"სი­ტყვა­ძუნ­წია, მაგ­რამ გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი თუ გა­უს­კდა, შე­იძ­ლე­ბა თავი მის­გან დიდი ხნით ვე­ღარ და­იძ­ვრი­ნოთ. რა­ინ­დუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი­თა და გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. თუ მი­ზა­ნი მტკი­ცედ და­ი­სა­ხა, მის წინსვლას ვე­ღა­რა­ფე­რი შე­ა­ჩე­რებს. მას შე­უძ­ლია იყოს ულ­მო­ბე­ლი, სას­ტი­კი, ძლი­ე­რი... მტე­რი და მოყ­ვა­რე თა­ნა­ბა­რი რა­ო­დე­ნო­ბით ჰყავს და ყვე­ლა პა­ტი­ვის­ცე­მით ეპყრო­ბა. გულ­მოდ­გი­ნედ გეგ­მავს, რო­გორ იყა­როს ჯავ­რი მტერ­ზე. მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს ისეთ დარ­ტმას აყე­ნებს, სა­ბო­ლო­ოდ უკარ­გავს მას­თან ქიშ­პო­ბის სურ­ვილს", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ მო­რი­ელს, ეს კი მომ­ღე­რალ ბექა ჩხა­ი­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გია არ მა­ინ­ტე­რე­სებს-მეთ­ქი, რომ გი­თხრა, ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ამ სფე­რო­ში ღრმად ჩა­ხე­დუ­ლიც არ ვარ. მიშა ცა­გა­რელ­თან ვმე­გობ­რობ და ამ თე­მა­ზე მას­თან ვსა­უბ­რობ; რაც მა­ინ­ტე­რე­სებს, ვე­კი­თხე­ბი.

- მის რჩე­ვებს ით­ვა­ლის­წი­ნებ?

- ნა­წი­ლობ­რივ. ას­ტრო­ლო­გი­ურ პროგ­ნოზს თვალს გა­სარ­თო­ბად თუ გა­და­ვავ­ლებ ხოლ­მე.

- ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი რა­ინ­დუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი­თა და გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ა­ნო. მარ­თა­ლია?

- ეს კომ­პლი­მენ­ტია (იცი­ნის), რის­თვი­საც მად­ლო­ბას გიხ­დი! ჩემი თა­ვის ქე­ბას ვერ და­ვი­წყებ.

- თავ­მდა­ბა­ლიც ყო­ფილ­ხარ...

- სა­კუ­თარ რა­ინ­დულ თვი­სე­ბებ­ზე ლა­პა­რა­კი მე­უ­ხერ­ხუ­ლე­ბა, ამა­ზე ჩემი მე­გობ­რე­ბი უკე­თე­სად ილა­პა­რა­კე­ბენ.

- "გუ­ლუბ­რყვი­ლოა, სხვებს თა­ვის მო­ტყუ­ე­ბის უფ­ლე­ბას ხში­რად აძ­ლევს და ნე­ბის­მი­ერ მარ­ცხს ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი სიმ­შვი­დით ხვდე­ბა".

- ტყუ­ი­ლია. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც "გა­ვა­ტა­რო" ისე, ვი­თომ ვერ მივ­ხვდი, მაგ­რამ თავ­ჩა­ღუ­ნუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ნამ­დვი­ლად არ ვარ.

- "ნაკ­ლე­ბად და ძა­ლი­ან უხა­ლი­სოდ ცრუ­ობს, რად­გან შემ­დგომ­ში ამ ტყუ­ი­ლით ცხოვ­რე­ბა უძ­ნელ­დე­ბა".

- ბო­რო­ტი ტყუ­ი­ლე­ბი ჩემი საქ­მე არ არის, მაგ­რამ უწყი­ნა­რი, ზოგ­ჯერ სა­ხა­ლი­სო ტყუ­ი­ლე­ბის თქმა ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლას გვი­წევს. მსგავს რა­ღა­ცებს მეც ხში­რად ვამ­ბობ, ამ დროს ჩემი "გუ­რუ­ლო­ბა" ირ­თვე­ბა და... ისე­თი ტყუ­ი­ლე­ბის თქმის­გან, რო­მე­ლიც მერე ცხოვ­რე­ბას და­მიმ­ძი­მებს და გა­მიძ­ნე­ლებს, ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს.

- "კარ­გი მე­გო­ბა­რი და კომ­პა­ნი­ო­ნია. მარ­თა­ლია, სი­ტყვა­ძუნ­წია, მაგ­რამ გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი თუ გა­უს­კდა, შე­იძ­ლე­ბა, მის­გან თავი დიდი ხნით ვე­ღარ და­იძ­ვრი­ნოთ".

- სი­ტყვა­ძუნ­წი ვარ? არა, ტყუ­ი­ლია!

- ახლა შენი გუ­ლახ­დი­ლო­ბის ბუშ­ტი რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია?

- კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. 90%-ით არის შევ­სე­ბუ­ლი, გას­კდო­მას ცოტა აკ­ლია.

- "მათი უმ­რავ­ლე­სო­ბა მა­ტე­რი­ა­ლის­ტია და კომ­ფორ­ტის სიყ­ვა­რუ­ლით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. ის ქო­ნე­ბას ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ უყ­რის თავს და ფულ­საც მონ­დო­მე­ბით აგ­რო­ვებს".

- არ მე­გუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც კომ­ფორ­ტი არ უყ­ვარს. რაც შე­ე­ხე­ბა ფუ­ლის შეგ­რო­ვე­ბას, ეს ჩემი თვი­სე­ბა არ არის. მარ­თა­ლია, მდი­და­რი არ ვარ და არც ბიზ­ნე­სი მაქვს, მაგ­რამ რაც გა­მაჩ­ნია, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ხელ­გაშ­ლი­ლად ვხარ­ჯავ. ახ­ლობ­ლებს სა­ჩუქ­რე­ბით რომ ვა­ხა­რებ, ეს თა­ვა­დაც მსი­ა­მოვ­ნებს. როცა და­ვო­ჯახ­დე­ბი, მერე ალ­ბათ, რა­ღა­ცე­ბი შე­იც­ვლე­ბა, მაგ­რამ სა­მე­გობ­როს მა­ინც არა­ფერს მო­ვაკ­ლებ.

- და­ო­ჯა­ხე­ბა ახ­სე­ნე და შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლე ხომ არ არის?

- როცა იქ­ნე­ბა, ამას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ი­გებთ.

- შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში?

- ახლა კვარ­ტე­ტი "ალი­ლო" 2 ახალ სიმ­ღე­რა­ზე მუ­შა­ობს. პრე­ზენ­ტა­ცია მალე იქ­ნე­ბა. ერთი ძვე­ლი სიმ­ღე­რე­ბი­დან პო­პუ­რია, მე­ო­რე - ჯან­სუღ კა­ხი­ძის სიმ­ღე­რაა.

- "თუ მი­ზა­ნი მტკი­ცედ და­ი­სა­ხა, მის წინსვლას ვე­ღა­რა­ფე­რი შე­ა­ჩე­რებს".

- 100%-ით სი­მარ­თლეა! მიზ­ნის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე, უმე­ტე­სად ბო­ლომ­დე წარ­მა­ტე­ბით გავ­სულ­ვარ, უკან იშ­ვი­ა­თად და­მი­ხე­ვია. ზოგ­ჯერ ისე ხდე­ბა, რომ ბო­ლოს მი­ზა­ნიც გე­ზი­ზღე­ბა და გინ­და, ხელი ჩა­იქ­ნიო, - ასე­თი რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში იშ­ვი­ა­თად მომ­ხდა­რა.

- "შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ძა­ლი­ან მზრუნ­ვე­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია პარტნი­ო­რის მი­მართ. უყ­ვარს სა­კუ­თა­რი გრძნო­ბე­ბის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი კუ­თხით აფი­ში­რე­ბა, რაც ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სა­ჩუქ­რე­ბით გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა".

- ამ შემ­თხვე­ვა­შიც გე­თან­ხმე­ბი. შე­მიძ­ლია, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის ბო­ლომ­დე და­ვი­ხარ­ჯო, ოღონდ მან იგ­რძნოს თავი ბედ­ნი­ე­რად. სა­ჩუქ­რე­ბი? - ამა­საც კარ­გად "ვქა­ჩავ"; ისე, რომ მერე თა­ვად მიკ­ვირს, რო­გორ მო­ვა­ხერ­ხე.

- "უზო­მოდ მონ­დო­მე­ბუ­ლია. სა­კუ­თა­რი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და კარ­გი ვირ­ტუ­ო­ზია, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ სი­ზარ­მა­ცის­კენ მა­ნი­ა­კა­ლუ­რი მიდ­რე­კი­ლე­ბაც ახა­სი­ა­თებს".

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ზარ­მა­ცი ვარ. ჩემ­თვის შრო­მა სი­ა­მოვ­ნე­ბას­თან შე­საძ­ლოა, იმი­ტომ ასო­ცირ­დე­ბა, რომ ვა­კე­თებ იმ საქ­მეს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სი­ზარ­მა­ცის გამო სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის ზი­ა­ნი არას­დროს მი­მი­ყე­ნე­ბია.

- "მას შე­უძ­ლია იყოს ულ­მო­ბე­ლი, სას­ტი­კი, ძლი­ე­რი... ყვე­ლა­ფე­რი კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი".

- თუ გა­მამ­წა­რებ, შე­იძ­ლე­ბა, იმ მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე მი­ვი­დე, რომ ყვე­ლა­ფერ­ზე "ხე­ლის მომ­წე­რი" გავ­ხდე და მერე ეს სა­ნა­ნე­ბე­ლიც გა­მიხ­დეს.

- ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ყო­ფილ­ხარ?

- ადა­მი­ა­ნი არ მო­მიკ­ლავს, მაგ­რამ გამ­წა­რე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვყო­ფილ­ვარ.

- "მო­რი­ე­ლის თვა­ლებს ჰიპ­ნო­ზი­რე­ბის უნა­რი აქვთ. მათ მზე­რას ხალ­ხი თავს არი­დებს და მო­უს­ვენ­რო­ბა იპყრობთ".

- მარ­თლა? შე­იძ­ლე­ბა ასეც არის, არ დავკვირ­ვე­ბი­ვარ. ზო­გა­დად, მო­რი­ელ­ზე მსმე­ნია, რომ ძლი­ე­რი ნი­შა­ნია; იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი, რომ ზო­გი­ერ­თი გა­ურ­ბის კი­დეც.

- "იმ­დე­ნად ფლობს სა­კუ­თარ ემო­ცი­ებს, რომ სა­ხე­ზე ვე­რა­ფერს შე­ა­ტყობთ".

- ნამ­დვი­ლად ასეა! ძა­ლი­ან ცუ­დად მყოფს გა­ღი­მე­ბაც შე­მიძ­ლია. ეს თვი­სე­ბა ბევრ რა­მე­ში გა­მომ­დგო­მია.

- ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას პირ­და­პი­რო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვი?

- კი, სი­მარ­თლის თქმა და­უ­ფა­რა­ვად შე­მიძ­ლია.

- "თუ ნამ­დვი­ლად გა­ინ­ტე­რე­სებთ, რას წარ­მო­ად­გენთ, ჰკი­თხეთ მო­რი­ელს და ის პირ­და­პირ გე­ტყვით".

- მარ­თლია, მაგ­რამ უზ­რდე­ლუ­რად და თავ­ხე­დუ­რად არ ვიქ­ცე­ვი.

- "მო­რი­ელს მტე­რი და მოყ­ვა­რე თა­ნა­ბა­რი რა­ო­დე­ნო­ბით ჰყავს. მას მტე­რიც კი პა­ტი­ვის­ცე­მით ეპყრო­ბა".

- ვინ­მე გა­დამ­ტე­რე­ბუ­ლი არ მყავს, მაგ­რამ იყო შემ­თხვე­ვა, როცა და­პი­რის­პი­რე­ბუ­ლი მხრი­დან მო­რი­დე­ბუ­ლო­ბა მიგ­რძნია, სათ­ქმე­ლი სხვი­სი პი­რით შე­მო­უთ­ვლი­ათ. მგო­ნია, რომ ამას "მო­რი­ე­ლო­ბა" კი არა, ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, ცხოვ­რე­ბის წესი გა­ნა­პი­რო­ბებს.

- "მო­რი­ე­ლი არა მხო­ლოდ სხვე­ბის­თვის, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც სა­შიშ­რო­ე­ბას წარ­მო­ად­გენს. თუ გარ­შე­მო და­სა­გეს­ლი ობი­ექ­ტი არ ჰყავს, შე­უძ­ლია, მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი ნეს­ტა­რი სა­კუ­თარ თავ­ზე სცა­დოს".

- ესეც სი­მარ­თლეა, ჩემი თავი არა­ერ­თხელ და­მი­გეს­ლავს.

- მერე რა ხდე­ბა?

- მერე მზე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ამო­დის, სამ­ყა­რო ფე­რად­დე­ბა - ეს თა­ვის­თა­ვად ხდე­ბა.

- სამ­ყა­როს გა­ფე­რა­დე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად, რა გეხ­მა­რე­ბა?

- მა­გას რას გა­ი­გებ, მი­ზე­ზი სხვა­დას­ხვაა. მე­გობ­რე­ბით ძა­ლი­ან მდი­და­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ; შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ამ მხრივ მი­ლი­არ­დე­რი გახ­ლა­ვართ. მათ სით­ბოს, სიყ­ვა­რულს ყო­ველ­თვის ვგრძნობ და ეს მაძ­ლი­ე­რებს. უკი­დუ­რეს მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე გა­ჭირ­ვე­ბა­შიც ვყო­ფილ­ვარ, 3-4 წლის წინ ყვე­ლა ჩემს ცხოვ­რე­ბას გა­ნი­ხი­ლავ­და - და­კონ­კრე­ტე­ბა აღარ მინ­და, მაგ­რამ გე­ტყვი, რომ ამ პრობ­ლე­მა­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად აღ­მოვ­ჩნდი. 95%-ით გან­წი­რუ­ლი ვი­ყა­ვი და მე­გობ­რებ­მა მიშ­ვე­ლეს. პრობ­ლე­მა მათი დახ­მა­რე­ბით დავძლიე. არა­და, შე­იძ­ლე­ბო­და, ჩემ გარ­შე­მო სა­მა­რა­დი­სო სიბ­ნე­ლეს და­ე­სად­გუ­რე­ბი­ნა.

- "მო­რი­ელს არას­დროს ავი­წყდე­ბა გა­წე­უ­ლი სი­კე­თე".

- სი­კე­თე რო­გორ უნდა და­ვი­ვი­წყო? ეს ჩემ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­მაც თა­ვის დრო­ზე სი­კე­თე გა­მი­კე­თეს, ამას ხში­რად ვახ­სე­ნებ. წყე­ნაც ასე მახ­სოვს თუ არა? - შე­უ­რა­ცხყო­ფის დროს იმ წუთ­ში­ვე "ვფეთ­ქდე­ბი" და ვმოქ­მე­დებ. ამ დროს თა­ვის დახ­რა არ შე­მიძ­ლია. სი­ტუ­ა­ცია გა­ირ­კვე­ვა და მერე ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბა.

- "გულ­მოდ­გი­ნედ გეგ­მავს, რო­გორ იყა­როს ჯავ­რი მტერ­ზე. ის მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს ისეთ დარ­ტმას აყე­ნებს, სა­ბო­ლო­ოდ უკარ­გავს მას­თან ქიშ­პო­ბის სურ­ვილს".

- (იცი­ნის) მტერ­ზე ჯავ­რის ყრას ხში­რად აუჩ­ქა­რე­ბე­ლი, დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი ნა­ბი­ჯე­ბით სი­ა­რუ­ლი სჭირ­დე­ბა. მე ეს შე­მიძ­ლია! არც ერთი ადა­მი­ა­ნის­თვის უბე­დუ­რე­ბა არ მინ­და... და­ახ­ლო­ე­ბით 20 დღის წინ, ჩემს ერთ საყ­ვა­რელ პი­როვ­ნე­ბას ისე­თი "შე­ფუ­თუ­ლი" ტყუ­ი­ლი "მი­უ­ტა­ნეს", თით­ქმის და­ი­ჯე­რა. უძი­ლო ღა­მე­ე­ბი მქონ­და. ახლა ჩემი "მო­რი­ე­ლი" დღე და ღამე მოძ­რა­ობს; არა­ფერს ვიმ­ჩნევ, ვი­ცი­ნი, მაგ­რამ ისე­თი დარ­ტყმის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი, ტყუ­ი­ლის მიმ­ტა­ნი 2-3 წელი რომ ვერ და­ი­ვი­წყებს. თით­ქმის "დამ­კა­ში" ვარ გა­სუ­ლი. ასე­თი გამ­წა­რე­ბუ­ლი დიდი ხა­ნია, არ ვყო­ფილ­ვარ. შე­იძ­ლე­ბა ფიქ­რო­ბენ, - ეს რა "მას­ტი" ყო­ფი­ლაო, მაგ­რამ ნა­ხონ, ჩემი მო­რი­ე­ლი რო­გორ "იკა­ცებს".

- "მის ამ­ქვეყ­ნად მოვ­ლი­ნე­ბას თით­ქმის ყო­ველ­თვის თან ახ­ლავს რო­მე­ლი­მე ნა­თე­სა­ვის ან ოჯა­ხის წევ­რის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა".

- ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ასე არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯერ­მე მქონ­და შემ­თხვე­ვა: როცა ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­ყა­ვი, გა­ხა­რე­ბუ­ლი და თავს ბედ­ნი­ე­რად ვგრძნობ­დი, რა­ღაც ცუდი მოხ­და და ეს სი­ხა­რუ­ლი ჩა­მიმ­წარ­და.

- სა­კუ­თა­რი თა­ვის ერთი სი­ტყვით და­ხა­სი­ა­თე­ბა რომ გთხო­ვო, რო­მელ სი­ტყვას იტყვი?

- ამა­ზე არას­დროს დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ. შე­იძ­ლე­ბა, გა­რეგ­ნუ­ლად ეს არ ჩანს, მაგ­რამ ღვთის მო­ში­ში ადა­მი­ა­ნი ვარ. არა­და, ბევ­რის­თვის თვალ­ში სა­ცე­მი ჩემი ბო­ჰე­მუ­რი ცხოვ­რე­ბაა. ვერ ვი­ცავ იმ წე­სებს, რო­მელ­საც რე­ლი­გია ქრის­ტი­ა­ნის­გან მო­ი­თხოვს.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი "უძ­ლე­ველს" გი­წო­დე­ბენ.

- ამ და­ხა­სი­ა­თე­ბას შე­იძ­ლე­ბა, 80%-ით ვაკ­მა­ყო­ფი­ლებ­დე.

- "ყვე­ლა ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ მნიშ­ვნე­ლო­ვან გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად იღებს".

- ასეა. ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ბევ­რჯერ მი­ნა­ნია კი­დეც, სა­კუ­თა­რი თავი და­მი­ტუქ­სავს, - რჩე­ვა რა­ტომ არა­ვის ვკი­თხე-მეთ­ქი?!

- "მე­გობ­რე­ბის შერ­ჩე­ვას დიდ ყუ­რა­დღე­ბას უთ­მობს. თა­ვის გარ­შე­მო ისეთ პი­როვ­ნე­ბას არ გა­ა­ჭა­ჭა­ნებს, რო­მელ­საც არ აფა­სებს".

- ჩემი მე­გობ­რე­ბით მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვი­ა­მა­ყებ. ჩემი სა­მე­გობ­რო წრე ბევ­რის­თვის სა­მა­გა­ლი­თოა.

- "მას გრძნო­ბე­ბის სა­ხალ­ხოდ დე­მონ­სტრი­რე­ბა არ სჩ­ვე­ვია".

- გრძნო­ბე­ბის აფი­ში­რე­ბა არ მიყ­ვარს. ბევ­რს უთ­ქვამს, - სხვა­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი მე­გო­ნე, გა­გი­ცა­ნი და წარ­მოდ­გე­ნა სა­ერ­თოდ შე­მეც­ვა­ლაო.

- რო­გო­რი გვე­გო­ნეო?

- სა­ში­ნე­ლი, და თურ­მე კარ­გი ადა­მი­ა­ნი ყო­ფილ­ხა­რო. ბო­ლოს ისე ვტკბილ­დე­ბი, სულ "ნამ­ცხვარს" მე­ძა­ხი­ან.

- "უყ­ვარს სხვი­სი სა­ი­დუმ­ლოს შე­ნახ­ვა. სულ­ში ისე­თი კუნ­ჭუ­ლე­ბი აქვს, სა­დაც შეს­ვლა ნე­ბის­მი­ე­რი მოკ­ვდა­ვის­თვის აკ­რძა­ლუ­ლია".

- რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის სა­ი­დუმ­ლოც ვიცი, რომ გი­თხრა, აღ­დგო­მას ჩემს საფ­ლავ­ზე მოხ­ვალ და გულ­ზე კვერ­ცხს გა­და­მი­გო­რებ.

- "სა­ო­ცა­რი შორ­სმჭვრე­ტე­ლო­ბის უნა­რის წყა­ლო­ბით, ყო­ველ­თვის და­ნამ­დვი­ლე­ბით იცის, ვინ რას წარ­მო­ად­გენს და ვის­გან რა სა­შიშ­რო­ე­ბა ელის".

- ადა­მი­ა­ნე­ბის ამოც­ნო­ბა­ში იშ­ვი­ა­თად ვცდე­ბი. ინ­ტუ­ი­ცია ბევრ რა­მეს მკარ­ნა­ხობს. ერთი პა­ტა­რა სა­ცე­რი მაქვს, რო­მელ­შიც ადა­მი­ა­ნებს ვა­ტა­რებ. ზო­გი­ერ­თი იცხრი­ლე­ბა, ზო­გი­ერ­თი ჩემ გვერ­დით რჩე­ბა.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)