პა­რო­დი­ის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი მა­მუ­კა ლო­მაშ­ვი­ლი იმ­დე­ნად გა­ი­ტა­ცა პა­რა­ნორ­მა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის გა­ჩხრე­კა-შე­მეც­ნე­ბამ, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს რა­დი­ო­ში ეზო­თე­რუ­ლი გა­და­ცე­მა და­ა­არ­სა, სა­დაც ყო­ველ კვი­რა ხვდე­ბო­და ამო­უც­ნო­ბი მოვ­ლე­ნე­ბის შემ­სწავ­ლელ მეც­ნი­ე­რებს, უფო­ლო­გებს, ეზო­თე­რი­კო­სებს, უცხო ცი­ვილ­ზა­ცი­ის სტუ­მარ­თა კონ­ტაქ­ტო­რებს, კლი­ნი­კურ სიკ­ვდილ­გა­მოვ­ლი­ლებს... მა­შინ­ვე გა­მიჩ­ნდა ეჭვი, რომ მა­საც ჰქონ­და შეხ­ვედ­რა ამო­უც­ნობ­თან.

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი როცა და­ვინ­ტე­რეს­დი ამო­უც­ნო­ბი მოვ­ლე­ნე­ბით, სიზ­მრის ახ­სნით, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბით... ჯერ კი­დევ ზღაპ­რე­ბი­დან შე­ვი­ტყვე, რომ არ­სე­ბობ­დნენ ბო­რო­ტი ჯა­დოქ­რე­ბი და კე­თი­ლი ფე­რი­ე­ბი, არ­სე­ბობ­და უჩინ­მა­ჩი­ნის ქუდი, რო­მელ­საც ყვე­ლას გაქ­რო­ბა შე­ეძ­ლო. ზღაპ­რი­დან ვირ­წმუ­ნე, რომ ნატ­ვრის თვა­ლით ყვე­ლა ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნა შე­საძ­ლე­ბე­ლია. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი დავ­რწმუნ­დი, რომ ზემგრძნო­ბი­ა­რე ადა­მი­ა­ნე­ბი ნამ­დვი­ლად არ­სე­ბო­ბენ, ვი­საც შე­უძ­ლია ას­ტრა­ლუ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბა, არ­სე­ბობს პა­რა­ლე­ლუ­რი სამ­ყა­რო, აჩ­რდი­ლე­ბი, მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზე­ბი და რაც მთა­ვა­რია, სამ­ყა­როს შე­მოქ­მე­დი, რო­მელ­საც ემორ­ჩი­ლე­ბა ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი ამ­ქვეყ­ნად. 4-5 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი, დედა ეზო­ში იყო ჩა­სუ­ლი, სახ­ლში მარ­ტო ვი­ყა­ვი, სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან გა­მო­გორ­და ბურ­თი და შე­მო­გორ­და ჩემს სა­ძი­ნე­ბელ­ში, რა­საც ახ­ლდა გარ­კვე­უ­ლი ხმა­უ­რი, არა­და, ოთახ­ში არა­ვინ იყო. მივ­ხვდი, რომ რა­ღაც უხი­ლავ­მა გა­მო­იწ­ვია ჩემი გა­ო­ცე­ბა ბურ­თის შე­მო­გო­რე­ბით. ჩემი აღ­მო­ჩე­ნა დე­და­საც გა­ვან­დე, მაგ­რამ ამა­ზე არა­ვის გა­უ­მახ­ვი­ლე­ბია ყუ­რა­დღე­ბა, რად­გან ეს ფაქ­ტი ბავ­შვის ფან­ტა­ზი­ად ჩათ­ვა­ლეს, მე კი ჯი­უ­ტად მჯე­რო­და, რომ არ­სე­ბობს უჩინ­მა­ჩი­ნი, რო­მელ­საც შე­უძ­ლია, თა­ვის ძა­ლა­სა და არ­სე­ბო­ბა­ში და­მარ­წმუ­ნოს და მარ­წმუ­ნებ­და კი­დეც ყო­ველ­თვის. მაქვს ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ინ­ტუ­ი­ცია, რო­მე­ლიც არა­სო­დეს მღა­ლა­ტობს. ზე­ძა­ლა მაწ­ვდის ინ­ფორ­მა­ცი­ას სა­კუ­თარ აწ­მყო­სა და მო­მა­ვალ­ზე, ასე­ვე იმ ადა­მი­ან­თა შე­სა­ხებ, ვი­საც ვე­სა­უბ­რე­ბი. რამ­დე­ნი­მე კვი­რით ადრე ვგრძნობ იმ ადა­მი­ა­ნის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას, ვინც ადრე უნდა გა­ემ­გზავ­როს. შე­საძ­ლოა, როცა მე მას ვხე­დავ მა­რა­დი­სო­ბის ქვეყ­ნის­კენ მი­მა­ვალს, სა­სიკ­ვდი­ლო არა­ფე­რი სჭირს, ჯან­მრთე­ლა­დაც არის და სი­ცო­ცხლის ეშხში­ცაა შე­სუ­ლი, მაგ­რამ მის დღე­მოკ­ლე­ო­ბას ყო­ველ­თვის ვგრძნობ. ძა­ლი­ან მინ­და, ჩემ­ში ეს უნა­რი ჩა­ვახ­შო, მაგ­რამ ვერ ვა­ხერ­ხებ. ასე­ვე, ვგრძნობ თუნ­დაც უცხო ქა­ლაქ­ში, როცა ამა თუ იმ სა­დარ­ბა­ზო­დან ცხე­დარს გა­მო­ას­ვე­ნე­ბენ. ექ­სპე­რი­მენ­ტის­თვის რამ­დენ­ჯერ­მე გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ რო­მე­ლი­მე კორ­პუ­სის წინ და მარ­თლაც და­წყე­ბუ­ლა პრო­ცე­სია.

- გარ­დაც­ვლი­ლის სამ­ყო­ფელს რა ნიშ­ნით ცნობთ?

- სუ­ნით... ვერ გად­მოგ­ცემთ, ეს არ არის უსი­ა­მოვ­ნო სუნი, მაგ­რამ სა­ხელს ვერ ვარ­ქმევ კონ­კრე­ტუ­ლად, რას ჰგავს ის სუნი, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც ვგრძნობ გარ­დაც­ვლი­ლის სი­ახ­ლო­ვეს.

- ცნო­ბი­ლია, რომ რამ­დე­ნი­მე წლის წი­ნათ ავად იყა­ვით და ექი­მე­ბი დი­აგ­ნოზს ვერ გის­ვამ­დნენ, მა­შინ შენც ხომ არ აღ­მოჩ­ნდი მიღ­მი­ერ სამ­ყა­რო­ში?

- ძა­ლი­ან მძი­მედ ვი­ყა­ვი, ახ­ლობ­ლე­ბი სა­ში­ნელ პა­ნი­კა­ში ჩა­ვარ­დნენ, ყვე­ლას ვამ­შვი­დებ­დი, რომ ცუდი არა­ფე­რი და­მე­მარ­თე­ბო­და. კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი არ გა­მო­მიც­დია, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯერ­მე ხილ­ვით ვნა­ხე მა­რა­დი­სო­ბის­კენ მი­მა­ვა­ლი ლა­ბი­რინ­თე­ბი, სა­ა­ქაო სა­ზღვარ­საც გავ­ცდი და სა­ზღვრე­ბიც გა­ვი­ა­რე.

- და რა ნა­ხეთ?

- სა­მუ­და­მო გან­სას­ვე­ნე­ბე­ლი, ზე­ცი­უ­რი ქვე­ყა­ნა, არა­მი­წი­ე­რი სი­ლა­მა­ზე, ხი­ლუ­ლი სამ­ყა­როს­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი.

- ნაც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი თუ ნა­ხეთ?

- არა, იმ­ქვეყ­ნად ნაც­ნო­ბე­ბი არ მი­ნა­ხავს, ვნა­ხე ძი­რი­თა­დად ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბი და ზე­ბუ­ნებ­რი­ვი არ­სე­ბე­ბი, ან­გე­ლო­ზე­ბი, წმინ­და­ნე­ბიც, ეკ­ლე­სი­ის მსა­ხუ­რე­ბი, ბე­რე­ბი და მო­ნაზვნე­ბი შავი სა­მო­სე­ლით არ იყ­ვნენ შე­მო­სი­ლი, ეც­ვათ ღია შინ­დის­ფე­რი, მე­წა­მუ­ლი და თეთ­რი.

- რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნი თუ და­გე­ლა­პა­რა­კათ?

- ერთ წმინ­დან­ში ღვთის­მშო­ბე­ლი მა­რი­ა­მი შე­ვი­ცა­ნი, თქმით არა­ფე­რი უთ­ქვამს, მაგ­რამ ისე­თი მო­წყა­ლე თვა­ლით შე­მომ­ხე­და, რომ ვიგ­რძე­ნი ტკი­ვი­ლი წარ­სულს ჩაჰ­ბარ­დე­ბო­და. მარ­თლაც, მე­ო­რე დღეს­ვე წა­მოვ­დე­ქი სა­წო­ლი­დან და ავად­მყო­ფო­ბაც და­მა­ვი­წყდა. სი­სუს­ტე ძა­ლამ შეც­ვა­ლა, რამ­დე­ნი­მე დღე­ში კი სცე­ნა­ზე გას­ვლაც შევ­ძე­ლი.

- გინ­დათ თქვათ, რომ რწმე­ნამ გა­და­გარ­ჩი­ნათ?

- მხო­ლოდ და მხო­ლოდ რწმე­ნამ და და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბით აზ­როვ­ნე­ბამ.

- დე­მო­ნუ­რი ძა­ლე­ბი არ გი­ნა­ხავთ ას­ტრალ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას?

- ას­ტრალ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას არა, ვნა­ხე ხი­ლულ სამ­ყა­რო­ში.

- რო­გორ?

- სხვა­თა შო­რის, "და­მა­ვო­იც" ხში­რად მე­თა­მა­შე­ბა. ჯერ კი­დევ მე-7 კლას­ში ვი­ყა­ვი, ჩემი დახ­რჩო­ბა რომ სცა­და. ჯერ ფე­ხის ხმა გა­ვი­გო­ნე, შემ­დეგ კა­რის შე­მო­ღე­ბის ხმა, გა­ვე­დი კარ­თან და არა­ვინ იყო, შე­მო­ვე­დი, ისევ გა­ვი­გე კა­რის ხმა, ისევ გა­ვე­დი, სი­ცი­ლის ხმა გა­ვი­გო­ნე, ეშ­მა­კი­სე­უ­ლი ხარ­ხა­რი, რა­საც მოჰ­ყვა ყელ­ში წა­ჭე­რა უხი­ლა­ვი ხე­ლის­გან, მინ­დო­და დაყ­ვი­რე­ბა, რომ მშვე­ლე­ლი გა­მომ­ჩე­ნო­და, მაგ­რამ ხმას ვერ ვი­ღებ­დი. გა­და­ვი­წე­რე პირ­ჯვა­რი და და­ვი­წყე აზ­რობ­რი­ვად გუ­ნე­ბა­ში "მა­მაო ჩვე­ნოს" წა­კი­თხვა. რო­გორც კი ლოც­ვა და­ვი­წყე და ჩა­ვამ­თავ­რე, უხი­ლავ­მა ხელი შე­მიშ­ვა, კვლავ გა­ვი­გე კა­რის გა­ჯა­ხუ­ნე­ბა. ამ პე­რი­ოდ­ში არა­სო­დეს მქო­ნია მარ­ხვის გა­მოც­დი­ლე­ბა, იმ ღა­მეს მე­სიზ­მრა, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მე­მარ­ხუ­ლა, დავ­სწრე­ბო­დი წირ­ვა-ლოც­ვას და მი­მე­ღო ზი­ა­რე­ბა.

- ვიცი, რომ მრა­ვა­ლი უცხო ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის სტუ­მარ­თა კონ­ტაქ­ტორს შეხ­ვედ­რი­ხართ, თქვენ თვი­თო­ნაც თუ გი­ნა­ხავთ ამო?

- მი­ნა­ხავს ამო­ცუ­ნო­ბი მფრი­ნა­ვი ობი­ექ­ტი, ზუს­ტად სამ­ჯერ. სწო­რედ ისე­თი ფორ­მის, რო­გო­რიც კონ­ტაქ­ტო­რებს აღუ­წე­რი­ათ ჩემ­თან სა­უბ­რი­სას. სხვა­თა შო­რის, როცა ამო და­მი­ნა­ხავს, გვერ­დით მე­გობ­რე­ბი მყო­ლია და მა­თაც და­უ­ნა­ხავთ. ერთხელ ზე­და­ზენ­ზე ვნა­ხე, ერთხელ - სა­გუ­რა­მო­ში, ერთხე­ლაც - თბი­ლის­ში. აქვე უნდა აღ­ვნიშ­ნო, რომ ამო-ს გა­მო­ჩე­ნა ჩემს თვალ­წინ და კონ­ტაქ­ტორ­თან სტუმ­რო­ბის პე­რი­ო­დი ერთხელ ზუს­ტად და­ემ­თხვა ერ­თმა­ნეთს. სა­გუ­რა­მო­ში და­ვა­ფიქ­სი­რე მისი გა­მო­ჩე­ნის თვე, რი­ცხვი და სა­ა­თი. ჩემს გა­ო­ცე­ბას სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და, როცა ერ­თმა კონ­ტაქ­ტორ­მა მე­ო­რე დღეს ჩემ­თან და­რე­კა და ამო­უც­ნობ სტუ­მარ­თა შე­სა­ხებ მი­ამ­ბო. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩვენ ერ­თსა და იმა­ვე დღეს და­ვი­ნა­ხეთ მრგვა­ლი ხო­მალ­დი.

- რას ამ­ბო­ბენ, რა­ტომ ვცდი­ლობთ თქვენ­თან კონ­ტაქტსო?

- მე არა ვარ უფო­ლო­გი და მათ­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აზრი მაქვს, მე მათ დე­მო­ნურ ძა­ლე­ბად მივჩ­ნევ, თუმ­ცა კონ­ტაქ­ტო­რე­ბი ამ­ტკი­ცე­ბენ, რომ ისი­ნი კე­თი­ლი საქ­მე­ე­ბის სა­კე­თებ­ლად მო­ვიდ­ნენ, რომ ჩვენ მათ­თან შე­და­რე­ბით გა­ნუ­ვი­თა­რე­ბე­ლი ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ვართ. ისი­ნი ცდი­ლო­ბენ, ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სიძ­ნე­ლე­ებ­ში დაგ­ვეხ­მა­რონ. სხვა­თა შო­რის ისე­თი სტუმ­რე­ბიც მყავ­დნენ რა­დი­ო­ში, რომ­ლე­ბიც ამ­ტკი­ცებ­დნენ, რომ "უცხო სტუმ­რე­ბი" მათ ოჯა­ხებ­ში სტუმ­რო­ბენ პე­რი­ო­დუ­ლად, მათ გვერ­დით სა­უბ­რო­ბენ და ვახ­შმო­ბენ, თუმ­ცა ყვე­ლა­ფერს არ მი­ირ­თმე­ვენ და არც ენობ­რი­ვი ბა­რი­ე­რი არ­სე­ბობს სტუ­მარ-მას­პინ­ძელს შო­რის, რად­გან ისი­ნი ტე­ლე­პა­ტი­უ­რად სა­უბ­რო­ბენ. სხვა­თა შო­რის, კონ­ტაქ­ტორ­თა შო­რის ბავ­შვე­ბიც იყ­ვნენ, რომ­ლებ­საც არა­ნა­ი­რად არ ექ­ნე­ბო­დათ იმ­ხე­ლა ფან­ტა­ზია სტუმ­რე­ბის ჩაც­მუ­ლო­ბა და მათ­გან მო­ყო­ლი­ლი ამ­ბე­ბი რომ შე­ე­თხზათ. ყვე­ლა­ზე საკ­ვირ­ვე­ლი კი ის არის, რომ ბავ­შვებს ეკონ­ტაქ­ტე­ბოდ­ნენ უცხო სტუმ­რე­ბი და არ ეჩ­ვე­ნე­ბოდ­ნენ მშობ­ლებს. ასე­თი ბავ­შვე­ბი დაჰ­ყავ­დათ სა­მე­დი­ცი­ნო გა­მოკ­ვლე­ვებ­ზე, ფსი­ქო­ლო­გებ­თან კონ­სულ­ტა­ცი­ებ­ზე, მაგ­რამ და­დას­ტურ­და, რომ მათი ყვე­ლა მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ნორ­მა­ში იყო და ბავ­შვე­ბი არა­ფერს იგო­ნებ­დნენ. პირ­ველ ხა­ნებ­ში ში­შით შეხ­ვდნენ არა­მი­წი­ერ სტუმ­რებს, შემ­დეგ კი ქვეც­ნო­ბი­ე­რად ელოდ­ნენ კი­დეც მათ გა­მო­ჩე­ნას.

- რა შე­იც­ვა­ლა ამ ბავ­შვებ­ში "უცხოპ­ლა­ნე­ტელ­თა" გაც­ნო­ბის შემ­დეგ?

- ბევრში არა­ფე­რი, მაგ­რამ იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ამ­ტკი­ცებ­დნენ, რომ მათ­მა უც­ნა­ურ­მა სტუმ­რო­ბამ მათ­ში ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი გა­აღ­ვი­ვა.

- მა­გა­ლი­თად?

- ვი­ღა­ცა ხატ­ვის ნი­ჭით და­ჯილ­დოვ­და უეც­რად, ვი­ღა­ცამ სამ­კურ­ნა­ლო რე­ცეპ­ტე­ბი ის­წავ­ლა და დი­აგ­ნოს­ტი­კის უნა­რი მი­ი­ღო, უფო­ლო­გია ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ უფო­ლო­გის სათ­ქმელს მე ვერ ვი­ტყვი, ამი­ტომ ჩემი გა­და­ცე­მის სტუ­მარ­თა მო­ნა­ყო­ლის შე­სა­ხებ კო­მენ­ტარს ყო­ველ­თვის უფო­ლო­გი აკე­თებ­და, თა­ლეს შო­ნი­ას ვაჟი - ერეკ­ლე შო­ნია, რო­მე­ლიც ასე­ვე იყო ხოლ­მე კონ­ტაქ­ტორ­თა პა­რა­ლე­ლუ­რად ჩემი გა­და­ცე­მის სტუ­მა­რი.

- ვინ­მეს უც­ნა­უ­რი თავ­გა­და­სავ­ლის მოწ­მეც ხომ არ გამ­ხდარ­ხართ?

- ჩემს გა­და­ცე­მა­ში სტუმ­რად მყავ­და ერთი ზემგრძნო­ბი­ა­რე ადა­მი­ა­ნი, მოხ­და ისე, რომ ჩვენ ერ­თად წა­ვე­დით მან­ქა­ნით წე­რე­თელ­ზე. უცებ მან­ქა­ნა გა­ა­ჩე­რა და რამ­დე­ნი­მე წუთი გაქ­ვა­ვე­ბუ­ლი­ვით იყო, შე­მე­შინ­და, რად­გან ჩემს არც ერთ შე­კი­თხვა­ზე არ რე­ა­გი­რებ­და. ჩემ გვერ­დით იჯდა გაქ­ვა­ვე­ბუ­ლი "ძეგლი", და­ახ­ლო­ე­ბით ასე იყო 7-8 წუთი, მე მა­ნამ­დე ენად გა­ვიკ­რი­ფე, თუმ­ცა ამა­ოდ. მან­ქა­ნის გა­ჩე­რე­ბი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 10-12 წუთ­ში მო­ვი­და გონ­ზე და მი­თხრა, რაც შე­ემ­თხვა.

- რა შე­ემ­თხვა?

- წარ­სულ­ში დაბ­რუნ­და, სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში და ის სუ­რა­თი და­ი­ნა­ხა, რაც იმ ად­გი­ლას ხდე­ბო­და გა­სულ სა­უ­კუ­ნე­ებ­ში. ადა­მი­ა­ნე­ბი და­დი­ოდ­ნენ ფა­ე­ტო­ნით, ჩიხ­ტი­კო­პე­ბი­თა და ძვე­ლი ქარ­თუ­ლი სა­მო­სით. მა­მა­კა­ცე­ბი - ზოგი ჩი­ნოვ­ნი­კის მუნ­დი­რით, ზო­გიც - მისი წო­დე­ბის­თვის შე­სა­ფე­რი­სი მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი ტა­ნი­სა­მო­სით. მა­ღა­ზი­ე­ბის ნაც­ვლად იყო ძვე­ლი დუქ­ნე­ბი, ბრძო­ლი­სა და შრო­მის ია­რაღ­თა სამ­ჭედ­ლო­ე­ბი. ერთი სი­ტყვით, სულ სხვა ად­გი­ლად გა­და­იქ­ცა რამ­დე­ნი­მე წუ­თით წე­რეთ­ლის გამ­ზი­რი. ვერც მან და ვერც მე ვერ ავ­ხსე­ნით, რას ნიშ­ნავ­და ეს ანო­მა­ლია.

- კი­დევ რას მე­ტყვით თქვენს უც­ნა­ურ ნიჭ­ზე?

- კარ­გი იქ­ნე­ბა, არ მქონ­დეს ეს ნიჭი, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნის და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე ვა­ტყობ, უნდა მქონ­დეს თუ არა მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ზოგ­ჯერ არ ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას ამ ინ­ტუ­ი­ცი­ას და მას­ზე კარ­გს ვფიქ­რობ, კონ­ტაქ­ტში შევ­დი­ვარ, მაგ­რამ მალე ირ­კვე­ვა, რომ მარ­თა­ლი ვი­ყა­ვი და ამ ადა­მი­ა­ნის­გან თავი შორს უნდა და­მე­ჭი­რა. ტე­ლე­პა­ტი­უ­რა­დაც ვურ­თი­ერ­თობ ადა­მი­ა­ნებ­თან. მე მგო­ნი, ახალ­სა და გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს გიყ­ვე­ბით, ყვე­ლა ადა­მი­ან­შია ეს იდუ­მა­ლი ნიჭი. რაც უფრო მე­ტად ვაკ­ვირ­დე­ბი ამო­უც­ნო­ბი მოვ­ლე­ნე­ბის შეც­ნო­ბას, მით უფრო ვა­ღი­ა­რებ ცნო­ბი­ლი ფი­ლო­სო­ფო­სის ფორ­მუ­ლი­რე­ბას. მე ვიცი ის, რომ მე არა­ფე­რი არ ვიცი, რად­გან ღმერ­თის­გან შექ­მნი­ლი სამ­ყა­რო უამ­რავ სა­ი­დუმ­ლო ცოდ­ნას ინა­ხავს და გვიმ­ხელს მხო­ლოდ იმას, რისი ცოდ­ნაც აუ­ცი­ლებ­ლად გვჭირ­დე­ბა.

მაია ია­სეშ­ვი­ლი

გა­ზე­თი "ქრო­ნი­კა"