"ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლეა, - "პა­ლიტ­რა ტვ"-ზე გა­და­ცე­მა "ბიზ­ნეს­ფა­ი­ლი" მიმ­ყავს, სა­დაც აქამ­დე დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ცოდ­ნი­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბის რე­ა­ლი­ზა­ცი­ას ვახ­დენ", - ამ­ბობს გუ­რამ შე­რო­ზია, ახალ­გაზ­რდა, რო­მელ­ზეც რო­გორც მხო­ლოდ რა­დი­ო­წამ­ყვან­ზე, ნამ­დვი­ლად ვერ ვი­სა­უბ­რებთ. ის "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­ში" მცი­რე და სა­შუ­ა­ლო ბიზ­ნე­სის პრო­ექ­ტე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლია. ლექ­ცი­ებს ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში კი­თხუ­ლობს, დოქ­ტო­რან­ტია. წერს ლექ­სებს, ხა­ტავს, მღე­რის და ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობს... ამი­ტომ რო­დე­საც ასეთ მრა­ვალ­მხრივ, აქ­ტი­ურ, ენერ­გი­ულ და იდე­ე­ბით სავ­სე ადა­მი­ანს ესა­უბ­რე­ბი, არც კი იცი, სა­უბ­რი­სას უპი­რა­ტე­სო­ბა რას მი­ა­ნი­ჭო...

გუ­რამ შე­რო­ზია:

- ვი­ფიქ­რეთ, რომ გა­და­ცე­მა ცოტა სხვა კუ­თხით წა­მეყ­ვა­ნა, უფრო შე­მეც­ნე­ბი­თი ხა­სი­ა­თი რომ ჰქო­ნო­და... სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ კრი­ტი­კუ­ლი ვარ, ეთერ­ში გა­სულ პირ­ველ გა­და­ცე­მას ბევ­რჯერ ვუ­ყუ­რე და ჩემ­თვის რა­ღა­ცე­ბი მო­ვი­ნიშ­ნე. ისე, სწრა­ფად პროგ­რე­სი­რე­ბა­დი ადა­მი­ა­ნი ვარ. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ჩემი ყო­ვე­ლი გა­და­ცე­მა წი­ნა­ზე უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა...

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სას­წავ­ლე­ბე­ლი მარ­კე­ტინ­გი­სა და გა­ყიდ­ვე­ბის კუ­თხით გაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და ბიზ­ნე­სის სა­კი­თხებ­ზე მუ­შა­ობ და სტუ­დენ­ტებ­საც ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ას­წავ­ლი, წერ მის­ტი­კურ, ფი­ლო­სო­ფი­ურ, სევ­დი­ან, ზოგ­ჯერ რო­მან­ტი­კულ ლექ­სებს... ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ ათავ­სებ ერ­თმა­ნეთ­თან?

- ყვე­ლას უკ­ვირს რო­დე­საც ჩემი პრო­ფე­სი­ი­სა და სამ­სა­ხუ­რე­ბის ფონ­ზე, ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩემს რო­მან­ტი­კულ ლექ­სებს ან სევ­დი­ან ბა­ლა­დებს კი­თხუ­ლო­ბენ. სა­ერ­თოდ, პო­ე­ზი­ა­ში დეპ­რე­სი­უ­ლი, მე­ლან­ქო­ლი­უ­რი ვარ, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ლექ­სის და­წე­რის მუზა მა­შინ მომ­დის, როცა ცუდ გან­წყო­ბა­ზე ვარ... ისე, პო­ე­ზი­ის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვუკ­რავ და ვმღე­რი კი­დეც. ბავ­შვო­ბა­ში უკეთ ვმღე­რო­დი, მაგ­რამ მერე მუ­ტა­ცი­ის პე­რი­ოდ­ში გა­მა­ჩე­რეს, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში სიმ­ღე­რა არ შე­იძ­ლე­ბო­და და მას მერე სე­რი­ო­ზუ­ლად (კონ­კურ­სებ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი) აღარ მიმ­ღე­რია. ახლა აპა­რა­ტუ­რა შე­ვი­ძი­ნე და ვცდი­ლობ, მუ­სი­კას და­ვუბ­რუნ­დე. ბავ­შვო­ბა­ში ვხა­ტავ­დი კი­დეც... ახლა ხატ­ვის­თვის დრო არ მრჩე­ბა, რად­გა­ნაც სა­ერ­თოდ, დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი მაქვს... ხე­ლოვ­ნე­ბა ზო­გა­დად ძა­ლი­ან მი­ზი­დავს.

- მოკ­ლედ, შენი ენერ­გი­ის სა­რე­ა­ლი­ზა­ცი­ოდ, დრო და სივ­რცე არ გყოფ­ნის, არა?

- კი, მაგ­რამ ბოლო დროს ვცდი­ლობ, რომ ენერ­გია მე­ტად დავ­ხარ­ჯო ჩემ­თვის სა­სარ­გებ­ლო საქ­მე­ზე და გა­უ­კე­თე­ბე­ლი არა­ფე­რი დამ­რჩეს... სა­ერ­თოდ ადა­მი­ა­ნი რაც მე­ტად არის და­კა­ვე­ბუ­ლი, დროს მეტ რა­მეს უთ­მობს, უფრო რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლია... რო­გორც უკვე აღ­ვნიშ­ნეთ, ეკო­ნო­მი­კის სფე­როს გავ­ყე­ვი და ავირ­ჩიე პრო­ფე­სია, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე ოჯა­ხის წევ­რებ­მა შე­მირ­ჩი­ეს. ხომ იცით, რო­გორ ხდე­ბა ხოლ­მე, მათ ჩემს ტი­პაჟს ეკო­ნო­მის­ტო­ბა მო­არ­გეს. თუმ­ცა ეკო­ნო­მი­კა­ში შევ­ძე­ლი, ამერ­ჩია მარ­კე­ტინ­გი­სა და გა­ყიდ­ვე­ბის სფე­რო, რო­მე­ლიც თა­ვის მხრივ ყვე­ლა­ფერს, ხე­ლოვ­ნე­ბა­საც, ტექ­ნი­კა­საც აერ­თი­ა­ნებს, მას ქა­რიზ­მაც და კრე­ა­ტი­უ­ლო­ბაც სჭირ­დე­ბა. ჰოდა, თუ მარ­კე­ტინგსა და გა­ყიდ­ვებ­ში მეტი კრე­ა­ტი­ვი მაქვს, ეს შემ­დეგ სინ­ტე­რე­სო ლექ­სებს მა­წე­რი­ნებს... თუმ­ცა პო­ე­ზი­ის­თვის მა­ინც ნაკ­ლე­ბი დრო მრჩე­ბა.

- 27 წლის ახალ­გაზ­რდა ლექ­ტორს რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს სტუ­დენ­ტებ­თან?

- ახალ­გაზ­რდა ლექ­ტო­რე­ბის უპი­რა­ტე­სო­ბა ის არის, რომ კარ­გად ვიც­ნობ სტუ­დენ­ტე­ბის ფსი­ქო­ლო­გი­ას. მერე ჩვე­ნი ლექ­ცი­ე­ბი მათ­თვის მხო­ლოდ თე­ო­რი­ის ახ­სნა არ არის, პრაქ­ტი­კუ­ლი მუ­შა­ო­ბაც გვი­წევს, რაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ცე­სია, მაგ­რამ მა­ინც ვცდი­ლობთ, რომ ახლო მე­გობ­რე­ბად არ ვიქ­ცეთ, რა თქმა უნდა, კურ­სის დას­რუ­ლე­ბამ­დე.

- სა­კუ­თარ თავს რე­ლაქ­სა­ცი­ას ვუ­წყობ და უცხო­ეთ­ში სა­მოგ­ზა­უ­როდ დავ­დი­ვა­რო...

- კი, ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს. სამ თვე­ში ერთხელ ვცდი­ლობ, ქვეყ­ნი­დან სად­მე წა­ვი­დე და თავს ასე­თი ფორ­მით მო­ვუ­წყო რე­ლაქ­სა­ცია. და­კარ­გუ­ლი ენერ­გია ამ ფორ­მით აღ­ვიდ­გი­ნო. უცხო­ეთ­ში რომ მივ­დი­ვარ, ტე­ლე­ფონს ვთი­შავ და აქა­უ­რო­ბას მთლი­ა­ნად ვწყდე­ბი. ძი­რი­თა­დად ევ­რო­პა­ში ვმოგ­ზა­უ­რობ. ახლა მხო­ლოდ ბრი­ტა­ნე­თი დამ­რჩა და ამით დას­რულ­დე­ბა კი­დეც მოგ­ზა­უ­რო­ბა ევ­რო­პა­ში. ევ­რო­პას რომ ამოვ­წუ­რავ, მერე უკვე ამე­რი­კის­კენ უნდა ავი­ღო გეზი...

- ასე­თი და­კა­ვე­ბუ­ლი რომ ხარ, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის­თვის დრო თუ გრჩე­ბა?

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რამ­დე­ნი­მე კვი­რაა, რაც აღარ ვარ, ანუ ჩემი მო­რი­გი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ამ­ბა­ვი დას­რულ­და.

- რა­ტომ?

- სა­ერ­თოდ, ბევრ რა­მე­ში სწორ არ­ჩე­ვანს ვა­კე­თებ, მაგ­რამ ამ სა­კი­თხში რა­ღაც რთუ­ლად არის საქ­მე. შორ­სმჭვრე­ტე­ლი ვერ ვარ. აღ­მოჩ­ნდე­ბა ხოლ­მე, რომ რა­ღაც ეტა­პის შემ­დეგ, როცა ერ­თმა­ნეთს სიღ­რმი­სე­უ­ლად გა­ვეც­ნო­ბით, რა­ღაც ნი­უ­ან­სი­ე­ბის გამო, ერ­თმა­ნეთს გრძელ­ვა­დი­ან პერ­სპექ­ტი­ვა­ში ვე­ღარ ვხე­დავთ. ამი­ტომ გაგ­რძე­ლე­ბას ჯო­ბია, იქვე დას­რულ­დეს ის ამ­ბა­ვი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ ავ­ხსე­ნი, რა­ტომ ხდე­ბა. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ ვი­საც დავ­შორ­დე­ბი, მას­თან მე­გობ­რო­ბას ვაგ­რძე­ლებ, მა­ნამ­დე კი ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ყვე­ლა­ფერს ვარ­კვევთ. ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა არ მიყ­ვარს. მე­გობ­რო­ბა­შიც ასე ვარ. როცა ჩემ­გან ვინ­მე მი­დის, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვი­ცო­დე ყვე­ლა­ფე­რი, თუ სი­ტუ­ა­ცი­ის გა­მოს­წო­რე­ბა შრიძ­ლე­ბა, სწორ­დე­ბა, თუ არა­და ვშორ­დე­ბით...

- რო­გორც ვიცი, რამ­დე­ნი­მე უცხო ენას ფლობ, ამას­თან, არც გა­რეგ­ნო­ბით გავ­ხარ მა­ინ­ცდა­მა­ინც ქარ­თველს. ამის გამო უცხო­ეთ­ში რა­ი­მე სა­სა­ცი­ლო სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ხომ არ აღ­მო­ჩე­ნილ­ხარ?

- ვიცი ინ­გლი­სუ­რი, რუ­სუ­ლი, ეს­პა­ნუ­რი, ფრან­გუ­ლი ახ­ლა­ხან და­ვი­წყე (რა თქმა უნდა, მეგ­რუ­ლიც)... ერთხე­ლაც, დუ­ბა­ი­ში პლაჟ­ზე გახ­ლდით და და­ვი­ნა­ხე, რომ ქარ­თვე­ლი ახ­ლა­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ვი­ღაც მა­მა­კაც­ზე ჭო­რა­ობ­დნენ. გა­დავ­წყვი­ტე, სრუ­ლი­ად მამ­რო­ბი­თი სქე­სის სა­ხე­ლით, მათ­ზე შური გარ­თო­ბის ფორ­მით მე­ძია. სუ­რა­თებს იღებ­დნენ და თან მაგ­რად წვა­ლობ­დნენ, არ გა­მოს­დი­ო­დათ. მი­ვე­დი და ინ­გლი­სუ­რად ვუ­თხა­რი, - გინ­დათ, სუ­რა­თი გა­და­გი­ღოთ-ემთქი? დამ­თან­ხმდნენ. პირ­ვე­ლად ისე­თი სი­ტუ­ცია შევ­ქმე­ნი, რომ თით­ქოს წავ­ბორ­ძიკ­დი და აპა­რა­ტიც უნდა დამ­ვარ­დნო­და. ამა­ზე ერ­თმა თქვა, ამას ახლა თავს გა­ვუ­ტე­ხავ, წყალ­ში არ ჩა­უ­ვარ­დე­სო. მერე "ზა­გა­რის" მი­ღე­ბა გავ­ნაგ­რძეთ. ერთ-ერთს რომ ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, ორნი ქარ­თუ­ლად ჩემ­ზე ჭო­რა­ობ­დნენ (ერ­თმა­ნეთს ჩემს თავს აჩე­ჩებ­დნენ). ერთი ამ­ბობ­და, სუ­ლაც არ მომ­წონს, პა­ტა­რაა (მა­შინ 22 წლის ვი­ყა­ვი). ისი­ნი 35-40 წლამ­დე იქ­ნე­ბოდ­ნენ. რო­დე­საც ჩემ­ზე ლა­პა­რა­კით გული იჯე­რეს და მეც მათ­ზე საკ­მა­რი­სი "კომ­პრო­მა­ტე­ბი" და­ვაგ­რო­ვე, დრო იყო, "სა­კონ­ტრო­ლო გას­რო­ლა" გა­მე­ხორ­ცი­ე­ლე­ბი­ნა და ქარ­თუ­ლად ვუ­თხა­რი, თქვენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო-მეთ­ქი და და­ვემ­შვი­დო­ბე. გა­ო­ცე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბით დავ­ტო­ვე... ამ კუ­რი­ოზ­ზეც ახ­ლაც მე­ცი­ნე­ბა. ერთხელ კი სა­ბერ­ძნეთ­ში ასე­თი რამ შე­მემ­თხვა: (ვერ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე, რომ იქა­უ­რო­ბა ქარ­თვე­ლე­ბით არის სავ­სე) მა­ღა­ზი­ა­ში სუ­ვე­ნი­რე­ბის შე­სა­ძე­ნად რიგ­ში ვი­დე­ქი და ორი შავგვრე­მა­ნი ქალ­ბა­ტო­ნი ჩა­მიხ­ტა, რა­ზეც გავ­ბრაზ­დი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, მე­გობ­რებ­მა გა­რე­დან და­მიყ­ვი­რეს: დრო­ზე გა­მო­დიო. იქი­დან გა­მოვ­ძა­ხე: ჩემი რიგი იყო, მაგ­რამ ვი­ღაც ორი უზ­ნეო (ამ სი­ტყვის ოდ­ნავ უფრო მძაფ­რი სი­ნო­ნი­მით) რიგ­ში ჩა­მიხ­ტა-მეთ­ქი. ის ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ქარ­თვე­ლე­ბი აღ­მოჩ­დნენ. შე­მობ­რუნ­დნენ და სა­ში­ნე­ლი სი­ტყვე­ბით გა­მომ­ლან­ძღეს. თან, ვერ­სად მივ­დი­ო­დი და მათ ვეხ­მა­რე­ბო­დი კი­დეც ჩემს "შემ­კო­ბა­ში"... მოკ­ლედ, ჩემ მიერ ხუმ­რო­ბით გა­მო­ხა­ტუ­ლი აგ­რე­სია უდ­როო აღ­მოჩ­ნდა... ისე, სა­დაც არ უნდა ჩა­ვი­დე, ყვე­ლას ად­გი­ლობ­რი­ვი მო­სახ­ლე ვგო­ნი­ვარ (თან, ერ­თმა­ნე­თის­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ ქვე­ყა­ნებ­ში).

- სპორ­ტით თუ ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- ვცდი­ლობ, ორ­გა­ნიზ­მის­თვის სი­გა­რე­ტით მი­ყე­ნე­ბუ­ლი ზი­ა­ნი, ვარ­ჯი­შით გა­მო­ვას­წო­რო. ამი­ტომ ფიტ­ნესს მივ­მარ­თავ ხოლ­მე. ისე, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ლუ­რი სპორ­ტი მიყ­ვარს: ჭად­რა­კი, ბი­ლი­არ­დი, კარ­ტინ­გი. ფეხ­ბურ­თი, კა­ლათ­ბურ­თი და ძი­უ­დო სა­ყუ­რებ­ლა­დაც არ მი­ზი­დავს.

- რო­გორც მი­ზან­მი­მარ­თულ ადა­მი­ანს, შენი პროგ­რა­მა-მაქ­სი­მუ­მი და პროგ­რა­მა-მი­ნი­მუ­მი რა არის?

- ეს პროგ­რა­მე­ბი დრო­ის შე­სა­ბა­მი­სად იც­ვლე­ბა. მა­გა­ლი­თად, 5 წლის წინ რომ გე­კი­თხათ, გე­ტყვო­დით, ბინა, მან­ქა­ნა, მოგ­ზა­უ­რო­ბა მინ­და-მეთ­ქი. დღეს მეტ­ნაკ­ლე­ბად ამ მიზ­ნებს მი­ვაღ­წიე, ახლა წინა პლან­ზე სხვა სურ­ვი­ლებ­მა გად­მო­ი­ნაც­ვლა.

წე­სით უკვე უნდა ვი­ცო­დე, ვინ ვარ, მაგ­რამ ჯერ კი­დევ რა­ღა­ცე­ბის ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში ვარ. რაც უფრო ჩვენს სურ­ვი­ლებ­სა და მო­რალ­ზე მორ­გე­ბუ­ლად ვცხოვ­რობთ, უფრო ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ, ეს ბოლო წლებ­ში გა­ვი­თა­ვი­სე... ჩემი ცხოვ­რე­ბა 2 პე­რი­ო­დად იყო­ფა: 17 წლამ­დე და მერე. დე­დი­სერ­თა ვარ და შე­სა­ბა­მი­სად გარ­კვე­უ­ლი წნე­ხის ქვეშ ვიზ­რდე­ბო­დი. და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დე­ფი­ცი­ტი მქონ­და. მერე გა­დავ­წყვი­ტე, სახ­ლი­დან სა­ცხოვ­რებ­ლად სხვა­გან გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ცხოვ­რე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად და­მე­წყო. 18 წლის ასაკ­ში მქონ­და მი­ნი­მა­ლუ­რი ხელ­ფა­სი და ვი­ქი­რა­ვე ბინა. სრუ­ლი­ად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყე. პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად ვა­კე­თებ­დი ყვე­ლა­ფერს, რაც მა­ნამ­დე არ გა­მი­კე­თე­ბია, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მი­ფუ­ჭე­ბია. იმის შემ­დეგ გან­ვი­თა­რე­ბა და­ვი­წყე და აქამ­დე მო­ვე­დი. სრუ­ლი­ად სხვა ტი­პად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბამ გა­მა­კა­ჟა...

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის