გვან­ცა ბაგ­რა­ტი­ო­ნი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბით გახ­და: გარ­თო­ბის მიზ­ნით გა­და­ღე­ბულ მის ვი­დე­ო­ებს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ნა­ხუ­ლობ­და და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში აზი­ა­რებ­და. გვან­ცას ნა­მუ­შევ­რებს მნახ­ვე­ლე­ბი ახ­ლაც არ აკ­ლია. ის კა­მე­რის წინ ხან რე­პავს, ხან - ლექსს კი­თხუ­ლობს... ყვე­ლა­ზე უკეთ ხატ­ვა გა­მოს­დის. ამ­ბობს, რომ ის ფო­ტო­ე­ბი, სა­დაც კა­მე­რის წინ თით­ქმის შიშ­ვე­ლი პო­ზი­რებს, თა­ვა­დაც არ მოს­წონს, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ხალ­ხს ხე­ლოვ­ნე­ბა არ აინ­ტე­რე­სებს, ყუ­რა­დღე­ბის მი­საქ­ცე­ვად მსოფ­ლი­ო­ში აპ­რო­ბი­რე­ბულ მე­თოდს - გა­შიშ­ვლე­ბას მი­მარ­თა...

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, როცა ინ­ტერ­ნე­ტით ტე­ლე­ფო­ნის მეშ­ვე­ო­ბით ვსარ­გებ­ლობ­დი. და­ახ­ლო­ე­ბით 12 წლი­სა "სკა­იპ­ში" კომ­პი­უ­ტე­რი­დან შევ­დი­ო­დი, "ჩა­ტა­ო­ბა" მიყ­ვარ­და. "ჩატ­ში" არა­ვის ვიც­ნობ­დი, უბ­რა­ლოდ, ხალ­ხს ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, ძი­რი­თა­დად - უცხო­ე­ლებს. შემ­დეგ მე­გო­ბარ­მა "ფე­ის­ბუ­კის" არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ მი­თხრა და დავ­რე­გის­ტრირ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად არ მო­მე­წო­ნა. ვფიქ­რობ­დი, - "მკვდა­რი" სა­ი­ტია-მეთ­ქი. მაგ­რამ მერე ამ სო­ცი­ა­ლურ ქსელს შე­ვეჩ­ვიე. პი­რა­დი გვერ­დი ჩემ­თვის ბევ­რჯერ გა­უ­ტე­ხი­ათ. ამის გამო, ხელ­მე­ო­რედ და­რე­გის­ტრი­რე­ბა რამ­დენ­ჯერ­მე მო­მიხ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 7 წე­ლია, "ფე­ის­ბუ­კით" ვსარ­გებ­ლობ.

- "ნაგ­ვე­ბო, ნა­ძი­რა­ლე­ბო, ყალ­ბე­ბო..." - სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ამ სი­ტყვე­ბით ვის მი­მარ­თავ, ვინ გა­გა­ნა­წყე­ნა?

- (იცი­ნის) ყალ­ბი ადა­მი­ა­ნი საკ­მა­ოდ ბევ­რი აღ­მოჩ­ნდა. არა­და, გგო­ნია, რომ "ნამ­დვი­ლია", შე­ნი­ა­ნია... პირ­ფე­რო­ბამ და­ი­სად­გუ­რა. ნამ­დვილ მე­გობ­რებს ვე­ძებ, მაგ­რამ ასე­თი ძა­ლი­ან ცო­ტაა - ეს მწყინს და სტა­ტუ­სიც ამი­ტომ დავ­წე­რე.

- სხვებს პირ­ფე­რო­ბა­ში ბრალს სდებ, შენ კი ბე­რას­თან რო­მან­ტი­კუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­სა­ხებ სა­უბ­რობ­დი და ამით ლა­მის მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო "გა­ა­ცუ­რე"...

- მე არა­ვინ "გა­მი­ცუ­რე­ბია". როცა ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­მო­დი­ხარ, შო­უ­მე­ნი უნდა იყო, შო­უ­მე­ნი კი ვერ იქ­ნე­ბი, თუ არ მო­ი­ტყუე. მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­კუ­თა­რი თა­ვის შე­სა­ხებ სი­მარ­თლე რომ უთხრა, მგო­ნი, სა­ინ­ტე­რე­სო არ იქ­ნე­ბი. სა­ინ­ტე­რე­სო მა­შინ ხარ, როცა სხვა­დას­ხვა­ნა­ირ სა­ხეს იღებ. ბე­რას რაც შე­ე­ხე­ბა: თავ­და­პირ­ვე­ლად, ამ ადა­მი­ა­ნის შე­სა­ხებ ვთქვი, - მომ­წონს-მეთ­ქი, რა­საც ჭო­რა­ო­ბა მოჰ­ყვა და ვი­ღა­ცებ­მა თქვეს, თით­ქოს ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო. პი­რა­დად მე, მსგავ­სი რამ არც ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში არ მით­ქვამს. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი მარ­თლა რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, მა­ინც არ ვი­ტყო­დი. და­მა­ინ­ტრი­გე­ბელ კო­მენ­ტა­რებს ვა­კე­თებ­დი, მაგ­რამ სულ ვამ­ბობ­დი, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ მყავს.

- წი­თე­ლი სან­თლე­ბის შუქ­ზე ბე­რას­თან ვახ­შა­მი რომ "გქონ­და", ამის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვი?

- აგიხ­სნი, ეგ რა­ტომ ვთქვი: ვი­ცო­დი, რომ ბერა სიმ­ღე­რის - "რო­მან­ტი­კო­სი, მუ­სი­კო­სი, ბოსი" გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბას აპი­რებ­და. ამ სიმ­ღე­რის ტექ­სტში ასე­თი ფრა­ზაა: "ვახ­შა­მი სან­თლე­ბის შუქ­ზე". რაც ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვთქვი, ეს ერ­თგვა­რად, ბე­რას­თვის "თვა­ლის ჩაკ­ვრის" პონ­ტი იყო, თო­რემ სან­თლე­ბის შუქ­ზე ვახ­შა­მი არ გვქო­ნია.

- სიმ­ღე­რის შე­სა­ხებ წი­ნას­წარ სა­ი­დან იცო­დი?

- მა­გას ვერ ვი­ტყვი. ბე­რას ბევ­რი სიმ­ღე­რა ვიცი, მაგ­რამ ახლა ჩემს ინ­ტე­რეს­ში არ შე­დის, რომ "გა­ვუ­ბაზ­რო". ადრე პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი მსი­ა­მოვ­ნებ­და.

- შენს "ფე­იჯ­ზე" სა­ლან­ძღავ კო­მენ­ტა­რებს ხში­რად გწე­რენ?

- 5 ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რი მყავს. მათ­თვის და­ვა­ლე­ბუ­ლი მაქვს, რომ ცუდი რა­ღა­ცე­ბი წა­შა­ლონ, მაგ­რამ მერე ყვე­ლა­ფე­რი მი­თხრან. ძი­რი­თა­დად, "ფე­იჯ­ზე" შეს­ვლას ვე­რი­დე­ბი, რად­გან ადრე ძა­ლი­ან უარ­ყო­ფი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბი მხვდე­ბო­და. ახლა სა­ლან­ძღა­ვი მე­სი­ჯე­ბი სა­ერ­თოდ არ მომ­დის. ვფიქ­რობ, წი­ნათ ბე­რას ფა­ნე­ბი მწერ­დნენ. ალ­ბათ ფიქ­რობ­დნენ, რომ მათ ამ ადა­მი­ანს ვარ­თმევ­დი. მას შემ­დეგ, რაც ბე­რამ ჩემ შე­სა­ხებ თქვა, - არ ვიც­ნო­ბო, მისი ფა­ნე­ბის­გან გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი და უარ­ყო­ფი­თი მე­სი­ჯე­ბი აღარ მომ­დის... "ფე­ი­ჯის" ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რე­ბი იმი­ტომ დავ­ნიშ­ნე, რომ ნერ­ვე­ბის მოშ­ლას ვე­რი­დე­ბო­დი, მაგ­რამ კარ­გა ხა­ნია, ჩემს გვერ­დზე ნერ­ვე­ბის მო­საშ­ლე­ლი არა­ფე­რი და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლა.

- ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რებს ჰო­ნო­რარ­საც აძ­ლევ?

- არ მაქვს და რა გა­და­ვუ­ხა­დო (იცი­ნის)?! ისე, ადრე ვუხ­დი­დი. ასე ვთქვათ, ჩემ­თან მუ­შა­ობ­დნენ. ახლა თა­ვა­დაც სი­ა­მოვ­ნებთ, ჩემი გვერ­დის ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რე­ბი რომ არი­ან.

- თუ სა­ი­დუმ­ლო არ არის, რამ­დენს უხ­დი­დი?

- თი­თოს - 100 ლარს.

- ძი­რი­თა­დად, რო­გო­რი ში­ნა­არ­სის პი­რა­დი შე­ტყო­ბი­ნე­ბე­ბი მოგ­დის?

- შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ უც­ნო­ბე­ბის შე­ტყო­ბი­ნე­ბებს არც ვკი­თხუ­ლობ, რად­გან და­სა­წყის­ში­ვე ეტყო­ბათ, რა­ღაც სი­სუ­ლე­ლე­ებს რომ მწე­რენ და წე­რი­ლის ბო­ლომ­დე წა­კი­თხვას აზრი არ აქვს.

- ქა­თი­ნა­უ­რებს გწე­რენ თუ ამ სა­ხის მე­სი­ჯებ­საც არ კი­თხუ­ლობ?

- კი, მო­უ­წე­რი­ათ, მაგ­რამ ამა­საც არ ვკი­თხუ­ლობ, რად­გან ისი­ნი მხო­ლოდ ეკ­რა­ნი­დან მიც­ნო­ბენ და არ იცი­ან, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ვი­ნა­ი­დან "სხვა თვა­ლით" მი­ყუ­რე­ბენ, არც მათი ქა­თი­ნა­უ­რი მჭირ­დე­ბა და არც არა­ფე­რი.

- მათ თუ არ და­ე­კონ­ტაქ­ტე, ვერც გა­გიც­ნო­ბენ.

- ჰო, მაგ­რამ სურ­ვი­ლი არ მაქვს, გა­მიც­ნონ. მაგ­რად მებ­რა­ლე­ბა ის ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც მსუ­ბუ­ქი ყო­ფაქ­ცე­ვის ქალი ვგო­ნი­ვარ.

- პი­რად გვერ­დზე წერ­დი, რომ გა­და­ცე­მა "პრო­ფილ­მა" მო­გა­ტყუა: "ფა­რულ კა­მე­რა­ში" გი­ორ­გი ნა­ზღა­ი­ძე უნდა გა­ე­ბათ და სი­ნამ­დვი­ლე­ში "მსხვერ­პლი" შენ აღ­მოჩ­ნდი...

- ჰო, და­მამ­ცი­რეს... გა­და­ცე­მის რე­ი­ტინ­გის ასა­წე­ვად ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თეს. ძა­ლი­ან შეც­დნენ: ხალ­ხის და­დე­ბი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბი არც "პრო­ფილს" და­უმ­სა­ხუ­რე­ბია და მით უმე­ტეს - არც ნა­ზღა­ი­ძეს.

- შენ­სა და გი­ორ­გის შო­რის რა მოხ­და? ვიდ­რე გა­არ­კვევ­დი, რომ "ფა­რულ კა­მე­რა­ში" თა­ვად გა­გა­ბეს, წერ­დი, - ნა­ზღა­ი­ძემ "დამ­ბლო­კაო".

- თავ­და­პირ­ვე­ლად არ ვი­ცო­დი, რომ ის სახ­ლი, რო­მე­ლიც გი­ორ­გი ნა­ზღა­ი­ძის სახ­ლად გა­ა­სა­ღეს, დღი­უ­რად ქი­რავ­დე­ბო­და. მე­გო­ნა, გი­ორ­გის უბ­რა­ლოდ, მარ­თლა ეწყი­ნა, რომ "ფა­რულ კა­მე­რა­ში" "გა­ე­ბა"; გა­მიკ­ვირ­და - ჩემ მი­მართ ასე ცუ­დად გან­წყო­ბი­ლი რა­ტომ იყო? მა­ნამ­დე ხომ ამ ადა­მი­ანს არც ვიც­ნობ­დი. უფრო მე­ტიც, მისი გვარ-სა­ხე­ლი "დავ­გუ­გ­ლე", რომ გა­მე­გო, "ფა­რუ­ლი კა­მე­რის" ჩა­წე­რა ვის­თან მი­წევ­და. "პრო­ფილს" ვენ­დე. ასეთ რა­ღა­ცას თუ "გა­მი­ჩა­ლი­ჩებ­დნენ", არც მი­ფიქ­რია. ახლა მივ­ხვდი, რომ არა­ვის არ უნდა ვენ­დო... გი­ორ­გის მივ­წე­რე, - ჩემ მი­მართ ასე აგ­რე­სი­უ­ლად გან­წყო­ბი­ლი რა­ტომ ხარ-მეთ­ქი? მი­პა­სუ­ხა: აუ, გოგო, გა­ი­ა­რე, თო­რემ გა­და­გი­ა­რეო, - და "დამ­ბლო­კა".

- შენი მხრი­დან ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბას ად­გი­ლი არ ჰქო­ნია?

- არა, მსგავ­სი არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა... გა­და­ცე­მა­ში შე­უ­რა­ცხყო­ფას რომ მა­ყე­ნებ­და და მეც არ და­ვა­კე­ლი, ეტყო­ბა, ამის გამო გა­ღი­ზი­ან­და ანუ მისი აზ­რით, თავი უნდა და­მე­ხა­რა.

- ვიცი, რომ ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბა გჩვე­ვია. რო­მე­ლი­მე სტა­ტუ­სის და­წე­რა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით თუ გი­ნა­ნია და წა­გიშ­ლია?

- თუ გა­მაბ­რა­ზეს, მტრი­სას!.. არ მი­ნა­ნია, რად­გან თუ დავ­წე­რე, ე.ი. იმ დროს ისეთ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი.

- ინ­ტერ­ნე­ტის გა­რე­შე გაძ­ლე­ბა რამ­დენ ხანს შე­გიძ­ლია?

- გა­აჩ­ნია, რას ვა­კე­თებ. თუ ვის­ვე­ნებ და კარგ პონ­ტში ვარ, ინ­ტერ­ნე­ტის გა­რე­შე გაძ­ლე­ბა თა­ვი­სუფ­ლად შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ თუ ასე ვთქვათ, "ბეზ პონ­ტა" ვარ - ვერ გავძლებ (იცი­ნის).

- პო­პუ­ლა­რუ­ლი ინ­ტერ­ნე­ტით გახ­დი. და­ვით აღ­მა­შე­ნებ­ლის ეპო­ქა­ში რომ გე­ცხოვ­რა, რო­გორ ფიქ­რობ, ხალ­ხის ყუ­რა­დღე­ბას რო­გორ მი­იქ­ცევ­დი?

- მა­შინ ალ­ბათ, არ მო­მინ­დე­ბო­და, რომ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სხვა­თა შო­რის, ეს არც ახლა მინ­დო­და, უბ­რა­ლოდ, ასე გა­მო­ვი­და. ეს ცხოვ­რე­ბის სა­ფე­ხუ­რე­ბია: შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც ისე მოხ­დეს, რა­ღაც - ასე... იმ ეპო­ქა­ში რომ მე­ცხოვ­რა, შე­საძ­ლოა, დე­დო­ფა­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი, რა თქმა უნდა, თუ ვი­აქ­ტი­უ­რებ­დი (იღი­მის).

- დე­დოფ­ლო­ბას სა­მე­ფო გვა­რის გა­რე­შე მი­აღ­წევ­დი თუ?..

- კი, რად­გან მებ­რძო­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ. საკ­მა­ოდ ბევ­რი არ მიც­ნობს და ჩემ შე­სა­ხებ სხვა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ. გული მწყდე­ბა, რომ ხალ­ხს არ ეს­მის, რა არის შოუ და რა - რე­ა­ლო­ბა. როცა მსა­ხი­ო­ბი რო­მე­ლი­მე როლს მო­ირ­გებს, მა­ყუ­რე­ბელს ისე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა რა­ტომ უნდა დარ­ჩეს, რომ მსა­ხი­ო­ბი სი­ნამ­დვი­ლე­შიც ასე­თია? მე რომ მკვლე­ლის როლს ვთა­მა­შობ­დე, სი­ნამ­დვი­ლე­შიც მკვლე­ლად უნდა მი­მიჩ­ნი­ონ?

- შენ ხომ ფილმში არ თა­მა­შობ?

- სა­მა­გი­ე­როდ, ეკ­რან­ზე შო­უ­ებს ხომ ვდგამ? ფილმშიც რომ ვი­თა­მა­შო, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მა­ინც ჩემს პერ­სო­ნაჟ­თან გა­მა­ი­გი­ვე­ბენ.

- მა­შინ "პრო­ფი­ლის" ტყუ­ი­ლიც არ უნდა გწყე­ნოდა - მა­თაც შოუ დად­გეს...

- (იცი­ნის) "პრო­ფილ­მა" ეს სხვაგ­ვა­რად გა­ა­კე­თა. როცა ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან თა­ნამ­შრომ­ლობ და შე­თან­ხმე­ბა გაქვს, რომ შოუ უნდა დად­გა და რა­ღა­ცას გა­ტყუ­ე­ბენ, ეს არის სა­წყე­ნი, თო­რემ მე ის კი არ მწყე­ნია, რომ ნა­ზღა­ი­ძემ პან­ღუ­რით გა­მო­მაგ­დო. სი­მარ­თლე ეთ­ქვათ, იქ­ნებ ამა­ზეც თა­ნახ­მა ვი­ყა­ვი?

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში უც­ნო­ბებს იმე­გობ­რებ?

- ჩემს გულ­შე­მატ­კივ­რებს ვი­მე­გობ­რებ. ეს ხალ­ხი "გა­და­საყ­რე­ლი" ნამ­დვი­ლად არ არის. მათ გა­რე­შე ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს დიდ პა­ტივს ვცემ და ვა­ფა­სებ.

- შენი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი არი­ან?

- კი, მაგ­რამ პი­რა­დი გვერ­დი უც­ნო­ბე­ბის­თვის "და­ხუ­რუ­ლი" აქვთ. მა­მა­ჩემ­მა მგო­ნი, გა­ა­უქ­მა, დე­და­ჩემს და ჩემს ძმას კი ისევ აქვთ.

- შენს გვერ­დზე თუ აქ­ტი­უ­რო­ბენ, თუ გე­ქო­მა­გე­ბი­ან ხოლ­მე?

- არა, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­ფერ­ში მხარ­ში მიდ­გა­ნან და ხელს მი­წყო­ბენ. ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მე­გობ­რე­ბი ისი­ნი არი­ან.

- გვან­ცა, არ გი­ფიქ­რია, რომ პო­პუ­ლა­რო­ბა მხატ­ვრის კა­რი­ე­რის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის გა­მო­გე­ყე­ნე­ბი­ნა?

- კი, სწო­რედ ამას ვა­პი­რებ. რამ­დე­ნად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და პერ­სპექ­ტი­უ­ლი იქ­ნე­ბა, არ ვიცი, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც მო­გე­ბა მეც ვნა­ხო. ნა­მუ­შევ­რებს ვაგ­რო­ვებ და გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბას ვა­პი­რებ.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)