პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტია. 19 წლის იყო, "პა­ლიტ­რა მე­დი­ა­ში" რომ და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა, 5 წელი ჟურ­ნალ "გზა­ში" საქ­მი­ა­ნობ­და და მი­აჩ­ნია, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლად სწო­რედ იქ გა­ი­ზარ­და. თა­ვი­დან­ვე არა­ერ­თი ჰობი და აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის წესი ჰქონ­და... თბი­ლის­ში ბევრ ადა­მი­ანს იც­ნობს, მათ შო­რის, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მცხოვ­რებ არა­ერთ უცხო­ელს. "ერთხე­ლაც ჩემს გერ­მა­ნელ მე­გო­ბარ­თან, მის შეყ­ვა­რე­ბულ­თან და სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მოგ­ზა­უ­როდ ჩა­მო­სულ მის მე­გო­ბარ­თან ერ­თად, და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მან­ქა­ნით სა­მოგ­ზა­უ­როდ წა­ვე­დი. მიკე სწო­რედ იქ გა­ვი­ცა­ნი, რო­მელ­მაც თა­ვი­სი უშუ­ა­ლო­ბით, გულ­წრფე­ლო­ბით, სი­ხა­ლი­სი­თა და პო­ზი­ტი­უ­რო­ბით მომ­ხიბ­ლა. ის დღეს ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რია", - ამ­ბობს ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე, რო­მე­ლიც ახლა უკვე შვე­დეთ­ში ცხოვ­რობს. ის იქ ცოტა ხნის წინ თა­ვის საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან გა­ემ­გზავ­რა...

- შენი მე­გო­ბა­რი ბი­ჭის (მიკე) დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ის, რომ ახლა შე­ვე­დეთ­ში ცხოვ­რობ?

- კი, ასეა. მიკე შვე­დია, წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის წინ ის ჩემ გამო სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და. მახ­სოვს, როცა მის და­სახ­ვედ­რად ვემ­ზა­დე­ბო­დი, ერთ-ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, - იცო­დე, ეგ შენი ევ­რო­პე­ლი ჩვე­ნი ქვეყ­ნი­დან მალე გა­იქ­ცე­ვა, მაგ­რამ ბო­ლოს თვი­თონ­ვე აღი­ა­რა, - არა, კი­დევ კარ­გა ხანს გას­ძლოო?!

სა­ბო­ლო­ოდ ჩვე­ნი მო­მავ­ლის­თვის შვე­დეთ­ში ცხოვ­რე­ბა ვარ­ჩი­ეთ. ასე რომ, მეც მო­მე­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა, და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა მის­თვის, რომ საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის იგი­ვე შე­მეძ­ლო გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რაც მან ჩემ­თვის გა­ა­კე­თა...

- შვე­დეთ­ში ემიგ­რან­ტის სტა­ტუ­სი გაქვს?

- ოფი­ცი­ა­ლუ­რად მი­კეს რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი პარტნი­ო­რი ვარ და მაქვს ორ­წლი­ა­ნი დრო­ე­ბი­თი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა, რომ­ლის გა­ხან­გრძლი­ვე­ბაც ჩვე­ნი­ვე სურ­ვი­ლის მი­ხედ­ვი­თაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი. მოკ­ლედ, იმა­ვე უფ­ლე­ბე­ბით ვსარ­გებ­ლობ, რო­გორც ნე­ბის­მი­ე­რი უცხო­ე­ლი, რო­მე­ლიც შვე­დე­თის მო­ქა­ლა­ქე­ზეა და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი. ამ შემ­თხვე­ვა­ში არ შე­მიძ­ლია, არ აღ­ვნიშ­ნო, რომ ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლი წყვი­ლე­ბის მი­მართ შვე­დეთს ლო­ი­ა­ლუ­რი კა­ნო­ნე­ბი აქვს. კა­ნო­ნი ყვე­ლა მო­ქა­ლა­ქეს სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს, სა­სურ­ველ პარტნი­ორ­თან იცხოვ­როს.

- რო­გო­რია ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­შიც ამ­ჟა­მად ცხოვ­რობ? გვი­ამ­ბე ამის შე­სა­ხებ...

- აქა­უ­რო­ბა იმა­ზე კარ­გი ქვე­ყა­ნა აღ­მოჩ­ნდა, ვიდ­რე წარ­მო­მედ­გი­ნა. ამინ­დი მა­ში­ნებ­და, თუმ­ცა ამ შიშ­მა გა­და­მი­ა­რა. ასე რომ, ზამ­თრის მოკ­ლე და ცივი დღე­ე­ბის­თვის უკვე მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ვარ. რაც შე­ე­ხე­ბა თა­ვად ქვე­ყა­ნას, ლა­მა­ზი და მოვ­ლი­ლია. შვე­დე­ბი თა­ვი­ანთ სა­კუთ­რე­ბას უფრთხილ­დე­ბი­ან და გა­რე­მო­ზე ზრუნ­ვა­საც დიდ ყუ­რა­დღე­ბას უთ­მო­ბენ - ეს არის კონ­ტრო­ლი გა­მო­ნა­ბოლ­ქვსა და ნაგ­ვის და­ხა­რის­ხე­ბა­ზე. მა­გა­ლი­თაც, აქ ორ­გა­ნულ ნა­გავ­სა და პლასტმა­სის ნივ­თებს ერ­თმა­ნეთ­ში არ ურე­ვენ. ქუ­ჩა­ში ნაგ­ვის დაყ­რა­ზე ხომ ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტია. სხვა­თა შო­რის, ჯერ არ მი­ნა­ხავს შვე­დი, რო­მე­ლიც უზარ­მა­ზა­რი ჯი­პის სა­ჭეს­თან იჯ­დეს. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლო­ბენ, ზო­მი­ე­რე­ბა და­იც­ვან. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ზედ­მე­ტად არა­ვინ გა­წუ­ხებს და შენ­გა­ნაც იმა­ვეს ელი­ან. ერ­თა­დერ­თი უარ­ყო­ფი­თი რამ, რა­მაც გა­მაკ­ვირ­ვა, ის იყო, რომ არა­ნა­ი­რი საქ­მე არ გვარ­დე­ბა სწრა­ფად, - რიგ­ში დგო­მა და ლო­დი­ნია სა­ჭი­რო: ეს იქ­ნე­ბა აიდი ბა­რა­თის აღე­ბა, ბი­ნის და­ქი­რა­ვე­ბა თუ ექიმ­თან ვი­ზი­ტი. თუმ­ცა აქ ამა­ზე არა­ვინ წუ­წუ­ნებს. ამ წე­სებს ყვე­ლა ემორ­ჩი­ლე­ბა და პა­ტივს სცემს...

პირ­ვე­ლი უც­ნა­უ­რო­ბა, რა­მაც ამ ქვე­ყა­ნა­ში ჩას­ვლი­სას გა­მაკ­ვირ­ვა, ბი­ნის და­ქი­რა­ვე­ბას უკავ­შირ­დე­ბო­და: გა­ირ­კვა, რომ ამის­თვის წლო­ბით ლო­დი­ნი იყო სა­ჭი­რო, რომ პირ­ვე­ლი ხელი კონ­ტრაქ­ტი გაგ­ვე­ფორ­მე­ბი­ნა (პირ­ველ ხელ კონ­ტრაქ­ტი ბი­ნის მე­პატ­რო­ნეს­თან გა­ფორ­მე­ბუ­ლი ქი­რავ­ნო­ბის ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბას ჰქვია, რო­მე­ლიც გა­ცი­ლე­ბით იაფი და გრძელ­ვა­დი­ა­ნია).

ბოლო წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შვე­დეთ­ში რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი ათა­სი ემიგ­რან­ტი ჩა­მო­ვი­და, მო­სახ­ლე­ო­ბა გა­ი­ზარ­და და ბი­ნებ­ზე დიდი მო­თხოვ­ნაა. მალ­მო­ში, სა­დაც ვცხოვ­რობთ, ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი ტრან­სპორ­ტი ვე­ლო­სი­პე­დია, რად­გა­ნაც სწრა­ფია, მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი და ამას­თან, ია­ფიც. ყო­ველ­დღი­უ­რად აუმ­რავ ვე­ლო­სი­პედს იპა­რა­ვენ. ცოტა ხნის წინ, დი­ლით რომ გა­ვიღ­ვი­ძე, ვე­ლო­სი­პე­დი აღარ დამ­ხვდა... რამ­დე­ნი­მე დღის წინ მიკე მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვი­და, სა­ღა­მო იყო და სა­ჭე­ზე და­მაგ­რე­ბუ­ლი ნა­თუ­რის მოხ­სნა და­ა­ვი­წყდა. მა­ღა­ზი­ი­დან გა­მო­სულს კი ნა­თუ­რა აღარ დახ­ვდა და სახ­ლში გამ­წა­რე­ბუ­ლი მო­ვი­და. ასე­თი წვრილ­მა­ნი ხუ­ლიგ­ნო­ბა ხში­რია. ამ­ბო­ბენ, სხვა ქა­ლა­ქებ­ში გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა და მალ­მო­ში კრი­მი­ნა­ლუ­რი ვი­თა­რე­ბა ბევ­რი ემიგ­რან­ტის ცხოვ­რე­ბამ გა­ამ­წვა­ვაო. ხან­გრძლი­ვად სხვა არც ერთ ქა­ლაქ­ში არ მი­ცხოვ­რია და ამა­ზე ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი...

უც­ნა­უ­რო­ბა­ზე გა­მახ­სნ­და, ჩემი პირ­ვე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა შვე­დეთ­ზე, ერთ სამ­ხედ­რო პირს უკავ­შირ­დე­ბა. იმა­საც აღ­ვნიშ­ნავ, რომ აქ სამ­ხედ­რო სა­ვალ­დე­ბუ­ლო სამ­სა­ხუ­რი არ არ­სე­ბობს, ის ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბი­თია. მახ­სოვს, სტოკ­ჰოლ­მის მეტ­რო­ში ბა­ქან­ზე მდგო­მი სამ­ხედ­რო და­ვი­ნა­ხე. წელ­ში გა­მარ­თულს ხე­ლე­ბი ზურგს უკან ჰქონ­და და­ლა­გე­ბუ­ლი და შე­მარ­თუ­ლი იდგა. იმ კაცს თვალს ვერ ვა­შო­რებ­დი, ეს იყო ჩემ­თვის წეს­რი­გის, სიმ­შვი­დის, ქვეყ­ნი­სა და გარ­შე­მომ­ყო­ფე­ბის პა­ტი­ვის­ცე­მის ყვე­ლა­ზე თვალ­სა­ჩი­ნო მა­გა­ლი­თი. ის ადა­მი­ა­ნი მეტ­რო­შიც კი არ აძ­ლევ­და სა­კუ­თარ თავს მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რად­გა­ნაც სამ­ხედ­რო ფორ­მა ეცვა. იმის მერე როცა შვე­დეთ­ზე რა­მეს მე­კი­თხე­ბი­ან, სულ ის სამ­ხედ­რო მახ­სენ­დე­ბა...

- აქვს თუ არა რა­ი­მე სა­ერ­თო შვე­დეთს ჩვენს ქვე­ყა­ნას­თან?

- აქაც ისე­ვე უყ­ვართ და დარ­დო­ბენ, რო­გორც ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში. დიახ, უყ­ვართ შვი­ლე­ბი, ისე­ვე რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მაგ­რამ დათ­ვურ სამ­სა­ხურს არ უწე­ვენ. არა­სო­დეს იტყვი­ან, რაც კარ­გე­ბი ვართ, შვე­დე­ბი ვარ­თო (ღი­მი­ლით ამ­ბობს). მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამის თქმის სა­ფუძ­ვე­ლი აქვთ. აქ შვი­ლებს და­მო­უ­კი­დე­ბელ ადა­მი­ა­ნე­ბად ზრდი­ან და მშობ­ლის კალ­თა­ზე გა­მო­კე­რე­ბულ ბავ­შვს ვერ­სად ნა­ხავთ.

აქ დეკ­რე­ტულ შვე­ბუ­ლე­ბას რო­გორც დე­დე­ბი, ასე­ვე მა­მე­ბი იღე­ბენ და მშობ­ლე­ბი შვი­ლებს მო­რი­გე­ო­ბით უვ­ლი­ან. შვე­დე­ბი საკ­მა­ოდ აქ­ტი­უ­რი მო­ხუ­ცე­ბი არი­ან. ხში­რად შეხ­ვდე­ბით 80 წელს მიღ­წე­ულ ბე­ბოს ან ბა­ბუს, რო­მე­ლიც ვე­ლო­სი­პე­დით გა­და­ად­გილ­დე­ბა. დიდ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცე­ვენ ჯან­მრთე­ლო­ბას და დღის ნე­ბის­მი­ერ მო­ნაკ­ვეთ­ში ქუ­ჩა­ში, პარკში, ეზო­ში და­ი­ნა­ხავთ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც დარ­ბის და ვარ­ჯი­შობს. რაც მთა­ვა­რია, სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა აქ არ არის პო­პუ­ლა­რუ­ლი. მომ­წონს შვე­დუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის წესი, ერ­თმა­ნე­თის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში არა­სო­დეს ერე­ვი­ან. რე­ლი­გი­უ­რი მრწამ­სი და პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ინ­ტი­მუ­რი თე­მაა და სა­ჯა­როდ არა­ვინ გა­ნი­ხი­ლავს...

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვს?

- შვე­დურ ენას ვსწავ­ლობ და ვცდი­ლობ, რაც შე­იძ­ლე­ბა, მალე კარ­გად ავით­ვი­სო. შვე­დეთ­ში უცხო­ე­ლე­ბის­თვის სპე­ცი­ა­ლუ­რი პროგ­რა­მაა, რომ­ლის ფარ­გლებ­შიც შვე­დუ­რი ენის სწავ­ლა უფა­სოა. ვცდი­ლობ, მუ­შა­ო­ბაც და­ვი­წყო. რა თქმა უნდა, აქ ჟურ­ნა­ლის­ტის ვა­კან­ტურ ად­გილს არა­ვინ შე­მომ­თა­ვა­ზებს და პრო­ფე­სი­ის შეც­ვლა უნებ­ლი­ედ მო­მი­წევს. იმე­დი მაქვს, უსაქ­მოდ დიდ დროს არ დავ­კარ­გავ.

ზამ­თარ­ში მიკე ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში პრაქ­ტი­კულ სა­მუ­შა­ო­ზე აპი­რებს გამ­გზავ­რე­ბას. მე კი მო­ხა­ლი­სე­თა პროგ­რა­მას ვე­ძებ, სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად, მო­ხა­ლი­სედ დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­მუ­შა­ვებ­დი, სა­ნამ სხვა საქ­მეს წა­მო­ვი­წყებ­დი.

- ელე­ნე, ვიცი რომ დე­დი­სერ­თა ხარ. დედა რო­გორ შეხ­ვდა შენს უცხო­ეთ­ში გამ­გზავ­რე­ბას?

- საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, როცა და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყე და ყვე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა სა­კუ­თარ თავ­ზე ავი­ღე. ამი­ტომ ხან­და­ხან როცა ჩემი მე­გობ­რე­ბი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის შე­ხე­დუ­ლე­ბა­სა და მათი მხრი­დან შე­ზღუდ­ვას აპ­რო­ტეს­ტებ­დნენ, ძა­ლი­ან მიკ­ვირ­და. დე­დას, რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, ერთი შვი­ლი ვყა­ვარ და ხში­რად ცდი­ლობ­და, ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი საქ­მე თა­ვის თავ­ზე აეღო, რაც არ მომ­წონ­და. არა­სო­დეს მეს­მო­და, რო­გორ მიჰ­ყვე­ბოდ­ნენ დე­დე­ბი შვი­ლებს უნი­ვერ­სი­ტეტ­სა თუ ამა თუ იმ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში, რა­ი­მე საქ­მის მო­საგ­ვა­რებ­ლად. იყო დრო, როცა დე­და­ჩე­მის მო­წე­რილ მე­სი­ჯებს: "თბი­ლი წინ­დე­ბი გაც­ვია?" "ხომ არ გშია, დედა გე­ნაც­ვა­ლოს?" - ჭკუ­ი­დან გა­დავ­ყავ­დი. დედა ახ­ლაც მწერს ასეთ მე­სი­ჯებს, მაგ­რამ ახლა გული ყელ­ში მებ­ჯი­ნე­ბა, რად­გან ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა. მამა სამ­წუ­ხა­როდ მა­ნამ­დე გარ­და­იც­ვა­ლა, სა­ნამ მი­კეს გა­ვიც­ნობ­დი. დე­დამ კი კარ­გად იცის, რა სჯობს ჩემი მო­მავ­ლის­თვის, მით უმე­ტეს, რომ მიკე ძა­ლი­ან უყ­ვარს. ვიცი, რომ უჩე­მო­ბა ძა­ლი­ან უჭირს, მაგ­რამ არ წუ­წუ­ნებს, რაც მა­ხა­რებს და მინ­და, ვუ­თხრა, რომ მი­სით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ!

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში შენი მეგ­ზუ­რი პრაქ­ტი­კუ­ლად, შენი მო­გო­ბა­რი ბიჭი - მიკე აღ­მოჩ­ნდა... რას გვე­ტყვი მას­ზე?

- მიკე აქ­ტი­უ­რი შვე­დი ბი­ჭია, უყ­ვარს ფეხ­ბურ­თი და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ფი­ზი­კურ აქ­ტი­ვო­ბას უკავ­შირ­დე­ბა. დღეს მთელ მსოფ­ლი­ო­ში უფრო და უფრო მეტი ადა­მი­ა­ნი ეჯაჭ­ვე­ბა კომ­პი­უ­ტე­რის ეკ­რანს, მი­ხა­რია, რომ ეს ტენ­დენ­ცია ჩვენ არ გვე­ხე­ბა. მიკე ცდი­ლობს, ყო­ველ­თვის რა­ი­მე სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მით და­კავ­დეს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბიზ­ნე­სის მე­ნე­ჯმენტს სწავ­ლობ­და, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე თვის შემ­დეგ, სწავ­ლას თავი და­ა­ნე­ბა. მიხ­ვდა, რომ ოფის­ში ჯდო­მა და ბიზ­ნეს­ზე ფიქ­რი არა­სო­დეს ნდო­მე­ბია. ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბი არ აში­ნებს. ახლა სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბულ პრო­ფე­სი­ას ეუფ­ლე­ბა და სა­ზა­ფხუ­ლოდ ვე­ლო­სი­პე­დით მოგ­ზა­უ­რო­ბას გეგ­მავს. საკ­მა­ოდ მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლად ვცხოვ­რობთ, რად­გან მი­კეს შე­მო­სა­ვა­ლი ორი ადა­მი­ა­ნის­თვის მცი­რეა, მაგ­რამ ეს ხელს სუ­ლაც არ გვიშ­ლის, რომ დრო სა­ხა­ლი­სოდ გა­ვა­ტა­როთ. მას არა­ნა­ი­რი კომ­პლექ­სი არ აწუ­ხებს და გუ­ლახ­დი­ლი ადა­მი­ა­ნია, რა­საც მას­ში ვა­ფა­სებ. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვენს ოჯა­ხურ ცხოვ­რე­ბას, ყვე­ლა­ნა­ი­რი საქ­მე გა­და­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი გვაქვს და ერ­თმა­ნეთს ხელს ვუ­წყობთ.

- ად­ვი­ლია ქარ­თვე­ლის­თვის უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბა?

- ქარ­თველ­საც გა­აჩ­ნია... ეს ზო­გა­დად ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ზო­გი­ერ­თი ადაპ­ტა­ცი­ას რთუ­ლად ახ­დენს და სი­ახ­ლე­ებს ძნე­ლად ეგუ­ე­ბი­ან. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, უცხო ქვე­ყა­ნა­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი პირ­ვე­ლი 2 თვე არ იყო ად­ვი­ლი. თა­ვი­დან თუ აქა­უ­რო­ბას­თან შე­გუ­ე­ბა მი­ჭირ­და, ახლა თბი­ლის­ში ცხოვ­რე­ბა ვე­ღარ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ასე რომ, ყვე­ლა­ფე­რი შე­საძ­ლე­ბე­ლია...

- დროს უმე­ტე­სად რას უთ­მობ და რო­გორ ცხოვ­რობ?

- დი­ლის შვი­დის ნა­ხე­ვარ­ზე ვიღ­ვი­ძებ. შვე­დეთ­ში დილა 5-6 სა­ათ­ზე იწყე­ბა. 8 სა­ათ­ზე შვე­დუ­რი ენის გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე მივ­დი­ვარ, სკო­ლა­ში უნდა ვიყო. ძი­რი­თად დროს სწავ­ლას ვუთ­მობ, ვხვდე­ბი მე­გობ­რებს, ვსე­ირ­ნობთ, ხან­და­ხან და­ნი­ა­ში, კო­პე­ნ­ჰა­გენ­ში მივ­დი­ვართ - 30 წუ­თის სა­ვა­ლი გზაა. მალ­მო­ში თბი­ლი, გახ­სნი­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობს. სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ალ­საც დიდ დროს ვუთ­მობ, ხან ვხრა­კავ და ხა­ნაც - ვშუ­შავ... შვე­დეთ­ში ტა­ი­ლან­დუ­რი და ვი­ეტ­ნა­მუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია და ვცდი­ლობ, მეც ვის­წავ­ლო ამ კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა.

- რო­გორ ერ­თო­ბი­ან მანდ ახალ­გაზ­რდე­ბი?

- თბი­ლის­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი გარ­თო­ბა თუ ბარ­ში დაჯ­დო­მა და და­ლე­ვაა, აქ - არა. მით უმე­ტეს, რომ ალ­კოჰო­ლუ­რი სას­მე­ლი ძვი­რია. მი­კეს მო­ტო­რი­ა­ნი ნავი აქვს და ზა­ფხულ­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ხში­რად ტბა­ზე დავ­დი­ო­დით; კუნ­ძულ­ზე პიკ­ნიკს აწყობ­დნენ, თევ­ზა­ობ­დნენ ან ფეხ­ბურთს თა­მა­შობ­დნენ. ახლა შე­და­რე­ბით ცივა და ერ­თმა­ნეთს და­ხუ­რულ სივ­რცე­ში ხვდე­ბი­ან: კლდე­ზე ცო­ცა­ვენ, კა­ლათ­ბურთს ან ბო­უ­ლინგს თა­მა­შო­ბენ. ახალ­გაზ­რდე­ბი ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რო­ბენ, სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში მო­ხა­ლი­სე­ე­ბად მი­დი­ან, სა­დაც ად­გი­ლობ­რივ მო­სახ­ლე­ო­ბას ეხ­მა­რე­ბი­ან და დრო­საც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ატა­რე­ბენ. აქ რო­გორც გი­თხა­რით, და­მო­უ­კი­დე­ბელ ცხოვ­რე­ბას ადრე, 16-18 წლის ასაკ­ში იწყე­ბენ და სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად, მუ­შა­ო­ბენ კი­დეც. მათ­თვის სა­თა­კი­ლო შრო­მა არ არ­სე­ბობს, ზო­გი­ერ­თი მო­ხუცს უვ­ლის ან ფი­ზი­კუ­რად მუ­შა­ობს. იშ­ვი­ა­თად შეხ­ვდე­ბით ოჯახს, რო­მე­ლიც შვი­ლის სწავ­ლას აფი­ნან­სებს. აქ გა­ნათ­ლე­ბა უფა­სოა, თუმ­ცა ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან ძვი­რია. მა­გა­ლი­თად, პური სა­შუ­ა­ლოდ, 5-6 ლარი ღირს... ჩვენ სტუ­დენ­ტურ სახ­ლში ვცხოვ­რობთ, სა­დაც 600-ზე მეტი ბი­ნაა... ორი დღის წინ მზემ გა­მო­ა­ნა­თა და ტემ­პე­რა­ტუ­რა 13 გრა­დუ­სამ­დე გათ­ბა. პარ­კებ­ში ტევა არ იყო, მზეს ვე­შუ­რე­ბო­დით. სტუ­დენ­ტურ სახ­ლში წვე­უ­ლე­ბებს ხში­რად აწყო­ბენ, ჰე­ლო­უ­ი­ნის ღა­მით მი­კეს ისე­თი გრი­მი გა­ვუ­კე­თე, შე­ხედ­ვის თვი­თონ­ვე მე­ში­ნო­და. ჰოდა, პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი მი­ა­ნი­ჭეს სა­უ­კე­თე­სო გარ­და­სახ­ვის­თვის... გა­მოვ­ცა­დე თუ რას გრძნო­ბენ ხე­ლო­ვა­ნე­ბი, როცა მათ ნა­მუ­შე­ვარს აქე­ბენ. ამა­ყი ვი­ყა­ვი... ასე რომ გა­სარ­თო­ბი არ გვაკ­ლია, მთა­ვა­რია, ამის სურ­ვი­ლი გვქონ­დეს...

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის