რო­გორ ვიცხოვ­როთ ლა­ღად - მაია ასა­თი­ა­ნის ­სა­ა­ხალ­წ­ლო რჩე­ვა და სურ­ვი­ლი

ტე­ლე­წამ­ყ­ვა­ნი მაია ასა­თი­ა­ნი წი­ნა­სა­ა­ხალ­წ­ლო სამ­ზა­დისს ნო­ემ­ბ­რის და­საწყი­სი­დან იწყებს, დამ­დეგს კი თით­ქ­მის ყო­ველ­თ­ვის, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ეგე­ბე­ბა.

- რო­გო­რია შე­ნი წი­ნა­სა­ა­ხალ­წ­ლო სამ­ზა­დი­სი?

- უკ­ვე 21 წე­ლია, რაც ჩე­მი წი­ნა­სა­ა­ხალ­წ­ლო სამ­ზა­დი­სი გა­და­ცე­მებს უკავ­შირ­დე­ბა. იმ­დე­ნად ბევ­რი დრო მი­აქვს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო საქ­მე­ებს, ერ­თი სუ­ლი მაქვს ხოლ­მე, რო­დის გავ­თა­ვი­სუფ­ლ­დე­ბი, რომ შინ წა­ვი­დე. მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა არ აქვს, ახალ წელს მექ­ნე­ბა თუ არა გო­ზი­ნა­ყი, სა­ცი­ვი და სა­ა­ხალ­წ­ლო ატ­რი­ბუ­ტი­კა, ჩე­მი ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თ­ვის შინ ყოფ­ნაც საკ­მა­რი­სია. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სა­ა­ხალ­წ­ლო მზა­დე­ბას ნო­ემ­ბ­რი­დან ვიწყებთ და 1-ელ იან­ვარს ვას­რულ­ებთ. ახ­ლაც ზუს­ტად ასე ვარ, ერ­თი წუ­თიც არ მაქვს სა­ი­მი­სოდ, რომ სხვა რა­მე­ზე ვი­ფიქ­რო. წელს სა­ა­ხალ­წ­ლოდ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად კარ­გი გა­და­ცე­მა გვექ­ნე­ბა. ამ­ჯე­რად გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, გრან­დი­ო­ზუ­ლი შო­უს მოწყო­ბის ნაც­ვ­ლად, ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ზე გვეზ­რუ­ნა. შე­ვე­ცა­დეთ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა წე­რი­ლის­თ­ვის გვე­პა­სუ­ხა. ჩვე­ნი სა­ა­ხალ­წ­ლო გა­და­ცე­მის წყა­ლო­ბით, ყვე­ლა სტუმ­რის ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვ­ლე­ბა, რამ­დე­ნი­მე მათ­განს სახ­ლ­საც ვა­ჩუ­ქებთ, ინ­ტე­რი­ერ­საც მო­ვუწყობთ. მოკ­ლედ, ხალ­ხის­თ­ვის გრან­დი­ო­ზუ­ლი სა­ჩუქ­რე­ბი გვაქვს. ეს არის რე­ა­ლუ­რად შეც­ვ­ლი­ლი ცხოვ­რე­ბა. მინ­და, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით ვუ­პა­სუ­ხო ყვე­ლა იმ აბე­ზარ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ხში­რად იცი­ნის "პრო­ფილ­ში" დაღ­ვ­რილ ცრემ­ლ­ზე, რაც სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებს: არ შე­იძ­ლე­ბა, გა­სა­ჭირს დას­ცი­ნო!

- შინ რო­გორ აღ­ნიშ­ნავთ ამ დღე­სას­წა­ულს?

- რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, დი­ა­სახ­ლი­სო­ბას ვერ ვა­ხერ­ხებ. ვცდი­ლობ, ახალ წელს ში­ნი­დან არ­სად გა­ვი­დე, სა­ა­ხალ­წ­ლო კონ­ცერ­ტებს არ ვეს­წ­რე­ბი. ბედ­ნი­ე­რი ვარ მა­შინ, რო­ცა შვი­ლის, დე­დი­სა და დე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ვარ. დამ­დეგს ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვე­გე­ბე­ბით, მე­რე კი ჩე­მი დე­ბი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, გა­სარ­თო­ბად მი­დი­ან, მე კი ვი­ძი­ნებ - ეს არის ის, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მე­ნატ­რე­ბა.

- ასე­თი რთუ­ლი დღის რე­ჟი­მის მქო­ნე ადა­მი­ანს ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არ გსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ?

- ვცდი­ლობ, დრო ისე გა­ვა­ნა­წი­ლო, რომ საყ­ვე­დუ­რი არა­ვინ მითხ­რას. ვარ ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ, ვერ შე­ვიც­ვ­ლე­ბი. ვა­კე­თებ საქ­მეს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვე­რაფ­რით შე­ვე­ლე­ვი.

- სა­ა­ხალ­წ­ლო კერ­ძე­ბი­დან რი­სი მომ­ზა­დე­ბა გე­ხერ­ხე­ბა?

- რა­ტომ­ღაც, ახა­ლი წე­ლი ყო­ველ­თ­ვის სი­უხ­ვეს­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი თავს უფ­ლე­ბას აძ­ლევს, მა­დი­ა­ნად მი­ირ­თ­ვას. სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, ეს ჩემ­თ­ვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. მთა­ვა­რია, ასეთ დროს ძვირ­ფას ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად ვი­ყო. დი­დი გურ­მა­ნი არ ვარ და მი­მაჩ­ნია, რომ ჭა­მის გა­რე­შეც შე­იძ­ლე­ბა დრო­ის კარ­გად გა­ტა­რე­ბა. ძა­ლი­ან მღლის ბაზ­რებ­ში, სუ­პერ­მარ­კე­ტებ­ში რიგ­ში დგო­მა და თავ-პი­რის მტვრე­ვა. ჭა­მა-სმის კულ­ტად გახ­დო­მა მა­ღი­ზი­ა­ნებს.

- რა­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცია არ გაქვს?

- არა, ახალ წელს პრაგ­მა­ტუ­ლად ვუ­ყუ­რებ... რო­მან­ტი­კუ­ლი, სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ბავ­შ­ვი ვი­ყა­ვი და ეს დღემ­დე გა­მომ­ყ­ვა. დი­დი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მჯე­რო­და სან­ტა კლა­უ­სის არ­სე­ბო­ბი­სა და სას­წა­უ­ლე­ბის. თუმ­ცა, რო­გორც წე­სი, ყვე­ლას შენ­გან უნ­დათ რა­ღაც და არა­ვინ გე­კითხე­ბა, - შენ რა გინ­და. ძი­რი­თა­დად, თა­ვად ვარ ხოლ­მე სხვე­ბის სან­ტა კლა­უ­სი (ი­ცი­ნის). თუმ­ცა, ძა­ლი­ან მომ­წონს, ში­ნა­გა­ნად ვივ­სე­ბი, რო­ცა საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს და ზოგ­ჯერ - უც­ნო­ბებ­საც სი­ურ­პ­რიზს ვუმ­ზა­დებ.

- წელს შე­ნი სან­ტა კლა­უ­სი ვინ იქ­ნე­ბა?

- მე არ მე­ყო­ლე­ბა სან­ტა კლა­უ­სი, უკ­ვე დი­დი გო­გო ვარ.

- და­ბო­ლოს, რა­ი­მეს თქმა ხომ არ გსურს?

- მინ­და, ყვე­ლას სით­ბოს, სიყ­ვა­რუ­ლის, უფ­რო მე­ტი შემ­წყ­ნა­რებ­ლო­ბის უნა­რი ვუ­სურ­ვო. ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც "პრო­ფი­ლის" ცრემ­ლე­ბის არ სჯე­რათ, ვეტყ­ვი, რომ უფ­რო მე­ტად კე­თი­ლე­ბი გახ­დ­ნენ. თუ შეძ­ლებ, რომ შუ­რი­სა და ბოღ­მის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლ­დე, უფ­რო ლა­ღად იცხოვ­რებ.

ნი­ნო აბ­რა­მიშ­ვი­ლი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)