ვე­რე­ლი მოჩ­ვე­ნე­ბა

ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი ზე­მო ვე­რა­ზე მცხოვ­რე­ბი ნი­ნო და­ნე­ლი­ა­ა, რო­მე­ლიც მის სახ­ლში გან­ვი­თა­რე­ბულ უც­ნა­ურ მოვ­ლე­ნებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა.

ნი­ნო და­ნე­ლი­ა: ვე­რა­ზე და­ვი­ბა­დე და დღემ­დე აქ ვცხოვ­რობ. მე­ექ­ვსე კლას­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ბე­ბი­ა­ჩე­მი გარ­და­იც­ვა­ლა. მას შემ­დეგ დრო­დად­რო ვხე­დავ­დი, სახ­ლში პა­ტარ­-პა­ტა­რა თეთ­რი ბურ­თე­ბი რო­გორ მოძ­რა­ობ­დნენ, თუმ­ცა ამის­თვის არას­დროს მი­მი­ნი­ჭე­ბია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ყუ­რადღ­ე­ბა. რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ სახ­ლში უც­ნა­უ­რი ხმე­ბი ის­მო­და, ვხე­დავ­დით, რო­გორ ირ­ხე­ო­და კო­მო­დი, თით­ქოს ვი­ღაც ცდი­ლობ­და მი­სი უჯ­რე­ბის გა­ღე­ბას. ერ­თხელ კი კედ­ლი­დან დი­დი სარ­კე ჩა­მო­ვარ­და, მაგ­რამ სა­ნამ ია­ტაკ­ზე და­ვარ­დე­ბო­და, მა­ნამ­დე ვი­ღა­ცამ ხე­ლი მოჰ­კი­და და მა­გი­და­ზე და­დო. ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­კუ­თა­რი თვა­ლით და­ვი­ნა­ხეთ მე და დე­დამ, სწო­რედ მა­შინ გა­მო­მიტყ­და დე­და, რომ თა­ვა­დაც ხე­დავ­და ოთა­ხებ­ში მო­რი­ა­ლე თეთრ ბურ­თებს.

-  რას უკავ­ში­რებთ ამას?

- მეცხ­რე კლას­ში ვი­ყა­ვი, რო­ცა მა­მა და­ი­ღუ­პა. იმ დღეს, სკო­ლი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი მა­მას სა­წოლ­ზე წა­მოვ­წე­ქი, ჩა­მე­ძი­ნა, და­ვი­ნა­ხე რო­გორ შე­მო­ვი­და მა­მა სახ­ლში და დე­დას სთხო­ვა, მის­თვის სა­დი­ლი მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნა. ავ­დე­ქი, ვი­ფიქ­რე, მა­მა ისა­დი­ლებს და მე­რე და­ის­ვე­ნებ­ს-მეთქი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში შე­ვე­დი, მა­მა მო­ვი­კითხ­ე, მაგ­რამ დე­დამ მითხ­რა, რომ ის შეს­ვე­ნე­ბა­ზე შინ არ მო­სუ­ლა. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთ სა­ათ­ში დაგ­ვი­რე­კეს და გვითხ­რეს, რომ მა­მა ძა­ლი­ან მძი­მედ იყო და მე-9 სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მი­ეყ­ვა­ნათ. თურ­მე მოგ­ვატყ­უ­ეს და მა­მა უკ­ვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო... 40 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე და ჩე­მი ძმა მო­ნაც­ვლე­ო­ბით ვკითხ­უ­ლობ­დით ფსალ­მუ­ნებს და ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დით. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იმ 40 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ზუს­ტად ისე გვხვდე­ბო­და მა­მას სა­წო­ლი და ბა­ლი­ში, რო­გორც მას უყ­ვარ­და. გვე­გო­ნა, ვი­ღაც წვე­ბო­და სა­წოლ­ზე. ერთ ღა­მეს ჩემ­მა ძმამ გა­დაწყ­ვი­ტა, იქ და­ე­ძი­ნა... დი­ლით კი ისე­თი ამ­ბა­ვი მოგ­ვიყ­ვა, მე და დე­და გა­ვოგ­ნდით. თურ­მე ღა­მით ჩემს ძმას მა­მა­ჩე­მის აჩ­რდი­ლი გა­მო­ეცხ­ა­და. უთ­ქვამს მივ­დი­ვარ და ოჯახს გი­ტო­ვე­ბო. ისიც უთ­ქვამს, მი­ჭირს აქე­დან გას­ვლა­ო, ეს იმის ბრა­ლია, მორ­წმუ­ნე რომ არ ვი­ყა­ვი­ო. ჩემს ძმას უკითხ­ავს, აქ რომ თეთ­რი ბურ­თე­ბი­ა, ეგ რა არი­სო? ეგ დე­და­ჩე­მის სუ­ლი­ა­ო, უპა­სუ­ხა თურ­მე.

-  მას შემ­დე­გაც ხში­რად ამ­ჩნევთ ამ თეთრ ბურ­თებს სახ­ლში?

- მას შემ­დეგ იშ­ვი­ა­თად ჩნდე­ბა. რამ­დენ­ჯერ­მე გა­მოჩ­ნდა, რო­ცა გა­მოჩ­ნდე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად რა­ღაც ცუ­დი ამ­ბა­ვი უნ­და დატ­რი­ალ­დეს ჩვენს თავს. ხან ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შე­სა­ხებ ვი­გებთ, ერ­თხელ კი მე­ო­რე სახ­ლი დაგ­ვეწ­ვა დღემ­დე გა­ურ­კვე­ვე­ლი მი­ზე­ზით. ახ­ლაც გუ­ლი მიგ­რძნობს, რა­ღაც უნ­და მოხ­დეს, თუმ­ცა ჯერ არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა ეს ბურ­თე­ბი.

-  ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბის დროს სახლს აკურ­თხე­ბი­ნე­ბენ, თქვენ არ მი­მარ­თეთ მოძღ­ვარს?

- რო­გორ არა, წე­ლი­წად­ში ერ­თხელ ვა­კურ­თხებთ სახლს, მაგ­რამ ბე­ბი­ა­ჩე­მის სუ­ლი აქ ცხოვ­რობს. რომ ამ­ბო­ბენ, ამ­ქვეყ­ნი­ურ და იმ­ქვეყ­ნი­ურ ცხოვ­რე­ბა­თა შო­რის მუდ­მი­ვი კავ­ში­რი­ა­ო, სწო­რედ ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თია ჩე­მი ოჯა­ხის ამ­ბა­ვი.