მამა თეოდორე სასულიერო პირების ფრაქციის შექმნაზე

უნდა ერეოდეს თუ არა პოლიტიკურ პროცესებში სამღვდელოება და რამდენად გამართლებულია პარლამენტში სასულიერო პირთა ფრაქციის შექმნა, რა როლი შეასრულა საქართველოს ეკლესიამ ხელისუფლების ცვლილებაში და რატომ ვერ გათავისუფლდა ეკლესია სრულად საბჭოთა კავშირის გავლენისგან, "ვერსიას" ჯვართამაღლების ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე ესაუბრა.

ექსკლუზიური ინტერვიუ დეკანოზ თეოდორე გიგნაძესთან:

- პარლამენტში ჯდომა და სახელმწიფო პოლიტიკის წარმოება მღვდლის საქმე არ არის. ამისთვის ვერც ერთ სასულიერო პირს ვერ გავიმეტებ. თანაც სასულიერო პირების მოვალეობა ადამიანების ქრისტესთან მიყვანაა, რადგან ჩვენ ქრისტეს მოციქულები ვართ. წარმოუდგენელი ფაქტი იქნებოდა, პეტრე და პავლე მოციქულები რომის სენატში პოლიტიკურ დებატებში რომ ეხილათ. ასე რომ, არ მინდა, ვინმეს კონკრეტულად შევეხო, მაგრამ ვინც პარლამენტში სასულიერო პირთა ფრაქციის შექმნაზე საუბრობს, ქრისტიანობაზე წარმოდგენა არ აქვს.

- შეგახსენებთ, ამ ფრაქციის შექმნის ინიციატივა სწორედ სასულიერო პირებს ეკუთვნის.

- შესაძლოა, მათი ნაწილი ამ საკითხს ისტორიულ ჭრილში განიხილავს და გიორგი ჭყონდიდელი ახსენდება, მაგრამ უნდა გვესმოდეს, რომ მაშინ პოლიტიკური მდგომარეობაც განსაკუთრებული იყო. ხელისუფლების სათავეში იდგა წმინდანი, დავით აღმაშენებელი, რომელმაც "გალობანი სინანულისანი" დაწერა. შესაბამისად, გიორგი ჭყონდიდელის მაგალითი არ გამოგვადგება, რადგან დავითი არ გვყავს და, სამწუხაროდ, ალბათ, ვერც გვეყოლება.

- სასულიერო პირისგან პოლიტიკური პარტიის წყევლაც მოვისმინეთ. სად გადის ზღვარი მოძღვრის პოლიტიკურ ინტერესსა და სასულიერო მოღვაწეობას შორის?

- ზღვარი სინდისზე გადის! თუ სასულიერო პირი ხელისუფლების გადაწყვეტილებას ზნეობრივი კუთხით აფასებს, ეს უშუალოდ, მის ვალდებულებაში შედის და პოლიტიკაში ჩარევას სულაც არ გულისხმობს. შეუძლებელია, სასულიერო პირმა ხელისუფლების ან კანონშემოქმედებითი ორგანოს მხრიდან უზნეობის პროპაგანდაზე თვალი დახუჭოს. შესაძლოა, გარკვეული პოლიტიკური დაჯგუფების მიმართ სიმპათიები გამაჩნია და ამაზე ახლობლების ვიწრო წრეში ვსაუბრობ კიდეც, მაგრამ როგორც მღვდელი, პოლიტიკურ პოზიციას საჯაროდ არ გავახმოვანებ. რაც შეეხება წყევლას, მსგავსი ფენომენი ეკლესიაში არ არსებობს. ეკლესიის სწავლება და ქრისტიანული დოქტრინა ასეთ ფენომენს არ იცნობს. შესაძლოა, ერთი კონკრეტული მღვდელი გაბრაზდეს და უცნობი ადამიანი სცემოს, შეაგინოს კიდეც, მაგრამ ამას ეკლესიასთან კავშირი არ აქვს.

- ცალკეული მაგალითები საზოგადოებაში ეკლესიის იმიჯზე არ მოქმედებს?

- რა თქმა უნდა, არა, რადგან ერთი პედაგოგის უზნეო საქციელი სრულიად განათლების სისტემასთან არ ასოცირდება. დღეს თითოეული მღვდელი ვალდებულია, მის სიტყვას მისიონერული დატვირთვა ჰქონდეს, თუმცა, სამწუხაროდ, გამონაკლისებიც არსებობს, რომლებსაც ეს ნაკლებად ესმით.

- ვინც სასულიერო პირის პასუხისმგებლობა სრულად ვერ გაიაზრა, რატომ ინარჩუნებს ამ სტატუსს?

- ამაზე საუბარი ჩემს კომპეტენციაში არ შედის. ისე, მღვდლადკურთხევის კომისია არსებობს, რომელიც ვალდებულია, სამღვდელო საქმეზე წარმოდგენილი კანდიდატებიდან ღირსეული შეარჩიოს. თუმცა არ არსებობს ოფიციალური ფილტრი, რომელიც ხარვეზების გაპარვას სრულად უზრუნველყოფს, არსებობს საეკლესიო სასამართლოც, რომელიც მსგავს გადაცდომებზე რეაგირებს. უნდა გავითვალისწინოთ, რომ საბჭოთა კავშირის პერიოდში, 70 წლის განმავლობაში ეკლესიის ინსტიტუციური მხარე დაზიანებული იყო. მაშინ ღირსეული ადამიანი მღვდელი ვერ გახდებოდა ან 50 შემთხვევიდან, შესაძლოა, 2-3 სასულიერო პირი კეთილსინდისიერი აღმოჩენილიყო. დღეს სწორედ ამის შედეგებს ვიმკით.

- ანუ ეკლესია საბჭოთა კავშირისდროინდელი აგენტურისგან სრულად დღემდე ვერ გათავისუფლდა?

- ძალიან ცოტა დრო გავიდა – ეკლესიას 70 წლის განმავლობაში ანგრევდნენ, ამიტომ მისი სრული აღდგენა 20 წელიწადში შეუძლებელია.

- ახლო წარსულში სახელმწიფოს მხრიდან ეკლესიის საქმიანობაში ჩარევის მცდელობა არ ყოფილა, მაგალითად, წინა ხელისუფლების პირობებში, მამა ლუკას (კოკორაშვილი) განცხადებით, კუდ-მა და სოდ-მა ის ვერ გაააგენტა?!

- რა თქმა უნდა, წინა ხელისუფლებისგან მსგავსი მცდელობა იყო - უმეტეს შემთხვევაში, ამას ვერ ახერხებდნენ, ზოგჯერ კი საწადელს აღწევდნენ, თუმცა არგუმენტირებულად ამაზე საუბარი მიჭირს, რადგან პირადად მე, პროცესებში ჩართული არასოდეს ვყოფილვარ. როგორც მღვდელი მოურიდებლად ვიტყვი, რომ წინა ხელისუფლების დამხობის საფუძველი ეკლესიისადმი არაჯანსაღი დამოკიდებულება გახდა. საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა, ამიტომ უფლის სახლის მიმართ მსგავსი დამოკიდებულება არავის შერჩება. წინა ხელისუფლებას სურდა, ეკლესიის ინსტიტუციაში ჩარეულიყო, თუმცა როცა ამას ვერ ახერხებდა, უკვირდათ, რატომ ვერ ვერევითო. სინამდვილეში, მათ ავიწყდებოდათ, რომ ეკლესია ქრისტეს სხეულია. მიუხედავად იმისა, რომ ნაციონალურ მოძრაობას ძალაუფლების ნებისმიერი ფორმით შენარჩუნება სურდა, ხალხის აზვირთებულმა ტალღამ უთხრა – აღარ გვინდიხარ, წადი!

- ხალხის ტალღის აზვირთებაში ეკლესიამ რა როლი შეასრულა?

- მრევლის უდიდესი ნაწილი დაგიდასტურებთ, რომ წინა ხელისუფლება ქართველ ხალხს უზნეობისკენ უბიძგებდა. პირადად მე, ყოფილ მაღალჩინოსნებს შორის ბევრი ნაცნობი მყავს და ზოგიერთი მათგანი ჩვენი ეკლესიის მრევლიც ყოფილა, შესაბამისად, ჩვენი ურთიერთობა ადამიანურ დონეზე ყოველთვის ნორმალური იყო, მაგრამ გლობალურად სახელმწიფოს მიმართ არაჯანსაღი დამოკიდებულება ჰქონდათ. რაც დღეს ვარდების მოედანზე ხდება, სადაც სტრიპტიზკლუბები და გეიკლუბები მასობრივადაა გახსნილი, სწორედ წინა ხელისუფლების მიერ შექმნილი უზნეობის მონსტრია. აღარ ვსაუბრობ იმაზე, რომ მცირე ბიზნესის მფლობელი პირები რეპრესიებს განიცდიდნენ. შესაძლოა, ამ ფაქტებიდან გამომდინარე საეკლესიო პირებს უარყოფითი დამოკიდებულება ხელისუფლების მიმართ, მართლაც ჰქონდათ და ღიადაც ამბობდნენ, რომ უზნეობისა და ურჯულოების ქვეყანაში გაბატონება არ სურდათ.

- ანუ გამონაკლის შემთხვევებში სასულიერო პირისგან პოლიტიკური შეფასებები დასაშვებია... საინტერესოა თქვენი დამოკიდებულება ამჟამინდელი ხელისუფლების მიმართ.

- თუ დავინახე, რომ ჩემი მეზობლის ოჯახში უცხო პირი შევიდა და ავიწროებს, ხმა არ ამოვიღო? თუ მღვდელი ცდება გარკვეული საკითხების შეფასებისას, ის ღვთის წინაშეა პასუხისმგებელი. მიუხედავად ამისა, უპირატესობას არც ერთ პოლიტიკურ ძალას არ ვანიჭებდი, რადგან ამის უფლება სასულიერო პირებს არ გვაქვს. პატრიარქიც პირად დამოკიდებულებას არასოდეს გამოხატავს და მრევლს მხოლოდ იმ პოლიტიკური ძალის არჩევას მოუწოდებს, რომელიც საქართველოს ინტერესებს დაიცავს. ამჟამინდელი ხელისუფლების უზნეობაზე ვერ ვისაუბრებ, რადგან ამის მაგალითები ჯერჯერობით არ გვაქვს.

- საზოგადოებაში კიდევ ერთი საკითხი გახდა საკამათო: "იდენტობას" მზრუნველობამოკლებული ბავშვებისთვის თავშესაფრის აშენების შესაძლებლობა არ მიეცა იმ მოტივით, რომ ორგანიზაცია სექსუალური უმცირესობის უფლებებს იცავს. გამოდის, ყველა ადამიანს სიკეთის კეთების უფლება არ აქვს?

- რა თქმა უნდა, თითოეულმა ადამიანმა მხოლოდ სიკეთე უნდა აკეთოს. უბრალოდ, აღვირახსნილი ცხოვრების, ჰომოსექსუალიზმისა და პედოფილიის პროპაგანდის ავტორების სიკეთეში ეჭვი მეპარება ისევე, როგორც ადამიანმა სიძვის ან ნარკომანიის პროპაგანდა დაიწყოს. ამ შემთხვევაში საშიშროების წინაშე ვდგავართ – რა გარანტია გვაქვს, რომ ეს ადამიანები ბავშვებს მათივე ცხოვრების მაგალითს არ მისცემენ და აღვირახსნილობისკენ არ მოუწოდებენ? მაგალითად, ჩემთან უცხო ადამიანი მოვიდა და ტაძრის ასაშენებლად ფულს მწირავს. თუ ვიცი, რომ ეს პირი ნარკობარონი ან ქურდია და ფინანსები სხვის უბედურებაზე აქვს ნაშოვნი, მისგან სიკეთე უნდა მივიღო? პირადად მე, შემიძლია, ამ ფულით საკვირაო სკოლა ავაშენო და ბავშვებს ქართული სული მივცე, მაგრამ წარმოუდგენელია, სიკეთე ბინძური წარმომავლობის ფინანსებით ვაკეთო.

- თუმცა "კანონიერი ქურდებიც" ხომ აშენებდნენ ტაძრებს?

- მსგავსი რამ დაუშვებელია. ე.წ. კანონიერი ქურდებისგან სიკეთის მიღება მხოლოდ იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი, თუ ეს ადამიანი იტყვის, რომ საქმიანობა სამუდამოდ დაასრულა და უზნეობას არასოდეს გაეკარება. ცოდვა მიეტევება მას, ვინც აღარ სცოდავს. ერთი შემთხვევა მეც მახსენდება, როცა ერთი ადამიანი ჩემთან მოვიდა და მითხრა – მოსკოვში ახლო მეგობარი ე.წ. კანონიერი ქურდი ჰყავდა, რომელსაც ეკლესიისთვის თანხის შემოწირვა და საკვირაო სკოლის დასრულებაში წვლილის შეტანა უნდაო. დახმარებაზე უარი ვუთხარი. ასე რომ, "იდენტობის" ირგვლივ უამრავი კითხვა არსებობს. ეს ადამიანები ჰომოსექსუალიზმისა და პედოფილიის პროპაგანდას ეწევიან. დასავლეთში უკვე მიდის საუბარი იმაზე, რომ ზოოფილია და პედოფილია ნორმად უნდა ჩაითვალოს. მსგავსი ადამიანებისგან სიკეთესა და ბავშვების დახმარებაზე საუბარი წარმოუდგენლად მიმაჩნია

რუსუდან შელია

გაზეთი "ვერსია"