მარ­ჯა­ნა:

"გა­მარ­ჯო­ბა, ნიკო. სამ­წუ­ხა­როდ, შენ შე­სა­ხებ ბევ­რი არა­ფე­რი ვიცი, მხო­ლოდ "ჯე­ოს­ტა­რი­დან" გიც­ნობ. ვფიქ­რობ, სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი ხარ. მა­ინ­ტე­რე­სებს, სპექ­ტაკლზე "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" მარ­თლა მი­ლი­ო­ნი და­ი­ხარ­ჯა? ამის შე­სა­ხებ რა იცი? ეკ­რანს მიღ­მა, სოფო რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია? კომ­ფორ­ტუ­ლი პარტნი­ო­რია? სხვა­თა შო­რის, მე სო­ფოს ფანი ვარ და მას­ზე ლექ­სე­ბიც კი მაქვს და­წე­რი­ლი... ნიკო, იმე­დია, გუ­ლახ­დი­ლი იქ­ნე­ბი და ჩემს შე­კი­თხვებს უპა­სუ­ხებ. წი­ნას­წარ გიხ­დი მად­ლო­ბას".

ნიკო ბე­რი­ძე:

- მეც ვფიქ­რობ, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი ვარ (იცი­ნის)... ნამ­დვი­ლად ვერ გე­ტყვი, რამ­დე­ნი და­ი­ხარ­ჯა სპექ­ტაკლზე, რად­გან ამის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია არ მაქვს. ისე, იმ­დე­ნი რომ და­ე­ხარ­ჯათ, რამ­დე­ნი ლა­რიც თა­ვად და­ა­სა­ხე­ლე, მგო­ნი, ღირ­და, რად­გან ძა­ლი­ან კარ­გი სპექ­ტაკ­ლი იყო და თა­ვი­სუფ­ლად გა­უ­წევ­და კონ­კუ­რენ­ცი­ას სხვა და­ნარ­ჩენ ევ­რო­პულ მი­უ­ზიკ­ლებს... სო­ფოს რაც შე­ე­ხე­ბა, ის უმაგ­რე­სი გო­გოა. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მომ­ღე­რა­ლი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნია! მას შე­უძ­ლია, ნე­ბის­მი­ერს გა­უ­გოს, ადა­მი­ა­ნე­ბის შეც­ნო­ბის უდი­დე­სი ნიჭი აქვს. მი­ხა­რია, რომ სცე­ნა­ზე პარტნი­ო­რე­ბი ვი­ყა­ვით და ვფიქ­რობ, მას­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა კი­დევ, თა­ნაც - არა­ერ­თხელ მო­მი­წევს! P.S ამ ყვე­ლაფ­რის წე­რი­სას სრუ­ლი­ად გუ­ლახ­დი­ლი ვი­ყა­ვი. კი­დევ რა­ი­მე კი­თხვა თუ გა­გიჩ­ნდა, უკვე იცი, სად და ვის უნდა მი­მარ­თო... წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებ!"

"ის ძა­ლი­ან მიყ­ვარს"

მ.ა.ლ.ი:

"ქარ­თვე­ლი მომ­ღერ­ლე­ბი­დან მხო­ლოდ ერთი მიყ­ვარს - ეს არის ნიკო ბე­რი­ძე. მომ­წონს მისი ხმა და როცა "ჯე­ოს­ტა­რი" და­ტო­ვა, ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე. არა­და, "ჯე­ოს­ტა­რი 2011-ის" და­წყე­ბის დღი­დან აქ­ტი­უ­რად ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დი ამ ადა­მი­ანს. ძა­ლი­ან მომ­წონს მისი ხმა და იმედს ვი­ტო­ვებ, რომ კი­დევ ხში­რად გა­მოჩ­ნდე­ბა ტე­ლე­ეკ­რან­ზე. იქ­ნებ ერთხელ მეც ვნა­ხო სად­მე, შემ­თხვე­ვით... ამ­ბო­ბენ, რომ მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ეს სი­მარ­თლეა? ამ ბოლო დროს აღარ ჩანს ეკ­რან­ზე, რაც ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს. მინ­და აქ­ტი­უ­რი იყოს და იმ­ღე­როს. ის ხომ ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რია. იმე­დია, მალე გა­აქ­ტი­ურ­დე­ბა და ადრე თუ გვი­ან, მის კონ­ცერ­ტზეც ამოვ­ყოფ თავს. ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, მო­მა­ვალ­ში რას აპი­რებს? მის­გან რა­ი­მე სი­ურპრიზს უნდა ვე­ლო­დოთ?"

ნიკო ბე­რი­ძე:

- პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბას გიხ­დი ასე­თი სი­ტყვე­ბის­თვის... მხი­ა­რუ­ლი ვარ თუ არა, ამას მა­შინ გა­ი­გებ, როცა შემ­ხვდე­ბი. ისე კი, მგო­ნი, მხი­ა­რუ­ლი ნამ­დვი­ლად ვარ... რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს გეგ­მებს: მალე იხი­ლავთ კლიპს. ჩემო კარ­გო, მე არ ვარ ის ადა­მი­ა­ნი, ვინც ყვე­ლა ტე­ლე­კა­მე­რა­ში ძვრე­ბა. მაგ­რამ ჩვენ­და სამ­წუ­ხა­როდ, ე.წ. შო­უ­ბიზ­ნეს­ში ასე­თე­ბი მარ­თლაც, მრავ­ლად არი­ან. შე­უ­რა­ცხყო­ფას რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არა­ვის ვა­ყე­ნებ, მაგ­რამ დროა, ვა­ზე­ლი­ნი მო­ვი­შო­როთ თა­ვი­დან. ისე, ზოგ­ჯერ ეკ­რან­ზე მეც ვჩან­ვარ ხოლ­მე, მაგ­რამ ალ­ბათ შენ ვერ მხე­დავ.

რა აკ­ლია ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნესს

ქეთა:

"ნიკო, უც­ნა­უ­რად გა­მოჩ­ნდი ეკ­რან­ზე და ასე­ვე უც­ნა­უ­რად გაქ­რი? სა­ინ­ტე­რე­სოა, ახლა რას საქ­მი­ა­ნობ? კი, ინ­ტერ­ვი­უ­დან გა­ვი­გე, რომ ბა­თუ­მის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ, მაგ­რამ რო­გორც ხე­ლო­ვა­ნი, რა­ტომ არ აქ­ტი­უ­რობ? სხვა­თა შო­რის, შენს ძმა­საც "ვბა­ლელშჩი­კობ­დი", "მა­ესტროს" პრო­ექ­ტში რომ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და ამას შენ გამო ვა­კე­თებ­დი. ძა­ლი­ან მინ­და, ხში­რად გნა­ხო. შენ­ნა­ი­რი ნი­ჭი­ე­რი და თა­ნაც, სიმ­პა­თი­უ­რი ბი­ჭე­ბი ნამ­დვი­ლად აკ­ლია ჩვენს ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნესს. გა­მი­ხარ­დე­ბა, თუ ჩემს "ესე­მესს" უპა­სუ­ხებ. გკოც­ნი. P.S შე­იძ­ლე­ბა, "ფე­ის­ზე" და­გი­მე­გობ­რდე?"

ნიკო ბე­რი­ძე:

"უც­ნა­უ­რად გა­მოვ­ჩნდი თუ არა, ვერ გე­ტყვი, მაგ­რამ იმის თქმა კი შე­მიძ­ლია, რომ 14 წე­ლია, ამ საქ­მე­ში ვარ ჩარ­თუ­ლი და ჩემ შე­სა­ხებ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ მხო­ლოდ იმის 40% იცის, რაც მი­კე­თე­ბია. ამას იმი­ტომ კი არ გე­უბ­ნე­ბი, რომ რა­ღა­ცა­ზე გული მწყდე­ბა. უბ­რა­ლოდ, შენს კი­თხვას ვცემ სრულ პა­სუხს... დიახ, ვმუ­შა­ობ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და აქ­ტი­უ­რად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ ამა თუ იმ კონ­ცერ­ტში. კი­დევ, ჩავ­წე­რე სიმ­ღე­რა, რო­მელ­ზეც კლი­პის გა­და­ღე­ბას ვა­პი­რებ. ვწერ დუ­ეტს ერთ უნი­ჭი­ე­რეს ქარ­თველ გო­გო­ნას­თან ერ­თად, რო­მე­ლიც სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რობს და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცოტა ვინ­მეს თუ სმე­ნია მის შე­სა­ხებ. ასე რომ, სუ­ლაც არ მი­ვიჩ­ნევ თავს "და­კარ­გუ­ლად". თუ ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ხში­რად არ ვჩან­ვარ, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ რა­ღა­ცას არ ვა­კე­თებ. მირ­ჩევ­ნია, დიდ­ხანს არ გა­მოვ­ჩნდე და ღი­რე­ბუ­ლი პრო­დუქ­ტი შევ­თა­ვა­ზო სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, ვიდ­რე სულ კა­მე­რის წინ ვიჯ­დე და ცუდი სიმ­ღე­რე­ბი ჩავ­წე­რო... ჩემს ძმას რაც შე­ე­ხე­ბა: პრო­ექ­ტში მის­მა გა­მარ­ჯვე­ბამ ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რა. ის ღირ­სი იყო მო­გე­ბის და ეს შეძ­ლო კი­დეც! P.S Fაცე­ბო­ოკ-ზე უნდა და­მი­მე­გობ­რდე, აბა, რა უნდა ქნა?! გე­ლო­დე­ბი!"

"ცუ­დია, რომ შეყ­ვა­რე­ბულს და­შორ­დი"

ას­მა­თი:

"გა­მარ­ჯო­ბა. თქვენ­თვის აქამ­დე არას­დროს არა­ფე­რი მო­მი­წე­რია, მაგ­რამ ნი­კოს ინ­ტერ­ვიუ ისე მო­მე­წო­ნა, რომ მე­სი­ჯის აკ­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა. მას არც არა­ფერს ვთხოვ, უბ­რა­ლოდ, მინ­და, მის მი­მართ ჩემი სიმ­პა­თია გა­მოვ­ხა­ტო. შენი გოგო, თეო ძა­ლი­ან მომ­წონ­და. ცუ­დია, რომ და­შორ­დით. არა­და, ძა­ლი­ან კარ­გი წყვი­ლი იქ­ნე­ბო­დით... წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებ!"

ნიკო ბე­რი­ძე:

- მად­ლო­ბა, ას­მათ, გე­ნაც­ვა­ლე, კარ­გი ხარ!.. თეო უდა­ვოდ, ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა და მას პა­ტივს ვცემ. ალ­ბათ, კარ­გი წყვი­ლიც ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ასეც ხდე­ბა ხოლ­მე. ცხოვ­რე­ბა­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის და­შო­რე­ბა­ზე უფრო ცუდი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რა­ღა­ცე­ბიც ხდე­ბა. ადა­მი­ა­ნე­ბი რომ შორ­დე­ბი­ან, ეს ნორ­მა­ლუ­რი პრო­ცე­სია. ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ იც­ვლე­ბა ხოლ­მე... წე­რი­ლის გა­მოგ­ზავ­ნის­თვის მად­ლო­ბას კი­დევ ერთხელ გიხ­დი.

ჟურ­ნა­ლისტზე გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე მკი­თხვე­ლი

ელა:

"გა­მარ­ჯო­ბა. გა­მა­გი­ჟა ამ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის არა­კომ­პე­ტენ­ტუ­რო­ბამ :)). მა­ინ­ტე­რე­სებს, რა­ტომ არ ჩა­ე­ძი­ეთ და არ ჰკი­თხეთ, რა­ტომ და­შორ­და სა­ცო­ლეს? ვი­ნა­ი­დან ეს თქვენ არ გა­ა­კე­თეთ, მინ­და გი­თხრათ, რომ ნამ­დვი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი არ ხართ... იმე­დია, ამ სი­ტყვე­ბის გამო არ "დამ­ბლო­კავთ" და ნი­კოს ჩემს მე­სიჯს გა­დას­ცემთ: ნიკო, რა­ტომ და­შორ­დი სა­ცო­ლეს? ამის მი­ზე­ზი რა იყო? იქ­ნებ შენ გა­გი­წია გულ­მა სხვის­კენ? აღი­ა­რე, რომ კა­ცე­ბი უგუ­ლო­ე­ბი ხართ და და­ვამ­თავ­როთ "ბა­ზა­რი". არა­და, იმ გო­გოს­თან ერ­თად, სიმ­ღე­რაც კი ჩა­წე­რე თურ­მე. საქ­ვეყ­ნოდ თქვი, - ჩემი სა­ცო­ლე­აო, მერე კი მი­ა­ტო­ვე. ეს რას ნიშ­ნავს? მას ხომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა შენ გვერ­დით "ხე­დავ­და" და რომ მი­ა­ტო­ვე, რო­გორ ფიქ­რობ, ამით სა­ხე­ლი არ გა­უ­ტე­ხე?.."

ნიკო ბე­რი­ძე:

- ჟურ­ნა­ლის­ტთან რა გინ­და? მე ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ­დი თავს ამ ინ­ტერ­ვი­უს ჩაწე­რის დროს... რაც შე­ე­ხე­ბა შენს კი­თხვას: თეო ჩემი სა­ცო­ლე არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა და ეს არც არ­სად მით­ქვამს. ასე რომ, ცრუ ინ­ფორ­მა­ცია გაქვს, ელა! მოდი, მი­ზე­ზებ­ზე არ ვი­სა­უბ­რებ, ეს ნამ­დვი­ლად არ და­გა­ინ­ტე­რე­სებს. უბ­რა­ლოდ, ერთ რა­მეს გე­ტყვი, იმ პე­რი­ოდ­ში ნამ­დვი­ლად არ გა­უ­წე­ვია ჩემს გულს სხვის­კენ. და აქვე მინ­და, შენი სი­ტყვე­ბი, - "კა­ცე­ბი უგუ­ლო­ე­ბი ხართ" "გა­ვა­ნე­იტ­რა­ლო": იმ­ხე­ლა გული მაქვს (სა­კუ­თარ თავ­ზე და ჩემს ორ­გა­ნო­ებ­ზე რომ ვლა­პა­რა­კობ, ეს ლა­მა­ზი არ არის, მაგ­რამ რად­გან კი­თხვა და­ის­ვა, ვი­ტყვი ბა­რემ), რომ ძა­ლი­ან ბევ­რის და­ტე­ვა შე­უძ­ლია, მთა­ვა­რია, ადა­მი­ა­ნი ამას იმ­სა­ხუ­რებ­დეს და გინდ ქალი იყოს, გინ­დაც - ძმა­კა­ცი, მე­გო­ბა­რი! და ეგ ჩემს სა­ცო­ლე­ზე "ბა­ზა­რი" ვი­ღა­ცამ ცუ­დად მო­გა­წო­და. მაჩ­ვე­ნე ინ­ტერ­ვიუ, სა­დაც ეს სი­ტყვე­ბი ვთქვი და ხე­ლებს ავ­წევ, დაგ­ნებ­დე­ბი... მარ­თა­ლია, მას­თან ერ­თად დუ­ე­ტი ჩავ­წე­რე და საკ­მა­ოდ კარ­გიც გა­მო­ვი­და. და­ბო­ლოს, რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ხე­ლის გა­ტე­ხას: ეგ უკვე შენ "ჩის­ტა" "გრუ­ზი­ნუ­ლად" გა­მო­გი­ვი­და, ცო­ტას "წა­უ­ა­ზი­უ­რებ", რაც არა მგო­ნია, კარ­გი იყოს. რა შუ­ა­შია სა­ხე­ლის გა­ტე­ხა? ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თი რომ უყ­ვართ და მერე შორ­დე­ბი­ან, ეს სა­ხე­ლის გა­ტე­ხის ტოლ­ფა­სია?.. ცხოვ­რე­ბაა ეს, ელა, პა­ტა­რავ და შე­ე­გუე...

"ბარ­ბე­ბი" არა­სო­დეს მომ­წონ­და"

მიკა:

"მე ამ ბი­ჭის ფანი ვარ. მა­ინ­ტე­რე­სებს, რო­გო­რი გო­გო­ნე­ბი მოს­წონს და ქა­ლის შე­ფა­სე­ბი­სას, რას ანი­ჭებს უპი­რა­ტე­სო­ბას? რას ფიქ­რობს ვირ­ტუ­ა­ლურ სიყ­ვა­რულ­ზე? პა­სუ­ხის­თვის წი­ნას­წარ გიხ­დით მად­ლო­ბას..."

ნიკო ბე­რი­ძე:

- მეც შენი ფანი ვარ... ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პი არ გა­მაჩ­ნია. მთა­ვა­რია, ქალ­ში რა­ღა­ცამ მომ­ხიბ­ლოს. "ბარ­ბე­ბი" არა­სო­დეს მომ­წონ­და - ამ ლა­მა­ზი თო­ჯი­ნას სა­ხე­ლით ხომ ძი­რი­თა­დად, უჭ­კუო და გა­მო­გო­ნილ სტე­რე­ო­ტი­პებს აყო­ლი­ლი ქაჯი გო­გო­ნე­ბი სარ­გებ­ლო­ბენ. მოკ­ლედ, არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა თმის ფერს. მთა­ვა­რია, შარ­მი­ა­ნი იყოს, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ინ­ტე­ლექ­ტი იგ­რძნო­ბო­დეს. აქვე და­ვა­კონ­კრე­ტებ: ამ შემ­თხვე­ვა­ში, წიგ­ნი­ე­რე­ბას არ ვგუ­ლის­ხმობ. ადა­მი­ანს შე­იძ­ლე­ბა, არც ერთი წიგ­ნი არ გქონ­დეს წა­კი­თხუ­ლი, მაგ­რამ სხვებ­ზე ბევ­რად გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი იყოს. და კი­დევ, ვირ­ტუ­ა­ლურ სიყ­ვა­რულს რაც შე­ე­ხე­ბა: ამა­ზე ვე­რა­ფერს გე­ტყვი, რად­გან მსგავ­სი რამ თა­ვად არას­დროს დამ­მარ­თნია...

წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა...

კახა:

"მე რჩე­ვა მჭირ­დე­ბა და ვიცი, ნიკო აუ­ცი­ლებ­ლად და­მეხ­მა­რე­ბა კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხის პოვ­ნა­ში... მალე სკო­ლას და­ვამ­თავ­რებ. მინ­და, მო­მა­ვალ­ში მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდე, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ყვე­ლა ხე­ლო­ვა­ნი უფუ­ლო­ბას უჩი­ვის, ამ ოც­ნე­ბა­ზე თუ მი­ზან­ზე უა­რის თქმას ვა­პი­რებ. ნიკო, რო­გორ ფიქ­რობ, ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა მარ­თლაც ეკ­ლი­ა­ნია? შენი გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­მი­ზი­ა­რე, რა. ბო­ლოს და ბო­ლოს, შენც ხომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვი­თო­ბის წყა­ლო­ბით გახ­დი და მი­პა­სუ­ხე, ამ საქ­მე­ში იღ­ბა­ლი რა როლს თა­მა­შობს? ნიჭი ნუ­ლის ტოლ­ფა­სია? რა არის შენი წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო ფორ­მუ­ლა?.."

ნიკო ბე­რი­ძე:

- პირ­ველ რიგ­ში, თუ მსა­ხი­ო­ბო­ბა გინ­და, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ბო­ლომ­დე უნდა იბ­რძო­ლო. თუ ამ ოც­ნე­ბა­ზე უა­რის თქმას აპი­რებ, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ არ გნ­დო­მე­ბია. მოკ­ლედ, კარ­გად და­ფიქ­რდი და გა­ა­ა­ნა­ლი­ზე, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რა გინ­და? კარ­გია, თუ ადა­მი­ანს მე­ო­რე პრო­ფე­სი­აც აქვს. პი­რა­დად მე, დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვო­კალ­ზეც დავ­დი­ო­დი. რთუ­ლია ამ პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბა, ის მარ­თლა ბევრ მსხვერ­პლს მო­ი­თხოვს შენ­გან, მაგ­რამ თუ საქ­მეს გუ­ლი­თა და სუ­ლით გა­ა­კე­თებ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა. არ გა­ში­ნებ, უბ­რა­ლოდ, გე­უბ­ნე­ბი, - მო­მა­ვალ­ში ძა­ლი­ან ბევრ სირ­თუ­ლეს­თან მო­გი­წევს შე­ჯა­ხე­ბა, ცხოვ­რე­ბა­ში ბევრ ცუდ­საც ნა­ხავ და კარ­გსაც... ხე­ლო­ვა­ნის ცხოვ­რე­ბა "ეკ­ლი­ა­ნია". პი­რა­დად მე, შე­მიძ­ლია და­გარ­წმუ­ნო იმა­ში, რომ რაც 25 წლის ასაკ­ში გა­მოვ­ლი­ლი მაქვს, ბევრ 70 წლის კაც­საც შე­იძ­ლე­ბა არ ჰქონ­დეს გა­მოვ­ლი­ლი. ოდეს­მე ერ­თმა­ნეთს თუ შევ­ხვდე­ბით, და­ნარ­ჩენ­ზე მერე ვი­ლა­პა­რა­კოთ... ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში, წარ­მა­ტე­ბა შემ­თხვე­ვი­თო­ბას ნამ­დვი­ლად არ მო­უ­ტა­ნია, ეს 11-წლი­ა­ნი შრო­მის შე­დე­გი იყო. წარ­მა­ტე­ბა და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლი კი არა, ბიძ­გია, რო­მე­ლიც გზა­ზე დად­გო­მა­სა და მის გავ­ლას შე­გაძ­ლე­ბი­ნებს!.. იღ­ბა­ლიც სა­ჭი­როა, მაგ­რამ არა - მთა­ვა­რი. შრო­მის შე­დე­გად მიზ­ნის მიღ­წე­ვა შე­საძ­ლე­ბე­ლია! ასე რომ, შენ­სას მი­ა­წე­ქი, ძმაო, იბ­რძო­ლე და ნუ­რაფ­რის შე­გე­შინ­დე­ბა!

აქვს თუ არა ნიკო ბე­რი­ძეს პო­ლი­ტი­კო­სო­ბის სურ­ვი­ლი

ხა­ნუ­მა:

"კარ­გი შვი­ლე­ბი გა­უზ­რდი­ხართ მშობ­ლებს... ერთი კი­თხვა მაქვს: შენი აზ­რით, ხე­ლო­ვა­ნი პო­ლი­ტი­კა­ში რა დო­ზით უნდა ჩა­ე­რი­ოს და სხვე­ბის მსგავ­სად, თა­ვა­დაც ხომ არ გიჩ­ნდე­ბა პო­ლი­ტი­კო­სო­ბის სურ­ვი­ლი (დღეს ყვე­ლა პო­ლი­ტი­ზე­ბუ­ლია და ალ­ბათ არც შენ ხარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი)?.. მინ­და, წარ­მა­ტე­ბა გი­სურ­ვო. უფალს ჰყვა­რე­ბი­ხარ, ასე ად­ვი­ლად რომ მი­აღ­წიე პო­პუ­ლა­რო­ბას და შე­ძე­ლი, ხალ­ხის­თვის თავი და­გე­მახ­სოვ­რე­ბი­ნა. უფა­ლი შე­გე­წი­ოს. გა­მო­გი­ტყდე­ბი და გო­გო­ნე­ბი რომ მყავ­დეს, შე­ვეც­დე­ბო­დი, ისი­ნი შენ­თვის გა­მეც­ნო. ისე, ვინ­მე შე­გუ­ლე­ბუ­ლი ხომ არ გყავს სა­ცო­ლედ? შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ვინ­მე არ მოგ­წონ­დეს..."

ნიკო ბე­რი­ძე:

- ცხა­დია, ხე­ლო­ვა­ნი პო­ლი­ტი­კა­ში ზედ­მე­ტად არ უნდა ჩა­ე­რი­ოს. სა­სა­ცი­ლოა ყვე­ლა ის დიდი ადა­მი­ა­ნი, ვინც ამ "კლო­უ­ნებ­ში" გა­ე­რე­ვა. თუმ­ცა­ღა, კლო­უ­ნო­ბა უძ­ვე­ლე­სი და ამავდრო­უ­ლად, დიდი ხე­ლოვ­ნე­ბაა, ამას პო­ლი­ტი­კო­სო­ბას არც კი შე­ვა­და­რებ... კი­დევ ერთხელ ვი­მე­ო­რებ, წარ­მა­ტე­ბა ჩე­მამ­დე იო­ლად არ მო­სუ­ლა. ვი­საც ერთ დღე­ში მის­დის პო­პუ­ლა­რუ­ლო­ბა, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი მხო­ლოდ პა­ტა­რა "კლო­უ­ნია"... იცი, რა, სა­ცო­ლედ შე­გუ­ლე­ბუ­ლი ნამ­დვი­ლად არა­ვინ მყავს. გმად­ლობ, ჩემს სა­ხელ­ზე წე­რი­ლი რომ გა­მოგ­ზავ­ნე.

"ჩემი სა­დე­დამ­თი­ლო ქმრის ფუ­ლე­ბით ტრა­ბა­ხობს"

ელე­ნე:

"გა­მარ­ჯო­ბა. ნიკო, კარ­გი ადა­მი­ა­ნი ხარ და შენ­გან რჩე­ვა მჭირ­დე­ბა. საქ­მე ის არის, რომ მყავს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მისი მშობ­ლე­ბი მი­წუ­ნე­ბენ: ისე­თი ოჯა­ხის შვი­ლი არ არის, რო­გო­რიც გვინ­დო­და. თან, ტან­და­ბა­ლი­აო და სწავ­ლაც ვერ გა­აგ­რძე­ლაო. ჩემი ოჯა­ხი იმი­ტომ არ მო­უ­ვი­დათ თვალ­ში, რომ ღა­რი­ბუ­ლად ვცხოვ­რობთ. დედა ვაჭ­რობს, მამა - მას ეხ­მა­რე­ბა და ასე წვა­ლებ-წვა­ლე­ბით გაგ­ვაქვს თავი. ტან­და­ბა­ლი არ ვარ, 167 სმ გახ­ლა­ვართ, მაგ­რამ ის ქალი ამ­ბობს: მე შხვარ­თი გოგო მინ­დაო. ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის მა­მას რამ­დე­ნი­მე მა­ღა­ზია აქვს, დედა კი დი­ა­სახ­ლი­სობს და ქმრის ფუ­ლე­ბით ტრა­ბა­ხობს. მარ­თა­ლია, გიგი მე­უბ­ნე­ბა: გთხოვ, ამ ყვე­ლა­ფერს ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ციო, ცო­ლად რომ მო­გიყ­ვან, მერე და­წყნარ­დე­ბი­ან და ვე­რა­ვინ ვე­ღა­რა­ფერს გა­გი­ბე­დავ­სო, მაგ­რამ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ამ ყვე­ლა­ფერს ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციო? ბო­ლოს და ბო­ლოს, მეც ხომ მაქვს თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა?.. ნიკო, ბო­დი­ში, რომ ჩემი პრობ­ლე­მა თავს მო­გახ­ვიე, მაგ­რამ შენც ხომ ბიჭი ხარ და მი­თხა­რი, ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ად­გი­ლას, რო­გორ მო­იქ­ცე­ო­დი? მის ოჯახ­ში შეს­ვლა ღირს თუ არა? რჩე­ვის­თვის წი­ნას­წარ გიხ­დი მად­ლო­ბას. მერ­წმუ­ნე, შენს სი­ტყვებს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ!"

ნიკო ბე­რი­ძე:

- უფ­ლე­ბა არ მაქვს, გი­თხრა, - "და­ი­კი­დე"-მეთ­ქი, მით უმე­ტეს, თუ ის ბიჭი ასეთ სი­ტყვებს გე­უბ­ნე­ბა და გა­ნუ­გე­შებს კი­დეც... იცი, რა, ყვე­ლა­ფე­რი პი­როვ­ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. პი­რა­დად მე, "და­ვი­კი­დებ­დი" მთელ ოჯახს და თან, ამას ყვე­ლას ვაგ­რძნო­ბი­ნებ­დი. მთა­ვა­რია, ერ­თმა­ნე­თი გიყ­ვარ­დეთ. თუ მის სიყ­ვა­რულ­ში ეჭვი გე­პა­რე­ბა და თა­ვა­დაც ვერ გარ­კვე­ულ­ხარ სა­კუ­თარ გრძნო­ბებ­ში, დრო­ზე და­შორ­დი, თო­რემ მერე უფრო მტკივ­ნე­უ­ლი გახ­დე­ბა გან­შო­რე­ბა... გე­ნაც­ვა­ლე, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ძა­ლი­ან მა­გა­რი გოგო ხარ. თუ უყ­ვარ­ხარ, ბო­ლომ­დე უნდა უყ­ვარ­დე და რო­გორც ყვე­ლა ნორ­მა­ლუ­რი კაცი მო­იქ­ცე­ო­და, ისე უნდა მო­იქ­ცეს და შენ გვერ­დით იყოს ყვე­ლა­ნა­ი­რად!.. ახლა მის მშობ­ლებს რაც შე­ე­ხე­ბა: მოვა დრო, როცა "და­ერ­ხე­ვათ" და მერე სად წავ­ლენ? გიყ­ვარ­დეს შენი ოჯა­ხი ყვე­ლა­ფერ­ზე მე­ტად! პი­რა­დად მე, შენი ოჯა­ხი უფრო მე­ტად მომ­წონს, ვიდ­რე შენი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის გა­ყო­ყო­ჩე­ბუ­ლი დე­დი­სა და მა­მის ფრი­ად სა­სა­ცი­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა. სწო­რედ მათ­ნა­ირ ადა­მი­ა­ნებს ვე­ძა­ხი უინ­ტე­ლექ­ტოს და გო­იმს. გო­იმს არა, ბო­დი­ში, ბანძს (მა­პა­ტი­ეთ ამ სი­ტყვე­ბის­თვის)... ისე­თი ოჯა­ხის შვი­ლი არ არის, რო­გო­რიც გვინ­დაო, არა? სა­სა­ცი­ლოა! და­მი­ჯე­რე, შენ და შენი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი უფრო მდიდ­რე­ბი ხართ, ვიდ­რე ისი­ნი... და­ი­მახ­სოვ­რე: სა­კუ­თარ არ­ჩე­ვან­ზე თა­ვად­ვე ვართ პა­სუ­ხის­მგე­ბელ­ნი და უდ­რტვინ­ვე­ლად უნდა შე­ვე­გუ­ოთ ნე­ბის­მი­ერ შე­დეგს, რა­საც სი­ცო­ცხლე­ში გა­დად­გმუ­ლი თი­თო­ე­უ­ლი ნა­ბი­ჯი თუ ნათ­ქვა­მი სი­ტყვა მოგ­ვი­ტანს. ასე რომ, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა თა­ვად უნდა მი­ი­ღო, მაგ­რამ მა­ნამ­დე კარ­გად უნდა და­ფიქ­რდე. მა­გა­რი გოგო ხარ და პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თარ თავ­ზე უნდა იფიქ­რო. გკოც­ნი.

და­ბო­ლოს, ყვე­ლას დიდი მად­ლო­ბა გა­მოხ­მა­უ­რე­ბის­თვის. წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ!

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)