22
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
რუსეთის მიერ საქართველოს ოკუპაცია გრძელდება. დვანში მცხოვრები მახაჭაშვილების, ყორაშვილებისა და მეკარიშვილების ოჯახები საკუთარ ქვეყანაში მეორედ გახდნენ დევნილები - მათი სახლები რუსების მიერ გაბმული მავთულხლართების მიღმა მოექცა. სოფელში ქართული პოლიცია პატრულირებს. სწორედ მათი დახმარებით მივედით ილია მახაჭაშვილის სახლის ეზოში. სახლის დანგრევაში მას მეზობლები ეხმარებოდნენ, თავად კი ეზოში იჯდა და უყურებდა. ჩვენთან საუბარი არ ისურვა, მხოლოდ პატარა კომენტარით შემოიფარგლა: ამოდენა კაცი ხომ არ ვიტირებ? რომ ვილაპარაკო, რამე მეშველება? ოცი წელი ისე ვიცხოვრე ამ სახლში, ერთ მხარეს კბილებამდე შეიარაღებული ოსი მესაზღვრე იდგა და მეორე მხარეს ქართველი ჯარისკაცი. ერთხელაც არავინ ამოსულა, არ მოვუკითხივარ. იქნებ მაშინ რომ მოექცია ვინმეს ყურადღება, ახლა ჩემი ხელით არ დამენგრია ის, რაც წვალებით ავაშენე. მე რაც შემეძლო, დავიცავი ჩემი და ახლა არაფერი აღარ შემიძლია.
მანანა მახაჭაშვილი (ილია მახაჭაშვილის მეუღლე): 2008 წელს აგვისტოს ომის დროს მოვიდნენ რუსები და ამხელა სახლი თვალწინ დამიწვეს. მარტო კედლები დამრჩა, ქვევით ჩამოვედი საცხოვრებლად, ჩვენს გვერდით მოხუცი ცოლ-ქმარი ცხოვრობდა, იფიქრეს, კარგად მოვექცევით რუსებს და იქნებ ჩვენი სახლ-კარი გადარჩესო, საჭმელს უმზადებდნენ, უვლიდნენ. 2008 წლის 21 სექტემბერი იყო, ღვთისმშობლობის დღესასწაული. მივიდნენ მათთან რუსები, გაშალეს სუფრა და ცოტა სასმელიც დალიეს. გამთენიისას კი სახლში შეუცვივდნენ და ცეცხლი წაუკიდეს. 80 წლის ქალი ფანჯრიდან გადმოხტა. მთვრალი რუსები კი იცინოდნენ. მეგონა ყველაფერი დალაგდება, ახალი მთავრობა მოვიდა-მეთქი, მაგრამ პირიქით მოხდა. საკუთარი ხელით გვანგრევინებენ სახლებს. მოდიან აქ ევროკავშირი და ვიღაც პოლიტიკოსები, მაგრამ რად მინდა მე მათი მოსვლა, საკუთარი ხელით თუ დამანგრევინეს ჩემი ნაწვალები და თუ მომკლეს? სად გაგონილა ეს ხალხო?
ილია მეკარიშვილი: გვითხრეს, გადმოდით ოსურ მხარეს, აიღეთ ჩვენი პასპორტები და პრობლემა არ იქნება, არ მოგიწევთ სახლების დანგრევაო. უარი ვუთხარით. მირჩევნია, მიწასთან გასწორდეს ყველაფერი, ვიდრე "ოსეთის" მოქალაქე გავხდე.
ზიზი ახალკაცი: მხოლოდ არჩევნების დროს გვაქცევს მთავრობა ყურადღებას. სულ სროლის ხმა ისმის და ქურდობაა ჩვენს სოფელში, მაგრამ მაინც ვიცავთ ჩვენს მიწა-წყალს და შეიძლება მარტო არჩევნების დროს გავახსენდეთ? შარშან ვანო მოვიდა, მერაბიშვილი, და დაგვინიშნა სოციალური დახმარება ერთი წლით, გვითხრა, ბუფერული ზონაა და დახმარებას საჭიროებთო. გავიდა თუ არა ერთი წელი, მოგვიხსნეს, შარშან თუ იყო კონფლიქტური რეგიონი, ახლა არ არის? არ გვჭირდება დახმარება? ყოველდღე ტირილია სოფელში, არ ვიცით, რას მოიფიქრებს რუსი. გვკლავენ, გვქურდავენ, გვართმევენ. ეს ბაღები არის ჩვენი შემოსავალი და ამასაც ვერ იცავს მთავრობა.
ლევან ლაზარაშვილი: ეს ბაღებია ჩვენი შემოსავლის წყარო და ესეც წაგვართვეს. 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგ როგორღაც მოვახერხეთ ყველაფრის თავიდან აწყობა. ნათესები გვქონდა, ხორბალი, ქერი, სიმინდი, მაგრამ დავკარგეთ ნახევარი მოსავალი. ვერ მოვასწარით ყველაფრის აღება. ხალხი ყოველდღე ტირის სოფელში, საკუთარი ხელით ანგრევენ სახლებს. ცოტა სული მოვითქვით და იგივე დაიწყო. აქ ცხოვრება აღარც შეიძლება. ისე ავლებენ საზღვარს, შეიძლება საფლავები და ეკლესიაც იმათ მხარეს მოხვდეს. 2008 წელს დავკარგეთ სასაფლაოს ნაწილი და ყველამ გადმოასვენა თავისი მკვდარი აქეთ სასაფლაოზე, ახლაც შეიძლება დავკარგოთ ეკლესიის და საფლავის ტერიტორია და არ არის გამორიცხული, ისევ დავიწყოთ მკვდრების გადმოსვენება. ბაღში როცა ვმუშაობდით, ოსი მესაზღვრეები ძაღლებს აუშვებდნენ, გამოგვეკიდებოდნენ ის ძაღლები, დაგვიჭერდნენ და მერე ცხინვალის ციხეში მივყავდით საზღვრის უკანონო გადაკვეთისთვის, მიდი და ამტკიცე სიმართლე. მოვა მერე ის ლურჯდროშიანი ხალხი, შეშფოთდება და თვეების მერე გაგიშვებენ ციხიდან. ერთი ბიჭი ახლაც ზის ცხინვალის ციხეში, ვერც შეშფოთებამ უშველა და ვერაფერმა. სარწყავები დაგვიკეტეს, ვწვალობთ, ბუნებას ვეხვეწებით, იწვიმოს - მშერი რომ არ დავრჩეთ.
თამარ ბოჭორიშვილი
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
