რით განსხვავდება "ჯინსების თაობა" "ფეისბუკის" თაობისაგან"

საბავშვო თეატრალური სკოლა-სტუდია "ბერიკები" 19 წლის წინ რეჟისორმა და პედაგოგმა გოგი თოდაძემ დააარსა. სტუდია დაარსების დღიდან წარმატებით არსებობს და უამრავი მოზარდის სულიერი ნავსაყუდლის ფუნქციას ასრულებს.

"ბერიკებში" დათო ტურაშვილის "ჯინსების თაობამ" მიმიყვანა - "ბერიკელების" მიერ დადგმულ ამ სპექტაკლს დავესწარი და ბატონ გოგი თოდაძესაც ვესაუბრე. სურვილი გამიჩნდა, თქვენთვის ეს მოზარდები გამეცნო და დათო ტურაშვილისთვისაც მეკითხა ამ სტუდიასა და სპექტაკლზე აზრი.

- ბატონო გოგი, ოდესმე გიფიქრიათ, დაგეთვალათ თქვენი ნამოწაფრების რიცხვი?

- აღარ ვითვლი, ათასობით არიან... ნამოწაფარიო, ბრძანეთ... ზოგი მათგანი არც არასდროს მიდის, რადგან მუდმივ კონტაქტშია ჩვენთან. პრაქტიკულად, ყველა თეატრშია - "რუსთაველში", "თავისუფალში"... მათ გვარებსაც რას ჩამოთვლი, მთელ გვერდს დაიკავებს!..

- რა ნიშნის მიხედვით იღებთ მოსწავლეს?

- "ბერიკები" დიდი სკოლაა, სხვადასხვა ასაკის 8 ჯგუფი გვყავს. სკოლაში ყველა მსურველს ვიღებთ. ეს ყველაზე სწორად მიმაჩნია. პატარები სმენას, რიტმს ივითარებენ, მოძრაობას, ცეკვას, სწორად მეტყველებას, აზროვნებას, მეგობრობას სწავლობენ. საშუალოდ, წელიწადში 150 ბავშვს ვიღებთ. ზოგი მოდის, ზოგიც მიდის, ოღონდ, როგორც წესი, წასვლის მიზეზი ის მიზერული თანხა ხდება, რომელიც "ბერიკელებს" აქვთ გადასახდელი. ვფიქრობ ხოლმე ამაზე, მაგრამ ჩვენ ხომ დამოუკიდებელი ორგანიზმი ვართ, ამიტომ ეს თანხა არსებობისთვის გვჭირდება.

- ბატონო გოგი, რამ გადაგაწყვეტინათ "ათასგზის" დადგმულ "ჯინსების თაობასთან" შებმა?

- ხშირად ვირჩევთ პიესას, რომელიც დიდი თეატრების რეპერტუარშიც არის. მივხვდი, რომ ეს ჯგუფი მას დასძლევდა. შარშან "ჯინსების თაობის" გარდა, სხვა სპექტაკლებიც დავდგით. პატარებმა "ბურატინოს თავგადასავალი" ითამაშეს, თამარ ხიზანიშვილმა გოგლა ლეონიძის მოთხრობების მიხედვით "ნატვრის ხე" გააკეთა. წელიწადში 4-5 სპექტაკლის დადგმას ვახერხებთ.

- სპექტაკლს აკაკი ხორავას სახელობის მსახიობის სახლში დავესწარი, სადაც, ძალიან რბილად რომ ვთქვა, არცთუ სახარბიელო მდგომარეობაა. მაინც, რა ხდება მსახიობის სახლში?

- უნდა ნახოთ, როგორ წვიმს ხოლმე მსახიობის სახლში. დღეს გადავრჩით, რადგან უღრუბლო დღე იყო... მსახიობის სახლი თეატრის მოღვაწეთა კავშირს ეკუთვნის და ჩვენ მიზერულ თანხად გვაძლევს უფლებას, რომ მისი სცენა გამოვიყენოთ, ამიტომ მაინც მადლიერები ვართ, მაგრამ იქაურობას კი პატრონი ნამდვილად სჭირდება...

- გულშემატკივრები, დამხმარეები არ გყავთ?

- მხოლოდ საკუთარი ძალებით ვახერხებთ არსებობას. არ ვტრაბახობ, მაგრამ ვიცი, რომ დიდ საქმეს ვაკეთებ: აქ მსახიობებს კი არა, ადამიანებს ვზრდით, რომლებიც კითხულობენ, ფიქრობენ, წერენ... მთავარია, ამ ბავშვებს სწორი პრიორიტეტები დავანახვოთ და წესიერი ადამიანები გაიზარდონ. მსახიობობას კი მხოლოდ ძალიან ნიჭიერებს ვურჩევ.

"ბერიკელები" - სოფო ასათიანი, შაკო ფანოზიშვილი და ნიკა მოსიაშვილი მეთორმეტეკლასელები არიან, გიორგი ზვიადაძე გაისად დაამთავრებს სკოლას. წლების შემდეგ თქვენს თაობას როგორ გიწოდებენ-მეთქი? - ვკითხე. - ჩვენ "ფეისბუკის" თაობა" ვართ... დამოკიდებული თაობაო. ცოტა გული ჩამწყდა, მაგრამ მერე საუბარმა ყველაფერი შეცვალა.

შაკო:

- როცა აქ პირველად მოვედი, მივხვდი, რომ არც ერთი დღე არ ჰგავდა ერთმანეთს. პროფესიად მსახიობობა იმიტომ ავირჩიე, რომ ერთფეროვნებას გავურბივარ, მაგრამ თუ ასე გამიმართლებდა, ვერ წარმოვიდგენდი. აქ უცნაური გარემოა - მეგობრული და შემოქმედებითი ქაოსის მიუხედავად, ძალიან მშვიდი.

ნიკა:

- პირველად სცენის მტვერი სკოლაში ჩავყლაპე, მე და სოფო შეყვარებულებს ვასრულებდით. სოფოს შეყვარებული მაშინ შაკო უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ავარიაში მოხვდა და ვეღარ შეძლო თამაში... მოკლედ, ვითამაშე და მსახიობობა გადავწყვიტე, მაგრამ ეს როგორ მეთქვა მშობლებისთვის?.. ცოტა მეშინოდა, რომ ვერ დავარწმუნებდი, მაგრამ მერე გავიგე, სოფო და შაკო "ბერიკებში" დადიოდნენ და ვიფიქრე, რომ გამიმართლა, ეს ნიშანი იყო... მოვედი და, დიდი არტისტი რომ მეგონა თავი, მივხვდი, არაფერიც არ ვარ. აქ უნივერსალური ბავშვების გარემოცვაში მოვხვდი - მღეროდნენ, ცეკვავდნენ, ტიროდნენ, იცინოდნენ და უყვარდათ სცენაზე... გავიდა დრო და ამათი წევრი გავხდი. ბედნიერი ვარ.

შაკო:

- ახლა უფროსი ჯგუფი ვართ და ერთ მიმართულებას - სკოლა, სახლი და, შუალედებში, ჭამა და ძილი, - მოვშორდით; უფროსების პრობლემებსაც - იმ მომენტში მაინც, როცა სპექტაკლზე ვფიქრობთ.

გიორგი:

- ჩვენ ის თაობა ვართ, ვისაც უარს გვეუბნებოდნენ კანფეტის ყიდვაზე... ეს ისე, ხატოვნად ვთქვი, ნუ შეგეცოდებით... გარდა ამისა, ის თაობა ვართ, რომელსაც პოლიტიკა აინტერესებს... ჰოდა, ადრე მეგონა, რომ თქვენს თაობას საერთოდ არ ჰქონდა არანაირი პრობლემა, მერე დავდგით ეს სპექტაკლი, ვიცხოვრეთ მისი გმირების ცხოვრებით და აღმოვაჩინეთ რეალობა.

ნიკა:

- წიგნი მანამდეც გვქონდა წაკითხული. გოგის მოთხოვნაა, რომ ვიკითხოთ... სადავო საკითხია, ისინი გმირები იყვნენ თუ არა, მაგრამ თავისუფლებისთვის გაწირეს თავი. ადრე მეგონა, რომ ასეთი ადამიანები მხოლოდ გასულ ეპოქაში არსებობდნენ, მეფეების, რაინდების გვერდით. აღმოჩნდა, რომ აქვე ყოფილან... მე წამყვანის როლი მაქვს და მთელი სპექტაკლი სცენაზე ვდგავარ... ძალიან კარგად გავიგე, რა არის ნამდვილი გულისტკივილი... აი, შაკო "დამკითხველის" როლს თამაშობს და ალბათ ის გაიგო, როგორი არ უნდა იყოს ადამიანი...

შაკო:

- ისეთ ცუდ პერსონაჟს ვასახიერებ, დედაჩემი სპექტაკლს რომ უყურებდა, თან თავის მეგობარს ეჩურჩულებოდა, - ერთი სახლში მოვიდეს, ნახე, რას ვუზამო!

გიორგი:

- დათო მიქაბერიძის როლი შემხვდა... დედაჩემმაც ინერვიულა, თავი რომ უნდა მომეკლა სცენაზე... მერე სახლში მკითხეს, - შენთვის "ჯინსების თაობის" პრობლემა გასაგებია თუ არაო? რა თქმა უნდა, გასაგებია. ბოლო ომი რამდენიმე წლის წინ არ გადავიტანეთ?! მგონი, არ აკლდა იმ ომს თავგანწირვის მაგალითები...

ნიკა:

- ახლა დათო ტურაშვილს ან ვინმე სხვას შეუძლია, ჩვენზე დაწეროს, რომ ის თაობა მაინც უფრო ბედნიერი იყო ჩვენს თაობაზე. იმას კი არ ვგულისხმობ, რომ ნაკლები საფიქრალი ჰქონდათ, უბრალოდ, მათ მხოლოდ მაღალ იდეალებზე შეეძლოთ ეზრუნათ, ჩვენ კი წვრილმანებით ვითრგუნავთ თავს.

სოფო:

- დიახ, შეუძლიათ დაწერონ, რომ თქვენ უფრო დიდხანს გაგიგრძელდათ ბავშვობა, მიუხედავად იმისა, რომ საბჭოთა კავშირში ცხოვრობდით.

ნიკა:

- თქვენი თაობა ერთ მუჭად იყო შეკრული, ჩვენ კი შიდა განხეთქილება გვაქვს, მორალი აღარ არის, ერთმანეთს ვჭამთ. ადრე სხვას მაინც ვებრძოდით და ახლა ერთმანეთს დავერიეთ.

სოფო:

- სკოლაც არ გვაინტერესებს. ისე, არც ერთი არ ვსწავლობთ ცუდად, ოღონდ მოვალეობის მოხდის მიზნით ვაკეთებთ ამას. აი, შაკო სტაბილურად, ძალიან კარგი მოსწავლეა. ჩვენ მოთხოვნა გვაქვს სკოლასთან - საინტერესო გაკვეთილები.

ნიკა:

- ჩვენზე ამბობენ, რომ უცნაური თაობა ვართ, მაგრამ ყველა წინა თაობა ამას ამბობს შემდეგზე.

გიორგი:

- გოგი არ ამბობს ასეთ რაღაცებს, ძალიანაც მოვწონვართ. ამ ზაფხულს ოზურგეთში ვიყავით გასტროლებზე და აღმოვაჩინეთ, რომ ძალიან საყვარელი და კომუნიკაბელურია. აქ არ სცალია ჩვენთან საჭორაოდ, იქ კი ბევრს ვლაპარაკობდით. აღმოჩნდა, რომ მარტო მკაცრი კი არ არის, არამედ ძალიან თბილი კაცია, იუმორის დიდი გრძნობა აქვს.

სოფო:

- მწარე ენაც აქვს. ეს მეთოდია, რომელიც ძალიან ამართლებს. ერთი შენიშვნა კმარა პრობლემის გამოსასწორებლად: ყველაფერს აკეთებ, ოღონდ იგივე აღარ მოისმინო.

შაკო:

- მე შალიკოს მეძახის, როცა რაიმეს ვურევ, რადგან იცის, რომ ვმწარდები.

სოფო:

- გოგის არ უყვარს, ზედმეტად რომ აწონებენ თავს, ბევრს ელაპარაკებიან, სისულელეს ეკითხებინ. დათო ტურაშვილიც იყო ჩვენს სპექტაკლზე. გვითხრა, - თქვენი სპექტაკლი ყველა სხვას ჯობდაო.

ნიკა:

- როცა ვხედავ, როგორ ტირის მაყურებელი ჩვენს სპექტაკლზე, ზოგჯერ მეც ვფიქრობ, რა მაგრები ვართ-მეთქი, მაგრამ დათომ ასე ალბათ იმიტომ გვითხრა, რომ პატარები ვართ და სტიმული გვქონდეს, თორემ მართლა ასე ხომ არ იქნება?

დათო ტურაშვილი:

- ამ სპექტაკლში ყველაზე მეტად ის მომეწონა, რომ სიყვარულითაა დადგმული და ზოგიერთი მათგანი მართლა ჰგავდა პროფესიონალ მსახიობს. რასაკვირველია, იგრძნობოდა პროფესიონალი რეჟისორის დამსახურება, მაგრამ პატარა ასაკის ადამიანებისთვის მაინც ძნელი უნდა ყოფილიყო ასეთი დიდი გრძნობების გადმოცემა. ისინი სცენაზე აშკარად დიდებივით და თავისუფლად გრძნობდნენ თავს. ბუნებრივია, ყველაფერი არ მომეწონა, მაგრამ მომეწონა მთავარი - მათი დამოკიდებულება თეატრისადმი, იმ სამყაროსადმი, სადაც ცხოვრებასა და მოღვაწეობას ბევრი მათგანი აპირებს და თუ ასე გააგრძელებს, აუცილებლად აღმოჩნდება დიდ და ნამდვილ სცენაზე.

დეა ცუცქირიძე

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)