ქართველი ქალები უკვე დიდი ხანია, რაც ქართული პოლიტიკის მნიშვნელოვან ნაწილად იქცნენ. ისინი ყველა არსებულ პოლიტიკურ გუნდში არიან წარმოდგენილნი და ზოგიერთი მათგანი პოლიტიკური თამაშების მნიშვნელოვანი მოთამაშეები არიან.
ცნობილია, რომ ხშირ შემთხვევაში ამომრჩეველი პოლიტიკოსის მიმართ ნდობას არა მისი სამოქმედო პროგრამის გამო, არამედ პირადი სიმპატიების გამო აკეთებს; და რაც უფრო მიმზიდველია პოლიტიკოსი ქალი, მით უფრო დიდია ელექტორატის მიზიდულობა მის მიმართ. ეს კარგად იცოდა სააკაშვილმა და ყველას გვახსოვს, როგორც ცდილობდა ქალების როლის გაზრდას მის პოლიტიკურ გუნდში. მეტიც, თანახმა იყო ქალისთვის აღმასრულებელ ხელისუფლებაში მიეჩინა ადგილი, თუ მას ლამაზი თვალები (თუმცა, არა მხოლოდ თვალები) ჰქონდა.
ქალები საკმარისად არიან წარმოდგენილი ახლანდელ მმართველ გუნდშიც, მაგრამ, როგორც ჩანს, ამ შემთხვევაში პრემიერ-მინისტრის დამოკიდებულება ქალებისადმი აშკარად განსხვავებულია მიხეილ სააკაშვილისგან. საქმე ის არის, რომ დღეს თუ მოვინდომებთ ქართულ პოლიტიკაში სექსუალური და ჭკვიანი ქალის ნახვას, ბევრი თავის მტვრევა მოგვიწევს ასეთის აღმოსაჩენად და ბოლოს მხოლოდ ჭკვიანი ქალების ძებნას დავიწყებთ; სააკაშვილის მმართველობის დროს კი სურათი პირიქით იყო.