ა­ბა­ნო­თუბ­ნის მოჩ­ვე­ნე­ბა - "ქა­ლის აჩ­რდილ­მა ჩე­მი და გან­კურ­ნა"

"მე­ზობ­ლე­ბიც ხე­და­ვენ ქა­ლე­ბის აჩ­რდილს და ამას 60-ი­ან წლებ­ში მომ­ხდარ ტრა­გე­დი­ას უკავ­ში­რე­ბენ. ადი­დე­ბულ­მა მტკვარ­მა ჯე­ბი­რე­ბი გად­მო­ლა­ხა და გო­გირ­დის აბა­ნო და­ტ­ბო­რა, რა­საც დი­დი მსხვერ­პლი მოჰ­ყვა"

მ­ჯე­რად აბა­ნო­თუბ­ნის უც­ნა­უ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ხებ უნ­და გი­ამ­ბოთ. აქ მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი წლე­ბი­ა, მოჩ­ვე­ნე­ბებს ხე­და­ვენ. ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, რომ­ლის ვი­ნა­ო­ბა­საც მი­სი­ვე თხოვ­ნით ვერ და­ვა­სა­ხე­ლებთ, ამ­ტკი­ცებს, რომ სუ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ღა­მით აბა­ნო­თუ­ბან­ში და­დიან, მას ოჯახ­შიც სტუმ­რო­ბენ, მოჩ­ვე­ნე­ბე­ბი აქა­ურ რეს­ტორ­ნებ­სა და ქუ­ჩებ­შიც კი შე­უ­ნიშ­ნავთ...

- და­ახ­ლო­ე­ბით ღა­მის 4 სა­ა­თი იქ­ნე­ბო­და, რო­ცა მი­წის­ძვრის შეგ­რძნე­ბით გა­მეღ­ვი­ძა, ძა­ლი­ან შევ­შინ­დი, სახ­ლში ყვე­ლა ნივ­თი მოძ­რა­ობ­და, ჩე­მი დაც კი ჰო­რი­ზონ­ტა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხტო­და სა­წოლ­ზე და­ახ­ლო­ე­ბით 3 წუ­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში. ავ­დე­ქი, სა­ხე­ში გა­ვარ­ტყი და რა არ ვი­ღო­ნე, აზ­რზე მო­მეყ­ვა­ნა, მაგ­რამ ვერ გა­მო­ვაფ­ხიზ­ლე. ბო­ლოს, რომ ვე­ღა­რა­ფე­რი გა­ვაწყ­ვე, წყა­ლი შე­ვას­ხი და მაშინ კი წა­მოხ­ტა სა­წო­ლი­დან. ვი­ფიქ­რე, მა­ღა­ლი სიცხე ჰქონ­და, მაგ­რამ ამიხ­სნა, რომ სუ­ლებს ხე­დავს, რომ­ლე­ბიც ქუ­ჩა­შიც კი დაჰ­ყვე­ბი­ან. ამ­ბობს, რომ ერ­თი გარ­დაც­ვლი­ლი ადა­მი­ა­ნის სულს მუდ­მი­ვად ხე­დავს, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს, სად იქ­ნე­ბა - სა­საფ­ლა­ო­ზე, სახ­ლში თუ სტუმ­რად, წი­ნას­წარ აფ­რთხი­ლებს ჩემს დას, რა სა­შიშ­რო­ე­ბა ემუქ­რე­ბა. ერ­თხელ ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო ნა­თი­ა, ვე­რა­ფერს ვშვე­ლო­დით, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­მო­კეთ­და, გაგ­ვიკ­ვირ­და, რო­გორ მო­ა­ხერ­ხა ასე უცებ გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბა, მითხ­რა, იმ ქა­ლის მოჩ­ვე­ნე­ბა, რო­მელ­საც სის­ტე­მა­ტ­უ­რად ვხე­დავ, მო­ვი­და, ხე­ლები მო­მი­ჭი­რა ზურ­გზე და იმ­წამ­სვე კარ­გად გავ­ხდი­ო. ჩემს დას უთხ­რეს, რო­ცა სუ­ლებს ხე­დავ, უნ­და გა­მო­ე­ლა­პა­რა­კო და შე­გეშ­ვე­ბი­ა­ნო, სცა­და კი­დეც, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ცუ­დად გახ­და, მას შემ­დეგ თავს არი­დებს მათ­თან და­კონ­ტაქ­ტე­ბას.

- თქვენ ვე­რა­ფერს ხე­დავთ?

- მე უბ­რა­ლოდ ვგრძნობ, რომ სახ­ლში ვი­ღა­ცა­ა, ნე­ტავ იცო­დეთ, ამ დროს რო­გორ მცი­ვა. ვის აღარ მივ­მარ­თეთ - მა­მა­ო­ებს, ექ­სტრა­სენ­სებს, მაგ­რამ ჩემს დას მოჩ­ვე­ნე­ბა თავს არ ანე­ბებს. ერ­თხელ აბა­ნო­თუ­ბან­ში, ერ­თ-ერთ პრეს­ტი­ჟულ რეს­ტო­რან­ში ვი­ყა­ვით. ნა­თი­ამ მითხ­რა, რომ რეს­ტორ­ნის ერ­თ-ერთ კუთხ­ე­ში მი­ყუ­ჟუ­ლი იყო ქა­ლის უამ­რა­ვი ფან­ტო­მი, რომ­ლე­ბიც რეს­ტორ­ნი­დან თა­ვის დაღ­წე­ვას ცდი­ლობ­დნენ და ვერ გა­დი­ოდ­ნენ...

- რა­მეს უკავ­ში­რებთ ამ მოვ­ლე­ნებს?

- მე­ზობ­ლე­ბის­გა­ნაც მსმე­ნია მსგავ­სი ამ­ბე­ბი. ისი­ნიც ხე­და­ვენ ქა­ლე­ბის აჩ­რდილებს და ამას 60-ი­ან წლებ­ში მომ­ხდარ ტრა­გე­დი­ას უკავ­ში­რე­ბენ. ზუს­ტად არ მახ­სოვს, რო­მე­ლი წე­ლი იყო, ადი­დე­ბულ­მა მტკვარ­მა ჯე­ბი­რე­ბი გად­მო­ლა­ხა და გო­გირ­დის აბა­ნო მთლად და­იტ­ბო­რა, რა­საც დი­დი მსხვერ­პლი მოჰ­ყვა. ათე­უ­ლო­ბით ქა­ლი იმი­ტომ ვერ გა­მო­ვი­და აბა­ნო­დან, რომ სი­შიშ­ვლის შერ­ცხვა, სირ­ცხვილს დახ­რჩო­ბა არ­ჩი­ეს... სუ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც აბა­ნო­თუ­ბან­ში ბი­ნად­რო­ბენ, შე­საძ­ლოა სწო­რედ მა­შინ გარ­დაც­ვლი­ლი ქა­ლე­ბის სუ­ლე­ბი­ა.

თა­მარ ბო­ჭო­რიშ­ვი­ლი