რა­ტომ არ აქვს ქალს ღვთის­მ­სა­ხუ­რე­ბის უფ­ლე­ბა

რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, ასე­თი სა­ხის მე­სი­ჯი მი­ვი­ღეთ: "მა­ინ­ტე­რე­სებს, რა­ტომ არ ხდე­ბა დე­და­კა­ცის მღვდლად, სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რად კურ­თხე­ვა? რა­ტომ არ ქა­და­გე­ბენ ქა­ლე­ბი ამ­ბი­ო­ნი­დან? სა­ხა­რე­ბი­დან ცნო­ბი­ლია, რომ მი­წი­ე­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში უფალს ქა­ლე­ბიც დაჰ­ყ­ვე­ბო­დნენ თან, რომ­ლე­ბიც მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბად იწო­დე­ბი­ან. მაცხოვ­რის ჯვარ­ც­მი­სა და აღ­დ­გო­მის შემ­დეგ ისი­ნიც ქა­და­გებ­დ­ნენ ქრის­ტეს სჯულს, თუმ­ცა არც ერ­თი მათ­გა­ნი მო­ცი­ქუ­ლად არ იხ­სე­ნი­ე­ბა და არც საღ­ვ­თის­მ­სა­ხუ­რო მოღ­ვა­წე­ო­ბას ეწე­ოდ­ნენ. იქ­ნებ გვი­ამ­ბოთ, რა მი­სია ეკის­რათ მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დებს და რა­ტომ არ არის დე­და­კა­ცი მა­მა­კა­ცის თა­ნას­წო­რი ამ თვალ­საზ­რი­სით?" შე­ვეც­დე­ბით, ამომ­წუ­რა­ვად გავ­ცეთ პა­სუ­ხი ჩვე­ნი მკითხ­ვე­ლის შე­კითხ­ვას...

არ­ქი­მან­დ­რი­ტი მა­კა­რი (ა­ბე­სა­ძე):

- მაცხო­ვარს უამ­რა­ვი მო­წა­ფე ჰყავ­და, რო­მელ­თა წი­ნა­შეც სას­წა­უ­ლე­ბი აღას­რუ­ლა. ამის შემ­დეგ ისი­ნი გა­ნუწყ­ვეტ­ლივ დაჰ­ყ­ვე­ბოდ­ნენ მაცხო­ვარს. მათ შო­რის იყ­ვ­ნენ დე­დე­ბიც, რომ­ლე­ბიც რო­გორც სა­ხა­რე­ბა მოგ­ვითხ­რობს, თა­ვი­ან­თი სიმ­დაბ­ლი­თა და შრო­მით ემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ უფალს. მათ შო­რის იყო მა­რი­ამ მაგ­და­ლი­ნე­ლი. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის უმე­ტე­სო­ბამ სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­ნი­ცა­და უფ­ლის მი­ერ აღ­ს­რუ­ლე­ბუ­ლი სას­წა­უ­ლი. ეკ­ლე­სი­ის მა­მა­თა ნა­წი­ლი გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ის დე­და­კა­ცი, რო­მე­ლიც მაცხო­ვარ­თან მი­იყ­ვა­ნეს, მრუ­შო­ბის­თ­ვის რომ ჩა­ე­ქო­ლათ, იყო მა­რი­ამ მაგ­და­ლი­ნე­ლი, რო­მე­ლიც გა­მო­იხ­ს­ნა რა უფალ­მა ამ მი­წი­ე­რი სას­ჯე­ლის­გან, ამის შემ­დეგ გა­ნუ­შო­რებ­ლად იყო უფალ­თან და ქრის­ტეს ერთ-ერ­თი ურ­ჩე­უ­ლე­სი მო­წა­ფე და მი­სი მიმ­დე­ვა­რი შე­იქ­­ნა. ასე­ვე იყ­ვ­ნენ ის მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც შემ­დეგ მაცხოვ­რის საფ­ლავ­ზე მი­ვიდ­ნენ, რა­თა მი­სი გვა­მი ნელ­საცხებ­ლით შე­ე­მუ­რათ. ისი­ნი არა ჯვარ­ც­მის პე­რი­ოდ­ში შე­იკ­რიბ­ნენ ქრის­ტეს გარ­შე­მო, არა­მედ მა­ნამ­დე, - უმე­ტე­სი ხა­ნი მაცხო­ვარ­თან იყ­ვ­ნენ გა­ნუ­შო­რებ­ლად, მაცხოვ­რის სას­წა­უ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა თა­ვი­ან­თი თვა­ლით ჰქონ­დათ ნა­ნა­ხი და მაცხოვ­რის სწავ­ლე­ბე­ბი თა­ვად ქრისტეს­გან ჰქონ­დათ მოს­მე­ნი­ლი.

- მაცხოვ­რის ჯვარ­ც­მის მო­მენ­ტ­ში უფ­ლის მო­წა­ფე დე­დებ­ში გა­ცი­ლე­ბით მტკი­ცე სარ­წ­მუ­ნო­ე­ბა ჩანს, ვიდ­რე - მო­ცი­ქუ­ლებ­ში. რა იყო ამის მი­ზე­ზი?

- დე­და­კა­ცის ბუ­ნე­ბა სხვაა და მა­მა­კა­ცის - სხვა. რო­დე­საც ჯვარ­ც­მი­სა და მკვდრე­თით აღ­დ­გო­მის შემ­დეგ უფა­ლი მო­ცი­ქუ­ლებს გა­მო­ეცხა­და, მი­მარ­თა მათ: "მშვი­დო­ბა თქვენ თა­ნა". წმინ­და მა­მე­ბი სა­ხა­რე­ბის ამ ად­გილ­ზე სა­უბ­რი­სას ბრძა­ნე­ბენ, - უფა­ლი ასე და­ჟი­ნე­ბით იმის გა­მო ეუბ­ნე­ბა მო­ცი­ქუ­ლებს, რად­გან ისი­ნი იყ­ვ­ნენ მა­მა­კა­ცე­ბი, მა­თი გუ­ლი შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლით იყო აღ­ვ­სი­ლი თა­ვი­ან­თი მას­წავ­ლებ­ლი­სა და მოძღ­ვ­რის ჯვარ­ც­მის გა­მო. ამი­ტო­მაც მო­უ­წო­დებს, დამშ­ვიდ­დ­ნენ და აკე­თონ ის, რაც მაცხო­ვარ­მა და­ა­ვა­ლა და ერ­თ­გუ­ლე­ბა გა­მო­ამ­ჟ­ღავ­ნონ იმით, რომ მაცხოვ­რის სწავ­ლე­ბა გა­ავ­რ­ცე­ლონ. დე­დე­ბი კი იდ­გ­ნენ მაცხოვ­რის ჯვარ­თან და სწო­რედ დე­და­კა­ცის ბუ­ნე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, იმას კი არ ფიქ­რობ­დ­ნენ, რომ შუ­რი ეძი­ათ მაცხოვ­რის ჯვარ­ც­მის გა­მო, არა­მედ მხო­ლოდ და მხო­ლოდ მაცხო­ვარ­ზე ფიქ­რობ­დ­ნენ. რა თქმა უნ­და, მო­ცი­ქუ­ლე­ბის აზ­რიც მაცხო­ვარ­ზე იყო კონ­ცენ­ტ­რი­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ისი­ნი სხვა­ნა­ი­რად ფიქ­რობ­დ­ნენ - შუ­რის­ძი­ე­ბა სურ­დათ. სწო­რედ ამის გა­მო შე­ში­ნე­ბულ­ნი და დაბ­ნე­უ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ. თა­ნაც, გან­საც­დე­ლის, მწუ­ხა­რე­ბის ჟამს დე­და­თა ბუ­ნე­ბა უფ­რო მტკი­ცეა, ამას­თან მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბი იყ­ვ­ნენ ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მ­შო­ბელ­თან ერ­თად, ისი­ნი წმინ­და ქალ­წუ­ლის მო­წა­ფე­ე­ბიც იყ­ვ­ნენ, რო­მელ­მაც თა­ვად უწყო­და, რო­გორ არა­ბუ­ნებ­რი­ვი წე­სით და­ი­ბა­და მი­სი ძე. სწო­რედ ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მ­შო­ბელ­მა გა­ა­ერ­თი­ა­ნა მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბი უფ­ლის ჯვარ­თან.

- სახა­რე­ბი­და­ნაც ჩანს, რომ უფ­ლის აღ­დ­გო­მის შემ­დეგ, ქრის­ტეს 120 მო­წა­ფეს შო­რის მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბიც არი­ან და ქვეყ­ნის სხვა­დას­ხ­ვა კუთხე­ში ისი­ნიც ქა­და­გე­ბენ ღვთის სიტყ­ვას, მაგ­რამ მათ ჰქონ­დათ მხო­ლოდ მო­ცი­ქუ­ლებ­რი­ვი ანუ მო­ცი­ქულ­თა სწო­რი ღვაწ­ლი...

- უფ­ლის მო­ცი­ქუ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ ხელ­დას­ხ­მულ­ნი, მათ მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ მღვდელ­მ­თავ­რებ­ზე ზე­აღ­მა­ტე­ბუ­ლი უფ­ლე­ბა, შე­ეძ­ლოთ ქო­რე­პის­კო­პოს­თა ერ­თ­პი­როვ­ნუ­ლად ხელ­დას­ხ­მა მა­შინ, რო­დე­საც ეკ­ლე­სი­ის სწავ­ლე­ბით, ეპის­კო­პო­სად ხელ­დას­ხ­მის­თ­ვის აუცი­ლე­ბე­ლია მი­ნი­მუმ ორი ეპის­კო­პო­სი. მო­ცი­ქუ­ლე­ბი აღას­რუ­ლებ­დ­ნენ ხელ­დას­ხ­მას, ნათ­ლო­ბებს, წირ­ვებ­სა და სხვა მსა­ხუ­რე­ბებს. სწო­რედ იმი­ტომ არ იწო­დე­ბა დე­და­თა მოღ­ვა­წე­ო­ბა მო­ცი­ქულ­თა მოღ­ვა­წე­ო­ბად - მო­ცი­ქუ­ლო­ბა ქა­და­გე­ბის გარ­და იყო ხელ­დას­ხ­მუ­ლო­ბა ღვთის­მ­სა­ხუ­რე­ბა­ში. დე­დე­ბი, რა თქმა უნ­და, ღვთის სიტყ­ვას ავ­რ­ცე­ლებ­დ­ნენ, მაგ­რამ მათ არ ჰქონ­დათ სამ­ღ­ვ­დე­ლო უფ­ლე­ბა. თა­ვად ეკ­ლე­სი­აც მო­ცი­ქუ­ლებს უწო­დებს არა მარ­ტო ღვთის სიტყ­ვის გა­მავ­რ­ცე­ლე­ბელს, არა­მედ მათ, ვი­საც აქვს სამ­ღ­ვ­დე­ლო ხა­რის­ხიც.

- უფალს არა მარ­ტო მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბი, არა­მედ სხვა დე­და­კა­ცე­ბიც ემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ ღვთის სიტყ­ვის გავ­რ­ცე­ლე­ბი­თა თუ სხვა სა­ხის ღვაწ­ლით, თუმ­ცა დე­და­კაცს არა აქვს ღვთის­მ­სა­ხუ­რე­ბი­სა და ამ­ბი­ო­ნი­დან ქა­და­გე­ბის უფ­ლე­ბა. რა­ტომ?

- დე­და­კაცს მღვდელ­მ­სა­ხუ­რე­ბის უფ­ლე­ბა არც ძვე­ლი აღ­თ­ქ­მის პე­რი­ოდ­ში ჰქონ­და. ბიბ­ლი­ის თა­ნახ­მად, უფალ­მა ადა­მი შექ­მ­ნა სრულ­ყოფი­ლე­ბა­ში ანუ ადა­მი იყო სრულ­ყო­ფი­ლი ადა­მი­ა­ნი, მაგ­რამ შემ­დეგ ადამ­მა მო­იწყი­ნა, უფალ­მა მის­გან გა­მო­ი­ღო ნა­წი­ლი და შექ­მ­ნა დე­და­კა­ცი. ამ­დე­ნად, უფალს დე­და­კა­ცი არ შე­უქ­მ­ნია სრულ­ყო­ფი­ლე­ბა­ში. სრულ­ყო­ფი­ლი იყო ადა­მი. ბუ­ნე­ბით მა­მა­კა­ციც და დე­და­კა­ციც არის სრულ­ყო­ფი­ლი, მაგ­რამ დე­და­კა­ცი არის მა­მა­კა­ცის ნა­წი­ლი. ამი­ტომ თა­ვის­თა­ვად, უპი­რა­ტე­სო­ბა დარ­ჩა ადამს, რად­გან ევა შე­იქ­მ­ნა ადა­მის­თ­ვის და არა ევას­თ­ვის - ადა­მი. ამის გა­მო მა­მა­კა­ცი არის წარ­მ­მარ­თ­ვე­ლი იმ დრო­ი­დან, რო­დე­საც უფალ­მა მცნე­ბა მის­ცა ადა­მი­ა­ნებს. მან მცნე­ბა მის­ცა არა ადამს და ევას, არა­მედ - ადამს. მცნე­ბის დარ­ღ­ვე­ვის, ცოდ­ვით და­ცე­მის შემ­დე­გაც მხო­ლოდ ადამს სთხოვს პა­სუხს, - აკ­რ­ძა­ლუ­ლი ხის ნა­ყო­ფი ხომ არ გი­ჭა­მიაო? აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ღვთის­გან სწო­რედ ადამს ჰქონ­და მი­ცე­მუ­ლი ღვთის მსა­ხუ­რე­ბის უფ­ლე­ბა. რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ ქვეყ­ნი­დან გა­და­სახ­ლ­დე­ბი­ან ზე­ცი­ურ სამ­ყო­ფელ­ში, უკ­ვე მა­მა­კაც­სა და დე­და­კაცს შო­რის არა­ვი­თა­რი სხვა­ო­ბა არ იქ­ნე­ბა, ხო­ლო დე­და­მი­წა­ზე დე­და­კაც­სა და მა­მა­კაცს შო­რის უპირ­ვე­ლე­სი სხვა­ო­ბა არის სწო­რედ ის, რომ მა­მა­კაცს შე­უძ­ლია მღვდელ­მ­სა­ხუ­რე­ბა, დე­და­კაცს - არა. დე­და­კა­ცი შექ­მ­ნა მა­მა­კა­ცის შემ­წედ, დამ­ხ­მა­რედ. დე­და­კა­ცი არ შე­იძ­ლე­ბა იყოს მე­კავ­ში­რე ადა­მი­ან­სა და ღმერთს შო­რის.

- რა­ტომ ეწო­დათ მაცხოვ­რის მო­წა­ფე დე­დებს მე­ნელ­საცხებ­ლე დე­დე­ბი?

- რო­დე­საც ნი­კო­დი­მოს­მა გარ­და­მოხ­ს­ნა მაცხო­ვა­რი, ისი­ნი იქ იყ­ვ­ნენ და მო­ნა­წი­ლე­ობ­დ­ნენ მაცხოვ­რის შე­მურ­ვა­ში. ასე­ვე იმის გა­მო, რომ მაცხოვ­რის დაფ­ვ­ლის შემ­დეგ მათ იყი­დეს ნელ­საცხე­ბე­ლი, რა­თა თა­ვი­ან­თი მოძღ­ვ­რის სხე­უ­ლის­თ­ვის ეცხოთ. მაცხო­ვა­რი ჯვარს აც­ვეს პა­რას­კევს. შემ­დეგ შა­ბა­თი დგე­ბო­და, უქ­მე იწყე­ბო­და და იუდე­ვე­ლებ­მა ნაჩ­ქა­რე­ვად და­დეს საფ­ლა­ვად მაცხო­ვა­რი. უფ­ლის მო­წა­ფე დე­დებ­მა არა­ფე­რი გა­ა­კე­თეს, ხო­ლო მე­სა­მე დღეს, გან­თი­ა­დი­სას, რო­დე­საც კვი­რა დღე და­დ­გა და ძვე­ლი სჯუ­ლის მი­ხედ­ვით შრო­მა შე­ეძ­ლოთ, დე­დებ­მა ნელ­საცხე­ბე­ლი იყი­დეს და მაცხოვ­რის საფ­ლა­ვის­კენ გა­ე­მარ­თ­ნენ, რა­თა მი­სი სხე­უ­ლის­თ­ვის ნელ­საცხე­ბე­ლი ეცხოთ, თუმ­ცა ვი­ცით, რომ მათ მაცხო­ვა­რი უკ­ვე მკვდრე­თით აღ­მ­დ­გა­რი დახ­ვ­დათ.

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)