მსა­ხი­ო­ბი ნინო შავ­გუ­ლი­ძე კო­მე­დი­ურ სე­რი­ალ­ში - "ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი" უზო­მოდ ეჭ­ვი­ა­ნი და სა­სა­ცი­ლო თა­მუ­ნას როლს ას­რუ­ლებს. რო­გორც ნი­ნომ გვი­თხრა, გა­რეგ­ნო­ბა­ზე მო­ზარ­დო­ბის პე­რი­ოდ­ში უფრო მე­ტად ზრუ­ნავ­და, ვიდ­რე - ახლა... თურ­მე, 14 წლი­სას პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ეწ­ვია, ჰოდა, სი­ლა­მა­ზის სა­ლონს პირ­ვე­ლად სწო­რედ ამ ასაკ­ში ეს­ტუმ­რა.

თმის ფერი და ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- თმა არა­სო­დეს შე­მი­ღე­ბავს. ზა­ფხულ­ში თმა რომ ხუნ­დე­ბა, ეს ძა­ლი­ან მომ­წონს და მსურ­და, სწო­რედ ასე­თი ფერი მქო­ნო­და ზამ­თარ­შიც, მაგ­რამ ყვე­ლა სტი­ლის­ტმა მირ­ჩია, - ახლა შე­ღებ­ვა რომ და­ი­წყო, შე­იძ­ლე­ბა, ჭა­ღა­რა გა­გიჩ­ნდეს, ამი­ტომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ი­კა­ვე თავი ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის­გა­ნო... როცა ჭა­ღა­რა გა­მიხ­შირ­დე­ბა, თმას მა­შინ შე­ვი­ღე­ბავ, მაგ­რამ სა­ვა­რა­უ­დოდ, ისევ ბუ­ნებ­რივ ფერს "და­ვის­ვამ".

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გრძე­ლი თმა მქონ­და. ბავ­შვო­ბა­ში "ჩოლ­კას" ვა­ტა­რებ­დი, მაგ­რამ და­ახ­ლო­ე­ბით 18 წლი­სამ მისი გაზ­რდა გა­დავ­წყვი­ტე და მას შემ­დეგ აღარც შე­მიჭ­რია. მე­გობ­რე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, - შე­ი­ჭე­რი, ფო­ტო­ებ­ში ძა­ლი­ან გიხ­დე­ბაო, მაგ­რამ ჩემი აზ­რით, "ჩოლ­კა" მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლია, თან - გა­მუდ­მე­ბით მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა. თმას ფენ­საც არ ვა­კა­რებ და ამი­ტო­მაც, ში­ნი­დან ბევ­რჯერ სვე­ლი თმი­თაც გავ­სულ­ვარ.

მა­კი­ა­ჟი და სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- გა­და­ღე­ბებ­ზე გრი­მის გა­კე­თე­ბა მი­წევს - ტე­ლე­ვი­ზი­ის­თვის ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. ისე, მა­კი­ა­ჟი დი­დად არ მი­ზი­დავს. თუმ­ცა, როცა წვე­უ­ლე­ბა­ზე მივ­დი­ვარ, მა­შინ ვი­კე­თებ. ასეთ დროს ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ძი­რი­თა­დად, მე­გობ­რე­ბი ზრუ­ნა­ვენ. ისი­ნი ყო­ველ­თვის მე­ჩხუ­ბე­ბი­ან, - სა­ხე­ზე რამე წა­ის­ვი, ტუ­ჩებ­ზე პო­მა­და მა­ინც გა­და­ის­ვიო (იღი­მის).

- მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბა თა­ვად არ გე­ხერ­ხე­ბა?

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მას­წავ­ლეს გრი­მის გა­კე­თე­ბა და მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბაც მშვე­ნივ­რად გა­მომ­დის. ზოგ­ჯერ ისეთ გან­წყო­ბი­ლე­ბა­ზე ვარ, რომ მინ­და, მა­კი­ა­ჟი გა­ვი­კე­თო. ძი­რი­თა­დად, ეს ზა­ფხულ­ში ხდე­ბა - "ზა­გარ­ზე" კარ­გი მა­კი­ა­ჟი მომ­წონს. ზამ­თრის მო­ახ­ლო­ე­ბას­თან ერ­თად, ისე­თი გან­წყო­ბი­ლე­ბა მე­უფ­ლე­ბა, რო­გო­რიც დათვს, რო­მე­ლიც იძი­ნებს და გა­ზა­ფხულს ელო­დე­ბა.

- სა­ხის კანს რო­გორ უვლი?

- კოს­მე­ტო­ლოგ­თან დავ­დი­ვარ და ჩემი სა­ხის კან­ზე ის ზრუ­ნავს.

- მას­თან ვი­ზი­ტი ხში­რად გი­წევს?

- რად­გან მალე 25 წელს გა­და­ვა­ბი­ჯებ, სა­ხის კანს უკვე სის­ტე­მა­ტუ­რი მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა და ეს ამ­ბა­ვი მა­გი­ჟებს. არ მე­გო­ნა, ოდეს­მე ჩემი სა­ხის კანი თუ და­ბერ­დე­ბო­და (იცი­ნის). როცა ბავ­შვი ხარ, ვერ წარ­მო­გიდ­გე­ნია, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ოდეს­მე მე­ზო­თე­რა­პია და მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი დაგ­ჭირ­დეს, მაგ­რამ ეს დროც და­მიდ­გა...

- მე­ზო­თე­რა­პი­ას იკე­თებ?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით - არა, მაგ­რამ ჩემი კოს­მე­ტო­ლო­გი ამის გა­კე­თე­ბას უკვე მი­რ­ჩევს. ეს სა­ხის კან­ში აუც­ილე­ბე­ლი ვი­ტა­მი­ნე­ბის და­მა­ტე­ბას ნიშ­ნავს.

- სა­ხის კა­ნის მო­სავ­ლე­ლად ხალ­ხუ­რი მე­თო­დე­ბის­თვის მი­გი­მარ­თავს?

- კი, ბავ­შვო­ბა­ში: ვიდ­რე გა­ვი­გებ­დი, "სკრა­ბი" რა იყო, სა­ხეს მჭა­დის ფქვი­ლით ვიწ­მენ­დდი - ამას გა­სარ­თო­ბად ვა­კე­თებ­დი, რად­გან მა­შინ სა­ხის კან­ზე ზრუნ­ვა არ მჭირ­დე­ბო­და.

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- დი­ე­ტა­ზე იშ­ვი­ა­თად, ძი­რი­თა­დად - ზა­ფხუ­ლის მო­ახ­ლო­ე­ბი­სას ვარ. მკაც­რი დი­ე­ტა ცხოვ­რე­ბა­ში ერთხელ, რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­ვი­ცა­ვი. სა­ერ­თოდ, წო­ნა­ში იო­ლად ვიკ­ლებ და ვი­მა­ტებ: მა­გა­ლი­თად, 2 დღე არა­ფე­რი რომ არ ვჭა­მო, საკ­მა­ოდ კარგ შე­დეგს "დავ­დებ" და პი­რი­ქით - 2 დღე აქ­ტი­უ­რად რომ ვიკ­ვე­ბო, წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტებ. მოკ­ლედ, დღის რე­ჟიმს გა­აჩ­ნია: თე­ატ­რში რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი თუ მაქვს, წო­ნა­ში მაგ­რად ვიკ­ლებ, როცა ბევ­რი საქ­მე არ მაქვს და მო­დუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ცო­ტაც რომ ვჭა­მო, ვი­მა­ტებ. სპორ­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მიყ­ვარს, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო, ცურ­ვი­თა და თხი­ლა­მუ­რე­ბით მხო­ლოდ სე­ზო­ნუ­რად თუ დავ­კავ­დე­ბი.

- დი­ლის გა­მამ­ხნე­ვე­ბელ ვარ­ჯი­შებს არ აკე­თებ?

- შენი ჭი­რი­მე, რა (იცი­ნის)!.. დი­ლის 7 სა­ათ­ზე ვდგე­ბი და სა­მუ­შა­ოდ რა­დი­ო­ში მივ­დი­ვარ. ჰოდა, ვარ­ჯი­ში ვი­ღას ახ­სოვს? ვცდი­ლობ, მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს კარ­გი გან­წყო­ბი­ლე­ბა შე­ვუქ­მნა და მეც გა­მოვ­ფხიზ­ლდე. ამი­ტომ ენერ­გი­ულ მუ­სი­კას ვირ­ჩევ და იმის ფონ­ზე ვცეკ­ვავ.

- ცეკ­ვით შენი პერ­სო­ნა­ჟის - თა­მუ­ნას მსგავ­სად ხარ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი?

- მთე­ლი ბავ­შვო­ბა ქარ­თულ ცეკ­ვა­ზე დავ­დი­ო­დი და მერე, როცა თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, იქაც ვსწავ­ლობ­დით. მოკ­ლედ, ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

სა­მო­სი

- შო­პინ­გი მე­ზი­ზღე­ბა. ამ პრო­ცესს ვერ ვი­ტან, ძა­ლი­ან მღლის და შესა­ბა­მი­სად, მა­ღა­ზი­ებ­ში იშ­ვი­ა­თად დავ­დი­ვარ. სა­მა­გი­ე­როდ, ინ­ტერ­ნეტ­მა­ღა­ზი­ე­ბი მიყ­ვარს: შე­მიძ­ლია, და­უს­რუ­ლებ­ლად "ჩა­ვუჯ­დე" და ბევ­რი ტან­საც­მე­ლი გა­მო­ვი­წე­რო. როცა მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი სა­ზღვარ­გა­რეთ ვართ, მა­შინ შო­პინ­გის გარ­და, არა­ფე­რი გვა­ინ­ტე­რე­სებს - კულ­ტუ­რუ­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი ხდე­ბა...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბულ მა­ღა­ზი­ებს რას უწუ­ნებ?

- არა­ფერს, მაგ­რამ აქ შო­პინ­გის­თვის დროც არ მრჩე­ბა. პრო­დუქ­ცია სა­ქარ­თვე­ლო­შიც მომ­წონს, მაგ­რამ ფა­სე­ბი - სა­ზღვარ­გა­რეთ უფრო მიმ­ზიდ­ვე­ლია.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- სა­ა­თი­სა და სა­ყუ­რის გა­რე­შე ში­ნი­დან არ გავ­დი­ვარ. მრგვა­ლი, ოქ­როს სა­ყუ­რე­ე­ბი მომ­წონს. სამ­ნა­ი­რი სა­ა­თი მაქვს: სპორ­ტუ­ლი, ტყა­ვის და ოქ­როს­ფე­რი კლა­სი­კუ­რი.

ჩან­თე­ბი მიყ­ვარს. მათი შერ­ჩე­ვი­სას მთა­ვა­რია, დიდი ზო­მის იყოს: ჩან­თა­ში სა­რე­პე­ტი­ციო ტან­საც­მე­ლი, პი­ე­სის ტექ­სტი, სე­რი­ა­ლის სცე­ნა­რი უნდა ეტე­ო­დეს.

საქ­მე

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სო­ხუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის მმარ­თვე­ლო­ბა­ში ცვლი­ლე­ბე­ბია და ჯერ­ჯე­რო­ბით, მუ­შა­ო­ბაც შე­ჩე­რე­ბუ­ლია... ამ ეტაპ­ზე ჩემ­თვის პრი­ო­რი­ტე­ტულ საქ­მედ სე­რი­ა­ლი რჩე­ბა, რომ­ლის მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გუნ­დი შე­მიყ­ვარ­და. სა­ერ­თოდ, სი­ტუ­ა­ცი­ას, ადა­მი­ა­ნებს ძა­ლი­ან ვეჩ­ვე­ვი და მერე გან­შო­რე­ბა მი­ჭირს. როცა კონ­კრე­ტულ სე­რი­ა­ზე მუ­შა­ო­ბას ვამ­თავ­რებთ, ერთი სული მაქვს ხოლ­მე, შემ­დე­გი ორ­შა­ბა­თი რო­დის მოვა, რათა ახა­ლი სე­რი­ე­ბის სცე­ნა­რებს გა­ვეც­ნო.

- შენი პერ­სო­ნა­ჟი მოგ­წონს?

- თა­მუ­ნა ვერ არის (იცი­ნის). ამ გო­გო­ნას აშ­კა­რად, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არ აქვს... სა­მა­გი­ე­როდ, ჩემი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მიყ­ვარს. დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც გვი­ყუ­რებს და გვგულ­შე­მატ­კივ­რობს.

- უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან შენ მი­მართ რო­გორ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას გრძნობ?

- მა­გა­ლი­თად, როცა მა­ღა­ზი­ა­ში შევ­დი­ვარ ან სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი თავ­შეყ­რის ად­გი­ლას ვარ, ვგრძნობ, ვი­ღაც მაკ­ვირ­დე­ბა და ასეთ დროს ძა­ლი­ან ვიბ­ნე­ვი, ვკომ­პლექსდე­ბი. ვფიქ­რობ: - ვა­ი­მე, რა­ტომ მი­ყუ­რებს-მეთ­ქი? ადა­მი­ა­ნე­ბი მი­ღი­მი­ან, ყვე­ლას­გან და­დე­ბი­თი გან­წყო­ბი­ლე­ბა იგ­რძნო­ბა.

- სე­რი­ალ­ში გა­მოჩ­ნდი თუ არა, ბევ­რმა რუს­კა მა­ყაშ­ვილს შე­გა­და­რა, რამ­დე­ნი­მე დღის წინ კი ინ­ფორ­მა­ცია გავ­რცელ­და, თით­ქოს რუს­კამ სე­რი­ა­ლი და­ტო­ვა. რე­ა­ლუ­რად, რა ხდე­ბა?

- ზოგს ჩემი ცხვი­რის მი­მარ­თაც "რა­ღაც­ნა­ი­რი" და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს, მაგ­რამ ეს არ მა­ღელ­ვებს (იცი­ნის). არ ვიცი, ასე მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხდე­ბა თუ უცხო­ეთ­შიც ანა­ლო­გი­უ­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბის შე­ფა­სე­ბა ცხვი­რის ზო­მის მი­ხედ­ვით, ნამ­დვი­ლად მი­უ­ღე­ბე­ლია. რუს­კა უნი­ჭი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნია და მი­ხა­რია, რომ ჩვენს სე­რი­ალ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობს. "ფე­ის­ბუკ­ში" გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ სტა­ტუსს რაც შე­ე­ხე­ბა, არ ვიცი, რა ხდე­ბა. არა მგო­ნია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რუს­კას და­ე­წე­რა, რად­გან ფაქ­ტია, რომ ის სე­რი­ა­ლი­დან არა­ვის გა­უშ­ვია და თა­ვა­დაც არ წა­სუ­ლა. უბ­რა­ლოდ, არი­ან პერ­სო­ნა­ჟე­ბი, რომ­ლე­ბიც სე­რი­ალ­ში ხან შე­მო­დი­ან, ხან - არა. რამ­დე­ნი­მე სე­რი­ის წინ პა­უ­ზა ჰქონ­და, შემ­დეგ კი ეკა­ტე­რი­ნე (რუს­კას პერ­სო­ნა­ჟი) ისევ დაბ­რუნ­და. თა­ნაც, ერთი პე­რი­ო­დი, თა­ვად რუს­კას არ ეცა­ლა - გას­ტროლ­ზე იყო...

მე­სა­მე წე­ლია, რა­დი­ო­ში ვმუ­შა­ობ - წამ­ყვა­ნი ვარ. ამ ამ­პლუ­ა­ში თავს ფან­ტას­ტი­კუ­რად ვგრძნობ. მსმე­ნე­ლე­ბი ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს! ძა­ლი­ან თბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. სა­ო­ცა­რი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბა, მო­ფე­რე­ბა, მხარ­ში დგო­მა იცი­ან. სე­რი­ა­ლის ჩა­წე­რა­ზე ხში­რად და­დი­ან, ჩემი წარ­მა­ტე­ბა უხა­რი­ათ... რა­დი­ოს წამ­ყვა­ნო­ბა ის საქ­მეა, რო­მელ­საც თავს არ და­ვა­ნე­ბებ!

ოჯა­ხი

- სახ­ლში 5 ქალი ვართ: მე, ბე­ბია, დედა, და და ჩემი ძაღ­ლი - ლულუ. ჩემი მშობ­ლე­ბი გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, მა­მას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. ოჯახ­ში ერ­თა­დერ­თი მსა­ხი­ო­ბი ვარ და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მთე­ლი სა­ნა­თე­სა­ვო მგულ­შე­მატ­კივ­რობს. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ერთ გუნ­დად შეკ­რუ­ლი ვართ, ერ­თმა­ნეთს მხარ­ში ვუდ­გა­ვართ. შინ მის­ვლა ყო­ველ­თვის მი­ხა­რია. ზოგ­ჯერ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად კლუბ­სა თუ ბარ­ში წას­ვლას, სახ­ლში ყოფ­ნას ვამ­ჯო­ბი­ნებ, რად­გან ოჯა­ხის წევ­რებ­თან კარგ დროს ვა­ტა­რებ.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყო­ფილ­ხარ?

- ბევ­რჯერ. როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, სა­ში­ნე­ლი და აუ­ტა­ნე­ლი ვხდე­ბი.

- რა­ტომ, თა­მუ­ნა­სა­ვით ეჭ­ვი­ა­ნი ხარ?

- (იცი­ნის) დო­ზი­რე­ბუ­ლად ეჭ­ვი­ა­ნი ვარ. როცა კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩემ მი­მართ ზედ­მე­ტად ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი არ არის, ეჭ­ვე­ბი მა­შინ მიჩ­ნდე­ბა. ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს რა­ღაც ნაკ­ლი და მეც მაქვს ჩემი "ფხი­კე­ბი".

- ურ­თი­ერ­თო­ბის დან­გრე­ვის მიზე­ზი ოდეს­მე, შენი ეჭ­ვი­ა­ნო­ბა ყო­ფი­ლა?

- არა. უბ­რა­ლოდ, ჯერ უამ­რა­ვი რა­ღაც გროვ­დე­ბა, მერე კი ურ­თი­ერ­თო­ბა თა­ვის­თა­ვად ინ­გრე­ვა.

- ისე­თი სე­რი­ო­ზუ­ლი რო­მა­ნი თუ გქო­ნია, რომ ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე გე­ფიქ­რა?

- კი, მაგ­რამ მა­შინ, როცა შე­და­რე­ბით პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. როცა 25 წელს გა­და­ა­ბი­ჯებ, მერე ფიქ­რობ: - რა დროს და­ო­ჯა­ხე­ბაა? მაგ­რამ სხვე­ბი არ გას­ვე­ნე­ბენ და გე­კი­თხე­ბი­ან: არ თხოვ­დე­ბი? რო­დის უნდა გა­თხოვ­დეო?.. "არ თხოვ­დე­ბი" რას ნიშ­ნავს? თუ მო­მინ­დე­ბა, გავ­თხოვ­დე­ბი და გა­გა­გე­ბი­ნებთ. ჯერ ერთი, შე­სა­ფე­რი­სი კან­დი­და­ტუ­რა არ არის და მე­ო­რეც: არ მომ­წონს სტე­რე­ო­ტი­პი, რომ გოგო აუ­ცი­ლებ­ლად, 25 წლამ­დე უნდა და­ო­ჯახ­დეს და შვი­ლი ჰყავ­დეს. შვი­ლი კარ­გია, მაგ­რამ ადა­მი­ან­მა ოჯა­ხი მა­შინ უნდა შექ­მნას, როცა ამის­თვის მზად იქ­ნე­ბა.

დას­ვე­ნე­ბა, გარ­თო­ბა

- წიგ­ნის კი­თხვა, ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა მიყ­ვარს. ვი­ნა­ი­დან ლეპ­ტო­პი არ მაქვს და კომ­პი­უ­ტერს ლო­გინ­ში ვერ წა­ვი­ღებ, ამი­ტომ სა­ძი­ნე­ბელ ოთახ­ში მყოფს წიგ­ნის კი­თხვა მირ­ჩევ­ნია. როცა მე­გობ­რე­ბი და­სას­ვე­ნებ­ლად მივ­დი­ვართ, წიგ­ნე­ბი თან მიგ­ვაქვს. ერ­თდრო­უ­ლად, ერ­თსა და იმა­ვე ნა­წარ­მო­ებს ვკი­თხუ­ლობთ, შემ­დეგ კი ერ­თმა­ნეთს აზ­რებს ვუ­ზი­ა­რებთ. კლუ­ბებ­ში მხო­ლოდ ზა­ფხუ­ლო­ბით და თა­ნაც - სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას მივ­დი­ვარ, რად­გან აქა­ურ კლუ­ბებ­ში არ­სე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია არ მომ­წონს: უცხო­ეთ­ში უფრო მე­ტად გა­ერ­თო­ბი, იქ "სხვა" თვა­ლით არ შე­მოგ­ხე­და­ვენ. ყვე­ლა ერ­თო­ბა, სა­ერ­თო გუნ­დი იქ­მნე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი "ფლეშ­მობს" ემ­სგავ­სე­ბა.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)