ვინც კომპიუტერთან ხშირად ზის, ალბათ დაგვეთანხმება, რომ "ქართული" ინტერნეტი ვერანაირ კრიტიკას ვერ უძლებს: ერთი შეხედვით უბრალო საქმეს უამრავი დრო, ნერვები და ენერგია მიაქვს და ჩვენც რაღა დაგვრჩენია? - იმ დროზე ვიოცნებოთ, როცა მოწინავე ქვეყნებს დავემსგავსებით, მაგალითად, სამხრეთ კორეას, შვედეთს ან დანიას.... რატომ არ მოგვეწოდება ნორმალური ხარისხის ინტერნეტი? - ამის გასარკვევად პარლამენტის დარგობრივი ეკონომიკისა და ეკონომიკური პოლიტიკის თავმჯდომარე თემურ მაისურაძეს მივმართეთ:
- რატომ არის ჩვენთან ასეთი უხარისხო ინტერნეტი? - ამაზე მარტივად გიპასუხებთ - იმიტომ, რომ პროვაიდერები დაწესებულ ნორმებს არ იცავენ. საერთოდ, 100 მეგაბიტი არის ნორმალური სიჩქარე, რომლის მოწოდებაც მათთვის პრობლემა არ არის, მაგრამ სამწუხაროდ, ოპერატორები ამ კანონზომიერებას იშვიათად იცავენ იმის გამო, რომ ცდილობენ რაც შეიძლება მეტი მომხმარებელი ჰყავდეთ და ერთი აბონენტის ხარჯზე მეორე შეიძინონ. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ მეგაბაიტი სულ სხვა სიჩქარეა, მეგაბიტი კი - სულ სხვა: ერთი მეგაბაიტი უდრის რვა მეგაბიტს. ინტერნეტის მომხმარებლები ხშირად მის სიჩქარეშიც ვერ ერკვევიან, რის გამოც მათი მოტყუება უფრო ადვილია.
- ესე იგი, აბონენტთა რაოდენობის ზრდაზე ზრუნავენ, ინტერნეტის სიჩქარესა და ხარისხზე კი - არა?
- ასეა. მომხმარებელმა რომ გაასაჩივროს, ამისათვის მტკიცებულებები სჭირდება, ეს მტკიცებულებები ხელთ არა აქვს და, აქედან გამომდინარე, ჩივილსაც აზრი ეკარგება, თორემ ჩვენთან ნებისმიერ აბონენტს შეუძლია მიიღოს 100-120 მეგაბიტის სიჩქარის ინტერნეტი, თუ შესაბამის თანხას გადაიხდის. რატომღაც, ამ სიჩქარის ინტერნეტი არასოდეს გვაქვს. ოპერატორებს ყოველთვის სჭირდებათ შეხსენება, რომ ნორმალური ინტერნეტი მოგაწოდონ, დაურეკავთ თუ არა, მაშინვე გამოასწორებენ, მაგრამ ერთი-ორი საათის გასვლის შემდეგ ინტერნეტის სიჩქარე ისევ იკლებს. წესით, კომპანიებმა მეტი კაპიტალი უნდა დახარჯონ, რომ გამტარუნარიანობა გაიზარდოს და ინტერნეტის ნორმალური სიჩქარე უზრუნველყონ, მაგრამ ისინი ამას არ აკეთებენ. სხვათა შორის, იგივე მდგომარეობაა მობილურ ოპერატორებთან, რომლებიც არანაკლებ უხარისხო მომსახურებას გვთავაზობენ. ტელეფონი ზოგჯერ ითიშება, ხმა ნორმალურად არ ისმის, ზოგიერთ ადგილზე კი საერთოდ არაფერი ისმის. მიზეზი ის არის, რომ ოპერატორები ცდილობენ, რაც შეიძლება ნაკლები დანახარჯებით მეტი შემოსავალი მიიღონ. ჩვენ კი ვყიდულობთ ერთ პაკეტს და ვიღებთ სულ სხვას. ხელშეკრულებას ვაფორმებთ 100-120 მეგაბიტზე, მაგრამ ვღებულობთ 40-50 მეგაბიტს. როგორც გითხარით, კომპანიები ცდილობენ რაც შეიძლება ცოტა ფულით მეტი მოგება მიიღონ. მე პირადად, ყოველთვის 100-მეგაბიტიან პაკეტს ვიძენ, მაგრამ არასოდეს მაქვს იმ ხარისხის ინტერნეტი, რომელიც უნდა მქონდეს. ინტერნეტის სიჩქარით კმაყოფილი არც ადრე ვყოფილვარ და არც ახლა ვარ.
- ბატონო თემურ, როგორ შეიძლება შეფასდეს ეს მოვლენა?
- პირდაპირ გეტყვით: ეს არის ყაჩაღობა, ძარცვა და სხვისი ჯიბიდან ფულის ამოღება. რატომღაც არავინ აკეთებს მონიტორინგს, არავინ ინტერესდება, რა ხდება ამ სფეროში, რა ხარისხის ინტერნეტი მიეწოდება მომხმარებელს. რატომ ხდება, რომ პროვაიდერებს ტექნოლოგიებიც აქვთ, ფულიც შესდით, მაგრამ ხალხის ხარჯზე მაინც ეკონომიას აკეთებენ? თუ 120-მეგაბიტიან პაკეტში იღებ 40 მეგაბიტს, ესე იგი, ფაქტობრივად, სამჯერ მეტ ფულს გართმევენ. რას დაარქმევდით თქვენ ამას?
P.S. გთავაზობთ იმ ათი ქვეყნის ჩამონათვალს, რომლის მოსახლეობასაც მსოფლიოში ყველაზე სწრაფი და ხარისხიანი ინტერნეტი მიეწოდება: სამხრეთი კორეა - 14,2 მგბ/წმ; იაპონია - 11,7 მგბ/წმ; ჰონკონგი - 10,9 მგბ/წმ; შვეიცარია - 10,1 მგბ/წმ; ლატვია - 9,8 მგბ/წმ; ჩეხეთის რესპუბლიკა - 9,6 მგბ/წმ; შვედეთი - 8,9 მგბ/წმ; აშშ - 8,6 მგბ/წმ; დანია - 8,2 მგბ/წმ; შედარებისთვის: საქართველო - 2,7 მგბ/წმ
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)