20 წლის თა­თუ­ლი გუ­რე­ში­ძე ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი კომ­პა­ნი­ის პიარ-მე­ნე­ჯე­რია. მი­აჩ­ნია, რომ საქ­მი­ა­ნი ქა­ლის­თვის კარ­გი გა­რეგ­ნო­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მისი აზ­რით, კარ­გი პიარ-მე­ნე­ჯე­რი კლა­სი­კუ­რად, ქა­ლუ­რად, დახ­ვე­წი­ლად უნდა იც­ვამ­დეს... თა­თუ­ლი სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "კატ­რი­ნის" ხელ­მძღვა­ნე­ლი­სა და 5 მსოფ­ლიო სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სის ეროვ­ნუ­ლი დი­რექ­ტო­რის - ეკა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის ქა­ლიშ­ვი­ლი გახ­ლავთ, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის აღ­ნიშ­ნავს, რომ უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ის თა­თუ­ლი გუ­რე­ში­ძეა, მერე კი - "ეკა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის შვი­ლი".

- და­ახ­ლო­ე­ბით 1 წე­ლია, რაც პიარ-მე­ნე­ჯე­რად ვმუ­შა­ობ. ბავ­შვო­ბი­დან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, ეკა ყვე­ლა­ფერ­ში მეხ­მა­რე­ბა. თუკი რა­მეს მი­ვაღ­წიე, მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ადრე სიმ­ღე­რა ჩემი ჰობი იყო, მაგ­რამ არ "გავ­ყე­ვი", რად­გან ჩემი აზ­რით, ადა­მი­ან­მა ბევ­რი უნდა იმუ­შა­ოს, რომ კარ­გი მომ­ღე­რა­ლი გახ­დეს.

- პრო­ფე­სი­ით ვინ ხარ?

- მინ­დო­და, ფსი­ქო­ლო­გი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ როცა ეროვ­ნულ გა­მოც­და­ზე უნდა გავ­სუ­ლი­ყა­ვი, გავ­თხოვ­დი (გა­ვი­პა­რე), რის გა­მოც ეკა ძა­ლი­ან გა­მიბ­რაზ­და... ფსი­ქო­ლო­გია მა­ინ­ტე­რე­სებს და ოდეს­მე ამ სპე­ცი­ა­ლო­ბას აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვე­უფ­ლე­ბი.

- მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე? ეკაც ხომ არ და­გეხ­მა­რა იმა­ში, რომ დიდი კომ­პა­ნი­ის პიარ-მე­ნე­ჯე­რი გამ­ხდა­რი­ყა­ვი?

- მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ან­მა სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნდა წარ­მარ­თოს. მეც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მი­ვე­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, რამ­დე­ნი­მე დღე კონ­სულ­ტან­ტად ვმუ­შა­ობ­დი. ამ დროს გა­ვარ­კვიე - რა და რო­გორ ხდე­ბო­და. მოკ­ლედ, საქ­მეს ალღო ად­ვი­ლად ავუ­ღე... 7-8 წლის ასაკ­ში სიმ­ღე­რის კონ­კურ­სებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ასეთ დროს დე­დას ვუ­რე­კავ­დი და ვთხოვ­დი: არ მოხ­ვი­დე, ჟი­უ­რის 10 წევ­რი­დან 9 შენი ნაც­ნო­ბი აღ­მოჩ­ნდე­ბა და არ მინ­და, მხო­ლოდ იმი­ტომ გა­ვი­მარ­ჯვო, რომ ეკა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის შვი­ლი ვარ-მეთ­ქი. ერთხელ ეკა ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში კონ­ცერტს უძღვე­ბო­და. მე ერთ-ერთ ან­სამ­ბლში ვმღე­რო­დი. სა­ღა­მოს უკ­რა­ი­ნე­ლი სტუმ­რე­ბი ეს­წრე­ბოდ­ნენ. უკ­რა­ი­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ან­სამ­ბლის ხელ­მძღვა­ნელ­თან მი­ვი­და და უთხრა: ამ 50 ბავ­შვი­დან თა­თუ­ლი გუ­რე­ში­ძე მო­მე­წო­ნაო. ხელ­მძღვა­ნელ­მა უთხრა, რომ კონ­ცერ­ტის წამ­ყვა­ნის შვი­ლი ვი­ყა­ვი. მთე­ლი ღამე თავს ბედ­ნი­ე­რად ვგრძნობ­დი, რად­გან იმი­ტომ ამირ­ჩი­ეს, რომ თა­თუ­ლი ვი­ყა­ვი და არა - ეკა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის შვი­ლი (იცი­ნის). ზო­გა­დად, თუკი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის შვი­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ი­მე წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევს, რა­ტომ­ღაც ჰგო­ნი­ათ, რომ ეს მშობ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

- როცა კონ­სულ­ტან­ტად მუ­შა­ო­ბა გა­და­წყვი­ტე, ეკას რო­გო­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და?

- ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რე­აქ­ცია ჰქონ­და... ისე, მას ბავ­შვო­ბი­დან დი­რექ­ტო­რო­ბის ამ­ბი­ცია აქვს (იღი­მის), მე კი ცოტა სხვაგ­ვა­რი ხა­სი­ა­თი მაქვს. ჩემს უფ­როსს - სოსო სვი­ა­ნა­ძეს ეკა ძა­ლი­ან კარ­გად იც­ნობ­და. ისიც იცო­და, რომ მისი კომ­პა­ნია წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო. დე­დას­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ვი­მუ­შა­ვებ. ჰოდა, ვი­ნა­ი­დან ბა­ტო­ნი სო­სოს საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ იცო­და, სა­მუ­შა­ოდ "ბრმად" გა­მიშ­ვა. მე­ნე­ჯე­რო­ბა იმას ნიშ­ნავს, რომ კონ­სულ­ტან­ტებ­ზე ძლი­ე­რი უნდა იყო. როცა კომ­პა­ნი­ა­ში მი­ვე­დი, არა­ვის­ზე ძლი­ე­რი არ ვყო­ფილ­ვარ - ყვე­ლა ჩემ­ზე უკე­თე­სი იყო... მირ­ჩევ­ნია, ყვე­ლა­ფე­რი ეტა­პობ­რი­ვად გა­ვი­ა­რო, რად­გან ამ შემ­თხვე­ვა­ში, წარ­მა­ტე­ბას "და­მო­უ­კი­დებ­ლად მიღ­წე­უ­ლი" ერ­ქმე­ვა და არა - სხვა რა­ღა­ცე­ბით... ბა­ტო­ნი სო­სოს­გან უამ­რა­ვი რამ ვის­წავ­ლე და კი­დევ ვსწავ­ლობ. მი­ხა­რია, რომ ისე­თი ადა­მი­ა­ნი ვი­პო­ვე, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­უ­ლად "მზრდის", მა­ვი­თა­რებს...

- შე­მო­სავ­ლის წყა­რო პირ­ვე­ლად ამ კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ო­ბი­სას გა­გიჩ­ნდა?

- არა. მა­ნამ­დე ჰო­ნო­რა­რე­ბი მქონ­და ხოლ­მე. როცა დედა მის მიერ ორ­გა­ნი­ზე­ბულ კონ­ცერ­ტებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას მთხოვ­და, ვე­უბ­ნე­ბო­დი: გა­და­მი­ხა­დე და ვიმ­ღე­რებ-მეთ­ქი (იცი­ნის). კონ­ცერ­ტში მო­ნა­წი­ლე სხვა ბავ­შვებს ჰო­ნო­რარს უხ­დი­და და ჩემ­თვის რა­ტომ არ უნდა გა­და­ე­ხა­და? რა, ცუ­დად ვმღე­რო­დი? თუ ცუ­დად ვმღე­რო­დი, მა­შინ კონ­ცერ­ტზე სა­ერ­თოდ არ უნდა გა­ვეყ­ვა­ნე - აი, ასე­თი ამ­ბი­ცია მქონ­და.

- მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა გაქვს?

- ქუ­თა­ის­ში, სტუ­დია "ჯა­დოს­ნურ ჰან­გებ­ში" ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი სო­ლის­ტი გახ­ლდით. იმავდრო­უ­ლად, სა­მე­ჯლი­სო და ქარ­თულ ხალ­ხურ ცეკ­ვა­ზეც დავ­დი­ო­დი. სიმ­ღე­რას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვაგ­რძე­ლებ. მე და ნინი შერ­მა­დინს ქარ­თუ­ლი ჯა­რის ჰიმ­ნი გვაქვს ჩა­წე­რი­ლი. ასე­ვე, ქეთი გო­მარ­თელ­თან ერ­თად დუ­ეტს ვას­რუ­ლებ და კი­დევ 1 სოლო სიმ­ღე­რაც მაქვს...

- მუ­შა­ო­ბა გა­თხო­ვე­ბამ­დე და­ი­წყე?

- არა, გა­თხო­ვე­ბის შემ­დეგ. ეკა მი­იჩ­ნევს, რომ ჩემი გა­თხო­ვე­ბა ოჯა­ხის წევ­რე­ბის "ბრა­ლია": სახ­ლში ყვე­ლას მიყ­ვა­ნის უფ­ლე­ბა მქონ­და, მაგ­რამ ჩემი სად­მე გაშ­ვე­ბის სულ ეში­ნო­დათ. ერთხელ "ფარ­თი­ზე", კლუბ­ში ვი­ყა­ვი და მა­მამ (ეკას მე­უღ­ლემ, რო­მელ­საც მა­მად მი­ვიჩ­ნევ) მო­მა­კი­თხა. განა იმის ეში­ნო­დათ, რომ რა­მეს და­ვა­შა­ვებ­დი, მაგ­რამ ფიქ­რობ­დნენ, რა­ი­მე ხი­ფათს არ გა­და­ე­ყა­რო­სო. მა­გა­ლი­თად, ბავ­შვო­ბა­ში, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სით ან ავ­ტო­ბუ­სით სტუ­დი­ა­ში რომ მივ­დი­ო­დი, დედა უკან მან­ქა­ნით მომ­ყვე­ბო­და (იცი­ნის). ის "გიჟი" დე­დაა და ამას თა­ვა­დაც აღ­ნიშ­ნავს ხოლ­მე. როცა ჭო­რის დო­ნე­ზე შე­ი­ტყო, რომ გა­თხო­ვე­ბას ვა­პი­რებ­დი, ჩემს შეყ­ვა­რე­ბულს შინ მი­ა­კი­თხა, მან­ქა­ნა­ში ჩა­ის­ვა და ჩემ შე­სა­ხებ ესა­უბ­რა: წა­იყ­ვა­ნე, დღეს­ვე გა­მო­ვუშ­ვებ, მაგ­რამ ჩემი შვი­ლი შენ არ გა­მო­გად­გე­ბა, ამ­ბი­ცი­უ­რი ბავ­შვი­აო. მაგ­რამ აი, უკვე 2 წე­ლია, რაც მე და ლე­ვა­ნი ცოლ-ქმა­რი ვართ.

- მშობ­ლე­ბის ასე­თი კონ­ტრო­ლის ქვეშ მყოფ­მა რო­მა­ნის გაბ­მა რო­გორ მო­ა­ხერ­ხე?

- ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბის პე­რი­ო­დი იყო. ლე­ვან­მა და­მი­რე­კა, - წა­მო­დიო. ჰოდა, ავ­დე­ქით და წა­ვე­დით (იცი­ნის)... 4 წელი გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. ალ­ბათ, ოჯა­ხის შექ­მნა ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტეთ: როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბა დიდ­ხანს გრძელ­დე­ბა, რო­მა­ნი დაძ­მურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გა­და­იზ­რდე­ბა ხოლ­მე. ჩვენ ან უნდა დავ­შო­რე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს, ან - ოჯა­ხი შეგ­ვექ­მნა. ჩემს ოჯახ­ში "გაკ­ვრით" იცოდ­ნენ, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­და, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც, ეს სა­კი­თხი სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­უ­ღი­ათ.

- შენ მიერ მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის ინი­ცი­ა­ტი­ვას მე­უღ­ლე რო­გორ შეხ­ვდა?

- ძა­ლი­ან კარ­გად! ჩემი მე­უღ­ლეც მი­იჩ­ნევს, რომ სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნდა წარვმარ­თოთ.

- რას საქ­მი­ა­ნობს?

- ერთ-ერთი სას­ტუმ­როს პიარ-მე­ნე­ჯე­რი გახ­ლავთ.

- შვი­ლი გყავთ?

- ჯერ არა. ჩემს დას - ტა­სოს ვზრდი. პრაქ­ტი­კას გა­ვივ­ლი და შვილს მერე უკეთ გავზრდი (იცი­ნის).

- საქ­მეს­თან და­კავ­ში­რე­ბულ რჩე­ვებს ეკას ეკი­თხე­ბი თუ ამ სა­კი­თხშიც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ხარ?

- ვცდი­ლობ, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვიყო, მაგ­რამ ეკას იმ­ხე­ლა გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს, რომ რჩე­ვებს სხვე­ბი ეკი­თხე­ბი­ან და შვილ­მა რომ არ ვკი­თხო, სირ­ცხვი­ლი იქ­ნე­ბა. რჩე­ვებს ყო­ველ­თვის მაძ­ლევს, მაგ­რამ თუ ძა­ლი­ან მი­ჭირს, მხო­ლოდ მა­შინ ვუ­ჯე­რებ.

- დე­დას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას სი­ჯი­უ­ტეს ხში­რად იჩენ?

- ასე ადრე უფრო ხში­რად ხდე­ბო­და. ბავ­შვო­ბა­ში სულ "მი­ყი­დეს" გა­ვი­ძა­ხო­დი. 16 წლი­სამ დე­დას ძვირ­ფა­სი მან­ქა­ნის ყიდ­ვა მოვ­თხო­ვე. მი­თხრა: თა­თუ­ლი, ახლა სა­ჭი­რო თან­ხა არ მაქვს, ხომ ხე­დავ, ტა­სოც გაჩ­ნდაო და იქვე დას­ძი­ნა: შვი­ლი როცა გე­ყო­ლე­ბა, ნა­ხავ, რო­გო­რი გრძნო­ბაა, როცა რა­მეს გთხოვს და ვერ შე­უს­რუ­ლე­ბო. მი­ვუტ­რი­ალ­დი და ვუ­პა­სუ­ხე: 16 წელი ისე გამ­ზარ­დე, "მინ­და" დას­რუ­ლე­ბუ­ლი არ მქონ­და, რომ ყვე­ლა­ფერს მის­რუ­ლებ­დი და გინ­და, რომ დღეს გა­და­მა­კე­თო-მეთ­ქი (იცი­ნის)?! ჩემს შვილს ასე ნამ­დვი­ლად არ გავზრდი. როცა ადა­მი­ანს ანე­ბივ­რებ, ცხა­დია, ის უფრო მეტს მოგ­თხოვს. ღვთის წყა­ლო­ბით, ჩემს შვილს არა­ფერს მო­ვაკ­ლებ, მაგ­რამ ისეთ ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში არ გავზრდი, რო­გორ­შიც დე­დამ მე გამ­ზარ­და.

- გა­ნე­ბივ­რე­ბამ ხა­სი­ა­თის რა­ი­მე უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბა ხომ არ ჩა­მო­გი­ყა­ლი­ბა?

- უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბა რამ­დე­ნად არის, არ ვიცი, მაგ­რამ ლი­დე­რო­ბა მიყ­ვარს, თუნ­დაც - სა­მე­გობ­რო­ში. კი­დევ, ეგო­ის­ტი ვარ: მინ­და, ყვე­ლა მე მე­ფე­რე­ბო­დეს. თუ ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს, ის კი ყუ­რა­დღე­ბას არ მაქ­ცევს, ვბრაზ­დე­ბი.

- ბევ­რი მე­გო­ბა­რი გყავს?

- კი, მაგ­რამ ყვე­ლას და­ქა­ლად არ მი­ვიჩ­ნევ.

- პიარ-მე­ნე­ჯე­რად მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბამ­დე ეკას შენ­თვის თა­ვის სა­ა­გენ­ტო­ში მუ­შა­ო­ბა არ შე­მო­უ­თა­ვა­ზე­ბია?

- ეკას­თან არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ­დი - გარ­კვე­ულ სა­კი­თხებ­ში ვეხ­მა­რე­ბო­დი.

- მშვე­ნი­ე­რი გა­რეგ­ნო­ბა გაქვს. მო­დე­ლო­ბა­ზე ან თუნ­დაც, ფო­ტო­მო­დე­ლო­ბა­ზე არ გი­ფიქ­რია?

- თურ­მე 3 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სა­კუ­თარ სიმ­ღე­რას ვმღე­რო­დი. ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში, ეკა სი­ლა­მა­ზის კონ­კურსს ატა­რებ­და. დე­დის­თვის მით­ქვამს: გა­მიკ­ვა­ნე, ლა, პლინ­ცე­სო­ბა მეჩ მინ­და-მეთ­ქი. როცა მი­პა­სუ­ხა, - არ შე­იძ­ლე­ბაო, ვერ მივ­ხვდი - რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ჟი­უ­რის წევ­რებს ლა­მაზ კა­ბა­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი ლა­მა­ზი ბავ­შვი მოვ­წო­ნე­ბი­ვარ და როცა ნო­მი­ნა­ცი­ებ­ში გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლე­ბი გა­მო­უ­ცხა­დე­ბი­ათ, უთ­ქვამთ: ძა­ლი­ან გაგ­ვიკ­ვირ­და, რომ ის გო­გო­ნა, ვინც ეს სა­ღა­მო სიმ­ღე­რით გა­ა­ლა­მა­ზა, კონ­კურ­სში არ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ამი­ტომ სპე­ცი­ა­ლუ­რად მის­თვის ნო­მი­ნა­ცია - "პრინ­ცე­სა" გვაქ­ვსო. თურ­მე, კაბა ავი­კე­ცე (გრძე­ლი, "დიდი" კაბა მცმია), სცე­ნა­ზე გავ­ვარ­დი, მიკრო­ფონს ხელი ვტა­ცე და ვთქვი: დე­დი­კოო, პლინ­ცე­სა მა­ინჩ ხომ გავ­ხდი-მეთ­ქი (იცი­ნის)! სა­მო­დე­ლო სფე­რო­ში და­ჩაგ­რუ­ლი ვარ, მაგ­რამ რომ გი­თხრა, - მო­დე­ლო­ბის დიდი სურ­ვი­ლი მქონ­და-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ.

- და­ბო­ლოს, ქალ­ბა­ტო­ნებს რას ურ­ჩევ?

- ქალი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი უნდა იყოს, მით უმე­ტეს - მა­შინ, როცა უკ­ვე ოჯა­ხი აქვს. ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ, ისე­თი სა­მუ­შაო ეპო­ვოთ, სა­დაც თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად იგ­რძნო­ბენ და ფი­ნან­სუ­რა­დაც და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი გახ­დე­ბი­ან.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)