­ლიო.

- უკვე ნას­წავ­ლი მაქვს.

- "ფულ­სა და დი­დე­ბას შო­რის არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თე­ბი­ნოთ, დი­დე­ბას აირ­ჩევს".

- ასეა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხე­ლო­ვა­ნებს აღი­ა­რე­ბა უფრო მე­ტად გვაქვს, ვიდ­რე მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა.

- "ექ­სტრი­მით სავ­სე, დრა­მა­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბა აქვს".

- მგო­ნი, ყვე­ლას ცხოვ­რე­ბა­შია ექ­სტრი­მი და დრა­მა­ტიზ­მი.

- ზო­გი­ერ­თის ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან ლა­ღია.

- ნა­წი­ლობ­რივ გე­თან­ხმე­ბი, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბას დრა­მა­ტიზ­მიც თან სდევს, მით უმე­ტეს - სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სა­დაც ჩვენ გვერ­დით უამ­რა­ვი შე­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ცხოვ­რობს. დღე­ში ალ­ბათ, 5 ადა­მი­ა­ნი მა­ინც მი­რე­კავს და მთხოვს, საქ­ველ­მოქ­მე­დო კონ­ცერ­ტზე ვიმ­ღე­რო. თუ თბი­ლის­ში ვარ, ამა­ზე უარს არც ერთ შემ­თხვე­ვა­ში არ ვამ­ბობ, რად­გან ვიცი, რომ შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი თან­ხით მძი­მე და­ა­ვა­დე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ანს და­ეხ­მა­რე­ბი­ან. თვე­ში 10 საქ­ველ­მოქ­მე­დო კონ­ცერ­ტზე მა­ინც გა­მოვ­დი­ვარ. ბევ­რი ფული არ მაქვს, რომ ვინ­მეს თან­ხით და­ვეხ­მა­რო და სიმ­ღე­რით მდგო­მა­რე­ო­ბას ოდ­ნავ მა­ინც თუ შე­ვუმ­სუ­ბუ­ქებ, უარი რა­ტომ უნდა ვთქვა? მი­ხა­რია, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ში მცი­რე წვლი­ლის შე­ტა­ნას მა­ინც ვა­ხერ­ხებ. ქუ­ჩა­ში ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი მიყ­ვარს. გზად უამ­რა­ვი გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი მხვდე­ბა. ზოგ­ჯერ არის შემ­თხვე­ვა, როცა, თან­ხა ბა­რათ­ზე მაქვს და "ქე­შად" - არა. ჰოდა, მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ, - რა მოხ­და, ასე რო­გორ გა­გი­ჭირ­და, რომ ვერ გვეხ­მა­რე­ბიო? ახ­სნა ძნე­ლია, ყვე­ლას ბო­დიშს ვუხ­დი.

- "მას შე­უძ­ლია იყოს ულ­მო­ბე­ლი, სას­ტი­კი, ძლი­ე­რი - ყვე­ლა­ფე­რი კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი".

- ასეა, არ უნდა გა­მამ­წა­რო.

- რომ გა­გამ­წა­რო, რას იზამ?

- არ ვიცი, ძა­ლი­ან გატ­კენ. მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ვარ, მო­ძღვა­რი მყავს, აღ­სა­რე­ბას ვამ­ბობ და ვიცი, რომ მსგავ­სი რამ თავ­ში აზ­რა­დაც არ უნდა გა­ვივ­ლო, მაგ­რამ თუ ჩემს თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბას ცუ­დად შე­ე­ხე­ბი, მერე ოოო!!!

- "მო­რი­ე­ლის თვა­ლებს ჰიპ­ნო­ზი­რე­ბის უნა­რი აქვს. მის მზე­რას ხალ­ხი თავს არი­დებს".

- ეს არა­ერ­თხელ უთ­ქვამთ. იმა­საც აღ­ნიშ­ნა­ვენ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის და­ყო­ლი­ე­ბის უნა­რი მაქვს.

- "მო­რი­ელს მტე­რი და მოყ­ვა­რე თა­ნა­ბა­რი რა­ო­დე­ნო­ბით ჰყავს. მას მტე­რიც პა­ტი­ვის­ცე­მით ეპყრო­ბა".

- ისეთ სფე­რო­ში მი­წევს საქ­მი­ა­ნო­ბა, სა­დაც ბევ­რი გი­ღი­მის, მაგ­რამ ზურგს უკან შენ­ზე სა­ში­ნე­ლე­ბას ლა­პა­რა­კობს.

- შო­უ­ბიზ­ნეს­ში ინ­ტრი­გა ხში­რია...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) და არა­ჯან­სა­ღი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც, მაგ­რამ ეს ყვე­ლას არ ეხე­ბა. უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, ურ­თი­ერ­თო­ბის გარ­კვე­ვას ვცდი­ლობ.

- "მო­რი­ე­ლი არა მხო­ლოდ სხვე­ბის­თვის, არა­მედ სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც სა­შიშ­რო­ე­ბას წარ­მო­ად­გენს. თუ გარ­შე­მო და­სა­გეს­ლი ობი­ექ­ტი არ ჰყავს, შე­უძ­ლია, მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი ნეს­ტა­რი სა­კუ­თარ თავ­ზე სცა­დოს".

- იმ­დე­ნად თვითკრი­ტი­კუ­ლი ვარ, ხში­რად სა­კუ­თარ თავ­საც ვთრგუ­ნავ, ვგეს­ლავ. ვხვდე­ბი, სად რა შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი და რა რო­გორ გა­ვა­კე­თე, ეს კი პრო­ფე­სი­ულ და პი­როვ­ნულ ზრდა­ში მეხ­მა­რე­ბა.

- "მო­რი­ელს არას­დროს ავი­წყდე­ბა გა­წე­უ­ლი სი­კე­თე, შე­უ­რა­ცხყო­ფა..."

- მარ­თა­ლია. შე­უ­რა­ცხყო­ფას როცა მა­ყე­ნე­ბენ, სა­მა­გი­ე­როს მეც იმ წუთ­ში­ვე ვუხ­დი.

- "გულ­მოდ­გი­ნედ გეგ­მავს, რო­გორ იყა­როს ჯავ­რი მტერ­ზე და ისეთ დარ­ტყმას აყე­ნებს, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს სა­ბო­ლო­ოდ უკარ­გავს მას­თან ქიშ­პო­ბის სურ­ვილს".

- თუ იცი, რომ ადა­მი­ა­ნი შენი მტე­რია, მას­ზე ჯავ­რი უნდა იყა­რო, აბა, რა უნდა ქნა?

- სა­კუ­თა­რი თა­ვის ერთი სი­ტყვით და­ხა­სი­ა­თე­ბა რომ გთხო­ვო, რო­მელ სი­ტყვას მე­ტყვი?

- მხო­ლოდ ერთი სი­ტყვა? (ფიქ­რობს) "გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი".

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი "უძ­ლე­ველს" გი­წო­დე­ბენ.

- მარ­თლა? ეს რომ მეთ­ქვა, უხერ­ხუ­ლი ხომ იქ­ნე­ბო­და? უსა­მარ­თლო­ბას ვერ ვი­ტან. პა­ტივს ვცემ ადა­მი­ა­ნებს და თბი­ლი ვარ, მაგ­რამ როცა ვინ­მე ცუ­დად მე­ხე­ბა, მე­ო­მა­რი და შე­უ­რა­ცხა­დი ვხდე­ბი. ჩხუ­ბი არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ თუ სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბა, ვი­ჩხუ­ბებ.

- ბო­ლოს რო­დის იჩხუ­ბე?

- და­ახ­ლო­ე­ბით 5 წლის წინ მე­გობ­რის გამო ისე­თი მუშ­ტი-კრი­ვი მქონ­და, რომ რაც ეცვა, ყვე­ლა­ფე­რი თავ­ზე და­ვა­ხიე.

- ფულ­თან რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაქვს?

- 14 წლი­დან მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვარ. ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი ოჯახს, მე­გობ­რებს ხმარ­დე­ბა. ფულს არ ვხარ­ჯავ კლუ­ბებ­ში, სას­მელ­ში და ა.შ.

- "მო­რი­ე­ლი ნა­წი­ლობ­რივ ჯა­დო­ქა­რია (მე­ექ­ვსე გრძნო­ბის წყა­ლო­ბით) და გუ­ლის სწორს და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე ცნობს".

- ჰო, ჩემ­ში რა­ღა­ცე­ბი იწყე­ბა ხოლ­მე. მი­ჭირს, ეს "რა­ღაც" სი­ტყვე­ბით რო­გორ აგიხ­სნა.

- შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა. ერთ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი მაქვს.

- ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას რა ჰქვია?

- (პა­უ­ზის შემ­დეგ) სიყ­ვა­რუ­ლი. თავს კარ­გად ვგრძნობთ. იმ­დე­ნად სუფ­თა და კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბაა, ჯერ არ მინ­და, ვი­ლა­პა­რა­კო. მას ად­რეც ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ ერთ დღეს აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ თურ­მე, ისე კარ­გად არ ვიც­ნობ­დი, რო­გორც მე­გო­ნა.

- მის ხსე­ნე­ბა­ზე თვა­ლე­ბი გიბრ­წყი­ნავს...

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ!

- "გა­რეგ­ნუ­ლად მარ­მა­რი­ლო­სა­ვით ცი­ვია, მაგ­რამ უჩ­ვე­უ­ლოდ ვნე­ბი­ა­ნი".

- უთ­ქვამთ, - ეკ­რა­ნი­დან ძა­ლი­ან ცივი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებ, რე­ა­ლუ­რად კი სხვა­ნა­ი­რი ყო­ფილ­ხა­რო. უცხო ადა­მი­ა­ნებ­თა­ნაც ისე ვლა­პა­რა­კობ, რო­გორც ახლა - შენ­თან. ჰოდა, მკი­თხველ­მა გან­სა­ჯოს, რო­გო­რი ვარ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)