სა­ბავ­შვო თე­ატ­რა­ლუ­რი სკო­ლა-სტუ­დია "ბე­რი­კე­ბი" 19 წლის წინ რე­ჟი­სორ­მა და პე­და­გოგ­მა გოგი თო­და­ძემ და­ა­არ­სა. სტუ­დია და­არ­სე­ბის დღი­დან წარ­მა­ტე­ბით არ­სე­ბობს და უამ­რა­ვი მო­ზარ­დის სუ­ლი­ე­რი ნავ­სა­ყუდ­ლის ფუნ­ქცი­ას ას­რუ­ლებს.

"ბე­რი­კებ­ში" დათო ტუ­რაშ­ვი­ლის "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბამ" მი­მიყ­ვა­ნა - "ბე­რი­კე­ლე­ბის" მიერ დად­გმულ ამ სპექ­ტაკლს და­ვეს­წა­რი და ბა­ტონ გოგი თო­და­ძე­საც ვე­სა­უბ­რე. სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, თქვენ­თვის ეს მო­ზარ­დე­ბი გა­მეც­ნო და დათო ტუ­რაშ­ვი­ლის­თვი­საც მე­კი­თხა ამ სტუ­დი­ა­სა და სპექ­ტაკლზე აზრი.

- ბა­ტო­ნო გოგი, ოდეს­მე გი­ფიქ­რი­ათ, და­გეთ­ვა­ლათ თქვე­ნი ნა­მო­წაფ­რე­ბის რი­ცხვი?

- აღარ ვით­ვლი, ათა­სო­ბით არი­ან... ნა­მო­წა­ფა­რიო, ბრძა­ნეთ... ზოგი მათ­გა­ნი არც არას­დროს მი­დის, რად­გან მუდ­მივ კონ­ტაქ­ტშია ჩვენ­თან. პრაქ­ტი­კუ­ლად, ყვე­ლა თე­ატ­რშია - "რუს­თა­ველ­ში", "თა­ვი­სუ­ფალ­ში"... მათ გვა­რებ­საც რას ჩა­მოთ­ვლი, მთელ გვერდს და­ი­კა­ვებს!..

- რა ნიშ­ნის მი­ხედ­ვით იღებთ მოს­წავ­ლეს?

- "ბე­რი­კე­ბი" დიდი სკო­ლაა, სხვა­დას­ხვა ასა­კის 8 ჯგუ­ფი გვყავს. სკო­ლა­ში ყვე­ლა მსურ­ველს ვი­ღებთ. ეს ყვე­ლა­ზე სწო­რად მი­მაჩ­ნია. პა­ტა­რე­ბი სმე­ნას, რიტმს ივი­თა­რე­ბენ, მოძ­რა­ო­ბას, ცეკ­ვას, სწო­რად მე­ტყვე­ლე­ბას, აზ­როვ­ნე­ბას, მე­გობ­რო­ბას სწავ­ლო­ბენ. სა­შუ­ა­ლოდ, წე­ლი­წად­ში 150 ბავ­შვს ვი­ღებთ. ზოგი მო­დის, ზო­გიც მი­დის, ოღონდ, რო­გორც წესი, წას­ვლის მი­ზე­ზი ის მი­ზე­რუ­ლი თან­ხა ხდე­ბა, რო­მე­ლიც "ბე­რი­კე­ლებს" აქვთ გა­და­სახ­დე­ლი. ვფიქ­რობ ხოლ­მე ამა­ზე, მაგ­რამ ჩვენ ხომ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ორ­გა­ნიზ­მი ვართ, ამი­ტომ ეს თან­ხა არ­სე­ბო­ბის­თვის გვჭირ­დე­ბა.

- ბა­ტო­ნო გოგი, რამ გა­და­გა­წყვე­ტი­ნათ "ათას­გზის" დად­გმულ "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბას­თან" შებ­მა?

- ხში­რად ვირ­ჩევთ პი­ე­სას, რო­მე­ლიც დიდი თე­ატ­რე­ბის რე­პერ­ტუ­არ­შიც არის. მივ­ხვდი, რომ ეს ჯგუ­ფი მას დას­ძლევ­და. შარ­შან "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბის" გარ­და, სხვა სპექ­ტაკ­ლე­ბიც დავ­დგით. პა­ტა­რებ­მა "ბუ­რა­ტი­ნოს თავ­გა­და­სა­ვა­ლი" ითა­მა­შეს, თა­მარ ხი­ზა­ნიშ­ვილ­მა გოგ­ლა ლე­ო­ნი­ძის მო­თხრო­ბე­ბის მი­ხედ­ვით "ნატ­ვრის ხე" გა­ა­კე­თა. წე­ლი­წად­ში 4-5 სპექ­ტაკ­ლის დად­გმას ვა­ხერ­ხებთ.

- სპექ­ტაკლს აკა­კი ხო­რა­ვას სა­ხე­ლო­ბის მსა­ხი­ო­ბის სახ­ლში და­ვეს­წა­რი, სა­დაც, ძა­ლი­ან რბი­ლად რომ ვთქვა, არ­ცთუ სა­ხარ­ბი­ე­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბაა. მა­ინც, რა ხდე­ბა მსა­ხი­ო­ბის სახ­ლში?

- უნდა ნა­ხოთ, რო­გორ წვიმს ხოლ­მე მსა­ხი­ო­ბის სახ­ლში. დღეს გა­დავ­რჩით, რად­გან უღ­რუბ­ლო დღე იყო... მსა­ხი­ო­ბის სახ­ლი თე­ატ­რის მოღ­ვა­წე­თა კავ­შირს ეკუთ­ვნის და ჩვენ მი­ზე­რულ თან­ხად გვაძ­ლევს უფ­ლე­ბას, რომ მისი სცე­ნა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ, ამი­ტომ მა­ინც მად­ლი­ე­რე­ბი ვართ, მაგ­რამ იქა­უ­რო­ბას კი პატ­რო­ნი ნამ­დვი­ლად სჭირ­დე­ბა...

- გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი, დამ­ხმა­რე­ე­ბი არ გყავთ?

- მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით ვა­ხერ­ხებთ არ­სე­ბო­ბას. არ ვტრა­ბა­ხობ, მაგ­რამ ვიცი, რომ დიდ საქ­მეს ვა­კე­თებ: აქ მსა­ხი­ო­ბებს კი არა, ადა­მი­ა­ნებს ვზრდით, რომ­ლე­ბიც კი­თხუ­ლო­ბენ, ფიქ­რო­ბენ, წე­რენ... მთა­ვა­რია, ამ ბავ­შვებს სწო­რი პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი და­ვა­ნახ­ვოთ და წე­სი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ი­ზარ­დონ. მსა­ხი­ო­ბო­ბას კი მხო­ლოდ ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რებს ვურ­ჩევ.

"ბე­რი­კე­ლე­ბი" - სოფო ასა­თი­ა­ნი, შაკო ფა­ნო­ზიშ­ვი­ლი და ნიკა მო­სი­აშ­ვი­ლი მე­თორ­მე­ტეკ­ლა­სე­ლე­ბი არი­ან, გი­ორ­გი ზვი­ა­და­ძე გა­ი­სად და­ამ­თავ­რებს სკო­ლას. წლე­ბის შემ­დეგ თქვენს თა­ო­ბას რო­გორ გი­წო­დე­ბენ-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - ჩვენ "ფე­ის­ბუ­კის" თა­ო­ბა" ვართ... და­მო­კი­დე­ბუ­ლი თა­ო­ბაო. ცოტა გული ჩამ­წყდა, მაგ­რამ მერე სა­უ­ბარ­მა ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვა­ლა.

შაკო:

- როცა აქ პირ­ვე­ლად მო­ვე­დი, მივ­ხვდი, რომ არც ერთი დღე არ ჰგავ­და ერ­თმა­ნეთს. პრო­ფე­სი­ად მსა­ხი­ო­ბო­ბა იმი­ტომ ავირ­ჩიე, რომ ერ­თფე­როვ­ნე­ბას გა­ვურ­ბი­ვარ, მაგ­რამ თუ ასე გა­მი­მარ­თლებ­და, ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. აქ უც­ნა­უ­რი გა­რე­მოა - მე­გობ­რუ­ლი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ქა­ო­სის მი­უ­ხე­და­ვად, ძა­ლი­ან მშვი­დი.

ნიკა:

- პირ­ვე­ლად სცე­ნის მტვე­რი სკო­ლა­ში ჩავყლა­პე, მე და სოფო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლებს ვას­რუ­ლებ­დით. სო­ფოს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მა­შინ შაკო უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ ავა­რი­ა­ში მოხ­ვდა და ვე­ღარ შეძ­ლო თა­მა­ში... მოკ­ლედ, ვი­თა­მა­შე და მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­დავ­წყვი­ტე, მაგ­რამ ეს რო­გორ მეთ­ქვა მშობ­ლე­ბის­თვის?.. ცოტა მე­ში­ნო­და, რომ ვერ და­ვარ­წმუ­ნებ­დი, მაგ­რამ მერე გა­ვი­გე, სოფო და შაკო "ბე­რი­კებ­ში" და­დი­ოდ­ნენ და ვი­ფიქ­რე, რომ გა­მი­მარ­თლა, ეს ნი­შა­ნი იყო... მო­ვე­დი და, დიდი არ­ტის­ტი რომ მე­გო­ნა თავი, მივ­ხვდი, არა­ფე­რიც არ ვარ. აქ უნი­ვერ­სა­ლუ­რი ბავ­შვე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში მოვ­ხვდი - მღე­როდ­ნენ, ცეკ­ვავ­დნენ, ტი­როდ­ნენ, იცი­ნოდ­ნენ და უყ­ვარ­დათ სცე­ნა­ზე... გა­ვი­და დრო და ამა­თი წევ­რი გავ­ხდი. ბედ­ნი­ე­რი ვარ.

შაკო:

- ახლა უფ­რო­სი ჯგუ­ფი ვართ და ერთ მი­მარ­თუ­ლე­ბას - სკო­ლა, სახ­ლი და, შუ­ა­ლე­დებ­ში, ჭამა და ძილი, - მოვ­შორ­დით; უფ­რო­სე­ბის პრობ­ლე­მებ­საც - იმ მო­მენ­ტში მა­ინც, როცა სპექ­ტაკლზე ვფიქ­რობთ.

გი­ორ­გი:

- ჩვენ ის თა­ო­ბა ვართ, ვი­საც უარს გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ კან­ფე­ტის ყიდ­ვა­ზე... ეს ისე, ხა­ტოვ­ნად ვთქვი, ნუ შე­გე­ცო­დე­ბით... გარ­და ამი­სა, ის თა­ო­ბა ვართ, რო­მელ­საც პო­ლი­ტი­კა აინ­ტე­რე­სებს... ჰოდა, ადრე მე­გო­ნა, რომ თქვენს თა­ო­ბას სა­ერ­თოდ არ ჰქონ­და არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა, მერე დავ­დგით ეს სპექ­ტაკ­ლი, ვი­ცხოვ­რეთ მისი გმი­რე­ბის ცხოვ­რე­ბით და აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ რე­ა­ლო­ბა.

ნიკა:

- წიგ­ნი მა­ნამ­დეც გვქონ­და წა­კი­თხუ­ლი. გო­გის მო­თხოვ­ნაა, რომ ვი­კი­თხოთ... სა­და­ვო სა­კი­თხია, ისი­ნი გმი­რე­ბი იყ­ვნენ თუ არა, მაგ­რამ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის გა­წი­რეს თავი. ადრე მე­გო­ნა, რომ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ გა­სულ ეპო­ქა­ში არ­სე­ბობ­დნენ, მე­ფე­ე­ბის, რა­ინ­დე­ბის გვერ­დით. აღ­მოჩ­ნდა, რომ აქვე ყო­ფი­ლან... მე წამ­ყვა­ნის როლი მაქვს და მთე­ლი სპექ­ტაკ­ლი სცე­ნა­ზე ვდგა­ვარ... ძა­ლი­ან კარ­გად გა­ვი­გე, რა არის ნამ­დვი­ლი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი... აი, შაკო "დამ­კი­თხვე­ლის" როლს თა­მა­შობს და ალ­ბათ ის გა­ი­გო, რო­გო­რი არ უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი...

შაკო:

- ისეთ ცუდ პერ­სო­ნაჟს ვა­სა­ხი­ე­რებ, დე­და­ჩე­მი სპექ­ტაკლს რომ უყუ­რებ­და, თან თა­ვის მე­გო­ბარს ეჩურ­ჩუ­ლე­ბო­და, - ერთი სახ­ლში მო­ვი­დეს, ნახე, რას ვუ­ზა­მო!

გი­ორ­გი:

- დათო მი­ქა­ბე­რი­ძის როლი შემ­ხვდა... დე­და­ჩემ­მაც ინერ­ვი­უ­ლა, თავი რომ უნდა მო­მეკ­ლა სცე­ნა­ზე... მერე სახ­ლში მკი­თხეს, - შენ­თვის "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბის" პრობ­ლე­მა გა­სა­გე­ბია თუ არაო? რა თქმა უნდა, გა­სა­გე­ბია. ბოლო ომი რამ­დე­ნი­მე წლის წინ არ გა­და­ვი­ტა­ნეთ?! მგო­ნი, არ აკ­ლდა იმ ომს თავ­გან­წირ­ვის მა­გა­ლი­თე­ბი...

ნიკა:

- ახლა დათო ტუ­რაშ­ვილს ან ვინ­მე სხვას შე­უძ­ლია, ჩვენ­ზე და­წე­როს, რომ ის თა­ო­ბა მა­ინც უფრო ბედ­ნი­ე­რი იყო ჩვენს თა­ო­ბა­ზე. იმას კი არ ვგუ­ლის­ხმობ, რომ ნაკ­ლე­ბი სა­ფიქ­რა­ლი ჰქონ­დათ, უბ­რა­ლოდ, მათ მხო­ლოდ მა­ღალ იდე­ა­ლებ­ზე შე­ეძ­ლოთ ეზ­რუ­ნათ, ჩვენ კი წვრილ­მა­ნე­ბით ვით­რგუ­ნავთ თავს.

სოფო:

- დიახ, შე­უძ­ლი­ათ და­წე­რონ, რომ თქვენ უფრო დიდ­ხანს გა­გიგ­რძელ­დათ ბავ­შვო­ბა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში ცხოვ­რობ­დით.

ნიკა:

- თქვე­ნი თა­ო­ბა ერთ მუ­ჭად იყო შეკ­რუ­ლი, ჩვენ კი შიდა გან­ხეთ­ქი­ლე­ბა გვაქვს, მო­რა­ლი აღარ არის, ერ­თმა­ნეთს ვჭამთ. ადრე სხვას მა­ინც ვებ­რძო­დით და ახლა ერ­თმა­ნეთს და­ვე­რი­ეთ.

სოფო:

- სკო­ლაც არ გვა­ინ­ტე­რე­სებს. ისე, არც ერთი არ ვსწავ­ლობთ ცუ­დად, ოღონდ მო­ვა­ლე­ო­ბის მოხ­დის მიზ­ნით ვა­კე­თებთ ამას. აი, შაკო სტა­ბი­ლუ­რად, ძა­ლი­ან კარ­გი მოს­წავ­ლეა. ჩვენ მო­თხოვ­ნა გვაქვს სკო­ლას­თან - სა­ინ­ტე­რე­სო გაკ­ვე­თი­ლე­ბი.

ნიკა:

- ჩვენ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ უც­ნა­უ­რი თა­ო­ბა ვართ, მაგ­რამ ყვე­ლა წინა თა­ო­ბა ამას ამ­ბობს შემ­დეგ­ზე.

გი­ორ­გი:

- გოგი არ ამ­ბობს ასეთ რა­ღა­ცებს, ძა­ლი­ა­ნაც მოვ­წონ­ვართ. ამ ზა­ფხულს ოზურ­გეთ­ში ვი­ყა­ვით გას­ტრო­ლებ­ზე და აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, რომ ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი და კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რია. აქ არ სცა­ლია ჩვენ­თან სა­ჭო­რა­ოდ, იქ კი ბევ­რს ვლა­პა­რა­კობ­დით. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მარ­ტო მკაც­რი კი არ არის, არა­მედ ძა­ლი­ან თბი­ლი კა­ცია, იუ­მო­რის დიდი გრძნო­ბა აქვს.

სოფო:

- მწა­რე ენაც აქვს. ეს მე­თო­დია, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ამარ­თლებს. ერთი შე­ნიშ­ვნა კმა­რა პრობ­ლე­მის გა­მო­სას­წო­რებ­ლად: ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ, ოღონდ იგი­ვე აღარ მო­ის­მი­ნო.

შაკო:

- მე შა­ლი­კოს მე­ძა­ხის, როცა რა­ი­მეს ვუ­რევ, რად­გან იცის, რომ ვმწარ­დე­ბი.

სოფო:

- გო­გის არ უყ­ვარს, ზედ­მე­ტად რომ აწო­ნე­ბენ თავს, ბევ­რს ელა­პა­რა­კე­ბი­ან, სი­სუ­ლე­ლეს ეკი­თხე­ბინ. დათო ტუ­რაშ­ვი­ლიც იყო ჩვენს სპექ­ტაკლზე. გვი­თხრა, - თქვე­ნი სპექ­ტაკ­ლი ყვე­ლა სხვას ჯობ­დაო.

ნიკა:

- როცა ვხე­დავ, რო­გორ ტი­რის მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჩვენს სპექ­ტაკლზე, ზოგ­ჯერ მეც ვფიქ­რობ, რა მაგ­რე­ბი ვართ-მეთ­ქი, მაგ­რამ და­თომ ასე ალ­ბათ იმი­ტომ გვი­თხრა, რომ პა­ტა­რე­ბი ვართ და სტი­მუ­ლი გვქონ­დეს, თო­რემ მარ­თლა ასე ხომ არ იქ­ნე­ბა?

დათო ტუ­რაშ­ვი­ლი:

- ამ სპექ­ტაკლში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ის მო­მე­წო­ნა, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი­თაა დად­გმუ­ლი და ზო­გი­ერ­თი მათ­გა­ნი მარ­თლა ჰგავ­და პრო­ფე­სი­ო­ნალ მსა­ხი­ობს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, იგ­რძნო­ბო­და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი რე­ჟი­სო­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბა, მაგ­რამ პა­ტა­რა ასა­კის ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის მა­ინც ძნე­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ასე­თი დიდი გრძნო­ბე­ბის გად­მო­ცე­მა. ისი­ნი სცე­ნა­ზე აშ­კა­რად დი­დე­ბი­ვით და თა­ვი­სუფ­ლად გრძნობ­დნენ თავს. ბუ­ნებ­რი­ვია, ყვე­ლა­ფე­რი არ მო­მე­წო­ნა, მაგ­რამ მო­მე­წო­ნა მთა­ვა­რი - მათი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა თე­ატ­რი­სად­მი, იმ სამ­ყა­რო­სად­მი, სა­დაც ცხოვ­რე­ბა­სა და მოღ­ვა­წე­ო­ბას ბევ­რი მათ­გა­ნი აპი­რებს და თუ ასე გა­აგ­რძე­ლებს, აუ­ცი­ლებ­ლად აღ­მოჩ­ნდე­ბა დიდ და ნამ­დვილ სცე­ნა­ზე.

დეა ცუც­ქი­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)