"გზის" N50-ში გა­მოქ­ვეყ­ნდა 18 წლის ნი­ა­კოს წე­რი­ლი, რომ­ლის დე­დაც ემიგ­რან­ტია, მა­მამ კი მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ მის­მა შვი­ლებ­მა თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად იგ­რძნონ, დი­ა­სახ­ლი­სის ამ­პლუა მო­ირ­გო. ჰოდა, თურ­მე, გო­გო­ნას ოჯახს ამის გამო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის დედა აბუ­ჩად იგ­დებს და სარ­ძლოს იწუ­ნებს. ნიას მე­სი­ჯ­მა რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ანს გა­უ­ჩი­ნა სურ­ვი­ლი, დი­ა­სახ­ლი­სე­ბად ქცე­უ­ლი კა­ცე­ბის სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ მო­ე­თხრო ჩვენ­თვის.

"მე ვა­მა­ყობ მა­მა­ჩე­მით!"

ირაკ­ლი, 16 წლის:

- თქვენ­თან სა­უბ­რის სურ­ვი­ლი მას მერე გა­მიჩ­ნდა, რაც "გზის" ერთ-ერთ ნო­მერ­ში სა­დე­დამ­თი­ლოს­გან და­წუ­ნე­ბუ­ლი გო­გო­ნას წე­რი­ლი წა­ვი­კი­თხე - ის ამ­ბობ­და: შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის დედა მხო­ლოდ იმი­ტომ მი­წუ­ნებს, რომ დე­და­ჩე­მი ემიგ­რან­ტია, მა­მას კი დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა უწევს. ამის გამო ჩემს ოჯახს დას­ცი­ნი­ან, აბუ­ჩად იგ­დე­ბე­ნო. ამ წე­რი­ლის წა­კი­თხვის შემ­დეგ ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი არა მარ­ტო მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ოჯახ­ზე, არა­მედ მე­სი­ჯის ავ­ტორ­ზეც. მის ად­გი­ლას, ეგეთ ოჯახს "და­ვი­კი­დებ­დი"... მა­მა­ჩე­მიც დი­ა­სახ­ლი­სობს და სუ­ლაც არ მგო­ნია, რომ ამის გამო ის სხვებ­ზე რა­ი­მე­თი ნაკ­ლე­ბია. უფრო მე­ტიც, სხვებს არც ვაჟ­კა­ცო­ბით ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბა, არც მუშ­ტი-კრი­ვით და არც სხვა საქ­მე­ებ­ში და­უ­დებს ტოლს ვინ­მეს. უბ­რა­ლოდ, მას მერე, რაც მე­უღ­ლე გარ­და­ეც­ვა­ლა, ცდი­ლობს, შვი­ლებს უდე­დო­ბა არ გვაგ­რძნო­ბი­ნოს. იმის ნაც­ვლად, რომ სხვა ქალი შე­ერ­თო ცო­ლად, გა­და­წყვი­ტა, თა­ვად მო­ევ­ლო სამი შვი­ლის­თვის. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ სხვე­ბის მსგავ­სად არ მრცხვე­ნია იმის, რომ მა­მამ შვი­ლე­ბის გამო თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა გვერ­დით გა­და­დო, ცო­ცხი და აქან­და­ზი აიღო ხელ­ში, ტა­ფას და ქვა­ბებს მო­უ­ყა­რა თავი და შე­ე­ცა­და, ის მძი­მე ტვირ­თი ეზი­და, რომ­ლის ტა­რე­ბა რა­ტომ­ღაც, ქა­ლებს უფრო მე­ტად ეად­ვი­ლე­ბათ.

- დე­და­შე­ნის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი რა გახ­და? მა­შინ შენ და შენი დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი რამ­დე­ნი წლის იყა­ვით?

- დედა ჩემ­ზე მშო­ბი­ა­რო­ბას გა­დაჰ­ყო­ლია. რო­გორც ამ­ბო­ბენ, არც ორ­სუ­ლო­ბამ­დე და არც ორ­სუ­ლო­ბი­სას პრობ­ლე­მა არ ჰქონ­და, მაგ­რამ მშო­ბი­ა­რო­ბის შემ­დეგ, თუ ახ­ლობ­ლე­ბის ნათ­ქვამს და­ვუ­ჯე­რებთ, ექი­მე­ბის და­უ­დევ­რო­ბის მსხვერ­პლი გახ­და... მა­შინ ჩემი ძმა 14 წლის იყო, და­ი­კო კი მხო­ლოდ 10-ის. თურ­მე, დე­დას თა­ვი­დან ჩემი გა­ჩე­ნის სურ­ვი­ლი არ ჰქონ­და, მაგ­რამ ორ­სუ­ლო­ბის ამ­ბა­ვი გვი­ან ანუ მა­შინ გა­უ­გია, როცა უკვე 4 თვის ნა­ყო­ფი ვი­ყა­ვი და მუც­ლის მოშ­ლა ვერ გა­უ­რის­კავს.

- ჩვი­ლი მა­მამ გაგ­ზარ­და? არა­ვინ ეხ­მა­რე­ბო­და?

- არა­ვინ და­იხ­მა­რა, თა­ვად გამ­ზარ­და. მხო­ლოდ მა­შინ, როცა სამ­სა­ხურ­ში უწევ­და წას­ვლა (აბა, რა ექნა, ფუ­ლიც ხომ სჭირ­დე­ბო­და ოჯახს?!), მე­ზო­ბელ ქალს უტო­ვებ­და ჩემს თავს, და-ძმა კი და­მო­უ­კი­დებ­ლა­დაც ახერ­ხებ­დნენ თა­ვის გა­ტა­ნას. თურ­მე, თა­ვი­დან მა­მი­და ეუბ­ნე­ბო­და: ბავ­შვი გა­მა­ტა­ნე, მე გა­გიზ­რდი და მერე უკვე ზრდას­რულს და­გიბ­რუ­ნე­ბო, მაგ­რამ ქვა აუგ­დია და თავი შე­უშ­ვე­რია: ეს რომ წა­იყ­ვა­ნო, მოვ­კვდე­ბი, მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბას ვერ შევ­ძლებ. ცოლ­მა, როცა ამ ქვეყ­ნი­დან მი­დი­ო­და, ეს გან­ძი და­მი­ტო­ვა და ამას რო­გორ შე­ვე­ლე­ვიო?.. მამა თურ­მე, დი­ლა­ად­რი­ა­ნად დგე­ბო­და, სახ­ლს ალა­გებ­და, საჭ­მელს გვიმ­ზა­დებ­და. ამა­სო­ბა­ში, ჩვენც ვიღ­ვი­ძებ­დით; მერე გვაც­მევ­და, გვაჭ­მევ­და, უფ­რო­სებს სკო­ლა­ში უშ­ვებ­და, მე კი მე­ზო­ბელ ქალ­თან მივ­ყავ­დი. სამ­სა­ხურ­ში ქან­ცის გა­წყვე­ტამ­დე მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ შინ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი დაღ­ლას არას­დროს იმ­ჩნევ­და: სახ­ლში მივ­ყავ­დი, სა­დაც და-ძმა მე­ლო­და. მათ მა­მის რიდი ჰქონ­დათ და სა­ში­ნაო და­ვა­ლე­ბას ალ­ბათ ამი­ტო­მაც, ყო­ველ­თვის მომ­ზა­დე­ბულს ახ­ვედ­რებ­დნენ. მამა ჯერ მე გა­მო­მიც­ვლი­და, და­მა­პუ­რებ­და, მერე სა­დი­ლობ­და, უფ­როს შვი­ლებს მი­ე­ფე­რე­ბო­და, მი­ე­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბო­და და მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ იბა­რებ­და გაკ­ვე­თი­ლებს, თუ რა თქმა უნდა, ამა­ში მე არ შე­ვუშ­ლი­დი ხელს. ცხა­დია, ზოგ­ჯერ ჩემს და-ძმა­საც უწევ­და პა­ტა­რა ძა­მი­კოს მოვ­ლა-პატ­რო­ნო­ბა და რო­გორც ახლა მე­უბ­ნე­ბი­ან, ეს სი­ა­მოვ­ნებ­დათ კი­დეც, ჩე­მით ერ­თო­ბოდ­ნენ.

- მარ­თა­ლია, ამ­ბობ, - მამა ცდი­ლობს, არა­ფე­რი მოგ­ვაკ­ლო­სო, მაგ­რამ მა­ინც გკი­თხავ: რო­გორ ფიქ­რობ, უდე­დო­ბის გამო ყვე­ლა­ზე მე­ტად, მა­ინც რა და­გაკ­ლდათ?

- ალ­ბათ დე­დის სით­ბო დაგ­ვაკ­ლდა მხო­ლოდ, სხვა არა­ფე­რი. მერ­წმუ­ნეთ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემს ძმას უკვე სამ­სა­ხუ­რი და შე­მო­სა­ვა­ლი აქვს, ჩემი და­ი­კო კი გა­თხო­ვი­ლია და თა­ვი­სი ოჯა­ხი აქვს, მეც დიდი ბიჭი ვარ და სა­კუ­თარ თავ­ზე ზრუნ­ვა და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­მიძ­ლია, მამა მა­ინც ცდი­ლობს, არას­დროს მოგ­ვაკ­ლოს სით­ბო და ყუ­რა­დღე­ბა. ის ყო­ველ­თვის მხარ­ში გვიდ­გას. მა­გა­ლი­თად, როცა რა­ი­მე დღე­სას­წა­უ­ლია, ჯერ რძალს ურე­კავს, რა­ი­მე­ში ხომ არ და­გეხ­მა­როო, მერე კი ქა­ლიშ­ვილს სთა­ვა­ზობს: თუ გინ­და, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში და­გეხ­მა­რე­ბიო... მეც, შინ სტუმ­რე­ბის მიყ­ვა­ნა არას­დროს მე­რი­დე­ბა, რად­გან ვიცი, მა­ცი­ვარ­ში ყო­ველ­თვის დევს გემ­რი­ე­ლი კერ­ძი და სახ­ლშიც ყო­ველ­თვის სი­სუფ­თა­ვეა. თუ პრობ­ლე­მა მაქვს, რო­გორც კაცი კაცს, მამა კარგ რჩე­ვას მაძ­ლევს და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, თუ დამ­ჭირ­დე­ბა, საქ­მის გა­სარ­ჩე­ვა­დაც წამ­ყვე­ბა (იმე­დია, ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა არას­დროს გაჩ­ნდე­ბა). მოკ­ლედ, მე მა­მა­ჩე­მით ვა­მა­ყობ და არ მეს­მის იმ ბავ­შვე­ბის, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, რომ რცხვე­ნი­ათ, რო­დე­საც მათ მშო­ბელს ცო­ცხი უკა­ვია ხელ­ში ან კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა ანი­ჭებს სი­ა­მოვ­ნე­ბას. პი­რი­ქით - უნდა უხა­რო­დეთ, თუ მათი მამა ნე­ბის­მი­ერ სა­კი­თხში ერ­კვე­ვა და მათ­ზე ზრუ­ნავს.

- მშო­ბელს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა­ში, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში თა­ვად არ ეხ­მა­რე­ბი?

- ყვე­ლა­ფე­რი ვიცი და როცა მარ­ტო ვრჩე­ბი, რა­ღა­ცე­ბის მომ­ზა­დე­ბაც შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ როცა მამა ჩემ გვერ­დი­თაა, ამის სა­ჭი­რო­ე­ბას არ გან­ვიც­დი. ისე კი, უნდა ვა­ღი­ა­რო, დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლი საქ­მეა!

"მის­თვის მთა­ვა­რია, ცოლ­მა ფული მო­უ­ტა­ნოს..."

მა­რი­ა­ნა, 17 წლის:

- დი­ა­სახ­ლი­სის ამ­პლუ­ა­მორ­გე­ბუ­ლი კა­ცე­ბი რა­ტომ­ღაც, მეც მა­ღი­ზი­ა­ნებს. ნუ, ისე­თებს ვგუ­ლის­ხმობ, ცოლი გვერ­დით რომ ჰყავთ და მა­ინც თა­ვად აკე­თე­ბენ ყვე­ლა­ფერს, რად­გან უნ­დათ, მე­უღ­ლე გა­ა­ნე­ბივ­რონ. ამ­ჯე­რად მინ­და, ჩემს მე­ზობ­ლებ­ზე გი­ამ­ბოთ. ოჯა­ხის უფ­რო­სი გა­ჩი­თუ­ლი ქა­ლია, კარგ ად­გი­ლას მუ­შა­ობს, მან­ქა­ნით დაგ­რი­ა­ლებს, კაცი კი­დევ, დი­ა­სახ­ლი­სობს: სულ სახ­ლშია გა­მო­კე­ტი­ლი, სა­დი­ლებს ამ­ზა­დებს, ოთა­ხებს ალა­გებს და მერე შინ დაბ­რუ­ნე­ბულ ცოლს ჩუს­ტებს მი­ა­გე­ბებს, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­სულს ვახ­შმად ნაირ-ნაირ კერძს სთა­ვა­ზობს, ხე­ლებს უკოც­ნის. ქალი გაბზრი­ა­ლე­ბულ სახ­ლში ყვე­ლა­ფერს ბი­ნოკ­ლით აკ­ვირ­დე­ბა და ვაი მისი ქმრის ბრა­ლი, სად­მე მტვე­რი თუ შე­ნიშ­ნა. უნდა ნა­ხოთ, რო­გო­რი დაკა-და­კას ხმა გა­მო­დის მათი სახ­ლი­დან, თუ ქალს რა­ი­მე არ მო­ე­წო­ნე­ბა.

ერთხელ იცით, რის გამო ეჩხუ­ბა? - ჩემი ტან­საც­მე­ლი ასე რა­ტომ გა­ფი­ნე? რომ ჩა­მოხ­სნი, "შპილ­კე­ბი" და­ე­ტყო­ბაო და ისე­თი ამ­ბა­ვი აუ­ტე­ხა, სე­ი­რის სა­ყუ­რებ­ლად მე­ზობ­ლე­ბი აივ­ნებ­ზე გა­მო­ე­ფინ­ნენ. ერთხელ კი­დევ, - რას ჰქვია, კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა ვერ მო­ა­ხერ­ხე? ბა­ზარ­ში წას­ვლა რამ და­გა­ზა­რა? მთე­ლი დღე რომ სახ­ლში გდი­ხარ, სხვას რას მი­კე­თებ? წვნი­ა­ნი თა­ვად და­იდ­გი ქვა­ბით და ისე თხვლი­პეო, - იმ­ხე­ლას უკი­ო­და, მე­ზობ­ლებ­მა ლა­მის პო­ლი­ცია გა­მო­ი­ძა­ხეს... არ გა­ინ­ტე­რე­სებთ, როცა ქალი კი­ვის, ქმა­რი რას აკე­თებს? - რას აკე­თებს და ხმა­საც არ იღებს. ერთი ოთა­ხი­დან მე­ო­რე­ში გა­დის და ისე იქ­ცე­ვა, თით­ქოს ეს წი­ვილ-კი­ვი­ლი არ ადარ­დებ­დეს. ასეთ დროს შე­უძ­ლია, აი­ვან­ზეც გა­მო­ვი­დეს და ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ებს გა­უ­ღი­მოს. სულ არ აინ­ტე­რე­სებს, მას­ზე რას ლა­პა­რა­კო­ბენ მე­ზობ­ლე­ბი, მთა­ვა­რია, ცოლ­მა ფული მი­უ­ტა­ნოს. საქ­მე­ებს რომ მო­ი­თა­ვებს, ბა­ზარ­ში მი­დის, პრო­დუქ­ტებს ყი­დუ­ლობს და მორ­ჩე­ნი­ლი ხურ­და ფუ­ლით არა­ყიც მო­აქვს, რო­მელ­საც დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში წრუ­პავს. ჰოდა, მი­თხა­რით, ცო­ლის ხე­ლის შემ­ყუ­რე და ქა­ლის ყურ­მოჭ­რი­ლი მონა რა­ტომ უნდა და­ვა­ფა­სოთ? ამას არ ჯო­ბია, თა­ვად და­ი­წყოს მუ­შა­ო­ბა, სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი ჰქონ­დეს და ცოლი თა­ვის ად­გი­ლას მოს­ვას? ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში, ოჯა­ხის უფ­რო­სო­ბას ხომ ვე­რა­ვინ წა­არ­თმევს და ვე­რა­ვინ ეტყვის უბა­ტო­ნო სი­ტყვას? და­უყ­ვი­რე­ბენ კი არა, შინ დაბ­რუ­ნე­ბულს ლა­ქუ­ცი­თაც არ შე­ე­გე­ბე­ბი­ან?! სხვე­ბის არ ვიცი, მაგ­რამ მე ნამ­დვი­ლად არ ვი­სურ­ვებ­დი ასე­თი ქმრის ყო­ლას.

უნდა ნა­ხოთ, რა ხდე­ბა მა­შინ, რო­დე­საც ქალს სახ­ლში და­ქა­ლე­ბი ამოჰ­ყავს. ჰამ­ლე­ტა შლის სუფ­რას, არის ქა­ლე­ბის სი­ცილ-ხორ­ხო­ცი, წინ­სა­ფა­რაკ­რუ­ლი კაცი კი აქეთ-იქით და­ა­ტა­რებს თეფ­შებს და ბო­ლოს, ქა­ლე­ბის მომ­სა­ხუ­რე­ბის­გან სი­ქა­გაც­ლი­ლი ცდი­ლობს, მთვრა­ლი ცო­ლის ახი­რე­ბე­ბიც უსი­ტყვოდ აას­რუ­ლოს. აბა, სხვა რა გზა აქვს? ისე რომ არ მო­იქ­ცეს, რო­გორც მის კნე­ი­ნას სურს, ალ­ბათ სახ­ლი­დან გა­აგ­დე­ბენ. მერე კი უფუ­ლოს და უსახ­ლკა­როს მო­უ­წევს თა­ვის სო­ფელ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა, სა­ი­და­ნაც კარ­გა ხნის წინ გა­მო­აგ­დეს ძმებ­მა...

"მამა თით­ქოს ნა­ად­რე­ვად და­ბერ­და"

ნა­თია, 17 წლის:

- დე­და­ჩე­მიც ემიგ­რან­ტია და სუ­ლაც არ მგო­ნია, რომ მა­მა­ჩემს დი­ა­სახ­ლი­სის რო­ლის მორ­გე­ბა აკ­ნი­ნებს. მე მეს­მის იმ მა­მე­ბის, რომ­ლე­ბიც ცდი­ლო­ბენ, შვი­ლებს დე­დის გვერ­დით არ­ყოფ­ნა შე­უმ­სუ­ბუ­ქონ, თუმ­ცა არ მეს­მის იმ კა­ცე­ბის, რომ­ლებ­საც ცო­ლე­ბი სა­ზღვარ­გა­რეთ ჰყავთ და მათი გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი ფუ­ლით ბლა­ტა­ო­ბენ, საყ­ვარ­ლებს იჩე­ნენ, შვი­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცე­ვენ. მოკ­ლედ, ცო­ლის წყა­ლო­ბით გა­ბღენ­ძი­ლი, მან­ქა­ნი­ა­ნი "მა­გა­რი ბი­ძე­ბი" არ მე­ვა­სე­ბა, მაგ­რამ ის კა­ცე­ბი, რომ­ლე­ბიც მე­უღ­ლის გა­მოგ­ზავ­ნილ კა­პი­კებს უფრთხილ­დე­ბი­ან, მის არ­ყოფ­ნას ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­ან, შვი­ლებს თან ჰყვე­ბი­ან და ცო­ლის დაბ­რუ­ნებ­საც მო­უთ­მენ­ლად ელი­ან - და­სა­ცი­ნი კი არა, და­სა­ფა­სებ­ლე­ბი არი­ან და არ მეს­მის, ვის შე­უძ­ლია მათ­ზე აუგი თქვას?

დე­და­ჩე­მი სა­ზღვარ­გა­რეთ მას მერე წა­ვი­და, რაც მა­მამ სამ­სა­ხუ­რი და­კარ­გა, მერე სა­მუ­შაო ვე­ღარ იშო­ვა და თა­ვის გა­ტა­ნა ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და. თან, მა­შინ ჩემი ძმაც სტუ­დენ­ტი იყო და ცხა­დია, ოჯახს არ უნ­დო­და, მათ ერ­თა­დერთ ვაჟს სწავ­ლა მი­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. ჰოდა, არა მარ­ტო დე­დამ, არა­მედ მა­მა­მაც გა­რის­კა. მას არ სურ­და, ცოლი სა­მუ­შა­ოდ გა­ეშ­ვა, მაგ­რამ ხე­დავ­და, სხვა გზა არ იყო და თა­ვის დას, რო­მე­ლიც ასე­ვე სა­ზღვარ­გა­რეთ გახ­ლდათ წა­სუ­ლი, თან­ხმო­ბა გა­ნუ­ცხა­და: წა­იყ­ვა­ნე ლია, მის თავს შენ გა­ბა­რე­ბო. ცოლს კი გამ­გზავ­რე­ბის წინ სთხო­ვა: წადი, მაგ­რამ იცო­დე, თუ მუ­შა­ო­ბა ოდ­ნავ მა­ინც გა­გი­ჭირ­დე­ბა, თუ იქ დამ­ცი­რე­ბუ­ლად იგ­რძნობ თავს, მა­შინ­ვე წა­მო­დი, ჩემს ღირ­სე­ბა­ზეც იფიქ­რეო.

მას მერე, რაც დედა სა­მუ­შა­ოდ გა­უშ­ვა, მამა თით­ქოს ნა­ად­რე­ვად და­ბერ­და. ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის ამ ამ­ბავს... თქვენ არ იცით, მა­ნამ­დე რა გა­და­ი­ტა­ნა: სად არ ეძებ­და სამ­სა­ხურს, ბო­ლოს "გრუშ­ჩი­კა­დაც" მო­სინ­ჯა მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ შინ ვე­რა­ფე­რი მო­ი­ტა­ნა და...

შვი­ლე­ბი მა­მას მხარ­ში ვუდ­გა­ვართ. ვცდი­ლობთ, ტკი­ვი­ლი შე­ვუმ­სუ­ბუ­ქოთ. ერთხანს შინ საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბაც ავუკ­რძა­ლე, მაგ­რამ მივ­ხვდი, თუ არა­ფერს გა­ა­კე­თებ­და, უფრო მე­ტად და­მი­ბერ­დე­ბო­და. ახლა მისი მად­ლი­ე­რი ვარ, რად­გან სწავ­ლა­ში მი­წყობს ხელს. მთხოვს: შენ ოღონდ ის­წავ­ლე, მერე სამ­სა­ხუ­რი იშო­ვე და მე მო­გემ­სა­ხუ­რე­ბი. იცო­დე, უსაქ­მურ­ზე და უფხო ბიჭ­ზე არ გა­თხოვ­დე. აბა, რად გინ­და, ჩემ­ნა­ი­რი ქმა­რი რომ გყავ­დე­სო? სა­კუ­თარ თავს ადა­ნა­შა­უ­ლებს იმა­ში, რომ ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად, დე­დას დავ­შორ­დით. ვცდი­ლობ და­ვამ­შვი­დო, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მომ­დის. ვფიქ­რობ, მა­მა­ჩე­მის­ნა­ი­რი კაცი და დე­და­ჩე­მის მსგავ­სი ქა­ლე­ბი და­სა­ფა­სებ­ლე­ბი არი­ან! მათ უბე­დუ­რე­ბა­სა და დრო­ე­ბით გაყ­რა­ში მხო­ლოდ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბაა დამ­ნა­შა­ვე, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ მო­ქა­ლა­ქე­ებ­ზე ისე არ ზრუ­ნავს, რო­გორც სა­ჭი­როა. მათ მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა შე­უ­წყონ ადა­მი­ა­ნებს ხელი, რათა ოჯა­ხის წევ­რე­ბი აქეთ-იქით არ მი­მო­ი­ფან­ტონ. ჩვენს ოჯახ­ში მა­მას მა­ინც რომ ჰქო­ნო­და სამ­სა­ხუ­რი, დედა არ­სად წა­ვი­დო­და და ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვიქ­ნე­ბო­დით, ოჯა­ხი არ "დაგ­ვეშ­ლე­ბო­და", ქარ­თვე­ლი ქალი სა­ქარ­თვე­ლოს არ მი­ა­ტო­ვებ­და!

ცო­ლის კა­რი­ე­რას შე­წი­რუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი

და­ბო­ლოს, და­ვინ­ტე­რეს­დი, რას ფიქ­რო­ბენ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში მა­მა­კა­ცებ­ზე, რომ­ლებ­მაც დი­ა­სახ­ლი­სის როლი მო­ირ­გეს. ბევ­რი ძებ­ნა არც დამ­ჭირ­ვე­ბია, ერთ-ერთ ფო­რუმ­ზე მა­ლე­ვე ვი­პო­ვე თემა სა­ხელ­წო­დე­ბით - "მა­მა­კა­ცი-დი­ა­სახ­ლი­სი".

ლიზა:

"თა­ნამ­შრო­მელ­მა მი­ამ­ბო, რომ მისი და არის გა­თხო­ვი­ლი, ჰყავს 4 წლის ბავ­შვი და თურ­მე, იმ­დე­ნად კარ­გად წა­უ­ვი­და საქ­მე კა­რი­ე­რა­ში, რომ ქმარს სამ­სა­ხუ­რი მი­ა­ტო­ვე­ბი­ნა და დას­ვა სახ­ლში. მის მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში შე­დის კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა, შვი­ლის მოვ­ლა, რე­ცხვა... ცოლი თან სწავ­ლობს, თან - მუ­შა­ობს და კარ­გი კი არა და, ძა­ლი­ან კარ­გი შე­მო­სა­ვა­ლი აქვს.

თქვენ მოგ­წონთ ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი? რო­გორ ფიქ­რობთ, ძი­ძის აყ­ვა­ნა არ ჯობ­და? იქ­ნებ იმ კაცს უბ­რა­ლოდ მოს­წონს დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა? P.S. აქვე ჩემს აზრს და­ვა­ფიქ­სი­რებ: თუ ორი­ვეს აწყობს ასე­თი ცხოვ­რე­ბა და ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან, რა­ტო­მაც არა?!"

Ghost*:

"ძმა­კა­ცე­ბი რომ სტუმ­რო­ბენ, რას შვრე­ბა, თვი­თონ შლის სუფ­რას? "ბი­ჭე­ბო, ხა­ჭა­პუ­რი დამ­რჩა და მო­ვალ ახ­ლა­ვე­ეე..."

freedom:

"კაცს რომ არ მოს­წონ­დეს დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა, ვე­რა­ვინ აი­ძუ­ლებს ამის გა­კე­თე­ბას. ჰოდა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი თუ ქმარ­საც აწყობს, ზედ­მე­ტი ხარ­ჯი რაღა სა­ჭი­როა?!"@@

ეგ­რეა:

"და სამ­სა­ხურს რა­ტომ და­ა­ნე­ბა თავი ? ემუ­შა­ვა ორი­ვეს და ძიძა აეყ­ვა­ნათ. თან, სად კაცი რომ მო­უვ­ლის ბავ­შვს და სად - ქალი?.. რა იდი­ო­ტო­ბაა?! ასე რა­ტომ უნდა მო­იქ­ცე, გინ­დაც, მი­ნის­ტრი იყო, ვერ ვხვდე­ბი".

შუ­შა­ნა:

"არ მინ­და დი­ა­სახ­ლი­სი ქმა­რი :). თუ ასე კარ­გად წა­მი­ვა საქ­მე, დამ­ხმა­რეს ავიყ­ვან (რა ად­ვი­ლია არა­რე­ა­ლურ­ზე ლა­პა­რა­კი, არა?). თუმ­ცა, ვი­საც აწყობს, გა­ვა­ტა­როთ".

Ultimate:

"თუკი ადა­მი­ანს მოს­წონს შვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და სამ­სა­ხურ­ში დრო­ის ხარ­ჯვას ბავ­შვთან ყოფ­ნა ურ­ჩევ­ნია, ამა­ში ტრა­გე­დი­ას ვერ ვხე­დავ. მაგ­რამ მე ის მიკ­ვირს, კაც­მა რა­ტომ თქვა უარი კა­რი­ე­რა­ზე? იქ­ნებ დრო­ე­ბით გა­და­დო გვერ­დზე?.. შე­იძ­ლე­ბა კაცს მოს­წონ­დეს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში "დვი­ჟე­ნია", არც ამა­შია რა­ი­მე გა­საკ­ვი­რი. უფრო მე­ტიც, გურ­მა­ნი თუა, აუ­ცი­ლებ­ლად ეყ­ვა­რე­ბა ახა­ლი კერ­ძე­ბის გა­მო­გო­ნე­ბა. ბავ­შვის მოვ­ლას რაც შე­ე­ხე­ბა, სა­სი­ა­მოვ­ნოა სა­კუ­თარ შვილ­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი ნე­ბის­მი­ე­რი წუთი. პრინ­ციპ­ში, უსაქ­მუ­რად ყოფ­ნა და ძი­ძის აყ­ვა­ნაც არა მგო­ნია, დიდი შე­ღა­ვა­თი იყოს უმუ­შე­ვა­რი კა­ცის­თვის. მის­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო სამ­სა­ხურს როცა იპო­ვის, ძი­ძა­საც მერე აიყ­ვა­ნენ".

ნუკი:

"თუ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დრო­ე­ბი­თია, რა­ტო­მაც არა?! მაგ­რამ ეს კაცი ამ ყვე­ლა­ფერს რომ შე­ეჩ­ვი­ოს და მერე შე­ნიშ­ვნა მის­ცეს ცოლს, - ეგ თეფ­ში მანდ არ უნდა და­გე­დო და ფარ­დას ეგრე ნუ ტო­ვე­ბო, ცოტა არ იყოს, "მე­უ­ხე­შე­ბა"...

ეგ­რეა:

"სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ანს სამ­სა­ხურს რომ და­ა­ტო­ვე­ბი­ნებ და ეტყვი, შენ ბავ­შვს მო­უ­ა­რეო, მო­საკ­ლა­ვი ხარ, გინდ კაცი იყო და გინდ - ქალი. ხომ შე­ეძ­ლოთ, ძიძა აეყ­ვა­ნათ?.. არ თქვათ, რა, მშო­ბე­ლი უკეთ გაზ­რდი­სო, პა­ტა­რას ძი­ძაც არა­ნაკ­ლე­ბად ზრდის".

თი­ა­თია:

"ან დე­დამ­თი­ლი დახ­მა­რე­ბო­და, ან ამ გო­გოს დედა, ან უმუ­შე­ვა­რი და­ქა­ლი არ ჰყავ­და, ქმარს რომ "აპა­ხა­ვებს"?

Kldemamosili:

"ერთს გე­ტყვით: ქალს ჰკი­თხეს, მარ­თა­ლია, რომ თქვე­ნი ქმა­რი ოჯა­ხის თა­ვი­აო? - რა თქმა უნდა, მაგ­რამ კი­სე­რი მე ვარო... და კი­დევ, ლეკ­ვი ლო­მი­სა სწო­რია, ძუ იყოს თუნ­და ხვა­დი­აო, - მე­თორ­მე­ტე სა­უ­კუ­ნე­ში ბრძა­ნეს".

Ghost*:

"XX სა­უ­კუ­ნე­ში შრო­მის კო­დექსმა "თქვა": - ძიძა უნდა იყოს ქა­ლიო, დამ­ლა­გე­ბე­ლი უნდა იყოს ქა­ლიო, მრე­ცხა­ვი უნდა იყოს ქა­ლიო...

რა თქმა უნდა, ამას "ცუ­დად" არ ვამ­ბობ, უბ­რა­ლოდ, რო­გორც ნე­ბის­მი­ერ საქ­მე­ში, ასე­ვე ოჯახ­შიც უნდა მოხ­დეს მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბის სწო­რად გა­და­ნა­წი­ლე­ბა".

მოლი-სი:

"ბევ­რი მი­ნა­ხავს დი­ა­სახ­ლი­სი მა­მა­კა­ცი, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად იმის გამო, რომ ქალი არ­ჩენს ოჯახს და თვი­თონ სამ­სა­ხურს ვერ შო­უ­ლობს... ეს პრინ­ციპ­ში, არც ისე კარ­გი ვა­რი­ან­ტია, მაგ­რამ... ზო­გი­ერ­თი მთე­ლი დღე სახ­ლშია, სამ­სა­ხურს ვერ შო­უ­ლობს და არც ცოლს ეხ­მა­რე­ბა. ქალს მხო­ლოდ ნერ­ვებს უშ­ლის. ჰოდა, ასეთ ტი­პებს მგო­ნი, დი­ა­სახ­ლი­სი კაცი ბევ­რად ჯო­ბია".

ნუცი-ნუცი-ნუცი:

"მთა­ვა­რია, ქალი იყოს კარ­გი დი­ა­სახ­ლი­სი, კარ­გი მე­ო­ჯა­ხე და კა­რი­ე­რა, ჩემი აზ­რით, მე­ო­რე ად­გილ­ზეა. ვერ ვი­ტან, ქმა­რი რომ ფუს­ფუ­სებს იდი­ო­ტუ­რად სახ­ლში და ქალი გა­რე­თაა გა­სუ­ლი".

მოლი-სი:

"არის ოჯა­ხე­ბი, სა­დაც ქალი არის გა­რეთ გა­სუ­ლი და კაცი სახ­ლის საქ­მეს აკე­თებს, მაგ­რამ ეგ არ ამ­ცი­რებს მა­მა­კაცს და არც ოჯახს ხდის ცუდს".

ლ123456789:

"სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს, ჩემი აზ­რით, ორი­ვე უნდა ინა­წი­ლებ­დეს. მხო­ლოდ ცოლი რომ დი­ა­სახ­ლი­სობს ან მარ­ტო ქმა­რი აკე­თებ­დეს საქ­მე­ებს, ეს უსა­მარ­თლო­ბაა. როცა სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბა, არც მე "გა­მი­ტყდე­ბა" მისი წინ­დე­ბის გა­რე­ცხვა და არც მას უნდა გა­უ­ტყდეს ჩემი კა­ბის გა­უ­თო­ე­ბა".

ბომ­ბო­რა1:

"არ "უტყდე­ბა" კაცს? ვე­რას­დროს ვიქ­ნე­ბი ქა­ლის ხარ­ჯზე... იყო მო­მენ­ტი, როცა ჩემი გო­გოს ხარ­ჯზე ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ის ისე "მი­ნა­ხავ­და", რომ მე­გო­ნა, თა­ვად ვარ­ჩენ­დი :)) და მა­ინც, მაგ­რად "ვჭე­დავ­დი", იმ პე­რი­ოდ­ში ნევ­რო­ზი და­მე­მარ­თა... ისე, ძა­ლი­ან მა­გა­რი მზა­რე­უ­ლი ვარ. ადრე მარ­ტო რომ ვცხოვ­რობ­დი, ჩემს გო­გოს არც სახ­ლს ვა­ლა­გე­ბი­ნებ­დი და კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა­საც იშ­ვი­ა­თად ვთხოვ­დი, რად­გან ჩემ­თან დღე­ში მაქ­სი­მუმ, 6 სა­ათს ატა­რებ­და და მა­ში­ნაც სახ­ლს ხომ არ და­ვა­ლა­გე­ბი­ნებ­დი?.. ახ­ლაც მარ­ტო ვცხოვ­რობ და ჯიგ­რუ­ლად "ვპოვ­რობ", ვმა­მა­სახ­ლი­სობ. რაც შე­ე­ხე­ბა იმ კაცს, ვინც სამ­სა­ხუ­რი მი­ა­ტო­ვა: მას ვერ და­ვუ­მუ­ღა­მე. "ტე­ხავს", ცოლ­თან რომ მიხ­ვალ და ეტყვი, - აუ, ბი­ჭე­ბი ვიკ­რი­ბე­ბით და 100 ლარი მო­მე­ციო..."

Kandinskaia:

"რა ჯო­ბია იმას, როცა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში კაცი "ბზრი­ა­ლებს"? ზო­გი­ერ­თმა მათ­გან­მა ისე­თი გემ­რი­ე­ლი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა იცის, ქა­ლე­ბი რომ ვერ შე­ედ­რე­ბი­ან".

გი­ი­ო­გი­იო:

"კაც­მა რომ ტან­საც­მე­ლი გა­რე­ცხოს, საჭ­მე­ლი გა­ა­კე­თოს, შვილს პამ­პერ­სი გა­მო­უც­ვა­ლოს - ეს ყვე­ლა­ფე­რი სირ­ცხვი­ლია? არ ვგუ­ლის­ხმობ იმას, რომ კაცი სულ სახ­ლში უნდა იჯ­დეს და მხო­ლოდ ასე­თი რა­ღა­ცე­ბით იყოს და­კა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ არის მო­მენ­ტე­ბი, როცა მა­მა­კა­ცის დახ­მა­რე­ბა მის­სა­ვე ოჯახს სჭირ­დე­ბა და ეს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ა­კე­თოს... ბევ­რის­გან მსმე­ნია, - მამა შვილს ეზო­შიც არ ასე­ირ­ნებს, ბავ­შვს პამ­პერ­სის გა­მოც­ვლა თუ დას­ჭირ­დე­ბა, ხელ­საც არ მოჰ­კი­დებ­სო. ჰოდა, ასე­თი კაცი შე­მირ­ცხვე­ნია..."

თი­ა­თია:

"ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის 3 რამ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი:

1. ერ­თი­ა­ნი ოჯა­ხი, სა­დაც სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო არ გაკ­ლია;

2. საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე და ისე­თი სამ­სა­ხუ­რი, სა­დაც სი­ხა­რუ­ლით მი­დი­ხარ;

3. საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი".