მომ­ღე­რალ ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვილ­სა და რე­ზი­კო რო­ბა­ქი­ძეს ცირ­კში, რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე და­ვეს­წა­რით. ისი­ნი უკ­რა­ი­ნე­ლი ქო­რე­ოგ­რა­ფე­ბის - სა­შა­სა და ალი­ო­ნას მი­თი­თე­ბებს ყუ­რა­დღე­ბით ის­მენ­დნენ... რამ­დენ­ჯერ­მე იცეკ­ვეს კი­დეც, შემ­დეგ პა­ტა­რა შეს­ვე­ნე­ბა ჰქონ­დათ, რო­მე­ლიც "ამ­ბე­ბი.გე"-ს და­უთ­მეს.

რე­ზი­კო რო­ბა­ქი­ძე სტუ­დია "თე­ლას" წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მო­ცეკ­ვა­ვეა: სა­ქარ­თვე­ლოს რამ­დე­ნი­მე გზის ჩემ­პი­ო­ნია, კავ­კა­სი­ის თა­სის მფლო­ბე­ლი, ერთი პე­რი­ო­დი, ბე­ლო­რუ­სი­ა­შიც ცეკ­ვავ­და. "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" II სე­ზონ­ზე პარტნი­ო­რო­ბას ეკო ფნა­განს უწევ­და. დღეს კი ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლის მე­წყვი­ლეა.

- ახლა რა ცეკ­ვას ამ­ზა­დებთ?

ნინა:

- "რეტ­რო ფოქსტროტს" ვამ­ზა­დებთ. სი­ტყვა "რეტო" მომ­წონს, "ფოქსტრო­ტი" კი ძლივს და­ვი­მახ­სოვ­რე... რთუ­ლი ცეკ­ვა არ არის, მაგ­რამ სპე­ცი­ფი­კუ­რი ნა­ბი­ჯე­ბის გა­დად­გმა მი­წევს, სხვაგ­ვა­რი დგო­მა სჭირ­დე­ბა. მოკ­ლედ, ჩემ­თვის მისი შეს­წავ­ლა რთუ­ლი არ ყო­ფი­ლა.

რე­ზი­კო:

- რთუ­ლი არა­ფე­რია თუ სა­კითხს ისე მი­უდ­გე­ბი, რომ საქ­მე ბო­ლომ­დე გა­ა­კე­თო... "ფოქსტრო­ტი" ერთ-ერთი ურ­თუ­ლე­სი ცეკ­ვაა. ტექ­ნი­კუ­რად ბერი არა­ფე­რია გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, მთა­ვა­რია, ცეკ­ვა ლა­მა­ზად წარ­მო­ად­გი­ნო, გქონ­დეს სწო­რი დგო­მა და ნა­ბი­ჯე­ბი...

- ცეკ­ვა სკან­და­ლურ ქალ­ბა­ტონ­თან გი­წევს... რო­დე­საც გა­ი­გე, მას­თან უნდა გე­ცეკ­ვა, რო­გო­რი რე­აქ­ცია გქონ­და?

ნინა:

- (პა­სუხს ას­წრებს) თქვი, პირ­ვე­ლად ჩემ­ზე რაც იფიქ­რე, - ამ უჟ­მურს რა გა­უძ­ლებ­სო...

რე­ზი­კო:

- ასე არ მი­ფიქ­რია...

- ნინა:

- რო­გორ არა, დე­და­შენ­მა მი­თხრა, ასე იფიქ­რაო... ეგო­ნა, რომ ნერ­ვებს და­ვაგ­ლეჯ­დი და პირ­ვე­ლი ერთი კვი­რა სულ გა­ო­ცე­ბუ­ლი სახე ჰქონ­და. არ იყო ასე?

რე­ზი­კო:

- გა­ო­ცე­ბუ­ლი სახე იმი­ტომ მქონ­და, რომ მარ­თლა არ ვე­ლო­დი მის­გან, ასე თუ იცეკ­ვებ­და. ჩემს მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა.

ნინა:

- თქვი, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს ჩემი და­ბა­ლი წნე­ვის ფონ­ზე ვა­ხერ­ხებ... სა­რე­პე­ტი­ცი­ოდ რომ მოვ­დი­ვარ, ვამ­ბობ ხოლ­მე, - ნინა ბებო მო­ვი­და-მეთ­ქი... ძა­ლი­ან და­ბალ წნე­ვას ვა­ტა­რებ, ზო­გი­ერ­თი ჩემ ად­გილ­ზე სა­წო­ლი­დან არ ად­გე­ბო­და. მუდ­მი­ვად თავ­ბრუ მეხ­ვე­ვა... რე­ზი­კომ პირ­ვე­ლად რომ და­მატ­რი­ა­ლა, იმის მერე ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი ვი­ჯე­ქი, აზ­რზე რომ მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

რე­ზი­კო:

- ისე კარ­გად წარ­მო­ად­გი­ნა პირ­ვე­ლი ორი ცეკ­ვა, რომ გა­ვოც­დი. მთლი­ან კომ­პო­ზი­ცი­ას ერთ დღე­ში ით­ვი­სებს. ერთი კარ­გი თვი­სე­ბა აქვს, - ცეკ­ვას მუ­სი­კა­ლუ­რი ტაქ­ტით იმახ­სოვ­რებს... ისე, უც­ნა­უ­რია, ამ შო­უმ­დე ნი­ნა­ზე არა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნა არ მქონ­და. არ ვიც­ნობ­დი და, რა წარ­მოდ­გე­ნა უნდა მქო­ნო­და?

ნინა:

- რე­ზი­კო მგო­ნი, ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნია, ვი­საც ჩემ­ზე არა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნა არ ჰქონ­და. მე ხომ ადა­მი­ა­ნებს ძი­რი­თა­დად ვე­ზი­ზღე­ბი...

რე­ზი­კო:

- ჰოდა, მათ შენ­ზე მცდა­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ. ბევ­რი მე­კი­თხე­ბა, - რო­გო­რი პი­როვ­ნე­ბა­აო? ვე­უბ­ნე­ბი, რომ ნი­ნას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ად­ვი­ლია, რომ მას კარ­გად ავე­წყე... ვა­ღი­ა­რებ, არ მო­ვე­ლო­დი, თუ ასე­თი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბო­და.

ნინა:

- კარ­გი რე­ზი­კო, რამ­დენს მა­ქებ? ისე მა­ქებ, რომ მგო­ნი, კი­დევ გავ­თხოვ­დე­ბი...

რე­ზი­კო:

- ისე, თა­ვი­დან ჩემი შო­უ­ში გა­მო­ჩე­ნის შემ­დეგ, ცუდ რა­ღა­ცებს ამ­ბობ­დნენ და წერ­დნენ, რა­ზეც გავ­ბრაზ­დი, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა არ იცი­ან, სწო­რად აზ­რის გა­მო­ხატ­ვა...

ნინა:

- გა­მი­ხარ­და, რომ მე­წყვი­ლედ რე­ზი­კო შემ­ხვდა. სა­ერ­თოდ, სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ­სე­ბო­ბენ... მით უფრო, ახალ­გაზ­რდე­ბი.

სა­ერ­თოდ, სტუ­დია "თე­ლას" ძა­ლი­ან კარ­გი მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი ჰყავს, არა­და, სა­ო­ცა­რია, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი აქამ­დე არ ჩან­დნენ და თა­ვის­თვის დარ­ბაზ­ში ვარ­ჯი­შობ­დნენ...

ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩვე­ნი შემ­დე­გი თა­ო­ბა ასე­თი ჯან­სა­ღი, წე­სი­ე­რი და კარ­გია. ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბი­ან, ერ­თმა­ნე­თის ტკი­ვილს გრძნო­ბენ, მშრო­მე­ლე­ბი არი­ან, ჩვენც გვეხ­მა­რე­ბი­ან. რე­ზი­კო კი მათ შო­რის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია, ალა­ლი ბი­ჭია...

- თა­ვი­დან რომ უჩი­ო­დი, იმ­დენს მა­მე­ცა­დი­ნებს და მა­ვარ­ჯი­შებს, მკლავ­სო...

- ჰო, ასე იყო, ბევ­რს მა­მე­ცა­დი­ნებ­და.

რე­ზი­კო:

- საქ­მეს თუ ვა­კე­თებ, ბო­ლომ­დე უნდა გა­ვა­კე­თო.

ნინა:

- პირ­ვე­ლი ცეკ­ვა "ჩა-ჩა-ჩა" გვქონ­და, რომ­ლის შეს­რუ­ლე­ბა­საც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბიც არი­დე­ბენ თავს. ისე მო­ინ­დო­მა, იმ­დე­ნი მა­მუ­შა­ვა, ყვე­ლა­ზე ცუ­დად ეგ ცეკ­ვა წარ­მო­ვად­გი­ნე. მოკ­ლედ, იმის მერე "ჩა-ჩა-ჩას" მი­მართ პრო­ტეს­ტი გა­მიჩ­ნდა. თან, მთე­ლი სხე­უ­ლი მტკი­ო­და... ახლა ტაქ­ტი­კა შე­მიც­ვა­ლა... ცოტა ზარ­მა­ცი კი ვარ.

- რე­ზი­კო, ე.ი. ნინა, არ გე­მორ­ჩი­ლე­ბა, ხომ?

- რო­გორ არა, მე­მორ­ჩი­ლე­ბა, მაგ­რამ ვარ­ჯი­შის დროს დას­ვე­ნე­ბა უყ­ვარს ხოლ­მე...

ნინა:

- არის დღე­ე­ბი, რომ მე მტკი­ვა რა­ღაც. ახლა რე­ზი­კოს სტკი­ვა ზურ­გი, რად­გა­ნაც ისე ამ­წია, კუნ­თე­ბი და­ე­ჭი­მა. რო­გორც ჩანს, არას­წო­რად ამ­წია და ახლა ექიმ­თან და­დის. მეც მეტი რა მინ­და, მი­ზეზს ვე­ძებ ხოლ­მე და ამ­ჯე­რად მე­ტად და­ვის­ვე­ნე...…

რე­ზი­კო:

- არა­და, ეს ერ­თმა უბ­რა­ლო მოძ­რა­ო­ბამ გა­მო­იწ­ვია.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი რო­გორ გა­ფა­სე­ბენ?

რე­ზი­კო:

- სახ­ლში ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი კრი­ტი­კო­სი დე­დაა. არას­დროს არ გა­მი­გია, ეთ­ქვა, ყო­ჩაღ! სულ ამ­ბობს, - კარ­გია, მაგ­რამ უკე­თე­სი ჯო­ბია. მისი ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სტი­მულს მაძ­ლევს. ბავ­შვო­ბი­დან ისე გამ­ზარ­და, რომ მხარ­ში მედ­გა, მეხ­მა­რე­ბო­და, უნ­დო­და, რომ რა­ღა­ცის­თვის მი­მეღ­წია. გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ქუ­ჩას, ეზოს და­ვუ­ახ­ლოვ­დი, მაგ­რამ ჩემ­მა ოჯახ­მა შეძ­ლო, რომ არც ძმა­კა­ცე­ბი და­მი­კარ­გავს, ქუ­ჩა­შიც საკ­მა­ოდ ვი­ყა­ვი და გა­ნათ­ლე­ბაც მი­ვი­ღე. მივ­ხვდი, - თუ გინ­და, რა­მეს მი­აღ­წიო, უნდა ამო­ირ­ჩიო პრო­ფე­სია, რა­საც ბო­ლომ­დე გაჰ­ყვე­ბი. მე ცეკ­ვას გავ­ყე­ვი.

ნინა:

- მარ­თლა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რო­დე­საც ოჯა­ხი მხარ­ში გიდ­გას. რა­საც რე­ზი­კოს დე­და­მი­სი - მა­ი­კო უკე­თებს, ასე­თი რამ იშ­ვი­ა­თია. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნია.

- შენ რას გე­უბ­ნე­ბი­ან სახ­ლში?

- მე ხომ დეპ­რე­სი­უ­ლი ვარ და შინ ვწე­ვარ ხოლ­მე... ჩე­მე­ბი ძი­რი­თა­დად გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი არი­ან იმით, რომ ვცეკ­ვავ.

რე­ზი­კო:

- რას ამ­ბობ, რა დეპ­რე­სი­უ­ლი... ასე­თი მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ შემ­ხვედ­რია...

ნინა:

- ესეც დეპ­რე­სი­აა, ჩემო რე­ზი­კო, რო­დე­საც სულ ვხუმ­რობ... ნევ­რო­ზის ასე­თი ფორ­მაც არ­სე­ბობს...

- თა­ვი­დან "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" რომ გა­მოჩ­ნდი, ბევ­რი გა­ღი­ზი­ან­და, ქმა­რი მო­უკ­ვდა და ცეკ­ვა რო­გორ გა­ბე­დაო... ვერ გა­გი­გეს...

- რად­გან იმ მძი­მე ფაქ­ტის შემ­დეგ არ მოვ­კვდი და გა­დავ­რჩი, ცხოვ­რე­ბა არ უნდა გა­ვაგ­რძე­ლო? ეს ხომ ჩემი პრო­ფე­სი­აა? იუ­რისტს, ექიმს, მას­წავ­ლე­ბელს ქმა­რი რომ გარ­და­ეც­ვა­ლოს, სამ­სა­ხურ­ში აღარ უნდა წა­ვი­დეს? ამას­თან, ის ადა­მი­ა­ნი აღარ იყო ჩემი ქმა­რი. სიკ­ვდი­ლამ­დე ბოლო სამი-ოთხი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ეს არა­ნა­ი­რად არ ცვლის იმ ტკი­ვილს, რო­მე­ლიც მი­ვი­ღე...

რაც ის ადა­მი­ა­ნი გარ­და­იც­ვა­ლა, იმის მერე ჯან­მრთე­ლო­ბა მე­ტად შე­მერ­ყა. რაც შე­ე­ხე­ბა გა­რეგ­ნულ ფორ­მას, თავ­სა­ფარ­წაკ­რულ­სა და ძა­ძე­ბით შე­მო­სილს უნდა მევ­ლო? იმ სა­წყალს ეს გა­ა­ცო­ცხლდე­ბა? ჯინ­სი თუ ჩა­ვიც­ვი, აღარ მტკი­ვა?!

რა ვქნა, ასე მოხ­და, მაგ­რამ ახალ­გაზ­რდა ვარ, ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბა და ალ­ბათ, ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც რა­ღაც სი­ახ­ლე ისევ იქ­ნე­ბა.

დღე­საც მაქვს მის შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და სხვა ქმა­რიც რომ მყავ­დეს, მა­ინც მექ­ნე­ბა. ის ბავ­შვე­ბი ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლე­ბი არი­ან, რად­გან მათ­თან ერ­თად რა­ღაც ეტა­პი გა­ვი­ა­რე და გულ­წრფე­ლად მიყ­ვარს ისი­ნი. ვი­საც ამ ყვე­ლაფ­რის გა­გე­ბა არ უნ­დათ, ნუ გა­ი­გებს.

ეს ჩემი პრო­ფე­სი­აა და ასე­თი სტრე­სის შემ­დეგ რაც მე­ტად ამო­გიდ­გე­ბი­ან მხარ­ში ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, ადა­მი­ა­ნე­ბი, უფრო ად­ვი­ლად დაძ­ლევ ტკი­ვილს...

რო­დე­საც ახ­ლო­ბელს ჰკარ­გავ, ორი ვა­რი­ან­ტია, ან უნდა მას­თან ერ­თად მოკ­ვდე ან თუ გა­დარ­ჩი, ცხოვ­რე­ბა უნდა გა­აგ­რძე­ლო...

- შვი­ლი რას გე­უბ­ნე­ბა და შენს ცეკ­ვას თუ ადევ­ნებს თავლყურს?

- სან­დრო თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად აღიქ­ვამს ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას, ახლა სულ გა­გიჟ­დიო - მე­უბ­ნე­ბა, დამ­ცი­ნის. ხუთ­შა­ბათს ღამე, კონ­კურ­სის შემ­დეგ რომ მივ­დი­ვარ, მე­უბ­ნე­ბა, - დედა, კი­დევ არ გა­მო­ვარ­დი? აქამ­დე ხომ მა­გა­რი მომ­ღე­რა­ლი იყა­ვი, ახლა მა­გა­რი მო­ცეკ­ვა­ვე ხარო. მოკ­ლედ, არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად აღიქ­ვამს ჩემს ნა­მოქ­მე­დარს. არა უშავს, რა ვქნა?

- მამა რას გე­უბ­ნე­ბა?

- ჟი­უ­რი და­ბალ ქუ­ლებს რომ მი­წერს, მამა მე­სი­ჯებს მიგ­ზავ­ნის და მას­თან ერ­თად, კი­დევ რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბა­რი. მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ მე და რე­ზი­კო წინ მი­ვი­წევთ. ალ­ბათ მალე მა­თაც მო­ბეზ­რდე­ბათ ეს. ისე, ჩვე­ნი ნო­მე­რია - 95113. თუ ვინ­მეს სურ­ვი­ლი ექ­ნე­ბა, დაგ­ვი­მე­სი­ჯეთ...

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ფი­ნალ­ში მოხ­ვდე­ბით?

ნინა:

- ვი­საც ყვე­ლა­ზე მდი­და­რი "ნაშა" ჰყავს, ის მო­ი­გებს. ვი­საც "ნა­შე­ბი" არ გვყავს, რა ვქნათ? ალ­ბათ, წა­ვა­გებთ და გავ­ვარ­დე­ბით.

მოკ­ლედ, I-II-III ად­გი­ლებ­ზე მდი­და­რი "ნა­შე­ბის" პატ­რო­ნე­ბი გავ­ლენ. ისე, რე­ზი­კოს მა­ინც იმე­დი აქვს, რომ 31 დე­კემ­ბერს სცე­ნა­ზე მი­ხი­ლავს, არა­და, მგო­ნი, იმე­დი გა­უც­რუვ­დე­ბა, რად­გან ვერ მი­ხი­ლავს, არ მყავს "ნაშა!"

რე­ზი­კო:

- ისეთ ჯა­რი­კაცს რა ვუ­თხა­რი, გე­ნერ­ლო­ბა­ზე რომ არ ოც­ნე­ბობს...…

ნინა:

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პრო­ექ­ტია. ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, ცეკ­ვას ვსწავ­ლობთ, ჩემი ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის აქა­უ­რი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი წა­მა­ლი­ვით არის, მშვე­ლის. პრო­ექ­ტზე კარ­გი ხალ­ხი მუ­შა­ობს. დიდი სტრე­სი­სი­დან ამ შოუს გა­მოვ­ყა­ვარ...

- შენ თუ გყავს პრო­ექ­ტში შენი ფა­ვო­რი­ტი?

ნინა:

- ვინც ყვე­ლა­ზე პა­ტი­ოს­ნად თა­მა­შობს, მას ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ, მაგ­რამ ვი­ღა­ცებ­მა უკვე რა­ღა­ცე­ბი მიხ­ლართ-მოხ­ლარ­თეს, რაც მა­ღი­ზი­ა­ნებს. ეს კონ­კურ­სია, ცეკ­ვა უნდა ის­წვლო და წინ წახ­ვი­დე. ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ უნდა იკად­რო, რი­სიც, პრო­ექ­ტი რომ დამ­თავ­რდე­ბა, 1-ელ იან­ვარს, ახა­ლი წლის დი­ლას, სახ­ლში რომ გა­იღ­ვი­ძებ, შეგრცხვეს. შრო­მით ყვე­ლა ერ­თნა­ი­რად შრო­მობს. ძა­ლი­ან მომ­წონს ქეთი ხა­ტი­აშ­ვი­ლი, მე-13 მო­ნა­წი­ლე, თა­ვის მე­წყვი­ლეს­თან ერ­თად პა­ტი­ოს­ნად და და­უ­ზო­გა­ვად მუ­შა­ობს. ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან ვიყო მარ­თა­ლი, ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში რამე არ შე­მე­შა­ლოს. ისე, არა­ვის გვა­წყენს ორო­თა­ხი­ა­ნი ბინა და მან­ქა­ნა...

რე­ზი­კო:

- ინ­ტრი­გე­ბის ხლარ­თვა არა­ჯან­სა­ღი კონ­კუ­რენ­ცი­აა. მა­შინ ხარ წყნა­რად, როცა შენს საქ­მეს აკე­თებ, ჩვენ ჩვენს საქ­მეს ვა­კე­თებთ.

ჩემი აზ­რით, შე­ფა­სე­ბი­სას ვარ­სკვლა­ვე­ბი ერ­თმა­ნეთს არ უნდა შე­ა­და­რო, ყვე­ლას თა­ვი­სი მაქ­სი­მა­ლუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აქვს. თუ ადა­მი­ა­ნი წინ მი­დის, იმის მი­ხედ­ვით უნდა შე­ფას­დეს, ტუ­რი­დან ტუ­რამ­დე რო­გორ გა­ი­ზარ­და.

ნინა:

- მინ­და, იმან მო­ი­გოს, ვინც პა­ტი­ოს­ნად თა­მა­შობს, უსა­მარ­თლო­ბას ვერ ვი­ტან.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის

იხი­ლეთ ბმუ­ლი