პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტია, მაგ­რამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ, რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი, პრო­ექ­ტის - "ახა­ლი ხმის" წყა­ლო­ბით გა­იც­ნო, შემ­დეგ ნინი ცნო­ბი­ლა­ძე "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­შიც" გა­მოჩ­ნდა. ამ­ბობს, რომ აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. ვერ ეგუ­ე­ბა ერ­თფე­როვ­ნე­ბას და ცდი­ლობს, სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბი ყვე­ლა სფე­რო­ში მო­სინ­ჯოს. მან ჩვენ­თან სა­უბ­რი­სას აღი­ა­რა, რომ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა არ ეხერ­ხე­ბა და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ულ ოჯახ­ში აღი­ზარ­და, ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებ­ში ბევ­რი რამ არ მოს­წონს.

- პირ­ველ რიგ­ში, შენი ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნი...

- დე­და­ჩე­მი - მა­ნა­ნა ურუ­შა­ძე გახ­ლავთ, მამა - რა­მაზ ცნო­ბი­ლა­ძე და ორი­ვე ხე­ლო­ვა­ნია. რა თქმა უნდა, მშობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ამა­ვე დროს, მათ მი­მართ უდი­დე­სი პა­ტი­ვის­ცე­მა მაქვს. დედა კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ას­წავ­ლის ფორ­ტე­პი­ა­ნოს, მამა კი ადრე "სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში" ცეკ­ვავ­და, ამ­ჟა­მად კი სა­კუ­თა­რი პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი აქვს.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გყავს?

- ერთი ძმა მყავს, რო­მე­ლიც 22 წლის არის.

- შენი ძმა პრო­ფე­სი­ით ვინ არის?

- ბა­ი­კე­რია.

- რო­გორც ვიცი, ჯერ კი­დევ სტუ­დენ­ტი ხარ.

- დიახ, სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ, მე­ო­თხე კურ­სზე ვარ. პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტი გახ­ლა­ვართ, მაგ­რამ ჯერ ამ სფე­რო­ში არ ვსაქ­მი­ა­ნობ. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ უამ­რა­ვი გეგ­მა მაქვს და ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა.

- მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბაც გაქვს, არა?

- 8 წელი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ფორ­ტე­პი­ა­ნოს გან­ხრით ვსწავ­ლობ­დი.

- რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- 21-ის.

- ჰო­როს­კო­პით ვინ ხარ?

- "სას­წო­რი" ვარ.

- ას­ტრო­ლო­გი­უ­რი პროგ­ნო­ზით ხში­რად ინ­ტე­რეს­დე­ბი?

- რა თქმა უნდა, ას­ტრო­ლო­გია მა­ინ­ტე­რე­სებს და ხში­რა­დაც ვკი­თხუ­ლობ. სას­წო­რის ნი­შან-თვი­სე­ბე­ბი ჩემ­სას ძა­ლი­ან ემ­თხვე­ვა.

- თუ იცი, ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნებს შო­რის "სას­წო­რი" რა თვი­სე­ბით არის გა­მორ­ჩე­უ­ლი?

- "სას­წო­რი" მერ­ყე­ვი ხა­სი­ა­თი­თაა გა­მორ­ჩე­უ­ლი (იცი­ნის). ამ ნიშ­ნის ქვეშ და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ძა­ლი­ან გვი­ჭირს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა... წი­ნას­წარ არას­დროს ვიცი, ამა თუ იმ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით რა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მი­ვი­ღებ. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სპონ­ტა­ნუ­რად ხდე­ბა.

- პრინ­ცი­პუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ? შე­გიძ­ლია თუ არა, რომ რა­ღა­ცის ან ვი­ღა­ცის გამო სა­კუ­თარ პრინ­ცი­პებს უღა­ლა­ტო?

- ვფიქ­რობ, გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი პრინ­ცი­პუ­ლი უნდა იყოს, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ დათ­მო­ბაც უნდა შე­გეძ­ლოს. თუმ­ცა, უნდა იცო­დე, რისი დათ­მო­ბა შე­იძ­ლე­ბა და რისი - არა. ზედ­მე­ტი პრინ­ცი­პუ­ლო­ბა უაზ­რო­ბად მეჩ­ვე­ნე­ბა.

- შე­გიძ­ლია შენს და­დე­ბით თვი­სე­ბებ­ზე ისა­უბ­რო?

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი ცოტა არ იყოს, ძნე­ლია, მაგ­რამ შე­ვეც­დე­ბი, ნინი ცნო­ბი­ლა­ძე და­ვა­ხა­სი­ა­თო: სა­ერ­თოდ, რე­ა­ლუ­რად მო­აზ­როვ­ნე ვარ და ადა­მი­ა­ნე­ბის ამოც­ნო­ბის ძა­ლი­ან კარ­გი უნა­რი მაქვს. პი­როვ­ნე­ბას ერთი შე­ხედ­ვით არა­სო­დეს ვა­ფა­სებ. არ მიყ­ვარს ადა­მი­ა­ნის ზედ­მე­ტად ახ­ლოს მოშ­ვე­ბა, ახალ­გაც­ნო­ბილ­თან გარ­კვე­ულ დის­ტან­ცი­ას ყო­ველ­თვის ვი­ცავ და სწო­რედ ეს თვი­სე­ბა მეხ­მა­რე­ბა სწო­რი და რე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში. და კი­დევ, არას­დროს ვთა­მა­შობ; ყო­ველ­თვის ის ვარ, ვინც სი­ნამ­დვი­ლე­ში გახ­ლა­ვართ და ვი­ღა­ცას მოვ­წონ­ვარ, ვი­ღა­ცას - არა.

- შენს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზეც გვი­თხა­რი რამე...

- უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბად შე­იძ­ლე­ბა ჩა­ით­ვა­ლოს ის, რომ ადა­მი­ა­ნებს მალე ვერ ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბი. ადრე ძა­ლი­ან ჩა­კე­ტი­ლი ვი­ყა­ვი, ბოლო დროს კი ეს კომ­პლექ­სი დავძლიე და ამ ეტაპ­ზე, შე­და­რე­ბით თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ.

- რა მავ­ნე ჩვე­ვა გაქვს?

- მავ­ნე ჩვე­ვა მარ­თლა არ მაქვს, მით უმე­ტეს - ისე­თი, რო­მელ­მაც შე­იძ­ლე­ბა და­მა­ფიქ­როს.

- ამა­ყი ხარ?

- ამა­ყი არ ვარ. ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნებს ეს თვი­სე­ბა სა­ერ­თოდ არ უნდა ჰქონ­დეთ. რო­გო­რი მიღ­წე­ვე­ბი და წარ­მა­ტე­ბე­ბიც უნდა გქონ­დეს, ზე­მო­დან არა­ვის არ უნდა და­ხე­დო, წარ­მა­ტე­ბა თავ­ში არ უნდა აგი­ვარ­დეს - ეს არის ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი პრინ­ცი­პი. ბავ­შვთან ბავ­შვი ვარ, დიდ­თან დიდი.

- შენს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ყვე­ლა ჩემი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მიყ­ვარს და პა­ტივს ვცემ. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ვი­ღა­ცას უყ­ვარ­ხარ.

- რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი მოგ­წონს? ძლი­ე­რი სქე­სის შე­ფა­სე­ბი­სას, უპი­რა­ტე­სო­ბას რას ანი­ჭებ?

- მა­მა­კაცს, პირ­ველ რიგ­ში, სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მო­ხატ­ვა უნდა შე­ეძ­ლოს, პა­ტივს უნდა მცემ­დეს. გა­გიმ­ხელთ და ძველ­მო­დუ­რი ტი­პის მა­მა­კა­ცე­ბი უფრო მე­ტად მომ­წონს, ვიდ­რე - თა­ნა­მედ­რო­ვე.

- შენი გუ­ლის მო­გე­ბა ძნე­ლია?

- და­უ­ფა­რა­ვად ვი­ტყვი, რომ ჩემი გუ­ლის მო­გე­ბა ძა­ლი­ან ძნე­ლია. ვი­ღა­ცის ერთი ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია. ძნე­ლად მიყ­ვარ­დე­ბა, მაგ­რამ თუ შე­მიყ­ვარ­და, მერე ვე­ღარ ვი­ვი­წყებ.

- გა­რეგ­ნო­ბა თუ ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი? - პი­როვ­ნე­ბის შე­ფა­სე­ბი­სას, უპი­რა­ტე­სო­ბას რას ანი­ჭებ?

- მა­მა­კაცს შარ­მი თუ არ აქვს, უბ­რა­ლოდ, მისი გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლიც არ გა­მიჩ­ნდე­ბა... თუ ამ შარ­მთან ერ­თად, მა­მა­კა­ცუ­რი თვი­სე­ბე­ბიც აქვს, ეს რა თქმა უნდა, სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტია.

- რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია შენ­თვის მო­მა­ვა­ლი მე­ო­რე ნა­ხევ­რის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა?

- მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ძლი­ე­რი იყოს, ოღონდ, არ ვგუ­ლის­ხმობ იმას, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ლი­ო­ნე­ბი უნდა ჰქონ­დეს. მა­მა­კა­ცი მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე უნდა იყოს და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და არა - ოჯა­ხის წევ­რებ­ზე.

- თა­ვად რამ­დე­ნად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ხარ?

- თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვარ. 15 წლის ასა­კი­დან მშობ­ლე­ბის­თვის ფული აღარ მი­თხო­ვია. სულ ვმუ­შა­ობ­დი, ხან სად და ხან - სად.

- ნინი, მზი­თე­ვი თუ გაქვს?

- არა (იცი­ნის). ჩემი აზ­რით, ეს ძა­ლი­ან ძველ­მო­დუ­რი ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­აა. მი­მაჩ­ნია, რომ როცა წყვი­ლი ოჯახს ქმნის და სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­და­დის, ოჯა­ხის შევ­სე­ბა­სა და მო­წეს­რი­გე­ბა­ში ორი­ვე მათ­გან­მა უნდა მი­ი­ღოს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ვფიქ­რობ, ოჯახ­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა მა­მა­კაც­მა უნდა მო­აგ­ვა­როს.

- შენს ოჯახ­ში ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე რას ამ­ბობ­დნენ?

- ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებს, ჩემი ოჯა­ხის ტრა­დი­ცი­ებ­თან ერ­თად, დიდ პა­ტივს ვცემ. ჩემ­თვის გარ­შე­მო მყო­ფე­ბის აზ­რიც საკ­მა­ოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ბევ­რი ამ­ბობს, რომ სხვი­სი აზრი არ ადარ­დებს, მე ნამ­დვი­ლად მა­ინ­ტე­რე­სებს, ჩემ­ზე ვინ რას ფიქ­რობს.

- ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ნიშ­ნო­ბის ცე­რე­მო­ნი­ა­ზე რა აზ­რის ხარ? შენ თუ და­ქორ­წინ­დე­ბი მსგავ­სი ტრა­დი­ცი­ე­ბის დაც­ვით?

- ეს ტრა­დი­ცია მარ­თლა არ მომ­წონს. ვფიქ­რობ, ბევ­რი ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცია გა­ნახ­ლე­ბას მო­ი­თხოვს. პა­ტა­რა ასაკ­ში რომ თხოვ­დე­ბი­ან, ესეც არ მომ­წონს... როცა ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თად ცხოვ­რე­ბას გა­და­წყვე­ტენ, ზედ­მე­ტი ცე­რე­მო­ნი­ა­ლე­ბი არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. ჯერ­ჯე­რო­ბით, გა­თხო­ვე­ბას არ ვა­პი­რებ. სი­მარ­თლე გი­თხრა, წი­ნას­წარ ნამ­დვი­ლად არ ვიცი, რას გა­ვა­კე­თებ (იცი­ნის).

- შენი ნება რომ იყოს, ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ულ ქორ­წილს გა­და­იხ­დი­დი?

- ასე­თი ქორ­წი­ლი ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. ისე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მრჩე­ბა, რომ ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი წყვი­ლის გა­სარ­თო­ბად და სა­ხა­ლი­სოდ კი არა, მხო­ლოდ სტუმ­რე­ბის სა­ა­მებ­ლად ეწყო­ბა. მე ალ­ბათ თა­ნა­მედ­რო­ვე ქორ­წილს გა­და­ვიხ­დი, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში. ისე, ქორ­წილ­სა და თეთ­რი კა­ბის ჩაც­მა­ზე არა­სო­დეს მი­ოც­ნე­ბია.

- საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან ერ­თად თაფ­ლო­ბის თვის გა­ტა­რე­ბას სად ისურ­ვებ­დი?

- მო­მა­ვალ მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­თან ერ­თად იტა­ლი­ის რო­მე­ლი­მე კუნ­ძულ­ზე, სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი.

- სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა თუ გე­ხერ­ხე­ბა?

- არა­ნა­ი­რი სა­ო­ჯა­ხო საქ­მის კე­თე­ბა არ ვიცი. ჩემი აზ­რით, ჯერ არც არის სა­ჭი­რო, რომ ეს ვი­ცო­დე. როცა დამ­ჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფერს ვის­წავ­ლი. მსგავს სა­კი­თხებს ჯერ­ჯე­რო­ბით დედა აგ­ვა­რებს.

- და­უ­თო­ე­ბაც არ იცი?

- და­უ­თო­ე­ბა მე­ხერ­ხე­ბა... ისე, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხველ­მა ცუ­დად არ გა­მი­გოს და არ იფიქ­როს, რომ სა­კუ­თარ ოთახ­საც არ ვა­წეს­რი­გებ. პი­რად ნივ­თებს ვა­ლა­გებ და ჰი­გი­ე­ნა­საც ვი­ცავ. ზარ­მა­ცი არ ვარ, უბ­რა­ლოდ, ამ ეტაპ­ზე სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა არ მჭირ­დე­ბა.

- მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ რომ გი­თხრას, და­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ ჩემს მშობ­ლებ­თან უნდა ვი­ცხოვ­რო­თო, რას იზამ?

- ამ წი­ნა­და­დე­ბა­ზე ჩემ­გან კა­ტე­გო­რი­ულ უარს მი­ი­ღებს. ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბულ­მა წყვილ­მა აუ­ცი­ლებ­ლად, მარ­ტო უნდა იცხოვ­როს. ამ დროს მშობ­ლებ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა ყვე­ლა­ზე დიდი დის­კომ­ფორ­ტია, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რო­გო­რი კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბაც უნდა გქონ­დეს მათ­თან.

- დე­დამ­თილს "დე­დას" და­უ­ძა­ხებ?

- ყვე­ლა ადა­მი­ანს ერთი დედა ჰყავს! ჩემი აზ­რით, ის შე­უც­ვლე­ლი და შე­უ­და­რე­ბე­ლია, ამი­ტომ დე­დამ­თი­ლის­თვის "დე­დის" და­ძა­ხე­ბა ძა­ლი­ან დიდი სი­სუ­ლე­ლე მგო­ნია. ხან­და­ხან, სა­კუ­თარ დე­და­საც კი სა­ხე­ლით მივ­მარ­თავ (იცი­ნის).

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ?

- ვფიქ­რობ, რო­მან­ტი­კუ­ლი ვარ, მაგ­რამ იმ დო­ნე­ზე არა, რე­ა­ლო­ბას რომ მოვ­წყდე.

- პა­ტი­ე­ბა შე­გიძ­ლია?

- გა­აჩ­ნია, რა არის სა­პა­ტი­ე­ბე­ლი. ყვე­ლა­ფერ­ზე თვალს ნამ­დვი­ლად არ დავ­ხუ­ჭავ. მა­გა­ლი­თად, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ისე­თი რა­ღა­ცე­ბის პა­ტი­ე­ბა, რაც ადა­მი­ა­ნო­ბას და­გა­კარ­გვი­ნებს.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)