"რეზო თაბუკაშვილი უნიჭიერესი კაცი იყო და არაჩვეულებრივი პიესა ჰქონდა - "რას იტყვის ხალხი"... ეს პიესა ჯერ კიდევ კომუნისტების დროს დაწერა და მართლაც ასეა, რომ უმეტესად ყველაფერს იმის მიხედვით ვაკეთებთ, რას იტყვის სხვა... – სხვისი დედაც და ყოფაც არ ვატირე?! ჯერ თავად უნდა გრძნობდე ადამიანი კარგად თავს... ამბობს ცნობილი რეჟისორი - გუგული მგელაძე...
გუგული მგელაძე:
- ადამიანი როგორც უყურებ ამ ცხოვრებას, ისეთივეა ცხოვრებაც. მე ჩემი ფილმების ყურება მიყვარს, რადგან საოცარი წლები და ახალგაზრდობა მაგონდება. ყველა გრძნობა და მათ შორის - შური ადამიანს დაბადებიდან აქვს, მაგრამ, რასაც გაუღვივებს საზოგადოება, ადამიანიც ისეთად ყალიბდება. ცოტა შური ალბათ მეც მაქვს, ადამიანი სხვანაირად არ შეიძლება იყოს... უკვე ბევრი წლები ვიცხოვრე და ირგვლივ ბევრი რამ შეიცვალა. კაცის დამოკიდებულება შეიცვალა ქალის მიმართ. ადრე თითქოს უკეთესი იყო, ან შეიძლება ვცდები და ახლა არის უკეთესი. არ მიმაჩნია სწორად, როდესაც ქალს და კაცს შორის სიყვარული აღარ არსებობს და მაინც ერთად არიან, ხალხი რას იტყვისო. ჯობია მთელი ცხოვრება მარტო იყოს ადამიანი და ბუნებრივად სიყვარული თუ არ ეწვევა, არც დაოჯახდეს. რეზო თაბუკაშვილი უნიჭიერესი კაცი იყო და არაჩვეულებრივი პიესა ჰქონდა - "რას იტყვის ხალხი"... ეს პიესა ჯერ კიდევ კომუნისტების დროს დაწერა და მართლაც ასეა, რომ უმეტესად ყველაფერს იმის მიხედვით ვაკეთებთ, რას იტყვის სხვა... – სხვისი დედაც და ყოფაც არ ვატირე?! ჯერ თავად უნდა გრძნობდე ადამიანი კარგად თავს.
- ცხოვრებაში ალბათ ბევრი სირთულეც შეგხვდათ...
- 18 წლის ვიყავი, მეორე მსოფლიო ომი რომ დაიწყო. ენით აუწერელი გაჭირვება იყო, მაგრამ რატომღაც ხალხი ძალიან თბილად იყო ერთმანეთის მიმართ. თუმცა ომი და გაჭირვება საშინელებაა. ჩვენს მეზობლად ქალი ცხოვრობდა, რომელიც ლენინგრადიდან იყო. მან ერთხელ თქვა, ხანდახან თავი მინდა მოვიკლა, რომ მომაგონდება, ლენინგრადში რომ გაჭირვების წლები იყო და ჩემს შვილს ვუყურებდიო... ძალიან მიჭირს ამის გამეორება, მაგრამ შვილს შესაჭმელად ვუყურებდიო, ამბობდა. ეს ხომ წარმოუდგენელია, მაგრამ ლენინგრადში ისეთი შიმშილი იყო, თაგვები და ვირთხები გაწყდნენ. შიმშილი ანადგურებს ადამიანს, სისხლი იცვლება, ის ადამიანი აღარც არის.