ენერ­გი­უ­ლი და ხა­ლი­სი­ა­ნი იუ­მო­რის­ტის - ნიკა არა­ბი­ძის ცხოვ­რე­ბის სტი­ლით და­ვინ­ტე­რეს­დით, მან კი ჩვენ­თან სა­უბ­რი­სას გა­და­წყვი­ტა, რომ ვარ­ცხნი­ლო­ბა უნდა შე­იც­ვა­ლოს და ვარ­ჯი­შიც და­ი­წყოს. ვიდ­რე ბა­ტო­ნი ნი­კო­ლო­ზი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე ახა­ლი იმი­ჯით წარ­დგე­ბა და წო­ნა­ში კი­დევ რამ­დე­ნი­მე კი­ლოგ­რამს და­იკ­ლებს, სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის ამ­ჟა­მინ­დელ სტილ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ზრუნ­ვა "გა­ფურ­ჩქნის" ასაკ­ში, სტუ­დენ­ტო­ბი­სას და­ვი­წყე. ინ­სტი­ტუ­ტში 1992 წელს ჩა­ვა­ბა­რე. ეს "გა­და­სა­რე­ვი" ცხოვ­რე­ბის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო: თა­ვის მოვ­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და, კარ­გად ნა­ჭა­მი თუ იყა­ვი (იცი­ნის). ვხუმ­რობ, მაგ­რამ ამა­ში სი­მარ­თლეც არის... რომ გი­თხრათ, სა­ხის კა­ნის მო­სავ­ლე­ლად კოს­მე­ტი­კურ სა­შუ­ა­ლე­ბებს ვი­ყე­ნებ­დი-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. ზა­ფხუ­ლო­ბით ვმუ­შა­ობ­დი, სექ­ტემ­ბერ­ში კი სას­წავ­ლე­ბელ­ში ახა­ლი ტან­საც­მლით მივ­დი­ო­დი და ეს მსი­ა­მოვ­ნებ­და.

- ზა­ფხუ­ლო­ბით სად მუ­შა­ობ­დით?

- რუ­სეთ­ში დავ­დი­ო­დი. ასე რომ, "შრო­მი­თი სე­მესტრე­ბი" მქონ­და: ვი­მუ­შა­ვებ­დი, ცოტა რა­ღა­ცას ვი­შო­ვი­დი, ჩა­მო­ვი­დო­დი და ვხარ­ჯავ­დი. ათას რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ­დი. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მუშა გახ­ლდით, აბა, მი­ნის­ტრად ვინ დამ­ნიშ­ნავ­და? მოკ­ლედ, სა­კუ­თარ თავს ასე ვარ­ჩენ­დი.

გრი­მი და სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- პრო­ფე­სი­ის გამო რა­ღა­ცე­ბი მა­ო­ცებს: გრი­მის გა­კე­თე­ბა ხში­რად მი­წევს და ჩემ­თვის ეს მერ­ვე სა­ოც­რე­ბაა! ხომ არ­სე­ბო­ბენ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე მა­კი­ა­ჟით და­დი­ან? ჰოდა, მიკ­ვირს, ამ­დე­ნი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ხე­ზე სა­ღე­ბავს რო­გორ იტა­ნენ?! გრი­მი 2-3 სა­ა­თი "მა­დევს" და მა­ში­ნაც ცრემ­ლე­ბი მომ­დის ხოლ­მე. მისი მო­შო­რე­ბის შემ­დეგ სა­ხეს კოს­მე­ტი­კუ­რი რძით ვიწ­მენდ, რომ კანი არ გა­მი­ღი­ზი­ან­დეს, არ გა­მი­ფუჭ­დეს... რჩე­ვე­ბი ჩვენ­მა გრი­მი­ო­რებ­მა მომ­ცეს.

- გრი­მის გა­კე­თე­ბა­ში უკვე თქვენც ხომ არ და­ხე­ლოვ­ნდით?

- და­მო­უ­კი­დებ­ლად არა­სო­დეს გა­მი­კე­თე­ბია, მაგ­რამ ე.წ. "ბა­ზას" (პირ­ვე­ლად ფე­ნას) წა­ვის­ვამ. რომ გი­თხრათ, - კოს­მე­ტო­ლო­გად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი-მეთ­ქი, ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ რა­ღა­ცებ­ში მეტ-ნაკ­ლე­ბად ვერ­კვე­ვი. სა­ხის კა­ნის მოვ­ლას რაც შე­ე­ხე­ბა, მხო­ლოდ კოს­მე­ტი­კუ­რი რძით ვიწ­მენდ, ხე­ლებ­ზე კი ზამ­თარ­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ქა­რი­ან ამინ­დში კრემს ვის­ვამ.

ვარ­ცხნი­ლო­ბა და თმის ფერი

- რო­გორც გან­სა­კუთ­რე­ბულ ადა­მი­ანს, ხე­დავთ - თმის ფე­რიც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მაქვს (იცი­ნის). სხვა­თა შო­რის, ასე­თი ფე­რის თმა ბევრ ქალ­ბა­ტონს მოს­წონს: ჩემი მე­გობ­რე­ბი სა­ლო­ნებ­ში "და­მათ­რევ­დნენ" და სტი­ლის­ტებს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, - იქ­ნებ თმა ასეთ ფერ­ზე "დაგ­ვაჯ­დე­სო". ახლა ცოტა ჭა­ღა­რა შე­მო­მე­რია. მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე კი არა, ზო­გა­დად, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვფიქ­რობ, ვნერ­ვი­უ­ლობ და ალ­ბათ ამი­ტო­მაც გავ­ჭა­ღა­რავ­დი, მაგ­რამ - არა უშავს.

- თმას რო­გორ უვ­ლით?

- დი­ლით ლო­გი­ნი­დან რომ ვდგე­ბი, ვი­ვარ­ცხნი, 2 კვი­რა­ში ერთხელ ვიკ­რეჭ, 2 დღე­ში ერთხელ ვი­ბან. ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლებს რჩე­ვა­საც მივ­ცემ: თმის ყო­ველ­დღე შამ­პუ­ნით და­ბა­ნა რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლი არ არის.

- ოდეს­მე გრძე­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა თუ გქო­ნი­ათ?

- არა, მაგ­რამ გპირ­დე­ბით, რომ თმას მო­ვუშ­ვებ.

- რა­ტომ?

- ახლა რომ მე­სა­უბ­რე­ბი, და­ვინ­ტე­რეს­დი, - გრძელ ვარ­ცხნი­ლო­ბა­ში რო­გო­რი ვიქ­ნე­ბი... ვაი, შენი ბრა­ლი, რომ არ მო­მე­წო­ნოს!..

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი დი­ე­ტა­ზე არ უნდა "დად­გეს", რად­გან გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის მერე კვე­ბის იმა­ვე რე­ჟი­მის დაც­ვა მო­უ­წევს. ბოლო დროს და­ახ­ლო­ე­ბით 6-7 კილო მო­ვი­კე­ლი, მაგ­რამ ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლებ­მა ცო­ტა­თი "გამ­ჭე­და". გა­ზა­ფხულ­ზე კი­დევ და­ვიკ­ლებ. ჩემი აზ­რით, ფორ­მა­ში ყოფ­ნის­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა სწო­რი კვე­ბაა. მა­გა­ლი­თად, წო­ნა­ში მა­შინ ვიკ­ლებ, როცა ღა­მით არ ვჭამ და კვე­ბის რა­ცი­ონ­ში ცო­მე­ულს ვამ­ცი­რებ. მარ­თა­ლია, ეს წო­ნა­ში კლე­ბის უფრო გრძელ­ვა­დი­ა­ნი პრო­ცე­სია, მაგ­რამ ასე მირ­ჩევ­ნია: ვი­ღაც თუ თვე­ში 10 კი­ლოს იკ­ლებს, მე - 5-ს. სა­მა­გი­ე­როდ, შემ­დეგ წო­ნა­ში ნელა ვი­მა­ტებ.

- ვარ­ჯი­შობთ?

- ამ­ჟა­მად არ ვვარ­ჯი­შობ, მაგ­რამ ციტა ხან­ში და­ვი­წყებ - ამა­საც გპირ­დე­ბით. ახლა ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტე... წი­ნათ ვვარ­ჯი­შობ­დი. ცურ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ხომ იცით, წყლის

პრო­ცე­დუ­რე­ბი ორ­გა­ნიზ­მის­თვის სა­სარ­გებ­ლოა - გა­ცო­ცხლებს, გა­ფხიზ­ლებს... დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მის გამო, ცურ­ვა­ზე დი­ლით ადრე დავ­დი­ო­დი და 1 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვჭყუმ­პა­ლა­ობ­დი, დავ­რბო­დი კი­დეც... მერე ხელი იმან შე­მი­შა­ლა, რომ გადა­ღე­ბი­სას ფეხი გა­და­მიბ­რუნ­და.

- მახ­სოვს, ყა­ვარ­ჯნე­ბით და­დი­ო­დით. ისე­თი რა მკვეთ­რი მოძ­რა­ო­ბა გა­ა­კე­თეთ, რომ ყა­ვარ­ჯნე­ბი დაგ­ჭირ­დათ?

- კი, ცოტა ხნით "4 ფე­ხით" დავ­დი­ო­დი. რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ლახ­ტზე ვხტუ­ნავ­დი და ფეხი გა­და­მიბ­რუნ­და. ცხა­დია, ის სკეტ­ჩი ვე­ღარ გა­და­ვი­ღეთ. თუ გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დი, იქ­ნებ მერე გა­და­ვი­ღოთ (იცი­ნის). სე­რი­ო­ზუ­ლად არ დავ­შა­ვე­ბულ­ვარ, მაგ­რამ ცოტა ხნით ჩემი ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ახლა წო­ნა­შიც ვიკ­ლებ და ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წეს­ზეც გა­და­ვალ.

- წლე­ბის წინ მიშა ან­დღუ­ლა­ძე სკეტ­ჩებ­ში "ნა­ხევ­რად მსუ­ქანს" გი­წო­დებ­დათ. ოდეს­მე ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ან მსუ­ქა­ნი ყო­ფილ­ხართ?

- ამა­ზე "დიდი" არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ, ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი - კი. წო­ნა­ში 30 წლის მერე მო­ვი­მა­ტე, თო­რემ მა­ნამ­დე "ჩხინ­კი­ვით" ვი­ყა­ვი.

- სი­გამ­ხდრე მოგ­წონ­დათ?

- მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემ­თვის "ფრან­გუ­ლი" წონა ოპ­ტი­მა­ლუ­რი არ იქ­ნე­ბა, რად­გან როცა ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ვარ, დიდი თავი მი­ჩანს. ჰოდა, წო­ნა­ში ბევ­რი არ უნდა და­ვიკ­ლო, ზო­მი­ე­რად ფერ­ხორ­ცი­ა­ნი უნდა ვიყო, რათა გზა­ში ქარ­მა არ წა­მაქ­ცი­ოს და ჯი­ბით რი­ყის ქვე­ბის ტა­რე­ბა არ მო­მიხ­დეს.

სა­მო­სი

- შო­პინ­გი ჩემ­თვის ურ­თუ­ლე­სი პრო­ცე­სია: მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს. შო­პინ­გით ზოგი დეპ­რე­სი­ას ებ­რძვის, მე კი ვიღ­ლე­ბი...

- ალ­ბათ სა­მოსს რთუ­ლად არ­ჩევთ...

- თუკი მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი და­ვი­წყე, ბევ­რი უნდა ვი­ა­რო.

- მარ­ტო "შო­პინ­გობთ"?

- სხვა­თა შო­რის, მე­უღ­ლე სა­კუ­თა­რი ინი­ცი­ა­ტი­ვით, ჩემ­თვის კარგ რა­ღა­ცებს ყი­დუ­ლობს. თავ­და­პირ­ვე­ლად შო­პინგზე ერ­თად დავ­დი­ო­დით, ახლა ნელ-ნელა ვაჩ­ვევ, რომ რა­ღა­ცე­ბი თა­ვად მი­ყი­დოს (იცი­ნის). მის მიერ შერ­ჩე­უ­ლი სა­მო­სი მომ­წონს.

- თქვენს გარ­დე­რობ­ში რო­გო­რი სტი­ლი­სა თუ ფე­რის ტან­საც­მე­ლი ჭარ­ბობს?

- რო­გორც ქუ­თა­ი­სელს, შავი ფერი მიყ­ვარს. ალ­ბათ იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი, რომ­ლე­ბიც პრაქ­ტი­კუ­ლად იც­ვა­მენ. არ შე­მიძ­ლია, სამ­სა­ხურ­ში ყო­ველ­დღე კოს­ტი­უ­მი­თა და ჰალ­სტუ­ხით "გა­მო­ჭი­მულ­მა" ვი­ა­რო. ამის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი და ად­გი­ლე­ბი არ­სე­ბობს. მირ­ჩევ­ნია, სამ­სა­ხურ­ში სპორ­ტუ­ლად, თა­ვი­სუფ­ლად მეც­ვას.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- რო­გორც ხე­დავთ, სა­ყუ­რეს არ ვა­ტა­რებ - ყუ­რის გახ­ვრე­ტის მე­ში­ნია (იცი­ნის). ზო­გა­დად, აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი მიყ­ვარს. მა­გა­ლი­თად, სა­ა­თი. ხან­და­ხან სა­ათს ბა­ნა­ო­ბის დრო­საც არ ვიხ­სნი, ხან კი გა­კე­თე­ბა მა­ვი­წყდე­ბა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად საყ­ვა­რე­ლი სამ­კა­უ­ლი თუ გაქვთ?

- ჯვარს სულ ვა­ტა­რებ. ისე­თი სამ­კა­უ­ლი თუ აქ­სე­სუ­ა­რი არ მაქვს, რომ ვი­ფიქ­რო, - ჯი­ბე­ში თუ არ მი­დევს, "კა­ტო­კი" და­მე­ჯა­ხე­ბა და გა­მაბრტყე­ლებს-მეთ­ქი.

საქ­მე

- ალ­ბათ იცით, სა­დაც ვსაქ­მი­ა­ნობ - "ბირ­თვუ­ლი ფი­ზი­კის ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში" "ლა­ბო­რა­ტო­რი­ის გამ­გე" გახ­ლა­ვართ. დღის უმე­ტეს ნა­წილს სამ­სა­ხურ­ში ვატა­რებთ. ჩვე­ნი საქ­მე გვიყ­ვარს. "კო­მე­დი ჯგუ­ფი" ჩვენ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თე­მაა...

- სე­რი­ალ­საც ახ­მო­ვა­ნებთ. ამ საქ­მეს თავს რო­გორ არ­თმევთ?

- დიახ, "კო­მე­დი არხზე" სე­რი­ალ "სამ­ზა­რე­უ­ლოს" ვახ­მო­ვა­ნებ. სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მეა, მით უმე­ტეს, რომ სე­რი­ა­ლი თა­ვა­დაც მომ­წონს. ჩემი გმი­რი - ბა­რი­ნო­ვი ფრან­გუ­ლი რეს­ტორ­ნის შეფ-მზა­რე­უ­ლი გახ­ლავთ.

- ის თა­ნამ­შრომ­ლებს ასე მი­მარ­თავს - "ხე­იბ­რე­ბო", "ინ­ვა­ლი­დე­ბო", "იდი­ო­ტე­ბო", მაგ­რამ ხელ­ქვე­ი­თებს მა­ინც უყ­ვართ. რო­გორ ფიქ­რობთ, რა­ტომ?

- კარ­გი გუ­ლის ადა­მი­ა­ნია. აკ­ვა­რი­უ­მის პა­ტა­რა ნი­ან­გთან - არ­კა­დის­თან "ძმა­კა­ცობს". არ­კა­დი­უ­შა მისი მე­სა­ი­დუმ­ლეა. სხვა­თა შო­რის, კარ­გია, როცა ისე­თი მე­სა­ი­დუმ­ლე გყავს, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ფე­რი იცის, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს ამ­ბობს (იცი­ნის). პი­რა­დად მე, ჩემი გმი­რის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ტერ­მი­ნე­ბით არა­ვის მივ­მარ­თავ.

- მსგავ­სი ტერ­მი­ნე­ბით თქვენ­თვის თუ მო­უ­მარ­თავთ?

- ალ­ბათ მო­უ­მარ­თავთ. ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცამ გამ­ლან­ძღოს? ამას წი­ნათ მან­ქა­ნით მივ­დი­ო­დი. გზა­ზე ქალ­ბა­ტო­ნი გა­და­დი­ო­და. არა­და, არ მე­გო­ნა, თუ გა­დას­ვლას აპი­რებ­და. ჩემ­კენ არც გა­მო­უ­ხე­დავს, ტე­ლე­ფონ­ზე ლა­პა­რა­კობ­და. როცა მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი, სვლა შე­ვა­ნე­ლე. არ ვე­ჯა­ხე­ბო­დი, მაგ­რამ გონს რომ მო­ვი­და, მა­ინც შე­ე­შინ­და და მო­მა­წყევ­ლა: ნელა ვერ ივლი? შენ გა­გიხ­მა თა­ვიო (იცი­ნის)! შე­სა­ბა­მი­სად, მეც სამ­სა­ხურ­ში "გამ­ხმა­რი თა­ვით" წა­მო­ვე­დი. ნერ­ვებ­მოშ­ლი­ლი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, შე­საძ­ლოა, შევ­პა­სუ­ხე­ბო­დი.

ოჯა­ხი

- მე­უღ­ლე და ერთი შვი­ლი მყავს. რო­გორც გი­თხა­რით, სამ­სა­ხურ­ში დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს ვა­ტა­რებ და ამის გამო ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს პრე­ტენ­ზია აქვთ. მა­გა­ლი­თად, მე­უღ­ლე რომ და­მი­რე­კავს და მო­მი­კი­თხავს, ბავ­შვის ხმა მეს­მის: - რაო მა­მამ, მაგ­ვი­ან­დე­ბაო? იცის, რომ სახ­ლში მის­ვლა ყო­ველ­თვის მაგ­ვი­ან­დე­ბა. ჩვე­ნი ძი­რი­თა­დი პრობ­ლე­მა მო­უც­ლე­ლო­ბაა.

დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა

- დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა?! ახლა - სუ!.. სუ, თო­რემ მთელ სამ­სა­ხურს თავ­ზე და­გახ­ვევ! სად მცა­ლია და­სას­ვე­ნებ­ლად და გა­სარ­თო­ბად?!. და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წე­ლი­წა­დია, ზა­ფხულ­შიც არ და­მის­ვე­ნია. ეს თემა ჩემ­თვის ცო­ტა­თი მტკივ­ნე­უ­ლია.

- აბა, სა­მუ­შა­ოდ ენერ­გი­ას სა­ი­დან იღებთ?

- ღა­მის კლუ­ბებ­ში ნაკ­ლე­ბად დავ­დი­ვარ: ამი­სათ­ვის არც დრო მაქვს და სი­მარ­თლე გი­თხრა - არც სურ­ვი­ლი. ჩემი დას­ვე­ნე­ბა ძი­რი­თა­დად, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან და მე­გობ­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბა, რა­საც შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვა­ხერ­ხებ. მათ­თან ყოფ­ნით და­დე­ბი­თად ვი­მუხ­ტე­ბი. ღმერ­თმა ყვე­ლა კარ­გად მიმ­ყო­ფოს. დას­ვე­ნე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, იმე­დია, ამ ზა­ფხულს მა­ინც მო­ვა­ხერ­ხებ თა­ვის დაძ­ვრე­ნას.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)