რე­ჟი­სორ ავთო ვარ­სი­მაშ­ვილს საკ­მა­ოდ მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ბი­ოგ­რა­ფია აქვს და სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში მუ­შა­ო­ბი­სას, არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო და "ხმა­უ­რი­ა­ნი" სპექ­ტაკ­ლიც და­უდ­გამს. მისი ფილ­მე­ბი კი ყო­ველ­თვის იწ­ვევს მა­ყუ­რებ­ლის ინ­ტე­რესს. რე­ჟი­სო­რი აღ­ნიშ­ნავს, რომ "სახ­ლი ძველ უბან­ში" მისი "შე­დევ­რი" არ არის. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ნიკო გო­მე­ლა­უ­რი­სა და "სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის" გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბი მოს­წონს.

პლას­ტი­ლი­ნის ფი­გუ­რე­ბით და­წყე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა

- რე­ჟი­სო­რო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მინ­დო­და, ოღონდ - 4-5 წლის ასაკ­ში მულ­ტფილ­მე­ბის გა­და­ღე­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ჯერ სკო­ლა­შიც არ დავ­დი­ო­დი, რო­დე­საც პლას­ტი­ლი­ნით პერ­სო­ნა­ჟებს ვძერ­წავ­დი, მათ ერ­თმა­ნეთ­თან ვა­ლა­პა­რა­კებ­დი და სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დი... სკო­ლა­ში დრამ­წრე ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე და იქ ბევ­რი სპექ­ტაკ­ლი დავ­დგი. მა­გა­ლი­თად, "საბ­რალ­დე­ბო დას­კვნა". თა­მა­ში არას­დროს მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ რო­მე­ლი­მე მსა­ხი­ო­ბი გვაკ­ლდა, მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ასე გრძელ­დე­ბო­და და­ახ­ლო­ე­ბით მე­ცხრე კლა­სამ­დე, მერე კი არ­ტოს ბაღ­ში, გოგი თო­და­ძის სა­ბავ­შვო თე­ატ­რში მოვ­ხვდი და სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე.

ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი გა­ტა­ცე­ბა

- მუ­სი­კა ყო­ველ­თვის ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი იყო. 6 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში ფორ­ტე­პი­ა­ნოს კლას­ში შე­მიყ­ვა­ნეს და შემ­დეგ მო­ვინ­დო­მე, ჩე­ლო­ზე დაკ­ვრა მეს­წავ­ლა. კონ­ცერ­ტე­ბიც მქონ­და, ტრი­ო­სა და კა­მე­რულ ორ­კესტრში ვუკ­რავ­დი. როცა პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა მო­მიხ­და, თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის ერთ-ერთი ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა, კონ­სერ­ვა­ტო­რია იყო, მაგ­რამ მუ­სი­კო­სო­ბას მა­ინც რე­ჟი­სო­რო­ბამ სძლია.

ამ­ბა­ვი, რო­მე­ლიც ფილ­მებ­ში ხდე­ბა

- პირ­ველ კურ­სზე ქალ­ბა­ტონ ლილი იო­სე­ლი­ან­თან ვსწავ­ლობ­დი, II-III კურ­სებ­ზე - გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს­თან, IV-V-ზე კი უკვე რო­ბერტ სტუ­რუ­ას­თან. მე­ო­თხე­კურ­სე­ლი, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მოვ­ხვდი და ამის მერე აღ­მოვ­ჩნდი ბა­ტონ რო­ბი­კოს­თან. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ეს ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი და მო­უ­ლოდ­ნე­ლი რამ იყო, მსგავ­სი რამ შე­იძ­ლე­ბა, კი­ნო­ში მოხ­დეს: თბი­ლის­ში პირ­ვე­ლი სა­ერ­თა­შო­რი­სო თე­ატ­რა­ლუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლი ტარ­დე­ბო­და და გა­ნა­ცხა­დი შე­ვი­ტა­ნე, რომ ჩემი სტუ­დენ­ტუ­რი სპექ­ტაკ­ლი სა­კონ­კურ­სო პროგ­რა­მა­ში ჩა­ერ­თოთ. თა­ვი­დან უარი მი­თხრეს, მაგ­რამ არ და­ვი­ზა­რე, მა­შინ­დე­ლი კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის - ოთარ თაქთა­ქიშ­ვი­ლის კა­ბი­ნეტ­ში შე­ვაღ­წიე და ვთხო­ვე, კო­მი­სია გა­მო­ე­ყოთ, რათა სპექ­ტაკ­ლი ენა­ხათ და თუ არ მო­ე­წო­ნე­ბო­დათ, უარი მერე ეთ­ქვათ. ოთარ თაქთა­ქიშ­ვი­ლი საკ­მა­ოდ გუ­ლის­ხმი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იყო. შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც ინ­ტუ­ი­ცი­აც ჰქონ­და და კო­მი­სია გა­მოგ­ზავ­ნა. სა­ბო­ლო­ოდ, ჩემი სპექ­ტაკ­ლი - "კა­ცია-ადა­მი­ა­ნი?!" სა­კონ­კურ­სო პროგ­რა­მა­ში ჩას­ვეს. მთა­ვარ როლს იმ დროს მე­ო­რე კურ­სის სტუ­დენ­ტი - გია ბურ­ჯა­ნა­ძე ას­რუ­ლებ­და. მოკ­ლედ, იმ ფეს­ტი­ვალ­ზე ახალ­გაზ­რდე­ბი, ე.წ. არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი მხო­ლოდ ჩვენ ვი­ყა­ვით, და­ნარ­ჩე­ნე­ბი სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან ჩა­მო­სუ­ლი, საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბიც კი იყ­ვნენ. ჟი­უ­რის თავ­მჯდო­მა­რე ლატ­ვი­ე­ლი რე­ჟი­სო­რი - ადოლფ შა­პი­რო გახ­ლდათ. არც მი­ფიქ­რია, რომ იმ ფეს­ტი­ვალ­ზე შე­იძ­ლე­ბო­და, რა­ი­მე ჯილ­დო მი­მე­ღო, ამი­ტომ და­ხურ­ვა­ზე არც კი მივ­სულ­ვარ. ზუს­ტად იმ დროს, ჯორ­ჯი­აშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე, ლი­ტე­რა­ტუ­რის მუ­ზე­უმ­ში ვთა­მა­შობ­დით სპექ­ტაკ­ლებს და წარ­მოდ­გე­ნის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, როცა რუს­თა­ველ­ზე ამო­ვე­დით, ხალ­ხი უკვე თე­ატ­რი­დან გა­მო­დი­ო­და. ყვე­ლა ჩვენ­კენ მო­ი­წევ­და და გვი­ლო­ცავ­და. რო­გორც მერე გა­ვი­გეთ, სა­უ­კე­თე­სო რე­ჟი­სუ­რის­თვის პრი­ზი მოგ­ვცეს. ეს ძა­ლი­ან მო­უ­ლოდ­ნე­ლი და სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბა­ვი იყო ჩემ­თვის.

რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი

- მე­ო­რე დღეს გუ­რამ სა­ღა­რა­ძის მე­უღ­ლემ - ტა­ნია ბუხ­მინ­დერ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა: რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ სპექ­ტაკ­ლის ნახ­ვა ითხო­ვა და ეს რო­დის იქ­ნე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლიო? მე­ო­რე დღეს სპექ­ტაკ­ლი სპე­ცი­ა­ლუ­რად მის­თვის, დღის 2 სა­ათ­ზე დავ­ნიშ­ნეთ. ნახა და მი­თხრა: ხვალ მოდი, და­ვი­ლა­პა­რა­კო­თო. ვი­ფიქ­რე, გა­საკ­რი­ტი­კებ­ლად მი­ბა­რებს-მეთ­ქი. მა­შინ თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რი აკა­კი ბაქ­რა­ძე იყო. ბა­ტონ­მა რო­ბი­კომ მი­თხრა, აკა­კის­თან ადი, გან­ცხა­დე­ბა და­წე­რე, თე­ატ­რში რე­ჟის­ო­რად მი­გი­ღე­ბო. 19 წლის ბი­ჭის­თვის ეს აბ­სო­ლუ­ტუ­რი შოკი იყო. გან­ცხა­დე­ბას რომ ვწერ­დი, ბა­ტონ­მა კა­კომ მი­თხრა: დიპ­ლო­მი მო­ი­ტა­ნეო. გა­მე­ცი­ნა, ჯერ სტუ­დენ­ტი ვარ-მეთ­ქი. ჩემ­მა პა­სუხ­მა ცოტა არ იყოს, და­აბ­ნია... ინ­სტი­ტუტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში უკვე სამი სპექ­ტაკ­ლი მქონ­და დად­გმუ­ლი: "რექ­ვი­ე­მი" - ომში და­ღუ­პუ­ლი ქარ­თვე­ლი პო­ე­ტე­ბის ლექ­სებ­ზე გა­კე­თე­ბუ­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი; "ვა­რი­ა­ცი­ე­ბი თა­ნა­მედ­რო­ვე თე­მა­ზე" - მე და ბა­ტონ­მა რო­ბი­კომ პი­ე­საც ერ­თად დავ­წე­რეთ და დავ­დგით კი­დეც, და კარ­ლო გოლ­დო­ნის "მშვე­ნი­ე­რი ქარ­თვე­ლი ქალი". მას შემ­დეგ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში კი­დევ 13 წელი ვი­მუ­შა­ვე.

გა­მორ­ჩე­უ­ლი პე­და­გო­გე­ბი და "გა­საკ­ვი­რი" ამ­ბე­ბი

- ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ო­დი და­დე­ბი­თად მა­გონ­დე­ბა. ის ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, რომ­ლებ­თან ერ­თა­დაც შემ­დგომ­ში მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­ვა­ტა­რე და ვმე­გობ­რობ. მა­გა­ლი­თად: გოგი მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლი, ვასო კიკ­ნა­ძე. რე­ჟი­სუ­რა­ში ცოტა უც­ნა­უ­რა­დაა საქ­მე - შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პე­და­გო­გი იყოს, მაგ­რამ მას­თან შენი თან­ხვედ­რა არ მოხ­დეს. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში, ასე იყო, მა­გა­ლი­თად - ქალ­ბა­ტონ ლილი იო­სე­ლი­ან­თან, რო­მე­ლიც, რა თქმა უნდა, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გია და ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის არა­ერ­თი თა­ო­ბა აღ­ზარ­და, მაგ­რამ ჩემ­თვის დღემ­დე მი­უ­ღე­ბე­ლია ის თე­ატ­რი, რო­მელ­საც ქალ­ბა­ტო­ნი ლილი ქა­და­გებს. მე უფრო სა­ნა­ხა­ო­ბი­თი თე­ატ­რის მომ­ხრე ვარ, ის კი - ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რის, ნა­ტუ­რა­ლის­ტუ­რის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დღემ­დე უდი­დეს პა­ტივს ვცემ, ჩემი დიდი სურ­ვი­ლი იყო, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის ჯგუფ­ში გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ბა­ტო­ნი გიგა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ. ისეთ ამ­ბებს გვიყ­ვე­ბო­და, ცალ­კე ის უდ­რი­და ყვე­ლა­ნა­ირ რე­ჟი­სო­რულ გაკ­ვე­თილს. მის­გან ის­ტო­რი­ე­ბის კას­კა­დი დამ­რჩა და ხში­რად, როცა რა­ი­მეს ვყვე­ბი, უკ­ვირთ, - შენ ეს სა­ი­დან იციო?! ჩვე­ნი პე­და­გო­გე­ბი­დან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გა­მოვ­ყოფ­დი ვასო კიკ­ნა­ძეს, რო­მელ­მაც უბ­რა­ლოდ კი არ მას­წავ­ლა, არა­მედ შე­მაყ­ვა­რა მთე­ლი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი და მისი ის­ტო­რია. მის მე­გობ­რო­ბას ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ და ვუფრ­თხილ­დე­ბი.

სა­ე­ტა­პო სპექ­ტაკ­ლე­ბი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში

- ყვე­ლა თე­ატ­რში სხვა­დას­ხვა სა­ე­ტა­პო სპექ­ტაკ­ლი იყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ცხრა სპე­ქტაკ­ლი დავ­დგი, გა­მოვ­ყოფ­დი - "ათ­ვი­ნი­ე­რე­ბენ მი­მი­ნოს", რად­გან რე­ა­ლუ­რად, ჩემი ხელ­წე­რა იქი­დან და­ი­წყო. მა­ნამ­დე დად­გმულ სპექ­ტაკ­ლებ­ში რო­ბერტ სტუ­რუ­ას დიდი გავ­ლე­ნა იგ­რძნო­ბო­და. რა თქმა უნდა, მისი გავ­ლე­ნის ქვეშ ვი­ყა­ვი და ქვეც­ნო­ბი­ე­რად, მას ვბა­ძავ­დი კი­დეც, მაგ­რამ მერე შე­ვე­ცა­დე, რა­დი­კა­ლუ­რად გა­დავხრი­ლი­ყა­ვი სხვა მხა­რეს; მის­გან ბევ­რი რამ ამე­ღო, მაგ­რამ რა­ღაც ჩემი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა... "კვა­ჭი კვა­ჭან­ტი­რა­ძეს" გა­მოვ­ყოფ­დი იმი­ტომ, რომ ვფიქ­რობ, ეს პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი, მას­შტა­ბუ­რი სპექ­ტაკ­ლი და მცდე­ლო­ბა იყო იმი­სა, რომ კლა­სი­კა მთლი­ა­ნად თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბის­კენ მო­მეტ­რი­ა­ლე­ბი­ნა. ბოლო სპექ­ტაკ­ლი, რომ­ლის შემ­დე­გაც რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი­დან წა­მო­ვე­დი, ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ზე სრულ­ყო­ფი­ლი გახ­ლდათ. ეს იყო შექ­სპი­რის "ტი­ტუს ან­დრო­ნი­კუ­სი".

"სარ­დაფ­ში" გა­მარ­თუ­ლი "სიკ­ვდი­ლის როკ­ვა"

- "სიკ­ვდი­ლის როკ­ვა", რომ­ლი­თაც "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი" გავ­ხსე­ნი, ჩემს ბი­ოგ­რა­ფი­ა­ში ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან სპექ­ტაკ­ლად რჩე­ბა თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ მას­ში გე­ნი­ა­ლურ­მა მსა­ხი­ობ­მა - რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძემ ბოლო როლი ითა­მა­შა. ამას მოჰ­ყვა ჩემი მე­ო­რე სპექ­ტაკ­ლი - "ჰამ­ლე­ტი", რო­მე­ლიც ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან შემ­დგომ­ში უამ­რა­ვი სი­ხა­რუ­ლი მოგ­ვი­ტა­ნა - ეს იქ­ნე­ბო­და სა­ხელ­მწი­ფო პრე­მია თუ არა­ერ­თი გას­ტრო­ლი.

გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რი

- მა­შინ ქვე­ყა­ნა­სა და თე­ატ­რშიც მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო და რო­დე­საც დას­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, სა­თა­ვე­ში ჩავ­დგო­მო­დი, ეს, რო­გორც ბე­დის გა­მოწ­ვე­ვა, ისე მი­ვი­ღე და, რა თქმა უნდა, დავ­თან­ხმდი. ეს იყო სრუ­ლი­ად უღო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვარ­დნი­ლი თე­ატ­რი, რო­მელ­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლიც არ ჰყავ­და. ის, რომ დღეს გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე "დას­წრე­ბა­დია", ვფიქ­რობ, კარ­გი რე­ზულ­ტა­ტია. აქა­უ­რი სპექ­ტაკ­ლე­ბი­დან, პირ­ველ რიგ­ში, "ოს­ტატ­სა და მარ­გა­რი­ტას" გა­მოვ­ყოფ, რო­მე­ლიც ოთხსა­ათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და და არ მახ­სოვს წარ­მოდ­გე­ნა, დარ­ბა­ზი­დან ერთი ადა­მი­ა­ნი მა­ინც გა­სუ­ლი­ყო ნა­ად­რე­ვად, ბო­ლომ­დე დიდი ინ­ტე­რე­სით უყუ­რებ­დნენ ხოლ­მე. ასე­ვე გა­მოვ­ყოფ­დი სპექ­ტაკლს - "ღუს­სი­ან ბლუზ", რო­მელ­მაც პე­ტერ­ბურ­გში საკ­მა­ოდ დიდი სკან­და­ლი გა­მო­იწ­ვია - მა­ყუ­რე­ბე­ლი დე­მონ­სტრა­ცი­უ­ლად ტო­ვებ­და დარ­ბაზს, სკა­მებს სპე­ცი­ა­ლუ­რად ახ­მა­უ­რებ­დნენ და ისე გა­დი­ოდ­ნენ. თავი შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლად იგ­რძნეს, რად­გან რე­ა­ლუ­რად, ისი­ნი სცე­ნა­ზე სა­კუ­თარ თავს ხე­დავ­დნენ. მა­ყუ­რებ­ლის მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­მა, რო­მე­ლიც ბო­ლომ­დე დარ­ჩა, ისე­თი ოვა­ცია გაგ­ვი­მარ­თა, რომ სპექ­ტაკ­ლი სულ ტრი­უმფში გა­და­ი­ზარ­და. ამ ორი უკი­დუ­რე­სო­ბის შერ­წყმამ ეს წარ­მოდ­გე­ნა ძა­ლი­ან და­მა­მახ­სოვ­რა.

"სახ­ლი ძველ უბან­ში"

- ამ ფილმმა მარ­თა­ლია, პოპუ­ლა­რუ­ლი გამ­ხა­და, მაგ­რამ რომ გი­თხრათ, ჩემს დიდ მიღ­წე­ვად მი­ვიჩ­ნევ-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. მა­შინ ტერ­მი­ნი "ქარ­თუ­ლი ტე­ლე­სე­რი­ა­ლი" არ არ­სე­ბობ­და. მე­გო­ნა, მრა­ვალ­სე­რი­ი­ან სა­ტე­ლე­ვი­ზიო მხატ­ვრულ ფილ­მს ვი­ღებ­დი და წლე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ ქარ­თუ­ლი ტე­ლე­სე­რი­ა­ლის "მამა" ვყო­ფილ­ვარ. რე­ჟი­სო­რის მო­ვა­ლე­ო­ბაა, თუნ­დაც ინ­ტუ­ი­ცი­უ­რად იგ­რძნოს, რა სჭირ­დე­ბა მა­ყუ­რე­ბელს, რა იმუ­შა­ვებს მას­ზე. რა თქმა უნდა, მა­შინ აქ­ტუ­ა­ლურ თე­მას შე­ვე­ჭი­დე: მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ქვე­ყა­ნა­ში შავ­ბნე­ლი და დათ­რგუნ­ვი­ლი პე­რი­ო­დი, შიში და მის­ტი­კა აქ­ტუ­ა­ლუ­რი გახ­ლდათ. თა­ნაც, რე­ა­ლუ­რად, ერთი ტე­ლე­არ­ხი გვქონ­და და მი­უ­ხე­და­ვად უშუ­ქო­ბი­სა, ამ სე­რი­ალ­მა ყვე­ლა მი­ა­ჯაჭ­ვა ეკ­რანს. ეს კარ­გად გათ­ვლი­ლი კო­მერ­ცი­უ­ლი პრო­ექ­ტი გახ­ლდათ, რო­მე­ლიც მა­ღა­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში ვერ იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­უ­ლად იყო გა­კე­თე­ბუ­ლი და მას­ში სუ­პერპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი თა­მა­შობ­დნენ. ამ სე­რი­ა­ლამ­დე ერთი ფილ­მი მქონ­და გა­და­ღე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს არ უნა­ხავს. ეს გახ­ლდათ იტა­ლი­ე­ლი პრო­დი­უ­სე­რის, ან­ტო­ნიო ძი­ნა­რის შეკ­ვე­თით, იტა­ლი­ა­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი "თვი­ნი­ე­რი" - დოს­ტო­ევ­სკის მო­თხრო­ბის ეკ­რა­ნი­ზა­ცია რუ­სულ ენა­ზე. ფილ­მი 1990 წელს გა­მო­ვი­და და იტა­ლი­ა­ში კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. თით­ქმის ყვე­ლა იქა­უ­რი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ეკ­რან­ზე უჩ­ვე­ნეს, მერე - ევ­რო­პის ქვეყ­ნებ­შიც, სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი მხო­ლოდ ერთხელ - კი­ნოს სახ­ლში გა­ი­მარ­თა ჩვე­ნე­ბა.

გა­ეკ­რა­ნე­ბუ­ლი სპექ­ტაკ­ლე­ბი

- 2008 წელს ჩვენს ხელ­ში შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კა­მე­რა აღ­მოჩ­ნდა. კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი შე­დევ­რის გა­და­ღე­ბა არც გვი­ფიქ­რია, უბ­რა­ლოდ გა­დავ­წყვი­ტეთ, ჩვე­ნი­ვე სპექ­ტაკ­ლი - "იდი­ო­ტოკ­რა­ტია" დაგ­ვე­ფიქ­სი­რე­ბი­ნა, თუნ­დაც - არ­ქივ­ში შე­სა­ნა­ხად. ვფიქ­რობ­დით, რომ ყვე­ლა სპექ­ტაკლს ასე გა­და­ვი­ღებ­დით, მაგ­რამ ეს საკ­მა­ოდ რთუ­ლი პრო­ცე­სია. ნამ­დვი­ლად არ ვე­ლო­დით, რომ "იდი­ო­ტოკ­რა­ტი­ას" ასე­თი კო­მერ­ცი­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბა ექ­ნე­ბო­და: რე­ა­ლუ­რად რაც დავ­ხარ­ჯეთ, ისიც და­ვიბ­რუ­ნეთ და მარ­თა­ლია, ცოტა, მაგ­რამ რა­ღაც თან­ხაც დარ­ჩა. ამის შემ­დეგ გაჩ­ნდა მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, გაგ­რძე­ლე­ბა გა­დაგ­ვე­ღო. შემ­კვე­თიც გა­მოჩ­ნდა და და­ი­ბა­და - "ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა", რო­მელ­მაც ბოლო 20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქარ­თუ­ლე­ნო­ვან "კი­ნო­ებს" შო­რის ყვე­ლა­ზე დიდი სა­მა­ყუ­რებ­ლო რე­ი­ტინ­გი და­აგ­რო­ვა. ამის შემ­დეგ, სამ­წუ­ხა­როდ, ნიკო გო­მე­ლა­უ­რი გარ­და­იც­ვა­ლა და მო­მინ­და, ისე­თი ფილ­მი გა­და­მე­ღო, რო­მელ­საც მას მი­ვუ­ძღვნი­დი. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, ეს არა­კო­მერ­ცი­უ­ლი იქ­ნე­ბო­და. ასე და­ი­ბა­და ფილ­მი: "მიდი, ძმაო, მიდი". რაც შე­ე­ხე­ბა "ის­პა­ჰან-ბა­თუმს" - ეს ირა­ნე­ლე­ბის შეკ­ვე­თა იყო. გა­და­ღე­ბა მთხო­ვეს და შე­ვე­ცა­დე, პა­ტი­ოს­ნად შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა. ბოლო ფილ­მი - "სახ­ლი, რო­მე­ლიც ფან­ჯრი­დან გა­ი­პა­რა", ალ­ბათ პირ­ვე­ლია, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის გა­და­ვი­ღე. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ მას­ში ჩემ­თვის საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. ნინო ანა­ნი­აშ­ვი­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მას დიდ პა­ტივს ვცემ არა მხო­ლოდ რო­გორც ბა­ლე­რი­ნას, არა­მედ რო­გორც ადა­მი­ანს, მე­გო­ბარს და მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ მას­თან ერ­თად გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ. ჩემი ფილ­მე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად ეს ორი მომ­წონს, თუმ­ცა ყვე­ლა­ზე მეტი პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­ი­ტა­ნა სუ­რათ­მა - "ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა".

ჰობი - კუ­ლი­ნა­რია

- კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ჩემი ჰო­ბია, მაგ­რამ იმ­დე­ნი დრო არ მაქვს, რომ ეს საქ­მე ხში­რად ვა­კე­თო. ვთვლი, რომ ესეც რე­ჟი­სუ­რაა, მო­გო­ნე­ბა, შე­თხზვა და ა.შ. როცა დრო და სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს, კერ­ძებს ვამ­ზა­დებ.

სი­ახ­ლე­ე­ბი

- მოს­კოვ­ში გას­ტროლ­ზე "ცხე­ნის ის­ტო­რია" წა­ვი­ღეთ. გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რი რუ­სე­თის სა­ზღვრებს გა­რეთ არ­სე­ბულ (ასე­თი 300-მდე თე­ატ­რია - უკ­რა­ი­ნა­ში, კა­ნა­და­ში და ა.შ.) თე­ატ­რებს შო­რის სა­უ­კე­თე­სო რუ­სუ­ლე­ნო­ვან თე­ატ­რად და­ა­სა­ხე­ლეს. ვახ­ტან­გო­ვის თე­ატ­რში დიდი ცე­რე­მო­ნი­ა­ლი ჩა­ტარ­და, სა­დაც პრი­ზი გად­მო­მე­ცა. გარ­და ამი­სა, სერ­გეი ბეზ­რუ­კო­ვის თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლი ვუჩ­ვე­ნეთ. "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში" "რი­ჩარდ მე­სა­მეს" ვდგამ, რომ­ლის პრე­მი­ე­რა იან­ვარ­ში შედ­გე­ბა და მთა­ვარ როლ­ში აპო­ლონ კუბ­ლაშ­ვი­ლი და გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე ერ­თმა­ნე­თის დუბ­ლე­ბი იქ­ნე­ბი­ან. მას­ში მთე­ლი და­სია და­კა­ვე­ბუ­ლი.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)