სა­ქარ­თვე­ლო­დან გერ­მა­ნი­ა­ში 5 ჩე­მოდ­­ნით, ფაქ­ტობ­რი­ვად - ბე­დის ანა­ბა­რა წა­სუ­ლი 18 წლის გო­გო­ნა, დღეს უკვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პი­ა­ნის­ტი და ქველ­მოქ­მე­დი გახ­ლავთ. ნინო ყამ­ბე­გაშ­ვი­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი ნი­ჭის მქო­ნე ბავ­შვებს ეხ­მა­რე­ბა, ქარ­თულ-გერ­მა­ნუ­ლი კულ­ტუ­რულ-ეკო­ნო­მი­კუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ობს, ფრან­კფურ­ტში სა­კუ­თა­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა აქვს, ბავ­შვე­ბი­სათ­ვის ყო­ველ­წლი­ურ­ად, სა­ერ­თა­შო­რი­სო მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურსს - "ოქ­როს კლა­ვიშს" მარ­თავს და კი­დევ ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექტს ახორ­ციე­ლებს. ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად, ნინო ავ­ღა­ნეთ­შიც იმ­ყო­ფე­ბო­და...

ცოტა ხნის წინ, ნინო სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და და ზა­ქა­რია ფა­ლი­აშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის მუ­ზე­უმ­ში ლა­მა­ზი სა­ღა­მო მო­ა­წყო. სტუმ­რებს ქარ­თვე­ლი ხე­ლო­ვა­ნე­ბის სა­ინ­ტე­რე­სო მო­გო­ნე­ბე­ბის მოს­მე­ნის გარ­და, ნი­ნოს მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი მუ­სი­კით ტკბო­ბაც შე­ეძ­ლოთ. პი­ა­ნისტს დიდი სურ­ვი­ლი აქვს, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ლო­ნუ­რი სა­ღა­მო­ე­ბი გაგ­რძელ­დეს.

- სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბა ისეთ დროს მო­მიხ­და, როცა ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი დან­გრე­უ­ლი იყო. ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში, კონ­ცერ­ტებ­ზე სან­თლის შუქ­ზე ვუკ­რავ­დით. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში პირ­ვე­ლი კურ­სის პირ­ვე­ლი სე­მესტრის და­ხურ­ვის­თა­ნა­ვე, ქა­ლაქ ფრან­კფურ­ტში გა­ვემ­გზავ­რე. იქ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე და ძა­ლი­ან რთუ­ლად მი­სა­ღე­ბი სტი­პენ­დია მი­ვი­ღე. სწავ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ქარ­თულ-გერ­მა­ნუ­ლი ასო­ცი­ა­ცია (ეკო­ნო­მი­კი­სა და კულ­ტუ­რის სფე­რო­ში) და­ვა­არ­სე. იმავდრო­უ­ლად, პი­ა­ნისტ ბავ­შვთა სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სი - "ოქ­როს კლა­ვი­ში"ჩა­ვა­ტა­რე, რო­მე­ლიც მას მერე ყო­ველ­წლი­უ­რად იმარ­თე­ბა. კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე ბავ­შვე­ბი ისე­თი ქვეყ­ნე­ბი­დან ჩა­მოჰ­ყავთ, რო­გო­რიც არის: ავ­ღა­ნე­თი, ირა­ნი, პა­ლეს­ტი­ნა... მინ­და, შუ­ა­გულ ფრან­კფურ­ტში, სხვა­დას­ხვა ეროვ­ნე­ბის ბავ­შვე­ბი მუ­სი­კის მეშ­ვე­ო­ბით და­ვა­ახ­ლო­ვო, მათ ერ­თმა­ნე­თი შე­ვაყ­ვა­რო. ახ­ლა­ხან მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სი მე­ექ­ვსედ ჩა­ვა­ტა­რეთ. მას­ში 73 ბავ­შვი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და მათ შო­რის, 22 ქარ­თვე­ლი გახ­ლდათ. გერ­მა­ნე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბის გარ­და, ჟი­უ­რის წევ­რად თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რის მმარ­თვე­ლი - გი­ორ­გი ჟორ­და­ნი­აც მი­ვიწ­ვი­ეთ. პა­ტა­რებს პრი­ზე­ბი, ფუ­ლა­დი პრე­მი­ე­ბი გა­და­ვე­ცით. ერთ-ერთი კონ­კურ­სან­ტი - 10 წლის ილია ლომ­თა­თი­ძე, რო­მელ­საც შე­მიძ­ლია, ვუნ­დერ­კინ­დი ვუ­წო­დო, ისე გე­ნი­ა­ლუ­რად უკ­რავ­და, რომ უბ­რა­ლოდ პირ­ველ ად­გილს ვერ და­ი­კა­ვებ­და, ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტეთ, გა­მო­ნაკ­ლი­სი დაგ­ვეშ­ვა და გრან-პრი გა­და­ვე­ცით. ილია 22 ნო­ემ­ბერს, ფრან­კფურ­ტში, 2500 ადა­მი­ა­ნის წი­ნა­შე წარ­დგე­ბა და და­უკ­რავს. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ასე­თი ახა­ლი თა­ო­ბა გვყავს.

- ავ­ღა­ნეთ­ში თქვე­ნი ვი­ზი­ტის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ.

- ნა­ტომ ქა­ბულ­ში, ავ­ღა­ნე­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა აა­შე­ნა. ჰოდა, ამ ქვე­ყა­ნა­ში მეც ნა­ტოს ეგი­დით გა­ვემ­გზავ­რე და 2 კვი­რა ქა­ბულ­ში გა­ვა­ტა­რე. ავ­ღა­ნეთ­ში ბავ­შვებს ვას­წავ­ლი­დი, თან - კონ­ცერ­ტზე ვუკ­რავ­დი. ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბიც მო­ვი­ნა­ხუ­ლე, რომ­ლებ­მაც თბი­ლად მი­მი­ღეს. იქ ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­ულ­ზე გახ­ლდით და სუფ­რაც და­მახ­ვედ­რეს. ბა­ზა­ზე მი­სულ­მა მათ­თვის ყან­ჩე­ლის მუ­სი­კა და­ვუ­კა­რი... სა­ერ­თოდ, ავ­ღა­ნეთ­ში გამ­გზავ­რე­ბა დიდ რისკს უკავ­შირ­დე­ბო­და. ფაქ­ტობ­რი­ვად, სი­ცო­ცხლეს ვწი­რავ­დი. ყვე­ლა მე­კი­თხე­ბო­და, - არ გე­ში­ნი­აო? მაგ­რამ ამის გა­კე­თე­ბა ისე მინ­დო­და, რომ მარ­თლაც, არ შემ­ში­ნე­ბია. ქა­ბულ­ში ზუს­ტად 2 კვი­რა გა­ვა­ტა­რე. იქა­უ­რი ბავ­შვე­ბი მხო­ლოდ მშობ­ლი­ურ ენა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, მაგ­რამ გაკ­ვე­თილს რა­ღაც­ნა­ი­რად ვუ­ტა­რებ­დი (იღი­მის). ამა­სო­ბა­ში, ავ­ღა­ნუ­რიც ვის­წავ­ლე.

- ახა­ლი წე­ლი­წა­დი რის­კი­ა­ნად და­გი­წყი­ათ. წარ­მა­ტე­ბუ­ლი წელი გქონ­დათ?

- ზუს­ტად ავ­ღა­ნე­თი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ჟე­ნე­ვა­ში, ევ­რო­პის პარ­ლა­მენ­ტში მი­მიწ­ვი­ეს და ავ­ღა­ნე­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის გა­წე­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რის­თვის "მშვი­დო­ბის დეს­პა­ნის"წო­დე­ბა მო­მა­ნი­ჭეს. ავ­ღა­ნეთ­ში იან­ვარ­შიც მივ­დი­ვარ - მიწ­ვე­უ­ლი ვარ. მა­ინ­ტე­რე­სებს, რა დამ­ხვდე­ბა...

- მარ­ტო მი­ემ­გზავ­რე­ბით?

- დიახ. სხვა­თა შო­რის, ქა­ბულ­ში ყოფ­ნი­სას, მოს­წავ­ლე­ებ­თან ერ­თად, თავ­ზე ჩადრწაკ­რუ­ლი ქუ­ჩებ­შიც თა­ვი­სუფ­ლად დავ­დი­ო­დი. იქ გავ­ლის ყვე­ლას ეში­ნია, მაგ­რამ პი­რა­დად მე, ინ­ცი­დენ­ტი არ შემმ­თხვე­ვია.

- ავ­ღა­ნე­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ. ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვე­ბი არი­ან?

- ძა­ლი­ან! მუ­სი­კას ენის ცოდ­ნა არ სჭი­რე­ბა - შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ან­მა უთ­ქმე­ლად გა­გი­გოს. ჩვე­ნი კო­მუ­ნი­კა­ცია ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, სა­სა­ცი­ლო და ბავ­შვუ­რი იყო. მუ­სი­კის გაკ­ვე­თი­ლი­დან შინ დაბ­რუ­ნე­ბულ ბევრ გო­გოს მამა სცემს, რად­გან რე­ლი­გია მათ კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის სწავ­ლას უკ­რძა­ლავს. ამი­ტომ სკო­ლის დი­რექ­ტორ­მა გა­და­წყვი­ტა, ბავ­შვთა სახ­ლი და­ე­არ­სე­ბი­ნა, სა­დაც სა­ცხოვ­რებ­ლად მშობ­ლე­ბის­გან და­ჩაგ­რუ­ლი და შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლი პა­ტა­რე­ბი მიჰ­ყავს.

- როცა ბავ­შვი სრულ­წლო­ვა­ნი ხდე­ბა, ბავ­შვთა სახ­ლი­დან მი­დის?

- როცა ქა­ბულ­ში არ­სე­ბულ ერ­თა­დერთ მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლას ამ­თავ­რე­ბენ, ბავ­შვთა სახ­ლში რჩე­ბი­ან და სწავ­ლას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ნაგ­რძო­ბენ. ბევ­რი მათ­გა­ნი ამე­რი­კა­ში მი­ემ­გზავ­რე­ბა, რად­გან ავ­ღა­ნეთ­ში დარ­ჩე­ნა არ სურთ... გა­საკ­ვი­რია, მაგ­რამ ქა­ბულ­ში 4 უნი­ვერ­სი­ტე­ტია. იქ ბევ­რი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი სტუ­დენ­ტი გა­ვი­ცა­ნი.

- ბავ­შვთა სახ­ლში მცხოვ­რე­ბი პა­ტა­რე­ბის მშობ­ლებ­თან დი­რექ­ტორს პრობ­ლე­მე­ბი არ ექ­მნე­ბა?

- დიდი პრობ­ლე­მე­ბი ექ­მნე­ბა, მაგ­რამ ბა­ტო­ნი აჰ­მად სარ­მას­ტი (დი­რექ­ტო­რი) ოჯა­ხებს სტი­პენ­დი­ებს უნიშ­ნავს ანუ სი­ჩუ­მის სა­ნაც­ვლოდ, მათ ფულს აძ­ლევს. შარ­შან "ოქ­როს კლა­ვიშ­ში"2 ავ­ღა­ნე­ლი ბიჭი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. წელს მინ­დო­და, გო­გო­ნე­ბი ჩა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ. ავ­ღა­ნე­თი­დან 2 გო­გო­ნა გვეს­ტუმ­რა, რომ­ლებ­მაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად და­უკ­რეს.

- ალ­ბათ ავ­ღა­ნე­თი­დან გერ­მა­ნი­ა­ში ბავ­შვე­ბის გამ­გზავ­რე­ბაც დიდ სირ­თუ­ლე­ებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, არა?

- რა თქმა უნდა! იმ გო­გო­ნე­ბი­დან ერთს მშობ­ლე­ბი არ ჰყავს - ომში და­ი­ღუპ­ნენ, მე­ო­რეს კი მხო­ლოდ დედა ჰყავს. ამი­ტომ დიდი პრობ­ლე­მა არ შეგვქმნია... ავ­ღა­ნეთ­ში ქარ­თველ ჯა­რის­კა­ცებს ვკი­თხე: რო­მე­ლი­მე თქვენ­გა­ნის შვი­ლი ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე თუ უკ­რავს-მეთ­ქი? აღ­მოჩ­ნდა, რომ 4 ჯა­რის­კა­ცის შვი­ლი უკ­რავ­და. იდეა გა­მიჩ­ნდა, რო­მე­ლიც მა­ლე­ვე გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლე: პრო­ექ­ტის შე­სა­ხებ ირაკ­ლი ალა­სა­ნი­ას მივ­წე­რე, რო­მელ­მაც დაგ­ვა­ფი­ნან­სა და ფრან­კფურ­ტში კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის ულა­მა­ზე­სი კონ­ცერ­ტი გავ­მარ­თეთ, სა­დაც გერ­მა­ნე­ლი, ავ­ღა­ნე­ლი და ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის შვი­ლე­ბი ერ­თად უკ­რავ­დნენ. ძალ­ზე ემო­ცი­უ­რი სა­ღა­მო იყო...

- კონ­კურ­სის, ასო­ცი­ა­ცი­ის, სკო­ლის შექ­მნა რო­გორ მო­ა­ხერ­ხეთ?

- სა­ზღვარ­გა­რეთ, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში, რო­გო­რიც გერ­მა­ნი­აა, თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა ძნე­ლია, მაგ­რამ ბევ­რი შრო­მის, დის­ციპ­ლი­ნის, კონ­ტაქ­ტუ­რო­ბის წყა­ლო­ბით მიზ­ნის მიღ­წე­ვა შე­საძ­ლე­ბე­ლია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე ნა­წი­ლობ­რივ, მაგ­რამ მა­ინც შევ­ძე­ლი: რად­გან კონ­ტაქ­ტე­ბი მჭირ­დე­ბო­და, მმარ­თველ პო­ლი­ტი­კურ პარ­ტი­ა­ში გავ­წევ­რდი, რო­მე­ლიც ან­გე­ლა მერ­კელს ეკუთ­ვნის. ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ვარ და ქალ­ბა­ტონ ან­გე­ლას პერ­სო­ნა­ლუ­რა­დაც არა­ერ­თხელ შევ­ხვედ­რი­ვარ. პარ­ტი­უ­ლო­ბა და პო­ლი­ტი­კუ­რი გზა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია. ხომ იცით, კულ­ტუ­რა და პო­ლი­ტი­კა ძა­ლი­ან მჭიდ­რო კავ­შირ­შია. ახ­ლა­ხან გერ­მა­ნი­ა­ში არ­ჩევ­ნე­ბი იყო, მე კი პარ­ტი­ის­თვის კონ­ცერ­ტებს ვმარ­თავ­დით. ივ­ლის­ში, ქალ­ბა­ტო­ნი ან­გე­ლა ჰე­სე­ნის დე­და­ქა­ლაქ­ში ჩა­მო­ვი­და, შეგ­ვხვდა. ის ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნია. როცა ხე­დავს, რომ უცხო­ე­ლი მისი პარ­ტი­ის­თვის ასე აქ­ტი­უ­რობს და შრო­მობს, ამას ძა­ლი­ან აფა­სებს... ჰე­სენ­ში ძლი­ე­რი მი­ნის­ტრე­ბი გვყავს, რომ­ლე­ბიც ასე­ვე მეხ­მა­რე­ბი­ან. ჩვენს მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურსს ისე­თი და­ხა­სი­ა­თე­ბა აქვს, რომ სა­დაც მივ­დი­ვარ, დარ­ბაზს ყველ­გან უფა­სოდ გვით­მო­ბენ. ყო­ველ­წლი­უ­რად ჰე­სე­ნის მი­წის კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო მეხ­მა­რე­ბა - მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად, ბი­უ­ჯე­ტი­დან გარ­კვე­უ­ლი თან­ხით გვა­ფი­ნან­სე­ბენ. მოკ­ლედ, სა­ქარ­თვე­ლო ჩემ­თვის ის "დედა"გახ­ლავთ, რო­მელ­მაც "გა­მაშ­ვი­ლა", გერ­მა­ნია კი ის, რო­მელ­მაც მი­მი­ღო და გამ­ზარ­და. გერ­მა­ნია ეკო­ნო­მი­კუ­რად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნაა და ყო­ველ­თვის იმას ვცდი­ლობ, გერ­მა­ნია-სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რულ-ეკო­ნო­მი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი გა­ვამ­ყა­რო, გა­ვაღ­რმა­ვო. 18 მარტს ფრან­კფურ­ტის "კო­მერცბან­კში"ქარ­თულ-გერ­მა­ნულ ეკო­ნო­მი­კურ ფო­რუმს გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ და 200-მდე უმ­სხვი­ლე­სი გერ­მა­ნე­ლი ინ­ვეს­ტო­რი ქარ­თველ ინ­ვეს­ტო­რებს შეხ­ვდე­ბა. ეკო­ნო­მი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის გაღ­რმა­ვე­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იმი­ტომ არის, რომ ეს ავ­ტო­მა­ტუ­რად იძ­ლე­ვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბას, მეტი თან­ხა მო­ვი­ძიო და კულ­ტუ­რის სფე­რო­ში ბევ­რი კარ­გი საქ­მე გა­ვა­კე­თო. მა­ის­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში გერ­მა­ნელ კო­ლე­გებ­თან ერ­თად ჩა­მო­ვე­დი. ჩვენ 5 ელექტრო­ნუ­ლი პი­ა­ნი­ნო, 100 სა­ნო­ტო წიგ­ნი ჩა­მო­ვი­ტა­ნეთ, მერე კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი მცხე­თის, გო­რის, ფო­თის, ქუ­თა­ი­სის, სა­ჩხე­რი­სა და თბი­ლი­სის გა­რე­უ­ბან­ში არ­სე­ბულ რამ­დე­ნი­მე სკო­ლას გა­და­ვე­ცით. ამას­თა­ნა­ვე, მას­ტერკლა­სე­ბი ჩა­ვა­ტა­რეთ, 10 ბავ­შვი შე­ვარ­ჩი­ეთ და პა­ტა­რე­ბი ფრან­კფურ­ტში 10 დღით წა­ვიყ­ვა­ნე, რა­შიც სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრომ შეგ­ვი­წყო ხელი. ეს ბავ­შვე­ბი ფრან­კფურ­ტის მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში გერ­მა­ნულ ენას სწავ­ლობ­დნენ, შუ­ა­დღი­სას ექ­სკურ­სი­ა­ზე მი­დი­ოდ­ნენ, სა­ღა­მოს კი მუ­სი­კის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი ჰქონ­დათ.

- დიდი ხა­ნია, რაც ფრან­კფურ­ტში მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა გახ­სე­ნით?

- და­ახ­ლო­ე­ბით, 5 წე­ლია. რო­გორც კი კონ­სერ­ვა­ტო­რია და­ვამ­თავ­რე, სკო­ლის გახ­სნა მო­მინ­და. ვი­ნა­ი­დან სტუ­დენტს არც ერთი ბან­კი არ ენ­დო­ბა, ჩემ­მა ახ­ლო­ბელ­მა გერ­მა­ნელ­მა პრო­ფე­სორ­მა - ურ­ლიშ სტა­შა­იდ­მა (რო­მელ­საც ქარ­თვე­ლი მე­უღ­ლე - თამ­რი­კო გე­ლაშ­ვი­ლი ჰყავს) მი­თხრა: ისე­თი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი, მშრო­მე­ლი და მონ­დო­მე­ბუ­ლი ხარ, რომ გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა ჩემ­გან მი­ი­ღეო. თავ­და­პირ­ვე­ლად, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ისე მი­ჭირ­და, რომ მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში ვცხოვ­რობ­დი, ბი­ნის ქი­რის გა­დახ­დის შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც არ მქონ­და, მაგ­რამ იმ­დე­ნი ვიშ­რო­მე, რომ მალე ფეხ­ზე წა­მოდ­გო­მა შევ­ძე­ლი და უფრო მე­ტიც - ახლა სკო­ლას დიდი ფარ­თო­ბი, სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზე­ბი აქვს... ჩვე­ნი სკო­ლა ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რია და თით­ქმის ყვე­ლა მოს­წავ­ლეს გაკ­ვე­თი­ლე­ბი მშობ­ლი­ურ ენა­ზე უტარ­დე­ბა.

გა­სულ ზა­ფხულს სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ავ­ჭა­ლა­ში არ­სე­ბულ არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ა­ში ბავ­შვებს მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა გა­ვუხ­სე­ნი, ახა­ლი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი ჩა­მო­ვუ­ტა­ნე, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი და­ვუ­ნიშ­ნე. ამ ბავ­შვებ­თან ერ­თად, მე და ჩემი კო­ლე­გე­ბი კონ­ცერ­ტის გა­მარ­თვას ვა­პი­რებთ. ვფიქ­რობ, ეს პრო­ექ­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ა­ში მყოფ ბავ­შვს, რო­მე­ლიც მუ­სი­კა­ლურ ინ­სტრუ­მენტზე დაკ­ვრას ის­წავ­ლის, გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მერე, და­ნა­შა­უ­ლის ჩა­დე­ნის სურ­ვი­ლი აღარ გა­უჩ­ნდე­ბა.

- სკო­ლის გახ­სნას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ ინი­ცი­ა­ტი­ვას პა­ტიმ­რო­ბა­ში მყო­ფე­ბი რო­გორ შეხ­ვდნენ?

- ბავ­შვებ­საც და არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ის დი­რექ­ტორს - ტატო გელ­ბა­ქი­ან­საც ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­დათ. ბავ­შვებს ვკი­თხე, - რო­მე­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი გინ­დათ-მეთ­ქი და რაც მთხო­ვეს, ჩა­მო­ვუ­ტა­ნე... სკო­ლის გახს­ნის შემ­დეგ მათ­თან სამ­ჯერ ვი­ყა­ვი. ყო­ვე­ლი მის­ვლი­სას მე­უბ­ნე­ბი­ან, - აი, ეს ვის­წავ­ლე­თო და რა­ღა­ცებს უკ­რა­ვენ, მღე­რი­ან...

- ამ­ჟა­მად სა­ქარ­თვე­ლო­ში რა მიზ­ნით იმ­ყო­ფე­ბით?

- მი­მაჩ­ნია, რომ რე­გი­ო­ნუ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლე­ბის მხარ­და­ჭე­რის პრო­ექ­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ამ­ჟა­მად ფოთს და ფრან­კფურტს "ვა­მე­გობ­რებთ".

- მა­ინ­ცდა­მა­ინც ფოთი რა­ტომ შე­არ­ჩი­ეთ?

- ფოთი "წა­მომ­ყვა". ამ ქა­ლა­ქის მერს სურს, რომ საქ­მე აკე­თოს. მა­გა­ლი­თად, სა­ჩხე­რე­ში ჩემს ინი­ცი­ა­ტი­ვა­ზე რე­აქ­ცია არ ჰქო­ნი­ათ - იქ ბავ­შვე­ბის­თვის არა­ფერს აკე­თე­ბენ. მალე ფრან­კფურ­ტში სა­ჩხე­რე­ლი ბავ­შვე­ბის კონ­ცერ­ტი გვექ­ნე­ბა, რო­მელ­საც სა­ჩხე­რე სა­ერ­თოდ არ აფი­ნან­სებს, ყვე­ლა ხარჯს თა­ვად ვფა­რავ...

- ვიდ­რე წარ­მა­ტე­ბულ საქ­მი­ა­ნო­ბას და­ი­წყებ­დით, რო­გორ ცხოვ­რობ­დით? სტუ­დენ­ტო­ბი­სას თავს რით ირ­ჩენ­დით?

- ოჯახს ჩემი რჩე­ნა არ შე­ეძ­ლო, მაგ­რამ 1 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სტი­პენ­დია მქონ­და. შემ­დეგ იყო პე­რი­ო­დი, როცა სტო­მა­ტო­ლო­გი­უ­რი კა­ბი­ნე­ტის ტუ­ა­ლე­ტებს ვა­ლა­გებ­დი. სა­ერ­თოდ, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად შრო­მას არ ვთა­კი­ლობ.

- და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი ხართ?

- 18 წლის ვი­ყა­ვი, როცა გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ვემ­გზავ­რე, მაგ­რამ არ მინ­დო­და, ჩემი ქმა­რი გერ­მა­ნე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ღირ­სე­უ­ლი ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცის მო­ძებ­ნა გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ მერე ბედ­მა გა­მი­ღი­მა: სტუ­დენ­ტო­ბი­სას დას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი. სა­ტე­ლი­ტუ­რი ან­ტე­ნა ვი­ყი­დეთ - გვინ­დო­და, ქარ­თუ­ლი ტე­ლე­არ­ხე­ბის­თვის გვე­ყუ­რე­ბი­ნა. ან­ტე­ნის და­ყე­ნე­ბა­ში და­სახ­მა­რებ­ლად მე­ზობ­ლად მცხოვ­რებ ებ­რა­ელ ქარ­თველ და-ძმას მი­ვა­კი­თხე. სტუმ­რე­ბი ჰყავ­დათ და მათ შო­რის, ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლეც იყო. როცა შე­ი­ტყო, რაც მჭირ­დე­ბო­და, მე­ო­რე დღეს­ვე გვეს­ტუმ­რა და დაგ­ვეხ­მა­რა. ან­ტე­ნის და­ყე­ნე­ბი­დან 1 თვე­ში დავ­ქორ­წინ­დით (იცი­ნის). არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­­ვი მე­უღ­ლე მყავს. მო­რა­ლუ­რად თუ ფი­ნან­სუ­რად, ყო­ველ­თვის მხარ­ში მიდ­გას. პრო­ფე­სი­ით ის­ტო­რი­კოს-თე­ო­ლო­გია, მაგ­რამ ამ­ჟა­მად, სა­კუ­თარ დიდ ფირ­მას ხელ­მძღვა­ნე­ლობს.

- თქვე­ნი დაც მუ­სი­კო­სია?

- არა, მაგ­რამ სიმ­ღე­რის ნიჭი აქვს. ეკო­ნო­მის­ტი გახ­ლავთ - ფრან­კფურ­ტის ბან­კში მუ­შა­ობს. ჩემ გარ­და, ოჯახ­ში პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მუ­სი­კო­სი არ გვყავს, მაგ­რამ დე­დის და მა­მის მხრი­დან ყვე­ლა მღე­რის, მა­მას გე­ნი­ა­ლუ­რი ბა­რი­ტო­ნი აქვს... ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან: მშობ­ლე­ბი ამ პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვას გა­ძა­ლებ­დნე­ნო? ჩემ­თვის არა­სო­დეს არა­ფე­რი და­უ­ძა­ლე­ბი­ათ. 4 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვმღე­რო­დი და ვცეკ­ვავ­დი. ოჯახ­ში პირ­ვე­ლი პი­ა­ნი­ნო რომ იყი­დეს, თურ­მე, ისე­თი ენ­თუ­ზი­აზ­მით ვუკ­რავ­დი, რომ მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნეს. სხვა ბავ­შვე­ბი თუ ეზო­ში თა­მა­შობ­დნენ, მე ხან­და­ხან 10 სა­ა­თიც ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი. ჰოდა, მშობ­ლებ­მა სა­ჩუქ­რად რო­ი­ა­ლი მი­ყი­დეს... ამ­ჟა­მად, მშობ­ლე­ბი თბი­ლის­ში ცხოვ­რო­ბენ, მაგ­რამ ერ­თად ყოფ­ნა­საც ხში­რად ვა­ხერ­ხებთ.

- გერ­მა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბის სტილ­ზე გა­და­ე­წყვეთ, არა?

- ასეა და ახლა აქა­უ­რო­ბას ვე­ღარ ვე­წყო­ბი: სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა ხდე­ბა, ყვე­ლა იგ­ვი­ა­ნებს და ჩემი გეგ­მე­ბი თავ­და­ყი­რა დგე­ბა, ეს კი არ მომ­წონს. მი­მაჩ­ნია, რომ დის­ციპ­ლი­ნა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია... რა თქმა უნდა, თავ­და­პირ­ვე­ლად გერ­მა­ნი­ა­ში ცხოვ­რე­ბა გა­მი­ჭირ­და: მა­გა­ლი­თად, როცა ონ­კა­ნი­დან წყა­ლი მო­ვუშ­ვი და მივ­ხვდი, და­ლე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბო­და, ამან დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­მაგ­დო. მა­გი­ჟებ­და, რომ მე­ზობ­ლის­თვის წი­ნას­წარ უნდა მეთ­ქვა, თუ რო­დის ვეს­ტუმ­რე­ბო­დი. იქ კაცი ქალს რეს­ტო­რან­ში თუ და­პა­ტი­ჟებს, ორი­ვემ თა­ვი­სი და­ნა­ხარ­ჯი უნდა გა­და­ი­ხა­დოს... ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და, მაგ­რამ ახლა მივ­ხვდი, რომ ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი ნორ­მა­ლუ­რია. რა­ტომ? - ფუ­ლის შოვ­ნა ძა­ლი­ან ძნე­ლია და იქ ამი­სათ­ვის დღე და ღამე შრო­მო­ბენ. თა­ნაც, იქ ქალს იგი­ვე უფ­ლე­ბე­ბი აქვს, რაც - კაცს.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს­თან თქვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა რო­გორ გან­ვი­თარ­და?

- ალ­ბათ იმი­ტომ მო­მე­წო­ნა, რომ პა­ე­მან­ზე და­ნა­ხარჯს ყო­ველ­თვის თა­ვად იხ­დი­და (იცი­ნის). მის გვერ­დით თავს ქა­ლად ვგრძნობ­დი. მას მერე, რაც ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და, ვე­უბ­ნე­ბი: და­ნა­ხარ­ჯი ცალ-ცალ­კე გა­და­ვი­ხა­დოთ-მეთ­ქი. ასეთ დროს გიჟ­დე­ბა და მე­უბ­ნე­ბა: ასე რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა? გე­პა­ტი­ჟე­ბი და ოფი­ცი­ან­ტთან თავს ნუ მომჭრიო (იცი­ნის)! და­ბო­ლოს, შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლებ და მე­უღ­ლეს თა­ნად­გო­მის­თვის დიდ მად­ლო­ბას გა­და­ვუხ­დი.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)