"ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" მო­ნა­წი­ლე ექი­მე­ბის უც­ვლე­ლი მე­წყვი­ლე - მო­ცეკ­ვა­ვე მზია ორ­ვე­ლაშ­ვი­ლი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. მისი რჩე­უ­ლი ამა­ვე პრო­ექ­ტის ქო­რე­ოგ­რა­ფი - საშა ოხ­რი­მენ­კო გახ­ლავთ. წყვი­ლი უკვე ერ­თად ცხოვ­რობს და მალე ურ­თი­ერ­თო­ბის­თვის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სა­ხის მი­ცე­მას აპი­რებს... მზი­ას პირ­ველ­მა ქორ­წი­ნე­ბამ და­ახ­ლო­ე­ბით, 8 თვეს გას­ტა­ნა. მა­შინ ქორ­წი­ლი არ ჰქო­ნია - 17 წლის იყო, როცა მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ მო­ი­ტა­ცა. ჰყავს 6 წლის ვაჟი... ამ­ჟა­მად, სა­კუ­თარ გრძნო­ბებ­ში დარ­წმუ­ნე­ბულ­მა გვი­ამ­ბო, თუ რო­გორ სთხო­ვა ხელი სა­შამ...

ბუ­ნებ­რი­ვი სი­ლა­მა­ზის მოტრფი­ა­ლე მზი­ამ გვი­თხრა, - სი­ბე­რე­ში თუ ძა­ლი­ან და­ვუშ­ნოვ­დე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა, დახ­მა­რე­ბის­თვის პლას­ტი­კურ ქი­რურგს მი­ვა­კი­თხოო. სა­მუ­შაო რე­ჟი­მის გამო, უპი­რა­ტე­სო­ბას სპორ­ტუ­ლი სტი­ლის სა­მოსს ანი­ჭებს. სა­მა­გი­ე­როდ, სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში თურ­მე, მა­კი­ა­ჟი­თა და მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლე­ბით იწო­ნებ­და თავს...

მა­კი­ა­ჟი და სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კონ­კურ­სებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სას სა­ხე­ზე გრიმს მი­კე­თე­ბენ, სა­ხის კან­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არ ვზრუ­ნავ. უბ­რა­ლოდ, და­ბა­ნის შემ­დეგ მკვე­ბავ კრემს ვის­ვამ. სა­ხის კარ­გი კანი გე­ნე­ტი­კუ­რად მაქვს. თავს არ ვი­ქებ, მაგ­რამ ერთხელ კოს­მე­ტო­ლოგ­თან სა­ხის გა­საწ­მენ­დად მი­სუ­ლი უკან გა­მო­მაბ­რუ­ნეს - კანი პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით გაქვს, არა­ფე­რი გჭირ­დე­ბაო.

- მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღი­უ­რად იკე­თებ?

- არა. ალ­ბათ მა­კი­ა­ჟი იმი­ტომ არ მიყ­ვარს, რომ ყო­ველკ­ვი­რა ტურ­ნი­რებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ (მინ­სკში ვცეკ­ვავ) და ეს ყვე­ლა­ფე­რი მო­ბეზ­რე­ბუ­ლი მაქვს. მი­მაჩ­ნია, რომ ქალი სა­დად უნდა გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დეს და ბუ­ნებ­რი­ვი სი­ლა­მა­ზე ჰქონ­დეს.

- სას­ცე­ნო მა­კი­აჟს და­მო­უ­კი­დებ­ლად იკე­თებ?

- როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვცეკ­ვავ­დი, თავ­და­პირ­ვე­ლად, მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბა­ში დე­დი­კო მეხ­მა­რე­ბო­და. ახლა კი ტურ­ნი­რებ­ზე ვარ­ცხნი­ლო­ბა­საც და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­კე­თებ. თუმ­ცა, პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მა­კი­აჟს სხვე­ბი გვი­კე­თე­ბენ.

თმის ფერი და ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- პირ­ვე­ლად თმა 12 წლი­სამ შე­ვი­ღე­ბე. მა­შინ გერ­მა­ნი­ა­ში ვი­ყა­ვი. იქ მა­მი­და­ჩე­მი ცხოვ­რობს და და­სას­ვე­ნებ­ლად ხში­რად მივ­დი­ო­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გერ­მა­ნი­ა­ში "სტილ­ნი" ხალ­ხი ცხოვ­რობს. ჰოდა, მა­მი­დამ მე­ლი­რე­ბა გა­მი­კე­თა. იმ პე­რი­ოდ­ში, სკო­ლა­ში თმა­შე­ღე­ბი­ლი მხო­ლოდ მე დავ­დი­ო­დი. ბავ­შვე­ბი სულ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: შენ­თვის თუ შე­იძ­ლე­ბა, ჩვენ რა­ტომ გვიშ­ლი­ა­ნო?

- რო­გორ ფიქ­რობ, ამ ყვე­ლა­ფერს ცეკ­ვის გამო გპა­ტი­ობ­დნენ?

- ალ­ბათ. მას­წავ­ლებ­ლებს, სკო­ლის დი­რექ­ტორს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი და კლას­ში გა­მოპ­რან­ჭულს მარ­თლაც, მხო­ლოდ მე მიშ­ვებ­დნენ. მა­ღალ­ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მე­ლებს ვიც­ვამ­დი. თან, პირ­ველ გაკ­ვე­თილ­ზე სულ ვაგ­ვი­ა­ნებ­დი. სკო­ლა­ში ისე­თი სი­ჩუ­მე იდგა, ბუ­ზის გაფ­რე­ნის ხმა ის­მო­და, მე კი ქუს­ლე­ბის კა­კუ­ნით მივ­დი­ო­დი. მას­წავ­ლებ­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: - "ოჰ, ორ­ვე­ლაშ­ვი­ლი, ისევ "ქუს­ლე­ბი" გაც­ვია, არა (იცი­ნის)?" ჩემი შვი­ლიც იმ სკო­ლა­ში მი­ვიყ­ვა­ნე, სა­დაც მე დავ­დი­ო­დი.

- თმას რო­გორ უვლი?

- ძა­ლი­ან ხვე­უ­ლი თმა მაქვს. იტა­ლი­ი­დან სპე­ცი­ა­ლუ­რი კრე­მე­ბი გა­მო­ვი­წე­რე, სწო­რი თმა რომ მქონ­დეს. არ მიყ­ვარს, როცა ჩემი თმა დახ­ვე­უ­ლია. თმის მოვ­ლა­ზე ვგიჟ­დე­ბი. მი­მაჩ­ნია, რომ ყვე­ლა ქალ­მა უნდა მო­უ­ა­როს. ერთხელ ჩემ­მა მო­მა­ვალ­მა რძალ­მა მირ­ჩია, მა­ი­ო­ნე­ზის ნი­ღა­ბი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და მარ­თლაც, ეფექ­ტუ­რია. თან, თმის ცვე­ნა­საც აჩე­რებს. ადრე ძა­ლი­ან გრძე­ლი თმა მქონ­და და შეჭ­რა მინ­დო­და, მაგ­რამ მამა მე­უბ­ნე­ბო­და, - თმა რომ შე­იჭ­რა, სა­ერ­თოდ არ და­გე­ლა­პა­რა­კე­ბიო. მერე, ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში ყოფ­ნი­სას მა­ინც შე­ვი­ჭე­რი და ჩემ­მა სტი­ლის­ტმა მირ­ჩია, რო­გორ უნდა მეზ­რუ­ნა მას­ზე.

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- მშო­ბი­ა­რო­ბამ­დე დი­ე­ტა არ და­მი­ცავს, რად­გან სულ ვვარ­ჯი­შობ­დი და სიმ­სუქ­ნის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბაც არ მქონ­და. მშო­ბი­ა­რო­ბის მერე პრობ­ლე­მე­ბი შე­მექ­მნა და კვე­ბის რე­ჟი­მი შევ­ცვა­ლე. შიმ­ში­ლით თავს არ ვიკ­ლავ, უფრო მე­ტიც, ხა­ჭა­პურ­საც გე­ახ­ლე­ბით და ყვე­ლა­ნა­ირ ცო­მე­ულ­საც, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად, ბოსტნე­ულს მი­ვირ­თმევ და სა­ღა­მოს 6 სა­ა­თის მერე არა­ფერს ვჭამ. სა­ერ­თოდ, წო­ნა­ში სწრა­ფად ვი­მა­ტებ და ვიკ­ლებ. ფეხ­მძი­მო­ბამ­დე 49 კილო ვი­ყა­ვი, მშო­ბი­ა­რო­ბის წი­ნა­დღეს კი - 84. ვიმ­შო­ბი­ა­რე თუ არა, 16 კილო "და­ვაგ­დე". ყვე­ლა გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი იყო. მერე მი­თხრეს, - დიდი წონა შე­შუ­პე­ბე­ბის ბრა­ლი უფრო იყო, ვიდ­რე - სიმ­სუქ­ნი­სო. ფორ­მა­ში ჩა­სად­გო­მად, დღე­ში ერთხელ მხო­ლოდ "სუპ­ჩი­კებს" (ძა­ლი­ან მიყ­ვარს!) ვჭამ­დი, მაგ­რამ მერე კუჭი ამ­ტკივ­და; პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვვარ­ჯი­შობ­დი კი­დეც - 7 სა­ათს დარ­ბაზ­ში ვა­ტა­რებ­დი... მინ­სკში ყოფ­ნი­სას ტრე­ნა­ჟო­რებ­ზეც დავ­დი­ვარ, იო­გა­ზეც და თვე­ში ერთხელ, გო­გო­ნე­ბი სა­უ­ნა­შიც მივ­დი­ვართ. მი­მაჩ­ნია, რომ ქალი ყო­ველ­თვის ფორ­მა­ში უნდა იყოს.

სა­მო­სი

- სა­ღა­მოს კა­ბე­ბი მიყ­ვარს! ადრე ყო­ველ­დღე მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლე­ბით დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ მას მერე, რაც ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში წა­ვე­დი, დღის რე­ჟი­მის გამო სპორ­ტუ­ლი სტი­ლი მო­ვირ­გე. არა­და, კლა­სი­კურ სა­მოს­ზე მა­ბო­დებს!

- რო­მე­ლი­მე სა­მო­სის შე­სა­ძე­ნად ფული დაგ­ნა­ნე­ბია?

- არა. ამას წი­ნათ, სა­ყიდ­ლებ­ზე მე და საშა ერ­თად ვი­ყა­ვით. საშა ამ­ბობ­და: იმ­დე­ნი რა­ღაც ვი­ყი­დეთ, გარ­დე­რობ­ში აღარ და­გე­ტე­ვაო (იცი­ნის).

- ტან­საც­მელს ძი­რი­თა­დად, სად ყი­დუ­ლობ?

- კარგ მა­ღა­ზი­ებ­ში, მაგ­რამ რა­ღა­ცე­ბი ინ­ტერ­ნე­ტი­თაც შე­მი­ძე­ნია.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- უამ­რა­ვი სამ­კა­უ­ლი მაქვს. ბევ­რს ვყი­დუ­ლობ და ყვე­ლა ლა­მა­ზია. ჩემი მე­გობ­რე­ბი ამა თუ იმ ნივთზე ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, - მა­ჩუ­ქეო.

- გა­სა­ჩუ­ქებ­ლად თუ იმე­ტებ?

- მე­გობ­რე­ბი ისე მიყ­ვარს, რომ მათ­თვის ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სამ­კა­უ­ლიც არ და­მე­ნა­ნე­ბა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად საყ­ვა­რე­ლი სამ­კა­უ­ლი თუ გაქვს?

- და­ვა­სა­ხე­ლებ სა­ყუ­რეს, რო­მე­ლიც ჩემ­მა მო­მა­ვალ­მა ქმარ­მა მა­ჩუ­ქა და ბე­ჭედს, რომ­ლი­თაც ხელი მთხო­ვა. ერთ-ერთ ტურ­ში მკი­თხეს, - ამ სა­ყუ­რე­ებს და ბე­ჭედს არას­დროს იხ­სნიო? ვერ ვიხ­სნი, რად­გან როცა მი­კე­თია, ასე მგო­ნია, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩემ გვერ­დით არის...

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- სა­შამ ხელი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მთხო­ვა, მე კი ბედ­ნი­ე­რე­ბის­გან ლა­მის, გული ამო­მი­ვარ­და... ტე­ლე­ფო­ნით მე­გო­ბარს საქ­მე­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. როცა და­ვემ­შვი­დო­ბე, მოვტრი­ალ­დი და და­ვი­ნა­ხე, საშა მუხ­ლებ­ზე იდგა. ცო­ლო­ბა ძა­ლი­ან საყ­ვარ­ლად მთხო­ვა. ხმა ვერ გა­ვე­ცი - შოკ­ში ვი­ყა­ვი, ტი­რი­ლი და­ვი­წყე... როცა ჩა­ვე­ხუ­ტე, ვიგ­რძე­ნი, გული რო­გორ უცემ­და. სა­ო­ცა­რი ემო­ცია და­მე­უფ­ლა. ვფიქ­რობ, ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი ქალი დე­და­მი­წა­ზე არ და­დის. ყვე­ლა ქალს ვუ­სურ­ვებ ისე­თი კარ­გი მე­ო­რე ნა­ხევ­რის პოვ­ნას, რო­გო­რიც მე ვი­პო­ვე. საშა ხე­ლის­გულ­ზე მა­ტა­რებს.

- თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი რა­ტომ­ღაც, ჟურ­ნა­ლის­ტებს გა­მოგ­ვე­პა­რა.

- დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მარ­თლა არა­ვის არა­ფერს ვე­უბ­ნე­ბო­დით, მაგ­რამ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" წინა სე­ზონ­ზე ჩვენ შე­სა­ხებ ჭო­რე­ბი გავ­რცელ­და.

- წინა სე­ზონ­ზე, ჭორი შენ­სა და ლე­ვან ხურ­ცი­ას შე­სა­ხებ გავ­რცელ­და.

- პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­შა­ზეც ლა­პა­რა­კობ­დნენ, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად, ჩვენ მა­შინ მხო­ლოდ კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით, სხვა - არა­ფე­რი. ერთი პე­რი­ო­დი, საშა მშობ­ლებ­თან გა­ემ­გზავ­რა. ინ­ტერ­ნე­ტით ყო­ველ სა­ღა­მოს ვსა­უბ­რობ­დით. ერთხელ მი­თხრა, - აქე­დან კი არ უნდა გე­უბ­ნე­ბო­დე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბიო. სულ მინ­დო­და ეთ­ქვა, - მიყ­ვარ­ხა­რო და ამას სულ ვე­ლო­დი. ერთი ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბის არ მჯე­რო­და, ვიდ­რე თა­ვად არ გა­მოვ­ცა­დე. საშა სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ დაბ­რუნ­და, ვნა­ხე. იმა­ვე დღეს რეს­ტო­რან­ში დამ­პა­ტი­ჟა და სიყ­ვა­რუ­ლი ამიხ­სნა.

- ახლა რას აპი­რებთ?

- სა­ერ­თო სამ­სა­ხუ­რი გვაქვს. მას მერე, რაც ერ­თად ცხოვ­რე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ, ყვე­ლა­ფერს ერ­თად ვა­კე­თებთ. მინ­და, თბი­ლის­ში ვი­ცხოვ­როთ. ჩემს მშობ­ლებს სტუ­დია აქვთ და მათ მი­ვეხ­მა­რე­ბი. ამ­ჟა­მად, ბავ­შვებს ვა­მე­ცა­დი­ნებ. ვი­საც ცეკ­ვის შეს­წავ­ლის სურ­ვი­ლი აქვს, შე­უძ­ლია, მო­ვი­დეს (იღი­მის).

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში მომ­ხდა­რი სი­ახ­ლე შენ­მა 6 წლის ბი­ჭუ­ნამ რო­გორ მი­ი­ღო?

- ძა­ლი­ან კარ­გად. ჩემს შვილს საშა ძა­ლი­ან უყ­ვარს. პრო­ექ­ტის წინა სე­ზონ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას, სა­სე­ირ­ნოდ როცა მივ­დი­ო­დით, ჩემი ბი­ჭუ­ნა ატ­რაქ­ცი­ო­ნებ­ზეც წაგ­ვიყ­ვა­ნია. ის ჯერ ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა, მაგ­რამ საშა ისე­თი ადა­მი­ა­ნია, რომ მისი სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არა­ფე­რი აქვს. თბი­ლად ურ­თი­ერ­თო­ბენ. როცა ერ­თად არი­ან, ერ­თმა­ნეთს ეფე­რე­ბი­ან, სულ ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან...

- სა­შას ოჯახ­საც იც­ნობ?

- ერთი წე­ლია, რაც სა­შას ოჯა­ხის წევ­რე­ბი გა­ვი­ცა­ნი. დიდი ხა­ნია, ასე­თი კარ­გი ოჯა­ხი არ მი­ნა­ხავს. ვფიქ­რობ, ამ მხრი­ვაც გა­მი­მარ­თლა.

- თქვე­ნი რო­მა­ნის­თვის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სა­ხის მი­ცე­მას რო­დის აპი­რებთ?

- ჯერ ეს პრო­ექ­ტი უნდა ჩა­ვამ­თავ­როთ... ძა­ლი­ან გვინ­და, ქორ­წი­ლი თბი­ლის­ში გა­და­ვი­ხა­დოთ. ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი გვექ­ნე­ბა!

საქ­მე

- მთე­ლი დღე­ე­ბი ვვარ­ჯი­შობთ, პრო­ექ­ტის მომ­დევ­ნო ტუ­რის­თვის ვემ­ზა­დე­ბით. ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ, ყო­ველ ტურ­ზე და­ძა­ბუ­ლი ვარ, რად­გან დამ­წყე­ბი მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც პრო­ექ­ტში არ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ და თა­ვი­ან­თი ფა­ვო­რი­ტე­ბი ჰყავთ, არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო კო­მენ­ტა­რებს წე­რენ. ამ­ბო­ბენ, რომ ბა­ტონ გუ­გას ბევ­რი "ფუ­ლე­ბი" აქვს და ტუ­რი­დან ტურ­ში ამით გა­და­დის. გუგა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია. მას სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის 1 "ესე­მე­სიც" არ გა­უგ­ზავ­ნია. ბავ­შვს გე­ფი­ცე­ბით, რომ ასე მეც არ მოვ­ქცე­ულ­ვარ. ალ­ბათ ვი­ღა­ცებს ჩვენ მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ცეკ­ვა მოს­წონთ და გვი­მე­სი­ჯე­ბენ.

- თავს იმარ­თლებ?

- ასე გა­მო­დის. უარ­ყო­ფი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბის გამო და­ძა­ბუ­ლე­ბი ვართ. გვინ­და, ჩვე­ნი სას­ცე­ნო ნო­მე­რი კარ­გი გა­მო­ვი­დეს, მაგ­რამ რომ ნერ­ვი­უ­ლობ, იბ­ნე­ვი... ჩემს მე­წყვი­ლეს ადრე არა­სო­დეს უცეკ­ვია - პა­ტა­რა ოთა­ხებ­ში ვარ­ჯი­შებს აკე­თებს. მის­თვის ამ­დე­ნი ხალ­ხის წი­ნა­შე გა­მოს­ვლა სტრე­სია. მინ­და, ხალ­ხმა გა­უ­გოს და მხა­რი და­უ­ჭი­როს.

- უკვე მე­ო­რე სე­ზო­ნია, რაც პრო­ექ­ტში პარტნი­ო­რო­ბას მე­დი­ცი­ნის სფე­როს წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი გი­წევს...

- სა­ქარ­თვე­ლო­დან წლე­ბის წინ წა­ვე­დი და ზო­გი­ერთ "ვარ­სკვლავს" სა­ერ­თოდ არ ვიც­ნობ­დი. როცა ბა­ტო­ნი გუ­გას შე­სა­ხებ შე­ვი­ტყვე, რომ ექი­მია, ვთქვი: ძა­ლი­ან კარ­გი. თუ თავი ამ­ტკივ­დე­ბა, ოთარს მი­ვა­კი­თხავ, თუ კა­ნის და­ჭიმ­ვა დამ­ჭირ­დე­ბა - ბა­ტონ გუ­გას-მეთ­ქი (იცი­ნის). ოთა­რი უზო­მოდ მიყ­ვარს! ბა­ტონ გუ­გას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ახლა და­ვი­წყე. ის იმ­დე­ნად სე­რი­ო­ზუ­ლი ადა­მი­ა­ნია, რომ ხუმ­რო­ბა­საც ვერ ვუ­ბე­დავ...

- ოთა­რის მსგავ­სად თუ ზარ­მა­ცობს ხოლ­მე?

- ზოგ­ჯერ ასეც ხდე­ბა (იღი­მის)...

ჰობი

- სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. 16 წლამ­დე ნანა ჟღე­რი­ას­თან ვმღე­რო­დი. როცა მე­გობ­რე­ბი ვიკ­რი­ბე­ბით, ახ­ლაც სულ მთხო­ვენ, - რამე გვიმ­ღე­რეო. სიმ­ღე­რა სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.

- მომ­ღერ­ლო­ბა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად არ გი­ფიქ­რია?

- წი­ნათ - კი, მაგ­რამ ახლა ამის­თვის დრო არ მაქვს. რა­ი­მე შო­უ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას თუ შე­მომ­თა­ვა­ზე­ბენ, სა­დაც სიმ­ღე­რა მო­მი­წევს, სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდე­ბი.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)