"გზის" წინა ნო­მერ­ში და­ვა­ა­ნონ­სეთ, რომ ვი­ლა­პა­რა­კებ­დით იმ პრობ­ლე­მებ­ზე, რო­მე­ლიც ბა­ღის აღ­საზ­რდე­ლებს, მათ მშობ­ლებ­სა და პე­და­გო­გებს ექ­მნე­ბათ. გა­მო­კი­თხუ­ლი მშობ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა წუხს იმ საკ­ვებ­ზე, რო­მელ­საც მისი შვი­ლი მი­ირ­თმევს და რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც მწი­რი ინ­ფორ­მა­ცია აქვს (ამ სა­კი­თხზე, ერთ-ერთი ბა­ღის დი­რექ­ტორ­თან გა­სულ კვი­რას ვი­ლა­პა­რა­კეთ). ზოგი წუხს, რომ მის შვილს პე­და­გო­გე­ბი ზოგ­ჯერ მკაც­რად ექ­ცე­ვი­ან, მშო­ბელს კი მი­უ­თი­თე­ბენ, რომ პა­ტა­რამ ბუ­ნებ­რი­ვი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა დი­ლით, ბაღ­ში წას­ვლამ­დე ან უკვე შინ დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა უნდა და­იკ­მა­ყო­ფი­ლოს; ზოგს მი­აჩ­ნია, რომ მათი შვი­ლე­ბი ეზო­ში უფრო დიდ­ხანს უნდა ჰყავ­დეთ და ყვე­ლა­ნა­ირ გა­სარ­თობ ატ­რაქ­ცი­ონ­ზე სრი­ა­ლის უფ­ლე­ბა მის­ცენ, რაც ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, მარ­თლაც, შე­ზღუ­დუ­ლია და რო­გორც პე­და­გო­გე­ბი აღ­ნიშ­ნა­ვენ, ისევ და ისევ ბავ­შვე­ბის უსაფრ­თხო­ე­ბის მიზ­ნით.

ბევ­რს სხვა­დას­ხვა სა­ხის ვირუ­სი, გა­დამ­დე­ბი და­ა­ვა­დე­ბა აში­ნებს, რაც ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ზო­გი­ერ­თი და­უ­დე­ვა­რი მშობ­ლის გამო შე­საძ­ლოა, ეპი­დე­მი­ად იქ­ცეს და ბაღ­ში ყვე­ლა პა­ტა­რა დას­ნე­ბოვ­ნდეს. მოკ­ლედ, პრობ­ლე­მას რა გა­მო­ლევს და ამ პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბას მშო­ბე­ლი პე­და­გოგს სთხოვს, პე­და­გო­გი კი იმ მშობ­ლის­კენ იშ­ვერს თითს (და ვფიქ­რობ, სა­მარ­თლი­ა­ნა­დაც), რო­მე­ლიც შვილ­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას თა­ვი­დან იშო­რებს. თუ რას ვგუ­ლის­ხმობ, ამას ერთ-ერთ ბაღ­ში არ­სე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან შე­ი­ტყობთ, მა­ნამ­დე კი რამ­დე­ნი­მე მშობ­ლის მო­საზ­რე­ბას გა­გაც­ნობთ:

ქეთი, 36 წლის (მშო­ბე­ლი):

- იმ ბაღ­ში არ­სე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბით, სა­დაც შვი­ლი დამ­ყავს, კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, მაგ­რამ არ მომ­წონს, პე­და­გო­გე­ბი რომ მი­მი­თი­თე­ბენ: ვიდ­რე მო­იყ­ვანთ, იქ­ნებ მა­ნამ­დე და­იკ­მა­ყო­ფი­ლოს ბუ­ნებ­რი­ვი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბე­ბიო. თუ ბავ­შვს სურ­ვი­ლი არ გა­უჩ­ნდა, იქ­ნებ მი­თხრათ, ამის გა­კე­თე­ბა რო­გორ ვა­ი­ძუ­ლო? პე­და­გო­გებს თა­ვის ზედ­მე­ტად შე­წუ­ხე­ბა აღარ უნ­დათ, მით უმე­ტეს, რომ ჩვენს ჯგუფ­ში 40-მდე ბავ­შვია და მგო­ნი, არც სხვა­გან არის ნაკ­ლე­ბი აღ­საზ­რდე­ლი. კვე­ბა ნორ­მა­ლუ­რი აქვთ. 2 წე­ლია, მათი მომ­სა­ხუ­რე­ბით ვსარ­გებ­ლობ და ბავ­შვი ჯერ არ მო­წამ­ლუ­ლა.

კოტე, 42 წლის (მშო­ბე­ლი):

- ბაღ­ში მოს­ვლა ხში­რად არ მი­წევს, მაგ­რამ ახლა ჩემი მე­უღ­ლე შე­უძ­ლოდ გახ­ლავთ და მე მო­მიხ­და ლუ­კას მოყ­ვა­ნა. პე­და­გო­გებ­ზე საყ­ვე­დუ­რი არ მეთ­ქმის, მაგ­რამ ბავ­შვი წუ­წუ­ნებს, ატ­რაქ­ცი­ო­ნებ­ზე სრი­ა­ლის, "კა­ტა­ო­ბის"უფ­ლე­ბას არ გვაძ­ლე­ვე­ნო. თუ ასეა, არ მეს­მის, რად უნ­დათ სა­ერ­თოდ ეს სა­ქა­ნე­ლე­ბი? არ ჯო­ბია, სა­ერ­თოდ მოხ­სნან და შო­რი­დან მა­ინც არ და­ა­ნახ­ვონ? ასე ხომ პა­ტა­რებს აღი­ზი­ა­ნე­ბენ - ამის თქმა მინ­დო­და დი­რექ­ტო­რის­თვის, მაგ­რამ ვე­რას­დროს ვნა­ხე, ჩემს მე­უღ­ლეს კი მას­თან ლა­პა­რა­კი ერი­დე­ბა. არა­და, ეს იგი­ვეა, მწვა­დი და­მი­დონ ცხვირ­წინ და მი­თხრან: იცო­დე, არ ჭამო, თო­რემ გა­წყენ­სო (იღი­მის).

მა­რი­ნა, 58 წლის (ბე­ბია):

- ჩვე­ნი პრობ­ლე­მა ახლა იწყე­ბა. ხომ იცით, შე­მოდ­გო­მა-ზამ­თარ­ში აქ ვირუ­სე­ბის ბუ­დეა. შარ­შან ბავ­შვი ერთი კვი­რა თუ ივ­ლი­და ბაღ­ში, მე­ო­რე კვი­რა შინ გვყავ­და (ხან რა ვირუსს იკი­დებ­და, ხა­ნაც - რას). თან, მა­შინ ბა­ღიც ფა­სი­ა­ნი იყო. წელს გა­და­სახ­დი რომ არ მო­ეხ­სნათ, ალ­ბათ არც ვა­ტა­რებ­დით. უფა­სო რომ გახ­და, ამი­ტო­მაც გავ­რის­კეთ, მაგ­რამ თურ­მე, ახა­ლი ფუ­ლის მახე გა­მო­უ­გო­ნი­ათ: თუ ბავ­შვი 5 დღეს გა­აც­დენს, რა­ღაც ცნო­ბა უნდა მო­ი­ტა­ნოო, ის ცნო­ბა კი თურ­მე, 25 თუ 35 ლარი ღირს.

- არა მგო­ნია, ჯან­მრთე­ლო­ბის ცნო­ბის აღე­ბა ფა­სი­ა­ნი იყოს...

- ამ­ხე­ლა ქალს არ და­მე­ჯე­რე­ბა? თუმ­ცა, ჯერ არ დამ­ჭირ­ვე­ბია და იქ­ნებ ჭო­რიც არის, მაგ­რამ აქ მშობ­ლე­ბი ასე ამ­ბო­ბენ და რა ვიცი. ბავ­შვის ავად­მყო­ფო­ბის მერე მისი ბაღ­ში მი­ღე­ბა 25 ლარი თუ დაგ­ვიჯ­და, ეს იგი­ვეა, რომ ფა­სი­ა­ნი იყოს...

ნა­ი­რა ბა­ხია, 155-ე ბაგა-ბა­ღის დი­რექ­ტო­რი:

- ჩვე­ნი აღ­საზ­რდე­ლე­ბის მშობ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ბაღ­ში არ­სე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბით კმა­ყო­ფი­ლია, მაგ­რამ არი­ან ისე­თე­ბიც, რომ­ლებ­საც უბ­რა­ლოდ, არა­ფე­რი მოს­წონთ. ორი წე­ლია, აქ ვმუ­შა­ობ და ამ ორი წლის მან­ძილ­ზე ჩვენ­თან გლო­ბა­ლუ­რი ეპი­დე­მია არ და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლა. ხომ გახ­სოვთ, შარ­შან წი­თე­ლა და ყბა­ყუ­რა იყო მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჩვე­ნი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის დრო­ე­ბი­თი და­ხურ­ვაც არ გახ­და სა­ჭი­რო. როცა 35 ბავ­შვი­დან მხო­ლოდ ხუთი და­ა­ვად­დე­ბა, ეს ეპი­დე­მი­ას არ ნიშ­ნავს.

- ხში­რად, ერთი და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი პა­ტა­რა თა­ნა­ტო­ლე­ბის დას­ნე­ბოვ­ნე­ბის მი­ზე­ზი ხდე­ბა...

- მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობთ, ეს პრობ­ლე­მა ავი­ცი­ლოთ. პი­რა­დად მე, დი­ლით მას­წავ­ლებ­ლებ­თან და ექთან­თან ერ­თად შე­მო­სას­ვლელ­ში ვდგა­ვარ და ბავ­შვებს ვა­მოწ­მებ. ცხა­დია, ვი­ზუ­ა­ლუ­რად, მაგ­რამ ხან­და­ხან არის შემ­თხვე­ვა, როცა რა­ღაც ჩვენს თვალ­საც გა­მო­ე­პა­რე­ბა. მა­გა­ლი­თად, ზო­გი­ერ­თი მშო­ბე­ლი ცდი­ლობს, და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი პა­ტა­რა შე­მოგ­ვა­პა­როს და ამას ახერ­ხებს კი­დეც. გვქონ­და ასე­თი შემ­თხვე­ვა: თურ­მე, ბავ­შვს დი­ლით ჰქო­ნია მა­ღა­ლი, და­ახ­ლო­ე­ბით 40 გრა­დუ­სი სი­ცხე, მშო­ბელ­მა მის­ცა სი­ცხის დამ­წე­ვი პრე­პა­რა­ტი, მერე კი პა­ტა­რა, რო­მელ­საც გა­რეგ­ნუ­ლად არა­ფე­რი ეტყო­ბო­და, გა­უფრ­თხი­ლებ­ლად დაგ­ვი­ტო­ვა. ბავ­შვს ერთ სა­ათ­ში სი­ცხემ ისევ 40 გრა­დუ­სამ­დე აუ­წია. მშო­ბელ­თან და­კავ­ში­რე­ბას შე­ვე­ცა­დეთ, მაგ­რამ მან ტე­ლე­ფო­ნი გა­თი­შა. იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდით, "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა"გა­მოგ­ვე­ძა­ხა. ბევ­რი მშო­ბე­ლი თავს არი­დებს ყო­ველ­გვარ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას. გვქონ­და ისე­თი შემ­თხვე­ვაც, როცა პა­ტა­რა ენ­ტე­რო­ვირუ­სით იყო და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი, მშო­ბელ­მა კი და­უ­ფიქ­რებ­ლად და­ტო­ვა. მის­თვის სა­ფე­ნე­ბის გა­მოც­ვლას ვერ ვას­წრებ­დით და ვერც ოჯა­ხის წევ­რებს ვუ­კავ­შირ­დე­ბო­დით. და­ახ­ლო­ე­ბით 4 სა­ა­თის­თვის, რო­გორც იქნა, დე­და­მისს და­ვუ­კავ­შირ­დით და იცით, რა გვი­პა­სუ­ხა? - არა­ფე­რი გი­ჭირთ, მა­ღა­ზი­ა­ში გა­და­დით და "ნა­ბეღ­ლა­ვი"უყი­დე­თო. თქვე­ნი აზ­რით, ეს რა არის, თუ არა გულ­გრი­ლო­ბა სა­კუ­თა­რი შვი­ლის მი­მართ? ყვე­ლა მშო­ბე­ლი ერ­თნა­ი­რად პა­ტივ­სა­ცე­მია და ყვე­ლა ბავ­შვი საყ­ვა­რე­ლია. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მერ­წმუ­ნეთ, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ჩვე­ნი აღ­საზ­რდე­ლე­ბის მშობ­ლებს სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი უყ­ვარ­დეთ! არა­და, ზოგ­ჯერ ადა­მი­ანს ამა­შიც ეჭვი შე­გე­პა­რე­ბა. ამას წი­ნათ ერ­თმა მშო­ბელ­მა კრე­ბა­ზე თქვა: ვა­ი­მე, აქ რას ვხე­დავ, ზო­გი­ერ­თებს სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბის მოვ­ლა არ გინ­და­თო. მშო­ბელ­მა შვილს სით­ბო უნდა მის­ცეს, რომ ის ჯან­საღ პი­როვ­ნე­ბად აღი­ზარ­დოს. ბავ­შვებს მთე­ლი 9 სა­ა­თით გვი­ტო­ვე­ბენ და ზო­გი­ერ­თებს ამის შემ­დე­გაც არ უნ­დათ მათი წაყ­ვა­ნა.

- ამ­ბობთ, რომ მშობ­ლებს შვი­ლე­ბის შინ წაყ­ვა­ნის სურ­ვი­ლი არ აქვთ?

- თა­ვად გან­სა­ჯეთ: ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა პა­ტა­რა თა­ვის დრო­ზე არ წა­უყ­ვა­ნი­ათ, მი­ზე­ზად კი ასა­ხე­ლებ­დნენ იმას, რომ უბ­რა­ლოდ, ბაღ­ში მოს­ვლა და­ა­ვი­წყდათ. ერთ მა­გა­ლითს მო­გიყ­ვე­ბით: ამ შე­ნო­ბას არ ვტო­ვებ მა­ნამ, ვიდ­რე ყვე­ლა არ წავა. ერთ დღეს ერთ-ერთი ჯგუ­ფის პე­და­გოგ­მა მი­თხრა: ერთი აღ­საზ­რდე­ლის მშო­ბე­ლი არ ჩანს და ხომ არ და­ვუ­კავ­შირ­დე­თო? - იქ­ნებ რა­ღაც შე­ემ­თხვა და ცოტა ხანს და­ვე­ლო­დოთ-მეთ­ქი. 8 სა­ა­თი რომ და­ი­წყო და ბავ­შვს არა­ვინ მო­ა­კი­თხა, შევ­შფოთ­დით. და­ვუ­რე­კეთ დე­და­მისს, რო­მელ­მაც მშვი­დად გვკი­თხა, - რამ შე­გა­წუ­ხა­თო? - ბავ­შვი ჩვენ­თან არის და იქ­ნებ მო­ა­კი­თხოთ-მეთ­ქი. - უი, და­მა­ვი­წყდა, გა­მო­საყ­ვა­ნი რომ მყავ­დაო. მას­წავ­ლე­ბელს და და­რაჯს, რო­მე­ლიც ჩემ­თან ერ­თად ელო­დე­ბოდ­ნენ ქალ­ბა­ტო­ნის მობ­რძა­ნე­ბას, ვუ­თხა­რი: ნა­ხეთ, რომ მოვა, არც ბო­დიშს მო­იხ­დის და არც მად­ლო­ბას გვე­ტყვის-მეთ­ქი. მარ­თლაც, მან ჭიშ­კრი­დან და­უ­ძა­ხა ბავ­შვს: დე, მო­ვე­დი, ჩქა­რა წა­მო­დიო. გავ­ძა­ხე: გმად­ლობთ, რომ შვილს მო­ა­კი­თხეთ-მეთ­ქი. - არაფ­რი­სო, - და წა­ვი­და (იღი­მის).

- ამ­ბო­ბენ, რომ თუ ბავ­შვი ბაღ­ში 5 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ გა­მო­ცხად­დე­ბა, მის მშო­ბელს მო­უ­წევს რა­ღაც ცნო­ბის მო­ტა­ნა, რომ­ლის სა­ფა­სუ­რიც 25-დან 35 ლა­რამ­დე მერ­ყე­ობს. ეს ჭო­რია თუ რე­ა­ლო­ბა?

- 5 არა­სა­პა­ტიო გაც­დე­ნის შემ­დეგ ბავ­შვი ან მისი მშო­ბე­ლი თუ არ გა­მო­ცხად­დე­ბა, მათ და­ვე­ლო­დე­ბით კი­დევ 2 დღე. თუ ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­შიც არ შეგ­ვა­ტყო­ბი­ნე­ბენ, პა­ტა­რას რა სჭირს, ის გა­ი­რი­ცხე­ბა. მაგ­რამ თუ მშო­ბე­ლი მოვა და გვე­ტყვის, რომ ბავ­შვი ავად არის და მო­ი­ტანს ჯან­მრთე­ლო­ბის ცნო­ბას არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ შე­ექ­მნე­ბა, ასე­თი ცნო­ბის აღე­ბა კი თბი­ლის­ში რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის არის უფა­სო! ვფიქ­რობ, ვი­ღა­ცე­ბი ხე­ლოვ­ნუ­რად ქმნი­ან ამ პრობ­ლე­მას. ჰოდა, შე­დე­გად, ზოგს ავად­მყო­ფი შვი­ლი მოჰ­ყავს იმის­თვის, რომ დაგ­ვიმ­ტკი­ცოს, ბავ­შვს სურ­დო აქვს ან ყელი სტკი­ვა, მაგ­რამ ხომ ხე­დავთ, მა­ინც მო­ვიყ­ვა­ნეო. ასე­თი რამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მი­უ­ღე­ბე­ლია - ავად­მყო­ფო­ბის გამო ჯა­რი­მას არა­ვინ იხ­დის! ბავ­შვის ჯან­მრთე­ლო­ბა უპირ­ვე­ლე­სია და ერ­თმა­ნეთს ყვე­ლა­ფერ­ში უნდა შე­ვუ­წყოთ ხელი.

- რო­გორც ვიცი, მშო­ბელ­თა კრე­ბა­ზე ხში­რად უს­ვამთ ხაზს ჰი­გი­ე­ნის პრობ­ლე­მას...

- რთუ­ლია ამა­ზე ლა­პა­რა­კი და მით უმე­ტეს, მშობ­ლის­თვის იმის თქმა, რომ მის შვილს ჰი­გი­ე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა აქვს, მაგ­რამ სხვა გზა არ არის, მათ ამა­ზე დე­ლი­კა­ტუ­რად უნდა მი­ვუ­თი­თოთ. ჩვე­ნი ექთა­ნი ყვე­ლა ბავ­შვს, კვი­რა­ში ერთხელ უმოწ­მებს მა­გა­ლი­თად, თავს. თუ რა­ი­მე არა­სა­სურ­ველს აღ­მო­ა­ჩენს, ვალ­დე­ბუ­ლე­ბი ვართ, ამის შე­სა­ხებ მშო­ბელს ვუ­თხრათ: ზოგი გვიბ­რაზ­დე­ბა, უკად­რი­სობს, ზოგი კი ნორ­მა­ლუ­რად აღიქ­ვამს ყვე­ლა­ფერს და შე­სა­ბა­მის ზო­მებს იღებს, მაგ­რამ ჩვენ დას­ნე­ბოვ­ნე­ბულ ბავ­შვს, პრო­ფი­ლაქ­ტი­კის მიზ­ნით, მე­ო­რე დღეს ვერ მი­ვი­ღებთ. მე­სა­მე დღეს ვა­მოწ­მებთ, პრობ­ლე­მა მოგ­ვა­რე­ბუ­ლია თუ არა და მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ ვუშ­ვებთ ბავ­შვებ­თან სა­თა­მა­შოდ. ასე­ვე ვა­წყდე­ბით პამ­პერ­სე­ბის პრობ­ლე­მას - ზო­გი­ერთ მშო­ბელს დი­ლით ავი­წყდე­ბა, რომ შვილს ის პამ­პერ­სი, რო­მე­ლიც მთე­ლი ღა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში ეცვა, დი­ლით უნდა გა­მო­უც­ვა­ლოს. ვფიქ­რობ, ეს პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თა­რი შვი­ლის უპა­ტივ­ცე­მუ­ლო­ბაა და მერე - ჩვე­ნი. მშო­ბელს სურ­ვი­ლი უნდა ჰქონ­დეს, რომ მის შვილს ყვე­ლა მი­ე­ფე­როს, ამის­თვის კი სა­ჭი­როა, პა­ტა­რა მოვ­ლი­ლი იყოს. აქ პამ­პერსს ყვე­ლას ვუც­ვლით, ეს არ გვე­ზა­რე­ბა, მაგ­რამ ჩვე­ნამ­დე მა­ინც ხომ უნდა მო­იყ­ვა­ნონ სუფ­თად?..

- და­ბო­ლოს, რას ისურ­ვებ­დით, რო­გორც ბაგა-ბა­ღის დი­რექ­ტო­რი?

- სხვა­თა შო­რის, დე­და­ჩე­მიც სა­ბავ­შვო ბა­ღის გამ­გე გახ­ლდათ. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მეც მევ­ლო ბაღ­ში, მაგ­რამ არ მა­ტა­რებ­და. ერთხელ ვკი­თხე: რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, სხვე­ბის მსგავ­სად, მეც ვი­ა­რო-მეთ­ქი? იცით, რა მი­პა­სუ­ხა? - დე­დი­კო, მე რომ იქ წა­გიყ­ვა­ნო, ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად, ჩემ გვერ­დით იქ­ნე­ბი და იმ ბავ­შვებს, რომ­ლებ­საც დე­დი­კო­ე­ბი გვერ­დით არ ეყო­ლე­ბათ, გული დას­წყდე­ბა­თო. ერთ დღეს სახ­ლში ჩიტი შე­მოფ­რინ­და. დე­დამ და­ი­ჭი­რა და მო­მა­წო­და: ნახე, გული რო­გორ უფეთ­ქავს. ჰოდა, შენ რომ ბაღ­ში წა­გიყ­ვა­ნო, როცა ჩემ გვერ­დით იქ­ნე­ბი და სხვე­ბი და­გი­ნა­ხა­ვენ, მათი გუ­ლე­ბიც ასე და­ი­წყებს ფეთ­ქვა­სო. დამფრ­თხა­ლი ჩი­ტის გუ­ლის ფეთ­ქვა სა­ოც­რად და­მა­მახ­სოვ­რდა და დე­დას სი­ტყვე­ბის სი­მარ­თლე­შიც ნელ-ნელა დავ­რწმუნ­დი... მშობ­ლე­ბი სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბის­თვის უფრო მეტ დროს თუ გა­მო­ნა­ხა­ვენ და უფრო მეტი მზრუნ­ვე­ლო­ბით მო­ექ­ცე­ვი­ან, კარ­გი იქ­ნე­ბა. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ისი­ნი არა მარ­ტო მათი, არა­მედ ზო­გა­დად, სა­ქარ­თვე­ლოს შვი­ლე­ბი არი­ან. მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბა აუ­ცი­ლებ­ლად, ყვე­ლამ ერ­თად, ჯან­სა­ღად უნდა აღვზარ­დოთ. მჯე­რა, ყვე­ლას უყ­ვარს თა­ვი­სი შვი­ლი, მაგ­რამ ამა თუ იმ პრობ­ლე­მის გამო, მათ­თვის სა­ჭი­რო დრო არ რჩე­ბათ. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გია და მათ შო­რის, კარ­გი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაც, მაგ­რამ შვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას არა­ფე­რი ჯო­ბია. ხელი შე­ვუ­წყოთ ერ­თმა­ნეთს, "ოქ­როს შუ­ა­ლე­დი"გა­მოვ­ნა­ხოთ და მჯე­რა, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა. თი­თო­ე­ულ პა­ტა­რას ვუ­სურ­ვებ, ჯან­მრთე­ლი და კარ­გი მო­ქა­ლა­ქე გამ­ხდა­რი­ყოს.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)