მომ­ღე­რა­ლი და­თუ­ნა მგე­ლა­ძე უკვე რამ­დე­ნი­მე თვეა, რუ­სე­თის დე­და­ქა­ლაქ მოს­კოვ­ში ცხოვ­რობს. მან იქ გამ­გზავ­რე­ბა სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბი­სა და კა­რი­ე­რის ასა­წყო­ბად გა­და­წყვი­ტა. ბევ­რს შრო­მობს და უხა­რია, რომ შრო­მას უფა­სე­ბენ... მიყ­ვარს ფუ­ლის ხარ­ჯვა და შე­სა­ბა­მი­სად, შრო­მაც არ მე­ზა­რე­ბაო, - მი­თხრა მომ­ღე­რალ­მა, რო­მელ­საც ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბით და­ვუ­კავ­შირ­დი.

- ფულს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან კარ­გი გემო აქვს, ის უგემ­რი­ე­ლე­სი რამ არის. სამ­წუ­ხა­როდ, ძნე­ლია დღეს იმ­დე­ნი თან­ხის შოვ­ნა, რამ­დე­ნიც გჭირ­დე­ბა.

- ფუ­ლის ხარ­ჯვა გიყ­ვარს?

- უფ! ძა­ლი­ან მხარ­ჯვე­ლი ვარ. ჰო­ნო­რარს რომ ავი­ღებ, თუ რა­მის შე­ძე­ნა მინ­და, იმ­წუ­თას უნდა ვი­ყი­დო, თო­რემ ზუს­ტად ვიცი, მე­ო­რე დღეს სა­სურ­ვე­ლი ნივ­თის შე­სა­ძე­ნად თან­ხა აღარ მექ­ნე­ბა. მიყ­ვარს ფუ­ლის ხარ­ჯვა, ამ მხრივ ეკო­ნო­მი­ას ვე­რა­სო­დეს ვა­კე­თებ.

- ანუ ფუ­ლის შეგ­რო­ვე­ბა არ გა­მოგ­დის, არა?

- ეს ის საქ­მეა, რაც მარ­თლა არა­სო­დეს გა­მომ­დის და ფუ­ლის შეგ­რო­ვე­ბას აღარც ვცდი­ლობ... ისე, და­ნა­ზო­გის გა­კე­თე­ბას აქ, მოს­კოვ­ში ნამ­დვი­ლად ვა­ხერ­ხებ, რად­გან ნორ­მა­ლუ­რად მიხ­დი­ან და შე­სა­ბა­მი­სად, მაქვს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა (ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ხან­და­ხან მა­ინც), რომ გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა გა­დავ­დო.

- ბავ­შვო­ბა­ში ყუ­ლა­ბა არ გქო­ნია?

- მე არა, მაგ­რამ ჩემს დას ჰქონ­და. ისე კი, ჩემი ნა­შოვ­ნი ფუ­ლით ბევრ ყუ­ლა­ბას გა­ვავ­სებ­დი. დას ხან­და­ხან თუ ჩა­ვუგ­დებ­დი ხოლ­მე ხურ­და ფულს (იღი­მის).

- რამ­დე­ნად აზარ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ? ოდეს­მე ფულ­ზე თუ გი­თა­მა­შია?

- გულ­წრფე­ლად გე­ტყვი: ნაკ­ლე­ბად აზარ­ტუ­ლი ვარ. ჩემი მე­გობ­რე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, "ჯო­კერ­საც"იშ­ვი­ა­თად ვთა­მა­შობ. ერთი პე­რი­ო­დი კა­ზი­ნო­ებ­ში ძა­ლი­ან ხში­რად, თით­ქმის ყო­ველ­დღე დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ კი არ ვთა­მა­შობ­დი, არა­მედ მე­გობ­რებს ვა­დევ­ნებ­დი თვალს... ისე, რამ­დენ­ჯერ­მე ცდუ­ნე­ბას ვერ გა­ვუ­ძე­ლი და ვი­თა­მა­შე, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად დიდი თან­ხა არც მო­მი­გია და არც წა­მი­გია.

- ანა­ზღა­უ­რე­ბის თვი­დან თვემ­დე გა­ნა­წი­ლე­ბას თუ ახერ­ხებ?

- ჰო­ნო­რა­რი აღე­ბის დღი­დან ერთ კვი­რა­ში შე­იძ­ლე­ბა, აღარც მქონ­დეს. ანა­ზღა­უ­რე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბა რომ ვცა­დო, მა­ინც არა­ფე­რი გა­მო­მი­ვა.

- ფული ძი­რი­თა­დად, რაში გე­ხარ­ჯე­ბა? ალ­ბათ გარ­თო­ბა­ში, არა?

- დიახ, გა­მო­ი­ცა­ნით (იცი­ნის). ჩემი შე­მო­სავ­ლის 80% გარ­თო­ბა­ში იხარ­ჯე­ბა. მქო­ნია ისე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა სო­ლი­დუ­რი ჰო­ნო­რა­რი ამი­ღია და იმ დღეს­ვე და­მი­ხარ­ჯავს.

- ფულს ხში­რად სეს­ხუ­ლობ?

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, ფუ­ლის სეს­ხე­ბა თით­ქმის არას­დროს მი­წევს, უფრო ხში­რად ჩემ­გან სეს­ხუ­ლო­ბენ. მხო­ლოდ ერ­თა­დერ­თხელ ვთხო­ვე მე­გო­ბარს გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა და იმე­დი მაქვს, ეს პირ­ვე­ლი და უკა­ნას­კნე­ლი შემ­თხვე­ვა იქ­ნე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მფლან­გვე­ლი ვარ, სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბას ისე ვმარ­თავ, რომ სხვის­თვის ხე­ლებ­ში ყუ­რე­ბა არა­სო­დეს მი­წევს. რაც მთა­ვა­რია, შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვარ, მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე და ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ, რომ ამ საქ­მით სა­კუ­თა­რი თავი უზ­რუნ­ველ­ვყო.

- სა­მო­სის შე­სა­ძე­ნად ბევრ ფულს ხარ­ჯავ? უპი­რა­ტე­სო­ბას ბრენ­დულ სა­მოსს ანი­ჭებ თუ ამას შენ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს?

- ტა­ნი­სა­მოს­ში ფული არა­სო­დეს მე­ნა­ნე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ჩაც­მა-და­ხურ­ვა­ში ბევრ ფულს ვხარ­ჯავ. თუმ­ცა მაქვს არა მარ­ტო ბრენ­დუ­ლი, არა­მედ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, შე­და­რე­ბით და­ბალ­ფა­სი­ა­ნი ტან­საც­მე­ლიც. ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ბრენ­დულ და ძვი­რად ღი­რე­ბულ სა­მოს­ზე უკეთ ია­ფ­ფა­სი­ა­ნი ტან­საც­მე­ლი მო­მიხ­მა­რია.

- თუ გაქვს ისე­თი სა­მო­სი ან რა­ი­მე ნივ­თი, რო­მელ­შიც დიდი თან­ხა გაქვს გა­დახ­დი­ლი, მაგ­რამ ვერ იყე­ნებ და ნა­ნობ, რომ შე­ი­ძი­ნე?

- უფ... ასე­თი სა­მო­სი შინ ბევ­რი მაქვს. ისი­ნი ძი­რი­თა­დად, ინ­ტერ­ნე­ტით მაქვს გა­მო­წე­რი­ლი. ონ­ლა­ინ­სივ­რცე­ში შერ­ჩე­უ­ლი ნივ­თი, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ისე­თი არ აღ­მოჩ­ნდე­ბა, რო­გორ­საც ელო­დე­ბი.

- რო­დე­საც მა­ღა­ზი­ა­ში რა­ღაც მო­გე­წო­ნე­ბა, მა­ლე­ვე ყი­დუ­ლობ თუ დიდ­ხანს ყოყ­მა­ნობ?

- ადრე, როცა რა­ღაც მო­მე­წო­ნე­ბო­და, და­უ­ფიქ­რებ­ლად ვყი­დუ­ლობ­დი, ახლა ჭკუა ვის­წავ­ლე - ჯერ ვფიქ­რობ, ესა თუ ის ნივ­თი მარ­თლა მომ­წონს ან სა­ერ­თოდ, მჭირ­დე­ბა თუ არა და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მერე ვი­ღებ.

- ფული თუ და­გი­კარ­გავს ან გი­პო­ვია?

- ფული არა­სო­დეს მი­პო­ვია, და­კარ­გვით კი ბევ­რჯერ და­მი­კარ­გავს. ჩემი პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი, რო­მე­ლიც არც ისე პა­ტა­რა თან­ხა იყო, სახ­ლამ­დე ვერ მი­ვი­ტა­ნე, გზა­ში დავ­კარ­გე. რა თქმა უნდა, გული დამ­წყდა, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ, და­კარ­გულ­ზე დიდ­ხანს არ ვდარ­დობ, რომც ვი­დარ­დო, ამით გა­ფუ­ჭე­ბულ საქ­მეს მა­ინც არა­ფე­რი ეშ­ვე­ლე­ბა!

- რო­გორ ფიქ­რობ, ბევ­რი ფული რომ გქონ­დეს, უფრო მე­ტად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­დი?

- მსგავს რა­მე­ზე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია. ფუ­ლით მიღ­წე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბა და პო­პუ­ლა­რო­ბა ფარ­სია, წარ­მა­ტე­ბა მა­შინ არის რე­ა­ლუ­რი, როცა ამას სა­კუ­თა­რი შრო­მის ფა­სად მი­აღ­წევ. აქ, მოს­კოვ­ში ხში­რად ვხვდე­ბი ისეთ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც წარ­მა­ტე­ბა მარ­თლაც მხო­ლოდ ფუ­ლით აქვთ მო­პო­ვე­ბუ­ლი. არა­ნა­ი­რი სურ­ვი­ლი არ მაქვს, ვი­ღა­ცის ან რა­ღა­ცის ხარ­ჯზე ვიყო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, ეს ჩემს ადა­მი­ა­ნურ პრინ­ცი­პებს ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა.

- ხში­რად გი­ოც­ნე­ბია ბევ­რი ფუ­ლის შოვ­ნა­ზე?

- ამა­ზე მი­ოც­ნე­ბია და მა­ნამ­დე ვი­ოც­ნე­ბებ, ვიდ­რე არ ამიხ­დე­ბა. ვფიქ­რობ, მაქვს იმის უნა­რი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ეს სურ­ვი­ლი ავის­რუ­ლო. ფული ადა­მი­ანს და მით უმე­ტეს, მა­მა­კაცს თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბას მა­ტებს.

- კარ­გია, რომ ასე­თი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ხარ, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სოა, ეს ოც­ნე­ბა რომ აგიხ­დეს და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გამ­დიდ­რე, პირ­ველ რიგ­ში, რას გა­ა­კე­თებ?

- არ მინ­და, ბა­ნა­ლუ­რი ვიყო, მაგ­რამ გე­ტყვით, რომ ბევ­რი ფუ­ლით დღეს ბევ­რი კარ­გი რა­მის გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა! ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ქველ­მოქ­მე­დე­ბა და ზო­გა­დად, ქველ­მოქ­მე­დი ადა­მი­ა­ნე­ბი. როცა მდი­და­რი ხარი, ცო­ტა­ო­დე­ნი თან­ხა გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლე­ბის­თვი­საც არ უნდა და­გე­ნა­ნოს. სამ­წუ­ხა­როდ, ბევრ მდი­დარ ადა­მი­ა­ნის ჰგო­ნია, რომ პუ­რის ფული ყვე­ლას აქვს. სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი ეს ასე არ არის.

- სა­ბან­კო მომ­სა­ხუ­რე­ბით თუ სარ­გებ­ლობ?

- მგო­ნი დღეს არ არ­სე­ბობს ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ბან­კის ვალი არ აქვს და ამ მხრივ, არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. გულ­წრფე­ლად გე­ტყვით, რომ ვა­ლის კარ­გი გა­დამ­ხდე­ლი ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მფლან­გვე­ლი გახ­ლა­ვართ, ამ სა­კი­თხში ყო­ველ­თვის დიდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობ.

- ბევრ მა­მა­კაცს ფუ­ლის სა­ფულ­ით ტა­რე­ბა არ უყ­ვარს. შენ თუ გაქვს სა­ფუ­ლე?

- წელს და­ვი­წყე სა­ფუ­ლის ტა­რე­ბა, აქამ­დე არა­სო­დეს მქო­ნია. ადრე ფულს ჯი­ბით ვა­ტა­რებ­დი.

- ეტყო­ბა, ამი­ტო­მაც კარ­გავ­დი ფულს ხში­რად...

- არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა (იცი­ნის).

- გა­იხ­სე­ნე ყვე­ლა­ზე ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ნივ­თი, რო­მე­ლიც სა­ჩუქ­რად მი­ი­ღე...

- და­ვა­სა­ხე­ლებ ავ­ტო­მო­ბილს - ეს მარ­თლა ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი და ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სა­ჩუ­ქა­რი იყო ჩემ­თვის.

- მოს­კოვ­ში გოგო­ნებ­ში ალ­ბათ დიდი პო­­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობ. შენ უფრო ხში­რად ეპა­ტი­ჟე­ბი მათ გა­სარ­თო­ბად თუ ისი­ნი აქ­ტი­უ­რო­ბენ?

- (იცი­ნის) ხში­რად ინი­ცი­ა­ტი­ვა მათ ეკუთ­ვნით. ისე, აქ იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, რომ მხო­ლოდ მა­მა­კაც­მა გა­და­ი­ხა­დოს ფული - ეგ­რეთ წო­დე­ბულ "ნე­მეც­კი შოტს"აგ­რო­ვე­ბენ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი არ მომ­წონს; თუ ფული მაქვს, და­ნა­ხარჯს თა­ვად ვიხ­დი, თუ არ მაქვს, სახ­ლში ვრჩე­ბი, გა­რეთ არ გავ­დი­ვარ.

- ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცის­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია, მან­დი­ლო­სან­თან ერ­თად იყოს და ფული მას გა­და­ახ­დე­ვი­ნოს...

- მი­მაჩ­ნია, რომ ეს უბ­რა­ლოდ, კა­ცუ­რი ჟეს­ტია. მა­მა­კა­ცის გვერ­დით მყოფ­მა ქალ­მა ფული რა­ტომ უნდა გა­და­ი­ხა­დოს?! თუმ­ცა, მყავს ისე­თი მე­გო­ბა­რი ქალ­ბა­ტო­ნიც - მა­ი­კო კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვილს ვგუ­ლის­ხმობ, რო­მელ­საც ფუ­ლის გა­დახ­დას ვე­რას­დროს და­ას­წრებ (იცი­ნის).

- მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი კრი­ზი­სის დროს დახ­მა­რე­ბას ვის სთხოვ?

- ასეთ დროს მე­გობ­რე­ბი მეხ­მა­რე­ბი­ან. ისი­ნი უთ­ქმე­ლა­დაც გრძნო­ბენ ჩემს გა­სა­ჭირს და დახ­მა­რე­ბის ხელს მიწ­ვდი­ან.

- სა­კუ­თა­რი შრო­მით, ყვე­ლა­ზე ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი რა შე­გი­ძე­ნია?

- ავ­ტო­მო­ბი­ლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვუვ­ლი. ალ­ბათ იმი­ტომ ვე­ფო­ფი­ნე­ბი, რომ სა­კუ­თა­რი შრო­მით მო­პო­ვე­ბუ­ლი ფუ­ლით შე­ვი­ძი­ნე.

- რა მან­ქა­ნა გყავს?

- "მერ­სე­დე­სი".

- მან­ქა­ნის შე­ნახ­ვა ძვი­რი გიჯ­დე­ბა?

- საწ­ვავ­ში ბევ­რი ფული მე­ხარ­ჯე­ბა. თუმ­ცა, ავ­ტო­მო­ბი­ლი დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, ერ­თგუ­ლად მემ­სა­ხუ­რე­ბა.

- მოს­კოვ­ში ცხოვ­რე­ბით კმა­ყო­ფი­ლი ხარ?

- ვერ აგიხ­სნით, აქა­უ­რო­ბა ისე მომ­წონს. მოს­კოვ­ში ცხოვ­რე­ბა უდი­დე­სი ად­რე­ნა­ლი­ნია. აქ ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა და რაც მთა­ვა­რია, ფუ­ლის შოვ­ნაც შე­საძ­ლე­ბე­ლია.

- კარ­გად გიხ­დი­ან?

- საკ­მა­ოდ კარ­გად. აქ ყოფ­ნით ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ და ამი­ტო­მაც შე­მოვ­რჩი ამ­დენ ხანს.

- მოს­კოვ­ში გამ­გზავ­რე­ბა ვინ გირ­ჩია?

- სულ ვფიქ­რობ­დი, რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ჩემი ცხოვ­რე­ბა უკე­თე­სად მო­მე­წყო. მოს­კოვ­ში წა­მოს­ვლა კი თა­მუ­ნა ამო­ნაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლემ, რე­ზი­კო არჩვა­ძემ შე­მომ­თა­ვა­ზა. მან მოს­კოვ­ში და­ა­არ­სა კომ­პა­ნია, რო­მელ­შიც რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლი მომ­ღე­რა­ლი გა­ერ­თი­ან­და, მათ შო­რის, რა თქმა უნდა, მისი მე­უღ­ლე თა­მუ­ნა ამო­ნაშ­ვი­ლიც. ვი­ცო­დი, რომ ისი­ნი კორ­პო­რა­ცი­ულ სა­ღა­მო­ებ­ზე მღე­როდ­ნენ. ბევ­რი ვი­ფიქ­რე თუ ცოტა, მეც მოს­კოვ­ში გა­მო­ვემ­გზავ­რე, რა­საც ნამ­დვი­ლად არ ვნა­ნობ. რო­გორც აქა­უ­რი ქარ­თვე­ლი კო­ლე­გე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, ფეხი მალე ავიდ­გი (იღი­მის).

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას არ გეგ­მავ?

- უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში რამ­დე­ნი­მე კონ­ცერ­ტი მაქვს და­გეგ­მი­ლი. ჰოდა, აქ საქ­მე­ებს რომ მო­ვაგ­ვა­რებ, მერე დავ­ბრუნ­დე­ბი.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებ!

- დიდი მად­ლო­ბა.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)