"ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" რამ­დე­ნი­მე წყვილს სა­რე­პე­ტი­ციო დარ­ბაზ­ში ვეწ­ვი­ეთ. ისი­ნი ენერ­გი­ას არ ზო­გა­ვენ იმის­თვის, რომ მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე ყო­ველ ხუთ­შა­ბათს ღირ­სე­უ­ლად წარ­დგნენ. დარ­ბაზ­ში მი­სუ­ლებ­მა პირ­ვე­ლი ვინც ვნა­ხეთ, ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი იყო. მას და მის პარტნი­ორს რე­პე­ტი­ცია უკვე და­ემ­თავ­რე­ბი­ნათ. ნინა კმა­ყო­ფი­ლი მი­დი­ო­და შინ. ცეკ­ვა, რო­მე­ლიც ხუ­თა­შა­ბათს უნდა წარ­მო­ვად­გი­ნოთ, უკვე ვის­წავ­ლეო... ამა­სო­ბა­ში ქარ­თუ­ლი წარ­მო­მავ­ლო­ბის უკ­რა­ი­ნე­ლი ვარ­სკვლა­ვი იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძეც გა­მოჩ­ნდა. ისი­ნი თბი­ლად შეხ­ვდნენ ერ­თმა­ნეთს, მო­კი­თხვის შემ­დეგ ერ­თმა­ნე­თის ამ­ბე­ბიც გა­უ­ზი­ა­რეს, ცეკ­ვა­ში ვინ რა ის­წავ­ლა, რა აქვს კი­დევ შე­სას­წავ­ლი და და­ემ­შვი­დობ­ნენ.

იუ­ლი­ას რამ­დე­ნი­მე კი­თხვით ჩვენც მივ­მარ­თეთ:

იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძე:

- რა­ტომ­ღაც ჟი­უ­რის მი­აჩ­ნია, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე ვარ, არა­და, ასე არ არის. ბავ­შვო­ბა­ში (4 წლი­დან 12 წლამ­დე) მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­შით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. იმის მერე ბევ­რი დრო გა­ვი­და... ჟი­უ­რის წევ­რე­ბი კი ამ­ბო­ბენ, რომ შენ­გან ბევ­რს მო­ვი­თხოვთ, იმი­ტომ რომ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად ცეკ­ვა­ვო. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად კი არა, ეს ჩემ­თვის ჩი­ნუ­რი ან­ბა­ნი­ვი­თაა. მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­შის ილე­თე­ბი არა­ნა­ი­რად არ ემ­თხვე­ვა სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვე­ბი­სას. ის კი არა, მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­ში ხელ­საც კი მიშ­ლის, რად­გა­ნაც სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებ­ში ხე­ლე­ბი, ფე­ხე­ბი, ტანი სულ სხვა­ნა­ი­რად უნდა ამოძ­რა­ვო. რთუ­ლია შეჩ­ვე­ვა. რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე დგო­მაც კი მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­შის მაქვს. მოკ­ლედ, სა­პი­რის­პი­რო ილე­თე­ბია და რაც ერთხელ გის­წავ­ლია, იმის გა­დაჩ­ვე­ვა ყო­ველ­თვის რთუ­ლია.

- მთავ­რია, რომ ჟი­უ­რი თქვე­ნი ცეკ­ვით კმა­ყო­ფი­ლია და ის მა­ყუ­რე­ბელ­საც მოს­წონს...

- მეც კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, მაგ­რამ მათი სი­ტყვე­ბის შემ­დეგ თავს არ ვზო­გავ და იმ­დენს ვმუ­შა­ობ, რომ უკვე ვე­ღარ ვგრძნობ, სად მაქვს ზურ­გი, ფე­ხე­ბი, - ყვე­ლა­ფე­რი დამ­ტვრე­უ­ლი და და­ლე­წი­ლი მაქვს...

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, თქვე­ნი კუნ­თე­ბი, ალ­ბათ, უკეთ მუ­შა­ობს...

- ალ­ბათ კუნ­თე­ბი უკეთ მუ­შა­ობს, არ ვიცი, ფაქ­ტია, რომ სე­რი­ო­ზუ­ლი დატ­ვირ­თვა გვაქვს, არ ვე­ლო­დი, თუ ასე ძა­ლი­ან და­ვიღ­ლე­ბო­დი... მოკ­ლედ, მთე­ლი სხე­უ­ლი მტკი­ვა...

- ხომ არ ნა­ნობთ, რომ ამ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ობთ?

- არა, რას ამ­ბობთ, რაც ვთქვი, ეს ამ ყვე­ლაფ­რის თან­მხლე­ბი პრო­ცე­სე­ბია და მო­სა­ლოდ­ნე­ლი სირ­თუ­ლე­ე­ბი. ამის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­ვა, ამა­ვე დროს სა­სი­ა­მოვ­ნოც არის. დღე ამ დარ­ბაზ­ში გავ­დი­ვარ რე­პე­ტი­ცი­ას, სა­ღა­მოს - სტუ­დია "თე­ლა­ში" იქ, სა­დაც ოთო ფო­ლა­დაშ­ვი­ლი სწავ­ლობს, ას­წავ­ლის, აღი­ზარ­და და სა­დაც მე­გობ­რე­ბი ჰყავს. ცეკ­ვის შეს­წავ­ლა­ში ისი­ნიც მეხ­მა­რე­ბი­ან. მი­მარ­თუ­ლე­ბას გვაძ­ლე­ვენ და მხარს გვი­ჭე­რენ... მოკ­ლედ, დღე-ღა­მე­ში 24 სა­ათს ვვარ­ჯი­შობთ. დიდი-დიდი შუ­ა­ლე­დებ­ში ჭამა მო­ვას­წრო. მე­გობ­რე­ბი მი­რე­კა­ვენ და მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ასე არ შე­იძ­ლე­ბა, სად­მე დავ­სხდეთ, ყავა მა­ინც დავ­ლი­ოთ და და­ვის­ვე­ნო­თო. იმის გამო, რომ სულ გა­დარ­ბე­ნა­ზე ვარ, "ბულ­კე­ბის" და ხა­ჭა­პუ­რის მეტს ვე­რა­ფერს ვჭამ. არა­და, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო, მაგ­რამ ვერ ვიც­ლი, რომ ნორ­მა­ლუ­რად და­ვა­გე­მოვ­ნო... ის კი არა, უდ­რო­ო­ბის გამო ძმა­საც იშ­ვი­ა­თად ვნა­ხუ­ლობ...

- რო­გორც ადრე მი­თხა­რით, ფსო­ნი გა­მარ­ჯვე­ბა­ზე მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლიო, ეს და­პი­რე­ბა კვლა­ვაც ძა­ლა­შია?

- აბა, რა? (ქარ­თუ­ლად ამ­ბობს). გა­მარ­ჯვე­ბამ­დე და გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის ვიბ­რძო­ლებ. ძა­ლი­ან კარ­გი გუნ­დია.

- ვარ­სკვლა­ვებს ერ­თმა­ნეთ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ? და­ძა­ბუ­ლი კონ­კუ­რენ­ცი­აა თქვენ შო­რის?

- აქ ყვე­ლა ისე თავ­და­დე­ბით შრო­მობს და მუ­შა­ობს, ცდი­ლო­ბენ, მო­გე­ბა უნ­დათ, ყვე­ლა­ნი ერ­თმა­ნე­თის კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ვართ, მაგ­რამ ჩვენ შო­რის, მე­გობ­რუ­ლი ატ­მოს­ფე­როა: "მა­ლა­დცი რე­ბი­ა­ტა!"

- თქვე­ნი გო­გო­ნა სად არის?

- პა­ტა­რა კი­ევ­შია, რად­გა­ნაც ბაღ­ში და­დის, გა­ი­სად სკო­ლა­ში მი­დის. ახლა მას ბე­ბი­ა­ჩე­მი (დე­დის დედა) უვ­ლის.

- რას იტყვით თქვენს პარტნი­ორ ოთო ფო­ლა­დაშ­ვილ­ზე, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­უ­კე­თე­სო მო­ცეკ­ვა­ვეა...

- ოთო გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლია, პორო­ფე­სი­ო­ნა­ლია! სა­ერ­თოდ, მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბის რე­პე­ტი­ცი­ის ყუ­რე­ბა მიყ­ვარს ხოლ­მე და ხში­რად ვუ­ყუ­რებ. ძა­ლი­ან მომ­წონს ისი­ნი, რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე სა­ო­ცარ რა­ღა­ცებს აკე­თე­ბენ. ოთო ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ნა­ი­რად და­მეხ­მა­როს და ყო­ჩაღ მას! კარ­გი, კულ­ტუ­რუ­ლი ბი­ჭია, რაც, რა თქმა უნდა, სა­სი­ა­მოვ­ნოა...

- რაკი ოთო ვახ­სე­ნეთ, გე­ტყვით, რომ გუ­შინ თქვენ­ზე და თქვენ პარტნი­ორ­ზე ასე­თი ამ­ბა­ვი გა­ვი­გე: ოთო და იუ­ლია ახლო მე­გობ­რე­ბი არი­ან, ისე ახლო, რომ უკვე ერ­თა­დაც ცხოვ­რო­ბე­ნო...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში რამ­დენ­ჯე­რაც ჩა­მოვ­დი­ვარ, იმ­დენ­ჯერ ჩემ­ზე სხვა­დას­ხვა­ნა­ირ ჭორს ავ­რცე­ლე­ბენ. მე ისიც გა­ვი­გე, რომ ორ­სუ­ლად ვარ, ვთხოვ­დე­ბი, მაგ­რამ ამის შე­სა­ხებ ჯერ არა­ფე­რი ვიცი, რად­გან ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე­ზობ­ლებ­მა თქვეს (სი­ცი­ლით ამ­ბობს)...

ყო­ველ­თვის ასე­თი სი­ტუ­ა­ცი­აა. ამ­ბო­ბენ, რა თქმა უნდა, სულ ამ­ბო­ბენ, ამის გა­რე­შე რო­გორ იქ­ნე­ბა? ილა­პა­რა­კონ. ჩემ შე­სა­ხებ გავ­რცე­ლე­ბულ ასეთ ხმებს არა მარ­ტო აქ, უკ­რა­ი­ნა­შიც ავ­რცე­ლე­ბენ... თა­ვი­დან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, გან­ვიც­დი­დი და მინ­დო­და, რა­ღა­ცის დამ­ტკი­ცე­ბა, მეთ­ქვა, რომ ასე არ არის, მაგ­რამ ახლა ამას უკვე მსუ­ბუ­ქად ვუ­ყუ­რებ. ესე იგი, ვი­ღა­ცებს ძა­ლი­ან მოვ­წონ­ვართ და ხმას ამი­ტო­მაც გვივ­რცე­ლებს: ოჰ, რო­გო­რი კარ­გი წყვი­ლია და ერ­თად არი­ა­ნო... თუ ასე­თი ლა­პა­რა­კი ვინ­მეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებს, კი ბა­ტო­ნო, ილა­პა­რა­კონ…

მე და ოთოს მარ­თლა კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. სხვა­ნა­ი­რად არც შე­იძ­ლე­ბა, რად­გან სა­დაც არ უნდა ვმუ­შა­ობ­დე, ყო­ველ­თვის მინ­და, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან კარგ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ში ვიყო. თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა არა მარ­ტო ოთოს­თან, ყვე­ლა მო­ცეკ­ვა­ვეს­თან მაქვს.

ჩვენ ჩვენს საქ­მეს ვა­კე­თებთ და გა­მარ­ჯვე­ბა გვინ­და!

სა­რე­პე­ტი­ციო დარ­ბაზ­ში იუ­ლი­ას პარტნი­ო­რი, ოთო ფო­ლა­დაშ­ვი­ლიც გა­მოჩ­ნდა, სა­ნამ ვარ­ჯიშს შე­უდ­გე­ბო­და, მა­საც გა­ვე­სა­უბ­რეთ.

- ოთო, რა­ღაც ბედი გწყა­ლობს, ყო­ველ­თვის კარ­გი პარტნი­ო­რე­ბი გყავს...

- და­ვი­წყებ იმით, რომ სა­ერ­თოდ, ჩემი პარტნი­ო­რია ჯუ­ლი­ა­ნა ბარ­გნა­რი. მისი სა­ხით მა­გა­რი მე­წყვი­ლე მყავს.

"ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­შიც" ყვე­ლა სე­ზონ­ზე მა­გა­რი პარტნი­ო­რე­ბი მყავ­და: ნუკი კოშ­კე­ლიშ­ვი­ლი, რუს­კა მა­ყაშ­ვი­ლი. ახლა III სე­ზო­ნი მიმ­დი­ნა­რე­ობს და კი­დევ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი პარტნი­ო­რი - იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძის სა­ხით მე მყავს. სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ კარ­გი მე­წყვი­ლე­ე­ბი მხვდე­ბა...

- მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში პარტნი­ო­რის­გან რას ითხოვ?

- ცეკ­ვის დროს უნდა იფიქ­როს და თუ რა­ი­მე შე­ნიშ­ვნას ვაძ­ლევ, მის გა­მოს­წო­რე­ბა­ზე უნდა იზ­რუ­ნოს და ზე­და­პი­რუ­ლად არ უნდა იცეკ­ვოს. იუ­ლია ჩემს მი­თი­თე­ბებს კარ­გად არ­თმევს თავს, ყვე­ლა­ფერს მი­ჯე­რებს, ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა. რა­საც ვე­უბ­ნე­ბი, მა­შინ­ვე ით­ვი­სებს. ჯერ­ჯე­რო­ბით, ჩვე­ნი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და ვარ­ჯი­შე­ბი კარ­გად მიმ­დი­ნა­რე­ობს და ხელი არა­ფერს შე­უშ­ლია...

- სა­ერ­თოდ, რამ­დე­ნი ხა­ნია ცეკ­ვავ?

- 6 წლი­დან ვცეკ­ვავ და ახლა 19 წლის ვარ... ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია... ძა­ლი­ან გვინ­და, რომ გა­ვი­მარ­ჯვოთ. სა­ერ­თოდ, ნე­ბის­მი­ე­რი მო­ცეკ­ვა­ვე, რო­დე­საც კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ობს, გა­მარ­ჯვე­ბის­კენ ის­წრაფ­ვის. ეს იქ­ნე­ბა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" თუ ჩემი და ჯუ­ლი­ა­ნას რა­ი­მე კონ­კურ­სი, ყველ­გან იმის­თვის ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ, რომ გა­ვი­მარ­ჯვოთ და პირ­ვე­ლე­ბი ვი­ყოთ!

- სა­მე­ჯლი­სო სპორ­ტუ­ლი ფე­დე­რა­ცი­ის კონ­კურ­სებ­ში კი მო­ნა­წი­ლე­ობთ, მაგ­რამ ასე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი ვერ გახ­დე­ბო­დით, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" რომ არ მო­ნა­წი­ლე­ობ­დეთ?

- კი, რა თქმა უნდა, ბევ­რი წე­ლია, მე და ჯუ­ლი­ა­ნა სა­ქარ­თვე­ლო­სა და კავ­კა­სი­ა­ში ჯერ­ჯე­რო­ბით ჩემ­პი­ო­ნე­ბი და პირ­ვე­ლე­ბი ვართ. გარ­და ამ სფე­როს ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა, არა­ვინ გვიც­ნობ­და. ამ პრო­ექ­ტმა პო­პუ­ლა­რუ­ლი გაგ­ვხა­და, გზა გაგ­ვიკ­ვა­ლა, ჩვე­ნი ცეკ­ვე­ბის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­აც მოხ­და და კარ­გია. ამი­ტომ უნდა დაგ­ვი­მე­სი­ჯონ და ხალ­ხს იმე­დებს არ გა­ვუც­რუ­ებთ, ამის­თვის ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებთ. ჩვე­ნი ნო­მე­რია: 95-105.

- ოთო, იცი, რომ შენი და იუ­ლი­ას შე­სა­ხებ ჭო­რე­ბი და­დის?

- რა ჭო­რე­ბი?

- თით­ქოს შენ და იუ­ლია ისე და­მე­გობ­რდით, რომ უკვე ერ­თა­დაც ცხოვ­რობთ...

- ერ­თად ნამ­დვი­ლად არ ვცხოვ­რობთ. მე ჩემი სახ­ლი მაქვს... უბ­რა­ლოდ, ვვარ­ჯი­შობთ და დღის უდი­დეს ნა­წილს ერ­თად ვა­ტა­რებთ.

- რად­გან სულ ერ­თად გხე­და­ვენ, ვი­ღა­ცებ­მა გა­და­წყვი­ტეს ეთ­ქვათ, რომ ერ­თად არი­ა­ნო...

- არ ვიცი, ვინ რა და­ი­ნა­ხა და არც ვიცი, ამ კი­თხვა­ზე რო­გორ გი­პა­სუ­ხოთ. დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს ერ­თად ვა­ტა­რებთ. დღე და ღამე ვვარ­ჯი­შობთ, 24-სა­ა­თი­ა­ნი რე­ჟი­მი გვაქვს და ჩვენ შო­რის მარ­თლა არა­ფე­რი ხდე­ბა.

- იმა­საც ამ­ბო­ბენ, ოთოს რო­გო­რი შე­ფე­რე­ბუ­ლი აქვს, რომ ასე­თი მა­გა­რი პარტნი­ო­რი ჰყავ­სო...

- ასე­თი პარტნი­ო­რის გვერ­დით დგო­მას ნე­ბის­მი­ე­რი ბიჭი შე­ი­ფე­რებს. მე ნუ­კი­საც ვი­ფე­რებ­დი, რუს­კა­საც და იუ­ლი­ა­საც ვი­ფე­რებ (სი­ცი­ლით ამ­ბობს) და ამა­ში არა­ფე­რია გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი...

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-თვის

იხი­ლეთ ფო­ტო­გა­ლე­რეა

იხი­ლეთ ვი­დეო: "ამ გო­გომ ცო­ცხლად შეგ­ვჭა­მა" - იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძის ემო­ცი­უ­რი "რუმ­ბა" და გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვის 10-იანი

იხი­ლეთ ბმუ­ლი