ამ­ბობს, რომ მისი ცხოვ­რე­ბა ერთი დიდი ხუთ­შა­ბა­თია. ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­ზე ბავ­შვო­ბი­დან ოც­ნე­ბობ­და და ბედ­ნი­ე­რია, რომ დღეს სა­კუ­თა­რი გა­და­ცე­მა აქვს. 21 წე­ლია, კა­მე­რის წინ დგას, მაგ­რამ ყო­ვე­ლი გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რი­სას ისევ ნერ­ვი­უ­ლობს. რას შეც­ვლი­და, ცხოვ­რე­ბას თა­ვი­დან რომ იწყებ­დეს, რას არ გა­ა­კე­თებს არა­ნა­ი­რი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ, რის გამო იღებს საყ­ვე­დუ­რებს, რა ვერ ის­წავ­ლა დღემ­დე და რო­დის არის "სუ­ლე­ლი და ბედ­ნი­ე­რი"? - ამ ყვე­ლა­ფერს მის მიერ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წი­ნა­და­დე­ბე­ბი­დან შე­ი­ტყობთ.

- სა­ხე­ლი და გვა­რი...

- ...მაია ასა­თი­ა­ნი.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი...

- ...1977 წლის 4 მა­ი­სი.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ...ის, ვინც დღეს ვარ. პრო­ფე­სი­ულ გზაჯ­ვა­რე­დინ­ზე არას­დროს ვმდგარ­ვარ. სა­კუ­თა­რი თავი რო­გო­რიც წარ­მო­მედ­გი­ნა, ზუს­ტად ისე წა­რი­მარ­თა ჩემი კა­რი­ე­რა. მა­შინ ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნა რად და­მიჯ­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი მსხვერ­პლის გა­ღე­ბა მო­მიხ­და, რთუ­ლი პე­რი­ო­დი არა­ერ­თხელ მქო­ნია, შეც­დო­მაც და­მიშ­ვია და სა­კუ­თა­რი თა­ვიც არ მომ­წო­ნე­ბია (ეს ყვე­ლა­ზე მტკივ­ნე­უ­ლია). არას­დროს მი­ნა­ნია, რომ ეს პრო­ფე­სია ავირ­ჩიე. რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ჟურ­ნა­ლის­ტი, და­ვი­კარ­გე­ბო­დი. სა­კუ­თა­რი თავი ვერც ერთ სხვა სფე­რო­ში ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია.

- ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ...

- ...ეს თემა მა­ღელ­ვებს. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ კარგ ტო­ნად მი­იჩ­ნე­ო­და, მაია ასა­თი­ან­ზე თუ იტყო­დი, გო­ი­მი და მდა­ბი­ო­აო. მე მი­წევ­და იმის მტკი­ცე­ბა, რომ ვარ სა­ხალ­ხო გა­და­ცე­მის ავ­ტო­რი (რაც მე­ა­მა­ყე­ბა) და არ ვარ მდა­ბიო. ამას გან­ვიც­დი­დი, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ მღვდე­ლი ჭი­ლოფ­შიც იც­ნო­ბა. თუ ვინ­მეს უნდა ჩემ­ზე რამე თქვას, ილა­პა­რა­კონ. მე ხომ ვიცი, ვინც ვარ.

- მე­გობ­რე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ...

- ...მარ­ტი­ვი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ. შე­იძ­ლე­ბა, ეს გა­რეგ­ნუ­ლად არ ჩან­დეს, მაგ­რამ არის დღე­ე­ბი, როცა ხელ­შე­წყო­ბა მჭირ­დე­ბა. ძა­ლი­ან ახ­ლობ­ლებ­მა იცი­ან, რო­დის არ უნდა და­მე­ლა­პა­რა­კონ, რო­დის მჭირ­დე­ბა გვერ­დში დგო­მა და გამ­ხნე­ვე­ბა. კონ­ფლიქ­ტუ­რი არ ვარ. ყო­ველ ოთხშა­ბათს, შინ გვი­ან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო ვრჩე­ბი და ამ დროს არა­ვინ უნდა და­მე­ლა­პა­რა­კოს. რო­გო­რი მარ­ტი­ვი გა­და­ცე­მაც უნდა მქონ­დეს, ხუთ­შა­ბა­თის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი. ახ­ლობ­ლებ­მა იცი­ან, რომ ხან­და­ხან გვერ­დით დგო­მა ახ­ლოს მოს­ვლას ნიშ­ნავს, ხან­და­ხან - თა­ვის არი­დე­ბას. ოთხშა­ბა­თი, ხუთ­შა­ბა­თი მძი­მე დღე­ე­ბია. პა­რას­კევს დღის 12 სა­ა­თის­თვის, როცა გა­და­ცე­მის რე­ი­ტინ­გი მო­დის და ვი­გებ, შე­დე­გი კარ­გია, სხვა­ნა­ი­რი ვხდე­ბი.

- ცხოვ­რე­ბას თა­ვი­დან რომ ვი­წყებ­დე...

- ...იმა­ვე გზას გა­ვივ­ლი­დი და იმა­ვე შეც­დო­მებს და­ვუშ­ვებ­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რა­ღა­ცებს დღემ­დე ვნა­ნობ. მა­ხე­ში გაბ­მაც სა­ჭი­როა - ხში­რად ეს მე­ტად გაძ­ლი­ე­რებს, ახალს სწავ­ლობ. შეც­დო­მებს ყო­ველ­თვის ვა­ა­ნა­ლი­ზებ და იმა­საც ვფიქ­რობ, რა შემ­ძი­ნა.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...კრი­ზი­სულ პე­რი­ოდს, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბა­ში მქონ­და. რომ არა 90-იანი წლე­ბის და­ძა­ბუ­ლო­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, ასე­თი ძლი­ე­რი არც ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. გა­ჭირ­ვე­ბამ გა­მაძ­ლი­ე­რა, ბიძ­გი მომ­ცა. მე ან უნდა გა­დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, მე­ო­რე ნა­პირ­ზე ცურ­ვით გავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ცხოვ­რე­ბა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა, ან ჩავ­ძი­რუ­ლი­ყა­ვი.

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, როცა...

- ...შვილ­თან ერ­თად ვარ. როცა არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე ვდგა­ვარ - სახ­ლში წა­ვი­დე თუ კლუბ­ში გა­სარ­თო­ბად, ყო­ველ­თვის შვილ­თან ყოფ­ნას ვამ­ჯო­ბი­ნებ. თე­ატ­რში, კონ­ცერ­ტზე, გა­მო­ფე­ნა­ზე ერ­თად დავ­დი­ვართ.

- თვი­სე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს და არ მომ­წონს...

- ...მომ­წონს, რომ მებ­რძო­ლი ვარ. ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ზე ცუდ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც რა­ღაც კარ­გი მოვ­ძებ­ნო: ეს ხან მეხ­მა­რე­ბა, ხან - მა­ზა­რა­ლებს. არ მომ­წონს სი­ჯი­უ­ტე, მაგ­რამ ეს თვი­სე­ბაც სა­ჭი­როა. ფი­ცხი ხა­სი­ა­თი მაქვს და ესეც არ მომ­წონს.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია, თუ...

- ...ვგრძნობ, რომ დამ­ნა­შა­ვე ვარ და მა­ში­ნაც, როცა ვიცი, მარ­თა­ლი ვარ, მაგ­რამ იმ მო­მენ­ტში დათ­მო­ბაა სა­ჭი­რო, რათა მერე წინ წა­ვი­დე.

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებს...

- ...ვნა­ნობ. არის შეც­დო­მე­ბი, რო­მელ­თა ჩა­დე­ნაც დიდ ტკი­ვი­ლად და­მიჯ­და.

- პრო­ფე­სი­ულ შეც­დო­მებს...

- ...ვი­მახ­სოვ­რებ, ვა­ა­ნა­ლი­ზებ და ვცდი­ლობ, მათ­ზე გა­ვი­მარ­ჯვო. მოკ­ლედ, სა­კუ­თარ თავ­ზე ვმუ­შა­ობ, ყვე­ლა შეც­დო­მა მახ­სოვს.

- როცა გა­და­ცე­მა­ში ნინი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი მო­იწ­ვიე, უთხა­რი: ჟურ­ნა­ლის­ტებს შენ­თან ბო­დი­ში აქვთ მო­სახ­დე­ლიო. ამით ბევ­რი კო­ლე­გა გა­ა­ნა­წყე­ნე. იყო თუ არა ეს შენი შეც­დო­მა?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი ჩვე­ნი პრო­ფე­სი­ის სა­და­რა­ჯო­ზე ვდგა­ვართ და ჩვენს მო­ვა­ლე­ო­ბას ვას­რუ­ლებთ, არ­სე­ბობს ადა­მი­ა­ნუ­რი გან­ცდე­ბიც. მგო­ნია, მა­შინ მე­დია 9 თვის ორ­სულ ქალ­თან მარ­თა­ლი არ იყო. ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში მომ­ხდა­რი ამ­ბე­ბი ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ნი შემ­წყნა­რებ­ლე­ბი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით.

- ხში­რად პრე­სის ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის მი­სა­მარ­თით კრი­ტი­კა და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად ის­მის. არა­და, მახ­სენ­დე­ბა შენ მიერ დას­მუ­ლი კი­თხვე­ბი შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვილ­თან: კვი­რა­ში სექ­სი რამ­დენ­ჯერ გაქვს? რო­მე­ლი ზომა ბი­უს­ტჰალ­ტე­რი გაც­ვია? მსგავ­სი რამ ბეჭ­დურ მე­დი­ა­ში არას­დროს წა­მი­კი­თხავს...

- გა­და­ცე­მის თემა სექ­სი და პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გია იყო. ვერც ერთი სტუ­მა­რი ვერ იტყვის, რომ ჩემი კი­თხვით გა­მო­უ­ვალ, უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვა­ყე­ნე. ჩემი მი­ზა­ნი არ არის ვინ­მეს პირ­ში ჩა­ლა­გა­მოვ­ლე­ბუ­ლი და­ტო­ვე­ბა და არც ტკი­ვი­ლის მი­ყე­ნე­ბა.

- როცა გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რას ვი­წყებ...

- ...გარ­შე­მო არა­ფე­რი არ­სე­ბობს, ამ დროს მხო­ლოდ მე და მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვართ. ემო­ცია აღარ მაქვს და ფე­ხებ­ზე ცე­ცხლი რომ წა­მი­კი­დო, ვერ გა­ვი­გებ; გუ­ლის პულ­სა­ცია რომ გა­მი­ზო­მო, შე­იძ­ლე­ბა, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­მიყ­ვა­ნო. მოკ­ლედ, ეს ისე­თი ად­რე­ნა­ლი­ნია, ისე­თი დიდი აზარ­ტია, რომ ამის გა­რე­შე სა­კუ­თა­რი თავი ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ჩემი ცხოვ­რე­ბა ერთი დიდი ხუთ­შა­ბა­თია. გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რას რომ ვამ­თავ­რებთ და "პრო­ფი­ლი" ეთერ­ში გა­დის, მერე პა­რას­კე­ვი დღე რე­ი­ტინ­გის მო­ლო­დინ­ში თენ­დე­ბა და 12 სა­ა­თის შემ­დეგ, ახა­ლი გა­და­ცე­მის და­გეგ­მვას ვი­წყებთ - ეს ერთი უწყვე­ტი ციკ­ლია.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...ეს არას­დროს მოხ­დე­ბა. შე­უძ­ლე­ბე­ლია, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩემი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ან­მა ძა­ლი­ან ბევ­რი ფუ­ლის დაგ­რო­ვე­ბა მო­ა­ხერ­ხოს. არა­რე­ა­ლუ­რი ოც­ნე­ბე­ბი არ მიყ­ვარს. ბევ­რი ფული იმი­ტო­მაც არ მექ­ნე­ბა, რომ მალე და­მე­ხარ­ჯე­ბო­და. დავ­ხარ­ჯავ­დი იმის­თვის, რომ ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ცხოვ­რე­ბა გა­მე­ლა­მა­ზე­ბი­ნა.

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...სა­კუ­თა­რი სინ­დი­სის წი­ნა­აღ­მდეგ ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ.

- თავს ვერ ვი­კა­ვებ და ვტი­რი, როცა...

- ...ძა­ლი­ან გულ­ჩვი­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. ისე, დიდი ხა­ნია, აღარ მი­ტი­რია. სას­ტი­კი პრო­ფე­სია მაქვს და უკვე აღა­რა­ფე­რი მა­ო­ცებს - ეს ცუ­დია.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...ზღვის სა­ნა­პი­რო­ზე, მშვიდ გა­რე­მო­ში ჩემს შვილ­თან ერ­თად. სიმ­შვი­დე მო­მე­ნატ­რა.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...ეს ცუდი სი­ტყვაა. მე ვარ შემ­დგა­რი პრო­ფე­სი­ა­ში. ასე­ვე, შემ­დგა­რი ვარ რო­გორც დედა, რო­გორც დი­ა­სახ­ლი­სი...

- ცხოვ­რე­ბას ვი­ლა­მა­ზებ...

- ...პა­ტარ-პა­ტა­რა სი­ხა­რუ­ლე­ბით, რო­მე­ლიც არ ჩანს. მცე­ნა­რე­ე­ბი და ბუ­ნე­ბა­ში ყოფ­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. დიდი აი­ვა­ნი მაქვს, რო­მე­ლიც მტკვარს გა­დაჰ­ყუ­რებს. ჰოდა, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბუ­ნე­ბა­ში გას­ვლას ხში­რად ვერ ვა­ხერ­ხებ, ამ აი­ვან­ზე ბაღი გა­ვა­შე­ნე: ხე­ე­ბი, ხვი­ა­რე­ბი, ბევ­რი ვარ­დი დავრგე და თა­ვად ვუვ­ლი. სა­ღა­მოს ჩემი შვი­ლი რომ და­ი­ძი­ნებს, აი­ვან­ზე გავ­დი­ვარ, მთელ დღეს ვა­ა­ნა­ლი­ზებ და ვმშვიდ­დე­ბი. რე­ლაქ­სა­ცი­ის­თვის შენ მიერ გაზ­რდილ ყვა­ვი­ლებ­თან და ხე­ებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა. მთე­ლი დღის ხმა­უ­რი და ქა­ო­სი მა­ვი­წყდე­ბა. ახალ დღე­საც ამ აი­ვან­ზე გას­ვლით ვი­წყებ, მცე­ნა­რე­ებს ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი და ვრწყავ. ჩემი შვი­ლი მე­უბ­ნე­ბა, - და­ბერ­დიო. ვერ წარ­მო­იდ­გენ, რო­გორ გან­ვიც­დი, როცა რო­მე­ლი­მე მცე­ნა­რე ხმე­ბა ან მო­წყე­ნი­ლია.

- ვეპ­რან­ჭე­ბი...

- ...სამ­წუ­ხა­როდ, აღა­რა­ვის ვეპ­რან­ჭე­ბი.

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...მი­უ­ნ­ჰა­უ­ზე­ნი­ვით ვარ. რო­გორ მძი­მე ხა­სი­ათ­ზეც უნდა ვიყო, შე­მიძ­ლია, სა­კუ­თარ თავს ხელი თმა­ში წა­ვავ­ლო, შე­მო­ვუ­ძა­ხო. ცოტა ხნის წინ, 4 წლის ბიჭი შე­მო­მიყ­ვა­ნეს, რო­მელ­საც თურ­მე ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ. ის ისე თბი­ლად ჩა­მე­ხუ­ტა და მა­კო­ცა, რომ მძი­მე სა­მუ­შაო დღის შემ­დეგ სი­ა­მოვ­ნე­ბა ვიგ­რძე­ნი.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ...

- ...ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, მაგ­რამ უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვვარ­დე­ბი. ეთერ­ში არას­დროს ვუშ­ვებ სტუმ­რის მიერ წარ­მოთ­ქმულ სა­ქე­ბარ სი­ტყვებს. შეგ­ნე­ბუ­ლად ვჭრი, რად­გან სა­კუ­თარ გა­და­ცე­მა­ში სა­კუ­თა­რი თა­ვის ქება უხერ­ხუ­ლია.

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...ფეთ­ქე­ბა­დი ხარო.

- დღემ­დე ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა წარ­მა­ტე­ბულ პი­რად ცხოვ­რე­ბას შე­ვუ­თავ­სო. პრო­ფე­სი­ამ ზედ­მე­ტად ძლი­ე­რი გამ­ხა­და, ეს კი პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ხელს მიშ­ლის. მა­მა­კა­ცებს არ მოს­წონთ ქალი, რო­მე­ლიც სამ­სა­ხურ­სა და პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც მე­ნე­ჯე­რია. მი­მაჩ­ნია, რომ ეს ჩემი ნაკ­ლია. ქალი სუს­ტი, მიმ­ნდო­ბი და დამთმო­ბი უნდა იყოს.

- ერთ-ერთ გა­და­ცე­მა­ში ნა­თელ­მხილ­ველ­მა გი­წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლა, რომ შენს ცხოვ­რე­ბა­ში მალე სა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ახ­ლე იქ­ნე­ბო­და. მისი ნათ­ქვა­მი გა­მარ­თლდა?

- ჩემ გარ­და, თით­ქმის ყვე­ლას აუხ­და ის, რაც იმ გა­და­ცე­მა­ში ნა­თელ­მხილ­ვე­ლებ­მა უთხრეს. ამ გა­და­ცე­მას გა­ვი­მე­ო­რებთ, ამი­ტომ დე­ტა­ლებ­ზე ლა­პა­რა­კი არ მინ­და.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...სა­სი­ა­მოვ­ნო ავად­მყო­ფო­ბაა.

- როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ...

- ...სუ­ლე­ლი და ბედ­ნი­ე­რი გახ­ლა­ვართ.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...ხში­რად მივ­დი­ვარ. თუ არ გა­რის­კე, არა­ფე­რი გა­მო­ვა, მაგ­რამ გა­უ­აზ­რებ­ლა­დაც არას­დროს ვრის­კავ - ათას­ჯერ ვზო­მავ და მერე ვჭრი.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...მე­გობ­რებ­თან, ახ­ლობ­ლებ­თან, კო­ლე­გებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მი­ა­მი­ტი ვარ. ჩემ­თვის გუ­ლის ტკე­ნა იო­ლია. ჩემი ნაკ­ლია ის, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას XIX სა­უ­კუ­ნის ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი მაქვს, ეს კი არას­წო­რია, რად­გან ახლა XXI, თა­ნაც - ძა­ლი­ან სას­ტი­კი და და­უნ­დო­ბე­ლი სა­უ­კუ­ნეა.

- და­რი­გე­ბა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- ...გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ვი­ყა­ვი, როცა გული ძა­ლი­ან მატ­კი­ნეს და დე­დამ სა­ო­ცა­რი სი­ტყვე­ბი მი­თხრა. ამ სი­ტყვებს ახლა ჩემს შვილს ვე­უბ­ნე­ბი და ასეთ დროს ის ისე­ვე იცი­ნის, რო­გორც თა­ვის დრო­ზე მე გა­მე­ცი­ნა. მე­უბ­ნე­ბა: კარ­გი, რა, დედა, ყვე­ლა­ფე­რი ამ ერთ ფორ­მუ­ლა­ში არ ეტე­ვაო. დე­დის სი­ტყვე­ბი ჩემი ცხოვ­რე­ბის დე­ვი­ზად იქცა, მაგ­რამ არ მინ­და, ეს სი­ტყვე­ბი ახლა ვთქვა, რად­გან ძა­ლი­ან ჩე­მია.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)