მსა­ხი­ო­ბი ონი­სე ონი­ა­ნი წლე­ბია, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მა­ყუ­რე­ბელს სხვა­დას­ხ­ვა სა­ინ­ტე­რე­სო პერ­სო­ნა­ჟით ანე­ბივ­რებს, ოჯა­ხის წევ­რებ­სა და მე­გობ­რებს კი - გემ­რი­ე­ლი და "სა­ფირ­მო" კერ­ძე­ბით. კუ­ლი­ნა­რია მი­სი ერთ-ერ­თი გა­ტა­ცე­ბაა და აღ­ნიშ­ნავს, რომ სამ­ზა­რე­უ­ლო ის ად­გი­ლია, სა­დაც ადა­მი­ანს მე­ტი ფიქ­რი­სა და კონ­ცენ­ტ­რა­ცი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბა აქვს.

რომ არა მსა­ხი­ო­ბო­ბა...

- კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ჩე­მი ჰო­ბია და ერ­თი პე­რი­ო­დი ისიც ვი­ფიქ­რე, სად­მე კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი კურ­სე­ბიც ხომ არ გა­ვი­ა­რო-მეთ­ქი. თა­ნაც ეს ყვე­ლა­ფე­რი ახ­ლა ძა­ლი­ან მო­დუ­რი გახ­და. თუ კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი ხარ და გემ­რი­ელ კერ­ძებს ამ­ზა­დებ, შე­გიძ­ლია, ნე­ბის­მი­ერ მა­ღა­ლი დო­ნის სას­ტუმ­რო-რეს­ტო­რან­ში კარგ ანა­ზღა­უ­რე­ბა­ზე იმუ­შაო. თუმ­ცა, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩე­მი პრო­ფე­სია და მის­და­მი ჩე­მი დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი პა­რა­ლე­ლუ­რად მსგავს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ხელს შე­მიშ­ლი­და. თუ ოდეს­მე ვინ­მეს თე­ატ­რ­ში აღარ დავ­ჭირ­დე­ბი, ავ­დ­გე­ბი და სად­მე შეფმ­ზა­რე­უ­ლად ვი­მუ­შა­ვებ (ი­ცი­ნის). მას შემ­დეგ, რაც დე­და სა­ცხოვ­რებ­ლად ჩვენ­თან გად­მო­ვი­და, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა აღარ მი­წევს, ად­რე კი მე­გობ­რე­ბი განე­ბივ­რე­ბუ­ლი მყავ­და ჩე­მი გა­კე­თე­ბუ­ლი გემ­რი­ე­ლი საჭ­მე­ლე­ბით. ახ­ლა დე­და ზრუ­ნავს ჩვენ­ზეც და ჩემს მე­გობ­რებ­ზეც, - შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კუ­ლი­ნა­რია. ასე რომ, ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა ცო­ტა ხნით გვერ­დ­ზე გა­დავ­დე, თუმ­ცა, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და იმა­საც ვიტყ­ვი, რომ რო­ცა რა­ღა­ცას ამ­ზა­დებ, ფიქ­რის სა­შუ­ა­ლე­ბა გაქვს და გო­ნე­ბა­ში ბევრ რა­მეს ალა­გებ, კონ­ცენ­ტ­რი­რე­ბუ­ლი ხარ. საჭ­მ­ლის კე­თე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო, ერ­თ­გ­ვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სია და კარ­გია, რო­ცა ამის უნა­რი გაქვს. სხვა­თა შო­რის, ჩე­მი შვი­ლე­ბი გიჟ­დე­ბი­ან ჩემს მომ­ზა­დე­ბულ კერ­ძებ­ზე და მა­შინ­ვე ხვდე­ბი­ან - ეს მა­მამ გა­ა­კე­თაო? მოკ­ლედ, კუ­ლი­ნა­რი­ას კარ­გად ავუ­ღე ალ­ღო.

უგემ­რი­ე­ლე­სი სო­კოს სა­ცი­ვი

- სა­ფირ­მო კერ­ძიც მაქვს, მე მო­ვი­ფიქ­რე და ყვე­ლას უკ­ვირს, რო­ცა იგე­ბენ. ეს არის სო­კოს სა­ცი­ვი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მო­დის. ოღონდ აუცი­ლებ­ლად ხის სო­კო უნ­და იყოს. ერ­თხელ, მარ­ხ­ვის პე­რი­ოდ­ში, ჩე­მი მოძღ­ვა­რი ოჯახ­ში დავ­პა­ტი­ჟე, ამ კერ­ძით გა­ვუ­მას­პინ­ძ­ლ­დი და მე­რე ხუმ­რობ­და, - მგო­ნი, ონი­სე გვა­ტყუ­ებს და ძვალ­გა­მოც­ლილ ინ­და­უ­რის ხორცს გვაჭ­მევ­სო (ი­ცი­ნის).

მომ­ზა­დე­ბის წე­სი:

წვრი­ლად დაჭ­რი­ლი ხახ­ვი მოვ­შუ­შოთ, სო­კო ცალ­კე შევ­წ­ვათ, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, რო­გორც მა­გა­ლი­თად, კარ­ტო­ფი­ლი, და­ვა­ყა­როთ მა­რი­ლი. ხახ­ვ­ში ცალ­კე მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სა­ცი­ვის მა­სა ჩა­ვას­ხათ, წა­მო­ვა­დუ­ღოთ, ცო­ტა ძმა­რი და­ვუ­მა­ტოთ, რო­გორც კეთ­დე­ბა სა­ერ­თოდ სა­ცი­ვი და ბო­ლოს ხორ­ცის ნაც­ვ­ლად ეს შემ­წ­ვა­რი სო­კო ჩა­ვუშ­ვათ. მერ­წ­მუ­ნეთ, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ცხელ ლა­ვაშ­თან ერ­თად.

ტე­ლე­ფო­ნით ნას­წავ­ლი კუ­ლი­ნა­რია

- 16 წლის ასაკ­ში რა­ტომ­ღაც გა­დავ­წყ­ვი­ტე, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა მინ­დო­და და ცალ­კე გა­და­ვე­დი. ჯა­რი­დან რომ დავ­ბ­რუნ­დი, თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობ­დი, ჩე­მე­ბი - ქუ­თა­ის­ში და რო­ცა საჭ­მ­ლის გა­კე­თე­ბა მო­მინ­დე­ბო­და, დე­დას ვუ­რე­კავ­დი და რე­ცეპ­ტებს მა­წე­რი­ნებ­და. კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში მას და­ვემ­ს­გავ­სე. რად­გან მე­უბ­ნე­ბი­ან, გემ­რი­ე­ლი ხე­ლი გაქ­ვ­სო, ეტყო­ბა, ჩემ­ში იმე­რულ­მა ჰა­ვამ დაჰ­ბე­რა (ი­ცი­ნის). მაგ­რამ წარ­მო­შო­ბით სვა­ნი ვარ, ლენ­ტე­ხის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ სა­შა­ში­ა­რი­დან, ამ­ბ­რო­ლა­უ­რის რა­ი­ონ­ში და­ვი­ბა­დე, რა­ჭა­ში გა­ვი­ზარ­დე, 35 წე­ლია თბი­ლის­ში ვარ და მა­ინც იმერ­ლო­ბას მაბ­რა­ლე­ბენ (ი­ცი­ნის).

სვა­ნუ­რი სუფ­რის ტრა­დი­ცია

- ყვე­ლა კუ­თხეს თა­ვი­სი და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი აქვს. სვა­ნებს ძი­რი­თა­დად, ხორ­ცი­ა­ნი საჭ­მე­ლე­ბი უყ­ვართ და სტუ­მარ­საც ამას სთა­ვა­ზო­ბენ. ვინც სვა­ნურ სუფ­რა­ზე მოხ­ვედ­რი­ლა, ყო­ველ­თ­ვის უკ­ვირს, - გემ­რი­ელ ხორ­ცი­ან საჭ­მე­ლებ­თან რა­ტომ მო­აქვთ მო­ხარ­შუ­ლი კარ­ტო­ფი­ლიო, მაგ­რამ ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მო­ხარ­შუ­ლი კარ­ტო­ფი­ლი არ არის. მა­გა­ლი­თად, შე­იძ­ლე­ბა ღო­რის შაშ­ხ­ში იყოს მო­ხარ­შუ­ლი, რო­მე­ლიც მე­რე დაჭ­რი­ლი სა­ხით გვერ­დ­ზე აქვს შე­მო­ლა­გე­ბუ­ლი. სა­ერ­თოდ, ხორ­ცი ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი საკ­ვე­ბია და აუცი­ლე­ბე­ლი­ცაა. სვა­ნეთ­ში ძი­რი­თა­დად, ხორ­ცი, სი­მინ­დი, კარ­ტო­ფი­ლი, რძის პრო­დუქ­ტია, უგემ­რი­ე­ლე­სი ყვე­ლი, ასე­ვე, გამ­ხ­მა­რი სულ­გუ­ნი - ცხი­მი­ა­ნი და ნო­ყი­ე­რი, გა­და­სა­რე­ვია.

სვა­ნუ­რი თაშ­მი­ჯა­ბი

- ალ­ბათ ბევ­რს და­უ­გე­მოვ­ნე­ბია კერ­ძი, რო­მელ­საც ზე­მო სვა­ნეთ­ში შუ­შას ეძა­ხი­ან, ქვე­მოთ - თაშ­მი­ჯაბს. კარ­ტო­ფი­ლი იხარ­შე­ბა და კარ­გად რომ ჩა­ი­ზი­ლე­ბა, ძა­ლი­ან ჭყინტ ყველს ურე­ვენ, თით­ქ­მის უმა­რი­ლოს და გემ­რი­ე­ლი რამ გა­მო­დის, მაგ­რამ სვა­ნეთ­ში რომ კეთ­დე­ბა, ისე­თი გემ­რი­ე­ლი არ­სა­დაა.

კუბ­და­რი

- ჩემს მე­გობ­რებს ძა­ლი­ან უყ­ვართ კუბ­და­რი და მეტყ­ვი­ან ხოლ­მე - კუბ­და­რის დღე არ მო­ვა­წყო­თო? მსი­ა­მოვ­ნებს, რო­ცა ადა­მი­ა­ნი ჩემ­თან რა­ი­მეს მი­ირ­თ­მევს და მე­რე აღ­ნიშ­ნავს - ოჰ, რა გემ­რი­ე­ლიაო. თვა­ლებ­ში შევ­ცი­ცი­ნებ ხოლ­მე, ამ სიტყ­ვებს რო­დის იტყ­ვის (ი­ცი­ნის). კუბ­დარს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ცო­მი უნ­და. ისე­თი, რო­გო­რიც ხა­ჭა­პუ­რის­თ­ვის გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. ფარ­ში - და­კე­პი­ლი, წვრი­ლად დაჭ­რი­ლი ხორ­ცი, ხახ­ვი, დაჭყ­ლე­ტი­ლი ნი­ო­რი, უცხო სუ­ნე­ლი, ხმე­ლი ქინ­ძი, წი­თე­ლი და შა­ვი პილ­პი­ლი, ცო­ტა­ო­დე­ნი დაფ­ქუ­ლი კა­მის კა­კა­ლი, რო­მელ­საც "გიც­რუ­ლის" მა­გი­ერ ვი­ყე­ნებთ, რად­გან ეს სუ­ნე­ლი მხო­ლოდ სვა­ნეთ­შია და აქ არ იყი­დე­ბა. ეს არის გა­რე­უ­ლი კა­მა, რო­მელ­საც სვა­ნე­ბი ტყე­ში მო­ი­პო­ვე­ბენ, ფქვა­ვენ და იქ ყვე­ლა ოჯახს აქვს. მსგავ­სი გე­მო აქვს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი კა­მის კა­კალს, ამი­ტომ აქ ამას ვი­ყე­ნებთ. ამ ინ­გ­რე­დი­ენ­ტებს რომ შე­ვა­ზა­ვებთ, ნა­ხე­ვარ ჭი­ქა კარგ თეთრ ღვი­ნოს და ერთ ჭი­ქა წყალს ერ­თ­მა­ნეთ­ში ავუ­რევთ, ფარ­შ­ში გა­ვუ­რევთ და ცომ­ში გა­ვახ­ვევთ. კუბ­და­რი აუცი­ლებ­ლად ღუ­მელ­ში უნ­და გა­მო­ვა­ცხოთ და არ გე­გო­ნოთ, რომ ხორ­ცი მო­შუშ­ვას ვერ მო­ას­წ­რებს, მშვე­ნივ­რად ას­წ­რებს და ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მო­დის.

რა­ჭუ­ლი გემ­რი­ე­ლო­ბე­ბი

- ლო­რი, წი­თე­ლი ღვი­ნო, ხვან­ჭ­კა­რა, ლო­ბი­ა­ნი, ლო­ბიო თა­ვი­სი კარ­გი მწნი­ლით, მწვა­ნი­ლე­უ­ლით, კიტ­რით, პო­მიდ­ვ­რით და ა.შ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, უგემ­რი­ე­ლე­სია. შარ­შან ზა­ფხულს, ეკა ნი­ჟა­რა­ძე იყო ჩემ­თან რა­ჭა­ში სტუმ­რად თა­ვის ჯე­ჯი­კოს­თან ერ­თად, ირ­მა ბე­რი­ა­ნი­ძე, ნა­თია კუ­პა­ტა­ძე და ჩე­მი და ჩე­მი მე­უღ­ლის სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბი. ძა­ლი­ან ისი­ა­მოვ­ნეს და კარ­გი დრო გა­ა­ტა­რეს. გა­სულ წლებ­ში, მა­ნა­ნა კო­ზა­კო­ვა იყო თა­ვის თი­ნა­თინ­თან ერ­თად, ქე­თი ცხა­კაია თა­ვის ვაჟ­თან ერ­თად, მე­რე ლე­ვა­ნი და ზუ­რი­კოც ჩა­მო­ვიდ­ნენ და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დრო გა­ვა­ტა­რეთ. რა­ჭუ­ლი გემ­რი­ე­ლო­ბე­ბიც და­ა­გე­მოვ­ნეს.

ბა­ჟე ტო­მა­ტი­თა და ცხე­ლი მჭა­დით

- სა­შო­ბაო მარ­ხ­ვის დროს მო­ვი­გო­ნე: ზეთ­ში ალ­ყა-ალ­ყა დაჭ­რი­ლი ბლო­მად ხახ­ვი მოვ­შუ­შე, შე­ვა­ოქ­როს­ფ­რე, ერ­თი სუფ­რის კოვ­ზი ტო­მა­ტი და­ვა­მა­ტე, ცო­ტა სუ­ნე­ლე­ბიც და ბა­ჟე და­ვას­ხი. რო­ცა წა­მო­დუღ­და, ოდ­ნავ შეს­ქელ­და კი­დეც და ცხელ მჭად­თან ერ­თად დი­დი სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ვირ­თ­ვი, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მო­ვი­და.

ქათ­მის სა­ლა­თა

- ქათ­მის სა­ლა­თას ნიგ­ვ­ზი­თა და წი­თე­ლი ბულ­გა­რუ­ლით ვა­კე­თებ, არა­ნა­ი­რი მა­ი­ო­ნე­ზი. გა­ტა­რე­ბუ­ლი ნი­გო­ზი, პლუს წი­თე­ლი ბულ­გა­რუ­ლი წი­წა­კა, მო­შუ­შუ­ლი ხახ­ვი, პილ­პი­ლი და შე­გიძ­ლი­ათ, ბო­ლოს სა­ლა­თის ფურ­ც­ლე­ბით გა­ა­ფორ­მოთ.

100-დო­ლა­რი­ა­ნი გო­ზი­ნა­ყი

- ყო­ველ წე­ლი­წადს, ახალ წელს ოჯახ­ში გო­ზი­ნაყს მე ვა­კე­თებ და ყო­ველ­თ­ვის ელო­დე­ბი­ან, ამ პრო­ცესს რო­დის შე­ვუდ­გე­ბი, რად­გან თან ნი­გოზს მპა­რა­ვენ ხოლ­მე (ი­ცი­ნის). თა­ვი­დან არ გა­მომ­დი­ო­და და ახ­ლა ისე "და­ვამ­ხე­ცე", რომ შე­სა­ნიშ­ნა­ვად გა­მო­დის. სხვა­თა შო­რის, ერ­თი პრო­ექ­ტი იყო, ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­კე­თე­ბუ­ლი გო­ზი­ნა­ყე­ბი გა­სა­ყი­დად გა­ი­ტა­ნეს და ჩე­მი გო­ზი­ნა­ყი 100 დო­ლა­რად გა­ი­ყი­და. პრო­პორ­ცი­ებ­ზე არ ვფიქ­რობ ხოლ­მე, ყო­ველ­თ­ვის თვა­ლის ზო­მით ვხვდე­ბი, რამ­დენ გრამ თაფ­ლ­ზე რამ­დე­ნი ნი­გო­ზი ჩა­ვუშ­ვა. სა­ერ­თოდ, გურ­მა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ და კუ­ლი­ნა­რი­ი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლიც აქე­დან წა­მო­ვი­და.

კულ­ტუ­რუ­ლი მსმე­ლი

- სას­მელ­თან კარ­გი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს, მე მი­სი და­გე­მოვ­ნე­ბა უფ­რო მომ­წონს, ამი­ტომ ხში­რი მსმე­ლი არ ვარ. შე­იძ­ლე­ბა, ცო­ტა დავ­ლიო, მაგ­რამ გემ­რი­ე­ლად. ჩემს თავს კულ­ტუ­რულ მსმელს ვე­ძა­ხი. იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ 1-2 ჭი­ქა კარგ ღვი­ნოს სა­დილ­ზე სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ვირ­თ­მევ. კარ­გი კო­ნი­ა­კი და ვის­კიც მომ­წონს. ყო­ფი­ლა შემ­თხ­ვე­ვა, რო­ცა ბევ­რიც და­მი­ლე­ვია, ვიწ­რო წრე­ში თა­მა­დაც ვყო­ფილ­ვარ და კარ­გი თა­მა­დო­ბა გა­მი­წე­ვია (ი­ცი­ნის).

გეგ­მე­ბი თე­ატ­რ­ში

- "მთვრა­ლი ალუ­ბა­ლი" ისე­თი ან­შ­ლა­გით მი­დის, ბი­ლე­თე­ბი თით­ქ­მის არ იშო­ვე­ბა ხოლ­მე. კარ­გი სპექ­ტაკ­ლი გა­მო­ვი­და და მა­ყუ­რე­ბე­ლი დარ­ბა­ზი­დან აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბუ­ლი რომ გა­მო­დის, მსა­ხი­ო­ბის­თ­ვის ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, ჩვენც უფ­რო გვი­ხა­რია თა­მა­ში. "პა­ტა­რა უფ­ლის­წუ­ლის" თე­მა­ზე მო­ნოს­პექ­ტაკლს ვა­კე­თებ რე­ჟი­სორ ბე­სო კუპ­რე­იშ­ვილ­თან ერ­თად, ოღონდ "თი­თე­ბის თე­ატ­რი­დან" დამ­ხ­მა­რე მსა­ხი­ო­ბე­ბიც იქ­ნე­ბი­ან.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)