"ვფიქ­რობ, ფა­ნო­ბა ცუდი რამ არის, პირ­ველ რიგ­ში, იმი­ტომ, რომ ასეთ დროს სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზა­ცი­ის უნა­რი გიქ­რე­ბა. არა­და, ადა­მი­ა­ნის სუ­ლის­თვის ასე­თი უნა­რის ქონა, ყვე­ლა­ზე კარ­გი წა­მა­ლია", - ამ­ბობს მომ­ღე­რა­ლი და მსა­ხი­ო­ბი ნიკო ბე­რი­ძე, რომ­ლის მოწ­ვე­ვაც მის­მა ფა­ნებ­მა და­ჟი­ნე­ბით მთხო­ვეს. ბევ­რი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, თურ­მე, ნიკო სა­კუ­თა­რი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის წე­რი­ლებს პა­სუ­ხობს, მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას არ გა­ურ­ბის და რო­გორც აღ­ნიშ­ნა, სწო­რედ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი აძ­ლე­ვენ რა­ღაც ახ­ლის გა­კე­თე­ბის ძა­ლას.

- რო­გო­რი ბავ­შვო­ბა გქონ­და?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხში­რად მქონ­და კონ­ცერ­ტი და გას­ტრო­ლი, ეს სუ­ლაც არ მიშ­ლი­და ხელს იმა­ში, რომ ეზო­ში ბურ­თის სა­თა­მა­შოდ ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვი, "ომო­ბა­ნა" მე­თა­მა­შა და ა.შ. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, სხვე­ბი­ვით ბევ­რს დავ­ხტო­დი, ვცელ­ქობ­დი, ვჩხუ­ბობ­დი...

- რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სო ამ­ბავს ხომ ვერ გა­იხ­სე­ნებ?

- ყვე­ლა­ზე კარ­გად, ჩემი ძმის და­ბა­დე­ბა მახ­სენ­დე­ბა... წლე­ბის შემ­დეგ, როცა ორი­ვე წა­მო­ვი­ზარ­დეთ, რვე­უ­ლის ფურ­ცლებს სი­გა­რე­ტი­ვით ვახ­ვევ­დით და მერე "ვე­წე­ო­დით" სახ­ლში, თა­ნაც - დღი­სით, მზი­სით, ყვე­ლას და­სა­ნა­ხა­ვად. არ ვიცი, ამას რა­ტომ ვა­კე­თებ­დით, მაგ­რამ ერთხე­ლაც, მა­მამ დაგ­ვი­ნა­ხა და გემ­რი­ე­ლად მოგ­ვცხო კი­დეც. სხვა­თა შო­რის, მა­შინ ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად და უკა­ნას­კნე­ლად მიგვტყი­პა (იღი­მის).

- როცა შენი ძმა მო­ევ­ლი­ნა ქვეყ­ნი­ე­რე­ბას, მას­ზე არ იეჭ­ვი­ა­ნე?

- არ მი­ეჭ­ვი­ა­ნია, პი­რი­ქით - ეს ამ­ბა­ვი მაგ­რად გა­მი­ხარ­და. სხვა­თა შო­რის, ჩვენ კონ­ფლიქ­ტი არას­დროს მოგ­ვსვლია. ბებო, მამა თა­ვი­დან­ვე იმას ჩაგ­ვჩი­ჩი­ნებ­დნენ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ძმუ­რად უნდა გაგ­ვე­ყო და ასეც ხდე­ბო­და. მას­ზე 4 წლით ვარ უფ­რო­სი.

- მშობ­ლე­ბის­გან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი იყა­ვი თუ პი­რი­ქით - ისი­ნი რა­ღა­ცებ­ში ზედ­მე­ტა­დაც კი გზღუ­დავ­დნენ?

- იცი, რა, გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ნაკ­ლე­ბად ვი­ყა­ვი. თან, ჩემი ბავ­შვო­ბა იმ რთულ პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ გახ­ლდათ შუქი, იყო უფუ­ლო­ბის პრობ­ლე­მა და ა.შ. როცა ვხე­დავ­დი, მშობ­ლებს არ ჰქონ­დათ იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ ჩემ­თვის სა­სურ­ვე­ლი ნივ­თი ეყი­დათ, ხან­და­ხან არც კი ვამ­ბობ­დი, რა­ი­მე თუ მინ­დო­და... რაც შე­ე­ხე­ბა აკ­რძალ­ვებს: ბავ­შვო­ბა­ში მიკ­რძა­ლავ­დნენ ეზო­ში გვი­ა­ნო­ბამ­დე ყოფ­ნას, სა­თა­მა­შოდ სახ­ლი­დან შორს წას­ვლას და ა.შ. თი­ნე­ი­ჯერს კი თით­ქმის არა­ფერ­ში მზღუ­დავ­დნენ. იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე თე­ატ­რში ვმღე­რო­დი ანუ და­საქ­მე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და პა­რა­ლე­ლუ­რად, ორ სას­წავ­ლე­ბელ­ში დავ­დი­ო­დი, "პა­ხო­დუ", კარ­გი მე­გობ­რე­ბი მყავ­და და მშობ­ლე­ბიც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, რომ ცუდს არა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი.

- მა­გა­ლი­თად, შენ­თვის, ჩუ­მად, რო­მელ სა­თა­მა­შო­ზე ოც­ნე­ბობ­დი?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ რა­ღა­ცა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. უბ­რა­ლოდ, მინ­დო­და, ესა თუ ის სა­თა­მა­შო, ნივ­თი მქო­ნო­და. მარ­თა­ლია, ზოგ­ჯერ ამ ყვე­ლა­ფერს ხმა­მაღ­ლა არ ვამ­ბობ­დი, მაგ­რამ ხდე­ბო­და ისე, რომ ადრე თუ გვი­ან, სურ­ვი­ლი თა­ვის­თა­ვად მის­რულ­დე­ბო­და. მა­გა­ლი­თად, თუ დავ­ფიქ­რდე­ბო­დი: ახლა რომ მქონ­დეს პა­ტა­რა თვითმფრი­ნა­ვი, რო­მელ­საც ფრე­ნა შე­ეძ­ლე­ბა, რა მა­გა­რი იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი, ცოტა ხან­ში სწო­რედ ასე­თი სა­თა­მა­შო "გა­ეძ­რო­ბო­და". ასე­ვე, მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნე­ბი რომ შე­მო­ი­ტა­ნეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ვი­ფიქ­რე: ნე­ტავ, ამ ტე­ლე­ფონს ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი და ვი­დე­ო­კა­მე­რაც ჰქონ­დეს-მეთ­ქი. მალე ეს სურ­ვი­ლიც ამიხ­და (იღი­მის).

- შენს მშობ­ლებ­ზე მი­ამ­ბე რამე. მათ­თან მე­გობ­რო­ბა თუ გა­მოგ­დი­ო­და?

- მშობ­ლებ­თან დღე­საც ვმე­გობ­რობ. მი­მაჩ­ნია, რომ დედ-მამა და ძმა ჩემ­თვის სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რე­ბი არი­ან! მა­მა­ჩემს მცი­რე ბიზ­ნე­სი აქვს. ის დიდ­ხანს ცხოვ­რობ­და და მუ­შა­ობ­და რუ­სეთ­ში, ახლა კი სა­ქარ­თვე­ლოს და­უბ­რუნ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა დე­დას, მას უცხო ენის ფა­კულ­ტე­ტი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ერთი პე­რი­ო­დი ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტრო­ში მუ­შა­ობ­და, ახლა კი ერთ-ერთ კერ­ძო ბაღ­შია და­საქ­მე­ბუ­ლი.

- რა ად­გი­ლი ეკა­ვა შენს ცხოვ­რე­ბა­ში ქუ­ჩას, "ბირ­ჟა­ო­ბას"?

- თა­ვის დრო­ზე, ყვე­ლა­ფერს ვი­ყა­ვი მო­დე­ბუ­ლი. ქუ­ჩა­შიც არა­ერ­თხელ "მი­ბირ­ჟა­ვია", მაგ­რამ მერე ისე მოხ­და, რომ ჩემი ქუ­ჩაც, სახ­ლიც და "ბირ­ჟაც" თე­ატ­რი გახ­და. სა­ერ­თოდ, ჩემს სა­მე­გობ­რო­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რი კარ­გი გა­გე­ბი­სა და პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ანს ნა­ხავთ...

- შენი აზ­რით, რამ­დე­ნად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ მო­ზარ­დი, რო­მე­ლიც ქუ­ჩა­ში დგას, მშო­ბელ­მა რა­ი­მე საქ­მით და­ა­კა­ვოს? შენ რო­გორ აღ­მოჩ­ნდი თე­ატ­რში?

- ვფიქ­რობ, მო­ზარ­დმა თა­ვის დრო­ზე ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­მოს­ცა­დოს, რათა მერე სწო­რი ად­გი­ლი­სა და გზის ფასი გა­ი­გოს... თე­ატ­რში რო­გორ აღ­მოვ­ჩნდი? - ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რი, თა­ნაც, ბე­ბი­ას ხში­რად დავ­ყავ­დი ამა თუ იმ სპექ­ტაკლზე, კონ­ცერ­ტზე. მერე სიმ­ღე­რა, დაკ­ვრა მეც და­ვი­წყე. და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ბავ­შვთა ოპე­რა­ში, დრა­მა­ტულ თე­ატ­რში, ახალ­გაზ­რდულ მუ­სი­კა­ლურ თე­ატ­რში, ვი­თა­მა­შე "ქეთო და კო­ტე­ში" და ა.შ.

- რო­მელ ინ­სტრუ­მენტზე უკ­რავ? "ქეთო და კოტე" პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი იყო შენ­თვის?

- გი­ტა­რა­ზე ვუკ­რავ. "ქეთო და კო­ტეს" რაც შე­ე­ხე­ბა, ასე გე­ტყვით: ამ სპექ­ტაკლმა პი­რა­დად მე, ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დიდი წარ­მა­ტე­ბა მო­მი­ტა­ნა.

- რო­გორ ფიქ­რობ, მო­ზარდ გო­გო­ნებს "ძვე­ლი ბი­ჭე­ბი" უფრო მე­ტად მოს­წონთ თუ ხე­ლო­ვა­ნი და წიგ­ნის მოყ­ვა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი?

- ალ­ბათ ხე­ლო­ვა­ნე­ბი უფრო მე­ტად მოს­წონთ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - მუ­სი­კო­სე­ბი. ოღონდ, ხე­ლო­ვანს რა­ღაც დო­ზით, სხვა რა­ღა­ცე­ბიც უნდა ეს­მო­დეს. ისე, ბევ­რი რამ ადა­მი­ა­ნის ხა­სი­ათ­ზე, მისი გა­ნათ­ლე­ბის ხა­რისხზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- შენ აღ­ნიშ­ნე, რომ იყო პე­რი­ო­დი, როცა სხვებ­თან ერ­თად "ბირ­ჟა­ობ­დი". ჰოდა, სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა გას­წავ­ლა "ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუტ­მა"?

- მას­წავ­ლა მე­გობ­რო­ბა, ძმა­კა­ცო­ბა და ა.შ. თუმ­ცა, შე­იძ­ლე­ბო­და, ეს ყვე­ლა­ფე­რი "ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუ­ტის" მიღ­მაც მეს­წავ­ლა.

- რა იყო შენი თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში მო­და­ში და გქონ­და თუ არა იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ გე­ყი­და ის, რაც გინ­დო­და?

- მოდა დი­დად არას­დროს მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მე ჩემი მოდა მაქვს ანუ რაც მომ­წონს, მხო­ლოდ იმას ვყი­დუ­ლობ. ყვე­ლაფ­რის ყიდ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რა თქმა უნდა, ყო­ველ­თვის არ მქონ­და. თუმ­ცა, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი რა­ღა­ცე­ბის შე­ძე­ნას მა­ინც ვა­ხერ­ხებ­დი.

- რო­გორ ვარ­ცხნი­ლო­ბას ატა­რებ­დი? სა­კუ­თარ იმიჯ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ხომ არ ზრუ­ნავ­დი?

- 16 წლის ასა­კამ­დე გრძე­ლი თმა მქონ­და, მერე კი შე­ვი­ჭე­რი. სხვა­თა შო­რის, ბოლო 6 თვეა, თმას აღარ ვიჭ­რი. მა­ინ­ტე­რე­სებს, გრძე­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა ახლა ისევ მო­მიხ­დე­ბა თუ არა (იღი­მის)?

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა მო­ზარ­დი იყა­ვი, "მა­გარ ბი­ჭო­ბად" რა მი­იჩ­ნე­ო­და?

- "მა­გარ ბი­ჭო­ბად" ათას­ნა­ი­რი გა­მო­გო­ნი­ლი სი­სუ­ლე­ლე მი­იჩ­ნე­ო­და, რისი კე­თე­ბი­თაც პი­რა­დად მე, და­კა­ვე­ბუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ ვი­ყა­ვი... "მა­გა­რი ბი­ჭო­ბა" პირ­ველ რიგ­ში, ის არის, როცა სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­თა­ლი ხარ. ჩემ­თვის მა­გა­ლი­თად, სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა, ალ­კოჰო­ლის მი­ღე­ბა, საქ­მის გარ­ჩე­ვა და ჩხუ­ბი "მა­გარ ბი­ჭო­ბას­თან" არ ასო­ცირ­დე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უბ­რა­ლოდ, მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა უფ­როა.

- შენ თუ ეწე­ვი და სა­ერ­თო­დაც, რა აზ­რის ხარ მწე­ვე­ლებ­ზე ან იმათ­ზე, ვინც ალ­კოჰოლს ეძა­ლე­ბა?

- სი­გა­რეტს მეც ვე­წე­ვი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვიცი, ეს ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის სა­ზი­ა­ნოა. ალ­კოჰო­ლის მი­ღე­ბა­ზეც არ ვამ­ბობ ხოლ­მე უარს, ოღონდ - ზო­მი­ე­რე­ბას ვი­ცავ. გან­სა­კუთ­რე­ბით, ვის­კი მიყ­ვარს... როცა ადა­მი­ა­ნი ზო­მა­ზე მეტს სვამს, ცხა­დია, ეს არც მე მომ­წონს.

- ოდეს­მე ია­რა­ღი თუ გი­ტა­რე­ბია ან ქა­ლის გამო თუ გი­ჩხუ­ბია? სა­ერ­თო­დაც, რის გამო შე­იძ­ლე­ბა ჩა­ე­ბა ჩხუბ­ში?

- ქა­ლის გამო არა­სო­დეს მი­ჩხუ­ბია, მაგ­რამ "მი­ბაზ­რია". ია­რა­ღიც არა­სო­დეს მი­ტა­რე­ბია. ჩხუ­ბით იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ მეც მი­ჩხუ­ბია... ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან მშვი­დი, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ვცდი­ლობ, კონ­ფლიქ­ტურ სი­ტუ­ა­ცი­ას თავი ავა­რი­დო, თო­რემ ჩემი ამ­ბა­ვი რომ ვიცი, თუ საქ­მე­ში ჩა­ვე­რიე, მერე სა­კუ­თარ საქ­ცი­ელ­ზე პა­სუხს არ ვა­გებ... ერთი ამ­ბა­ვი გა­მახ­სენ­და: ერთხელ მე და ჩემ­მა ძმამ სამ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი რეს­ტო­რა­ნი "დავ­შა­ლეთ"... ქვე­ყა­ნა რომ იქ­ცე­ო­დეს, შე­იძ­ლე­ბა არა­ვის ვე­ჩხუ­ბო, მაგ­რამ თუ ჩემი ძმა გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია და ვინ­მეს ასე ვთქვათ, "ახუ­რავს", მოთ­მი­ნე­ბას ვკარ­გავ. ერთხელ, როცა ჩემი ძმა 16 წლის იყო, სხვის მა­გივ­რად წა­ვი­და "სტრელ­კა­ზე". ისე­თი აღ­ნა­გო­ბა ჰქონ­და, რომ ვერ იფიქ­რებ­დი, არას­რულ­წლო­ვა­ნი თუ იყო. ჰოდა, იმ დღეს სამი 18 წლის ტიპი "გა­უ­ხეთ­ქავს" ცე­მით. ბო­ლოს, როცა მიხ­ვდნენ, რომ ვერ მო­ე­რე­ოდ­ნენ, ქვა ეს­რო­ლეს თავ­ში. ეზო­ში რომ მი­ვე­დი, ბი­ჭებ­მა ეს ამ­ბა­ვი მი­თხრეს და იქვე დას­ძი­ნეს, - გი­ორ­გი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­აწ­ვი­ნე­სო. გავ­ვარ­დი, დანა ვი­ყი­დე და საქ­მის გა­სარ­ჩე­ვად ვა­პი­რებ­დი წას­ვლას, მაგ­რამ ე.წ. "ვზროს­ლებ­მა" გა­მა­ჩე­რეს. სა­ბო­ლო­ოდ, ეს ამ­ბა­ვი ჩვენ­თვის მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რულ­და.

- რას და­არ­ქმევ­დი შენი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს?

- "გა­მორ­ჩე­ულ თა­ო­ბას" და­ვარ­ქმევ­დი. ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბი სხვა თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი არი­ან რო­გორც ცუდი, ისე კარ­გი რა­ღა­ცე­ბი­თაც.

- რა­ტომ გგო­ნია, რომ ასე­თი გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი ხართ?

- ჩვენ ისეთ პე­რი­ოდ­ში მოგ­ვიხ­და ცხოვ­რე­ბა, როცა დიდი გა­სა­ქა­ნი არ გვქონ­და და შე­დე­გად, ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნე­ბად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დით. მარ­თა­ლია, რთუ­ლი გზის გავ­ლა მოგ­ვიხ­და, მაგ­რამ კარ­გიც ბევ­რი ვნა­ხეთ...

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი? კლა­სე­ლებ­თან, მას­წავ­ლებ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და?

- მგო­ნი, კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. თუ და­ვა­ლე­ბა მომ­ზა­დე­ბუ­ლი არ მქონ­და, სკო­ლა­ში წას­ვლა მე­რი­დე­ბო­და. მძაგ­და ის მო­მენ­ტი, როცა მას­წავ­ლე­ბე­ლი მოს­წავ­ლეს და­ფას­თან გა­ი­ძა­ხებ­და და ეტყო­და, გაკ­ვე­თი­ლი მო­ყე­ვიო, ბავ­შვი კი პა­სუ­ხობ­და: "და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა ვერ მო­ვას­წა­რი!" ვცდი­ლობ­დი, ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში არ აღ­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. ხომ იცით, ხში­რად მი­წევ­და სცე­ნა­ზე ყოფ­ნა და ეს გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­შიც მიშ­ლი­და ხელს. თუმ­ცა, ცუდი ნი­შა­ნი არა­სო­დეს მი­მი­ღია. მონ­დო­მე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, რა. პე­და­გო­გებ­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. დღე­საც, მათი და­ნახ­ვა ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, მას­წავ­ლებ­ლებს თუ უხა­რი­ათ შენი ნახ­ვა? ისი­ნი არას­დროს გა­გიბ­რა­ზე­ბია? '"შა­ტა­ლო­ზე" არას­დროს წა­სულ­ხარ?

- შენი აზ­რით, ჩემი და­ნახ­ვა არ გა­უ­ხარ­დე­ბათ?.. ასა­კით უფ­რო­სე­ბის გაბ­რა­ზე­ბა არას­დროს მიყ­ვარ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა "შა­ტა­ლოს", სხვებ­თან ერ­თად, სკო­ლი­დან მეც ვი­პა­რე­ბო­დი და ძი­რი­თა­დად, ბულ­ვარ­ში სა­სე­ირ­ნოდ მივ­დი­ო­დით.

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა შენ­თვის სი­ტყვე­ბი:' "გარ­და­ტე­ხის ასა­კი"? ამ ასაკ­ში რა მხრივ შე­იც­ვა­ლე?

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში პირ­ველ რიგ­ში, რაც "მი­ტყდე­ბო­და", ის იყო, რომ მივ­ხვდი, იმ ნა­წარ­მო­ე­ბებს ვე­ღარ შე­ვას­რუ­ლებ­დი, რა­საც ადრე ვმღე­რო­დი... ჩემი ძმა­კა­ცის, აჩი­კო გო­გი­ტი­ძის მსგავ­სად, არც მე გა­მი­მარ­თლა (სხვა­თა შო­რის, ახლა აჩი­კო რო­ბერტ სტუ­რუ­ას სპექ­ტაკლში - "გაკ­ვე­თი­ლი" თა­მა­შობს ტე­ნო­რის როლს და საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლა­დაც). მან "გარ­და­ტე­ხის ამ­ბა­ვი" ძა­ლი­ან გა­ნი­ცა­და და მალე მეც და­მე­წყო მსგავ­სი პრობ­ლე­მე­ბი, ლა­პა­რა­კი­სას "ყიყლი­ყო­ებს" ვურ­ტყამ­დი ხოლ­მე...

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, მე­გობ­რებს რის მი­ხედ­ვით ირ­ჩევ­დი?

- მე ვფიქ­რობ, რომ მე­გობ­რებს არ ირ­ჩე­ვენ! არ გვინ­და, რა, ყვე­ლა­ფერ­ში სი­ტყვის - "არ­ჩე­ვა­ნი" გა­მო­ყე­ნე­ბა (იღი­მის).

- გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად რო­მელ სა­განს სწავ­ლობ­დი? მხატ­ვრულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას თუ კი­თხუ­ლობ­დი?

- გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარ­და მა­თე­მა­ტი­კა, ქარ­თუ­ლი და რუ­სუ­ლი ენე­ბი. უცხო ენე­ბი ყო­ველ­თვის მი­ზი­დავ­და...

- მო­ზარდს რა­ი­მე გა­ტა­ცე­ბა, ჰობი ხომ არ გქონ­და? ახლა თა­ვი­სუ­ფალ დროს რით ერ­თო­ბი ხოლ­მე?

- ჯერ მარ­ვე­ლის კო­მიქ­სე­ბის პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ფი­გუ­რებს ვაგ­რო­ვებ­დი, მერე უკვე დის­კე­ბის ყიდ­ვა და­ვი­წყე, ახ­ლობ­ლე­ბიც სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან იშ­ვი­ათ ჩა­ნა­წე­რებს მიგ­ზავ­ნიდ­ნენ. სხვა­თა შო­რის, ეს ყვე­ლა­ფე­რი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს და რამ­დე­ნი­მე ტე­ლე­ვი­ზი­ამ თუ რა­დი­ომ ჩემი "არ­ქი­ვი" არა­ერ­თხელ გა­მო­ი­ყე­ნა... ახლა თა­ვი­სუ­ფალ დროს ბი­ლი­არ­დის თა­მა­შით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, ხში­რად ვი­დე­ო­თა­მა­შე­ბი­თაც ვერ­თო­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით - სა­ღა­მო­ო­ბით.

- როცა გა­ი­ზარ­დე და პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი, ალ­ბათ მო­გე­ცა შან­სი, რომ გა­გეც­ნო ადა­მი­ა­ნი, რომ­ლის­თვის ხე­ლის ჩა­მორ­თმე­ვა­ზე ბავ­შვო­ბა­ში ოც­ნე­ბობ­დი...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) არას­დროს მი­ფიქ­რია: ამა და ამ ადა­მი­ა­ნის გაც­ნო­ბის შან­სი თუ მო­მე­ცა და ხელს ჩა­მო­ვარ­თმევ, მერე კარ­გა ხანს არ და­ვი­ბან-მეთ­ქი (იღი­მის). მაგ­რამ რა თქმა უნდა, მქონ­და არა­ერ­თი შემ­თხვე­ვა, როცა გა­ვი­ცა­ნი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­თან შეხ­ვედ­რა­საც სა­ერ­თოდ არ ვე­ლო­დი. მა­გა­ლი­თად, 10 წლის გახ­ლდით, როცა გა­ვი­ცა­ნი პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე, მერე შევ­ხვდი ჰი­ლა­რი კლინ­ტონ­სა და მის ძმებს, შემ­დეგ - ოლეგ ტა­ბა­კოვს და ა.შ.

- ჰი­ლა­რი კლინ­ტო­ნი და მისი ძმე­ბი რა ვი­თა­რე­ბა­ში გა­ი­ცა­ნი?

- ერთხელ ბა­თუმ­ში ჩა­მო­ვიდ­ნენ და სწო­რედ მა­შინ მო­მე­ცა ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან შეხ­ვედ­რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, თა­ვად თუ აძ­ლევ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს შენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას? ხომ არ ფიქ­რობ, რომ პო­პუ­ლა­რო­ბა დამ­ღლე­ლია?

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­თან ძი­რი­თა­დად, "ფე­ის­ბუ­კით" ვურ­თი­ერ­თობ. რამ­დე­ნი­მე მათ­განს შევ­ხვედ­რი­ვარ და გავ­სა­უბ­რე­ბი­ვარ კი­დეც. პო­პუ­ლა­რო­ბა დამ­ღლე­ლი­აო, - ამას მხო­ლოდ "ტრუ­ხა" ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ­ბო­ბენ. მე კი პი­რი­ქით, გულ­შე­მატ­კივ­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით ვიკ­ვე­ბე­ბი; ისი­ნი მაძ­ლე­ვენ ძა­ლას, რა­ღაც ახა­ლი გა­ვა­კე­თო, სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რო და კონ­ცერ­ტზე გა­მო­ვი­დე.

- შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- სა­ინ­ტე­რე­სო არა­ფე­რი, "ხა­ლას­ტი­ა­კი" ვარ (იღი­მის).

- რამ­დე­ნი­მე თვის წინ ამ­ბობ­დი, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყა­ვი გო­გო­ნა­ზე, რო­მელ­თან ერ­თად დუ­ე­ტიც კი ჩა­წე­რე...

- ერ­თმა­ნეთს დავ­შორ­დით.

- ახალ სიმ­ღე­რა­ზე არ მუ­შა­ობ?

- რო­გორ არა! ახ­ლა­ხან სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რე ერთ-ერთ ჯგუფ­თან ერ­თად, რომ­ლის ხელ­მძღვა­ნე­ლია ლე­ვან კა­პა­ნა­ძე. ახლო მო­მა­ვალ­ში ამ სიმ­ღე­რა­ზე კლი­პის გა­და­ღე­ბა­საც ვა­პი­რებთ. სი­ახ­ლე გახ­ლავთ ისიც, რომ პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ აჭა­რის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში; მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დი­უ­სე­რი, რე­დაქ­ტო­რი ვარ.

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევ იმ მო­ზარ­დებს, რომ­ლებ­საც მომ­ღერ­ლო­ბა აქვთ გა­და­წყვე­ტი­ლი?

- თუ გინ­და, კარ­გი მუ­სი­კო­სი გახ­დე, სა­ა­მი­სოდ თავი არ უნდა და­ზო­გო. ამ საქ­მეს ძა­ლი­ან ბევ­რი ნერ­ვი­უ­ლო­ბაც ახ­ლავს თან და აქ მხო­ლოდ სცე­ნა­ზე გას­ვლას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ ღელ­ვა­ზე არ ვლა­პა­რა­კობ. რკი­ნის ნერ­ვე­ბია სა­ჭი­რო იმის­თვის, რომ მი­ზანს მი­უ­ახ­ლოვ­დე და რაც მთა­ვა­რია, ადა­მი­ანს სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გის მი­საღ­წე­ვად ბევ­რი შრო­მა მარ­თებს. ნუ, ამ ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, იღ­ბა­ლიც სა­ჭი­როა... დი­დე­ბას აყო­ლი­ლი კაცი, რო­მე­ლიც მა­ღა­ლი პრინ­ცი­პე­ბით არ ხელ­მძღვა­ნე­ლობს, რო­მელ­საც არც იდე­ა­ლე­ბი და არც სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა არ გა­აჩ­ნია, პა­ი­კია სხვის ხელ­ში და არა - გო­ნი­ე­რი არ­სე­ბა; იგი ექოა და არა - ხმა...

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)