ალექ­სან­დრე ახალ­კა­ცი 18 წლის იყო, სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებ­მა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რომ და­ა­კა­ვეს. ამ­ჟა­მად ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სახ. სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი ამ­ბობს, - ბრა­ლი შე­მი­თი­თხნეს და 6 წელი მო­გო­ნი­ლი და­ნა­შა­უ­ლის­თვის მო­მი­სა­ჯე­სო. ამას მოჰ­ყვა გი­სო­სებს მიღ­მა გა­ტა­რე­ბუ­ლი უმ­ძი­მე­სი 5 წე­ლი­წა­დი, ბევრ პრობ­ლე­მას­თან შებ­რძო­ლე­ბა, ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გარ­თუ­ლე­ბა. ყვე­ლა გან­საც­დე­ლი ღირ­სე­უ­ლად გა­და­ი­ტა­ნა და ფარ-ხმა­ლი არ და­უყ­რია.

სა­პა­ტიმ­რო­შიც სულ წიგ­ნებს კი­თხუ­ლობ­და და როცა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ სწავ­ლის მსურ­ველ პა­ტიმ­რებს ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბის ჩა­ბა­რე­ბის შან­სი მის­ცა, ალე­კო­მაც სცა­და ბედი. რამ­დე­ნი­მე პა­ტი­მარ­თან ერ­თად, ისიც ხელ­ზე ბორ­კილ­და­დე­ბუ­ლი მი­იყ­ვა­ნეს გა­მოც­დე­ბის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად. ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და, თა­ნა­ტო­ლე­ბის მსგავ­სად, მერ­ხთან ჯდო­მა რომ არ შე­ეძ­ლო და უცხო­სა­ვით რომ აყო­ლებ­დნენ თვალს, მაგ­რამ ბად­რა­გე­ბის თან­ხლე­ბით გა­მოც­და მა­ინც წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ა­ბა­რა.

თუმ­ცა მისი სი­ხა­რუ­ლი ნა­ად­რე­ვი აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ და­დე­ბუ­ლი პი­რო­ბა არ შე­ას­რუ­ლა და სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ცი­ხის კა­რი არ გა­უ­ღო. ვი­ღა­ცის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, გა­მოც­დის ჩა­ბა­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ისევ პა­ტიმ­რო­ბა­ში დარ­ჩა ორი ახალ­გაზ­რდა: გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძე და ალექ­სან­დრე ახალ­კა­ცი. მა­შინ ამ ფაქტს დიდი ხმა­უ­რი მოჰ­ყვა, შე­დე­გი კი არ გა­მო­უ­ღია. ჰოდა, გულ­და­წყვე­ტი­ლი ბი­ჭე­ბიც ბედს შე­ე­გუვ­ნენ...

ალე­კო ცი­ხი­დან ამ­ნის­ტი­ის შე­დე­გად, ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მოს­ვლის შემ­დეგ, 2013 წლის თე­ბერ­ვალ­ში გა­მო­ვი­და. გი­სო­სებს მიღ­მა დო­კუ­მენ­ტუ­რი პრო­ზის წე­რას მიჰ­ყო ხელი. თურ­მე, ბავ­შვო­ბი­დან წერ­და ლექ­სებს, მო­თხრო­ბებს და რა გა­საკ­ვი­რია, რომ წე­რის სურ­ვი­ლი ცი­ხე­ში მყოფს გა­უმ­ძაფ­რდა?! რამ­დე­ნი­მე სქელ­ტა­ნი­ა­ნი რვე­უ­ლი გა­ავ­სო და ისიც მო­ა­ხერ­ხა, რომ ფა­რუ­ლად ჩა­ნა­წე­რე­ბი გა­მო­ე­ტა­ნა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ ეს ამ­ბა­ვი შე­ი­ტყო და ნა­წე­რე­ბის ნა­წი­ლი სა­კან­ში უპო­ვეს. ალე­კო ამ­ბობს: მა­შინ ტუბ­ზო­ნა­ში ვი­ჯე­ქი; დი­რექ­ტო­რის კა­ბი­ნეტ­ში შე­მიყ­ვა­ნეს და ეს ფურ­ცლე­ბი, პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით, თავ­ზე გა­და­მა­ხი­ე­სო...

ახალ­კა­ცის ჩა­ნა­წე­რებ­ში სა­ინ­ტე­რე­სოდ არის მო­თხრო­ბი­ლი ცი­ხის რე­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა; ის, რაც ამ ახალ­გაზ­რდას თავს გა­დახ­და. ყო­ფილ­მა პა­ტი­მარ­მა ჩვენს რე­დაქ­ცი­ას სთხო­ვა: ძა­ლი­ან მინ­და, ეს რე­ა­ლუ­რი ამ­ბე­ბი ხალ­ხმა წა­ი­კი­თხოს; თუ თქვე­ნი სურ­ვი­ლიც იქ­ნე­ბა, ხელ­ნა­წე­რებს გად­მოგ­ცემთ და გა­მო­აქ­ვეყ­ნე­თო. "გზის" მომ­დევ­ნო ნომ­რი­დან ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლი ამ სა­ინ­ტე­რე­სო ჩა­ნა­წე­რე­ბის წა­კი­თხვას შეძ­ლებს, მა­ნამ­დე კი გთა­ვა­ზობთ ინ­ტერ­ვი­უს ალექ­სან­დრე ახალ­კაც­თან.

- ამ­ნის­ტი­ის შე­დე­გად გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი. სას­ჯე­ლის სრუ­ლად მოხ­დამ­დე რამ­დე­ნი­მე თვე მქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი. ცი­ხე­ში 5 წელ­ზე მეტი გა­ვა­ტა­რე. როცა და­მა­პა­ტიმ­რეს, ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, 100%-იანი სა­ხელ­მწი­ფო გრან­ტით ვსწავ­ლობ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძვე­ლი რექ­ტო­რის­გან - ალექ­სან­დრე კვი­ტაშ­ვი­ლის­გან მთე­ლი რიგი პრობ­ლე­მე­ბი შე­მექ­მნა, ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლას მა­ინც ვაგ­რძე­ლებ. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - სა­ბუ­თე­ბი სხვა­გან გა­და­ი­ტა­ნეო, მაგ­რამ უარი ვთქვი. კა­ნო­ნიც ჩემს მხა­რეს იყო. მაგ­რამ ის მა­ინც მო­ა­ხერ­ხეს, რომ გრან­ტი შე­მი­წყვი­ტეს... ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ და­ვა­არ­სე არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რომ­ლის შექ­მნას და­პა­ტიმ­რე­ბამ­დეც ვა­პი­რებ­დი - "ახალ­გაზ­რდე­ბი, ახალ­გაზ­რდო­ბი­სა და მო­მავ­ლის­თვის". ჩვენ ვმუ­შა­ობთ იმ თე­მებ­ზე, რო­მე­ლიც ახალ­გაზ­რდო­ბას აწუ­ხებს. ის ასე­ვე, უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ცაა.

- იქ­ნებ და­პა­ტიმ­რე­ბის დღე გა­იხ­სე­ნოთ...

- 19 წლის ცი­ხე­ში გავ­ხდი. მე­ო­რე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა და­მა­კა­ვეს. სწავ­ლა იწყე­ბო­და და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში საგ­ნის ასარ­ჩე­ვად მივ­დი­ო­დი. იქ მე­ლო­დე­ბო­და ჩემი მე­გო­ბა­რი გი­ორ­გი ფრუ­ი­ძე. კარ­გად მახ­სოვს, პა­რას­კე­ვი იყო. ფი­ლარ­მო­ნი­ას­თან პო­ლი­ცი­ამ გა­მა­ჩე­რა და მან­ქა­ნა­ში ჩამ­სვეს. მი­თხრეს, - ყა­ჩა­ღო­ბა მოხ­და და რო­გორც მოწ­მე, უნდა დაგ­კი­თხო­თო. გზა­ში ჯი­ბი­დან ტე­ლე­ფო­ნი რომ ამო­მა­ცა­ლეს, მივ­ხვდი, საქ­მე ისე არ იყო, რო­გორც მე­გო­ნა. გა­მახ­სენ­და ის მუ­ქა­რე­ბიც, რო­მე­ლიც ამ ფაქტს უძღო­და წინ.

- ვინ გე­მუქ­რე­ბო­დათ?

- ინგა გრი­გო­ლი­ას გა­და­ცე­მე­ბის ხში­რი სტუ­მა­რი ვი­ყა­ვი. ხმა­მაღ­ლა ვლა­პა­რა­კობ­დი იმ პრობ­ლე­მებ­ზე, რაც ხდე­ბო­და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და ზო­გა­დად, ქვე­ყა­ნა­ში. და­ვით კირ­კი­ტა­ძის დე­ი­დაშ­ვილ­თან, გი­ორ­გი ავა­ლი­ან­თან და­პი­რის­პი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ის მოგ­ვი­ა­ნე­ბით სპორ­ტი­სა და ახალ­გაზ­რდო­ბის მი­ნის­ტრის პირ­ვე­ლი მო­ად­გი­ლე გახ­და. ჩვენ შო­რის და­პი­რის­პი­რე­ბის მი­ზე­ზი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის თვით­მმარ­თვე­ლო­ბის მა­შინ­დე­ლი ბი­უ­ჯე­ტის - ერთი მი­ლი­ო­ნი ლა­რის უკა­ნო­ნოდ ხარ­ჯვა იყო. ეს თან­ხე­ბი ავა­ლი­ა­ნი­სა და სხვა­დას­ხვა დე­პარ­ტა­მენ­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბის "გას­ტრო­ლებ­ში" იფ­ლან­გე­ბო­და. ჩემი ხმა­უ­რი­ა­ნი გან­ცხა­დე­ბე­ბის გამო, ტე­ლე­ფონ­ზე მუ­ქა­რის ზა­რე­ბი არ წყდე­ბო­და. ჰოდა, სა­ბო­ლო­ოდ ყა­ჩა­ღო­ბის მუხ­ლით, 2007 წლის 23 სექ­ტემ­ბერს და­მა­პა­ტიმ­რეს. თით­ქოს მე­გო­ბარ­თან ერ­თად და­ვა­ყა­ჩა­ღე გო­გო­ნა და წა­ვარ­თვი მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი. ვი­თომ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი გოგო "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" აქ­ტი­ვის­ტი აღ­მოჩ­ნდა. მოკ­ლედ, ჩახ­ლარ­თუ­ლი ამ­ბა­ვია, პრო­კუ­რო­რი მე­და­ვე­ბო­და: და­ნა­შა­უ­ლი და­კა­ვე­ბამ­დე 9 თვით ადრე, 2007 წლის 19 იან­ვარს, ნათ­ლის­ღე­ბას ჩა­ი­დი­ნე და ნა­ყა­ჩა­ღა­რი მო­ბი­ლუ­რი გა­ყი­დეო. რე­ა­ლუ­რად, აი, რა მოხ­და: 2006 წლის 26 დე­კემ­ბერს, დე­და­ჩემ­თან ერ­თად მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვი­ყა­ვი, სა­დაც ჩემი მო­თხრო­ბის გამო დიპ­ლო­მი და ფუ­ლა­დი თან­ხა კახა ლო­მა­ი­ამ გად­მომ­ცა. მინ­დო­და, უკე­თე­სი ტე­ლე­ფო­ნი მქო­ნო­და და და­ჯილ­დო­ე­ბის დღეს, 26 დე­კემ­ბერს ჩემი "სონი-ერიქ­სო­ნი" ვაგ­ზალ­ზე გავ­ყი­დე. თან მახ­ლდა მე­გო­ბა­რი გი­ორ­გი გოგ­ნა­ძე. აღე­ბულ თან­ხას ჩემი ჰო­ნო­რა­რი და­ვა­მა­ტე და ახა­ლი ტე­ლე­ფო­ნი შე­ვი­ძი­ნე. ბრალ­დე­ბა­ში კი ჩა­მი­წე­რეს, თით­ქოს 19 იან­ვარს და­ვა­ყა­ჩა­ღე გოგო და 19-შივე გავ­ყი­დე ტე­ლე­ფო­ნი. ისი­ნი ეძებ­დნენ და­სა­კავ­ში­რე­ბელ არ­გუ­მენტს და ჩემი ტე­ლე­ფო­ნის გა­ყიდ­ვა მი­ა­წე­რეს ამ საქ­მეს.

- გო­გო­ნა გამ­ხელ­დათ?

- მამ­ხელ­და! ამ­ბობ­და, თით­ქოს მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მას ტე­ლე­ფო­ნი წა­ვარ­თვით.

- რას ამ­ბობ­და, ყა­ჩა­ღო­ბა სად მოხ­დაო? სა­ინ­ტე­რე­სოა, იმ გო­გო­ნას მა­ნამ­დეც იც­ნობ­დით?

- ყა­ჩა­ღო­ბა ვი­თომ, ჩემს ბი­ნა­ში მოხ­და. ე.წ. და­ზა­რა­ლე­ბულს ნამ­დვი­ლად ვიც­ნობ­დი. გე­ტყვით, რო­გორ გა­ვი­ცა­ნი. უკვე გი­თხა­რით, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემს ტე­ლე­ფონ­ზე მუ­ქა­რის ზა­რე­ბი არ წყდე­ბო­და. მა­გი­ნებ­დნენ უც­ნო­ბე­ბი და მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ და­მი­ჭერ­დნენ, რად­გან ასე თა­მა­მად ვლა­პა­რა­კობ­დი პრე­ზი­დენტზე. არა­და, ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი იმას, რომ დრო­შე­ბით "შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი" სტუ­დენ­ტე­ბი ენ­გურ­ზე და სხვა­დას­ხვა აქ­ცი­ა­ზე დაჰ­ყავ­დათ, ამა­ში 10 ლარს უხ­დიდ­ნენ. ერთი სი­ტყვით, ბევ­რი გა­რე­მო­ე­ბა იყო, რის გა­მოც მა­შინ­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა გა­ღი­ზი­ან­და. მუ­ქა­რე­ბის გამო შევ­ცვა­ლე ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი. ჩემი ახა­ლი ნო­მე­რი სულ 4-მა ადა­მი­ან­მა იცო­და, არა­და, უც­ნო­ბის­გან მე­სი­ჯი მი­ვი­ღე. სა­ღა­მო იყო, აგა­რა­ში, ბე­ბი­ას­თან ვი­ყა­ვი. ვი­ღაც მწერ­და: თქვე­ნი გაც­ნო­ბა თუ შე­იძ­ლე­ბაო? ამ ნო­მერ­ზე დავ­რე­კე. გო­გო­ნამ მი­პა­სუ­ხა და გა­ვა­ბით ურ­თი­ერ­თო­ბა. 18 წლის ვი­ყა­ვი, გა­მო­უც­დე­ლი და არ და­ვინ­ტე­რე­სე­ბულ­ვარ იმით, თუ სა­ი­დან ჰქონ­და ჩემი ნო­მე­რი. თა­ნაც, თა­ვად მი­თხრა: სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით ავ­კრი­ბე. ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი, შეყ­ვა­რე­ბულს დავ­შორ­დი და მინ­დო­და, ვი­ღაც გა­მეც­ნოო. ჰოდა, მეც და­ვუ­ჯე­რე. ორი თვე ამ გო­გოს­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი. ის ჩემი "გელფ­რენ­დი" იყო და სახ­ლში დამ­ყავ­და ხოლ­მე. პო­ლი­ცი­ა­ში რომ მი­მიყ­ვა­ნეს, მკი­თხეს: წინ­წა­ლაშ­ვილს და გი­ორ­გი მინ­დო­რაშ­ვილს თუ იც­ნო­ბო? - გი­ორ­გი ჩემი ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი მე­გო­ბა­რია, ეს გო­გოც მე­გო­ბა­რი გო­გოა-მეთ­ქი. - ჰოდა, შენ და გი­ორ­გიმ წინ­წა­ლაშ­ვი­ლი და­ა­ყა­ჩა­ღე­თო, - მი­თხრეს. ჩემ­თან ერ­თად გი­ორ­გიც და­ა­კა­ვეს. საქ­მე­ში ერ­თა­დერ­თი მოწ­მე ეს გოგო იყო. იცით, ვი­თომ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი ჩემი ყო­ფი­ლი "გელფ­რენ­დი" ჩემი საქ­მის გა­მომ­ძი­ე­ბელს გაჰ­ყვა ცო­ლად. მე კი ყა­ჩა­ღო­ბის ბრალ­დე­ბით და­მა­კა­ვეს და მო­მი­სა­ჯეს 6 წელი; იგი­ვე სას­ჯე­ლი გა­მო­უ­ტა­ნეს ჩემს მე­გო­ბარ­საც. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო, როცა ორ­თა­ჭა­ლა­ში, მა­შინ­დელ ე.წ. გუ­ბერსკის ცი­ხე­ში მოვ­ხვდი.

- რა შეგ­რძნე­ბა და­გე­უფ­ლათ, როცა გი­სო­სებს მიღ­მა აღ­მოჩ­ნდით?

- იქ სა­ში­ნე­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო. პა­ტა­რა ოთახ­ში (20 კვმ იქ­ნე­ბო­და) 120 პა­ტი­მა­რი ვი­ყა­ვით და ნორ­მა­ლუ­რად ვერ ვსუნ­თქავ­დით. ახ­ლაც მიკ­ვირს, რო­გორ შე­ვე­გუე იმ სი­ტუ­ა­ცი­ას. ჯო­ჯო­ხეთ­ში ვი­ყა­ვი. და­ი­წყო გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი ტან­ჯვა. ორი თვე ფაქ­ტობ­რი­ვად, ფეხ­ზე ვი­დე­ქით. ზოგს გული უწუხ­და და იქვე იკე­ცე­ბო­და - ეს სა­ში­ნე­ლი სა­ნა­ხა­ვი იყო. ალ­ბათ ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა­ფერს ეჩ­ვე­ვა. შემ­დეგ გა­და­მიყ­ვა­ნეს გლ­და­ნის ცი­ხე­ში, სა­დაც არა­ნაკ­ლებ ჯო­ჯო­ხეთ­ში მოვ­ხვდი. იქ სამ­ჯერ მი­ვი­ღე ტვი­ნის შერ­ყე­ვა.

- ცე­მის­გან?

- მთა­ვა­რი ზონ­დერე­ბი გვის­წორ­დე­ბოდ­ნენ. ცხრა­თი­თას­თან ერ­თად მცემ­და მა­შინ­დე­ლი ცი­ხის დი­რექ­ტო­რის - მე­ლა­ძის აწ გარ­დაც­ვლი­ლი დის­შვი­ლი. თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის 90% სა­დის­ტი იყო. ახა­ლი გა­დაყ­ვა­ნი­ლი ვი­ყა­ვი ცი­ხე­ში, როცა პირ­ვე­ლად იმის გამო მცე­მეს, რომ კა­რის გა­ღე­ბის ხმა უცებ ვერ გა­ვი­გე და თა­ნამ­შრომ­ლებს ფეხ­ზე არ დავ­ხვდი. ცხრა­თი­თამ ისე მო­მის­რო­ლა მე­ო­რე სარ­თუ­ლი­დან (სა­დაც ვი­წე­ქი), რომ ძირს და­ვე­ნარ­ცხე და ტვი­ნის შერ­ყე­ვა მი­ვი­ღე. მა­შინ არც წა­მა­ლი მო­უ­ცია ვინ­მეს და არც ექი­მი შე­მო­სუ­ლა, პა­ტიმ­რე­ბი მივ­ლიდ­ნენ. მე­ო­რედ იმის გამო მცე­მეს, რომ გვერ­დით სა­კან­ში პა­ტიმ­რის სა­ში­ნე­ლი წა­მე­ბა ვერ ავი­ტა­ნე. მეს­მო­და მისი ღრი­ა­ლი. მა­ნამ­დე ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, კაცი ასეთ სა­ში­ნელ ხმებს თუ გა­მოს­ცემ­და. ეს არც კა­ცის ყვი­რილს ჰგავ­და, არც - ქა­ლი­სას, რა­ღაც არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რი ხმა ამოს­დი­ო­და. ჰოდა, ვერ მო­ვით­მი­ნე, კარ­ზე და­ვაბ­რა­ხუ­ნე და ცე­მის შე­წყვე­ტა მო­ვი­თხო­ვე. ამ პრო­ტეს­ტის გამო გა­მიყ­ვა­ნეს აბა­ნო­ში. თუ ადა­მი­ა­ნის ცემა უნ­დო­დათ, აბა­ნო­ში გაჰ­ყავ­დათ, იქ სის­ხლი ად­ვი­ლად ირე­ცხე­ბო­და... მე­სა­მე­დაც აბა­ნო­ში მცე­მეს. ცე­მი­სას მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - ბიჭო, ავა­ლი­ანს რომ და­უ­პი­რის­პირ­დი, ის ჩვე­ნი ძმა­აო. წე­ლი­წა­დი და 4 თვე გლ­და­ნის ცი­ხე­ში ვი­ყა­ვი, მერე რუს­თა­ვის მე­ო­რე და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს.

- იქ უკე­თე­სი პი­რო­ბე­ბი დაგ­ხვდათ?

- ხში­რად მიც­ვლიდ­ნენ სა­კანს და ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზი­ან პა­ტიმ­რებ­თან მამ­ყო­ფებ­დნენ. არც ვი­ცო­დი, ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზი რა იყო. ბი­ჭე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - ამ და­ა­ვა­დე­ბის მქო­ნე პა­ტიმ­რებს ერი­დეო, მაგ­რამ ეს რო­გორ უნდა მო­მე­ხერ­ხე­ბი­ნა? სა­კან­ში 4-ნი ვი­ყა­ვით; აქე­დან ორი და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი იყო. ჰოდა, და­ა­ვა­დე­ბა მეც გა­და­მე­დო, სი­ცხე­ე­ბი მქონ­და, თავს ცუ­დად ვგრძნობ­დი. ექთან­მა მი­თხრა, - არა­ფე­რი­აო. ერთ თვე­ში ხვე­ლა და­ვი­წყე. მუ­კალ­ტი­ნი მომ­ცეს. მდგო­მა­რე­ო­ბა ნელ-ნელა გა­მირ­თულ­და. ბო­ლოს მი­თხრეს, - ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა გქო­ნი­აო. 300 ლა­რის წამ­ლე­ბი მო­ა­ტა­ნი­ნეს ჩე­მებს, მაგ­რამ არა­ფერ­მა მიშ­ვე­ლა. ერთხე­ლაც ვიგ­რძე­ნი, რომ გულ­მკერ­დი ძა­ლი­ან გა­მი­ცხელ­და. რომ წა­მოვ­დე­ქი, სის­ხლდე­ნა და­მე­წყო და ამის და­ნახ­ვა­ზე შოკ­ში ჩავ­ვარ­დი. გა­მოც­დილ­მა პა­ტიმ­რებ­მა მა­შინ­ვე მა­რილ­წყა­ლი და­მა­ლე­ვი­ნეს. მი­თხრეს, - ეს სის­ხლდე­ნას შე­ა­ჩე­რებ­სო. ამან მარ­თლაც, მიშ­ვე­ლა. ექიმს და­უ­ძა­ხეს. თქვა: არა­ფე­რი­აო და სის­ხლდე­ნის შე­სა­ჩე­რე­ბე­ლი ნემ­სი გა­მი­კე­თა. ასე ვიწ­ვა­ლე კარ­გა ხანს, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ჩემს გა­დაყ­ვა­ნას არ აპი­რებ­დნენ, მაგ­რამ მერე ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა შიმ­ში­ლო­ბა და­ი­წყო. ამის გამო, ცოტა ხანი სა­მე­დი­ცი­ნო ნა­წილ­ში მამ­ყო­ფეს, მაგ­რამ ტუბ­ზო­ნა­ში არ გა­და­მიყ­ვა­ნეს მა­ნამ, ვიდ­რე მდგო­მა­რე­ო­ბა უკი­დუ­რე­სად არ გა­მიმწვავ­და. იქ რომ მი­მიყ­ვა­ნეს, უკვე მარ­ჯვე­ნა ფილ­ტვი ბო­ლომ­დე დაშ­ლი­ლი მქონ­და, მარ­ცხე­ნაც იშ­ლე­ბო­და. ექიმ­მა მი­თხრა, - შენი გან­ძრე­ვაც კი არ შე­იძ­ლე­ბაო. არა­და, ასე­თი ავად­მყო­ფი თა­ნამ­შრო­მელ­მა - ლე­ვან პა­ჭ­კო­რი­ამ კარ­ცერ­ში ჩა­მიყ­ვა­ნა და მცე­მა.

- რა­ტომ?

- როცა ოთახ­ში შე­მო­ვი­და, ფეხ­ზე ვერ წა­მოვ­დე­ქი. პა­ტიმ­რებ­მა უთხრეს, - ცუ­დად არი­სო. - მა­შინ ვას­წავ­ლი, რო­გორ უნდა დამ­ხვდე­სო, - და კარ­ცერ­ში ჩა­მიყ­ვა­ნა. მაგ­რად მცე­მეს... ეს ყვე­ლა­ფე­რი აღ­წე­რი­ლი მაქვს ჩემს ჩა­ნა­წე­რებ­ში. ღმერ­თის ნე­ბით, გა­დავ­რჩი. მეს­მო­და, მე­ო­რე თა­ნამ­შრო­მელს რო­გორ უთხრა, - რომ მოკ­ვდე­ბა, და­მი­რე­კე და მი­თხა­რი, რომ ახალ­კაც­მა თავი ჩა­მო­იხ­რჩოო. კარი მო­მი­ხუ­რეს. კარ­ცერ­ში მყოფს ისევ სის­ხლდე­ნა და­მე­წყო. ვნა­ხე, კუ­თხე­ში პუ­რის ნა­ფხვე­ნე­ბი და მა­რი­ლი ეყა­რა. ეტყო­ბა, იქ ჩე­მამ­დე სხვა პა­ტი­მა­რი ჰყავ­დათ. სა­ში­ნე­ლი სი­ბინ­ძუ­რე იყო. მა­რი­ლი მა­ინც შევ­ჭა­მე და სის­ხლდე­ნაც შე­მი­ჩერ­და. 3-4 სა­ა­თის შემ­დეგ შე­მო­ი­ხე­დეს და ჩა­ცუც­ქუ­ლი რომ და­მი­ნა­ხეს, გა­უკ­ვირ­დათ. მეს­მო­და, რო­გორ და­უ­რე­კა ერთ-ერ­თმა პა­ჭ­კო­რი­ას, ე.წ. ნინ­ძას, - ბიჭო, ცო­ცხა­ლი­აო... 8 თვე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ქსნის ტუბ­ზო­ნა­ში და მემ­კურ­ნა­ლა, მაგ­რამ 6 თვე­ში სხვა და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში მიკ­რეს თავი. იქ რომ გა­და­მიყ­ვა­ნეს, კა­მე­რა­ში პა­ტიმ­რე­ბი გა­ვაფრ­თხი­ლე: ავად­მყო­ფი ვარ და არ გა­და­გე­დოთ-მეთ­ქი. ბი­ჭებ­მა დიდი ხმა­უ­რი ატე­ხეს და ამის მერე იქვე, სამ­კურ­ნა­ლო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, "სან­ჩას­ტში" გა­და­მიყ­ვა­ნეს. იქ გახ­ლდით კი­დევ ერთი თვე, ვიდ­რე ისევ სის­ხლდე­ნა არ და­მე­წყო. მერე ისევ და­მაბ­რუ­ნეს ტუბ­ზო­ნა­ში. ისეთ წამ­ლებს გვი­წერ­დნენ, ბევ­რი პა­ტი­მა­რი ამის გამო ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში ხვდე­ბო­და. ერთ მუჭა წა­მალს ვსვამ­დი, ამ დროს კი რა­ღა­ცე­ბი გე­ლან­დე­ბა, ცუ­დად ხარ. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ასეთ წამ­ლებს ვსვამ­დი მა­ში­ნაც, როცა ეროვ­ნულ გა­მოც­დებ­ზე გა­ვე­დი.

- ასეთ უმ­ძი­მეს პი­რო­ბებ­ში გა­მოც­დე­ბის­თვის მომ­ზა­დე­ბა რო­გორ შეძე­ლით? რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, უმაღ­ლეს­ში ხე­ლახ­ლა ჩა­გე­ბა­რე­ბი­ნათ?

- 2010 წელი იყო ანუ მე­ო­რე წელი, პა­ტიმ­რე­ბის გა­მოც­დებ­ზე გაყ­ვა­ნის. წინა წელს ვინც ჩა­ა­ბა­რა, ყვე­ლა გა­უშ­ვეს. ეს იყო ერ­თა­დერ­თი გა­დარ­ჩე­ნის გზა ჩემ­თვის. ის წამ­ლე­ბი, რო­მელ­საც გვაძ­ლევ­დნენ, მეხ­სი­ე­რე­ბას აქ­ვე­ი­თებს, ამი­ტომ სულ ვცდი­ლობ­დი, წიგ­ნე­ბი მე­კი­თხა. ვამ­ბობ­დი, - იქ­ნებ ამან გა­და­მარ­ჩი­ნოს-მეთ­ქი. გა­მოც­დებ­ზე გას­ვლის ნება დამ­რთეს, მაგ­რამ ქარ­თუ­ლის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად არ გა­მიყ­ვა­ნეს. მი­თხრეს, უსაფრ­თხო­ე­ბის ზო­მე­ბი არ არის და­ცუ­ლიო. შინ დავ­რე­კე და ოჯა­ხის წევ­რებს ეს ამ­ბა­ვი შე­ვა­ტყო­ბი­ნე. მალე პრე­სა­ში გაჩ­ნდა სტა­ტი­ე­ბი, გა­კეთ­და სი­უ­ჟე­ტე­ბი, რომ ტყუ­ი­ლად დამ­ბლო­კეს. ამ ხმა­უ­რის მერე, მე­ო­რე გა­მოც­და­ზე გა­მიყ­ვა­ნეს. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - რა ინ­ტრი­გა­ნი ყო­ფილ­ხა­რო. ჩა­ვა­ბა­რე უნა­რე­ბის გა­მოც­და და მა­ღა­ლი ქულა მი­ვი­ღე. მოკ­ლედ, გა­მოც­დე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ ცი­ხი­დან არ გა­მო­მიშ­ვეს. მხო­ლოდ მე და გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძე დაგვტო­ვეს. ისე­დაც ვი­ცო­დი, რომ ჩემი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ძა­ლი­ან მცი­რე შან­სი იყო, მაგ­რამ მა­ინც ვიბ­რძო­დი. მერე გა­ვამ­ზა­დე სტრას­ბურ­გში გა­საგ­ზავ­ნი საქ­მე. ად­ვო­კა­ტე­ბი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს ატყუ­ებ­დნენ. მათ ზოგი ეუბ­ნე­ბო­და: სტრას­ბურ­გში საქ­მის გაგ­ზავ­ნას 7.000 სჭირ­დე­ბაო, ზოგი - 11 ათა­სიო. ვინ იცის, რამ­დე­ნი ად­ვო­კა­ტი გა­მო­ვიც­ვა­ლე. მათ შო­რის ერთ-ერთი გახ­ლდათ ვინ­მე ჯინ­ჭა­რა­ძე, რო­მე­ლიც თურ­მე, წინა მთავ­რო­ბას­თან იყო შეკ­რუ­ლი და მან ჩე­მებს 20 ათა­სი ლარი გა­მოს­ძა­ლა, ვი­თომ საპ­რო­ცე­სოს გა­გი­კე­თებ­თო. დიდი ბრძო­ლის შემ­დეგ მო­ა­ხერ­ხეს თან­ხის დაბ­რუ­ნე­ბა. ის ად­ვო­კა­ტი ახლა ცი­ხე­შია... დე­და­ჩე­მი პე­და­გო­გი იყო. ჩემი და­ჭე­რის შემ­დეგ ის სკო­ლი­დან და­ი­თხო­ვეს.

- წერა ალ­ბათ, ყო­ველ­თვის გე­ხერ­ხე­ბო­დათ, არა?

- მარ­თლაც, ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან ვწერ­დი ლექ­სებს, ჩა­ნა­ხა­ტებს. ჯერ ხა­შუ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ოსი­ა­უ­რის სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, მერე - "ვე­კუ­ა­ში", მა­თე­მა­ტი­კურ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, შემ­დეგ უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც მო­ვე­წყვე. ჩემი მო­თხრო­ბე­ბი სხვა­დას­ხვა გა­მო­ცე­მა­ში ქვეყ­ნდე­ბო­და და პრი­ზებ­საც ვი­ღებ­დი. 2009 წელს, თა­ვად შაშ­კინ­მა გა­მო­მიგ­ზავ­ნა წიგ­ნე­ბი ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში - "ალუბ­ლო­ბა" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სა და გა­მარ­ჯვე­ბის გამო. ფუ­ლა­დი პრე­მია მა­შინ წიგ­ნე­ბით ჩა­ა­ნაც­ვლეს... ცი­ხე­ში კი დო­კუ­მენ­ტუ­რი პრო­ზის წერა და­ვი­წყე და მისი შე­ფა­სე­ბა თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლის­თვის მი­მინ­დვია. აღ­წე­რი­ლი მაქვს გა­მოც­და­ზე გაყ­ვა­ნის სცე­ნაც. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, როცა აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ხარ და ხელ­ზე ბორ­კილ­და­დე­ბუ­ლი მიჰ­ყავ­ხართ გა­მოც­და­ზე. მახ­სოვს, 5-6 ბად­რა­გი თავ­ზე მად­გა. გა­მო­ყო­ფილ სივ­რცე­ში ვი­ჯე­ქი და სხვა აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი სა­პირ­ფა­რე­შო­ში რომ მი­დი­ოდ­ნენ, უც­ნა­უ­რად მი­ყუ­რებ­დნენ. ყვე­ლა ხვდე­ბო­და, რომ პა­ტი­მა­რი ვი­ყა­ვი... ზო­გის­თვის პა­ტი­მა­რი ხარ, ზო­გის­თვის დამ­ნა­შა­ვე, ძა­ლი­ან ცუდი ადა­მი­ა­ნი... მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა ბრძო­ლაა. დეპ­რე­სი­ა­შიც ბევ­რჯერ ჩავ­ვარ­დნილ­ვარ, თუნ­დაც მა­შინ, როცა პირ­ველ გა­მოც­და­ზე არ გა­მიყ­ვა­ნეს; დეპ­რე­სია მქონ­და პა­ტიმ­რო­ბის და­სა­წყის­შიც. რომ არ შეც­ვლი­ლი­ყო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, ალ­ბათ კი­დევ დიდ­ხანს მო­მი­წევ­და იქ დარ­ჩე­ნა. თა­ნაც, გაგა მკურ­ნა­ლი­ძე ყვე­ლა სპე­ცე­ტაპს აცი­ლებ­და და პი­რა­დად სცემ­და პა­ტიმ­რებს. ერთხელ იმის გამო მცე­მეს, რომ წა­მა­ლი მო­ვი­თხო­ვე. ჰოდა, მა­შინ მი­თხრა მკურ­ნა­ლი­ძემ: ჯერ ვერ და­გა­ჩო­ქეთ, მაგ­რამ და­გა­ნახ­ვებთ, ბო­ლოს ვინ გა­ი­მარ­ჯვებს, ეს კარ­გად და­ი­მახ­სოვ­რე. 2013 წლის 26 სექ­ტემ­ბერს გიმ­თავ­რდე­ბა პა­ტიმ­რო­ბის ვადა. შენ ჩემს ცოლს-შვილს ასე უქე­ნი (შე­ი­გი­ნა), თუ შტირ­ზე და­მა­ტე­ბით, 6 წელი არ მო­გი­სა­ჯონ და ახალ პრო­ცეს­ზე არ მო­გიხ­დეს ყოფ­ნაო. ამის გამ­კე­თე­ბე­ლი იყო, მჯე­რა. ბო­ლოს და ბო­ლოს, აკ­რძა­ლულ ნივთს ჩა­მიგ­დებ­დნენ და სას­ჯე­ლი და­მე­მა­ტე­ბო­და. დე­და­ჩე­მი და­ში­ნე­ბუ­ლი ჰყავ­დათ. ერთხელ სახ­ლში მი­უც­ვივ­დნენ და სტრას­ბურ­გში გა­საგ­ზავ­ნი სა­ჩი­ვა­რი სა­კუ­თა­რი ხე­ლით და­ა­ხე­ვი­ნეს. როცა პარ­ლა­მენ­ტში პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბის სტა­ტუ­სის მი­ნი­ჭე­ბის სა­კითხს იხი­ლავ­დნენ, დე­დას ვთხო­ვე, - ჩემი საქ­მის მა­სა­ლე­ბი მი­ე­ტა­ნა, მაგ­რამ ვერ გა­ბე­და. ეში­ნო­და, უა­რე­სი არ მომ­ხდა­რი­ყო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა უკვე შეც­ვლი­ლი იყო. თქვენ არ იცით, რა ჯო­ჯო­ხე­თი გა­მო­ვი­ა­რეთ, ამის სი­ტყვე­ბით გად­მო­ცე­მა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. 5 წე­ლი­წა­დი დავ­კარ­გე, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ... მა­შინ გა­მო­უც­დე­ლი ვი­ყა­ვი; იმ­დე­ნი რომ მცოდ­ნო­და, რამ­დე­ნიც ახლა ვიცი, მერ­წმუ­ნეთ, ბევ­რად კარ­გად ვი­მოქ­მე­დებ­დი და იმ რე­ჟიმს უფრო მეტ დარ­ტყმას მი­ვა­ყე­ნებ­დი.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)