მსა­ხი­ო­ბი ნინო მუმ­ლა­ძე სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის აქ­ტი­უ­რი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი გახ­ლავთ, მაგ­რამ ვირ­ტუ­ა­ლურ სამ­ყა­რო­ში პი­რა­დი ამ­ბე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბის­გან თავს იკა­ვებს. სა­მა­გი­ე­როდ, ნი­ნოს გვერ­დზე ხში­რად ნა­ხავთ მის­თვის სა­ხა­ლი­სო, სა­ინ­ტე­რე­სო ფო­ტო­ებს, სტა­ტი­ებ­სა თუ ვი­დე­ო­ებს... ერთ-ერთი ინ­ფორ­მა­ცია, რა­მაც ნინო გა­ამ­ხი­ა­რუ­ლა, მეც­ნი­ე­რე­ბის კვლე­ვა გახ­ლავთ (რომ­ლის სარ­წმუ­ნო­ო­ბა­ზე თავს ვერ დავ­დებ): თურ­მე დიდმკერ­დი­ა­ნი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად გა­ჭირ­ვე­ბულ მა­მა­კა­ცებს მოს­წონთ, მდიდ­რებს კი - მომცრო ზო­მის მკერ­დის მქო­ნე ქა­ლე­ბი...

- შემ­თხვე­ვით, ერთ-ერთი მე­გობ­რის "კე­დელ­ზე" გა­ზი­ა­რე­ბუ­ლი სტა­ტია ვნა­ხე, სა­თა­უ­რით - "დიდმკერ­დი­ა­ნი ქა­ლე­ბი მში­ერ და ღა­რიბ მა­მა­კა­ცებს იზი­და­ვენ", რა­ზეც ბევ­რი ვი­ცი­ნე. ასე­თი სტა­ტი­ე­ბის "გად­მო­ზი­ა­რე­ბა" მიყ­ვარს. ძი­რი­თა­დად, "ფე­ის­ბუკს" სა­ხა­ლი­სოდ და კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის­თვის ვი­ყე­ნებ, თო­რემ ჩემი ფიქ­რე­ბის, შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი­სა და სევ­დი­ა­ნი გან­წყო­ბი­ლე­ბის სტა­ტუ­სე­ბად გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა არ მიყ­ვარს. ზოგს მოს­წონს, როცა ყვე­ლა­ფერს აღ­წერს, რაც მის ცხოვ­რე­ბა­ში ხდე­ბა. რა ვჭა­მე, რას ვა­კე­თებ და მსგავს რა­ღა­ცებს "ფე­ის­ბუკ­ზე" არა­სო­დეს ვწერ. თუკი ვინ­მეს გვერ­დზე რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სოს, სა­ინ­ტე­რე­სო­სა და ლა­მაზს და­ვი­ნა­ხავ, ჩემს გვერ­დზეც ვდებ, რომ მე­გობ­რებს გან­წყო­ბი­ლე­ბა გა­ვუ­უმ­ჯო­ბე­სო, მათ­თან ერ­თად ვი­ცი­ნო... ზე­მოთ ნახ­სე­ნებ სტა­ტი­ას მი­ვა­წე­რე: აი, თურ­მე რაში ყო­ფი­ლა საქ­მე. ხომ ვამ­ბობ, - დამ­ღუ­პავს-მეთ­ქი (იცი­ნის)?.. სტა­ტი­ა­ში ეწე­რა, რომ თურ­მე, გა­მოკ­ვლე­ვის შე­დე­გად და­დას­ტურ­და: "მში­ერ კაცს დიდი ძუძუ უნდა". ახლა რა ვქნა? მოდი, ჯერ რამე შე­ჭა­მონ და მერე შე­მომ­ხე­დონ (იცი­ნის).

- პი­რა­დი გა­მოც­დი­ლე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე გვი­თხა­რი, - სტა­ტი­ის ში­ნა­არ­სი სი­მარ­თლეს შე­ე­სა­ბა­მე­ბა?

- შალ­ვა ნა­თე­ლაშ­ვი­ლის ნათ­ქვა­მი­სა არ იყოს, თუკი გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბის 95%-ს მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად უჭირს, ბუ­ნებ­რი­ვია - ჩემი "პაკ­ლო­ნი­კე­ბის" სი­ა­საც რომ გა­და­ხე­დო, იქაც გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ჭარ­ბო­ბენ (იცი­ნის), მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, - ვინც ჩემი გუ­ლის და­პყრო­ბას ცდი­ლობ­და, ყვე­ლა ასე­თი იყო-მეთ­ქი; მათ შო­რის შეძ­ლე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბიც გახ­ლდნენ, მაგ­რამ ჩემი გუ­ლის სა­ბო­ლო­ოდ მო­ნა­დი­რე­ბა ვე­რა­ვინ შეძ­ლო.

- დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სო­ცი­ა­ლურ ქსელს რამ­დენ დროს უთ­მობ?

- ამ­ჟა­მად, რა­დიო "აფხა­ზე­თის ხმა­ზე" ვმუ­შა­ობ და როცა 5-სა­ა­თი­ანი ეთე­რი მაქვს, ჩემი ერთ-ერთი მო­ვა­ლე­ო­ბაა, რა­დი­ოს "ფე­ის­ბუ­კის" გვერ­დზე გარ­კვე­უ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი, ლინ­კე­ბი "დავ­ყა­რო". ბუ­ნებ­რი­ვია, ამ დროს "ფე­ის­ბუ­კის" პი­რა­დი გვერ­დიც ჩარ­თუ­ლი მაქვს. სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით ღა­მით, და­ძი­ნე­ბამ­დეც ვსარ­გებ­ლობ - თვალს გა­და­ვავ­ლებ ხოლ­მე, მაგ­რამ ინ­ტერ­ნეტ­და­მო­კი­დე­ბუ­ლი არ ვარ. ჩემ­თვის სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი არ არის. უბ­რა­ლოდ, "ფე­ის­ბუკ­ზე" თით­ქმის ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნია და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი. როცა რა­ღაც ინ­ფორ­მა­ცია ან ვინ­მეს სას­წრა­ფოდ პოვ­ნა მჭირ­დე­ბა და მისი ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი არ მაქვს, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის მეშ­ვე­ო­ბით და­კონ­ტაქ­ტე­ბა ძალ­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლია.

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით მი­ღე­ბულ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ისე თუ გა­უ­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ხარ, რომ პი­რა­დი გვერ­დის გა­უქ­მე­ბა­ზე გე­ფიქ­რა?

- სა­ერ­თოდ, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი გულ­თან იშ­ვი­ა­თად მი­მაქვს. როცა სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი გა­მოჩ­ნდა, დიდი ამ­ბა­ვი ატყდა - ეს ქალი და­თოს ოჯახს რო­გორ უნ­გრევ­სო?!. რა თქმა უნდა, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში უფრო მეტი პრე­ტენ­ზია მეს­მო­და, ვიდ­რე - რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ არც ამას გა­ვუ­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ვარ: ვხვდე­ბო­დი, რომ პრე­ტენ­ზია ჩემ­თან კი არა, პერ­სო­ნაჟ­თან ჰქონ­დათ. ვინც რე­ა­ლო­ბა­სა და სე­რი­ალს ერ­თმა­ნე­თის­გან ვერ არ­ჩევს, მას­ზე მხო­ლოდ მე­ცი­ნე­ბა. გულ­ჩვი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ ჩემს გა­საბ­რა­ზებ­ლად ისე­თი რამ უნდა თქვა, რაც პი­რა­დად მე მე­ხე­ბა. უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის კრი­ტი­კა არ მა­წუ­ხებს. მხო­ლოდ კომ­პე­ტენ­ტუ­რი პი­როვ­ნე­ბის აზრს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, ასე­ვე - იმ ხალ­ხის, ვინც რე­ა­ლუ­რად მიც­ნობს. არ მიყ­ვარს, როცა ჩემი ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც ეტა­პე­ბი სხვი­სი გან­სა­ხილ­ვე­ლი ხდე­ბა. ამი­ტომ თავ­გა­და­სავ­ლებს სტა­ტუ­სე­ბად არ ვაქ­ვეყ­ნებ. ტუ­ა­ლეტ­ში გა­და­ღე­ბულ ფო­ტო­ებ­ზე ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა, არა­და, მთე­ლი "ფე­ის­ბუ­კი" ამით არის აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი. ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ზე სა­ხა­ლი­სო თემა გახ­ლავთ: ვე­რაფ­რით ვხვდე­ბი - სა­პირ­ფა­რე­შო­ში სუ­რა­თი რა­ტომ უნდა გა­და­ი­ღო (იცი­ნის)? ასე­ვე, არ მეს­მის - ფო­ტო­ებ­ზე იმის აღ­ბეჭდ­ვა რა­ტომ უნდა გინ­დო­დეს, თუ რას ჭამ, რას იც­ვამ, ქუ­ჩა­ში რო­გორ მი­დი­ხარ?!. ალ­ბათ, ამას ის ადა­მი­ა­ნე­ბი აკე­თე­ბენ, ვი­საც ყუ­რა­დღე­ბა აკ­ლი­ათ და ოც­ნე­ბო­ბენ, გარ­კვე­ულ­წი­ლად მა­ინც იყ­ვნენ პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი.

- როცა იმა­ვეს ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი აკე­თე­ბენ, შენი აზ­რით, მათ რა უნ­დათ?

- ალ­ბათ - მეტი პო­პუ­ლა­რო­ბა. სურთ, რომ სულ ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში იყ­ვნენ...

- არა­და, "ბა­ნა­ლუ­რი სა­კი­თხე­ბით" ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის ინ­ტე­რე­სი აღი­ზი­ა­ნებთ.

- ვი­ნა­ო­ბის და­სა­ხე­ლე­ბის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ, მაგ­რამ მი­ნა­ხავს - ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი ფო­ტოს აქ­ვეყ­ნებს, თუ რო­გორ წევს ლო­გინ­ში მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად და წერს: "ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვა­ა­ართ". ბუ­ნებ­რი­ვია, ასე იმი­ტომ იქ­ცე­ვა, რომ ვი­ღა­ცამ პა­სუ­ხი გას­ცეს. თუკი სხვე­ბის ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა აღი­ზი­ა­ნებთ, ასეთ ფო­ტოს არც და­დებ­დნენ.

- "ფე­ის­ბუკ­ზე" აღ­გი­ნიშ­ნავს, - სად იმ­ყო­ფე­ბი?

- ვისი რა საქ­მეა, სად ვარ და რას ვა­კე­თებ? არ­სად "ვჩე­ქინ­დე­ბი". ერ­თა­დერ­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სი შე­იძ­ლე­ბა, მა­შინ იყოს, თუკი მინ­და, მე­გობ­რე­ბიც იქ მო­ვიდ­ნენ, სა­დაც მე ვარ და ვერ­თო­ბი. როცა კონ­ცერ­ტზე ან ფილ­მის სა­ნა­ხა­ვად მი­დი­ან და ამას მი­უ­თი­თე­ბენ, ეს უბ­რა­ლოდ, "მა­რი­ა­ჟო­ბაა" და სხვა არა­ფე­რი.

- მე­გობ­რე­ბის­თვის შენს "კე­დელ­ზე" "და­პოსტვის" უფ­ლე­ბა შე­ზღუ­დუ­ლი გაქვს?

- არა, "და­პოსტვა" შე­უძ­ლი­ათ, მაგ­რამ პა­სუხს ყვე­ლას ვერ ვცემ. ხან­და­ხან მწე­რენ, - რა ცუდი გოგო ყო­ფილ­ხარ, რა­ტომ არ მე­ლა­პა­რა­კე­ბიო? უც­ნო­ბე­ბის­გან დღე­ში იმ­დენ წე­რილს ვი­ღებ, რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ყვე­ლას ვუ­პა­სუ­ხო. ჩემს ინ­ტე­რე­სებ­ში არც შე­დის, რომ ვინც სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­მი­მე­გობ­რებს, ყვე­ლას­თან რე­ა­ლუ­რად ვი­მე­გობ­რო. ვი­საც ჩემი "პოს­ტე­ბი­სა" და სუ­რა­თე­ბის თვა­ლი­ე­რე­ბა სურს, ღმერ­თმა შე­არ­გოს. მათ სა­მე­გობ­რო სი­ა­ში მხო­ლოდ იმი­ტომ ვი­მა­ტებ, რომ არ ვა­წყე­ნი­ნო. შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვცდი­ლობ, მათ შე­ტყო­ბი­ნე­ბებს ვუ­პა­სუ­ხო, მაგ­რამ ბევ­რნი არი­ან და რა ვქნა (იცი­ნის)? "ფე­ის­ბუკ­ზე" უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი მყავს. თავ­და­პირ­ვე­ლად, როცა "ოდ­ნოკ­ლას­ნი­კის" ბუმი იყო, იქ დავ­რე­გის­ტრირ­დი, მაგ­რამ შემ­დეგ, მე­გობ­რე­ბის სი­ა­ში ბევ­რი ხალ­ხი და­მე­მა­ტა და "ან­გა­რი­ში" გა­ვა­უქ­მე. მერე, "ფე­ის­ბუკ­სა" და "მა­ის­პე­ის­ზე" ერ­თდრო­უ­ლად დავ­რე­გის­ტრირ­დი, მაგ­რამ "მა­ის­პე­ი­სით" ჩემი ძა­ლი­ან ცოტა მე­გო­ბა­რი სარ­გებ­ლობს - ინ­ფორ­მა­ცი­ის გაც­ვლი­სა და კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის­თვის ნაკ­ლე­ბად მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ამი­ტომ წლე­ბია, ამ სა­იტ­ზე არ შევ­სულ­ვარ. "ფე­ის­ბუკ­ზე" ყვე­ლა და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლია და კო­მუ­ნი­კა­ცია უფრო ად­ვი­ლია. თავ­და­პირ­ვე­ლად, უცხო ადა­მი­ა­ნებს მე­გობ­რო­ბის თხოვ­ნა­ზე უარს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რის გა­მოც კრი­ტი­კის წე­რი­ლე­ბი მომ­დი­ო­და: მე­გობ­რე­ბის სი­ა­ში იმი­ტომ არ მი­მა­ტებ, რომ თავ­ში აგი­ვარ­დაო და ა.შ. ჰოდა, ჩემი რა მი­დის? უკვე ყვე­ლას ვი­მა­ტებ. გარ­კვე­ულ­წი­ლად, ეს კარ­გია: სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ა­ნის­გან ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­ღე­ბა შე­მიძ­ლია. თუკი ინ­ფორ­მა­ცი­ის გავ­რცე­ლე­ბა თა­ვად მინ­და, ძალ­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლია, როცა ბევ­რი "ფრენ­დი" მყავს. მა­გა­ლი­თად, როცა რა­ღაც სა­ღა­მო მიმ­ყავს და მინ­და, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გვეწ­ვი­ოს, ამის შე­სა­ხებ პი­რად გვერ­დზე "და­პოსტვა" უკვე დიდი რეკ­ლა­მაა.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კა­მათ­ში თუ ჩაბ­მულ­ხარ?

- კა­მათს თა­ვად არა­სო­დეს ვი­წყებ. რამ­დენ­ჯერ­მე მივ­ქა­რე და გარ­კვე­ულ სა­კი­თხზე სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბა დავ­წე­რე. მა­შინ­ვე წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის ტალ­ღა წა­მო­ვი­და. როცა ჩემს მო­საზ­რე­ბას აბ­სო­ლუ­ტუ­რად უცხო ადა­მი­ა­ნი აკ­რი­ტი­კებს, ბუ­ნებ­რი­ვია, ვღი­ზი­ან­დე­ბი.

- "მო­წო­ნე­ბე­ბის" ("ლა­ი­ქე­ბის") რა­ო­დე­ნო­ბა შენს გან­წყო­ბი­ლე­ბა­ზე მოქ­მე­დებს?

- არა­ნა­ი­რად. ეს "ლა­ი­ქე­ბი" რას მაძ­ლევს? ბევ­რი "მო­წო­ნე­ბა" თუ გაქვს, უფრო მა­გა­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ თუ რა?

- "ფე­ის­ბუკ­ზე" შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის­გან "ურ­თი­ერ­თო­ბის" სტა­ტუ­სის გა­მოგ­ზავ­ნა რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად მი­გაჩ­ნია? შენი აზ­რით, ეს ნა­ბი­ჯი პირ­ვე­ლად გო­გო­ნამ უნდა გა­დად­გას თუ - ბიჭ­მა?

- ისე­თი სე­რი­ო­ზუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა არა­ვის­თან მქო­ნია, რომ ამა­ზე სა­ჯა­როდ ლა­პა­რა­კი მო­მინ­დეს. როცა ცხოვ­რე­ბა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმას გა­დავ­წყვეტ და ვი­ტყვი, - აი, ჩემი რჩე­უ­ლი ეს გახ­ლავთ-მეთ­ქი, შე­საძ­ლოა, "ურ­თი­ერ­თო­ბა" "ფე­ის­ბუკ­ზეც" აღ­ვნიშ­ნო, რად­გან ამის შე­სა­ხებ ისე­დაც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო შე­ი­ტყობს. თუკი წყვილს დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს, ალ­ბათ უმ­ნიშ­ვნე­ლოა, "ფე­ის­ბუკ­ზე" "ურ­თი­ერ­თო­ბის" სტა­ტუსს პირ­ვე­ლად ვინ გაგ­ზავ­ნის ან სა­ერ­თოდ - გაგ­ზავ­ნის თუ არა. მთა­ვა­რია, ურ­თი­ერ­თო­ბა რე­ა­ლუ­რად "და­ლა­გე­ბუ­ლი" და გარ­კვე­უ­ლი ჰქონ­დეთ. ალ­ბათ მა­ინც ძვე­ლი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნად მი­ვიჩ­ნე­ვი. თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ზე ისე არი­ან და­მო­კი­დე­ბულ­ნი, რომ ყვე­ლა ნი­უ­ანსს ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცე­ვენ.

- შენი ინ­ტერ­ნეტ­ნაც­ნო­ბო­ბა რეა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გა­დაზ­რდი­ლა?

- კი, მაგ­რამ დიდ­ხანს არ გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლა. რო­მანს - არა, მე­გობ­რო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, მი­მო­წე­რით გაც­ნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი რე­ა­ლუ­რად სულ სხვა­ნა­ი­რია.

- რე­ა­ლურ მე­გო­ბარს ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი საქ­ცი­ე­ლით (კო­მენ­ტა­რით, სტა­ტუ­სით...) გა­უ­ო­ცე­ბი­ხარ?

- თუ გა­ოც­დი, ე.ი. კარ­გად არ იც­ნობ. შე­იძ­ლე­ბა, უც­ნობ ადა­მი­ან­თან მი­მო­წე­რით მო­ტყუვ­დე - თავი კარგ ტი­პად მო­გაჩ­ვე­ნოს, მაგ­რამ როცა ერ­თად ხართ გაზ­რდი­ლე­ბი, "მო­ხარ­შულს" იც­ნობ, იმა­საც ხვდე­ბი - ამა თუ იმ დროს ესა თუ ის სტა­ტუ­სი რა­ტომ და­წე­რა.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვინ­მე "და­გიბ­ლო­კავს"?

- ძა­ლი­ან ბევ­რჯერ.

- რა მი­ზე­ზით?

- უზ­რდე­ლო­ბის გამო. ხან­და­ხან უხე­შად მწე­რენ ან ზედ­მე­ტად ფა­მი­ლი­ა­რუ­ლე­ბი ხდე­ბი­ან. ჰგო­ნი­ათ, თუ მე­გობ­რე­ბის სი­ა­ში და­ვა­მა­ტე ან ქა­თი­ნა­უ­რის გამო მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დე, მათი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი ვარ და ყვე­ლაფ­რის თქმის უფ­ლე­ბა აქვთ. ცხა­დია, ასე არ არის. ყვე­ლაფ­რის თქმას ხში­რად, უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბიც ვერ მი­ბე­და­ვენ, რად­გან ეს ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, ზრდი­ლო­ბის სა­კი­თხია. უც­ნობ ადა­მი­ანს არა­ე­თი­კუ­რი, უხე­ში გა­მო­ნათ­ქვა­მე­ბი რო­გორ ვა­პა­ტიო? ასეთ ხალ­ხს აუ­ცი­ლებ­ლად "ვბლო­კავ".

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)