თბი­ლი­სის ყო­ფი­ლი მერი, ყო­ფი­ლი დე­პუ­ტა­ტი, თბი­ლი­სის კო­ლო­რი­ტი ნიკო ლე­კიშ­ვი­ლი თბი­ლი­სის და თბი­ლი­სე­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ზე, ქარ­თულ ადათ-წე­სებ­ზე და სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცი­ებ­ზე თქვენს კი­თხვებს უპა­სუ­ხებს.

გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი კი­თხვე­ბი:

ელი­სო მე­ლი­ქი­ძე:

ბა­ტო­ნი ნიკო მა­გა­რი კა­ცია, ბევ­რი გა­უ­კე­თე­ბია რა­ჭის­თვის.

სო­ფიო:

რა გრძნო­ბაა, როცა გი­წო­დე­ბენ თბი­ლი­სის კო­ლო­რიტს, აი, თუნ­დაც ამ წუ­თებ­ში რო­გორ აუხ­სნით სიყ­ვა­რულს თბი­ლისს.

-სი­ტყვა კო­ლო­რი­ტი მო­გო­ნი­ლია უფრო იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, ვინც მარ­თლა იყ­ვნენ თბი­ლი­სის კო­ლო­რი­ტე­ბი სხვა­დას­ხვა დროს. ეს ისე­თი ხალ­ხი იყ­ვნენ, რომ­ლე­ბიც კულ­ტუ­რა­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან იყ­ვნენ ახ­ლოს. მე ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია ჩემი თავი ამ ამ­პლუ­ა­ში. თბი­ლი­სი მიყ­ვარს ძა­ლი­ან და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე თუ ვინ­მეს მი­აჩ­ნია, რომ კო­ლო­რი­ტი ვარ, ცუდი არ არის, თუ მე მთვლი­ან კარგ თბი­ლი­სე­ლად ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ბევრ რა­მეს ნიშ­ნავს. თბი­ლისს რო­გორ ავუხ­სნა სიყ­ვა­რუ­ლი? სიყ­ვა­რუ­ლის ახ­სნა, ხომ ძა­ლი­ან ძნე­ლია. ერთი ლექ­სი არის გივი გე­გეჭ­კო­რის და იმას ვი­ტყვი:

"მწვა­ნე ხე­ივ­ნის შრი­ა­ლი მარ­თობს,

მოს­ჩანს ქა­ლა­ქი ათას მზი­ა­ნი,

თბი­ლი­სი მიყ­ვარს არ ვიცი რა­ტომ,

რო­გორც ცო­ცხა­ლი ადა­მი­ა­ნი"

თა­მა­ზი:

რო­გო­რი უნდა იყოს თბი­ლი­სის მერი?

-ქა­ლა­ქის მერი უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც თბი­ლი­სის ქსო­ვილ­ში იქ­ნე­ბა ჩა­წე­რი­ლი. ეს უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გრძნობს ქა­ლაქს და რო­მელ­მაც იცის რა არის თბი­ლი­სი. თბი­ლი­სი, ეს არ არის მარ­ტო შე­ნო­ბე­ბი და მთე­ბი, ეს არის ადა­მი­ა­ნე­ბი და ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად არის თბი­ლი­სი - ქუ­ჩაც, მტკვა­რიც, მთაწ­მინ­დაც, ადა­მი­ა­ნე­ბიც. მათ შო­რის ყვე­ლა­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი. ბუ­ბას სიმ­ღე­რას და­ვე­სეს­ხე­ბი, სა­დაც ის ყვე­ლას მი­ე­სალ­მე­ბა- სუ­ლელს, ჭკვი­ანს, ბრძენს, უჭ­კუ­ოს- თბი­ლი­სი ესე­თია. ამას უნდა გრძნობ­დეს თბი­ლი­სის მერი და რა თქმა უნდა, უნდა ქონ­დეს ძა­ლი­ან დიდი შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა. 24 სა­ა­თი უნდა იყოს ამ ფერ­ხულ­ში ჩარ­თუ­ლი, ის ვე­რას­დროს ვერ და­ის­ვე­ნებს. მას უნდა ქონ­დეს დიდი გე­მოვ­ნე­ბა, უნდა გრძნობ­დეს სად რისი გა­კე­თე­ბაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი და რისი არა. კულ­ტუ­რას­თან უნდა იყოს ძა­ლი­ან ახ­ლოს და სწო­რად უნდა შე­ეძ­ლოს ფი­ნან­სე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბა. უნდა ქონ­დეს ძა­ლი­ან დიდი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის უნა­რი. ეს უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ყველ­გან მი­სა­ღე­ბია და ყველ­გან მი­ეს­ვლე­ბა. მის­თვის კულ­ტუ­რა, სპორ­ტი, არ­ქი­ტექ­ტუ­რა- ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი უნდა იყოს. ქა­ლაქ­ში კო­მუ­ნა­ლუ­რი სა­კი­თხე­ბიც არის გა­და­სა­წყვე­ტი და ამ მხრივ რთუ­ლი ქა­ლა­ქია, აქ მას დას­ჭირ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბის სწო­რად შერ­ჩე­ვის უნა­რი. რა თქმა უნდა კარ­გად უნდა ეს­მო­დეს თბი­ლი­სის ის­ტო­რია. რა­ტომ მოხ­და თბი­ლი­სის ასე გან­ვი­თა­რე­ბა, რო­გორ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ეს ქა­ლა­ქი, რო­მე­ლიც 1913 წელს ძი­რი­თა­დად არა­ქარ­თვე­ლი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბით იყო და­სახ­ლე­ბუ­ლი, რო­გორ მოხ­და მისი ტრა­დი­ცი­ე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა. ეს მერ­მა უნდა იცო­დეს, თო­რემ მის­თვის ძნე­ლი იქ­ნე­ბა ბევ­რი სა­კი­თხის გა­და­წყვე­ტა. ერთხელ ჯანო კა­ხი­ძემ და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ თბი­ლი­სის მე­რი­ი­დან გა­გი­ჟე­ბუ­ლი წა­მო­ვი­და. საქ­მე ქონ­და და შეხ­ვდა საკ­რე­ბუ­ლოს დე­პუ­ტატს. მან ჰკი­თხა- თქვენ სად მუ­შა­ობ­თო?

-მე ჯან­სუღ კა­ხი­ძე ვარო.

ის კი ვერ მიხ­ვდა ვინ იყო ჯანო და მა­ინც აგ­რძე­ლებ­და კი­თხვას თუ სად მუ­შა­ობ­და ის. კაცი, რო­მე­ლიც არის თბი­ლი­სის მუ­სი­კა­ლუ­რი ცენ­ტრის მთა­ვა­რი დი­რი­ჟო­რი, თბი­ლი­სის ორ­კესტრის მთა­ვა­რი დი­რი­ჟო­რი და ეს არ იცის თბი­ლი­სის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში მყოფ­მა ადა­მი­ან­მა, ეს ხომ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ამ­ბა­ვია. მე ვთქვი მა­შინ, რომ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ნიუ-იორკში მე­რი­ა­ში არ იცოდ­ნენ ბერ­სტა­ი­ნი, ან მი­ლა­ნის მე­რი­ა­ში არ იცოდ­ნენ ვინ არის ტონ­სკა­ნი­ნი.ესე­თი რა­ღა­ცე­ბი უნდა იცო­დეს იმ ადა­მი­ან­მა, ვინც იქ­ნე­ბა მე­რის თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე. რაც მთა­ვა­რია მას უნდა ქონ­დეს დიდი მოთ­მი­ნე­ბის და ატა­ნის უნა­რი. თბი­ლი­სი ისე­თი ქა­ლა­ქია, რომ მერ­ზე და იქ მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნებ­ზე იქ­ნე­ბა ბევ­რი ჭორი და სი­ბინ­ძუ­რე. ის ამის­თვის მზად უნდა იყოს, იმი­ტომ რომ უნდა შე­ეძ­ლოს თბი­ლი­სის გუ­ლის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი აი­ტა­ნოს.

2)რა მოგ­წონთ და რა არ მოგ­წონთ ახალ თბი­ლის­ში, რო­გო­რი იყო ძვე­ლი თბი­ლი­სის ტრა­დი­ცი­ე­ბი.

-ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი რა­საც მე ვუ­ყუ­რებ თბი­ლის­ში აღარ არის ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, ისე­თი რო­გო­რიც ადრე იყო. ჩემი სახ­ლი რომ აი­ღოთ თუნ­დაც, ძა­ლი­ან ძვე­ლი სახ­ლია, სა­დაც ბევ­რი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობ­და. ეხლა კი იმა­თი შთა­მო­მავ­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი კი რაც მა­შინ იყო, ისე­თი აღარ არის. რა მოხ­და, ეპო­ქამ მო­ი­ტა­ნა თუ სხვა რამ, ეს გა­ურ­კვე­ვე­ლია. გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო ამ ოჯახ­ში გაშ­ლი­ლი­ყო სუფ­რა და მე­ზობ­ლე­ბი არ ყო­ფი­ლიყ­ვნენ, ასე­ვე ვი­ყა­ვით სხვა მე­ზობ­ლებ­თან. უბა­ნი ით­ვლე­ბო­და დიდ სა­მე­ზობ­ლოდ, სა­დაც ჭირს და ლხინს ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებ­დით. თბი­ლი­სი ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი ქა­ლა­ქი იყო, ყვე­ლა დღე­სას­წა­ულ­ზე ქუ­ჩა­ში სიმ­ღე­რა ის­მო­და. ეპო­ქამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვა­ლა. თუმ­ცა როცა ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, მა­მა­ჩე­მი და მისი მე­გობ­რე­ბი სულ იძახ­დნენ, რომ ადრე ძა­ლი­ან კარ­გი იყო და ეხლა შე­იც­ვა­ლა ყვე­ლა­ფე­რიო. ეპო­ქას რა­ღაც ახა­ლი მო­აქვს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მთვა­რი რაც მოხ­და, ის არის, რომ სით­ბო რაც ოჯა­ხებ­ში იყო, მო­აკ­ლდა ქა­ლაქს. თქვენ კარ­გად იცით, რომ უკვე ოჯახ­ში არა­ფე­რი არ ხდე­ბა, ბავ­შვის და­ბა­დე­ბის დღე სპე­ცი­ა­ლურ სა­დღე­სას­წა­უ­ლო ცენ­ტრებ­შია, და­ბა­დე­ბის დღე­ე­ბი რეს­ტორ­ნებ­შია, ოჯა­ხი კი გა­მო­ი­თი­შა, რაც თბი­ლის­ში ძა­ლი­ან დიდი ტრა­დი­ცია იყო. ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი და ყო­ველ­თვის როცა მე­ზობ­ლე­ბი რა­მეს გა­ა­კე­თებ­დნენ , ყო­ველ­თვის გვიგ­ზავ­ნიდ­ნენ, ასვე იყო მა­მა­ჩე­მი. როცა რა­ჭი­დან ჩა­მოგ­ვი­ვი­დო­და ღვი­ნო ყო­ველ­თვის უგ­ზავ­ნი­და მე­ზობ­ლებს. ესე­თი ტრა­დი­ცია იყო, ერ­თმა­ნე­თის მო­კი­თხვის. ეხლა ეს ტრა­დი­ცი­ე­ბი აღარ არის.

ნანა:

"თბი­ლი­სი იყო ურ­თი­ერ­თო­ბა". გვი­ამ­ბეთ თუნ­დაც ერთი თბი­ლი­სუ­რი, ერთი ქუ­ჩის, უბ­ნის ბი­ჭე­ბის ის­ტო­რია.

-ერთი რამ არ მომ­წონს, ბოლო ხა­ნებ­ში როცა ლა­პა­რა­კია ქუ­ჩა­ზე, სულ ამ­ბო­ბენ, რომ აქ იყო მხო­ლოდ ჩხუ­ბი, და­ნე­ბის ტრი­ა­ლი და ძველ­ბი­ჭო­ბა, მაგ­რამ ეს ასე არ იყო. ჩხუ­ბიც იყო, მაგ­რამ ეს არ იყო მთა­ვა­რი. პლე­ხა­ნოვ­ზე ვიკ­რი­ბე­ბო­დით ხში­რად და სა­პა­რიკ­მა­ხე­რო­ში შევ­დი­ო­დით ზამ­თარ­ში, იქ ვსა­უბ­რობ­დით პო­ლი­ტი­კა­ზე, ფეხ­ბურთზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე. ხრუ­შო­ვი, რომ გა­და­ა­ყე­ნეს იქ გა­ვი­გე, მხო­ლოდ ორი დღის მერე გა­მო­ა­ცხა­დეს ეს ამ­ბა­ვი, იმი­ტომ რომ ბი­ჭე­ბი უს­მენ­დნენ ამე­რი­კის ხმას და იმ დრო­ის­თვის სხვა აკ­რძა­ლულ გა­და­ცე­მებს. სხვა­თა­შო­რის არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, როცა აღ­მას­კო­მის თავ­მჯდო­მა­რე ვი­ყა­ვი, მა­შინ­დე­ლი პო­ლი­ცი­ის უფ­როს­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა რომ, პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი მი­რე­კავს, ქვე­მოთ სა­ში­ნე­ლი ხმა­უ­რი­აო და იქ­ნებ გა­ყა­როთ ისი­ნი ვინც იქ დგა­ნა­ნო. რომ ჩა­ვე­დი, ვხე­დავ ერთი არის აკა­დე­მი­ის წევ­რი კო­რეს­პო­დენ­ტი, მე­ო­რე ფაბ­რი­კის დი­რექ­ტო­რი, მე­სა­მე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, მე­ო­თხე ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი კი­ნოს­ტუ­დი­ის მსა­ხი­ო­ბი. ეს ხალ­ხი იდგა იქ და ხმა­მაღ­ლა იცი­ნოდ­ნენ და ლა­პა­რა­კობ­დნენ. აი ესე­თი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა იკ­რი­ბე­ბო­და, ეს იყო თბი­ლი­სი.

მოვ­ყვე­ბი კი­დევ რა­მო­დე­ნი­მე ის­ტო­რი­ას, ბევ­რი სა­სა­ცი­ლო ამ­ბე­ბი ხდე­ბო­და. აქ ერთხელ ჩა­მო­სუ­ლი იყო ცირ­კის მსა­ხი­ო­ბი კა­რან­და­ში, ხუ­მა­რა იყო. მას ჰქონ­და ნო­მე­რი, რომ გა­მო­ვი­დო­და ცირ­კში იძახ­და- გა­მარ­ჯო­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და შემ­დეგ იწყებ­და ხუმ­რო­ბებს. რომ გა­მო­ვი­დო­და კა­რან­და­ში ბი­ჭე­ბი თვი­თონ ყვი­როდ­ნენ- გა­მარ­ჯო­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და იშ­ლე­ბო­და ნო­მე­რი. მთე­ლი ცირ­კი ამა­ზე იცი­ნო­და. ესე რა­მო­დე­ნი­მე­ჯერ გა­ა­კე­თეს და ბო­ლოს მი­ლი­ცი­ე­ლე­ბიც კი და­უს­ხდნენ გვერ­დით რომ გა­ე­ჩუ­მე­ბი­ნათ. აი, ესე­თი ამ­ბე­ბი ხდე­ბო­და თბი­ლის­ში.

ერთი ახალ­გაზ­რდა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი კაცი იყო სერ­გო ლობ­ჟა­ნი­ძე, მას აინ­ტე­რე­სებ­და, რომ მოკ­ვდე­ბო­და პლე­ხა­ნო­ვე­ლე­ბი რო­გორ აღიქ­ვამ­დნენ ამ ამ­ბავს. მო­ი­ტა­ნა სა­კა­ცე, დაწ­ვა ზედ და ბი­ჭებ­მა მხარ­ზე შე­იდ­გეს და მი­ას­ვე­ნებ­დნენ პლე­ხა­ნოვ­ზე. ხალ­ხი ქუ­ჩა­ში გა­მო­დი­ო­და და კი­თხუ­ლობ­და რა ხდე­ბო­და. ბი­ჭე­ბი კი ყვე­ლას ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ სერ­გო ლობ­ჟა­ნი­ძე მოკ­ვდა. მთე­ლი ამ­ბა­ვი იყო ატე­ხი­ლი. გა­მო­ვი­და მი­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი, მა­საც რომ უთხრეს რომ სერ­გი და­ი­ღუ­პა, მოთ­ქმა და­ი­წყო- ვაი, შვი­ლო რა დაგ­მარ­თნი­აო. სერ­გო წა­მოხ­ტა და ხმა­მაღ­ლა თქვა: - ჩესტ ტა­ვა­რიშ პოლ­კოვ­ნი­კუო. ამის თქმა იყო და მი­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი სერ­გოს გა­მო­ე­კი­და. აი ესე­თი რა­ღა­ცე­ებს აწყობ­დნენ.

იყო შემ­თხვე­ვა, როცა ტრო­ლე­ი­ბუს­ში პურ­მა­რი­ლი გა­შა­ლეს, მძღოლს ფული გა­და­უ­ხა­დეს. ასე და­დი­ოდ­ნენ მთელს თბი­ლის­ში- კი­ნოს­ტუ­დი­ას­თან მი­ვიდ­ნენ და ქარ­თუ­ლი კი­ნოს სა­დღეგ­რძე­ლო და­ლი­ეს, დი­ნა­მოს­თან- ბო­რის პა­ი­ჭა­ძის სა­დღეგ­რძე­ლო შეს­ვეს, და აი ასე გრძელ­დე­ბო­და მთე­ლი გზა. ესე იმ­ხი­ა­რუ­ლებ­დნენ იმ რთულ ეპო­ქა­ში თბი­ლი­სე­ლე­ბი თავს. ამ ურ­თი­ერ­თსიყ­ვა­რუ­ლით ათ­ბობ­დნენ ერ­თმა­ნეთს.

ლალი:

გვი­ამ­ბეთ თქვენს სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცი­ებ­ზე და მეკვლე­ო­ბა­ზე.

-ჩვე­ნი ოჯა­ხის სა­ა­ხალ­წლო მზა­დე­ბა იქი­დან იწყე­ბა, კაკ­ლის მო­ბერ­ტყვა რომ იწყე­ბა რა­ჭა­ში. ის კა­კა­ლი ნა­წილ­დე­ბა მთელ ჩვენს ოჯახ­ზე. რაც თავი მახ­სოვს ჩვენ­თან სახ­ლში იყო ყო­ველ­თვის შეხ­ვედ­რა. მო­დი­ოდ­ნენ ჩემი ნა­თე­სა­ვე­ბი და აქ ვხვდე­ბო­დით ახალ წელს ერ­თად. მერე მთე­ლი ღა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­დი­ო­და მის­ვლა- მოს­ვლა. ნა­თე­სა­ვე­ბი წა­ვი­დოდ­ნენ, მერე მე­გობ­რე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ და ა.შ. მო­ქონ­დათ უც­ნა­უ­რი სა­ჩუქ­რე­ბი და იყო სა­ო­ცა­რი მხი­ა­რუ­ლე­ბა. ეხ­ლაც ესე არის, მაგ­რამ უფ­რო­სი თა­ო­ბა ცოტა გა­მო­აკ­ლდა ამ ამ­ბავს, ყვე­ლას შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ჰყავს და ისი­ნი იტო­ვე­ბენ ბავ­შვებს. თუმ­ცა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა გა­და­ი­ნაც­ვლა ჩემი შვი­ლე­ბის თა­ო­ბა­ში. ისევ 10 სა­ათ­ზე იწყე­ბა აღ­ნიშ­ვნა და დი­ლამ­დე გრძელ­დე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა მეკვლეს, მე და ჩემი ძმა ვი­ყა­ვით მეკვლე­ე­ბი ყო­ველ­თვის. პირ­ვე­ლად, როცა ჩემი შვი­ლე­ბი შეხ­ვდნენ ახალ წელს, ჩვენ­თან ჩემი ძმა მო­ვი­და მეკვლედ. ბავ­შვე­ბი გა­გი­ჟე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ,- გივი ბი­ძი­ას თურ­მე მეკვლე ჰქვი­აო.

ნინო:

რო­გორ ხვდე­ბო­დით ახალ წელს ძველ თბი­ლის­ში, რა გქონ­დათ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცია ოჯახ­ში?

-სა­ერ­თოდ ახალ წელს სახ­ლში არ ვხვდე­ბი, 12-ს წუ­თე­ბი რომ აკ­ლია სახ­ლი­დან გავ­დი­ვარ. უკვე მე ვარ მეკვლე, ჩემს შვი­ლიშ­ვი­თან ერ­თად. 31-ში უფრო ნაკ­ლე­ბია სიმ­ღე­რა, იმი­ტომ, რომ დი­ლამ­დე მის­ვლა- მოს­ვლაა. დაჯ­დე­ბი თუ არა კარ­ზე კი­დევ ვი­ღაც და­რე­კავს ზარს, მო­დის უამ­რა­ვი ხალ­ხი და არის გარ­თო­ბა. მე ვფიქ­რობ, რომ ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბი მა­ინც ყვე­ლა­ზე კარ­გია. მე ტრა­დი­ცი­ად მაქვს, რომ ყო­ველ წე­ლი­წადს და­ახ­ლო­ე­ბით 200 ლიტ­რი ხვან­ჭკა­რა და­ვა­რი­გო სა­ა­ხალ­წლოდ. ეს ტრა­დი­ცია მა­მა­ჩე­მის­გან და­ი­წყო და მეც ვაგ­რძე­ლებ. მსი­ა­მოვ­ნებს მეც და ყვე­ლას მო­წონს ეს ტრა­დი­ცია.

გი­ორ­გი:

"მი­ხა­ი­ლო­ვი­ჩი", ასე უპა­სუ­ხეთ თქვენს მას­წავ­ლე­ბელს, როცა მან მა­მის სა­ხე­ლი გკი­თხათ. მოგ­ვი­ყე­ვით ეს ის­ტო­რია, რა­ტომ უპა­სუ­ხეთ ასე?

-მე­სა­მე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა ჩვენ­თან არით­მე­ტი­კის მას­წავ­ლე­ბე­ლი, სა­ო­ცა­რი პი­როვ­ნე­ბა ლე­ონ­ტი რე­ვია შე­მო­ვი­და. რომ­ლის შვი­ლიშ­ვი­ლი ჩვენ­თან სწავ­ლობ­და და სკო­ლა­ში სწო­რედ იმი­ტომ მო­ვი­და, რომ შვი­ლიშ­ვი­ლის­თვის ეს­წავ­ლე­ბი­ნა. ცი­ლინ­დრით და­დი­ო­და და როცა გვხვდე­ბო­და, პა­ტა­რა ბავ­შვებს ცი­ლინ­დრს მო­იხ­დი­და და ისე გვე­სალ­მე­ბო­და - აი ესე­თი კაცი იყო ის. როცა ჩვენს კლას­ში შე­მო­ვი­და, გაც­ნო­ბის მიზ­ნით ყვე­ლას სა­ხელს და გვარს გვე­კი­თხე­ბო­და. მე რომ მკი­თხა, ვუ­პა­სუ­ხე მი­ხა­ე­ლო­ვი­ჩი. მა­მა­ჩემს მი­ხა­ე­ლი ერ­ქვა და ამი­ტომ ვუ­პა­სუ­ხე ასე. ძა­ლი­ან ბევ­რი იცი­ნა ლე­ონ­ტი რე­ვი­ამ, ამის შემ­დეგ შე­მარ­ქვეს მი­ხა­ე­ლო­ვი­ჩი. რა­ტომ ვთქვი ასე, ეხ­ლაც არ ვიცი. იმ დღის მერე მი­ხა­ე­ლო­ვი­ჩი შე­მერ­ქვა, ეხ­ლაც ხში­რად მე­ძა­ხი­ან, ეს კლი­ჩკა არის. მერე თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე როცა ვი­ყა­ვი, მარ­თლაც გავ­ხდი მი­ხა­ე­ლო­ვი­ჩი. თუმ­ცა პა­ტა­რა­ო­ბი­სას ძა­ლი­ან ვბრაზ­დე­ბო­დი, ესე რომ მე­ძახ­დნენ. აი ესე­თი სა­ხა­ლი­სო ამ­ბა­ვია მი­ხა­ე­ლო­ვიჩ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი.

ბექა:

ნამ­დვი­ლად კა­ცუ­რი კაცი ბრძან­დე­ბით, ბა­ტო­ნო ნიკო, დამ­დეგ ახალ წელს გი­ლო­ცავთ და თხოვ­ნა გვაქვს, შე­გიძ­ლი­ათ მო­ლოც­ვის ნიშ­ნად ექ­სპრონ­ტად გვიმ­ღე­როთ?

- ნიკო ლე­კიშ­ვი­ლის სა­ა­ხალ­წლო სიმ­ღე­რა იხი­ლეთ palitratv.ge -ს ვი­დე­ო­ში.