მსა­ხი­ო­ბი კოტე თო­ლორ­და­ვა ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი იყო, ვი­საც ჩემი გან­ზრახ­ვა გა­ვუ­ზი­ა­რე. იმე­დი მაქვს, თოვ­ლის ბაბუ არ გა­მაწ­ბი­ლებ­სო, მი­თხრა და წე­რი­ლის წე­რას შე­უდ­გა:

"ჩემო ერ­თა­დერ­თო და გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლო, სხვა­დას­ხვა სა­ხე­ლე­ბად წო­დე­ბუ­ლო! მი­უ­ხე­და­ვად უამ­რა­ვი გაწ­ბი­ლე­ბუ­ლი ბავ­შვი­სა, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მა­ინც კე­თი­ლო და მი­თუ­რო თოვ­ლის ბაბუ! მო­გე­სალ­მე­ბი და პირ­და­პირ საქ­მე­ზე გა­და­ვალ. თუ რამე შე­გიძ­ლია, გა­ა­კე­თე, ძა­ლი­ან გთხოვ და ამ მარ­თლა მძი­მე წლის და­სას­რუ­ლი უმ­ტკივ­ნე­უ­ლოდ ჩა­ი­ბა­რე. ჯან­მრთე­ლო­ბით სავ­სე ახა­ლი წელი მო­იყ­ვა­ნე, ძა­ლი­ან გთხოვ.

პა­ტი­ვის­ცე­მით, კოტე თო­ლორ­და­ვა.

ვი­საც შენი არ­სე­ბო­ბის სჯე­რა, თხოვ­ნე­ბით ისი­ნი მოგ­მარ­თა­ვენ".

წე­რი­ლის და­წე­რას რომ მორ­ჩა, გა­მიმ­ხი­ლა:

- აზ­რობ­რი­ვად ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, თოვ­ლის ბა­ბუ­ის­თვის რა უნდა მე­თხო­ვა, მაგ­რამ ჩემი სურ­ვი­ლე­ბი ფურ­ცელ­ზე პირ­ვე­ლად გა­და­ვი­ტა­ნე. ახლა, რო­გორც არას­დროს, ისე მინ­და, ეს ნატ­ვრე­ბი შე­მის­რუ­ლოს. თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის დიდ­ხანს მჯე­რო­და და დღე­საც მჯე­რა.

- რო­გო­რი იყო ის შენს ბავ­შვურ წარ­მოდ­გე­ნა­ში?

- ცხოვ­რე­ბა­ში რე­ა­ლუ­რი ბა­ბუ­ე­ბი არ მყავ­და და ჩემი თოვ­ლის ბა­ბუა ვი­ზუ­ა­ლუ­რად ძა­ლი­ან ჰგავ­და მა­მას. მამა გე­მის ნამ­დვი­ლი კა­პი­ტა­ნი იყო. წელს ცო­ტა­თი და­ძა­ბუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი მქონ­და. იმე­დი მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი ცუდი 2013 წელს გაჰ­ყვე­ბა და ახა­ლი ბედ­ნი­ე­რი წელი და­ი­წყე­ბა.

- სი­ურპრი­ზე­ბის დი­დოს­ტა­ტი ხარ, ამა­ზე არა­ერ­თხელ გი­სა­უბ­რია, მაგ­რამ სა­ა­ხალ­წლო სი­ურპრი­ზებ­ზე - არას­დროს.

- არც მე და არც გა­ნოს ახა­ლი წლის ზე­ი­მი დი­დად არ გვხიბ­ლავს. ჩვენ დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის­თვის თა­რი­ღე­ბი არ გვჭირ­დე­ბა. ამ ბოლო დროს, ყო­ველ ახალ წელს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის როლ­ში ვარ, ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის, ახ­ლობ­ლე­ბის ბავ­შვე­ბის­თვის და ამით, მათ­ზე მე­ტად ვბედ­ნი­ერ­დე­ბი.

- ვერ გცნო­ბენ?

- ვერ მცნო­ბენ. ბავ­შვებს ხომ და­ჯე­რე­ბის დიდი ნიჭი აქვთ. მეკვლე­ო­ბაც მიყ­ვარს, წლის ბო­ლოს რა­მეს ცუდს თუ არ მო­მა­ძა­ხე­ბენ. განო მე­უბ­ნე­ბა, და­ძა­ბუ­ლი წელი იმი­ტომ გვქონ­და, რომ წინა წელი ცუ­დად გა­ვა­ცი­ლე­თო. 2013 წელს მარ­თლა არე­უ­ლად, არა­ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლად შევ­ხვდით. წვრილ­მა­ნებ­მა და ყო­ფამ გვშთან­თქა. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც დი­დად კარ­გად ვერ ვი­ყა­ვით. მაგ­რამ ჩვენს ოჯახს ერთი დიდი კო­ზი­რი აქვს - ნე­ბის­მი­ე­რი პრობ­ლე­მის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით დაძ­ლე­ვა.

- რო­გორ უნდა შევ­ხვდეთ ახალ წელს, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბა დაგ­ვე­ბე­დოს?

- ოპ­ტი­მიზ­მი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. სამ­ყა­რო­ში რა ენერ­გე­ტი­კა­საც გას­ცემ, უკან­ვე გიბ­რუნ­დე­ბა. გან­წყო­ბას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. როცა ოჯახ­ში და­დე­ბი­თი ენერ­გე­ტი­კა ტრი­ა­ლებს, იქ პრობ­ლე­მე­ბიც ად­ვი­ლად გვარ­დე­ბა.

- სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში შენს როლ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ო! ეს სა­ინ­ტე­რე­სოა, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში სას­წა­უ­ლებს ვა­კე­თებ.

- ხუმ­რობ?

- სი­მარ­თლეს გე­უბ­ნე­ბი, სამ­ზა­რე­უ­ლოს მეფე ვარ. მარ­თა­ლია, გო­ზი­ნა­ყის გა­კე­თე­ბა არ ვიცი, მაგ­რამ უგემ­რი­ე­ლეს კერ­ძებს ვამ­ზა­დებ. თა­ვა­დაც გურ­მა­ნი ვარ. მომ­წონს ევ­რო­პუ­ლი კერ­ძე­ბი, იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის დიდ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მაძ­ლევს.

- წელს "თოვ­ლის ბა­ბუ­ო­ბა" ძვი­რი გიჯ­დე­ბა?

- ბავ­შვებ­მა თოვ­ლის ბა­ბუ­ას ისე­თი წე­რი­ლე­ბი მის­წე­რეს, აღარ ვიცი, რა გა­ვა­კე­თო. არით­მე­ტი­კა­ში ძა­ლი­ან გა­ვი­წა­ფე, რომ და­ვით­ვა­ლე, ჩემ­თვის ას­ტრო­ნო­მი­ულ ციფრს მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი. ეგ არა­ფე­რია, გა­მო­სა­ვა­ლი ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობს, მთა­ვა­რი - მონ­დო­მე­ბაა.

- შენს წე­რილს თოვ­ლის ბა­ბუ­ას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­დავ­ცემ.

- მად­ლო­ბა, რომ არ და­მი­ვი­წყე.

- წე­რი­ლებს იმ რეს­პონ­დენ­ტებს ვა­წე­რი­ნებ, რომ­ლე­ბიც მთე­ლი წლის მან­ძილ­ზე კარ­გად იქ­ცე­ოდ­ნენ.

- (იცი­ნის) და­ნარ­ჩე­ნებ­მა ის­წავ­ლონ, რა­ტომ არ უნდა გა­აბ­რა­ზონ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი. ახალ წელს ვუ­ლო­ცავ ჩემს ქვე­ყა­ნას! მტერ­საც და მოყ­ვა­რე­საც ვუ­სურ­ვებ, რომ ეს წელი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და ჯან­მრთე­ლო­ბის მომ­ტა­ნი ყო­ფი­ლი­ყოს!

მაია ასა­თი­ა­ნი, ჟურ­ნა­ლის­ტი:

- ბავ­შვო­ბი­დან ახალ წელს სას­წა­უ­ლის მო­ლო­დი­ნით ვე­ლო­დე­ბი, არა­თა­ნა­მედ­რო­ვე ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის გულ­წრფე­ლად 10 წლამ­დე მჯე­რო­და. როცა გა­მიმ­ხი­ლეს, თოვ­ლის ბა­ბუ­ის მო­ტა­ნილ სა­ჩუქ­რებს დედა ყი­დუ­ლობ­და, ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს.

- მა­შინ თოვ­ლის ბა­ბუ­ას რას სწერ­დი?

- არა­ფერს არ ვწერ­დი, მე­გო­ნა, რა­საც ჩა­ვი­ფიქ­რებ­დი, რა­ზეც ვოც­ნე­ბობ­დი, თოვ­ლის ბა­ბუა ყვე­ლა­ფერს უთ­ქმე­ლად ხვდე­ბო­და და ის სა­ჩუ­ქა­რი მოჰ­ქონ­და, რო­მე­ლიც გუ­ლით მინ­დო­და.

- ახლა რას მის­წერ?

- ეს ჩემი პირ­ვე­ლი წე­რი­ლია.

"ძვირ­ფა­სო თოვ­ლის ბა­ბუა!

მა­შინ, როცა მჯე­რო­და იმის, რი­სიც ახლა აღარ მჯე­რა, წე­რილს არას­დროს გწერ­დი...

ეს ჩემი პირ­ვე­ლი წე­რი­ლია, უკვე დაღ­ვი­ნე­ბუ­ლი...

მინ­და, რომ არ­სე­ბობ­დე, მეტი არა­ფე­რი! მინ­და, რომ სა­დღაც შორს არ­სე­ბობ­დეს ვი­ღაც, ვინც წე­ლი­წად­ში ერთხელ მა­ინც მიხ­ვდე­ბა, რა მინ­და...

შე­უძ­ლებ­ლად ჟღერს? ალ­ბათ...

შენი მაია ასა­თი­ა­ნი

2013 წლის დე­კემ­ბე­რი".

- სულ ეს არის?

- მე­ნატ­რე­ბა ის პე­რი­ო­დი, როცა არაპ­რაგ­მა­ტუ­ლი ვი­ყა­ვი და სა­კუ­თარ თავს იმის უფ­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დი, რომ ცოტა მე­ფიქ­რა და ბევ­რი მე­ოც­ნე­ბა.

- შენი თოვ­ლის ბა­ბუა რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და?

- ჯა­დოს­ნუ­რი იყო, უხი­ლა­ვი, არ ჩან­და, მაგ­რამ მა­ხა­რებ­და. ხვდე­ბო­და, რო­დის რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი. 12 სა­ათ­ზე, როცა გა­რეთ ფე­ი­ერ­ვერ­კი იწყე­ბო­და, ბა­ბუ­ას გა­რეთ გავ­ყავ­დი. შინ დაბ­რუ­ნე­ბულს, სა­ჩუ­ქა­რი ნაძ­ვის ხის ქვეშ მხვდე­ბო­და. ბოლო წლებ­ში (ალ­ბათ ეს ჩემი პრო­ფე­სი­ის თა­ნამ­დე­ვია) მაქვს გან­ცდა, ჩემ გარ­შე­მო მყოფ ადა­მი­ა­ნებს ჩემ­გან რა­ღაც უნ­დათ და არა­ვინ არას­დროს მე­კი­თხე­ბა, მე რო­გორ ვარ და რა მინ­და. ამის დე­ფი­ცი­ტი მაქვს. იშ­ვი­ა­თად შემ­ხვედ­რია ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც გულ­წრფე­ლად უკი­თხავს, - მაია, რო­გორ ხარ? ჩემი სურ­ვი­ლია, არ­სე­ბობ­დეს თოვ­ლის ბა­ბუა, რო­მე­ლიც წე­ლი­წად­ში ერთხელ მა­ინც და­ინ­ტე­რეს­დე­ბა და გა­მა­ხა­რებს.

- ახა­ლი წლის ღა­მეს რა სურ­ვილს ჩა­უთ­ქვამ?

- ჩემი შვი­ლი ბედ­ნი­ე­რი იყოს, მეტი არა­ფე­რი მინ­და.

"კო­მე­დი გრუ­პის" მსა­ხი­ო­ბი ვახო ბი­ჭი­კაშ­ვი­ლი ამ­ბობს, რომ თოვ­ლის ბა­ბუ­ას გაწ­ბი­ლე­ბუ­ლი არას­დროს და­უ­ტო­ვე­ბია. ბავ­შვო­ბა­ში ყვე­ლა სურ­ვილს უს­რუ­ლებ­და. მან­ქა­ნე­ბი და ვე­ლო­სი­პე­დე­ბი სწო­რედ თოვ­ლის ბა­ბუ­ის წყა­ლო­ბით ჰქონ­და. ახა­ლი წლის წინა დღე­ებ­ში, ამ მი­თურ არ­სე­ბას კი­დევ ერთ უც­ნა­ურ ნატ­ვრას ან­დობ­და:

- თოვ­ლის ბა­ბუს ვთხოვ­დი, შუქი მო­სუ­ლი­ყო და მოჰ­ყავ­და. ჩემს შვილ­თან ერ­თად თოვ­ლის ბა­ბუ­ის მოს­ვლას წელ­საც მო­უთ­მენ­ლად და­ვე­ლო­დე­ბი, მა­ნამ­დე კი მივ­წერ:

"მე ისევ ისე მიყ­ვარ­ხარ, კე­თი­ლო სან­ტა!!! დიდი ხა­ნია, შენ­თვის არა­ფე­რი მი­თხო­ვია. გთხოვ, მე აღარ მინ­და სა­ჩუ­ქა­რი და ჩემს ბი­ჭუ­ნას - ან­დრი­ას მო­უ­ტა­ნე ზამ­თრის სას­რი­ა­ლო ციგა. იმი­ტომ, რომ კარ­გად და­ის­ვე­ნოს ბა­კუ­რი­ან­ში.

ვახო ბი­ჭი­კაშ­ვი­ლი

კო­მე­დი შოუ და ღი­მი­ლის სმა­ი­ლი­კი".

- ხი­ფა­თი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ახალ წელს ხან ფეხი "მი­ფეთ­ქდე­ბო­და", ხან - ხელი. ბნელ წლებ­ში ჩემი სა­ა­ხალ­წლო გა­სარ­თო­ბი "ასა­ფეთ­ქებ­ლე­ბი" იყო. ერთ წელს სრო­ლა მე­ზობ­ლის ბავ­შვებ­თან ერ­თად, 11 სა­ათ­ზე და­ვი­წყეთ. მე მალე გა­მო­მე­ლია, მაგ­რამ გა­მო­სა­ვა­ლი ვი­პო­ვე, ისი­ნი რომ მო­მე­ტყუ­ე­ბი­ნა, აივ­ნი­დან ან­თე­ბულ ასანთს ვაგ­დებ­დი, ვი­თომ ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი იყო.

- ახალ წელს სად ხვდე­ბი?

- რუს­თავ­ში კონ­ცერ­ტი მიმ­ყავს. სახ­ლში ყოფ­ნა მირ­ჩევ­ნია, მაგ­რამ...

- სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დის­ში ერ­თვე­ბი?

- ნაძ­ვის ხის მორ­თვა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მე მი­ხა­რია. ნამ­დვი­ლად სა­სი­ა­მოვ­ნოა. სახ­ლში ვე­ე­ბერ­თე­ლა ნაძ­ვის ხე გვაქვს, ახალ წლამ­დე 3 კვი­რით ადრე მოვ­რთე. სა­თა­მა­შო­ებს შო­რის 2 ვარ­სკვლა­ვი გვაქვს, ერთს "სოფო" აწე­რია, მე­ო­რეს - "ვახო", ახლა ვე­ძებთ მე­სა­მე ვარ­სკვლავს, რო­მელ­საც ჩვე­ნი შვი­ლის სა­ხე­ლი - "ან­დრია" ეწე­რე­ბა.

- სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში რამე გა­გე­გე­ბა?

- რას მე­ლა­პა­რა­კე­ბი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ვარ. სუ­პერ­მარ­კეტ­ში რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე მივ­დი­ვარ და მერე დიდი ამ­ბე­ბი იწყე­ბა. ხორ­ცე­ულს თა­ვად ვა­მუ­შა­ვებ. სო­კოს­გან უამ­რა­ვი სა­ხე­ო­ბის სა­ლ­ა­თა­სა და კერძს ვამ­ზა­დებ. თე­ო­რი­უ­ლად გო­ზი­ნა­ყის გა­კე­თე­ბაც ვიცი, მაგ­რამ და­მო­უ­კი­დებ­ლად არას­დროს მო­მიმ­ზა­დე­ბია.

- ელი­სო, თქვენ­თვის 2013 წელი რო­გო­რი იყო?

ელი­სო ჩა­ფი­ძე, პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი:

- 2013 კარ­გი წელი იყო. მარ­თა­ლია, სირ­თუ­ლე­ე­ბით და­ი­წყო იმ ოლ­ქში, რომ­ლის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლიც პარ­ლა­მენ­ტში ვარ, მაგ­რამ სა­და­ზღვე­ვო პროგ­რა­მის ამოქ­მე­დე­ბის შემ­დეგ, მდგო­მა­რე­ო­ბა ცო­ტა­თი შემ­სუ­ბუქ­და. წელს ჩემს სა­მა­ჟო­რი­ტა­რო ოლ­ქში 67 შეხ­ვედ­რა გავ­მარ­თე. "ქარ­თულ­მა ოც­ნე­ბამ" მო­ი­გო საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბი. ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ იც­ვლე­ბა და ამა­ში ქარ­თვე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მალე დარ­წმუნ­დე­ბა. ეს წელი ჩემ­თვის და ჩემი ოჯა­ხის­თვის იმი­თაც იყო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, რომ და­ვო­ჯახ­დი. 2014 წელს თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის გუ­ლებ­ში, ოჯა­ხებ­ში დიდი სით­ბო, სი­კე­თე და სი­ხა­რუ­ლი შე­მო­ე­ტა­ნოს!

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის რა ასა­კამ­დე გჯე­რო­დათ?

- (იცი­ნის) დღე­საც მჯე­რა. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში, თოვ­ლის ბა­ბუა ნამ­დვილ ბა­ბუ­ას­თან - ალექ­სან­დრე ჩა­ფი­ძეს­თან ასო­ცირ­დე­ბო­და. ბა­ბუა უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი ადა­მი­ა­ნი იყო. ახა­ლი წლის დად­გო­მას ყვე­ლას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად და თა­ვი­სე­ბუ­რად გვი­ლო­ცავ­და. მის პი­ჯაკს იმ­დე­ნი ჯიბე ჰქონ­და, რამ­დე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლიც ვყავ­დით. როცა ჩემი ძმა და­ი­ბა­და, პი­ჯაკს კი­დევ ერთი ჯიბე და­ა­მა­ტა. ყვე­ლამ ვი­ცო­დით, რო­მე­ლი რომ­ლის ჯიბე იყო და ტკბი­ლე­ულ­სა და სა­ჩუქ­რებს იმ ჯი­ბე­ში ვე­ძებ­დით.

- ბა­ბუა რო­გორ გი­ლო­ცავ­დათ?

- ჩვენ­თან ბარ­ბა­რო­ბას, ახ­ლით და ძვე­ლით ახალ წელს მე­ფე­ხუ­რო­ბის ანუ მეკვლე­ო­ბის ტრა­დი­ცი­ას იცავ­დნენ. ბა­ბუ­ამ ფოლკ­ლო­რი­დან ბევ­რი რამ იცო­და. ახა­ლი წლის ღა­მეს შინ ბზის ტოტი შე­მოჰ­ქონ­და, ბუ­ხარ­ში ატ­რი­ა­ლებ­და და ილო­ცე­ბო­და.

- ბზის ტოტს რა დატ­ვირ­თვა აქვს?

- როცა ბზა იწ­ვის, ნა­პერ­წკლებს ყრის. ბა­ბუა ილო­ცე­ბო­და, ღმერ­თმა ოჯახს ბა­რა­ქა მის­ცეს, სიყ­ვა­რუ­ლი, სი­კე­თე, კე­თილ­დღე­ო­ბა არ მო­აკ­ლო­სო!

- წელს სა­კუ­თარ ოჯახ­ში ახალ წელს პირ­ვე­ლად ხვდე­ბი, ალ­ბათ გან­წყო­ბაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გაქვთ.

- დიახ. ძა­ლი­ან გვინ­და, ოჯა­ხის წევ­რებ­მა ახა­ლი წლის სა­ღა­მო ერ­თად გა­ვა­ტა­როთ. შარ­შან ამ დღეს ტყი­ბულ­ში ვი­ყა­ვი, სა­დაც კონ­ცერ­ტი იყო, მერე დე­დას­თან, ძმას­თან და მის ოჯახ­თან ერ­თად შევ­ხვდი. წელს შე­იძ­ლე­ბა, ტყი­ბულ­ში შევ­ხვდეთ და და­თოს მშობ­ლე­ბი ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნოთ, ან თბი­ლის­ში მათ­თან ჩა­მო­ვი­დეთ და ყვე­ლა­ნი ერ­თად შევ­ხვდეთ. სი­მარ­თლე გი­თხრა, თბი­ლი­სი და ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ძა­ლი­ან მო­მე­ნატრნენ.

- წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დის­ში რამ­დე­ნად აქ­ტი­უ­რად ერ­თვე­ბით?

- ოჯახ­ში, სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დის­ში ჩემი ჩა­რე­ვის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა სა­ჭი­რო არას­დროს იყო, მაგ­რამ მცი­რედ წვლილს მა­ინც შე­ვი­ტან­დი ხოლ­მე. ჩემს მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში გო­ზი­ნა­ყის მომ­ზა­დე­ბა შე­დი­ო­და. ეს ტრა­დი­ცი­უ­ლი ფუს­ფუ­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ას რას მის­წერთ?

- "საქ­ვეყ­ნო სა­თხოვ­რე­ბი" უფრო მაქვს, ვიდ­რე - პი­რა­დი. შე­იძ­ლე­ბა, პა­თე­ტი­კუ­რად ჟღერ­დეს, მაგ­რამ არც თოვ­ლის ბა­ბუა და არც უფა­ლი პი­რა­დი თხოვ­ნე­ბით არას­დროს შე­მი­წუ­ხე­ბია. სა­დაც უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ქრის­ტეს საფ­ლავ­ზე თუ გო­დე­ბის კე­დელ­თან, უფალს პირ­ველ რიგ­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს კე­თილ­დღე­ო­ბას შევ­თხოვ­დი.

"ძვირ­ფა­სო თოვ­ლის ბაბუ"

2014 წლის­გან ყვე­ლა­ფერს სა­უ­კე­თე­სოს ვე­ლო­დე­ბი. მინ­და, სა­ქარ­თვე­ლო­ში აღარ იყ­ვნენ უსახ­ლკა­რო, სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. შიმ­ში­ლით, ექიმ­თან მი­უს­ვლე­ლო­ბი­თა და ყინ­ვით ამ ქვე­ყა­ნა­ში აღა­რას­დროს არა­ვინ და­ი­ღუ­პოს და ძა­ლი­ან მალე ჩვე­ნი ქვეყ­ნის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბის წელი დამ­დგა­რი­ყოს. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს პი­რად სა­თხო­ვარს: ვნატ­რობ, ჩემს ოჯახ­ში მა­ტე­ბა იყოს. მინ­და, ამი­თაც გა­მო­ვად­გე სა­ქარ­თვე­ლოს.

გწერ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით და პა­ტი­ვის­ცე­მით

ელი­სო ჩა­ფი­ძე".

ჟურ­ნა­ლის­ტი ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი ახალ წელს ტრა­დი­ცუ­ლად, მშობ­ლე­ბის სახ­ლში ხვდე­ბა.

- ეს სა­ო­ჯა­ხო დღე­სას­წა­უ­ლია. დედა ყვე­ლას ლა­მა­ზად მორ­თულ, გემ­რი­ელ სუფ­რას­თან გვე­პა­ტი­ჟე­ბა. ახალ წელს ერ­თად ვხვდე­ბით და მერე ვიშ­ლე­ბით. მე­გობ­რებ­თან ერ­თად გა­სარ­თო­ბად ყო­ველ­თვის სა­დღაც მივ­დი­ვარ.

- 2014 წლის შეხ­ვედ­რა­საც ასე აპი­რებ?

- წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვიქ­ნე­ბი. ახალ წელს ლონ­დონ­ში ან პა­რიზ­ში ირაკ­ლის­თან ერ­თად შევ­ხვდე­ბი.

- ბავ­შვო­ბა­ში თოვ­ლის ბა­ბუ­ას რას სთხოვ­დი?

- დედა მიყ­ვე­ბა, არას­დროს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის არ გჯე­რო­და და სულ აპ­რო­ტეს­ტებ­დიო. როცა რამე მინ­დო­და, მა­მას­თან მივ­დი­ო­დი და ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ეს და ეს მო­მი­ტა­ნე-მეთ­ქი. არა­რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ბავ­შვო­ბა­ში სას­წა­უ­ლე­ბის დი­დად არ მჯე­რო­და. დღე­საც მი­წა­ზე მყა­რად ვდგა­ვარ და მგო­ნია, რომ ჩვენ გვერ­დით თოვ­ლის ბა­ბუ­ე­ბი არ და­დი­ან. ეს მე მგო­ნია ასე, სი­ნამ­დვი­ლე­ში - რა იცი, რა ხდე­ბა. შანსს ხე­ლი­დან არ გა­ვუშ­ვებ და ამ მი­თურ არ­სე­ბას ერთ წე­რილს მეც გა­ვუგ­ზავ­ნი:

"თოვ­ლის ბაბუ!

წე­რილს პირ­ვე­ლად გწერ, შენ­თვის არას­დროს არა­ფე­რი მი­თხო­ვია. თუ მარ­თლა არ­სე­ბობ, 2014 წელს ჩემი სურ­ვი­ლი შე­მის­რუ­ლე: ოპრა უინფრის­თან ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვიუ მინ­და. თუ ამ სურ­ვი­ლის შეს­რუ­ლე­ბას შეძ­ლებ, ამ­ბა­ვი ჩემს ჩიტს გა­მო­ა­ტა­ნე.

ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი"

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)