31
მარტიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ალექსეევკის დასახლებაში დიდხანს ვეძებე მარინა ყარმაზანაშვილის საცხოვრებელი ვაგონი, - ამ ღატაკი დასახლების არც თუ მცირე საცხოვრებელი ხუხულები ვაგონებისაგან დიდად არც განსხვავდება. თუმცაღა ყარმაზანაშვილის ვაგონი გაშლილ მინდორზე, გზასთან ახლოს აღმოჩნდა. ეტყობა, მისი ბინადარი სწორედ ამან დაღუპა, - სადაც ჯერ არს, ადვილად შეამჩნიეს წლევანდელ გაზაფხულზე მარტის თვეში, სამუშაოს ძებნიდან დაბრუნებულს ტელეფონის ნომრიანი ფურცელი დახვდა მიწებებული, - გთხოვთ, დაგვიკავშირდეთ, ვაგონის უკანონოდ დადგმისთვის, 10000 ლარით ხართ დაჯარიმებულიო! მას შემდეგ დრამა, რომელსაც ცხოვრებისაგან გათელილი ადამიანის ცხოვრება ჰქვია, კიდევ უფრო ტრაგიკულად განვითარდა. როცა ამ ვაგონს, ბოლოს და ბოლოს მივაგენი, ვაგონის პატრონი და ჩამტვრეულ სარკმელში "ტრუბაგაყოფილ ფეჩთან" იჯდა და პურს და ნიგოზს ჭამდა. მომიბოდიშა: - ბოდიში, რომ საუზმის დროს მომისწარით, საჭმელი არ მაქვს და სოფლიდან დის გამოგზავნილი კაკალითა და პურით ვსაუზმობო.
- ქალბატონო მარინა, როგორ მიხვედით იქამდე, რომ ასეთ საშინელ პირობებში ცხოვრობთ?
- მეც არ ვიცი... როცა, 1991 წელს ჩემი ერთადერთი ბიჭი დაიბადა, მამამისმა სამუდამოდ მიგვატოვა. საშინელი დრო იყო, მშიერი, ბნელი... სხვა გზა არ მქონდა, თიანეთში ასაკოვან დედ-მამასთან და ძმებთან დავტოვე, მე კი თბილისში წამოვედი სამუშაოდ. სასადილოებში ხან ხინკალს ვახვევდი და ხან ჭურჭელს ვრეცხავდი. რასაც ვიშოვიდი, ზოგს ნაქირავებში ვიხდიდი, ზოგსაც შვილსა და დედ-მამას ვუგზავნიდი. მერე ერთი ძმა მომიკვდა. მას მამა მიჰყვა, დედა კი სრულიად სხვა ადამიანი გახდა, - დამუნჯდა და ისე, დასუსტდა, ბავშვის მიხედვაც აღარ შეეძლო. მერე დედა საწოლში ჩამივარდა. ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი პერიოდი იყო, - ვეღარ ვმუშაობდი და დედის პენსიაზე ვიყავით. ბავშვი შიმშილით რომ არ მომკვდომოდა, ბალახებს ვკრეფდი და მისგან ვუკეთებდი საჭმელებს. მერე ისევ დავიწყე მუშაობა და როგორღაც ბინის დასაგირავებელი ფული შევაგროვე, - 3000 ლარი. იმ ბინაში 7 წელიწადი ვცხოვრობდით, მაგრამ ყველაფერს ხომ თავისი დრო აქვს, - დამთავრდა გირავნობის პერიოდი და ფული დაგვიბრუნეს. დღეს 3000 ლარი რა არის, ექიმებში შემომეხარჯა, - უკვე ყველაფერი მტკივა. კი ვიძახოდი - არ წავალ ექიმთან, ფული იხარჯება-მეთქი, მაგრამ ძალიან კარგი შვილი მყავს და ძალით მიშვებდა, ყველანაირ ფულზე მეტი ხარ ჩემთვის, არა უშავს, წავალ, სამუშაო ბირჟაზე დავდგები და ზოგჯერ ხომ მაინც დამიქირავებს ვინმეო და ასეც ქნა. ბოლოს სულ ცის ქვეშ რომ არ დავრჩენილიყავით, ვაგონი ვიყიდე 500 ლარად და ისეთ ადგილზე დავდგი, არავინ შემეწუხებინა, - აქ გარშემო დანგრეული შენობისა და უპატრონო მინდვრის გარდა არაფერია. ასე დავიწყეთ "ახალი ცხოვრება"და ვაი ამ ცხოვრებას, - ზაფხულში მთელი ღამე თაგვების წრუწუნი არ გვაძინებდა. ერთხელ უძილობის შემდეგ ისე ღრმად ჩამეძინა, ვირთხა მკბენდა თურმე ფეხზე და ვერ გავიგე. როცა გამეღვიძა, ფეხი დაძიძგნილი მქონდა. ექიმმა, - ამ ნაკბენზე საშიში ვირთხების ნერწყვიაო. რა ვქნა, საიდან მოვიშორო ეს ნერწყვი? დილით რომ ვდგებით, ყველგან ვირთხების ცურცლია. წყლიანი ჯამი რომ დამრჩეს თავგადახდილი, შიგ ცვივიან და ვეღარ ამოდიან. გვეზიზღება მე და ჩემს შვილს ასეთი ცხოვრება, მაგრამ რა ვქნათ, განა სხვა გზა გვაქვს? წყალიც კი არ გვაქვს, - მეზობლიდან მოგვაქვს ბოთლებით. თბილისის მერიაში რამდენჯერ დავწერე განცხადება, - მაგრამ ერთხელ არ მომსვლია პასუხი. რამდენი ხანია ასრულებული ოცნება არ ვიცი, რა არის, - რამდენჯერ ვინატრე, ნეტავ მოვკვდებოდე-მეთქი, მაგრამ არც ეს მისრულდება.
- ამ დაჟანგული ყოფისთვის გთხოვთ მერია 10000 ლარს?!
- სახელმწიფო მიწაზე ვაგონის უკანონოდ დადგმისთვის მთხოვს. არადა, ამ დასახლებაში უკანონოდ ჩადგმული ხუხულების გარდა არც არაფერია. წერა-კითხვის უცოდინარი არ ვარ და სანამ ვაგონს ჩავდგამდი, მანამდე გავიკითხე, თურმე სოციალურად დაუცველებს 60 კვადრატული მეტრი მიწის გამოყენების უფლებას სახელმწიფო ანიჭებს. ჩემი ვაგონი კი ამ 60 კვადრატულ მეტრზე პატარაა. მაგრამ ეს რომ ასეა, სასამრთლოზე დამტკიცება და ადვოკატის აყვანა უნდა, მე კი ფული არ მაქვს. მოკლედ, რა დამავიწყებს, 23 მარტი იყო, ჩემი დაბადების დღე, ვაგონზე ის დაწყევლილი ფურცელი რომ დაგვხვდა, - 10000 ლარით ხართ დაჯარიმებულიო. მახსოვს, გული რომ არ წამსვლოდა, ვაგონთან მიმარაგებულ წყალს დავწვდი და ბოთლი მთლიანად დავცალე. მერე გონზე მოვედი და მითითებულ ნომერზე დავრეკე
