დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში უამ­რა­ვი საქ­მის მოგ­ვა­რე­ბა უწევს: უპირ­ვე­ლე­სი სამ­სა­ხუ­რი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი გახ­ლავთ, სა­დაც რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკლშია და­კა­ვე­ბუ­ლი; ამას­თან, წლე­ბია, მა­ყუ­რე­ბელს ტე­ლე­ეკ­რან­ზე მის მიერ ქარ­თუ­ლად გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი უცხო­უ­რი ფილ­მე­ბი­სა და სე­რი­ა­ლე­ბის ყუ­რე­ბაც უწევს; თა­მა­შობს ახალ სე­რი­ალ­ში - "ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი" და იმა­ვე "იმე­დის" არხზე რე­ი­ტინ­გუ­ლი შოუ - "ახა­ლი ხმაც" მიჰ­ყავს. "რაც უფრო მეტი საქ­მე გაქვს, ყვე­ლაფ­რის ზუს­ტად და­გეგ­მვა და დრო­ის ზუს­ტი გა­ნა­წი­ლე­ბა გი­წევს. რო­დე­საც უსაქ­მოდ ვარ, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რომ დროს ვკარ­გავ", - ამ­ბობს მსა­ხი­ო­ბი დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი.

როლი სე­რი­ალ­ში

- ცნო­ბი­ლი და პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლი - "შუა ქა­ლაქ­ში" და­ი­ხუ­რა და და­ი­წყო ახა­ლი - "ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი", რო­მელ­შიც "შუა ქა­ლა­ქის" მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან მხო­ლოდ თქვენ დარ­ჩით...

- როცა გა­ვი­გე, რომ სე­რი­ალს - "შუა ქა­ლაქ­ში" ხუ­რავ­დნენ, მე­გო­ნა, ახალ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად არც მე და­მი­ძა­ხებ­დნენ, რად­გან სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სე­რი­ა­ლი, სხვა მსა­ხი­ო­ბე­ბი­თა და სხვა ამ­ბით იწყე­ბო­და...

- ახალ სე­რი­ალ­ში მოქ­მე­დე­ბა რამ­დე­ნი­მე მე­გობ­რის გარ­შე­მო ხდე­ბა. თქვენ მწერ­ლის, მთხრობ­ლის ძმა ხართ, რო­მელ­საც სი­ცო­ცხლეს უმ­წა­რებთ...

- (იღი­მის) ჰო და ამა­ვე დროს, მა­მუ­კა (ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი) სამ­ხედ­რო­ცაა, რო­მელ­საც თა­ვი­სე­ბუ­რი ხა­სი­ა­თი აქვს. ის მაქ­სი­მა­ლის­ტია...

- თქვე­ნი ეს პერ­სო­ნა­ჟი რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა გია მი­რო­ტა­ძის­გან, არა?

- გია მი­რო­ტა­ძე ერთი უღიმ­ღა­მო კაცი იყო. მგო­ნია, რომ მის­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში ჩემი მე­გო­ბა­რი ვერ გახ­დე­ბო­და. თუმ­ცა, ვი­ღა­ცას შე­იძ­ლე­ბა, მოს­წონ­და კი­დეც... მა­მუ­კა ცოტა არ იყოს, გი­ჟია, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ჯარ­ში მსა­ხუ­რობს, მაგ­რამ გულ­ჩვი­ლი, ერ­თგუ­ლი და პა­ტი­ო­სა­ნი კა­ცია. ის მა­ხა­ლი­სებს, გია კი მო­ხარ­შუ­ლი თევ­ზი­ვით იყო...

დი­სი­დენ­ტუ­რი წარ­სუ­ლი

- საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ჯარ­ში 1985 წელს გა­მიწ­ვი­ეს და ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვმსა­ხუ­რობ­დი. თან, ცოტა დი­სი­დენ­ტუ­რი წარ­სუ­ლიც მაქვს (იღი­მის).

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- იმას, რომ იმა­ვე წელს ჯარ­ში კომ­კავ­ში­რის რი­გე­ბი­დან გამ­რი­ცხეს. ჯერ და­მე­მუქრნენ, გაგ­რი­ცხავ­თო. ვუ­თხა­რი, - გამ­რი­ცხეთ-მეთ­ქი. ჩემი პა­სუ­ხით გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი დარ­ჩნენ, რად­გან მა­შინ კომ­კავ­ში­რი­დან გა­რი­ცხვა ცუდ რა­მეს ნიშ­ნავ­და. მერე კრე­ბა ჩა­ა­ტა­რეს და თქვეს: "ისკლუ­ჩიტ ტა­ვა­რიშ­ჩა ტა­ტიშ­ვი­ლი!" და სა­რა­კე­ტო, საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ნა­წი­ლი­დან სხვა ნა­წილ­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. იქ გა­მომ­კი­თხეს, რა რო­გორ მოხ­და. ყვე­ლა­ფე­რი გულ­წრფე­ლად მოვ­ყე­ვი. მახ­სოვს, სა­გან­გე­ბო გან­ყო­ფი­ლე­ბას მა­ი­ო­რი გა­ლა­ვა­ნო­ვი ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და, რო­მელ­მაც მთე­ლი დი­ვი­ზი­ის წევ­რე­ბის ბი­ოგ­რა­ფი­ე­ბი ზე­პი­რად იცო­და; ისიც იცო­და, რომ ჩემი პე­და­გო­გი მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი იყო. გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, თა­ვი­სი საქ­მის მცოდ­ნე.

- რა იყო კომ­კავ­ში­რი­დან თქვე­ნი გა­რი­ცხვის მი­ზე­ზი?

- ვი­ჩხუ­ბე და ჩი­ნით უფ­როსს შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ვა­ყე­ნე. ჰა­უფტ­ვახ­ტში ორი კვი­რა ვი­ჯე­ქი. გა­დავ­რჩი, რომ "დის­ბატ­ში" (დის­ციპ­ლი­ნურ ბა­ტა­ლი­ონ­ში) არ გა­მიშ­ვეს. ვი­ნა­ი­დან საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ნა­წი­ლი იყო, არ უნ­დო­დათ, ასე­თი ფაქ­ტი გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი­ყო...

- რუ­სებ­თან "კარ­გი" ურ­თი­ერ­თო­ბა გქო­ნი­ათ და კარ­გა­დაც შე­გის­წავ­ლი­ათ მათი ხა­სი­ა­თი. ალ­ბათ ამი­ტო­მაც იყო, რომ ლე­ვან წუ­ლა­ძის სპექ­ტაკლში - "ეთ­სე­ტე­რა", რო­მე­ლიც წლე­ბის წინ "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში" იდ­გმე­ბო­და, რუსი ჩი­ნოვ­ნი­კის როლს სა­ო­ცა­რი და­მა­ჯე­რებ­ლო­ბით თა­მა­შობ­დით...

- (იღი­მის) ის პერ­სო­ნა­ჟი (ზბიგ­ნე­ვი) პე­რი­ო­დუ­ლად იც­ვლე­ბო­და ხოლ­მე, რაც იმა­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, თუ რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და ჩვენს ქვე­ყა­ნას რუ­სეთ­თან... ეს სპექ­ტაკ­ლი 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­დი­ო­და სცე­ნა­ზე.

ბოლ­შე­ვი­კუ­რი უტიფ­რო­ბა

- ცოტა ხნის წინ ნინო შუბ­ლა­ძის მიერ მოს­კოვ­ში დმიტ­რი მედ­ვე­დევ­თან ჩა­წე­რი­ლი ინ­ტერ­ვიუ ქარ­თუ­ლად გა­ახ­მო­ვა­ნეთ. ვფიქ­რობ, ესეც ერ­თგვა­რი როლი იყო. რო­გორც მახ­სოვს, ცდი­ლობ­დით, მისი ხა­სი­ა­თი და­გე­ჭი­რათ. რას იტყვით ამა­ზე?

- კარ­გად ვიცი, ეგე­ნი რო­გო­რი ტი­პე­ბი არი­ან. მედ­ვე­დევ­საც ვა­ტყობ, რა კა­ციც არის: რო­გორ ლა­პა­რა­კობს, რო­გო­რი მზე­რა აქვს, რო­გორ მსჯე­ლობს... ის ტი­პუ­რი "კა­გე­ბეშ­ნი­კია". ნი­ნოს სულ თვა­ლებ­ში უყუ­რებ­და და თუ ატყობ­და, რომ ფიქ­რებ­ში მი­დი­ო­და, მას სა­ხე­ლით მი­მარ­თავ­და. ნი­ნომ მი­თხრა: კი­თხვე­ბი ფურ­ცელ­ზე მქონ­და ჩა­მო­წე­რი­ლი, რამე რომ არ დამ­ვი­წყე­ბო­და, მაგ­რამ თვა­ლებ­ში ისე მი­ყუ­რებ­და, ჩა­ხედ­ვა ვერ მო­ვა­ხერ­ხეო. ეს ბოლ­შე­ვი­კუ­რი უტიფ­რო­ბაა, როცა თვა­ლებ­ში გი­ყუ­რებს და აშ­კა­რად, გა­ტყუ­ებს... მოკ­ლედ, მისი ტექ­სტის ქარ­თუ­ლი ვერ­სი­ის კი­თხვი­სას თა­მა­ში არც მო­მე­თხო­ვე­ბო­და და დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა არც დამ­ჭირ­ვე­ბია, რომ ინ­ტერ­ვიუ გა­მეხ­მო­ვა­ნე­ბი­ნა.

დიდი მა­ესტროს შე­გირ­დი

- მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი ახ­სე­ნეთ, რას იტყვით თქვენს პე­და­გოგ­ზე?

- მი­ხე­ილ ივა­ნიჩს ჩემი და­ხა­სი­ა­თე­ბა არ სჭირ­დე­ბა. ის ბრძე­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, რო­მელ­საც ჩემი სი­სუ­ლე­ლით, თა­ვის დრო­ზე, ლექ­ცი­ებ­ზე ყუ­რა­დღე­ბით არ ვუს­მენ­დი, მა­შინ ხომ პა­ტა­რა და თავ­ქა­რი­ა­ნი ვი­ყა­ვი. სხვა­თა შო­რის, მისი ფრა­ზე­ბი მას მერე უფრო ხში­რად მახ­სენ­დე­ბო­და, როცა უკვე ცო­ცხა­ლი აღარ იყო ანუ, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სიკ­ვდი­ლის შემ­დე­გაც რა­ღა­ცებს მას­წავ­ლი­და. გა­მო­მად­გა მისი რჩე­ვა-და­რი­გე­ბა. შე­სა­ნიშ­ნა­ვად იცო­და ჩვე­ნი საქ­მე და შე­ეძ­ლო მსა­ხი­ო­ბის "თე­ატ­რის ადა­მი­ა­ნად" ქცე­ვა, ამის ოს­ტა­ტი გახ­ლდათ. რაც მთა­ვა­რია, ჩვენს ნა­მუ­შე­ვარს ყო­ველ­თვის ობი­ექ­ტუ­რად აფა­სებ­და...

უარი ვო­კა­ლურ კა­რი­ერ­ზე

- შოუ - "ახა­ლი ხმა" მიგ­ყავთ. კონ­კურ­სან­ტებ­სა და მათ გულ­შე­მატ­კივ­რებს, პარტნი­ორ ქალ­ბა­ტონ­თან ერ­თად, კუ­ლი­სებ­ში მხარ­ში უდ­გა­ხართ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, თა­ვად თუ მღე­რით?

- ვმღე­რი მხო­ლოდ ჩემ­თვის. თუმ­ცა, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ვო­კა­ლის გან­ხრით, მე­ო­რა­დი ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე. 2 წელი ზუ­რაბ ან­ჯა­ფა­რი­ძეს­თან ვსწავ­ლობ­დი. ის დიდი მომ­ღე­რა­ლი იყო. მარ­თა­ლია, მისი გა­მოს­ვლა ოპე­რის სცე­ნა­ზე არ მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ არა­ერ­თი ჩა­ნა­წე­რი მო­მის­მე­ნია ან­ჯა­ფა­რი­ძის შეს­რუ­ლე­ბით. ძა­ლი­ან თბი­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო.

- ვო­კა­ლის გან­ხრით რა­ტომ არ გა­ნაგ­რძეთ კა­რი­ე­რა?

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა უფრო მე­ტად მი­ზი­დავ­და, არ მეთ­მო­ბო­და. ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, - ვო­კა­ლის­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი ყუ­რა­დღე­ბა რომ მი­მექ­ცია, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში, სხვას ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი. თან, სა­შუ­ა­ლო დო­ნის "ვარ­სკვლა­ვო­ბაც" არ მი­ზი­დავ­და. სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­ში მაქ­სი­მა­ლის­ტი ვარ. ვცდი­ლობ, საქ­მე კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რად და რაც შე­იძ­ლე­ბა კარ­გად გა­ვა­კე­თო. ხან­და­ხან გა­მომ­დის, უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში - არა.

- თვითკრი­ტი­კუ­ლიც ყო­ფილ­ხართ...

- ჩემს ამა თუ იმ როლ­ზე რომ მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ვნა­ხეთ და მოგ­ვე­წო­ნაო, გულ­ში ვფიქ­რობ: ან გულ­წრფე­ლე­ბი არ არი­ან, ან კარ­გსა და ცუდს ვერ არ­ჩე­ვენ-მეთ­ქი. სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­შევ­რით კმა­ყო­ფი­ლი იშ­ვი­ა­თად ვარ. სულ მგო­ნია, რომ უკე­თე­სი მო­მა­ვალ­ში უნდა მოხ­დეს. მი­ხე­ილ ივა­ნი­ჩი გვე­უბ­ნე­ბო­და: "სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რომ დღეს ხალ­ხმა სპექ­ტაკლზე ტაში და­გიკ­რათ, მაგ­რამ ხვალ ეს აღარ უნდა გახ­სოვ­დეთ". რა­ტომ არ უნდა მახ­სოვ­დეს-მეთ­ქი? - მიკ­ვირ­და. - ის, რაც დღეს გა­ა­კე­თე, უნდა და­ი­ვი­წყო და ხვალ რას გა­ა­კე­თებ, იმა­ზე იფიქ­რეო. ასეა, - არ უნდა დაკ­მა­ყო­ფილ­დე იმით, რა­საც მი­აღ­წიე...

კინო და თე­ატ­რი

- სე­რი­ალ­ში თა­მაშს ზო­გი­ერ­თი ხე­ლო­ვა­ნი სე­რი­ო­ზულ საქ­მი­ა­ნო­ბად არ მი­იჩ­ნევს. ამა­ზე რას იტყვით?

- რა უნდა ვთქვა? ყო­ველ ოთხშა­ბათს, "იმე­დის" მე­ექ­ვსე პა­ვი­ლი­ონ­ში პრე­მი­ე­რა მაქვს და ამის ფონ­ზე, ცოტა ხნის წინ ვთქვი კი­დეც, - თე­ატ­რში პრე­მი­ე­რის წინ წა­მი­თაც აღარ ავ­ღელ­დე­ბი-მეთ­ქი... თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლის­თვის რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს და მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ გი­წევს რო­ლის წარ­დგე­ნა, აქ კი როლს ორ-სამ დღე­ში ვამ­ზა­დებთ და არა­ვინ თქვას, რომ ეს ნაკ­ლე­ბი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა. მო­საზ­რე­ბა: "მთა­ვა­რი თე­ატ­რია, სე­რი­ა­ლი კი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი", - არას­წო­რად მი­მაჩ­ნია. მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავს ტე­ლე­ეკ­რან­საც და თე­ატრსაც. მე­კი­თხე­ბი­ან ხოლ­მე: - კინო თუ თე­ატ­რი? ვპა­სუ­ხობ: - ამ ორ სი­ტყვას შო­რის "თუ" ამო­ი­ღეთ და ჩას­ვით "და"... ისე, თე­ატ­რში, სცე­ნა­ზე ყოფ­ნა სა­ინ­ტე­რე­სო და ინ­ტი­მუ­რი რამ არის. თე­ატ­რის გა­რე­შე სა­კუ­თა­რი თავი ვერც კი წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ვეც­დე­ბი, სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს შე­ვუ­თავ­სო და ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე არა­სო­დეს დავ­დგე.

"კაცი-ხმა" და მი­ღე­ბუ­ლი სი­კე­თე

- გახ­მო­ვა­ნე­ბამ ბევ­რი რამ შემ­ძი­ნა. რომ არა ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა, ბევრ ფილ­მს ვერც ვნა­ხავ­დი. გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი ფილ­მე­ბის დიდი პრო­ცენ­ტი სა­შუ­ა­ლო ხა­რის­ხის ნა­მუ­შევ­რე­ბია, მაგ­რამ ამის ყუ­რე­ბაც სა­სარ­გებ­ლოა თუნ­დაც იმის­თვის, რომ ნახო, რო­გორ არ უნდა ითა­მა­შო. ჩემ­ზე რომ ამ­ბო­ბენ: "კაცი-ხმა­აო", ამა­ზე აბა, რა უნდა ვთქვა? ასე­თი ხმა მაქვს და ამის­თვის სპე­ცი­ა­ლურ ვი­ტა­მი­ნებს ნამ­დვი­ლად არ ვი­ღებ (იღი­მის).

- იმი­ჯი შეც­ვლი­ლი გაქვთ - ულ­ვა­ში მო­გიშ­ვი­ათ...

- როცა სე­რი­ა­ლის "შუა ქა­ლაქ­ში" გა­და­ღე­ბე­ბი და­ვამ­თავ­რეთ, წვე­რი მო­ვუშ­ვი. აგ­ვის­ტო­ში "ღა­მის შოუს სტუ­დი­ი­დან" და­მი­რე­კეს. როცა მი­ვე­დი, მი­თხრეს, შენ­თვის ახალ სე­რი­ალ­ში როლი გვაქ­ვსო და დას­ძი­ნეს: ულ­ვა­ში არ მო­ი­პარ­სო. სა­დამ­დეც შეძ­ლებ, გქონ­დე­სო. ერ­თა­დერ­თი, ულ­ვა­ში დამ­რჩა, რაც არ გამ­ჭა­ღა­რა­ვე­ბია და მეც და­ვი­ტო­ვე (იღი­მის).

მზრუნ­ვე­ლი მამა და მე­უღ­ლე

- სა­ო­ჯა­ხო საქ­მი­ა­ნო­ბა გე­ხერ­ხე­ბათ?

- მე ოჯა­ხის ბი­უ­ჯეტს ვავ­სებ. ვცდი­ლობ, რაც შე­იძ­ლე­ბა უკეთ და­ვა­ფი­ნან­სო მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი. თუ შინ "შტეფ­სე­ლი" გა­ფუჭ­დე­ბა, მის შე­კე­თე­ბას შევ­ძლებ. თუ სახ­ლში არა­ვინ არის და ოთა­ხი და­სა­ლა­გე­ბე­ლია, უსუფ­თა­ო­ბას ვერ შე­ვე­გუ­ე­ბი - სუ­ლაც არ მე­თა­კი­ლე­ბა ცო­ცხი­სა და აქან­და­ზის ხელ­ში აღე­ბა.

- შვი­ლე­ბის მი­მართ მკაც­რი ხართ?

- მკაც­რი კი არა, სა­მარ­თლი­ა­ნი ვარ!

- თქვენს გო­გო­ნებს, რომ­ლე­ბიც უკვე ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, მა­ინც აკონ­ტრო­ლებთ?

- სი­ტუ­ა­ცია, რა თქმა უნდა, კონ­ტროლ­ზე უნდა იყოს (იღი­მის). ვიდ­რე მათი მის­ვლა-მოს­ვლა მე მე­კი­თხე­ბა, ვიდ­რე ჩემს სახ­ლში არი­ან, ჩემი სახ­ლის წე­სე­ბი უნდა და­იც­ვან, რო­მე­ლიც არ­ცთუ ისე მკაც­რია. ყვე­ლა მშო­ბელს აღელ­ვებს შვი­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა. მათ­თვის სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბა არას­დროს მო­მიხ­ვე­ვია, მაგ­რამ ხან­და­ხან რჩე­ვა სჭირ­დე­ბათ... სამ­წუ­ხა­როდ, 17 წლი­სას არც ერთი მშო­ბე­ლი აღარ მყავ­და ცო­ცხა­ლი: 12 წლის ვი­ყა­ვი, დედა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, მამა კი 17 წლი­სამ დავ­კარ­გე. დამ­რჩა 2 უფ­რო­სი და და ბე­ბია (დე­დის დედა), რო­მე­ლიც თა­ვის შვილს გლო­ვობ­და. ჩემი მა­კონ­ტრო­ლე­ბე­ლი არა­ვინ იყო. დე­ი­და და ბიძა კი მყავ­და, მაგ­რამ ისი­ნი კა­ხეთ­ში ცხოვ­რობ­დნენ და ჩვენ­თან იშ­ვი­ა­თად ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ. ასე რომ, უფ­რო­სე­ბის და­რი­გე­ბას შეჩ­ვე­უ­ლი არ ვარ და თავს უფ­ლე­ბას არ ვაძ­ლევ, სხვებს მივ­ცე რჩე­ვა. მაგ­რამ თუ ვგრძნობ, რომ ვი­ღა­ცას - ახალ­გაზ­რდა კო­ლე­გა იქ­ნე­ბა თუ ჩემი შვი­ლი, - ეს სჭირ­დე­ბა, ამის­თვის შე­სა­ფა­რი­სი მო­მენ­ტის შერ­ჩე­ვას ვცდი­ლობ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)