თე­ატრმ­ცოდ­ნე, მე­ი­გა­ვე, ლექ­ტო­რი, ტელე-რა­დი­ო­წამ­ყვა­ნი და კი­დევ არა­ერ­თი მხრივ და­საქ­მე­ბუ­ლი ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გა­სულ შე­მოდ­გო­მა­ზე და­ქორ­წინ­და, თუმ­ცა მისი გა­ბედ­ნი­ე­რე­ბის შე­სა­ხებ კარ­გა ხანს ვე­რა­ფერს გა­ვი­გებ­დით (წყვი­ლი ქორ­წი­ლის ღა­მეს, სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში სა­ბერ­ძნეთ­ში გა­ემ­გზავ­რა), რომ არა ნა­ნი­კო ხა­ზა­რა­ძის ოპე­რა­ტი­უ­ლო­ბა და მო­ხერ­ხე­ბუ­ლო­ბა: ის პირ­და­პირ ქორ­წი­ლი­დან, ონ­ლა­ინ­რე­ჟიმ­ში "ფე­ის­ბუ­კის" სა­კუ­თარ გვერ­დზე ტვირ­თავ­და ქორ­წი­ლის ფო­ტო­ებ­სა და ვი­დე­ოს.

- ცო­ლის შერ­თვის ამ­ბა­ვი და ქორ­წი­ლი რა­ტომ გა­ა­სა­ი­დუმ­ლოე?

- სა­კუ­თარ თავს არ მი­ვიჩ­ნევ ისეთ პერ­სო­ნად, რომ დავ­დგე და ვი­ლა­პა­რა­კო იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­გორ შე­მიყ­ვარ­და და გა­ვი­ცა­ნი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ცხოვ­რე­ბა და­ვუ­კავ­ში­რე... თან, ჩემს ცოლ­საც (თეკ­ლა კოს­ტა­ვა) არ უყ­ვარს ზედ­მე­ტი აქ­ტი­უ­რო­ბა და ამ ყვე­ლა­ფერს თავს არი­დებს, წყნა­რად ყოფ­ნა ურ­ჩევ­ნია. ის "თი­ბი­სი" ბან­კში მუ­შა­ობს.

- მის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, შენ ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ხარ.

- დიახ და ერ­თმა­ნეთს ვავ­სებთ... მას მერე, რაც ცოლი მო­ვიყ­ვა­ნე, მივ­ხვდი, რომ ოჯა­ხის ფასი არა­ფე­რია. აბა, რა სჯო­ბია იმას, რო­დე­საც შენ­ზე ზრუ­ნა­ვენ, რო­დე­საც სახ­ლში მის­ვლა გი­ხა­რია?! მე­გობ­რე­ბი მე­ხუმ­რე­ბი­ან, - სა­კუ­თა­რი თა­ვის პა­ტი­ვის­მცე­მე­ლი ხარო. ვფიქ­რობ, თუ შენს თავს პა­ტივს არ სცემ, ცხოვ­რე­ბა გა­გი­ჭირ­დე­ბა.

- მოკ­ლედ, შენ­მა "ეგომ" "რღვე­ვა" გა­ნი­ცა­და?

- კი, ის თან­და­თან ირ­ღვე­ვა და "წელ­შიც გა­ტყდა" (იცი­ნის). მას თუ რამე და­ე­ჭი­დე­ბო­და, არ მე­გო­ნა. ოჯა­ხი მო­მე­რია.

- ე.ი. შე­იც­ვა­ლე...

- ახლა შინ ყო­ველ­თვის ადრე მივ­დი­ვარ, ადრე კი სა­ღა­მო­ო­ბით რა­ღაც კონ­ცერ­ტებ­ზე, სა­ღა­მო­ებ­ზე წას­ვლით ვირ­თობ­დი თავს. ასე­ვეა ჩემი თეკ­ლაც: სამ­სა­ხუ­რი­დან შინ მო­იჩ­ქა­რის. ორი­ვეს გვსი­ა­მოვ­ნებს და გვი­ხა­რია, როცა სტუმ­რე­ბი და მე­გობ­რე­ბი ჩვენ­თან მო­დი­ან... გა­მი­მარ­თლა, რომ თე­ატ­რი ჩემს ცოლ­საც უყ­ვარს. როცა გა­ვი­ცა­ნი, პირ­ვე­ლად თე­ატ­რში დავ­პა­ტი­ჟე, ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი, მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მო­ე­წო­ნე­ბო­და თუ არა სპექ­ტაკ­ლი.

- ისე, თეკ­ლა რო­გორ და სად გა­ი­ცა­ნი?

- ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა: კახა მი­ქი­აშ­ვილ­მა, ნი­კუ­შა და ირაკ­ლი ფორჩხი­ძე­ებ­მა და­მი­რე­კეს, - ერთ-ერთ კა­ფე­ში ვსხედ­ვართ და მო­დიო. მი­ვე­დი. გვერ­დით მა­გი­დას­თან ირაკ­ლი ფორჩხი­ძის მე­გობ­რე­ბი ის­ხდნენ. მათ­გან ერთ-ერთი გოგო ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მისი ღი­მი­ლით, გა­მო­ხედ­ვით, საქ­ცი­ე­ლით მა­შინ­ვე მო­ვი­ხიბ­ლე და იმ დღის შემ­დეგ გა­და­ვე­კი­დე. მას­თან და­ახ­ლო­ე­ბა ისე მო­ვინ­დო­მე, რომ თავ­ბრუ და­ვახ­ვიე. ვერ გე­ტყვი, რომ ჩემს ბა­დე­ში მა­ლე­ვე გა­ეხ­ვია, ცოტა მაწ­ვა­ლა (იცი­ნის). ეს ყვე­ლა­ფე­რი ახლა კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა.

- მისი გუ­ლის მო­სა­გე­ბად მა­ინც, რას აკე­თებ­დი?

- ერთხელ სამ­სა­ხუ­რი­დან ქუ­თა­ის­ში წა­ვი­და და იქაც კი გა­ვე­კი­დე... სა­ერ­თოდ, ვიდ­რე რა­ღა­ცას გა­ვა­კე­თებ, დიდ­ხანს ვფიქ­რობ, საქ­მის აწონ-და­წონ­ვა მიყ­ვარს, მაგ­რამ თეკ­ლა ახ­ლოს რომ გა­ვი­ცა­ნი, მისი ბევ­რი თვი­სე­ბა და­ემ­თხვა ჩემ­სას და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია. მინ­და, მეც მის­ნა­ი­რი ვიყო.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- ჯერ არ მახ­სოვს, ვინ­მე­ზე ცუდი ეთ­ქვას. რა­ღა­ცებ­ზე მაღ­ლა დგას... მარ­თა­ლია, პრო­ფე­სი­უ­ლად სხვა­დას­ხვა ინ­ტე­რე­სი გვაქვს, სხვა სფე­რო­დან არის, სა­ბან­კო-სა­ფი­ნან­სო გან­ხრით აქვს გა­ნათ­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მისი სფე­რო მეც მა­ინ­ტე­რე­სებს და რო­გორც გი­თხა­რი, მა­საც უყ­ვარს თე­ატ­რი. ისე, თე­ატ­რის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ჩემი წყა­ლო­ბით რომ ჩა­ი­ხე­და, რა­ღა­ცებ­ზე კი შე­ეც­ვა­ლა წარ­მოდ­გე­ნა. მა­გა­ლი­თად, მიხ­ვდა, რომ კუ­ლი­სებ­ში ადა­მი­ა­ნებს სულ სხვა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი აქვთ... სხვა­თა შო­რის, ვიდ­რე გა­ვიც­ნობ­დი, სა­ხე­ლი და გვა­რი - "ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე" გა­გო­ნი­ლიც არ ჰქონ­და ანუ არ მიც­ნობ­და. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, ამას იმი­ტომ ამ­ბობ­და, რომ იპ­რან­ჭე­ბო­და, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, არ იტყუ­ე­ბო­და. არ მიც­ნობ­და - არც ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვუ­ნა­ხავ­ვარ, არც რა­დი­ო­ში მო­უს­მე­ნია ჩემი ხმა და არც პრე­სა­ში წა­უ­კი­თხავს ჩემი ინ­ტერ­ვიუ.

- როცა გა­ი­გო, რო­გო­რი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ, რა თქვა?

- თეკ­ლას­თვის ამას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. ვფიქ­რობ, ის უფრო მე­ტად გა­ა­ხა­რებ­და, თუ მისი ქმა­რი ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ასე ხში­რად არ გა­მოჩ­ნდე­ბო­და. ცოტა უხერ­ხუ­ლია მე­უღ­ლეს რომ აქებ, მაგ­რამ თეკ­ლას ყვე­ლა­ფერ­ში ზო­მი­ე­რე­ბა უყ­ვარს, ის სა­ოც­რად მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია.

- შენი მშობ­ლე­ბი რო­გორ შეხ­ვდნენ შენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას?

- მი­თხრეს, - მთა­ვა­რია, შენ მოგ­წონ­დე­სო. დე­დამ თეკ­ლას არ­სე­ბო­ბა რომ შე­ი­ტყო, სარ­ძლოს შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­სა­პო­ვებ­ლად ცნო­ბა­თა ბი­უ­რო­ში ნამ­დვი­ლად არ წა­სუ­ლა. მოკ­ლედ, მშობ­ლე­ბი მენ­დო­ბი­ან და რო­გორც გა­ირ­კვა, თურ­მე სან­დო ბი­ჭიც ვყო­ფილ­ვარ. ახლა ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან.

- ქორ­წი­ლის შემ­დეგ, რო­გორც მახ­სოვს, სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში სა­ბერ­ძნეთ­ში გა­ემ­გზავ­რეთ.

- სა­ბერ­ძნეთ­ში არის კუნ­ძუ­ლი სან­ტო­რი­ნი, სა­დაც ნამ­დვი­ლი სა­მო­თხეა. ზღაპ­რუ­ლად და­ვის­ვე­ნეთ და გა­ვერ­თეთ. იქ ერ­თმეტ­რი­ა­ნი ქუ­ჩე­ბია და ტრან­სპორ­ტად მხო­ლოდ ვირს იყე­ნე­ბენ. გარ­შე­მო აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სი­თეთ­რეა და შე­ნო­ბე­ბი ლურ­ჯი სა­ხუ­რა­ვით არის გა­და­ხუ­რუ­ლი. იმ სას­ტუმ­როს ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ, სა­დაც ჩვენ დავ­ბი­ნავ­დით, გვი­თხრა, რომ მხო­ლოდ თეთ­რი ტან­საც­მე­ლი ჩაგ­ვეც­ვა, რად­გა­ნაც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი­სა და რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის სას­ტუმ­რო ყო­ფი­ლა... და­ვის­ვე­ნეთ, ვი­ხა­ლი­სეთ და ბო­ლოს, როცა ათე­ნი­დან თბი­ლის­ში უნდა გად­მოვფრე­ნი­ლი­ყა­ვით, გვი­თხრეს: ვინ მოგ­ცათ ეს ბი­ლე­თი? აქ ათე­ნი-თბი­ლი­სი კი არა, ათე­ნი-სან­ტო­რი­ნი წე­რი­აო. ავ­ნერ­ვი­ულ­დით. მერე გვი­თხრეს: იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, სა­დაც თქვენ გინ­დათ გამ­გზავ­რე­ბა, ერთი გემი 20 კუნ­ძუ­ლის გავ­ლით გამ­თე­ნი­ი­სას გა­დის და მაგ დროს მო­დი­თო. მი­ვე­დით და რას ვხე­დავთ? გემი კი არა, რა­ღაც პა­ტა­რა, სა­ში­ნე­ლი იახ­ტა იყო, რომ­ლი­თაც სოფ­ლის ხალ­ხს თხე­ბი, ცხვრე­ბი, ქათ­მე­ბი და რა­ღაც პრო­დუქ­ტი გა­დაჰ­ქონ­დათ. სხვა რა გზა გვქონ­და და 14 სა­ა­თი იმ "გემ­ზე" ყოფ­ნით და­ვი­ტან­ჯეთ, მაგ­რამ ახლა ის ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა.

- ასეთ გა­უ­გებ­რო­ბა­ში რა­ტომ აღ­მოჩ­ნდით?

- იმი­ტომ, რომ ერთ-ერთ ტუ­რის­ტულ კომ­პა­ნი­ა­ში ვი­ღაც აფე­რისტ გო­გოს გა­და­ვე­ყა­რე. ის კი არა, მისი წყა­ლო­ბით, ჯერ კი­დევ სა­ქარ­თვე­ლო­ში "შე­ვე­ჯა­ხე" აფე­რას. ჩვენ­თან ერ­თად ვი­საც უნდა ემ­გზავ­რა, ის ადა­მი­ა­ნე­ბი აე­რო­პორ­ტში დარ­ჩნენ, რად­გან მათი ბი­ლე­თე­ბის ფული გა­დახ­დი­ლი არ იყო. მოკ­ლედ, მა­შინ გა­დავ­რჩი, მაგ­რამ ასეთ "სი­ურპრიზს" სა­ბერ­ძნეთ­ში ყოფ­ნი­სას ვერ ავ­ცდი.

- ვიცი, რომ შენ და თეკ­ლა ცალ­კე, მშობ­ლე­ბის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რობთ. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს ვინ აგ­ვა­რებს?

- ჩემი ცოლი... სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი კარ­გად გა­მოს­დის, "კარ­გი ხელი" აქვს, იცის გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა და თან­და­თან, რა­ღა­ცებს კი­დევ სწავ­ლობს. მე ათას­ში ერთხელ, სტუ­მა­რი თუ მოვა, რა­ღა­ცებს ჩე­მე­ბუ­რად "ჩა­ვა­ტა­რებ" ხოლ­მე.

- "იმედ­ში" "კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი დუ­ე­ლით" დაბ­რუნ­დი. მარ­თლა გემ­რი­ე­ლია ის კერ­ძე­ბი, რომ­ლებ­საც შენი სტუმ­რე­ბი ამ­ზა­დე­ბენ?

- კი, ძი­რი­თა­დად გემ­რი­ელ კერ­ძებს ამ­ზა­დე­ბენ. სა­მო­მავ­ლოდ, იდეა მაქვს, რეს­ტო­რა­ნი გავ­ხსნა, რად­გა­ნაც გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა მეც მე­ხერ­ხე­ბა (იცი­ნის).

- ისე, ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, გე­ტყო­ბა, რომ კო­მერ­ცი­უ­ლი ნი­ჭიც გაქვს...

- ვერ ვი­ტყვი, რომ არ მაქვს. ახლა რამ­დე­ნი­მე ამ­ბა­ვი გა­მახ­სენ­და და მო­გიყ­ვე­ბი: სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, როცა მე და მა­მა­ჩე­მი ზო­ო­პარკში წა­ვე­დით. იქ მი­სუ­ლებ­მა ვნა­ხეთ, რომ ძვე­ლი ატ­რაქ­ცი­ო­ნე­ბის დე­მონ­ტა­ჟი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. მი­ვე­დი ხე­ლოს­ნებ­თან და ვკი­თხე, - ამ მოხ­სნილ სა­ქა­ნე­ლებს არ გა­ყი­დით-მეთ­ქი? თუ ვინ­მე წა­ი­ღებს, სა­მას ლა­რად მივ­ცემ­თო. იმ დრო­ის­თვის ბა­ბუ­ის და­ტო­ვე­ბუ­ლი ფული მქონ­და და 4 უზარ­მა­ზა­რი ნავი-სა­ქა­ნე­ლა ვი­ყი­დე. მერე მას მე­თუ­ნუ­ქემ და მღე­ბავ­მა ხელი შე­ავ­ლეს, ბავ­შვებ­მა - მე, ჩემ­მა დამ, ჩემ­მა ბი­ძაშ­ვი­ლებ­მა ნა­ვებს ლა­მა­ზი ყვა­ვი­ლე­ბი მი­ვა­ხა­ტეთ, ფიც­რე­ბიც გა­მო­ვუც­ვა­ლეთ და ნა­ვე­ბი სა­ირ­მე­ში გავ­გზავ­ნეთ. მოკ­ლედ, ეს იყო ჩემი პირ­ველი ბიზ­ნე­სი: იქ ად­გი­ლობ­რი­ვი ოჯა­ხიც და­საქმდა, რად­გა­ნაც ბავ­შვებს "აკა­ტა­ვებ­და" და თვე­ში ამ საქ­მი­დან მეც მქონ­და რა­ღაც შე­მო­სა­ვა­ლი. ამით იმის თქმა მინ­და, რომ სკო­ლის ასა­კი­დან მაქვს სა­კუ­თა­რი ჯი­ბის ფული.

შემ­დეგ ასე­თი რამ მოხ­და: თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, მშობ­ლებ­მა სა­ჩუ­ქა­რი გა­მი­კე­თეს და და­სას­ვე­ნებ­ლად ან­ტა­ლი­ა­ში გა­მიშ­ვეს. იქ სას­ტუმ­როს დი­რექ­ტორ­მა ახ­ლოს რომ გა­მიც­ნო, მი­თხრა: გა­ტყობ, ბევრ ადა­მი­ანს იც­ნობ. ჩა­მო­იყ­ვა­ნე თბი­ლი­სი­დან 10-კა­ცი­ა­ნი ჯგუ­ფი, შენ კი უფა­სოდ და­გას­ვე­ნებ და ფუ­ლიც დაგ­რჩე­ბაო. ივ­ლი­სი იყო. იქი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დი, 10 დღე­ში 70 კაცი შევ­კრი­ბე, 1-ელ აგ­ვის­ტოს ავ­ტო­ბუ­სი ვი­ქი­რა­ვე და ან­ტა­ლი­ა­ში წა­ვე­დით. მარ­შრუ­ტი ასე­თი გახ­ლდათ: ტაო-კლარ­ჯე­თი-კა­პა­დო­კია-ან­ტა­ლია. გზად ყვე­ლა­ფე­რი და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ. იმ­დე­ნი ხალ­ხი წა­ვიყ­ვა­ნე, რომ მო­გე­ბა არ დამ­რჩა, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა ან­ტა­ლი­ა­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად დედა, მამა და ჩემი და წა­ვიყ­ვა­ნე. მოკ­ლედ, ოთხმა ადა­მი­ან­მა უფა­სოდ და­ვის­ვე­ნეთ. ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ ვფიქ­რობ­დი, - რად მინ­და თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლა? ამას ხომ არ ჯო­ბია, ტუ­რის­ტუ­ლი სა­ა­გენ­ტო გავ­ხსნა-მეთ­ქი?

ჩემი მშობ­ლე­ბი ბავ­შვო­ბა­ში არა­ფერს მაკ­ლებ­დნენ, მაგ­რამ ჩემი ფული ყო­ველ­თვის მქონ­და. "მში­ე­რი" პრო­ფე­სია კი ავირ­ჩიე, თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ (მა­გა­ლი­თად, ლექ­ცი­ებს რომ ვკი­თხუ­ლობ, ხელ­ფა­სი 46 ლარი მაქვს), მაგ­რამ ეს რა სა­ლა­პა­რა­კოა?! არ ვწუ­წუ­ნებ, რად­გან პა­რა­ლე­ლუ­რად სხვა სამ­სა­ხუ­რე­ბიც მაქვს. ჩემ­თვის თე­ატ­რი ის ად­გი­ლია, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ნა­ირ სამ­სა­ხურ­სა და ბიზ­ნეს­ზე მაღ­ლა დგას.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)