2007 წლი­დან ჟურ­ნა­ლის­ტია. თა­ვი­დან სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის რა­დი­ო­ში სტა­ჟი­ო­რი გახ­ლდათ. 2010 წლი­დან სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტო "ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის" ჟურ­ნა­ლის­ტია. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ აქ­ტი­ურ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას აღ­ნიშ­ნულ სა­ა­გენ­ტო­ში გა­უ­გო გემო. მისი პირ­ვე­ლი სა­მუ­შაო დღე კი საკ­მა­ოდ ტრა­გი­კულ ფაქტს და­ემ­თხვა: 10 აპ­რილს პო­ლო­ნე­თის პრე­ზი­დენ­ტის, ლეხ კა­ჩინ­სკის თვითმფრი­ნა­ვი ჩა­მო­ვარ­და - კარ­გად ახ­სოვს, იმ დღეს მთელ რე­დაქ­ცი­ას­თან ერ­თად, რო­გორ აქ­ტი­უ­რად ჩა­ერ­თო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. თარ­გმნი­და და უცხო­ურ მე­დი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით ამ­ზა­დებ­და მა­სა­ლებს... დღეს უკვე გა­მოც­დი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტია...

ნინო წივ­წი­ვა­ძე:

- მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ნო­მერ პირ­ვე­ლი სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტოს ჟურ­ნა­ლის­ტი გახ­ლა­ვართ. ჩვენს რეს­პონ­დენ­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში იგ­რძნო­ბა, რომ გვენ­დო­ბი­ან და ჩვენს სა­ა­გენ­ტოს სარ­წმუ­ნო წყა­როდ მი­იჩ­ნე­ვენ. ესა თუ ის ამ­ბა­ვი თუ მთელ­მა მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბებ­მა გა­ა­შუ­ქეს, არა­სო­დეს ვაძ­ლევთ თავს იმის უფ­ლე­ბას, იგი­ვე ამ­ბა­ვი გა­და­უ­მოწ­მებ­ლად გა­ვავ­რცე­ლოთ. ეს არის "ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის" მთა­ვა­რი ღირ­სე­ბა. ამი­ტო­მაც ვი­ნარ­ჩუ­ნებთ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნდო­ბას და ლი­დე­რო­ბას ქარ­თულ მე­დი­ა­სივ­რცე­ში.

- გარ­და იმი­სა, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი ხართ და ოპე­რა­ტი­უ­ლო­ბა­ში ვე­რა­ვინ გჯობ­ნით, ბოლო დროს თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას ხელი შე­უ­წყო თან­მედ­რო­ვე ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­მაც, რაც მე­ტად ხა­რის­ხი­ან­სა და ეფექ­ტი­ანს ხდის თქვენს შრო­მას.

- დიახ, ჩვენს სის­წრა­ფე­სა და ოპე­რა­ტი­უ­ლო­ბას ის უახ­ლო­ე­სი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბიც გა­ნა­პი­რო­ბებს, რი­თიც ვმუ­შა­ობთ. კონ­კრე­ტუ­ლად, ე.წ. სმარ­ტფონს ვგუ­ლის­ხმობ, რი­თაც რე­დაქ­ცი­ა­ში ტექ­სტებს ვგზავ­ნით, ვი­ღებთ ფოტო და ვი­დე­ო­მა­სა­ლას, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ოპე­რა­ტი­უ­ლად, პირ­და­პირ შემ­თხვე­ვის ად­გი­ლი­დან ხვდე­ბა ჩვენს ვებგ­ვერ­დზე.

- ექ­სპრე­ზი­დენტ მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს თუ გაჰ­ყო­ლი­ხარ ამა თუ იმ ქვე­ყა­ნა­ში ოფი­ცი­ა­ლურ ვი­ზიტ­ზე?

- სა­ა­კაშ­ვი­ლის პრე­ზი­დენ­ტო­ბი­სას, "ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის" ჟურ­ნა­ლის­ტებს არ ჰქო­ნი­ათ მიწ­ვე­ვა, რომ ოფი­ცი­ა­ლურ დე­ლე­გა­ცი­ას უცხო­ეთ­ში ვი­ზი­ტის გა­სა­შუ­ქებ­ლად გავ­ყო­ლო­დით, რისი სა­შუ­ა­ლე­ბაც ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში ნამ­დვი­ლად გვაქვს. პრე­ზი­დენ­ტი­სა და პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრის პრეს­სამ­სა­ხუ­რი ვი­ზი­ტის და­გეგ­მვის შე­სა­ხებ წი­ნას­წარ გვა­ტყო­ბი­ნებს და გვიწ­ვევს. წინა პრე­ზი­დენ­ტის ვი­ზი­ტე­ბის შე­სა­ხებ ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან ან პრე­ზი­დენ­ტის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის­გან მა­შინ ვი­გებ­დით, რო­დე­საც პრე­ზი­დენ­ტი უკვე ამა თუ იმ ქვე­ყა­ნა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და.

- ცოტა ხნის წინ ვილ­ნი­უს­ში, პრე­ზი­დენტ მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლის პირ­ვე­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ვი­ზი­ტი­სას, ვილ­ნი­უ­სის სა­მიტ­ზე იყა­ვი, სა­დაც ასო­ცი­რე­ბის პა­რა­ფი­რე­ბის ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბის და­დე­ბა მოხ­და. რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტი, რო­გორ შე­ა­ფა­სებ ამ ვი­ზიტს?

- სა­ქარ­თვე­ლოს ოფი­ცი­ა­ლურ დე­ლე­გა­ცი­ას­თან და კო­ლე­გებ­თან ერ­თად ეს ჩემი პირ­ვე­ლი ვი­ზი­ტი გახ­ლდათ, რაც ასე­ვე ახა­ლი პრე­ზი­დენ­ტის პირ­ველ ოფი­ცი­ა­ლურ ვი­ზიტს და­ემ­თხვა. არა­ერ­თხელ თქმულს გა­ვი­მე­ო­რებ: ეს სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის ის­ტო­რი­უ­ლი მოვ­ლე­ნა გახ­ლდათ... ამ ფაქტს მე­დი­ა­ცენ­ტრში, სპე­ცი­ა­ლურ მო­ნი­ტორ­ზე ვა­დევ­ნებ­დით თვალს. იქ ყვე­ლა ქვეყ­ნის ჟურ­ნა­ლის­ტი იმ­ყო­ფე­ბო­და და ფეხ­ზე მხო­ლოდ ქარ­თვე­ლე­ბი წა­მოვ­დე­ქით. ვი­ყა­ვით ამა­ყე­ბი და ბედ­ნი­ე­რე­ბი, რომ მი­ვუ­ახ­ლოვ­დით ევ­რო­კავ­შირს და გაჩ­ნდა იმე­დი, რომ მალე შევ­დგამთ ფეხს ამ დიდ ოჯახ­ში, თუნ­დაც "შა­ლა­ხო­თი"...

- ის თუ გა­არ­კვი­ეთ, ამ­ხე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ბის მოვ­ლე­ნას ერთ-ერთ მუ­სი­კა­ლურ ფო­ნად "შა­ლა­ხო" რა­ტომ გას­დევ­და, მა­შინ, როცა ქარ­თვე­ლებს, სხვა რომ არა­ფე­რი ვთქვათ, "მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რი" გვაქვს...

- იმ შემ­თხვე­ვა­ში "შა­ლა­ხომ", მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მისი იქ აჟ­ღე­რე­ბა ყვე­ლას გაგ­ვიკ­ვირ­და, ვერ გა­და­ფა­რა ის სი­ხა­რუ­ლი, რა­საც ჩვენ­ში ის­ტო­რი­უ­ლი პრო­ცე­სის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა იწ­ვევ­და. თუმ­ცა შემ­დეგ, "შა­ლა­ხო­ზეც" გა­ვა­კე­თეთ აქ­ცენ­ტი და ევ­რო­ინ­ტეგ­რა­ცი­ის მი­ნის­ტრ ალექ­სი პეტ­რი­აშ­ვილს ვკი­თხეთ - მისი აქ აჟ­ღე­რე­ბა ვისი იდეა იყო-თქო? ცო­ტა­თი გაგ­ვი­ნა­წყენ­და, უფრო სე­რი­ო­ზუ­ლი კი­თხვე­ბი და­მის­ვი­თო... მოკ­ლედ, ქარ­თუ­ლი დე­ლე­გა­ცი­ის წევ­რე­ბი გვარ­წმუ­ნებ­დნენ, რომ ეს მუ­სი­კა თა­ვად ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებ­მა ისე შე­არ­ჩი­ეს, ქარ­თუ­ლი მხა­რის­თვის აზრი არც უკი­თხავთ... რამ­დე­ნად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი სი­მარ­თლეს, ვერ გე­ტყვით, მაგ­რამ რო­დე­საც მი­ნის­ტრე­ბი გე­უბ­ნე­ბი­ან, შე­იძ­ლე­ბა, და­ი­ჯე­რო.

- მოკ­ლედ, ვილ­ნი­უ­სი­დან და­უბ­რკო­ლებ­ლად მუ­შა­ობ­დი, შენ­თვის ჩვე­ულ რიტ­მში აწ­ვდი­დი ინ­ფორ­მა­ცი­ას "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის" ინ­ტეგ­რი­რე­ბულ ნი­უს­რუმს ("ინ­ტერპრეს­ნი­უსს", "პა­ლიტ­რატვ-ს" და "რა­დიო პა­ლიტ­რას").

- დიახ, "რა­დიო პა­ლიტ­რის­თვის" და "პა­ლიტ­რატვ"-სთვი­საც ვი­წერ­დი მი­ნის­ტრე­ბის კო­მენ­ტა­რებს...

- მგო­ნი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვაა, რო­დე­საც ერთი ადა­მი­ა­ნი სამი ჟურ­ნა­ლის­ტის ფუნ­ქცი­ას ითავ­სებს და ამ ყვე­ლა­ფერს "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის" ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ოს­ტა­ტუ­რად ახერ­ხებთ...

- ჩვე­ნი ინ­ტეგ­რი­რე­ბუ­ლი ნი­უს­რუ­მის მთა­ვა­რი ღირ­სე­ბა ის არის, რომ ერთ ჟურ­ნა­ლისტს შე­უძ­ლია, იყოს უნი­ვერ­სა­ლუ­რი: ერ­თდრო­უ­ლად იმუ­შა­ოს რო­გორც სა­ინ­ფორ­მა­ციო სამ­სა­ხუ­რის­თვის, ასე­ვე "რა­დიო პა­ლიტ­რის" პირ­და­პირ ეთერ­ში ჩა­ერ­თოს და მსმე­ნელს მომ­ხდა­რი ამ­ბის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია ოპე­რა­ტი­უ­ლად მი­ა­წო­დოს, "პა­ლიტ­რატვ"-სთვის გა­და­ი­ღოს ვი­დეო და თა­ვად­ვე და­ა­მონ­ტა­ჟოს. რო­დე­საც ამა თუ იმ მოვ­ლე­ნას ვა­შუ­ქებთ, ერ­თდრო­უ­ლად სამი მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბის ჟურ­ნა­ლის­ტი ვხდე­ბით.

- რო­გორც ვიცი, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში ორ­ჯერ იყა­ვი. ეს სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი ვი­ზი­ტე­ბი იყო?

- ამე­რი­კა­ში მე­ო­რედ, გა­სულ ზა­ფხულს ვი­ყა­ვი. ერთ დღე­საც მე­ძა­ხის "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის" ნი­უს­რუ­მის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი, ნატა მუმ­ლა­ძე და მე­უბ­ნე­ბა, - ნინო, რა კარ­გია, რო­გორ მი­ხა­რი­აო!.. ვერ მივ­ხვდი, რას გუ­ლის­ხმობ­და. რო­დე­საც ვკი­თხე, - რას მი­ლო­ცავ-მეთ­ქი? - ამე­რი­კა­ში მი­დი­ხა­რო... მოკ­ლედ, ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ორ­ჯერ მოვ­ხვდი ამე­რი­კა­ში, რაც მა­ნამ­დე ვერც კი წარ­მო­მედ­გი­ნა. გა­სულ ზა­ფხულს იქ "პა­ლიტ­რატვ"-სთვის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სი­უ­ჟე­ტის მო­სამ­ზა­დებ­ლად გა­ვემ­გზავ­რე. ამე­რი­კის სა­ელ­ჩოს მიერ სპე­ცი­ა­ლუ­რად შედ­გე­ნი­ლი პროგ­რა­მა იყო, და­გეგ­მი­ლი და შერ­ჩე­უ­ლი იყ­ვნენ რეს­პონ­დენ­ტე­ბი. ად­გილ­ზე ჩა­სულს, ამე­რი­კელ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა სა­ინ­ტე­რე­სო რეს­პონ­დენ­ტე­ბი და­მახ­ვედ­რა. სა­მუ­შაო თემა იყო კო­ა­ბი­ტა­ცია. მოკ­ლედ, ამ სა­კი­თხზე ამე­რი­კე­ლი ექ­სპერ­ტე­ბის მო­საზ­რე­ბებს ვის­მენ­დი. მე და ჩემ­მა ოპე­რა­ტორ­მა - გიგა ხურ­ცი­ლა­ვამ სამი სი­უ­ჟე­ტი ჩა­მო­ვი­ტა­ნეთ. იქი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი იმ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სო და აქ­ტუ­ა­ლუ­რი აღ­მოჩ­ნდა, რომ "ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის­თვი­საც" დავ­წე­რე რო­გორც ექ­სკლუ­ზი­უ­რი სტა­ტი­ე­ბი. შარ­შან­წინ კი ამე­რი­კა­ში თორ­მეტ ქარ­თველ ჟურ­ნა­ლის­ტთან ერ­თად, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის­თვის გა­მარ­თულ ტრე­ნინგზე გა­ვემ­გზავ­რე. სამი დღე ვა­შინგტონ­ში ვი­ყა­ვით, მერე კი ორი კვი­რა დავ­ყა­ვით ტე­ნე­სის შტატ­ში, სა­დაც ად­გი­ლობ­რი­ვი ოჯა­ხე­ბი გვმას­პინ­ძლობ­დნენ. იმ ვი­ზი­ტი­თაც ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. ახ­ლაც მაქვს იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და სულ ვამ­ბობ, რომ ამე­რი­კა­ში მყავს კი­დევ ერთი ბე­ბია, ჯოის ბურ­დი­ნი, რო­მე­ლიც ტე­ნე­სის შტა­ტის მკვიდ­რია. ხან­დაზ­მუ­ლი, 75 წლის ქალ­ბა­ტო­ნი მან­ქა­ნას მარ­თავს!.. ყველ­გან სა­კუ­თა­რი ავ­ტო­მან­ქა­ნით გვა­ტა­რებ­და. დაგ­ვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა თით­ქმის მთე­ლი შტა­ტი. ჯო­ი­სი კლა­სი­კუ­რი ქარ­თვე­ლი ბე­ბი­ის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია, რად­გა­ნაც თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ა­ნია. ჩემი ორი­ვე ბე­ბია კი ტი­პუ­რი ქარ­თვე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი არი­ან, რომ­ლე­ბიც ჩემს სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზარს პა­სუ­ხო­ბენ სი­ტყვე­ბით: "გე­ნაც­ვა­ლოს ბე­ბია!" თუმ­ცა იმ ამე­რი­კელ ბე­ბი­ა­სა და ჩემს ქარ­თველ ბე­ბი­ებს შო­რის მსგავ­სე­ბა ის არის, რომ ყვე­ლა­ნი მზრუნ­ვე­ლე­ბი არი­ან. ჯო­ი­სი თან გვყვე­ბო­და. სა­უზ­მეს მომ­ზა­დე­ბულს გვახ­ვედ­რებ­და, მა­ნამ­დე კი სა­ძი­ნე­ბელ­ში ახალ­გა­მო­წუ­რუ­ლი, ვი­ტა­მი­ნე­ბით სავ­სე ხი­ლის წვე­ნი შე­მოჰ­ქონ­და...

- კი­დევ რა­ი­მეს ხომ ვერ გა­იხ­სე­ნებ შენი ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი პრაქ­ტი­კი­დან?

- შარ­შან ჩემ­თვის ერთ-ერთი და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი მო­მენ­ტი მი­ნის­ტრ და­ვით კირ­ვა­ლი­ძის გა­დად­გო­მა გახ­ლდათ. ის ერთ დღე­საც მთავ­რო­ბის სხდო­მა­ზე გა­მო­ცხად­და. რო­გორც წესი, აღ­ნიშ­ნუ­ლი სხდო­მა რამ­დე­ნი­მე სა­ათს გრძელ­დე­ბა, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი მის დამ­თავ­რე­ბას მოთ­მი­ნე­ბით ვე­ლო­დე­ბით ხოლ­მე... სხდო­მა ალ­ბათ 15 წუ­თის და­წყე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, რომ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მხარ­ზე ვი­ღა­ცამ ხელი და­მა­დო. მივ­ბრუნ­დი და მი­ნის­ტრი კირ­ვა­ლი­ძე შემ­რჩა ხელ­ში. წა­მო­ვი­ძა­ხე: "ხალხნო, და­ვით კირ­ვა­ლი­ძე!" ის მზად იყო კო­მენ­ტა­რის­თვის ანუ იმის­თვის, რომ აეხ­სნა, თუ რა­ტომ გა­მო­ვი­და სხდო­მი­დან. უკვე მივ­ხვდი, რა­შიც იყო საქ­მე. სა­ნამ ოპე­რა­ტო­რე­ბი კა­მე­რებს მი­ნის­ტრის ჩა­სა­წე­რად ამ­ზა­დებ­დნენ, ჩემს რე­დაქ­ტორ­თან დავ­რე­კე და ვუ­თხა­რი, დათო კირ­ვა­ლი­ძემ მთავ­რო­ბის სხდო­მა და­ტო­ვა-მეთ­ქი. მახ­სოვს, რე­დაქ­ტო­რის, ირი­ნა დე­კა­ნო­ი­ძის შე­ძა­ხი­ლი: "სას­წრა­ფოდ, აკ­რი­ფეთ ტექ­სტი, და­ვიდ კირ­ვა­ლი­ძე გა­დად­გა!" სა­ნამ მი­ნის­ტრი თა­ვი­სი კო­მენ­ტა­რის შემ­დეგ ლიფ­ტში შე­ვი­დო­და, ჩვენს სა­იტ­ზე ეს ინ­ფორ­მა­ცია უკვე იდო.

- საყ­ვა­რე­ლი რეს­პონ­დენ­ტი თუ გყავს?

- რო­მე­ლი­მეს გა­მო­ყო­ფა ალ­ბათ გა­მი­ჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან კარ­გი მო­სა­უბ­რეა პო­ლი­ტო­ლო­გი რა­მაზ საყ­ვა­რე­ლი­ძე. ის ჩემი ხში­რი რეს­პონ­დენ­ტია ანუ - რა­დი­ო­სი­უ­ჟე­ტე­ბის სტუ­მა­რი. რო­დე­საც ტე­ლე­ფონ­ში ეს­მის ჩემი ხმა, მე­უბ­ნე­ბა, - სად ხარ აქამ­დე? დღეს პირ­ვე­ლად მი­რე­კა­ვო (იღი­მე­ბა)? მინ­და ვთქვა, რომ კარ­გი რეს­პონ­დენ­ტია უკვე ყო­ფი­ლი პო­ლი­ტი­კო­სი - ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა, ამ ნათ­ქვამ­მა აზ­რთა სხვა­დას­ხვა­ო­ბა გა­მო­იწ­ვი­ოს, მაგ­რამ ის ჩემს კი­თხვებს ყო­ველ­თვის მოთ­მი­ნე­ბით პა­სუ­ხობ­და... გი­ორ­გი მარ­გვე­ლაშ­ვილ­თან, რო­გორც პრე­ზი­დენ­ტთან ინ­ტერ­ვიუ არ მქო­ნია, თუმ­ცა რო­გორც ფი­ლო­სო­ფო­სი ხში­რად ჩა­მი­წე­რია. კარ­გი რეს­პონ­დენ­ტია. ხან­და­ხან ცალ­კე­ულ სა­კი­თხებ­ზე ამ­ბობ­და, ამ თე­მა­ზე ჩემი პა­სუ­ხი ჩემს კომ­პე­ტენ­ცი­ას სცდე­ბაო. ახლა კი მის­გან ზო­გა­დად შე­კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი რომ მი­ი­ღო, ამ შე­კი­თხვის შე­სა­ხებ მისი პრეს­სამ­სა­ხუ­რი წი­ნას­წარ უნდა იყოს ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, პრე­ზი­დენ­ტი პა­სუ­ხის­გან თავს იკა­ვებს... თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ, მა­ინც მგო­ნია, რომ გი­ორ­გი მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლი უც­ვლე­ლია... ის, ვინც ახლა ჩა­მოვ­თვა­ლე, ყვე­ლა­ნი კარგ რეს­პონ­დენ­ტე­ბად მი­მაჩ­ნია. თუმ­ცა თუ საქ­მე ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რელ რეს­პონ­დენტს ეხე­ბა, მა­შინ აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვით სერ­გე­ენ­კოს და­ვა­სა­ხე­ლებ, თუნ­დაც იმ უბ­რა­ლო მი­ზე­ზის გამო, რომ არ მახ­სოვს არც ერთი შემ­თხვე­ვა, მთავ­რო­ბის არც ერთი სხდო­მა, მას კო­მენ­ტარ­ზე უარი ეთ­ქვას. მოთ­მი­ნე­ბით უს­მენს და პა­სუ­ხობს თუნ­დაც ყვე­ლა­ზე პრი­მი­ტი­ულ თუ უაზ­რო შე­კი­თხვას, რო­მე­ლიც შე­საძ­ლოა, შემ­დეგ ეთერ­ში არც კი მოხ­ვდეს. ვფიქ­რობ, ეს ძალ­ზე და­სა­ფა­სე­ბე­ლი თვი­სე­ბაა.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)