ლია მი­ქა­ძის პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი

1956 წლის 30 დე­კემ­ბ­რის სა­ღა­მოს ეთერ­ში გა­ვი­და "თბი­ლი­სის ტე­ლე­ხედ­ვის" პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა. იმ მცი­რე­რიცხო­ვა­ნი თბი­ლი­სე­ლე­ბის ტე­ლე­ვი­ზო­რე­ბის ეკ­რა­ნებ­ზე, რომ­ლებ­საც სახ­ლ­ში ეს სა­ო­ცა­რი ყუ­თი ედ­გათ, გა­მოჩ­ნ­და ახალ­გაზ­რ­და გო­გო­ნას ლა­მა­ზი სა­ხე და მო­ღი­მა­რი თვა­ლე­ბი. იგი მი­ე­სალ­მა მა­ყუ­რებ­ლებს, შემ­დეგ კი თა­ვი­სი სტუმ­რე­ბი წა­რუდ­გი­ნა. იმ წუ­თი­დან და­იწყო სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ტე­ლე­ვი­ზი­ის ის­ტო­რია. ახ­ლა კი, 22 დე­კემ­ბერს, ჩვე­ნი ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ვე­ლი თა­ო­ბის დიქ­ტო­რებს: ლია მი­ქა­ძეს, ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძე­სა და ალექ­სან­დ­რა (შუ­რი­კო) მა­ჭა­ვა­რი­ანს მთაწ­მინ­და­ზე ანუ იქ, სა­დაც პირ­ვე­ლი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სტუ­დია იყო, "ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი" გა­უხ­ს­ნეს.

პირ­ვე­ლი დიქ­ტო­რი, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ეკ­რან­ზე გა­მოჩ­ნ­და, ქალ­ბა­ტო­ნი ლია მი­ქა­ძე იყო. "ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის" გახ­ს­ნის შე­სა­ხებ რომ გა­ვი­გე, მას და­ვუ­რე­კე და ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვე.

ლია მი­ქა­ძე:

- ტე­ლე­ვი­ზი­ის დიქ­ტო­რე­ბის შე­სარ­ჩე­ვად კონ­კურ­სი რომ გა­მოცხად­და, თე­ატ­რა­ლურ ინ­ს­ტი­ტუტ­ში, პირ­ველ კურ­ს­ზე (მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­თან) ვსწავ­ლობ­დი. ერ­თხე­ლაც, ბა­ტონ მი­შას­თან მი­სი ყო­ფი­ლი სტუ­დენ­ტი, მე­რაბ ჯა­ლი­აშ­ვი­ლი მი­ვი­და და სთხო­ვა, - თბი­ლის­ში ტე­ლე­ვი­ზია იხ­ს­ნე­ბა და ლა­მა­ზი გო­გო­ნე­ბი გვჭირ­დე­ბაო. მი­შამ მკვა­ხედ უპა­სუ­ხა: მე შენ­თ­ვის არა­ვინ მყავს, თა­ვი და­მა­ნე­ბეო... რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ რა­დი­ო­ში და­მი­ბა­რეს, მაგ­რამ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ნე­ბარ­თ­ვის გა­რე­შე რო­გორ გავ­ბე­დავ­დი წას­ვ­ლას?! რომ ვკითხე, - რა­ტომ მი­ბა­რე­ბენ-მეთ­ქი? მეც მკაც­რად მი­პა­სუ­ხა: ძ ჯნრელფ პყფ.? (მე რა ვი­ციო?). - მა­შინ არ წა­ვალ-მეთ­ქი. - აუცი­ლებ­ლად უნ­და წახ­ვი­დეო. სა­ქარ­თ­ვე­ლოს რა­დიო მა­შინ რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე, კავ­შირ­გაბ­მუ­ლო­ბის სახ­ლ­ში მდე­ბა­რე­ობ­და. იქ ვი­ღაც კა­ცი დამ­ხ­ვ­და, დი­დი სათ­ვა­ლით. მე­რე გა­ვი­გე, ავ­თო გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე ყო­ფი­ლა, რო­მე­ლიც რა­დი­ოს სა­ბავ­შ­ვო რე­დაქ­ცი­ი­დან ტე­ლე­ვი­ზი­ის ჯგუფ­ში გა­და­სუ­ლა. რა­ღაც ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ტექ­ს­ტი წა­მა­კითხეს გა­ზე­თი­დან, თა­ნაც - ქარ­თულ და რუ­სულ ენებ­ზე. გარ­კ­ვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ მთაწ­მინ­და­ზე და­მი­ბა­რეს. იქ რომ ავე­დი, კი­ნა­ღამ გა­და­ვი­რიე: 300-მდე გო­გო დამ­ხ­ვ­და! ვინც კი თბი­ლის­ში ლა­მაზ­მა­ნი იყო, ყვე­ლა იქ შეკ­რე­ბი­ლა, სა­ღა­მოს კა­ბებ­ში, გრძე­ლი ხელ­თათ­მა­ნე­ბით, გეტ­რე­ბი­თა და ა.შ. ვი­ფიქ­რე, - ლია, აქ შე­ნი ად­გი­ლი არ არის-მეთ­ქი, - და გა­მო­პარ­ვა და­ვა­პი­რე. უკ­ვე ეზო­ში ვი­ყა­ვი გა­სუ­ლი, რო­ცა მე­რაბ ჯა­ლი­აშ­ვილ­მა და­მი­ნა­ხა და ძა­ლით შე­მათ­რია უკან. ვეხ­ვე­წე­ბო­დი: დაღ­ლი­ლი ვარ, გა­მიშ­ვი-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ მო­მეშ­ვა. სტუ­დი­ა­ში შე­მიყ­ვა­ნა, კა­მე­რის წინ და­მა­ყე­ნა და მითხ­რა, - გა­მო­აცხა­დე: "ტექ­ნი­კუ­რი მი­ზე­ზე­ბის გა­მო, დრო­ე­ბით წყდე­ბა ფილ­მის ჩვე­ნე­ბა და ცო­ტა ხან­ში კვლავ გან­ვაგ­რ­ძობთ ფილ­მის დე­მონ­ს­ტ­რი­რე­ბას". ყვე­ლა­ფე­რი ეს ვთქვი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის გა­რე­შე. მე­რე ისევ წა­მა­კითხეს ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ტექ­ს­ტე­ბი. მე­რაბს ისევ ვთხო­ვე: გა­მიშ­ვი, დაღ­ლი­ლი ვარ-მეთ­ქი. პა­ტა­რა ოთახ­ში შე­მიყ­ვა­ნა, აქ და­ის­ვე­ნეო. იქ ორი ქა­ლი და ახალ­გაზ­რ­და ბი­ჭი რა­ღა­ცას კე­რავ­დ­ნენ. - უსაქ­მოდ ვერ გავ­ჩერ­დე­ბი, მო­მე­ცით, მეც მო­გეხ­მა­რე­ბით-მეთ­ქი, - ვუთხა­რი. აღ­მოჩ­ნ­და, რომ ეს იყო სტუ­დი­ის ფარ­და, რო­მე­ლიც შემ­დეგ 11 წე­ლი ეკი­და მთაწ­მინ­დის სტუ­დი­ა­ში. კონ­კურ­სი ღია ეთერ­ში გა­და­ი­ცე­მო­და და ვი­საც უკ­ვე ჰქონ­და ტე­ლე­ვი­ზო­რი, უყუ­რებ­და. რე­კავ­დ­ნენ სტუ­დი­ა­ში: "ეს კარ­გია, ეს არ ვარ­გა, ის სა­ერ­თოდ, რა­ტომ მო­ვი­და, იმას სარ­კე არა აქვს სახ­ლ­ში?!" ყვე­ლას თა­ვი­სი აზ­რი ჰქონ­და. ამ 300 გო­გო­ნა­დან პირ­ველ ეტაპ­ზე 9 შეგ­ვარ­ჩი­ეს, შემ­დეგ კი უკ­ვე ცე­კა­ში გა­დაწყ­ვი­ტეს, რომ პირ­ვე­ლი დიქ­ტო­რე­ბი ვიქ­ნე­ბო­დით მე და შუ­რი­კო მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი.

- დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, აუცი­ლებ­ლად გე­მახ­სოვ­რე­ბათ თქვე­ნი პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა.

- რა თქმა უნ­და. პროგ­რა­მა მე გავ­ხ­სე­ნი. შემ­დეგ წარ­ვად­გი­ნე ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ვე­ლი თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე აკა­კი ძი­ძი­გუ­რი, თბი­ლი­სის პარ­ტი­ის ქა­ლაქ­კო­მის პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი ალექ­სან­დ­რე მე­ლა­ძე, აკა­დე­მი­კო­სი ვიქ­ტორ კუპ­რა­ძე, პო­ე­ტი იოსებ გრი­შაშ­ვი­ლი, ჩე­მი ნათ­ლია, და სო­ცი­ა­ლის­ტუ­რი შრო­მის გმი­რი ანა­ტო­ლი ზა­ბო­ლოტ­ს­კი. მათ თბი­ლი­სე­ლებს მი­უ­ლო­ცეს ტე­ლე­ვი­ზი­ის გახ­ს­ნა. გრი­შაშ­ვილ­მა ლექ­სე­ბი წა­ი­კითხა, ხო­ლო შემ­დეგ შუ­რი­კო მა­ჭა­ვა­რი­ან­მა წა­იყ­ვა­ნა კონ­ცერ­ტი. მახ­სოვს, ეთერ გვა­ზა­ვამ და ცი­ცი­ნო ციც­ქიშ­ვილ­მა რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რა შე­ას­რუ­ლეს... ამ პირ­ვე­ლი პროგ­რა­მის­თ­ვის ჩვენ მთე­ლი სა­მი თვე ვემ­ზა­დე­ბო­დით. რა თქმა უნ­და, გა­და­ცე­მამ­დე, სტუ­დი­ის სტუმ­რე­ბი მთაწ­მინ­და­ზე არ ამოგ­ვ­ყავ­და და მათ მა­გივ­რად რე­პე­ტი­ცი­ებ­ში ჩვე­ნი თა­ნამ­შ­რომ­ლე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ობ­დ­ნენ. თა­ვი­დან შტატ­ში სულ 28 ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვით, ყვე­ლა­ნი - სხვა­დას­ხ­ვა პრო­ფე­სი­ი­სა და ასა­კის, ამი­ტომ აკა­კი ძი­ძი­გუ­რი კვი­რა­ში ან ათ დღე­ში ერ­თხელ ცდი­ლობ­და, სხვა­დას­ხ­ვა მი­ზე­ზით შე­ვე­ყა­რეთ ერ­თად ვინ­მეს ოჯახ­ში ან კა­ფე­ში, რომ ერ­თ­მა­ნეთს და­ვახ­ლო­ე­ბო­დით. ბა­ტო­ნი აკა­კი ჩი­ნე­ბუ­ლი ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი იყო.

- სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ტექ­ნი­კა ყო­ველ­თ­ვის ჭირ­და. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რა აპა­რა­ტუ­რა გქონ­დათ მა­შინ. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, მა­ინც ახერ­ხებ­დით ეთერ­ში ოპე­რა­ტი­უ­ლად გას­ვ­ლას.

- ეს მარ­თ­ლაც, სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. სტუ­დი­ა­ში სულ ერ­თი კა­მე­რა გვქონ­და, რო­მელ­საც მხო­ლოდ სა­შუ­ა­ლო პლა­ნით შე­ეძ­ლო ადა­მი­ა­ნის ჩვე­ნე­ბა. მე­ო­რე კა­მე­რა კი­ნო­საპ­რო­ექ­ცი­ო­ში იდ­გა. თა­ნაც, არ მოძ­რა­ობ­და და მარ­ტო სტა­ტი­კას აჩ­ვე­ნებ­და. რაც მთა­ვა­რია, იმ პე­რი­ოდ­ში 16-მი­ლი­მეტ­რი­ა­ნი კი­ნო­ფი­რიც არ გვქონ­და. ყვე­ლა­ფერს ფო­ტო­ა­პა­რა­ტით იღებ­დ­ნენ. ჩვე­ნი ფო­ტოგ­რა­ფი, რე­ვაზ კე­ზე­ლი ყვე­ლა­ფერს ას­წ­რებ­და. პირ­ველ სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბას ერ­ქ­ვა "რა მოხ­და დე­და­ქა­ლაქ­ში", შემ­დეგ და­არ­ქ­ვეს "ა­ხა­ლი ამ­ბე­ბი". თა­ვი­დან ეთერ­ში 5, 7 წუ­თით გავ­დი­ო­დით, მე­რე - 10 წუ­თით. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გაჩ­ნ­და 16-მი­ლი­მეტ­რი­ა­ნი კი­ნო­ფი­რიც, ამას­თან, გამ­ჟ­ღავ­ნე­ბის შემ­დეგ პირ­და­პირ პო­ზი­ტივს ვი­ღებ­დით. ჩვე­ნი რე­ჟი­სო­რი ზე­ნონ კა­ცია მონ­ტა­ჟის დი­დოს­ტა­ტი იყო. ასე რომ, გა­და­ღე­ბის მო­მენ­ტი­დან ეთერ­ში გას­ვ­ლამ­დე სულ ორი­ოდ სა­ათ­ში ვას­წ­რებ­დით ყვე­ლა­ფერს. რა თქმა უნ­და, ფი­რი უხ­მო იყო, გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა კი - შავ-თეთ­რი. არ და­გა­ვიწყ­დეთ, ყვე­ლა­ნი არაპ­რო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. მა­გა­ლი­თად, პირ­ვე­ლი ოპე­რა­ტო­რი, ბი­ჭი­კო სუ­ლა­მა­ნი­ძე კი­ნოს­ტუ­დი­ი­დან მო­იწ­ვი­ეს, რე­ვაზ გა­ბაშ­ვი­ლი და ენ­რი­კო დონ­დუა კი თა­ვი­დან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მუ­შე­ბი იყ­ვ­ნენ, კი­ნო­ფი­რებს ტვირ­თავ­დ­ნენ, მე­რე ოპე­რა­ტო­რო­ბა მო­ინ­დო­მეს და ის­წავ­ლეს. მე სა­ე­თე­რო კა­ბებს თა­ვად­ვე ვყი­დუ­ლობ­დი.

- თქვე­ნი ხელ­ფა­სი გაძ­ლევ­დათ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას?

- ორ დიქ­ტორ­ზე - ჩემ­ზე და შუ­რი­კო მა­ჭა­ვა­რი­ან­ზე გა­მო­ყო­ფი­ლი იყო 1.500 მა­ნე­თი. გარ­და ამი­სა, მე, რო­გორც ფრი­ა­დო­სა­ნი სტუ­დენ­ტი, ინ­ს­ტი­ტუტ­ში ვი­ღებ­დი კო­ტე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის სტი­პენ­დი­ას - 500 მა­ნეთს. ასე რომ, ჩემ­თ­ვის ეს სავ­სე­ბით საკ­მა­რი­სი იყო.

- ოჯახ­ში თუ გქონ­დათ ტე­ლე­ვი­ზო­რი?

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში რომ და­ვიწყე მუ­შა­ო­ბა, მა­შინ ჯერ კი­დევ არ გვქონ­და, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­ვი­ძი­ნეთ. თუმ­ცა მოს­კოვ­ში ზო­გი­ერ­თი ჩე­მი ახ­ლობ­ლის ოჯახ­ში ნა­ნა­ხი მქონ­და პა­ტა­რა ტე­ლე­ვი­ზო­რე­ბი. მოს­კო­ვის ტე­ლე­ვი­ზი­ის დიქ­ტო­რე­ბიც მახ­სოვს: ვა­ლენ­ტი­ნა ლე­ონ­ტი­ე­ვა და ნი­ნა კონ­დ­რა­ტი­ე­ვა. ჩვენ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით დავ­მე­გობ­რ­დით და ქა­ლიშ­ვი­ლი რომ შე­მე­ძი­ნა, ძა­ლი­ან თბი­ლი წე­რი­ლი და დი­დი, თეთ­რი სა­თა­მა­შო მა­ი­მუ­ნი გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს.

- სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბის გარ­და, სხვა რა გა­და­ცე­მე­ბი გა­დი­ო­და ეთერ­ში?

- "ქარ­თუ­ლი სცე­ნის ოს­ტა­ტე­ბი", "მწერ­ლე­ბი სტუ­დი­ა­ში", "ა­ხა­ლი წიგ­ნე­ბი" და მხატ­ვ­რუ­ლი ან დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მე­ბი. მწი­რი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ტექ­ნი­კის მი­უ­ხე­და­ვად, სა­ინ­ტე­რე­სო გა­და­ცე­მებს ვა­კე­თებ­დით. მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­მა ისიც კი მო­ა­ხერ­ხა, რომ 1958 წელს ერ­თი კა­მე­რით სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლი - "და­რის­პა­ნის გა­სა­ჭი­რი" დად­გა. მა­შინ ვი­დე­ო­ჩამ­წე­რი აპა­რა­ტუ­რა არ გვქონ­და, არც მოძ­რა­ვი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სად­გუ­რი (მსს). იგი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­ვი­ძი­ნეთ, მაგ­რამ იმ მსს-ით მხო­ლოდ პირ­და­პი­რი ტე­ლე­რე­პორ­ტა­ჟე­ბის მოწყო­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, კარ­ლო გარ­დაფხა­ძის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე­ო­ბის დროს, ინ­გ­ლი­სუ­რი მსს-იც ჩა­მო­ი­ტა­ნეს თბი­ლის­ში. MAI ერ­ქ­ვა, მა­შინ მოს­კოვ­ში დი­დი ბრი­ტა­ნე­თის გა­მო­ფე­ნა მო­ეწყო და ეს მსს ად­გი­ლობ­რივ­მა ტე­ლე­ვი­ზი­ამ ინ­გ­ლი­სე­ლე­ბის­გან იყი­და, გარ­დაფხა­ძემ კი იმ­დე­ნი ეხ­ვე­წა მოს­კო­ვის ტე­ლე­ვი­ზი­ის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რეს, ნი­კო­ლაი მე­სე­ცევს, რომ ჩვენ­თ­ვის და­ათ­მო­ბი­ნა.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, ცენ­ტ­რა­ლუ­რი ტე­ლე­ვი­ზი­ის გა­და­ცე­მე­ბის სტილს თუ ჰბა­ძავ­დით?

- აკა­კი ძი­ძი­გუ­რი სულ გვე­უბ­ნე­ბო­და: ჩვენ თბი­ლი­სის ტე­ლე­ვი­ზია ვართ და არა­ვის არ უნ­და მივ­ბა­ძოთ, ჩვენ ჩვე­ნი პრო­დუქ­ცია უნ­და შევ­ქ­მ­ნა­თო. არა­ვის ვბა­ძავ­დით და საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში ერთ-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო­ე­ბი ვი­ყა­ვით. ჩვენს სტუ­დი­ას სტუმ­რობ­დ­ნენ მთელ მსოფ­ლი­ო­ში ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი: მომ­ღე­რა­ლი დინ რი­დი, პი­ა­ნის­ტი ვან კლი­ბერ­ნი, იტა­ლი­ე­ლი კი­ნო­ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი ლუ­ჩია ბო­სე, ბერ­ძე­ნი მომ­ღე­რა­ლი იოვა­ნა. მა­შინ თბი­ლი­სის ფი­ლარ­მო­ნი­ის დი­რექ­ტო­რი იყო გუ­გუ­ლი ყი­ფი­ა­ნი. მოს­კოვ­ში თუ ვინ­მე ცნო­ბი­ლი არ­ტის­ტი ჩა­მო­ვი­დო­და, აუცი­ლებ­ლად ჩა­მო­იყ­ვან­და თბი­ლის­ში. მა­შინ ფი­ლარ­მო­ნია "გო­ფი­ლექ­ტის ბაღ­ში", პლე­ხა­ნო­ვის გამ­ზირ­ზე იყო და იქ იმარ­თე­ბო­და კონ­ცერ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც მე მიმ­ყავ­და. რო­გორ­ღაც ისე მოხ­და, რომ მე მი­წევ­და მხე­ცე­ბის მომ­თ­ვი­ნი­ე­რებ­ლე­ბი­სა და მა­თი ცხო­ვე­ლე­ბის მას­პინ­ძ­ლო­ბაც. ავ­თო გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე იყო ცირ­კის "გი­ჟი" და მას მოჰ­ყავ­და ხოლ­მე სტუმ­რე­ბი: ვალ­ტერ ზა­პაშ­ნი, მარ­გა­რი­ტა ნა­ზა­რო­ვა, ირი­ნა ბუგ­რი­მო­ვა. ზა­პაშ­ნის ვეფხ­ვის თა­ვი მუხ­ლებ­ზე მე­დო, მაგ­რამ რო­დე­საც მთაწ­მინ­დის სტუ­დი­ის ვიწ­რო კო­რი­დორ­ში ბუგ­რი­მო­ვას ლო­მის უზარ­მა­ზა­რი თა­ვი გა­მოჩ­ნ­და, ყვე­ლა­ნი ოთა­ხებ­ში ჩა­ვი­კე­ტეთ. ირი­ნა მას "ფი­სუ­ნი­ას" ეძახ­და. ეს "ფი­სუ­ნი­ა" კი სტუ­დი­ურ პი­ა­ნი­ნო­ზე აძ­ვ­რა და ისე გვა­რი­ა­ნად გა­ი­სე­ირ­ნა მის კლა­ვი­ა­ტუ­რა­ზე, რომ მე­რე ვე­ღარც ააწყ­ვეს.

- თქვენს კურ­სე­ლებს, ახ­ლობ­ლებს თქვენ­თ­ვის შუ­რის თვა­ლით არ შე­მო­უ­ხე­დავთ?

- მე ისეთ ოჯახ­სა და წრე­ში გა­ვი­ზარ­დე, რომ ჩვენ­თ­ვის შუ­რი არ არ­სე­ბობ­და. არც მე შემ­შუ­რე­ბია ვინ­მე­სი. მწამს, უფა­ლი ადა­მი­ანს ამ­ქ­ვეყ­ნად რომ მო­ავ­ლენს, ყვე­ლას თა­ვის ად­გილს მი­უ­ჩენს. ჩვენც საკ­მა­ოდ პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ მე ამით არას­დ­როს მი­სარ­გებ­ლია.

- სა­ქარ­თ­ვე­ლოს რა­დი­ოს დიქ­ტორ­მა - თი­ნა ელ­ბა­ქი­ძემ ერ­თხელ მი­ამ­ბო, რომ გმირ­თა მო­ე­დან­ზე ბრმა ქა­ლი გა­და­დი­ო­და. თი­ნა მი­ვი­და და დახ­მა­რე­ბა შეს­თა­ვა­ზა. მო­ხუც­მა თი­ნას ხმა რომ გა­ი­გო­ნა, მა­შინ­ვე იც­ნო. გა­და­ეხ­ვია და უთხ­რა: "შვი­ლო, მე შე­ნი თვა­ლე­ბით და ხმით ვხე­დავ ქვე­ყა­ნას. მად­ლო­ბე­ლი ვარ შე­ნი, ღმერ­თ­მა დიდ­ხანს გა­ცოცხ­ლოს!" თქვენ არ გქო­ნი­ათ ასე­თი შემ­თხ­ვე­ვა?

- ზუს­ტად ასე­თი - არა, მაგ­რამ ქუ­ჩა­ში დღე­საც მცნო­ბენ და მეც მლო­ცა­ვენ. ტე­ლე­ვი­ზია სი­კე­თეა, ხე­ლოვ­ნე­ბის ახა­ლი დარ­გი და თე­ატ­რის, კი­ნოს, ოპე­რის სინ­თე­ზია. ყო­ვე­ლი­ვე ამას შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი ქმნის. ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ეკ­რან­ზე ჩნდე­ბა, ინ­ტე­ლი­გენ­ტი უნ­და იყოს. მის­გან სით­ბო, სი­კე­თე უნ­და მო­დი­ო­დეს. მა­ყუ­რე­ბე­ლი ტე­ლე­წამ­ყ­ვა­ნის­გან ში­ნა­გან სიმ­შ­ვი­დეს უნ­და გრძნობ­დეს. მე ათე­უ­ლი წლე­ბი ვი­მუ­შა­ვე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და ბუ­ნებ­რი­ვია, მას­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ. ჩე­მი ქა­ლიშ­ვი­ლი ეჭ­ვი­ა­ნობ­და ხოლ­მე, მე­უბ­ნე­ბო­და, - შენ ტე­ლე­ვი­ზია უფ­რო მე­ტად გიყ­ვარს, ვიდ­რე მეო (ი­ღი­მის). მე­ტად რო­გორ უნ­და მყვა­რე­ბო­და, თუმ­ცა კი ტე­ლე­ვი­ზია ჩემს პირ­ველ სიყ­ვა­რუ­ლად დარ­ჩა...

ქალ­ბა­ტონ ლი­ას­თან სა­უ­ბა­რი არ მინ­და, და­ვამ­თავ­რო. ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტალს იხ­სე­ნებს, კი­დევ ბევ­რი რამ მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს აქვს და­სას­რუ­ლი. დი­დი მად­ლო­ბა თქვენ, ქალ­ბა­ტონ შუ­რი­კოს, ქალ­ბა­ტონ ჯუ­ლი­ე­ტას, თქვე­ნი სი­კე­თი­სათ­ვის, თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი­სათ­ვის. გუ­ლით გი­ლო­ცავთ "ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვის" გახ­ს­ნას და მო­ახ­ლო­ე­ბულ ახალ წელს!

გოგი ფრანგიშვილი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)