"ქვე­ყა­ნა რომ აი­რია, დაც­ვის პო­ლი­ცი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, პა­რა­ლე­ლუ­რად - "ვტაქ­სა­ობ­დი", რად­გან ძა­ლი­ან და­ბა­ლი ხელ­ფა­სი მქონ­და. მერე ის სამ­სა­ხუ­რიც გა­ა­უქ­მეს და დავ­რჩი უმუ­შე­ვა­რი", - მე­უბ­ნე­ბა ტაქ­სის მძღო­ლი აჩი­კო ჯა­ნე­ლი­ძე, რო­მე­ლიც რუს­თავ­ში ცხოვ­რობს, მაგ­რამ რო­გორც ბევ­რი მისი თა­ნა­მო­ქა­ლა­ქე, სა­მუ­შა­ოდ თბი­ლის­ში ჩა­მო­დის. ბა­ტო­ნი აჩი­კო 63 წლის გახ­ლავთ. მსგავ­სი აქ­ტი­უ­რი და კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი იშ­ვი­ა­თად შემ­ხვედ­რია.

- ამ­ბრო­ლა­უ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ სად­მე­ლი­დან გახ­ლა­ვართ. ლა­მა­ზია იქა­უ­რო­ბა, მთა­გო­რი­ა­ნი და დიდი სო­ფე­ლია. ყვე­ლა­ზე მეტი ყუ­რძე­ნი ჩვენ­თან მო­დის. სა­უ­ცხოო დედა (ქე­თე­ვან ქარ­თვე­ლიშ­ვი­ლი) მყავ­და. თა­ვის დრო­ზე ის ფილმში - "რაჭა, ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლი" გა­და­ი­ღეს. ტექ­ნი­კუმ­ში პე­და­გო­გად მუ­შა­ობ­და, სოფ­ლის ბუ­ღალ­ტე­რიც იყო, მო­ლა­რეც და კლუ­ბის გამ­გეც... 87 წლი­სამ ფეხი მო­ი­ტე­ხა და აღარ შე­უ­ხორ­ცდა. 6 წელი გა­ვი­და მას შემ­დეგ, რაც აღარ არის. ცო­ცხა­ლი რომ იყო, რა­ჭა­ში ხში­რად ჩავ­დი­ო­დი. ჩემი მან­ქა­ნის სიგ­ნალს შო­რი­დან ცნობ­და და გა­ხა­რე­ბუ­ლი მე­გე­ბე­ბო­და... სკო­ლა 1968 წელს და­ვამ­თავ­რე. იმა­ვე წელს ჯარ­ში წა­მიყ­ვა­ნეს, კო­და­ში ვმსა­ხუ­რობ­დი. ფი­ზი­კუ­რად სუს­ტი გახ­ლდით და მა­მამ შორს არ გა­მიშ­ვა. ჯა­რი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დი, წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი რა­ჭა­ში ვი­ყა­ვი, მერე დე­ი­დაშ­ვილ­მა მი­თხრა, - წა­მო­დი რუს­თავ­ში, ქარ­ხა­ნა­ში და­გა­წყე­ბი­ნებ მუ­შა­ო­ბას, ბი­ნა­საც მი­ი­ღებ და ის­წავ­ლი კი­დე­ცო. ავი­კა­რი გუდა-ნა­ბა­დი და წა­მო­ვე­დი. მალე ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლეც გა­ვი­ცა­ნი. მას უნი­ვერ­სი­ტე­ტი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, სა­ქო­ნელმცოდ­ნეა. წარ­მო­შო­ბით ქი­ზი­ყი­დან არის, მაგ­რამ რუს­თავ­შია და­ბა­დე­ბულ-გაზ­რდი­ლი. მოკ­ლედ, და­ვო­ჯახ­დი. უფ­რო­სი ვაჟი 37 წლი­საა, შუ­ა­თა­ნა - 34-ის, უმ­ცრო­სი კი 22-ის და 4 შვი­ლიშ­ვი­ლის ბა­ბუა გახ­ლა­ვართ. დღეს ოჯახს ტაქ­სის­ტო­ბით ვი­ნა­ხავ. ვიდ­რე შევ­ძლებ, ვი­მუ­შა­ვებ. რა ვქნა, გა­ჩე­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- ტაქ­სი­ში რომ ჩაჯ­დე­ბი, ზო­გი­ერ­თი მძღო­ლი ხმას არ იღებს, ზოგი კი პი­რი­ქით - არ ჩერ­დე­ბა: ლა­პა­რა­კობს პო­ლი­ტი­კა­ზე, სა­კუ­თარ თავ­ზე, ცხოვ­რე­ბა­ზე.

- მე შე­მიძ­ლია, ადა­მი­ა­ნი 2 წუთ­ში შე­ვა­ფა­სო და მას­თან კო­მუ­ნი­კა­ცია და­ვამ­ყა­რო. თუ შე­ვა­ტყობ, რომ სა­უ­ბარ­ში არ მომ­ყვე­ბა და ასე ვთქვათ, სი­ტყვებს უფრთხილ­დე­ბა, ვჩერ­დე­ბი; თუ დი­ა­ლოგ­ში ჩა­ერ­თო, შე­მიძ­ლია, ნე­ბის­მი­ერ თე­მა­ზე ვე­ლა­პა­რა­კო... რა­დიო სულ ჩარ­თუ­ლი მაქვს, პრე­სას აქ­ტი­უ­რად ვეც­ნო­ბი. მა­ინ­ტე­რე­სებს, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა მო­მა­ვალ­ში მოვ­ლე­ნე­ბი, რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბა ჩვე­ნი და ჩვე­ნი შვი­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა...

- ბოლო ერთ წე­ლი­წად­ში ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბი მოხ­და. რას იტყვით ამა­ზე?

- მხო­ლოდ ერთს ვი­ტყვი: მე­ზო­ბელ­თა­ნაც კარ­გად უნდა ვი­ყოთ და გა­დამ­თი­ელ­თა­ნაც...

- იმ მე­ზო­ბელ­მა, რო­მე­ლიც თქვენ იგუ­ლის­ხმეთ, ჩვე­ნი მი­წე­ბის სა­უ­კე­თე­სო ნა­წი­ლე­ბი მი­ით­ვი­სა.

- კი, მაგ­რამ შო­რე­ულ კარგ ნა­თე­სავს მე­ზო­ბე­ლი გერ­ჩივ­ნო­სო, - ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ? ურ­თი­ერ­თო­ბა რა­ღაც­ნა­ი­რად თუ არ და­ვათ­ბეთ, სა­ერ­თო ენა თუ არ გა­მოვ­ნა­ხეთ, ვე­რა­ფერს გავ­ხდე­ბით, გა­დაგ­ვივ­ლი­ან. ნი­ჭი­ე­რი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი არი­ან სა­ჭი­რო, რომ ამ სა­კითხს მი­ხე­დონ...

- ოდეს­მე ამა თუ მი­ტინგზე თუ ყო­ფილ­ხართ?

- ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას დროს, მი­ტინგზე ერთხელ მეც მი­ვე­დი, თან - ბავ­შვი მეჯ­და კი­სერ­ზე... მერე, "მხედ­რი­ო­ნის" პე­რი­ოდ­ში პუ­რის რიგ­ში შე­წუ­ხე­ბუ­ლი ვი­დე­ქი, როცა ერთ-ერ­თმა პო­ლი­ცი­ელ­მა მი­თხრა: თა­ვი­სუფ­ლე­ბა რომ გინ­დო­და და ზვი­ადს გვერ­დით ედე­ქი, აბა, რა გე­გო­ნაო? - რო­დის ვი­დე­ქი ზვი­ა­დის გვერ­დით-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - რო­გორ არა, დიდ პლა­კატ­ზე შენი ფოტო იყო გა­მო­სა­ხუ­ლი და იქი­დან მახ­სოვ­ხა­რო. თურ­მე, იმ მი­ტინგზე, რო­მე­ლიც წე­ღან ვახ­სე­ნე, ჩემ­თვის ვი­ღაც ფო­ტოგ­რაფს სუ­რა­თი გა­და­უ­ღია... შე­ვარ­დნა­ძე რომ გა­ვის­ტუმ­რეთ, ჩემი პა­ტა­რა ბიჭი ისევ მხრებ­ზე მეჯ­და და კან­ცე­ლა­რი­ის გარ­შე­მო ღობე სა­კუ­თა­რი ხე­ლით მო­ვარ­ყიე. მა­შინ მე­გო­ნა, უკე­თე­სი მო­მავ­ლის­თვის ვიბ­რძო­დით... "ნა­ცი­ო­ნა­ლებ­მა" ბევ­რი კარ­გი რამ გა­ა­კე­თეს, მაგ­რამ მათი ნა­მოქ­მე­და­რი­დან უმე­ტე­სო­ბა ცუ­დია - ნა­ხე­ვა­რი სა­ქარ­თვე­ლო ცი­ხე­ში გა­უშ­ვეს! სა­ა­კაშ­ვი­ლის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას 9 წელი და­ვა­ცა­დეთ. მოდი, ამათ 1 წელი მა­ინც ვად­რო­ვოთ და ცოტა ხან­ში გა­მოჩ­ნდე­ბა, რისი გამ­კე­თებ­ლე­ბი არი­ან.

- ბა­ტო­ნო აჩი­კო, რა გა­ნათ­ლე­ბა გაქვთ?

- კა­მოს, ახ­ლან­დე­ლი უზ­ნა­ძის ქუ­ჩა­ზე მან­ქა­ნათმშე­ნებ­ლო­ბის ტექ­ნი­კუ­მი იყო და იქ ვსწავ­ლობ­დი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, რუს­თავ­ში, ქი­მი­ურ ქარ­ხა­ნა­ში ვმუ­შა­ობ­დი... ისე, მი­გიხ­ვდით, ეს რა­ტო­მაც მკი­თხეთ, - ზოგი ტაქ­სის­ტი ტრა­ბა­ხობს, რომ ორი დიპ­ლო­მი აქვს. არა­და, მთა­ვა­რი არა დიპ­ლო­მი, არა­მედ ადა­მი­ა­ნო­ბაა. ზოგს სუ­ლაც არ აქვს დიპ­ლო­მი, მაგ­რამ ისე­თი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლია, ორ­დიპ­ლო­მი­ანს გა­და­წო­ნის...

- თქვენ რითი ტრა­ბა­ხობთ?

- მე ჩემი სერ­ვი­სით ვტრა­ბა­ხობ. ჩემ­გან წა­სუ­ლი კლი­ენ­ტი კმა­ყო­ფი­ლი უნდა დარ­ჩეს. რისი სა­შუ­ა­ლე­ბაც აქვს, იმ ფას­ში მიმ­ყავს, თან - გზა­ში ვამ­ხი­ა­რუ­ლებ, სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს ვუყ­ვე­ბი, რა­ღა­ცებ­საც ვას­წავ­ლი. ზო­გი­ერთს თუ კარ­გი სურ­ნე­ლი ას­დის, ვცდი­ლობ, მისი სუ­ნა­მოს სა­ხელ­წო­დე­ბა გა­მო­ვიც­ნო: ხან ვცდე­ბი, ხან - "ვარ­ტყამ".

- სუ­ნა­მოს ყვე­ლა ცნო­ბი­ლი ბრენ­დის სა­ხელ­წო­დე­ბა იცით?

- აი, თით­ქმის ყვე­ლა ვიცი (ბა­ტონ­მა აჩი­კომ რამ­დე­ნი­მე ბრენ­დი და­მი­სა­ხე­ლა კი­დეც. - ავტ.). პა­ტა­რა გო­გო­ნებს უხა­რი­ათ, მათ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მა­ზეც რომ შე­მიძ­ლია ლა­პა­რა­კი. მთა­ვა­რია, ადა­მი­ან­მა სუ­ნა­მო, რო­მელ­საც მი­ი­პ­კუ­რებს, მო­ირ­გოს და გა­ი­თა­ვი­სოს... ხან­და­ხან სტუ­დენ­ტე­ბი, ახალ­გაზ­რდე­ბი ინ­გლი­სუ­რად რომ ლა­პა­რა­კო­ბენ, მათ სა­უ­ბარ­ში მეც ვერ­თვე­ბი ხოლ­მე. უკ­ვირთ, - ამ ხნის კაც­მა ინ­გლი­სუ­რი სა­ი­დან იცი­თო? ვე­უბ­ნე­ბი, - თქვენ­სა­ვით, მეც ახლა ვსწავ­ლობ ინ­გლი­სურს და მინ­და, თქვენ­თან ჩემი ცოდ­ნა შე­ვა­მოწ­მო, რომ მერე უცხო­ე­ლებ­თან არ შევ­რცხვე-მეთ­ქი.

- სულ რამ­დენ ენას ფლობთ?

- ქარ­თუ­ლის გარ­და, ვიცი მეგ­რუ­ლი, რუ­სუ­ლი, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი, სომ­ხუ­რი, ინ­გლი­სუ­რი... ამ ენე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად, ინ­გლი­სუ­რი მად­გე­ბა. ბევრ უცხო­ელს და­უკ­რავს ჩემ­თვის მხარ­ზე ხელი და უთ­ქვამს: "ვერი გუდ ტაქ­სი დრა­ი­ვა". უხა­რი­ათ, ინ­გლი­სუ­რად რომ ვლა­პა­რა­კობ. ერთი რამ მინ­და აღ­ვნიშ­ნო: ფე­რად­კა­ნი­ა­ნებ­სა და ირა­ნე­ლებს ჩვე­ნი ქა­ლე­ბი არ მოს­წონთ. ამ­ბო­ბენ, - ჩვე­ნე­ბი უკე­თე­სე­ბი არი­ა­ნო... სა­მა­გი­ე­როდ, ცოტა ხნის წინ ეს­პა­ნე­ლი ჩა­ვის­ვი მან­ქა­ნა­ში. ინ­გლი­სუ­რი იციო? - მკი­თხა. - "ნოუ პრობ­ლემ"-მეთ­ქი. ზიგ­ზა­გის ქუ­ჩა­ზე მი­დი­ო­და. შამ­პა­ნუ­რი და კო­ნი­ა­კი მიჩ­ვე­ნა, - აბა, შე­ხე­დე, კარ­გი­აო? გა­უ­ხარ­და, შე­ნა­ძე­ნი რომ მო­ვუ­წო­ნე. გზა­ში მი­თხრა, - სა­ქარ­თვე­ლო მომ­წონს და აქა­უ­რი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი­ცო. და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლას რომ მი­ვიყ­ვა­ნე, 10 ლარი მო­მა­წო­და. ხურ­დას ვუბ­რუ­ნებ­დი და არ მინ­დაო, - თავი გა­ი­გი­ჟა. მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დე და და­ვემ­შვი­დო­ბე.

- ამ რაჭ­ველ­მა კაც­მა აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი და სომ­ხუ­რი რო­გორ ან სად ის­წავ­ლეთ?

- რუს­თა­ვის იმ უბან­ში, სა­დაც ვცხოვ­რობ, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბიც არი­ან და სომ­ხე­ბიც. მე­უღ­ლეს ბა­ზარ­ში ჩემ­თან ერ­თად სი­ა­რუ­ლი უხა­რია, რად­გან აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ გამ­ყიდ­ვე­ლებს მათ­სა­ვე ენა­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი და ფასს ვაკ­ლე­ბი­ნებ. მოს­წონთ, ქარ­თვე­ლი მათ ენა­ზე რომ ვლა­პა­რა­კობ. თუ მან­ქა­ნა­ში სო­მე­ხი ან აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი კლი­ენ­ტი ჩა­მიჯ­დე­ბა, ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით ისი­ნიც კმა­ყო­ფი­ლე­ბი რჩე­ბი­ან... სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან ბევრ ენა­ზე ვიცი ფრა­ზა: "მე შენ მიყ­ვარ­ხარ"...

- მა­ინც, რამ­დენ ენა­ზე იცით ეს ფრა­ზა?

- ჩა­მო­გით­ვლით: მეგ­რუ­ლი, ოსუ­რი, აფხა­ზუ­რი, სვა­ნუ­რი, რუ­სუ­ლი, უკ­რა­ი­ნუ­ლი, პო­ლო­ნუ­რი, ფრან­გუ­ლი, გერ­მა­ნუ­ლი, იტა­ლი­უ­რი, ეს­პა­ნუ­რი, ფი­ნუ­რი, ნორ­ვე­გი­უ­ლი, არა­ბუ­ლი, თურ­ქუ­ლი, ბერ­ძნუ­ლი, ებ­რა­უ­ლი, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი, სომ­ხუ­რი, ია­პო­ნუ­რი, ჩი­ნუ­რი, ინ­დუ­რი (ბა­ტონ­მა აჩი­კომ თი­თო­ე­ულ ენა­ზე თქვა კი­დეც ეს ფრა­ზა. - ავტ.). ამას ჩემი მგზავ­რე­ბი რომ იგე­ბენ, გიჟ­დე­ბი­ან.

- კარ­გი მეხ­სი­ე­რე­ბა გქო­ნი­ათ.

- არ ვუ­ჩი­ვი. ზე­პი­რად ვიცი ყვე­ლა ახ­ლობ­ლის, მე­გობ­რის, ნა­თე­სა­ვის ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბიც... იცი, ერთხელ "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის" ექიმს მშო­ბი­ა­რის მი­ღე­ბა­ში და­ვეხ­მა­რე.

- ეს რო­გორ?

- რა­ღაც პე­რი­ო­დი რუს­თავ­ში "სას­წრა­ფოს" მძღო­ლიც გახ­ლდით. ბრი­გა­და­ში ერთი თბი­ლი­სე­ლი გი­ნე­კო­ლო­გი ბიჭი იყო, რომ­ლის მო­რი­გე­ო­ბი­სას რე­ზუ­სუ­არ­ყო­ფი­თი­ა­ნი ფეხ­მძი­მე ქა­ლის ოჯა­ხი­დან გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს. ვი­ნა­ი­დან რუს­თავ­ში რე­ზუ­სუ­არ­ყო­ფი­თი­ა­ნე­ბის სამ­შო­ბი­ა­რო არ გახ­ლდათ, ორ­თა­ჭა­ლა­ში წა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ. გზა­ში მშო­ბი­ა­რო­ბა და­ე­წყო და სო­ღან­ლუ­ღის "ტეკ­თან" გავ­ჩერ­დით. მშო­ბი­ა­რეს ქმა­რი და დე­დამ­თი­ლი ახ­ლდნენ. ჩვე­ნი სა­ნი­ტა­რი 80 წლის ქალი იყო, ჩან­თას ძლივს და­ათ­რევ­და და ექიმს რო­გორ­ღა მი­ეხ­მა­რე­ბო­და?! გი­ნე­კო­ლოგ­მა მი­თხრა, - აჩი­კო, ახლა ჩემი თა­ნა­შემ­წე უნდა გახ­დე, ხე­ლე­ბი კარ­გად და­ი­ბა­ნე და მო­მეხ­მა­რეო. ხე­ლე­ბი და­ვი­ბა­ნე, თვა­ლე­ბი დავ­ხუ­ჭე და რა­საც მე­უბ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი. კი­დევ კარ­გი, მალე იმ­შო­ბი­ა­რა. გო­გო­ნა გაჩ­ნდა...

ერთხე­ლაც მან­ქა­ნა­ში კარ­გად "ჩაშ­მოტ­კი­ლი" გო­გო­ნე­ბი ჩა­მის­ხდნენ, დიდ ჩან­თა­ში ფუ­ლით სავ­სე "პორ­ტმა­ნი" ედოთ. სახ­ლთან მი­სუ­ლებ­მა გა­და­მი­ხა­დეს და მან­ქა­ნი­დან გა­და­ვიდ­ნენ. მან­ქა­ნა მო­ვაბ­რუ­ნე და უკა­ნა სა­ლონს თვა­ლი მო­ვავ­ლე (ასე ვიცი ხოლ­მე, მგზავრს რამე ხომ არ დარ­ჩა-მეთ­ქი?) და რას ვხე­დავ, ფუ­ლით გა­ტე­ნი­ლი სა­ფუ­ლე არ გდია? გა­ვა­ჩე­რე მან­ქა­ნა, სა­ფუ­ლეს ხელი დავ­ტა­ცე და იმ გო­გო­ნებს გა­ვე­კი­დე. და­ვე­წიე და ვკი­თხე: აბა, რა და­კარ­გეთ-მეთ­ქი? - არა­ფე­რიო. - კარ­გად და­ათ­ვა­ლი­ე­რეთ-მეთ­ქი. უცებ, ერთ-ერ­თმა წა­მო­ი­ძა­ხა: - ვა­ი­მე, სა­ფუ­ლეო! კი­დევ კარ­გი, დრო­ზე და­ვი­ნა­ხე, თო­რემ სხვა მგზავ­რი რომ დამ­ჯდა­რი­ყო, თქვენს სა­ფუ­ლეს აი­ღებ­და-მეთ­ქი. ერთი არ უფიქ­რი­ათ, ნა­მუ­სი­ა­ნი კაცი ჩანს და მოდი, რა­ღაც ვა­ჩუ­ქო­თო ან რად მინ­დო­და მათი ფული? არც გა­მო­ვარ­თმევ­დი, მაგ­რამ ხომ უნდა ეთ­ქვათ?..

ასე­თი ამ­ბა­ვიც შე­მემ­თხვა: პე­კი­ნის ქუ­ჩა­ზე პრო­ვინ­ცი­ი­დან ჩა­მო­სუ­ლი დედა-შვი­ლი ჩა­ვის­ვი. შვი­ლი უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­რი­ცხუ­ლი­ყო და დე­დას მა­ღა­ზი­ა­ში ტან­საც­მლის სა­ყიდ­ლად მიჰ­ყავ­და. რომ ჩა­ვიდ­ნენ, ტრა­დი­ცი­ი­სა­მებრ, სა­ლონს თვა­ლი გა­და­ვავ­ლე და რას ვხე­დავ: ქალს სა­ფუ­ლე მან­ქა­ნა­ში დარ­ჩე­ნია. მა­თაც და­ვე­წიე და მა­ღა­ზი­ა­ში თავ­ზე იმ დროს და­ვა­დე­ქი, კა­ბას რომ არ­ჩევ­დნენ. - ქალ­ბა­ტო­ნო, მე იმ ტაქ­სის მძღო­ლი ვარ, ვის მან­ქა­ნა­შიც სა­ფუ­ლე დაგ­რჩათ, აი, აგერ არის-მეთ­ქი. დედა-შვი­ლი შოკ­ში ჩაც­ვივ­დნენ. ქალ­მა ხე­ლე­ბი და­მი­კოც­ნა, სა­ფუ­ლე გახ­სნა და რა­ღაც თან­ხას იღებ­და, უნდა და­გა­სა­ჩუქ­როო. - არა, შენი ჭი­რი­მე, რას ამ­ბობ, ფული ძლივს მო­გიგ­რო­ვე­ბია, ბავ­შვის­თვის ტან­საც­მელს ყი­დუ­ლობ და რო­გორ გა­მო­გარ­თმევ-მეთ­ქი?!.

- და­ბო­ლოს, მინ­და გკი­თხოთ: რად­გა­ნაც მგზავ­რებ­ზე გარ­კვე­ულ ფსი­ქო­ლო­გი­ურ დაკ­ვირ­ვე­ბას ახ­დენთ, რას გვე­ტყვით, - რო­გო­რე­ბი არი­ან ჩვე­ნი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი?

- რო­დე­საც ჩვენს ხალ­ხზე უცხო­ე­ლებ­თან ვლა­პა­რა­კობ, მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ქარ­თვე­ლე­ბი კარ­გე­ბი არი­ან ("პი­პალ ვერი გუდ"), ქუ­ჩა­ში სულ იცი­ნი­ა­ნო... ჩემი დაკ­ვირ­ვე­ბით, მო­სახ­ლე­ო­ბის ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი, უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია, ნევ­რო­ზი სჭირთ. მან­ქა­ნი­დან ხში­რად და­მი­ნა­ხავს, ქუ­ჩა­ში მი­მა­ვა­ლი კაცი თუ ქალი თა­ვის­თვის რომ ლა­პა­რა­კობს. ესეც მძი­მე მა­ტე­რი­ა­ლურ­მა მდგო­მა­რე­ო­ბამ მო­ი­ტა­ნა. იმე­დი მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი დრო­ე­ბი­თია, ცხოვ­რე­ბა გა­მო­კეთ­დე­ბა და ხალ­ხი და­წყნარ­დე­ბა.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)